ไม่ต้องรู้ว่าเราคบกันแบบไหน...เพราะฉันก็ไม่รู้ (ภาค ม.3)

ใคร..อาจจะไม่เข้าใจ
ว่าความสัมพันธ์ของเรา
นั้นมันเป็นเช่นไร
และใคร..อาจจะเข้าใจผิด
และคงคิดไป
และคงเข้าใจตามที่เห็น

คง..มีเพียงเราสองคน
ท่ามกลางหมู่ดาวมากมาย
ที่รู้กันในใจ

มันจำเป็นด้วยหรือ ที่ต้องอยู่ในกฏเกณฑ์
ที่ใครบางคนกำหนด ว่ารักเป็นอย่างไร

ไม่ต้องรู้ว่าเราคบกันแบบไหน
ไม่อาจหาคำคำไหนมาเพื่ออธิบาย
ไม่ต้องรักเหมือนคนรัก ก็สุขหัว..ใจ
เพียงแค่เราเข้าใจ ก็เหนือคำอื่นใดในโลกนี้

ครั้งแรกที่ฟังเพลงนี้ของดาเอ็นโดรฟิน สิ่งแรกที่พุ่งเข้ามาในความคิดก็คือ โดน โดนอะไรอย่างนี้

คุณคิดว่าผู้หญิงกับผู้ชายเป็นแค่เพื่อนกันจริงๆ ได้ไหม

เราพบเค้าครั้งแรกตอนม.3 ตามประเพณีของโรงเรียนเราที่เรียนพละเป็นบาสเก็ตบอลอยู่เทอมนึงปีนั้น สิ้นเทอมแต่ละห้องต้องแข่งกัน แมทช์นั้นเป็นห้องเรากับห้องเค้า

เรานั่งอยู่บนพื้นริมสนาม เตรียมเชียร์ห้องตัวเองเต็มที่ เพราะรู้ว่าห้องเค้าที่มีชื่อเสียงไม่ดีนักเรื่องเรียนและระเบียบวินัย แต่เรื่องเล่นๆ อย่างกีฬาเนี่ย เก่งกว่าเราแน่นอน

สมัยนั้นก็เด็กวัยรุ่นอะนะ อยากชอบใครตามประสา ซึ่งก็ไม่ใช่ว่าเราไปชอบใครแล้วเลยไปทำอะไรๆ ต่อนะ แต่ไอ้อยู่เฉยๆ ที่ไม่ทุกข์เนี่ยล่ะ ไม่ดีพอ อยากหาเรื่องชอบใครบ้าง ให้โลกมันเป็นสีชมพู มีมาแวบๆ บ้างตอน ม.2 แต่มันไม่ใช่ แล้วก็น่านล่ะ

อยากหาเรื่อง...ก็ได้เรื่อง

ขณะที่นั่งรอเกมเริ่ม ก็ได้ยินห้องนั้นกรี๊ดกร๊าดกันซะสุดฤทธิ์ ไม่รู้อะไร หนวกหูอะ รำคาญนี้ดหน่อย (สมัยนั้นยังไม่แนว ) เลยหันไปมอง แล้วก็เห็นเค้าเดินอยู่ในสนาม เค้าทำอะไรซักอย่างที่ทำให้เพื่อนผู้หญิงห้องเค้ากรี๊ดกร๊าด เราก็ไม่แน่ใจ พอเห็นเข้าก็...เฉยๆ ยังไม่คิดอะไรเพราะไม่เคยมีสเปค แค่ชอบคนหน้าตาดีขั้นพื้นฐาน แต่เค้าไม่ใช่แบบนั้น คือ ไม่น่าเกลียดแต่ไม่ได้หล่อโดดเด่นอะ เลยเฉยๆ แต่จำได้ว่านี่เป็นเด็กใหม่ เพิ่งเข้าปีนี้ล่ะ

แล้วเกมก็เริ่ม เราก็ดู เชียร์ กรี๊ด และเมื่อรู้สึกตัว ตัว ตัว ตัว ตัว (เอ๊คโค่ประกอบ) เราก็มองแต่เค้าอะ ประมาณย้ายสายตาไม่ได้ ไม่รู้ทำไม คือ ไม่ได้กระแดะ แต่ไม่รู้ทำไมจริงๆ พอจบเกม ห้องเราแพ้ตามคาด ก็ยังตอบไม่ได้แต่แน่ๆ ที่รู้ คือ เราสนใจเค้าว่ะ หรือแถวบ้านสมัยนั้นเรียกว่าปิ๊งๆๆ แต่ก็เก็บเงียบนะ ไม่กล้าบอกเพื่อนในกลุ่ม...อายยยยยยย

ความรู้สึกนี้ก็เก็บไว้ เพราะไม่คิดอะไร ไม่มีโอกาสเจอ ไม่ใช่สเปก ไม่เคยอยากทำอะไรต่อ ไม่ได้ตามหา ไขว่คว้าหรือทำการอันใดที่จะนำพาให้มีความสัมพันธ์เกิดขึ้นทั้งสิ้น (อย่าว่าแต่ความสัมพันธ์ก้าวหน้าเลย เค้าไม่รู้จักเราด้วยซ้ำ แต่เรารู้ชื่อเล่นเค้าเพราะห้องนั้นใช้ชอล์กเขียนชื่อเล่นเพื่อนบนเสื้อตอนแข่ง) แล้วเวลาก็ผ่านไป

จนวันประกาศผลนักเรียนแบ่งห้องตอน ม.4 ที่เราจะถูกจัดตามสายที่เราเลือก ด้วยความที่สั่งตัวเองว่าต้องเรียนวิทย์ (ผสมคุณแม่ขอร้องเพราะเป็นค่านิยมสมัยนั้น) ทีนี้สายวิทย์มีหลายเอก ไม่ว่าวิทย์เกษตร, วิทย์อุตสาหกรรม, วิทย์บัญชี, วิทย์คอมฯ ฯลฯ ซึ่งแต่ละสายมีจำนวนจำกัด อันไหนคนเลือกเยอะ ก็ไม่แน่ว่าเราจะได้ ด้วยความติดเพื่อนอยากอยู่ด้วยกันมาก เลยประชุมกันทั้งกลุ่มว่าจะเอายังไง หลังจากที่ไปสืบทราบมาว่าวิทย์สายนึงมีคนเลือกน้อย ถ้าเลือกอันนี้ได้อยู่อันนี้แน่ และก็จะได้อยู่ด้วยกันเลยเลือกซะ สายนั้น คือ วิทย์-ศิลปะ (งงมั้ย มันจะวิทย์หรือศิลป์วะ มันคือ วิทย์ที่วิชาเสริมในสาย คือ ศิลปะระบายสีอะค่ะ ซึ่งมารู้เอาตอนโตว่ามันกลายเป็น combination ที่วิเศษสุดของการเรียนที่มีผลดีกับเราจนถึงวันนี้)

และแล้วครูก็ประกาศถึงห้องเรา กลุ่มเราได้อยู่ด้วยกันตามความคาดหมาย ยกเว้น 1 หน่อที่ไม่ชอบเรียนวิทย์เลยแยกไปสายศิลป์ พวกเราก็กรี๊ดกร๊าดกันตามระเบียบ และก็ปิดเทอมไป

เปิดเทอม ม.4 มา เค้านั่งอยู่ในห้อง!!!


ไม่ต้องรู้ว่าเราคบกันแบบไหน - Endorphine

Create Date : 06 มีนาคม 2551 Last Update : 30 สิงหาคม 2552 3:34:56 น. Counter : 343 Pageviews.		6 comments
Share Tweet