จากวัน..เป็นอาทิตย์ จาคเริ่มคุ้นเคยกับระบบการเป็นนักโทษมากขึ้น ว่า..กินให้น้อย ทำงานให้หนัก รักษาตัวเอง รักษาความสะอาดให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้   เลี่ยงการโดนทุบตี (ซึ่งไม่ใช่เรื่องง่ายนัก) เพราะไม่มีใครสามารถล่วงรู้ก่อนได้ว่า เมื่อไหร่จะถูกผู้คุมลากออกจากแถวไปตื้บ..ทั้งๆ ที่ไม่ได้ทำอะไรผิด  ไม่มีใครรู้ว่า กระบองจะฟาดมาที่ชายโครง..หรือ ถูกไอ้โอ๊บยันเข้ามาที่ท้องน้อยเมื่อไหร่   ทุกอย่างเกิดขึ้นได้ทั้งนั้น เพราะพวกเขามีสิทธิทำได้ทุกอย่าง   ไม่มีใครมาห้าม..นักโทษตายคนเดียว เดี๋ยวก็มีมาแทนที่เป็นโหล

    "อย่าไปหวังว่าจะได้รับความปรานีใดๆ จากพวกผู้คุม เพราะมันเป็นไปไม่ได้ ขอแค่ว่า อย่าโดนซ้อมหรือส่งหมามาไล่ฟัดเพราะพวกเขานึกสนุก ก็พอแล้ว"

            พวกคาโปนี่ก็อีกเรื่องหนึ่ง..พวกนี้เป็นนักโทษเหมือนกัน บางคนก็เป็นยิว..  ทุกคนจะมีปลอกแขนใส่เป็นสัญญลักษณ์ และอยู่ในอาคารพิเศษที่แยกออกไปจากนักโทษอื่นๆ และมีสิทธิพิเศษคือ เรื่องอาหารการกินที่ดีกว่า และดูแลเรื่องการส่งคนไปทำงาน    และพวกคาโปนี้ส่วนใหญ่คืออดีตนักโทษอาชญาที่อยู่ในคุกก่อนที่จะเกิดสงคราม พอมีการตั้งค่าย (นรก)   หน่วย SS ก็ไปเกณฑ์นักโทษขั้นประหารพวกนี้มาทำงานในการดูแลนักโทษแทน  คาโปบางคนก็มีอาการทางจิต บางคนก็ซาดิสต์ บางคนก็ไม่เลวร้ายจนเกินไปนัก   จาคพยายามทำใจไม่ให้เกลียดพวกผู้คุมเหล่านี้ เพราะ "ความเกลียด" ไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้นมา..มิหนำซ้ำ มันจะบั่นทอนสติปัญญา ขวัญและกำลังใจ   เขาพยายามจะคิดว่า ทุกๆ คนที่มาติดอยู่ในที่นี่ คือเหยื่อของสงครามที่โหดร้าย มันไม่ใช่เป็นความผิดของใคร..    ฉะนั้น..เขาจึงคิดทุกอย่างในทางที่ดีเข้าไว้

            พวกนักโทษที่ไม่ใช่ยิว แต่ละกลุ่มจะมีเครื่องหมายสังกัดเป็นสามเหลี่ยมตรงหมายเลขประจำตัว เพื่อเป็นการแยกประเภท    คาโปอ้วนนั่น..มีสามเหลี่ยมสีเขียว หมายถึง นักโทษเด็ดขาดข้อหาฆ่าคนตาย   นักโทษที่ร่วมอาคารเดียวกันกับจาค มีหลายคนที่มีสามเหลี่ยมสีแดง หมายถึงนักโทษการเมือง   สีดำ หมายถึง พวกยิบซี,  สีชมพู หมายถึง พวกรักร่วมเพศ  และ สีม่วง หมายถึง พวกที่อยู่ในคณะผู้นำทางศาสนาต่างๆ ไม่ว่าจะเป็นคาธอลิค หรือนิกายอื่นๆ  แต่บังอาจทำตัวต่อต้านฮิตเล่อร์

            แต่นักโทษส่วนใหญ่คือพวกสีเหลือง..หมายถึง ยิว..และเป็นพวกชั้นต่ำที่สุดในบรรดานักโทษด้วยกัน  กฏเหล็กของฮิตเล่อร์ที่บัญญัติขึ้นมา..นั่นคือ การนับว่าใครเป็นยิวนั้น..หมายถึง ปู่ย่าตาทวดคนใดคนหนึ่งมีเชื้อสายเป็นยิว..ลูกหลานทั้งหมดก็ถือว่าเป็นยิวตามกัน  ไม่ว่าจะเปลี่ยนมานับถือศาสนาใดในปัจจุบัน   ไม่ว่าจะได้ผ่านพิธีล้างบาปตั้งแต่อ้อนแต่ออก หรือ แม้ว่าจะไม่เคยเหยียบย่างเข้าไปในโรงสวดเลยก็ตาม  ในสายตาของฮิตเล่อร์ ทั้งหมดที่ว่ามานี่ก็คือ "ยิว" ที่ไม่สมควรมีชีวิตอยู่ในโลกนี้

            คืนหนึ่ง ก่อนที่ผู้คุมจะเข้ามาดับไฟ..โมเช่..นักโทษรุ่นพี่ที่ผ่านการย้ายมาสี่ค่ายแล้ว..ได้เข้ามาแวะทักทายจาคที่เตียงดังที่เคยปฏิบัติเสมอๆ     และโมเช่คนนี้เองที่เคยเล่าให้เขาฟังว่า..เมื่อตอนที่ส่งตัวไปค่ายครั้งแรก ในโบกี้รถไฟที่อัดแน่นด้วยเชลยนั้น หลายคนได้หมดลมเพราะขาดอากาศหายใจเสียก่อนถึงที่หมาย   จาคเชื่อว่า ที่โมเช่ชอบมาคุยกับเขาเพราะว่าเห็นเป็นเด็ก   ในอดีต..โมเช่คือครูที่รักการสอน และจาคก็สนใจและชอบที่จะฟังความคิดเห็นของผู้สูงวัยคนนี้   คืนนี้..โมเช่มาเล่าถึงการปฏิบัติการในค่ายที่อยู่ว่า

            "อย่าคิดนะว่า มันจะใช้เราเพียงแค่ไปซ่อมสะพานเพื่อให้ทหารข้ามไปรบในแนวหน้าเท่านั้น..ไอ้หนูเอ๊ย..แกไม่รู้หรอกว่าทุกอย่างในค่ายนี้มันคือ..ธุรกิจ..   ไอ้พวกคนหนุ่มน่ะ มันส่งออกไปรบจนหมด เหลือก็แต่พวกผู้หญิงที่ต้องไปทำงานในโรงงาน ทีนี้ไอ้พวก SS มันก็เอาพวกเรานี่แหละ ส่งไปทำงานและรับเงินแทน    บางคนรับจนรวย จากน้ำพักน้ำแรงของพวกเราแท้ๆ ..ไอ้โรงงานพวกนั้น มันก็โรงงานนรกดีๆ นี่เอง"

            โมเช่เล่าต่อว่า.."และไม่ใช่ว่าพวกยิวจะทำงานได้ทุกคนนะ ไอ้หนูรู้ม๊ะ..ว่า ฮิตเล่อร์มันทำอย่างไรกับคนพวกนั้น" เสียงโมเช่เริ่มเปลี่ยนเป็นกระซิบกระซาบว่า.."เราได้ข่าวมาว่า บางค่ายมันกวาดต้อนคนเอาไปฆ่าทันที ไม่ใช่เอามาทรมานให้ทำงานจนตายไปทีละนิดอย่างที่ค่ายของเรา พวกค่ายมรณะพวกนั้น มันจะส่งนักโทษทำทีว่าให้ไปอาบน้ำ แต่แล้วมันก็ผนึกประตูห้อง..ส่งแกสเข้าไปแทน และก็ลากศพไปเผา"

            จาคไม่เชื่อเรื่องที่โมเช่เล่ามาแมัแต่นิด "เขาจะฆ่าพวกเราไปทำไมล่ะ..?"

            โมเช่..ทำเสียงเครียดบอกว่า "ก็เพราะพวกเราเป็นยิวน่ะซิ ฮิตเล่อร์มันต้องการล้างพวกเราให้สูญพันธุ์ไปจากโลกนี้ และนี่คือความจริง"

            จาครีบไปเล่าต่อให้อารอนฟังถึงเรื่องที่ได้ยินมา   อารอนตอบว่า

            "ผมก็ได้ยินพวกข่าวลือพวกนี้ อย่าไปสนใจเลยนะ ไม่ว่าพวกนาซีจะเป็นยักษ์เป็นมาร หรือพวกมันจะต้องการให้เราตาย มันก็ทำมาหมดแล้ว    คุณเคยไปอยู่ในสลัมใช่ไหมล่ะ..ยังจำได้ถึงความลำบากไหม..สำหรับผมนะ มันไม่ให้อะไรกินเลย ครอบครัวของผมก็ตายกันหมด   ตอนที่ไปตัดผมให้ทหาร ผมก็เห็นเหล่านักโทษที่เชื่อว่าจะมีสภาพอยู่ได้ไม่เกินวัน เกินพรุ่ง   ไม่ใช่เพราะว่าเขาอ่อนแอ ไม่ใช่เพราะว่าเขาทำงานไม่ได้ หากแต่ เขาไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อไปในสภาพที่ขาดอิสรภาพต่างหาก"

            "ผมสงสารคนพวกนี้มากเลยนะ..คุณล่ะว่าไง?"

            "ไม่ละ" อารอนตอบห้วนๆ

            "ไม่จริงหรอก..พวกนี้น่าสงสารจะตาย ผมเชื่อว่าใครๆ ก็ต้องคิดอย่างนั้น"

            "จาค..ฟังนะ..ที่นี่คือที่จบสิ้นอันเป็นปลายทางความทุกข์โศก จงคิดถึงแต่ตัวเองและคนที่ใกล้ที่สุด ถ้ามีจิตใจที่อ่อนไหว อ่อนโยนอย่างนี้จะเอาตัวไม่รอด"

            จาคก็ได้แต่ฟัง แต่เขาก็คงทำไม่ได้ เพื่อนนักโทษรอบข้างต่างพากันล้มตายเพราะความอดอยาก ก่อนตายพวกเขาอยู่ในสภาพที่สกปรกโสมม เจ็บป่วย   บางคนส่งเสียงพึมพำ บางคนร้องไห้หาลูกเมีย   บางคนก่นด่าพวกนาซีและฮิตเล่อร์...รวมทั้งพระเจ้าที่อยู่บนสรวงสวรรค์

            แต่คนอย่างอารอน ที่ทำตัวให้เข้มแข็งจนเป็นที่พึ่งของเพื่อนๆ ได้นั้น บางครั้งจาคก็ยังสงสัยว่า เขาทำได้อย่างไร หรือมีเคล็ดลับแห่งความอยู่รอดอย่างไร    วันหนึ่ง ขณะที่อารอนตัดผมให้จาค เขาสอนว่า..

            "คิดไว้นะ ว่า ทุกอย่างก็เหมือนกับการเล่นเกมเอาชนะ.. ไม่ต้องคิดถึงเรื่องเจ็บแค้น ไม่ต้องคิดถึงว่าอะไรจะเกิดขึ้น..คิดอย่างเดียวว่า..  ทำอย่างไรเราจะต้องอยู่รอด ไม่ให้มันฆ่าเราได้ และ พยายามรักษาชีวิตให้อยู่นานที่สุดเพื่อ..รอดูความล่มสลายของมัน.."

            "เล่นเกมเอาชนะ"..จาคเก็บเอามาคิด จริงซิ..   ความยากลำบาก..ทุกอย่างก็เคยทำมาแล้วสมัยที่ต้องเป็นแรงงานรับจ้างในหมู่บ้าน  และกฏในการที่จะดำรงอยู่ข้อต่อๆ ไป   เช่น..ต้องรู้จักหาอาหารมากินเอง..  จาคก็เรียนรูว่า..เวลาที่เดินออกไปทำงานผ่านไร่..จงส่ายตาหามันฝรั่ง หรือหัวแครอทที่ตกๆ หล่นๆ หรืออะไรก็ตามที่เก็บกินได้   และ..ต้องเคร่งวินัยและพยายามทำตัวให้ลีบที่สุดไม่ให้เป็นที่สนใจ และต้องช่วยเหลือเพื่อน เพราะ ถ้าไม่มีเพื่อนก็จะเอาตัวไม่รอด    ต่อมา..คือ ต้องแข็งแรง ..ทุกๆ เช้า หลังจากที่ได้กินซุปใสๆ นั่นแล้ว..ต้องพยายามทำตัวให้สะอาด แม้ว่าไม่มีสบู่ ไม่มีแปรงสีฟัน ไม่มีผ้าเช็ดตัว..   แต่..น้ำขันเดียวก็ใช้ได้     ถ้าเกิดปวดฟันขึ้นมา..ต้องทนความปวดนั่นให้ได้ หรือ พยายามทำทุกวิถีทางที่จะดึงมันออก   ไปตัดผมเดือนละครั้ง ตามโควต้า    ยอมทรมานร่างกายโดยอาบสารเคมีฆ่าเหา (แม้ว่ามันจะกลับมาอีกก็ตาม)   นี่คือการเล่นเกมเอาชนะทั้งสิ้น..เพียงแต่..ถ้าแพ้..ก็หมายถึงไม่มีชีวิตเหลือรอดอย่างที่หวัง..

            หกเดือนผ่านไป จาคผอมลงมาก แต่แกร่งขึ้น เขารู้จักวิธีต่อสู้กับเหา..และ..ไม่ว่าจะหนาวแค่ไหน เขาก็ยังต้องอาบน้ำ ซักเครื่องแบบ (ในวิธีที่ให้เปียกไปกับตัว)    ด้วยความอุปถัมภ์บางครั้งบางคราวของอารอน เขาก็ยังพอมีอาหารมายาใส้ บางทีที่หิวมากๆ จาคถึงขนาดขูดเปลือกไม้มากิน หรือ เก็บกินเห็ดที่ขึ้นในป่า ทั้งๆ ที่อาจเป็นเป็นอันตรายถึงชีวิต

Create Date : 24 กรกฎาคม 2556
Last Update : 24 กรกฎาคม 2556 2:00:16 น.		0 comments
Counter : 1253 Pageviews.
Share Tweet