เมื่อลาจาก..ฉันรู้สึกใจหายๆเช่นเคย และเชื่อว่าถึงตรงนี้ เพื่อนๆทุกคนคงสบายใจในเรื่องความอยู่รอดปลอดภัยของฉัน เพราะ มีเวอร์เน่อร์คอยเป็นฉัตรแก้วกั้นเกศให้

            ตอนนี้..ฉันเริ่มรู้สึกสุขกายสบายใจเป็นหลักเป็นฐานขึ้น แต่ก็ไม่เคยหมดความระแวงระไวแม้แต่ชั่วขณะจิต แต่..อีกด้านหนึ่งนั้น ฉันเริ่มสูญเสียความเป็น"ตัวจริง" มากขึ้นไปทุกที จนรู้สึกโหยหา..ว่า..ต่อไปใครจะจำฉันได้อีกบ้าง..
            ทุกครั้งที่ฉันต้องให้การดูแลพยาบาลเด็กอ่อนในมือที่ต้องป้อน ต้องทำความสะอาด ต้องให้ความทนุถนอมนั้น ฉันเคยคิดเสมอว่า ตัวเองก็อายุใกล้สามสิบเต็มที ไม่ใช่เด็กอีกต่อไป ถ้าจะมีลูกสักคนจะอยู่ไปรอดสักแค่ไหน สงครามจะยืนยาวไปอีกนานเท่าใด อนาคตข้างหน้าก็เหลือที่จะเดา
            แต่..ถ้าจะมีลูกสักคนก็นับว่าชีวิตข้างหน้าคง มีความหมายขึ้นอีกมาก เวอร์เน่อร์ก็ไม่ใช่คนเลวเกวอะไรนัก ขี้ปดไปหน่อย แต่ก็เป็นคนดีพอสมควร อย่างน้อยๆ เขาก็รักฉัน..
            เมื่อกลับไปถึงบ้าน..ฉันพยายามบอกถึงความประสงค์กับเขา..แต่ เขาปฏิเสธอย่างไม่มีเยื่อใย ว่า เขาไม่ต้องการ..
            อาจจะเป็นเพราะที่จะมีแม่ของลูกคือผู้หญิงยิวอย่างฉันก็เป็นได้ เพราะแรงโปรปะกันดาของนาซีนั้นตอกย้ำเข้าหูเสมอว่า เลือดของยิวนั้นมันเลวนัก..
            ไม่ควรต้องให้มาผสมกับสายเลือดบริสุทธิ์ของอารยัน
            ฉันก็ยังไม่สิ้นความพยายาม..ใช้ความสามารถของมารยาหญิงทุกวิถีทางที่จะให้เขาเลิกการคุมกำเนิดได้..จนมาสำเร็จเมื่อเดือนกันยายน 1943 ที่ฉันได้รับข่าวดีว่า..ตัวเองกำลังตั้งครรภ์
            ถึงกระนั้น ก็หาได้แปลว่าฉันต้องการการแต่งงานก็หาไม่ เพราะขั้นตอนการสอบสวนนั้นยุ่งยากนัก สิ่งเดียวที่ฉันหวังไว้ในใจ นั่นคือ การอุ้มท้องตลอดเก้าเดือนนั้น
            น่าจะนานพอจนเยอรมันได้พ่ายสงครามไปก็ได้ ถึงตรงนั้น ฉันก็จะได้รับอิสระ จะเลี้ยงลูกเอง หรือ แต่งงานกับเวอร์เน่อร์ก็ได้

            หากแต่เวอร์เน่อร์ก็ยังเป็นชายเยอรมันเต็มร้อย..ที่ต้องยึดศักดิ์ศรีมาก่อนอื่นใด เขาไม่ยอมที่จะมีลูกนอกกฏหมายอย่างเด็ดขาด
            อีกทั้งป้าพอลล่าก็ย้ำหนักหนาว่า..เขาต้องดีกับฉัน ไม่งั้นจะพูดด้วย
            เขาจึงตัดสินใจที่จะแต่งงานให้เป็นเรื่องเป็นราว..


            วันนั้น..เราไปยังกองทะเบียนในเมือง..
            ฉันได้ไปพบเข้าสัมภาษณ์กับนายทะเบียนที่มีท่าทีเหมือนกับยมทูตเฝ้าประตูนรก..ด้วยใบหน้าที่เคร่งเครียดปราศจากรอยยิ้ม แววตาที่ดุดัน สุ้มเสียงที่เอาจริงเอาจัง..
            ด้านหลังของเขาคือ รูปปั้นครึ่งตัวของท่านผู้นำที่เด่นตระหง่าน..
            จากข้อมูลประวัติของฉัน(ที่เขามี) เขาได้ไล่สอบไปเป็นข้อๆ..ว่า
            "อ้อ..ทางพ่อของเธอคือ อารยัน..ฝ่ายตาของเธอ จากสูติบัตร จากใบรับรองของโบสถ์ มีพร้อม แต่..แม่ของเธอล่ะ เรื่องราวเป็นอย่างไร?"
            "แม่เป็นรัสเซียขาวค่ะ พ่อพาเธอมาหลังจากสงครามโลกครั้งที่หนึ่ง..ตอนนั้นพ่อทำงานให้กับกองทัพของไกเซอร์ในฝ่ายของทหารช่าง"
            "รู้แล้ว..แต่ทางยายของเธอล่ะ..ไม่เห็นมีข้อมูลบอกมา"
            "ทางเราไม่สามารถไปหาเอกสารได้หรอกค่ะ เพราะตอนนี้เป็นสงครามระหว่างเรากับรัสเซีย ที่ไม่มีการแลกข้อมูลและข่าวสาร"
            "นั่นหมายความว่า..เราก็จะไม่รู้เลยซิว่ายายของเธอเป็นใคร?"
            "ท่านเป็นยายของฉันนะคะ"
            "ก็อาจจะมีเชื้อสายยิวก็ได้นี่นา..เพราะถ้าเป็นอย่างนั้น ก็หมายความว่า เธอก็ต้องเป็นยิวไปด้วย"
            เราทั้งคู่เงียบสนิท..ฉันแกล้งมองหน้าเขาเหมือนกับว่า..คุณคิดอย่างนี้ได้ไง?
            ส่วนเขาก็ทำท่าครุ่นคิด เอานิ้วมือเคาะเบาๆไปที่ฟัน..หรี่ตามามองที่ฉันอย่างปริศนา หัวใจแทบหยุดเต้น..ในที่สุดเขาว่า
            "เอาละ..แค่ดูหน้าเธอ ฉันก็รู้แล้วละว่า เธอน่ะมันเป็นอารยันแท้ๆ"
            จากนั้นเขาก็หยิบตราขึ้นมาประทับโป้งไปที่ทะเบียน..ด้วยคำโตๆว่า..Deutschblutig อันหมายถึง เลือดเยอรมัน(ของแท้)
            และจัดการเรื่องทะเบียนสมรสให้เรียบร้อยในวันนั้น 16 ตุลาคม 1943
            ของขวัญที่เราจะต้องได้รับจากรัฐบาล นั่นคือ หนังสือ Mein Kampf ของท่านผู้นำ แต่เผอิญว่า ในอาทิตย์นั้นสต๊อคได้หมดไปเสียก่อน

            หลังจากแต่งงาน เราจะได้รับส่วนแบ่งจากบัตรปันส่วนเพิ่มขึ้น ทั้งอาหารและเครื่องนุ่งห่ม เพียงแต่ว่า ฉันจะต้องถ่อสังขารไปรับเอง ซึ่งมันยังเป็นการเสี่ยงอยู่ดีที่จะถูกจับได้ว่า ฉันใช้ชื่อปลอม..
            วิธีเดียวที่เป็นทางออกของฉัน คือ การปรับทุกข์กับไฮล์ดี้เพื่อนบ้าน บ่นให้ฟังถึงการไปมาลำบากเพราะกำลังท้องอ่อนๆ
            ซึ่งเธอได้แสดงความมีน้ำใจจัดการไปรับมาให้

Create Date : 24 กรกฎาคม 2556
Last Update : 24 กรกฎาคม 2556 3:09:10 น.		0 comments
Counter : 797 Pageviews.
Share Tweet