หนึ่งในงานศิลปของ Max   

            ญาติของฉัน คุณตาหมอ Ignatz Hoffman  ที่เป็นลุงของแม่  แกแต่งงานใหม่กับหญิงที่มีอายุน้อยกว่ามาก และอยู่กันอย่างมีความสุขมาตลอด
            และก่อนที่เกสตาโปจะไปจับ..คุณตากลืนยาพิษฆ่าตัวตาย และก่อนตายได้บอกให้เมียหนีไปให้เร็วที่สุด ไม่ต้องเป็นห่วงคนแก่อย่างแก..
            และ..เธอก็หนีรอดออกไปได้จริงๆ พร้อมกับสมบัติที่มีค่า

            พวกยิวที่มีพื้นฐานมาจากโปแลนด์ในเยอรมันและออสเตรีย ถูกส่งตัวกลับไปยังภูมิลำเนาเดิม..ผู้หญิงแก่ที่อยู่ร่วมห้องกับเราสองคน ต่างก็มาลาเพราะจะโดนส่งตัวกลับ
            เราได้ส่งพัศดุไปให้พวกเขาตามที่อยู่ในโปแลนด์ที่ได้ให้ไว้ โดยผ่านศูนย์สงเคราะห์ยิวในกรุงวอซอว์
            แต่..พัศดุ ได้ถูกส่งกลับ เนื่องจาก เป็นการผิดกฏหมายที่จะส่งของให้ชาวยิว..
            เราได้รับคำแนะนำจากเพื่อนบ้านว่า..ให้เขียนที่อยู่ผู้รับเป็นภาษาโปลิช  
            และ..พัศดุนั่นได้ถึงมือผู้รับจริงๆ อย่างน่าอัศจรรย์นัก



            ต่อมา..เราเริ่มขาดการติดต่อในระหว่างเพื่อนและญาติพี่น้อง เพราะดูเหมือนต่างคนเริ่มล่องลอยหายไปจากพื้นดินราวกับโลกหมดแรงดึงดูด
            หรือ ไม่ก็ถูกสูบหายไปในดิน..ตามรอยเท้าของทัพของนาซีที่เดินหน้าไปในยุโรปอย่างไม่หยุดยั้ง..

            น้ามาเรียนส่งข่าวมาบอกว่า เธอและสามีกำลังจะย้ายไปอยู่ในอิตาลี..
            น้าริชาร์ดและเมีย..ส่งโปสการ์ดมาจากเมืองจีน..
            น้องฮันซี่, มิมี่ และ มิโล..ต่างเดินทางถึงปาเลสไตน์อย่างปลอดภัย
            แมกซ์ สเตอร์นบาช ญาติของเรา..เป็นศิลปินมือหนึ่งที่จบจากวิทยาลัยศิลปแห่งเวียนนา( ที่ฮิตเล่อร์พยายามสอบเข้าถึงสองครั้งแต่ไม่ผ่าน)
            ได้เดินทางข้ามเขาหนีไป เราหวังว่า ป่านนี้เขาคงเอาตัวรอดไปถึง สวิตเซอร์แลนด์

            ส่วนฉัน..ได้ขอยืมเสื้อตัวสีม่วงสวยของคริสตัลไปใส่ถ่ายรูป เพื่อที่จะได้ให้เปปปิเก็บไว้ดู เพราะสังหรณ์ใจว่า..จากนี้ไปเราคงหาโอกาสพบกันยาก..หรือ อาจต้องแยกจากกัน
            แต่เปปปิก็ยังเชื่อมั่นว่า มันคงไม่เลวร้ายถึงขนาดนั้น..
            ทั้งๆที่ ตัวอย่างก็มีให้เห็นๆคือ ออตโต ออนเดรจ สามีของเยาท์สกี้ ที่ หายไปในแนวหน้าไม่มีใครได้ข่าวคราว
            เขาไม่ได้รู้ได้เห็นซะด้วยซ้ำ ว่า เยาท์สกี้ได้ลูกชายและตั้งชื่อว่า ออตโต..ตามพ่อ

            ความหวังของฉัน เหลือเพียงอย่างเดียว คือ รอให้เยอรมันพ่ายแพ้ในสงครามครั้งนี้  ขอให้ฝรั่งเศสสู้รบอย่างแข็งขัน หรือ ขอให้อิตาลีเข้าร่วมกับอังกฤษ
            หรืออเมริกาโจนเข้ามาร่วมรบ..เพียงแค่นั้น..เยอรมันก็ต้องแพ้อย่างแน่นอน



            แต่วันหนึ่งของปี 1940 ..ในขณะที่ฉันและเปปปิกำลังเดินเล่นเลียบแม่น้ำดานูป เสียงใครคนหนึ่งตะโกนข้ามฟากมาจากอีกฝั่งหนึ่งไกลๆว่า..
            "ฝรั่งเศสแพ้แล้ว.."  พร้อมทั้งเสียงไชโยโห่ก้องของประชาชนที่เต็มไปด้วยความปิติในชัยชนะของเยอรมันดังขึ้นมาอย่างอื้ออึง

            ฉันกลับรู้สึกหมดแรง  สิ้นหวัง..ท้องใส้พลอยปั่นป่วนไปหมด ..หายใจขัด แขนขาหมดเรี่ยวแรงที่จะเดินต่อไป..
            เปปปิต้องเดินประคองพากลับจนถึงบ้านเขา และจัดการเอายาระงับประสาทของแอนนามาจับกรอกปากฉันหนึ่งเม็ด พร้อมทั้งเฝ้าดูว่าฉันได้กลืนมันลงไปอย่างไม่มีตุกติก

            ในยามต่อมา ที่ อิตาลีร่วมประกาศสงครามกับฝรั่งเศสและอังกฤษนั้น..ฉันคว้ายานี่มากลืนกินเองเชียว..โดยไม่ต้องมีใครมาบังคับ เพราะ ความรู้สึกได้บอกกับตัวเองว่า
            อนาคตของเราได้หมดสิ้นแล้ว..เราถูกปิดตายอยู่ในอาณาจักรเผด็จการของฮิตเล่อร์อย่างไม่มีทางรอด..

            เปปปิ..ไม่ยอมสิ้นหวังเหมือนอย่างฉัน..เขายังคงสม่ำเสมอต่อเรา อีกทั้งน้ำใจในการแบ่งปันอาหารจากฝ่ายอารยัน เช่น กาแฟ เนยแข็ง หนังสือ มีมาให้อย่างเป็นประจำ


            ในขณะที่ ชาวยิวที่ได้หนีหลุดรอดเงื้อมมือของนาซีไปได้ จำนวน 100,000   ถึง  185,000  อันเป็นเหตุให้นาซีได้ออกกฏมาใหม่ว่า ชาวยิวในออสเตรียจะต้องมีการขึ้นบัญชี
            โดยการเอาปืนมาจ่อบังคับให้ไปรวมตัวกันที่จตุรัสกลางเมือง  แบ่งตามวัน..ตามตัวอักษรนามสกุล  เช่น..วันนี้ F พรุ่งนี้..คือ G
            และ มาถึง  H   ก็คือวันที่ 24 มิถุนายน 1941
            ฉันและแม่..ไปยืนเข้าแถวตั้งแต่เช้า  ใครที่เป็นลมเราก็ช่วยกันพยุง..พาไปเข้าร่มให้พ้นแดด..
            เกสตาโปขับรถบรรทุกเวียนไปเวียนมา พร้อมกับปากกระบอกปืนที่จ่อมาทางพวกเรา  
            คนหนึ่งกระโดดลงมาจากรถ..มากระทุ้งแม่และฉัน พร้อมทั้งบอกว่า
            "ไป..ไปขึ้นรถ"
            "ไปไหน..ไปทำไม"  เราถาม
            "ไม่ต้องมาถามคำถามโง่ๆ..ไปอียิว..ไปขึ้นรถ"  เสียงมันสำราก
            เราทั้งสองขึ้นไปบนรถบรรทุกนั่น..ฉันจับมือแม่ไว้แน่นอย่างไม่ยอมปล่อย และมันได้พาเราไปที่ทำงาน ที่มีพวก SS ส่งเอกสารมาให้ตรงหน้า พร้อมกับยื่นปากกา บอกว่า
            "แกทั้งสองต้องออกไปทำงานในไร่  ลงชื่อรับรู้ซะ"
            เท่านั้นเอง..เลือดแห่งความเป็นนักกฏหมายของฉันก็ฉีดพล่านไปทั่วร่าง..การโต้แย้งเพื่อหาทางออกได้เกิดขึ้น ฉันชี้ไปที่แม่ก่อนที่จะร่ายวาจาออกมาว่า
            "หญิงชราคนนี้ไม่ควรจะมาที่นี่.." พูดพลางก็ดันตัวแม่ไปยืนข้างหลัง..
            "เพราะเธอไม่ใช่ชาวเวียนนา อีกทั้งไม่ใช่ยิว แกเป็นแค่อดีตลูกจ้างของฉันที่มาเป็นเพื่อนเท่านั้น.."
            "ไม่ต้องพูดมาก..เซ็นชื่อซะ"  
            "ดูซิ..แกก็แก่ปานนั้น จะเอาไปทำงานในไร่ได้อย่างไร  แถมเป็นโรคใขข้อด้วย..ทำงานไม่ได้หรอก ถ้าพวกคุณอยากได้คนทำงานนะ ไปเลือกเอาซิที่แถวนั่นน่ะ
            มีน้องสาวของฉันอยู่ชื่อว่า เกรสเช่น..อายุแค่ 22 แข็งแรง ทำงานเก่งยังกะอะไรแน่ะ..ยิ่งเรื่องงานในไร่นี้ถนัดมาก..ไปดูซิ"
            ฉันเริ่ม"มั่ว"ในข้อมูลเพื่อให้พวกเขาเบนความสนใจไปจากแม่.
            "เอาละ..เอาละ..เลิกพูดซะที..หุบปาก  ยายแก่แกไปได้แล้ว.." ว่าแล้วเจ้าหมอนั่นก็คืนอิสรภาพให้กับแม่..ส่งตัวเธอกลับออกไปข้างนอก
            ส่วนฉัน..เซ็นชื่อลงไปในกระดาษนั่นอย่างไม่มีเงื่อนไข..
            ในนั้นคือ สัญญาการส่งตัวออกไปทำงานในไร่ที่ตอนเหนือของเยอรมัน และถ้าฉันไม่ไปปรากฏตัวที่สถานีรถไฟในเช้าวันรุ่งขึ้น
            นั่นหมายถึงการได้รับโทษขึ้นสูงสุด
            คืนนั้น..ฉันและแม่นอนกอดกันร้องไห้จนรุ่งสาง...

            "หกอาทิตย์เองนะแม่จ๋า..แค่หกอาทิตย์...แล้วหนูก็จะได้กลับมาบ้าน  บางทีตอนนั้นอเมริกาอาจจะเข้าร่วมในสงครามแล้วก็ได้นะแม่.."  
            ฉันพร่ำบอกแม่ในขณะที่กำลังจัดกระเป๋าเดินทางที่มีเพียงใบเดียวกับย่ามที่ใช้สะพายติดตัว  แม่บรรจุอาหารเกือบทุกอย่างที่เรามีในบ้าน..ให้ฉันเอาติดตัวไป

            เปปปิและแอนนาไปส่งฉันที่สถานีรถไฟ..ท่าทางเขาเคร่งขรึม..แต่ยังอ่อนหวานอย่างเช่นเคย..
            เราทั้งสองเดินกุมมือกันไปอย่างเงียบงัน  แต่คนเดียวที่พูดไม่หยุด นั่นคือ แอนนา  เธอที่มีทีท่าสดชื่น..พูดได้เรื่อยเจื้อยถึงเรื่องโน้นเรื่องนี้ เธอคงดีใจเสียเหลือเกินที่เห็นฉันจากไปเสียได้
            แม่พยายามยื้อเธอให้ไปอีกทางหนึ่ง เพื่อเปิดโอกาสได้เราได้มีโอกาสร่ำลา ซึ่งฉันยังจำได้ดีถึง  รอยจุมพิตสุดท้ายจากเขาที่ปะปนไปด้วยคราบน้ำตาของเรา

            เสียงหวูดรถไฟดังขึ้น..ฉันรีบหันไปกระซิบปลอบแม่ด้วยข้อความเดิมๆคือ "ในสัญญา..หนูจะไปแค่หกอาทิตย์เองนะแม่จ๋า..เดี๋ยวก็กลับมาแล้ว แม่อย่าห่วงนะจ๊ะ"



            ในรถไฟ..ระหว่างการเดินทางในตู้โบกี้นั้น เต็มไปด้วยหญิงสาวมากมายที่ต่างคนต่างคุยกันจ้อ..  แค่ถึงเมือง Melk .. ฉันก็ได้รู้ไปหมดว่า ใครคลอดลูกยังไง เจ็บท้องอยู่กี่วันกี่คืน..
            และ ตลอดเวลาจะมีหญิงในเครื่องแบบนาซีที่คอยควบคุม..เดินไปเดินมา ท่าทางขึงขังเอาเรื่อง

            พอมาถึงสถานีเมือง Leipzig  พวกเราทั้งหมดถูกต้อนให้เข้าไปในห้อง ที่มีตำรวจสองนายทำการสั่งให้พวกเราเช็ดเครื่องสำอางออกจากใบหน้า  ก่อนที่จะส่งไปขึ้นรถไฟต่ออีกสายหนึ่ง
            คราวนี้ เสียงคุยค่อยเงียบหายไป เพราะทุกคนเริ่มรู้ตัว..และรู้รส แล้วว่า..ตัวเองกำลังอยู่ในสภาพที่เป็นนักโทษ
            ฉันเลือกที่จะยืนมองออกไปนอกหน้าต่างตลอดทาง..
            ดูทิวทัศน์ของท้องทุ่ง และ บ้านไร่ที่สร้างเหมือนๆกันไปหมดของประเทศเยอรมันที่เห็นอยู่ตรงหน้า..

            ในที่สุด..ก็ถึง..เมือง Magdeburg  ที่เราต้องลากกระเป๋าลงมาจากบันไดชันๆของรถไฟเอง  และ ยืนออกันอยู่ที่ชานชาลาด้วยความหนาวเหน็บ



            พวกเจ้าของไร่..มาถึงท่าทางกร่างแบบพิกลๆ เพราะคงยังไม่คุ้นกับการที่มี"อำนาจใหญ่โต" ขึ้นมาอย่างรวดเร็วเลยยังทำตัวไม่ค่อยถูก..ต่างก็เขม้นมองพวกเราแบบพินิจพิจารณาราวกับว่า พวกเราคือ ม้า หรือ วัว..

            จากนั้น..พวกเขาก็แบ่งเราออกเป็นกลุ่มๆ  เจ้าของไร่เล็กๆ ก็เลือกเอาไปได้สองคน....เจ้าของไร่ที่ใหญ่ขึ้นมาหน่อย ก็เลือกเอาไป แปดหรือสิบคน..
            ส่วนฉันไปกับกลุ่มใหญ่..นั่นคือ กลุ่ม 18 คน  กับเจ้าของไร่  Mertens ใน Osterberg
            ซึ่งจัดว่าเป็นไร่ใหญ่มาก มีเนื้อที่ถึง 600 morgens
            ( คำว่า morgen แปลว่า เช้า หรือ morning ในภาษาอังกฤษ ซึ่งเยอรมันได้จัดแบ่งเป็นอัตราของที่ดิน โดยวัดจากความสามารถของชาวไร่ที่สามารถไถดินได้ในหนึ่งเช้า..จำนวนพื้นที่ที่ไถได้นั้น นับว่าเป็น หนึ่งมอร์เกน)
            ไร่นี้..มีม้าตัวใหญ่ห้าตัว..มีบ้านหลังใหญ่ของเจ้าของไร่หนึ่งหลัง(ที่พวกเราไม่เคยเข้าไป)  โรงนาหนึ่งหลัง และ โรงนอนของพวกเรา
            เจ้าของคือ คุณนาย Mertens วัยยี่สิบเศษๆ ที่สามีได้ออกไปรบในแนวหน้า  และคุณนายเองก็เชื่อในคำพูดของนายเกิบเบิลส์ที่ได้ออกโคสะนาปาวๆว่า
            "พวกยิวเป็นชนชาติที่น่าเกลียด น่าขยะแขยง  เลวร้าย สกปรกโสโครก ขี้ขโมย"
            แต่พอมาพบกับพวกเราจริงๆเข้า..คุณนายก็ต้องพบกับความประหลาดใจ  ที่เห็นสาวยิวรู้จักมารยาทเป็นอย่างดี ทุกคนรู้จัก ใช้คำว่าขอโทษ และ ขอบคุณ..

            วันรุ่งขึ้น..คือวันที่พวกเราจะต้องออกไปทำงานในไร่ของเธอ...



            เคยเลยที่จะมีครั้งไหนในชีวิต..ที่ฉันต้องทำงานหนักอย่างแสนสาหัสเช่นนี้มาก่อน
            เราทุกคนต้องออกไปในไร่ ตั้งแต่หกโมงเช้า จนถึงเที่ยง พักหนึ่งชั่วโมง  จากนั้น ก็ต่อไปจนถึงหกโมงเย็น  
            อาทิตย์ละหกวัน หยุดวันอาทิตย์
            งานของเราคือ ปลูกถั่ว ต่อด้วยหัวบีต  ต่อด้วยมันฝรั่ง และ ตัดหน่อไม้ฝรั่ง (แอสปารากัส)  ซึ่งการตัดหน่อของมันนั้น ต้องคุกเข่าไปกับพื้น และต้องก้มตัวลงไปจนชิด เพื่อที่จะใช้มือล้วงลงไปในดิน
            จนรู้สึกถึงโคนอ่อนแล้วจังใช้มีดแซะขึ้นมา..เสร็จแล้วก็ต้องกลบดินให้คืนดังเดิม ซึ่งวันๆนึงต้องทำซ้ำกันเป็นพันๆครั้ง..
            ฉันรู้สึกปวดตามข้อกระดูกแทบทุกชิ้นในร่างกาย  กล้ามเนื้อเขม็งตึง หลังไหล่ร้าวไปหมด

            ผู้คุมคนงานจอมเฮี๊ยบที่คอยจี้เร่งพวกเรา นั้นชื่อว่า  
            นายเฟรชเนอร์  ที่มีร่างผอมเกร็ง  ลุกลี้ลุกลน   แต่งตัวราวผู้ดีที่ใส่เสื้อขาวสะอาดสะอ้าน หมวกแก๊ป และ เสื้อกั๊กพร้อมเสื้อนอก..
            แต่..ท่าทางแล้งน้ำใจอย่างเห็นได้ชัด วันๆเขาจะยืนคอยกวาดสายตาดูการทำงานแบบไม่ให้ขาดตกบกพร่อง
            เมื่อตอนที่ไปเซ็นสัญญา ..ฉันได้รับทราบว่าการมาทำงานครั้งนี้จะเป็นเวลาเพียงแค่ หกอาทิตย์  แต่เมื่อมาได้ยินพวกผู้หญิงที่คุยๆกันบนรถไฟ.. เขาว่าจะเป็นสองเดือน
            แต่พออีตาเฟรชเน่อร์ได้ยิน คำว่า สองเดือน เขาถึงกับหัวเราะออกมาก๊ากใหญ่  กรีดเสียงแหลมเล็กออกมาว่า
            "มันก็แล้วแต่นะ..ว่า..ใครทำงานให้ใคร..ยิวอย่างพวกแกก็ต้องมาเป็นทาสเรา ทำงานให้เรา อีกหน่อย ทาสฝรั่งเศสก็ต้องมา และ ทาสอังกฤษก็กำลังจะตามมาอีกไม่นานนี้  
            ทาสก็ต้องเป็นทาสไปตลอดชาตินั่นแหละ...ข้องใจม๊ะ?"

            งานต่อไปของฉันคือต้องไปขุดดินในหลุมขนาดใหญ่ ที่ไม่ว่าจะพยายามขุดลึกไปลงไปข้างล่างแค่ไหน ดินที่ร่วนซุยข้างบนก็หล่นลงมาทับถมกลับคืน..จนฉันดูเหมือนกับจะถูกฝังทั้งเป็น
            นายเฟรชเน่อร์ที่ยืนดูอยู่ ถึงกับตะโกนด่าออกมาด้วยความขัดใจ  "อียิวหน้าโง่..โง่บัดซ...ทำงานไม่เข้าเรื่องเลยนะแก..เร่งมือเข้าหน่อย"
            ฉันปล่อยโฮออกมาด้วยความน้อยใจและเคืองแค้นในโชคชะตา..
            ฉันปล่อยให้น้ำตาเจ้ากรรมนั่นมันไหลออกมาอย่างไม่มีการกลั้นไว้ใดๆทั้งสิ้น ให้มันออกมาให้ท่วมหลุมที่กำลังขุดอยู่นี่
            และ..ถ้าจะจมตายไปกับน้ำตาของตัวเอง..ฉันก็ยินดี !!

            นอนคืนนั้น ..ฉันบอกกับตัวเองว่า จะฮึดทำงาน..จะไม่ยอมให้คนชั้นชาวไร่อย่างไอ้บ้านั่น..มาจิกหัวด่าได้อีก
            และด้วยความอุตสาหะพยายามทุ่มเทกำลังใจและกำลังกายทั้งหมดที่มี อาทิตย์ต่อมา..ฉันกลายมาเป็นหญิงชาวไร่ที่แข็งแกร่งขึ้นมาอย่างทันตาเห็น
            คราวนี้ ตานั่น..หันไปเล่นงานเชลยหญิงจากรัสเซียแทน..ด่าว่าไม่พอ..เขายังจับหน้าเธอกดลงไปในดินอีกด้วย..

            คุณนายเมอร์เทนเจ้าของไร่ เดินมาดูในบางที และ ทักทายพวกเราด้วยคำว่า "ไฮล์  ฮิตเล่อร์"  และเธอรู้สึกเก้อๆ..เพราะทุกคนได้แต่มองตอบแต่ไม่มีใครปริปากว่ากระไร



            ในโรงนอนไม้กึ่งอิฐของเรา มีด้วยกันอยู่ห้าห้อง..รวมทั้งห้องครัวอีกหนึ่ง  ห้องที่ฉันอยู่..มีด้วยกันสี่คน  
            เทลเช่อร์ ที่ค่อนข้างเงียบขรึม
            ทรูด และ ลูซี่ สองสาวนั่นอายุสิบแปดเท่ากัน
            และ ฉันที่ไม่มีใครเชื่อว่า (เกือบ)เป็นบัณฑิต และอายุยี่สิบเจ็ดเข้าไปแล้ว

            ส่วนห้องตรงข้าม..เป็นห้องของสาวหกคน ที่เราเรียกพวกเขาว่า คุณหนูทั้งหก เพราะพวกนั้นเป็นพวกกลุ่มไฮโซมาจากเวียนนา
            และอีกห้องหนึ่งริมทางเดิน..ก็มีอีกหกคน..หนึ่งในนั้นเป็นสาวยิวจากโรเมเนียที่น่าสงสาร เธอเชื่อว่า ฟรีดา  ผมสีดำ..หน้าตาสวยพอใช้   อีกสาวหนึ่ง กำลังท้องสองเดือน
            ส่วนอีกสาวหนึ่ง..ในอดีตเธอเคยทำงานเป็นสาวใช้ให้กับครอบครัวไฮโซ อย่างกับครอบครัวของกลุ่มคุณหนูทั้งหกนั่น..
            เธอจึงเฝ้ามองพวกคุณหนูเหล่านั้นถูกจิกหัวใช้ด้วยความขบขันและสะใจ
            แต่ต่อมา..ก็ไม่มีใครสนใจเรื่องของใครอีกต่อไป.. เพราะ การทำงานราวกับสัตว์แรงงานทำให้ทุกคนเหนื่อยแทบสลบ..  ความแค้นระหว่าง"ชนชั้น"ต้องเก็บเอาไว้ทีหลัง

            เตียงนอนของเราเป็นเหล็กที่ปูด้วยที่นอนยัดฟาง..มีผ้าปูเตียงเป็นตาตารางสีน้ำเงินขาว..ผ้าห่มบางๆคนละผืน ซึ่งฉันต้องใส่เสื้อผ้าทับกันหลายๆชั้น ทั้ง เสื้อ  กางเกง ถุงเท้า
            ก็ยังไม่วายหายหนาว  จนต้องเขียนจดหมายไปหาแม่ และ เปปปิ เพื่อของให้ส่งเครื่องนอนมาเพิ่ม..


            ต่อมา..ความอดอยากขาดแคลนก็ได้กระจายมาจนถึงพวกเราในที่สุด  เพราะ ผงกาแฟที่ได้รับแจกนั้น มันกลายเป็น กาแฟเทียม..ที่ทำมาจากข้าวโพดคั่ว..
            ทุกสี่วัน พวกเราจะได้ขนมปังคนละครึ่งก้อน  และอาหารกลางวันคือ  ใข่ต้มคนละฟอง..หรือ ซุปที่ทำมาจากเศษหน่อไม้ฝรั่งในไร่บ้าง หรือไม่ก็เป็น..ซุปเศษมันฝรั่งต้มบ้าง
            คืนไหนที่โชคดี พวกเราอาจได้รับข้าวโอ๊ตต้มกับนม
            ฉันพอได้อาศัยพัสดุจากแม่..ที่มักจะมีขนมเค้กซุกซ่อนมาให้ หรือ สิ่งที่วิเศษสุดและหายากที่สุดในโลก นั่นก็คือ แยมผลไม้..

            นางเฟรชเน่อร์ ภรรยาของตาผู้คุมนั่น  ช่างวางอำนาจได้อย่างไม่มีใครเกิน   ก่อนที่พวกเราจะเดินเรียงแถวออกไปทำงาน  หล่อนมักจะตะโกนอ่าน
            "กฏข้อบังคับชาวยิวในการทำงานของไร่" กรอกหูให้ฟังทุกเช้าที่เริ่มต้นด้วยประโยคที่ว่า
            "พวกแรงงานยิวทุกคนที่อยู่ที่นี่..ต้องอยู่ในความดูแล และรับผิดชอบของนางเฟรชเน่อร์...คือ ฉันเอง.." ต่อด้วย
            "ทุกเช้า..ก่อนออกไปทำงาน  ทุกคนต้องทำความสะอาดห้องนอน ทำเตียงให้เรียบร้อย ห้องน้ำต้องสะอาดเอี่ยม   คนที่มีอายุมากที่สุดต้องรับผิดชอบความสะอาดในห้องนอน ..นั่นคือ เธอ"
            ว่าแล้ว หล่อนชี้นิ้วมาที่ฉัน..ต่อด้วย
            "การกินอาหารต้องกินในห้องโถงเท่านั้น..ห้ามนำเข้าห้องนอนเป็นเด็ดขาด  การทำความสะอาดเสื้อผ้าต้องไปที่ห้องซักรีดเท่านั้น...บุหรี่คือของต้องห้าม  ห้ามออกไปนอกบริเวณฟาร์มนอกเหนือจากที่กำหนด
            ห้ามไปในสถานที่เริงเรมย์ เช่น ดูหนัง ดูละคร  ใครจะซื้อของใช้ส่วนตัว..ต้องได้รับการอนุญาตและตรวจสอบ โดยผู้จัดการ..คือ ฉัน"
            นั่นหมายความว่า..ไม่ว่าจะเป็นยาสีฟัน  เกลือ หรือ ผ้าอนามัย พวกเราทุกคนต้องได้รับการอนุมัติจากหล่อนเสียก่อน..


            และ..กฏต่อมามีว่า..
            "การที่จะไปในเมือง..ทำได้ในวันเสาร์ เวลา 19.00-21.00  และ วันอาทิตย์ 14.00-18.00  และการเดินต้องเดินเป็นกลุ่ม  กลุ่มละสามคนอย่างน้อย  และจำไว้ด้วยว่า บางถนนพวกแกจะไปไม่ได้
            หรืองานต่างๆในเมือง Osterberg  ก็ห้ามเด็ดขาดเช่นกัน ..เดินไปแล้วก็ต้องเดินกลับ จำไว้นะ"

            ก็เข้ามาตรวจตราพวกเราถึงไร่บ่อยๆ พร้อมทั้งขู่ฟ่อว่า..ถ้าก่อความเดือดร้อนเมื่อไหร่ จะจับเข้าคุกทันที..
            ซึ่งเป็นข้อความที่น่าขำกลิ้ง..เพราะกว่าพวกเราจะทำงานเสร็จก็เหนื่อยจนแทบคลานขึ้นเตียง จะเอาสมองและพลังงานที่ไหนไป"ก่อความเดือดร้อน" ให้ใคร
            ตำรวจจะเอาป้ายห้ามต่างๆมาติดประกาศ ซึ่งมันไม่มีอะไรใหม่สำหรับพวกเรา เพราะ ข้อความที่ว่า
            ห้ามเข้าโรงเต้นรำ ห้ามเข้าโรงภาพยนตร์ ห้ามดื่มเบียร์ในคาเฟ่ ...แต่ คุณนายเฟรชเน่อร์ได้มาบอกกฏใหม่ให้ทราบ..นั่นคือ  Rassenschande
            กฏหมายแห่งความเหลื่อมล้ำ กดขี่ในชนชั้นอันใหม่คือ
            ห้ามความสัมพันธ์ระหว่างยิวและเยอรมันใด..โทษนั้นคือ ติดคุกสถานเดียว

            สภาพของการทำงานในไร่..ที่ไม่ว่าจะเจ็บป่วยอย่างไรก็ต้องทำ  ใช้เป็นข้อแก้ตัวไม่ได้..
            นั่นคือ หญิงคนที่กำลังตั้งครรภ์นั้น รู้สึกแพ้ท้องจนทำงานแทบไม่ได้ เธอขอพัก ลาป่วย
            หมอเข้ามาตรวจ บอกว่า..ไม่ได้เป็นอะไร..ไม่อนุญาตให้พัก ..เธอต้องออกไปทำงาน ..อ้วกไปด้วยทุกเช้า
            ในที่สุด..คณะจากกรมแรงงานในชุดเครื่องแบบของนาซี ได้เข้ามาดูอาการ และ อนุญาตให้ไปพักผ่อนได้ แต่ไม่ใช่ให้กลับบ้าน... หากแต่ส่งเธอไปยัง...(ค่ายนรก)โปแลนด์



            ส่วนฟรีดา..บอกกับนางเฟรชเน่อร์ว่า เธอปวดฟัน..และ ได้ส่งไปหาทันตแพทย์ ที่ถอนฟันของเธอออกถึง 10 ซี่ แทนที่จะเป็นซี่เดียวที่ปวด
            และให้พักเพียงวันเดียว จากนั้น เธอต้องกลับไปทำงานในไร่ทั้งๆที่เลือดยังกลบปาก..
            ฟรีดาผู้น่าสงสาร เธอมีอายุเพียงยี่สิบปีเท่านั้นเอง..!!

            ตลอดฤดูใบไม้ผลิ..ที่เราต้องคลานไปตัดหน่อไม้ฝรั่งจนปวดนิ้วทุกนิ้วเหมือนกับว่ามันหักละเอียดไปในทุกข้อ
            หลังค่อมจนยืนตรงไม่ได้ เพราะว่า การเพิ่มชั่วโมงทำงาน
            จาก อาทิตย์ละ 56 มาเป็น 80  เพราะ ต้องให้เสร็จตามกำหนดก่อนสิ้นฤดูกาล และต้องตื่นขึ้นมาตั้งแต่ตีสี่ ไปจนถึง หกโมงเย็น
            และหนทางแก้แค้นอย่างเดียวที่พวกเราทำได้นั่นคือ..การตัดหน่อไม้ฝรั่งแบบทำลายถึงราก..ไม่ให้เหลือไปผลิขึ้นไปปีต่อไป

            ครั้งหนึ่ง..หลังจากที่สภาพร่างกายของฉันมันล้าจนแทบสู้ไม่ไหว..หัวเข่าบวมเป่ง  เสื้อผ้ารุ่งริ่งเต็มไปด้วยโคลน..ฉันได้เขียนจดหมายไปถึงเปปปิสุดที่รักว่า
            "ถ้ากลับในเวียนนาแล้วต้องโดนฆ่าตาย..ยังจะดีกว่า..มาค่อยๆจมตายในโคลนไปทีละนิด ทีละนิด อย่างที่เป็นอยู่เดี๋ยวนี้"
            แต่แล้ว..ฉันก็นึกละอายแก่ใจที่ได้เขียนบ่นไปเช่นนั้น เพราะในสถานะการณ์แบบนี้ คงไม่มีใครอยู่ดีไปกว่าใคร เพราะจะว่าไป ที่บ่นไปนั่นคือ การที่ต้องทำงานแต่เช้า และ คลานขึ้นเตียง
            อันเป็นสิ่งที่คนเก้าสิบเปอร์เซ็นต์ในยุโรปที่กำลังต้องทำอยู่เพื่อความอยู่รอด..
            หลังจากสิ้นฤดูกาลเก็บเกี่ยว..งานก็น้อยลง  บางคนถูกส่งตัวกลับ แต่..กลุ่มของฉันที่ถือว่าทำงานแข็งขันทั้งหกคน..ต้องอยู่ต่อ !!


            ลมแห่งฤดูร้อนกำลังพัดกรายเข้ามา  ทุ่งหญ้าพริ้วไสวราวกับคลื่นในทะเล  ร่างกายของฉันบึกบึนและแข็งแรงขึ้นอย่างผิดหูผิดตา พร้อมที่จะรับงานใหม่..
            และยังคงส่งจดหมายไปถึงเปปปิสุดที่รัดอย่างไม่เคยขาด เพราะจดหมายคือสิ่งเดียวที่จรรโลงใจ พัสดุคือสิ่งจรรโลงกาย..ให้ฉันมีแรงได้อยู่สู้มาจนถึงวันนี้
            พวกนาซีปล่อยให้พวกเราได้รับพัสดุอย่างไม่หวงห้าม เพราะรู้ดีว่า ยิ่งส่งมา..พวกเราก็ไม่ต้องไปหวังพึ่งอาหารจากเยอรมัน ยิ่งกินก็จะได้มีแรงทำงานให้ยิ่งกว่าทาส

            แต่พวกรัสเซีย พวกโปลิช พวกเซอร์เบียน อยู่ในกลุ่มที่เรียกว่า The Ostrabeiter  คือกลุ่มที่ถูกห้ามไม่ให้เขียนจดหมาย เพราะนาซีเกรงว่า จะเขียนเล่าไปถึงความทารุณโหดร้ายที่ได้รับจากนาซี
            ซึ่งอาจตามมาด้วยการต่อต้านครั้งใหญ่ในอนาคต
            ส่วนฉันเขียนจดหมายถึง..แม่ ถึงเปปปิ ถึงเยาท์สกี้ ถึงครอบครัวเดนเน่อร์ และเพื่อนคนอื่นๆอย่างสม่ำเสมอ บางทีวันละสามฉบับ จนไม่มีอะไรจะเล่า เพราะต้องระวังไม่ให้แม่ไม่สบายใจ
            บางทีก็เล่าไปถึงจำนวนหน่อไม้ที่ตัดได้ในแต่ละวัน  หรือ พรวนดินไปได้ยาวแค่ไหน..
            หรือไม่ก็เล่าไปถึง การ"ค้า"ทาสจากเซอร์เบีย ที่แลกเปลี่ยนกันด้วยเครื่องมือทำไร่เท่านั้น..
            หรือ..เล่าไปถึงว่า นายเฟรชเน่อร์ได้จิ๊กยาสูบไปจากกล่องพัสดุที่เปปปิส่งมาให้ฉัน..ที่ตั้งใจจะเอามาให้นักโทษฝรั่งเศสที่เคยมาช่วยพวกเราทำงานในไร่
            หรือ เล่าไปถึง วิธีการที่สามารถนั่งลงบนก้นในพื้นที่แคบมากระหว่างแถวหน่อไม้ฝรั่งอย่างช่ำชอง ไม่ต้องนั่งยองๆให้ปวดเข่า
            สำหรับเปปปิ...ฉันมักเล่าแต่เรื่องที่เกิดขึ้นจริงๆ ...แต่กับแม่..ฉันโกหกเป็นไฟ..!



            กับเปปปิ..ฉันเล่าไปว่า  กำลังเป็นใข้หวัดอย่างแรง  กับแม่..ฉันแข็งแรง และสบายดี
            กับเปปปิ..ฉันเล่าว่า..ได้พบกับคุณนาย  แฮคเชค เพื่อนบ้านเก่าแก่ในฟาร์มนี่  กับแม่..ฉันไม่พูดถึงเลย เพราะเกรงว่าแม่จะไปเขียนจดหมายไปหาคุณนายแฮคเชคแล้วจะรู้ความจริงว่า
            ลูกสาวเป็นใข้สูง ทั้งจามทั้งไอ  ผิวหนังเป็นผื่นทั้งตัว..ฟันเริ่มเป็นสีน้ำตาลเพราะขาดสารอาหาร  

            หรือที่ฉัน ฟรีดา ทรูด และ ลูซี่  เดินไปในเมือง
            เด็กๆชาวบ้านได้ออกมาตะโกนด่าว่า  "พวกอียิวโสโครก" หรือ  ร้านค้าไม่ขายของให้กับเรานั้น
            ฉันก็ยังเขียนไปเล่าให้แม่ฟังว่า..ผู้คนที่ ออสเตอร์เบอร์ค ช่างแสนดีและมีไมตรีต่อเราเสียจริงๆ !!

            ฉันพยายามเรียนภาษากับนักโทษจากฝรั่งเศส และ ภาษาอังกฤษจากหนังสือชื่อว่า  McCallum  เพราะ คิดว่าไหนๆร่างกายก็ผอมจนกระดูกแทบออกนอกเนื้อ
            ควรจะหันมาบริหารสมองแทน....ไม่ควรยอมให้ฝ่อไปตามร่างกาย
            พวกเราถูกตัดขาดจากโลกภายนอก..ไม่เคยอ่านหนังสือพิมพ์ ไม่เคยฟังวิทยุ
            ฉันได้เขียนจดหมายไปหาเพื่อนเก่า  Zich  ผู้ซึ่งเป็นทหาร(นาซี)  และ เขียนไปถึงแฟนเก่า รูดอล์ฟ กิสคา ที่เป็นทหารนาซีในเชคโก เพียงเพื่อหวังว่าจะได้ทราบข่าวคืบหน้าอะไรบ้าง
            แม้แต่กับเปปปิ ..ฉันก็ถามถึงเรื่องข่าว..ที่ว่า..
            จริงหรือที่  Crete ได้ถูกกลืนไปแล้วโดยนาซี ?
            เพราะฉันแทบทนไม่ได้ที่จะจินตนาการถึงอียิปต์..และภาพชิ้นส่วนของประวัติศาสตร์อันยิ่งยงของมนุษยชาติได้ถูกทำลายไปด้วยปืนบาซูก้า และวัตถุระเบิด  
            ฉันคิดไม่ออกจริงๆ ว่าสงครามครั้งนี้มีภาพเป็นอย่างไร ทั้งๆที่ ..ข่าวนาซีที่ได้ทิ้งระเบิดในใจกลางประเทศสเปน ผลาญชีวิตคนที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่เป็นจำนวนมากนั้นก็เป็นความจริง..
            แต่คงเข้าใจนะว่า..ในยามนั้น..ถนนหนทางในเยอรมันเองแท้ๆ ยังมีการใช้รถเทียมม้าวิ่งอยู่เลย..
            ฉะนั้น..คนที่ไม่เข้าใจในสงครามล้างผลาญแบบใหม่อย่างฉันก็คงมีอีกเยอะไป..!!

Create Date : 24 กรกฎาคม 2556
Last Update : 24 กรกฎาคม 2556 2:39:23 น.		0 comments
Counter : 934 Pageviews.
Share Tweet