The Memory : เรื่องของผม...กับต้นมะม่วงของพ่อ

จากกระทู้ที่เคยเขียนไว้ในห้องต้นไม้ เรื่องของผม...กับต้นมะม่วงของพ่อ หลายคนอ่านแล้ว บอกว่ารู้สึกดีๆ เลยนำมาเก็บไว้ในบล๊อกด้วยอีกครั้งนะครับ ----------------------------------------------------------------------------- ครั้งล่าสุดที่เข้าไปบ้านพ่อ นั่งคิดอะไรเพลินๆ อยู่ใต้ต้นมะม่วงหลังบ้าน ต้นเดียวที่ยังเหลืออยู่ในบ้าน เมื่อก่อนจากที่เคยเป็นบ้านสวนที่เมืองนนท์ ตอนนี้เหลือเพียงบ้านที่ไร้สวนเท่านั้น ตอนสมัยยังเป็นเด็กๆ จำได้ว่าหลังบ้านจะมีต้นมะม่วงพันธุ์ต่างๆ อยู่หลายต้น ต้นกระท้อน ชมพู่ รวมทั้งมะเมี่ยว ผลไม้สวนที่บางคนอาจจะไม่รู้จักมาก่อน แต่ที่ตลาดนนท์ยังพอมีให้เห็นบ้าง จำได้ว่ามีบ่อปลาขนาดใหญ่ที่สร้างวีรกรรมสมัยเด็กของผม ซึ่งผมจำไม่ค่อยได้สักเท่าไร แต่พี่ๆ บอกว่าถ้าไม่มีคนเห็นป่านนี้ผมคงดำน้ำเล่นเพลินอยู่ในบ่อนั้นอย่างไม่มีโอกาสโตแล้วหละ ส่วนหน้าบ้านนั้นมีมะม่วงต้นใหญ่อยู่สองต้นมุมซ้ายและขวา แม่เคยเล่าให้ฟังว่าซื้อมะม่วงสุกมากินกันแล้วก็โยนเม็ดทิ้งไว้แถวๆ นั้นไม่แน่ใจว่าเป็นมะม่วงพันธุ์อะไร แต่พอมันโตขึ้นมามันกลายพันธุ์เป็นมะม่วงทวายที่ออกลูกได้เกือบตลอดทั้งปี ลูกของมันจะทรงคล้ายๆ กับเขียวเสวยแต่พอสุกแล้วรสชาตินั้นไม่แตกต่างจากมะม่วงน้ำดอกไม้สักเท่าไร ตั้งแต่จำความได้ต้นมะม่วงต้นนี้ก็สูงใหญ่ให้ร่มเงาอยู่อย่างนี้แล้ว ซึ่งพ่อบอกว่าอายุก็คงน่าจะพอๆ กับอายุของผมและบ้านหลังนี้เลยก็ว่าได้ เมื่อตอนที่ผมโตขึ้นมาหน่อย ก็เป็นช่วงเดียวกันกับมะม่วงต้นนี้เริ่มติดออกออกผลมากขึ้น ผมจำได้ว่าทุกคนในบ้านต่างตั้งหน้าตั้งตารอให้ช่อดอกนั้นกลายเป็นผล และลูกใหญ่ไวไว ซึ่งนับเป็นความโชคร้ายของมะม่วงบางลูกที่โดนแอบสอยลงมาก่อนที่จะได้มีโอกาสได้แก่และสุกงอม ..มะม่วงน้ำปลาหวานจึงกลายมาเป็นของว่างของพวกเราหลังกลับจากโรงเรียนไปโดยปริยาย หลังจากเก็บสอยมะม่วงหมดแต่ละรุ่น พ่อก็จะคอยดูแลตัดแต่งกิ่งไม่ให้ดูเกะกะมากไป ซึ่งมารู้ตอนโตว่ามันเป็นวิธีหนึ่งในการบำรุงรักษาต้นไม้ด้วยอีกทาง ..ถึงแม้ว่ามะม่วงต้นนี้จะดูแข็งแรงมั่นคง เติบโตเป็นไม้ใหญ่ที่สูงท่วมหลังคาบ้านสองชั้นที่ผมอยู่มาตั้งแต่เกิดหลังนี้แล้ว ดูๆ แล้วมะม่วงต้นนี้มันก็คงสามารถดูแลและหาเลี้ยงลำต้นของมันเองได้ไม่ยาก แต่พ่อก็ยังไม่ละเลยที่จะทะนุบำรุงให้มันเจริญงอกงามอยู่เสมอ พ่อบอกว่า ออกดอกครั้งหน้ามันจะได้ติดลูกเยอะๆ ...หลายปีทีเดียวที่พวกเราเอร็ดอร่อยกับผลผลิตจากเจ้ามะม่วงต้นนี้ ..แต่ช่วงนั้นพ่ออายุเริ่มมากขึ้นการจะปีนขึ้นไปตัดกิ่งโน้นกิ่งนี้อย่างเมื่อก่อนนั้นไม่ใช่เรื่องที่ง่ายสักเท่าไร บวกกับระยะนั้นลูกๆ เติบโตพอแล้วที่จะแยกย้ายกันไปตามวิถีชีวิตของแต่ละคนไม่ว่าจะไปทำงานหรือเรียนต่อก็ตาม ในช่วงหลายปีที่ไม่ได้อยู่บ้าน ซึ่งช่วงหลายปีนั้นอายุพ่อก็มากขึ้นเรื่อยๆ ทุกปี ซึ่งก็ถึงเวลาที่โรคภัยต่างๆ นั้นเริ่มมีเข้ามาเยี่ยมเยือน ..ผมไม่ได้อยู่บ้านหลายปี แต่ทุกครั้งที่ได้กลับไปเยี่ยมบ้านนั้นจะสังเกตุเห็นการเปลี่ยนแปลงภายในบ้านอยู่เสมอ ต้นไม้หลังบ้านเริ่มลดจำนวนลงเรื่อยๆ อาจจะเพราะจมน้ำตายตอนน้ำท่วมขังในช่วงฤดูฝน ส่วนบ่อปลาบ่อใหญ่นั้นก็ถูกถมกลบไปโดยแทบจะไม่น่าเชื่อว่าตรงนี้เคยเป็นบ่อน้ำมาก่อน .. สิ่งที่ผมสังเกตุเห็น แต่กลับไม่ได้ใส่ใจมากนักนั้นก็คือ เจ้าต้นมะม่วงหน้าบ้านนั้น มันมีลูกน้อยลง และเริ่มมีกิ่งแห้งตาย พ่อบอกให้ช่วยตัดกิ่งที่แห้งตายนั้นลงมาหน่อย แต่พวกเราก็ยังคงเกี่ยงกันตามประสาคนขยัน(มาก) ในวันที่พ่อไม่อยู่แล้ว...แต่มะม่วงต้นนั้นยังยืนหยัดอยู่..ที่เดิม ทุกครั้งที่ได้กลับไปบ้าน ร่มเงาของมะม่วงต้นนี้ดูเหมือนจะตีวงแคบลงๆ ไปทุกครั้ง ..แหงนคอขึ้นไปดูก็พาให้ใจหาย มะม่วงต้นใหญ่ที่มีใบหร่อมแหร่ม ไม่เขียวชะอุ่มอย่างเช่นแต่ก่อน..สิ่งที่พอทำได้ตอนนั้นคือรดน้ำบำรุงให้มัน แต่ก็ทำได้ไม่มากนักเพราะติดที่เวลาและหน้าที่การงานที่ต้องรับผิดชอบของแต่ละคนนั้นมันมาคอยเป็นข้ออ้าง .. อีกปีสองปีหลังจากนั้น ผมกลับไปบ้านอีกครั้ง ..ร่มเงาที่เคยใช้เป็นที่นั่งเล่นหน้าบ้านนั้น วันนี้เหลือเพียงซากต้นไม้ใหญ่ยืนต้นตายอย่างน่าหดหู่ที่สุด..ต้นไม้ที่เติบโตมาพร้อมๆ กับผม ตอนนี้มันบอกลาผมไปแล้ว เพราะผมไม่เคยใส่ใจมันอย่างที่ควรจะทำให้มากกว่านั้นอีกสักหน่อย...มันคงตรมใจที่ไม่มีใครเหลียวแลเลย ณ วันนี้ ต้นมะม่วงต้นนั้นหลงเหลืออยู่แค่เพียงในความทรงจำที่เกือบจะลืมไปแล้วเสียด้วยซ้ำ ว่า ณ ที่ตรงนี้เคยมีเรื่องราวดีๆ เกิดขึ้นที่พอให้หวนระลึกถึงอดีตเมื่อในวันวาน ... วันนั้นวันที่มะม่วงต้นนี้เริ่มอ่อนล้าและขาดคนเหลียวแล ถ้าวันนั้นมีใครสักคนใส่ใจสักนิด และทำหน้าที่เจ้าของต้นไม้ที่ดีสักหน่อย คอยบำรุงดูแลให้มันสามารถมีชีวิตอยู่ได้จนถึงวันนี้ ผมเชื่อว่ามะม่วงต้นนี้ยังจะสามารถแผ่กิ่งก้านสาขาให้ร่มเงาและผลิดอกออกผลให้ลูกๆ หลานๆ ของผมได้ลิ้มรสอร่อยๆ ของมันต่อไปได้อีกหลายรุ่นอย่างแน่นอน เห็นภาพประเทศไทยในช่วงนี้แล้ว ไม่รู้ทำไมถึงทำให้นึกถึงมะม่วงต้นนั้นขึ้นมาได้นะ ... แต่ถ้าหากคิดดูดีๆ แล้วเมืองไทยในตอนนี้ก็คงไม่ต่างอะไรไปจากมะม่วงต้นนั้นสักเท่าไรนัก ต้นไม้ที่กำลังอ่อนล้าและกิ่งก้านเหี่ยวแห้งตายลงไปทุกที..ทุกที แต่มันอาจจะยังไม่สายเกินไปนักสำหรับต้นไม้ใหญ่อย่างเมืองไทยที่พ่อทะนุบำรุงมาเป็นเวลาอันยาวนานต้นนี้ ยังไม่สายเกินไปที่เราทุกคนจะหันมามองด้วยใจและช่วยบำรุงรักษาให้ต้นไม้ของพ่อต้นนี้สามารถยืนหยัด แผ่กิ่งก้านสาขาเพื่อแบ่งปันร่มเงาให้กับลูกหลานเราได้ต่อไปอีกนานเท่านาน .. พ่ออายุมากแล้ว คงจะไม่สามารถมาดูแลบำรุงต้นไม้ต้นนี้ได้มากอย่างแต่ก่อน..ซึ่งมันก็เป็น "หน้าที่"ของลูกที่ดีที่จะช่วยแบ่งเบาหน้าที่ของพ่อบ้าง ในการดูแลต้นไม้ใหญ่ต้นนี้ให้เจริญงอกงามต่อไป.. ใช่เพื่อใครที่ไหน? ก็เพื่อลูกๆ อย่างเราทุกๆ คนนั้นเอง หากแต่ว่าวันนี้ลูกบางคนอาจจะกำลังเข้าใจผิดกับคำว่า "หน้าที่" และ "สิทธิ" ไปอย่างมากมาย เลยทำให้ต้องมีเรื่องทะเลาะเบาะแว้งกันไปใหญ่โต ..สิทธิ ยังไงเราก็ยังคงสิทธิ์นี้กับตัวเราตลอดเวลาไม่ว่าจะใช้หรือไม่ใช้ก็ไม่ค่อยจะมีผลกระทบสักเท่าไรนัก แต่ หน้าที่ นี้สิถ้าหากเราละทิ้งไป อย่างที่ผมเคยละทิ้ง หน้าที่ ในการดูแลรักษาต้นมะม่วงของพ่อนั้นคงเป็นตัวอย่างที่เห็นชัดที่สุดว่า ถ้าเราไม่ทำหน้าที่ของเราเองแล้ว ผลลัพธ์ที่ออกมานั้นอาจจะทำให้เราต้องเสียใจมากกว่ามะม่วงยืนต้นตายมากมายหลายเท่านัก สิ่งที่เราควรจะทำในตอนนี้คือ วาง "สิทธิ์"ของเราไว้บนโต๊ะหลังทานข้าวเสร็จแล้ว ทิ้งมันไว้ตรงนั้นก่อน มันไม่หายไปไหนอย่างแน่นอน...แล้วมาช่วยกันทำ "หน้าที่" ของแต่ละคนให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้เพื่อช่วยกันเยียวยารักษาต้นไม้ใหญ่ต้นนี้ของพ่อให้กลับฟื้นขึ้นมาแข็งแรงและเจริญงอกงามอย่างที่พ่อตั้งใจอยากให้เป็น..เพื่อใครหล่ะ? มิใช่ว่าพ่อต้องการเก็บดอกเก็บผลไว้กินคนเดียวรึก็ป่าว แต่เพื่อลูกๆ ทุกคนที่พ่ออยากให้ได้อาศัยร่มเงา ใช้ชีวิตอยู่กันอย่างร่มเย็นเป็นสุขและสามารถเก็บดอกเก็บผลกินกันไปตราบนานเท่านาน ผมรักพ่อ มากเท่ากับความจงรักภักดีที่มีต่อพ่อครับ.... ------------------------------------------------------ สถานที่ถ่ายภาพ : โครงการหลวงบ้านวัดจันทร์ อ.กัลยาณิวัฒนา จ.เชียงใหม่ ภาพโดย : canx [rang.jamjuree.net]

Create Date : 03 มิถุนายน 2553		4 comments
Last Update : 3 มิถุนายน 2553 1:33:36 น.
Counter : 2073 Pageviews.
Share Tweet