|
ทางด่วนสายนักบุญ
บล็อกค้างปีอีกหนึ่ง บันทึกหลังจากลับมาจากประตูสรรค์มาสดๆ แต่เพิ่งจะได้อัพวันนี้ ความว่า...........................
เมื่อวันศุกร์ก่อนได้อ่านบล็อก ภาพถ่าย เกี่ยวกับสิ่งมหัศจรรย์ ไม่ใช่สิ เรียกว่าความศรัทธามืดฟ้ามัวดินมากกว่า คิดว่าหลายคนคงได้อ่านเช่นกัน เป็นภาพรอยพระพุทธบาทบนเขาคิชฌกูฐ เป็นความมหัศจรรย์ทางธรรมชาติ บนยอดเขาหินปูนในอุทยานแห่งชาติเขาคิชฌกูฐ จันทบุรี อยู่ใกล้ๆบ้านเราเท่านี้ แต่ไม่เคยเห็นรูปมาก่อนเลย ทราบแต่ว่าอยู่ใกล้ๆกับน้ำตกกระทิง และวัดเขาสุกริม เอาหละ อาจจะเป็นเพราะทางอุทยานและวัดพลวงจะเปิดป่าให้บูชารอยพระพุทธบาทแค่ปีละสองเดือนเท่านั้นทำให้เราไม่เคยได้ข่าวสถานที่นี้มาก่อน จริงๆแล้วเป็นเพราะเราไม่ค่อยจะสนใจสถานที่ทำบุญสักการะสักเท่าไหร่มากกว่า
บัดเดี๋ยวนี้ ก็ตัดสินใจไปเยือนมิรอช้า เหลือเวลาอีกแค่หนึ่งอาทิตย์ก็จะปิดแล้ว จำต้องไปวันเสาร์นี้ เพราะวันลาเหลือน้อย วันธรรมดาคงไม่ได้การ ถึงต้องผจญกับคลื่นมหาชนก็จำต้องฝันฝ่าไป ช่างผิดวิสัยกับรสนิยมการเที่ยวโดยปกติของเราเสียจัง
ออกตัวจากจังหวัด ตีสี่ มืดสนิท นิ่งสงบไม่มีไอหนาว หรือลมเย็นเลยให้ตาย ใช้เวลาสองชั่วโมงก็ขับรถถึงวัดพลวง รุ่งเช้าพอดีหกโมง กะว่าจะได้เห็นพระอาทิตย์ขึ้น หรือฟ้าส้มๆก็ยังดี แต่ปรากฏว่า สาธุชนได้มาถึงวัดเป็นพันเป็นหมื่นคนแล้ว เต็มลานไปหมด นั่งนอนรอกันบนเสื่อที่กางบนถนนนั่นแหละ พอไปซื้อตั๋วรถก็ถอดใจเพราะอีก 3 ชั่วโมงจึงจะได้ขึ้นรถ รู้แล้วว่าทำไมคนเต็มลาน ก็เขามากันตั้งแต่ตีหนึ่ง เรื่องจะเห็นพระอาทิตย์ขึ้นก็เป็นอันพับไป
ระหว่างรอก็เข้าไปกองอำนวยการซึ่งมีสารพัดรูปแบบการทำบุญตามแต่จะศรัทธา ไม่ว่าจะเป็นบูชาพระศรีมหาโพธิ์ ปิดทองพระพุทธบาทจำลอง หรือ พระพุทธรูปปางต่างๆประจำวัน ทำบุญซื้อที่ ซื้อกระเบื้อง หรือทำบุญกับวัด แล้วท่านพระสงค์ก็พรมน้ำมนต์แจกสาลิกาเมตตามาให้ คราวนี้ละก็ใครรักใครก็หลง เอ่อ ใครกันหนอ
ไม่กล้าทานข้าวกัน เพราะยังเช้ามาก แต่เราตุนสโม้กกี้ไบท์กับกาแฟเย็นไปแล้ว ซักประมาณแปดโมงครึ่งก็ได้ขึ้นรถ งานนี้เตรียมตัวมาแล้ว เพราะมีคนบอกว่าตื่นเต้น เอ็กซทรีมมาก เพื่อนร่วมชะตากรรมเป็นเด็กน้อย ตอนแรกก็กระดี้กระด้ากันดี ซักพักร้องบอกแม่ว่า ขาลงหนูไม่ขึ้นรถกลับละนะ นั่งไปกรี๊ดไปกันมันดี เราต้องขึ้นรถกะบะเพื่อขึ้นเขาสองต่อ (ทำไมก็ไม่รู้) ดีใจที่ไม่ได้ทานข้าวกันก่อน เพราะไม่อย่างนั้นมีโอกาสพ่นเศษอาหารออกจากปากแบบโปรเจ็คไตน์ เดือดร้อนคนนั่งตรงข้าม อาจจะได้บาปก่อนทำบุญ
พอถึงทางขึ้น ก็เห็นป้าย ประตูสวรรค์อีก 1 กม. เอาหละดูรูปมาแล้ว มีบันไดเดินสบายๆ อยู่ คนแก่เขายังขึ้นกันได้ จังไมสู้โว้ย!! พอออกตัวก้าวแรกก็ต้องหยุดแล้ว คนออกันที่ปากทางประมาณล้านเจ็ด คนที่จะเดินลงก็ลงไม่ได้ เสียเวลาก้าวทีละขั้นอยู่หลายเพลาระหว่างนั้นก็เริ่มโปรยดอกดาวเรือง ปักธูปตามข้างทาง ซึ่งเป็นก้อนกินกลมขนาดใหญ่น้อย มองเห็นเป็นกอสีเหลือง เสริมความแข็งแรงด้วยก้านธูป ดูเป็นประติมากรรมเล็กๆของนักบุญจากทั่วสารทิศ กลิ่นดอกดาวเรืองกระจายลอยมาพร้อมละอองธูป ดีที่อากาศเย็นๆแดดยังไม่แรงนัก ไม่มีใครเป็นลมไปซะก่อน เพราะเบียดกันน่าดู เผลอซักแป๊บ เราก็เคลื่อนตัวสะดวกขึ้นเพราะผู้คนเริ่มกระจายตัวออกด้วยความเร็วในการเดิน แตกต่างกันตามอายุ และความจัดเจนของนักบุญ บอกตรงๆเรางง ไม่แน่ใจว่าตรงไหนควรวางดอกไม้ ปักธูป หรือว่าขอพร เดินตามเขาไปเรื่อยๆ กดถ่ายภาพไป ไม่นานเพื่อนที่เดินมาด้วยกัน ก็หายไปซะแล้ว แต่ก็ยังอุ่นใจเพราะยังมีคุณย่า คุณยายเดินถือไม้เท้าค่อยๆก้าวขึ้นบันไดมาข้างๆ ไม่ขาดสาย
เขาคิชฌกูฐ เป็นภูเขาหินที่แปลก เป็นหินแกรนิตขนาดใหญ่ วางเป็นก้อนกลมๆอยู่บนเทือกเขา บางก้อนก็กลมเกลี้ยงซะเหลือเกิน เนื่องจากการสึกกร่อนเป็นเวลานับล้านปี ไม่แน่ก็ตั้งแต่ยุคจูราสสิก ป๊ะป๋าเราบอกว่า หินทางตะวันออกจะเป็นก้อนใหญ่เกลี้ยงๆ เพราะเป็นหินแกรนิต มีความแข็งมาก เวลาผ่านไปนานๆจะกร่อนจนมีรูปร่างกลม แต่หินทางใต้เป็นหินที่อ่อนกว่า พอโดนธรรมชาติ ลม ฝน ก็สึกกร่อนกลายเป็นหินแหลมคม เพราะถูกกัดเซาะได้ง่ายกว่า
สำหรับหินก้อนที่เหมือนก้นบาตร อยู่เหนือรอยพระพุทธบาทนั้น มองๆดูน่ากลัวจะหล่นกลิ้งลงมาข้างล่าง แต่เขาว่ากันว่า เหมือนบาตรนั้นกำลังลอยขึ้นต่างหาก เราก็ไม่ได้ยลกับตา เพราะบริเวณฐานก้อนหิน มีผู้คนเบียดเสียดจนแถบจะยืนไม่ได้ เห็นว่า ถ้านำกระจกไปส่องข้างใต้อาจจะได้เลขเด็ด แหม น่าเสียดาย แต่ว่าไม่เคยซื้อสลากเลยซักงวด จะรวยไหมนี่เรา
พอเดินจนถึง ลานพระอินทร์แข่งรถแล้ว เราก็กลับหละ เริ่มหิวข้าว เกือบจะเที่ยงแล้วด้วย เพื่อนโทรตามพอดีเลย ระหว่างนั้นก็แวะถ่ายรูปบริเวณหินที่หน้าผาเล็กๆ พบเจ้าหน้าที่อุทยาน สองสามคนแถวนั้น ก็เลยถามว่าทำไมต้องเปิดอุทยานแค่ปีละ สองเดือนด้วย ผู้คนแห่กันมาแสวงบุญกันคลาคล่ำขนาดนี้ ทำไมไม่เปิดให้ขึ้นมาชม มาไหว้นานๆแบบที่อื่น เขาก็ตอบว่าช่วงที่ปิดก็เพื่อให้สัตว์ป่าเข้ามาหากิน ก่อนที่จะเปิดป่านั้นต้องให้เจ้าหน้าที่ไล่สัตว์ป่ากลับเข้าไปด้านหลังเขา รวมทั้งต้องมีพิธีเปิดป่าทางสงฆ์ด้วย ที่เราเห็นธูปปักตามข้างทางนั่นกระมัง
นอกจากนี้ ไปถามรุ่นน้องที่เป็นคนจังหวัดจันทบุรีบอกว่า บริเวณนี้เป็นเมืองลับแลเก่า มีเรื่องเล่าปรัมปรามากมาย คนจะอยู่ๆก็ขึ้นไปบนเขาไม่ได้ จะหาทางออกไม่เจอ ถึงแม้จะมีคนนำทางแต่ถ้าไปพูดจาลบหลู่ปากพร่อยละก็ หายเข้าป่าไปเลย หาตัวกันไม่เจอ
พอกลับลงมาก็มาเล่าให้ลุงกับป้าฟัง ว่าไปทำบุญที่วัดพลวงมา คนเขาขอนั่นนี่กันมากมาย (แต่เราน่ะ ไม่ได้ขออะไรหรอก มีหลากหลายเจ้า เราตื่นเต้น ลืมซะงั้น) ลุงก็ว่า อย่างงี้ลุงก็แย่ซิ เพราะได้แต่ทำบุญวัดใกล้บ้าน ทำมาหากิน ไม่มีเวลาไปขอพรที่ไกลๆ อย่างนี้ความเจริญจะมาถึงลุงรึ เออ ก็จริงนะ ลุงไม่ได้ไปซื้อตั๋วทางด่วนขอบุญกะเขานี่นา แต่จะว่าไปคนมากมายอย่างนั้นกว่าจะถึงคิวเราก็คงจะนานโขอยู่ ลุงทำบุญที่วัด ได้บุญตรงนั้นเลย อาจจะไม่ได้โชค แต่ก็ไม่ต้องรอเวลาหวยออกนะลุงนะ
ผ่านมา 3 วัน ได้ไปฟังพระพะยอมท่านมาเทศน์ แล้วก็เห็นความเชื่อที่ต่างกัน ท่านพยอมท่านว่า เดี๋ยวนี้คนบูชาวัตถุ รูปเคารพกันมาก นับถือพระธรรมคำสอนกันน้อย และต่อมาก็มานับถือตัวบุคคล กันมากขึ้น ศาสนามันกลายเป็นสัญลักษณ์ให้คนยึดเหนี่ยวไปซะนั่น นั่งฟังไปก็ขำๆ เราก็ได้ไปอยู่ในบรรยากาศอย่างนั้นกะเขาเหมือนกัน เอ๊า อย่ากระนั้นทำบุญกับวัดสวนแก้ว ช่วยความเป็นอยู่คนไทยที่ยังด้อยโอกาสกว่าเรา ซื้อเสื้อเณรพะยอมยอมยุ่งมาตัวนึง ช่วงนี้จังไมอิ่มบุญรึเกิน บวมไปทั้งตัวแล้วนี่
| Create Date : 23 มีนาคม 2550 |
|
11 comments |
| Last Update : 23 มีนาคม 2550 16:42:48 น. |
| Counter : 485 Pageviews. |
|
 |
|
อยากจะไป..... 
พี่จังไม เอาบุญมาเผื่อบ้างเปล่าเนี๊ยะ คงเอามาเผื่อแหละ รู้สึกตัวบวมๆเหมือนกัน ไม่รู้ว่าใช่อิ่มบุญเปล่า
แต่ต้องยอมขึ้น "เขา" นะ
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
