เมื่อเรารักษาศีล ศีลก็รักษาเรา ประสบการณ์จริงของเราเอง!

ตั้งแต่เด็ก เราเห็นแม่เรารักษาศีลห้ามาตลอด เราก็เลยทำตามตั้งแต่ตอนนั้น ไม่รู้หรอกว่ามันดีหรือไม่ดียังงัย มันทรงตัวมาจนถึงช่วงนึง ก็สงสัยว่าจะรักษาศีลไปทำมัย คิดอยากผิดศีึล ลองดูดีกว่า ต้องพยายามด้วยอ่ะ คิดอยู่ในใจ ฉันจะผิดศีล ฉันจะผิดศีล จะทำยังงัยดีน้า ข้อสองไม่กล้า ข้อสามไม่เป็น ข้อสี่ไม่เคย ข้อห้าก้อไม่ชอบ งั้นเอาข้อหนึ่งแล้วกัน ตบยุงนี่ล่ะ ยุงนี่ก็ไม่เคยตบมานาน...... .....มากแล้ว คราวนี้ต้องตั้งใจเพื่อจะไปตบมัน เงื้อมือไป... กว่าจะตบได้ ทำใจอยู่นาน พอตบมันไปแล้ว เรารู้สึกยังงัย ก็เศร้า จิตก็หมอง ใจก็ห่อเหี่ยว ทนผิดศีลได้ไม่ถึงสามวัน ก็ทนไม่ไหว ต้องกลับมาสู่ความปกติ เฮ้อ!สบายใจกว่ากันเยอะ ง่ายกว่าด้วย อันนี้ืคือช่วงตอนเป็นเด็กนะ

------------------------------------

เราก็เลยย้อนกลัยมานั่งคิดว่า ทำแล้วมันได้อะไร ก็ิคิดถึงคำของครูของเราหลายๆท่าน เราก็ตีความไปว่า
-เมื่อเรามีศีล เราไม่ทำให้ใครเดือดร้อน เราำก็ไม่ต้องไม่สบายใจ ไม่ต้องกังวล ว่าเราได้ทำอะไรไม่ดีไป ไม่ต้องกังวลว่าใครจะมาปองร้ายเรา เพราะเราไม่ได้ทำอะไรใคร
-ดังนั้นเวลาเราต้องใช้สมาธิ จิตเราจะนิ่งกว่า เพราะเราไม่มีความกังวล จิตไม่ส่ายมาก ไม่ต้องระวังอะไร
-พอจิตนิ่ง ปัญญาก็แข็งแรง คราวนี้เราจะใช้ปัญญาเพื่ออะไร ทั้งการเรียน การทำงาน และธรรมมะ เราจะเข้าใจอะไรได้เร็ว งานที่ทำออกมาก็จะดี
อันนี้คือเหตผลที่เห็นชัิิดๆ เลย

------------------------------------

ส่วนตัวเราเอง เราเชื่อในเรื่องของกรรม เค้าว่ากันว่า คนที่รักษาศีล จะไม่ค่อยเจออุบัติเหตุ ถึงเจอก็ไม่หนัก ถึงหนักก็ไม่ตาย ถึงตายก็ไปดี เราเองนั้นรู้สึกว่าจะไม่ค่อยโดนยุงกัด(เกี่ยวกันมั้ยเนี๊ยะ) แล้วก็ลูำกเบา คือเป็นอุบัติเหตุที่น่าจะหนัก แต่ผลกลับไม่หนัก

ตอนปอห้า เราขี่จักรยานไปซื้อขนมจีนให้ที่บ้าน ขากลับจะขี่ข้ามเลน มองซ้ายมองขวา ไม่เห็นรถก็ข้ามมา อยู่ๆก็มีผู้หญิงขี่มอไซด์มา(ทำไมเมื่อกี้นี้มองไม่เห็นก็ไม่รู้) ชนเข้ากลางลำอย่างจัง เราล้ม เค้าก็ล้ม ขนมจีนเรากระจาย เรากลิ้งมาอีกฝั่งถนน กลิ้งหลายตลบมาก โชคดีตอนนั้นไม่มีรถสวน พอเราหยุดกลิ้ง เราก็ลุกขึ้นมานั่งริมถนน มึนมาก แต่ไม่รู้สึกเจ็บอะไรเลย คนก็มาดูเรา เพราะเราเด็กมาก แล้วก็มีคนไปช่วยฝั่งโน้นด้วย เค้าร้องเจ็บน่าสงสารมาก ซักพักมีคนมาทักว่าเลือดไหลที่แก้ม มีคนเอาทิชชูมาซับเลือดที่แก้มให้เรา ตอนนี้เราร้องเลย เพราะเรากลัวต้องไปหาหมอแล้วหมอจะเย็บ เพราะเรากลัวเข็มมาก แป้บเดียวแม่ก็มารับเรากลับบ้าน ทำแผลที่แก้มให้ เราเดาว่าโดนจากเศษกระจกของรถมอไซด์ที่แตกตอนเรากลิ้ง
ตอนกลางคืน นอนแล้ว เราบ่นปวดตา แม่ก็เลยเอาน้ำมนต์ให้กิน พอกินเสร็จซักพัก ปวดมากขึ้นแล้วก็มีอะไรหลุดออกมาจากตา แล้วก็หายปวดเลย ไอ้ที่หลุดออกมาน่ะ เป็นเศษกระจกชิ้นเล็กมาก งง! วันต่อมาพี่เอาจักรยานคันนี้ไปขี่ ออกไปได้แป้บเดียวก็ต้องเอากลับมา เพราะมันหักครึ่ง เราคิดในใจว่าบุญมากเลยนะนี่ ที่เราแทบจะไม่เป็นอะไรเลย

มอสี่ จัดบอร์ดกับเพื่อนๆ เราเป็นคนยีนบนเก้าอี้เพื่อไปmaxบอร์ด พอดีหันกลับไปคุยกับเพื่อนๆ อยู่ๆเพื่อนมันเรียกชื่อเราแล้วทำหน้าเหวอๆ กระจกบอร์ดมันก็หลุดจากบอร์ดมาหล่นใส่หัวเรา แล้วก็แตกกระจายบนหัวเรา กระเด็นไปเจาะคนอื่นๆ หัวเราไม่แตก แต่เศษกระจกมันกระเด็นมาเจาะมือเราเย็บไปสี่เข็ม เพื่อนคนอื่นๆก็โดนกันไปด้วย บางคนหนักกว่าเราอีก

มหาลัย อัันนี้เราไม่โดนเอง แต่เราสนิทกับพี่ที่รักษาศีลอยู่คนนึง แกขับมอไซด์ไปเข้าเมืองกับเพื่อน มีรถบรรทุกสงสัยยาหลับใน หรือไม่ก็เมายาบ้า พุ่งมาชนท้ายรถมอไซด์ กระเด็นทั้งคู่ เพื่อนแกตาย แกแขนหักเฉยๆ ไม่ช้ำอะไรเลย

ทำงานแล้ว กลับบ้านที่โคราช ตอนเย็นจะกลับกรุงเทพ ขับรถมาถึงแถวลำตะคอง เผลอหลับใน รู้ตัวอีกทีรถก็พุ่งใส่ต้นไม่ในป่าแล้ว โชคดีที่รัดเข็มขัด จุกมากๆ รถเราพุ่งเข้ามาในป่ารู้สึกว่าลึกมาก เริ่มมืดแล้วด้วย แถวนั้นไฟทางก็ไม่มี รถก็ควันขึ้น กลัวระเบิด รีบออกมาแล้ววิ่งหาถนน ตัวมอมแมมหมดเลย โทรเรียกประกัน แล้วก็เรียกเพื่อนให้พาไปส่ง บขส กลับ กทม ไม่กล้าเข้าบ้านกลัวแม่ตกใจ โชคดีที่รถบริษัทมีประกัน เราเลยไม่ต้องเสียตัง
ตอนเช้า บริษัทรถลากโทรมาถามเรา เค้างงมากว่าเราไม่เป็นอะไรเลย เราบอกเค้าว่าก็ช้ำอยู่เหมือนกัน เค้าเล่าสภาพให้ฟังว่ารถเละมาก แนวรอยรถที่หลุดจากถนนหลักมันจะต้องพุ่งเข้าหาเสาไฟฟ้า เค้าบอกว่าถ้าพุ่งไปนี่ไม่รอดแน่ๆ แต่มันดันหักเข้าไปในป่าเอง เหมือนมีการหักพวงมาลัยเลี้ยว เราคิดในใจว่าเรารู้สึกตัวตอนอยู่ในป่าแล้วนี่หว่า สไลด็เขาไปไกลประมาณห้าสิบเมตร ลึกยี่สิบเมตรได้ ตำแหน่งที่รถอยู่เป็นเนินเหวพอดี เค้าบอกว่าถ้ามันออกขวากว่านี้อีกนิดเดียวจะหล่นไปอีกไกลเลย
พอเค้าลากรถไปถึงอู่ อู่ก็โทรมาถามอีก พี่ไม่เป็นอะไรเลยเหรอ ใส่พระอะไรอ่ะ ดูสภาพรถแล้วทุกคนเดาว่าต้องตายแน่ๆ เรามีโอกาสได้ไปดูรถที่อู่ก่อนซ่อมก็งงเหมือนกัน สภาพมันไม่มีชิ้นดีเลย เสียดายไม่ได้ถ่ายรูปเป็นที่ระลึก ครั้งนี้นี่ที่สุดในชีวิตแล้ว

------------------------------------

ตอนนี้โตขึ้นมาแล้ว รู้สึกว่าศีลทำมัยมันรักษาไม่ง่ายเหมือนเดิมก็ไม่รู้ มีบททดสอบเข้ามามากมาย รอดบ้างไม่รอดบ้าง ข้อหนึ่งที่ไม่เคยตียุง ก็ต้องเจอกับมด แมลงสาบ แล้วก็สัตว์มีพิษ ข้อสองแม้จะไม่ขโมย ก็ต้องพบกับการทอนเงินผิด คนเก็บตังไม่เก็บค่าตั๋ว ข้อสามก็ดันไปมีความรักกับคนมีเจ้าของแร้ววว เราก็ชอบเค้า เค้าก็ชอบเรา อะไรกันนี่ ข้อสี่เราได้งานเป็นเซลประเภทที่ต้องใช้ความกะล่อนในการพูดด้วย จะทำยังงัยดีเวลาเจอลูกค้า ข้อห้า สังคมการทำงาน แม้จะไม่ค่อยมีปัญหากับเราเท่าไร แต่บางทีมันก็อดไม่ได้

--------------------------------

เมื่อใดที่มีบททดสอบเข้ามา ถ้าเราผ่านไปได้จะปลื้มมาก ภูมิใจ ดีใจ สุขใจ บอกไม่ถูกต้องลองเอง แต่ถ้าผ่านไม่ได้ก็แย่เหมือนกัน เศร้าเลย แต่มันก็ผ่านไปแล้วแก้ไขอะไรไม่ได้ ก็ตั้งใจใหม่ว่าถ้าเจอเหตุการณ์แบบนี้อีก เราจะต้องผ่านให้ได้ กลายเป็นว่าเราจะ้ต้องมีสติอยู่กับตัวตลอดเวลา เมื่อเจอเหตุการณ์ต่างๆเข้ามา เราก็ต้องใช้สติ ใคร่ครวญว่าเป้าหมายของศีลแต่ละข้อกำหนดไว้เพื่ออะไร ทำยังงัยจะไม่ผิด ก็สนุกเหมือนกันนะ ถือเป็นการทำสมาธิไปอีกแบบ เพื่อนเคยได้ยินหรือเปล่า "ศีลานสติกรรมฐาน" กลายเป็นว่าเราได้บุญทั้งจากการตั้งใจรักษาศีล และบุญจากการทำสมาธิไปในตัว ยังงัยก็หวังว่าซักวันจะได้เป็น ผู้ทรงศีล กับเค้าบ้าง จะได้มีศีลเป็นปกติโดยที่ไม่ต้องระวังอะไรเลย เหมือนที่เราเคยเป็นในอดีต

สำหรับใครที่พยายามรักษาศีลอยู่ ก็เอาใจช่วยนะครับ
-ทำให้มันเป็นเรื่องสนุก
-แล้วก้อ .......ศีลรักษาครับ

Create Date : 22 ธันวาคม 2548		4 comments
Last Update : 22 ธันวาคม 2548 19:28:20 น.
Counter : 3213 Pageviews.
Share Tweet