เรียนภาษาอังกฤษด้วยตัวเอง

มีคนถามเยอะมากว่าเรียนภาษาอังกฤษมาจากไหน ไม่ว่าคนไทยหรือฝรั่ง ก็ตอบไปว่าเมืองไทยนี่ล่ะ ไม่ใช่เมืองนอกเมืองนาแต่อย่างใด บางคนก็ตกใจ บางคนมีถามต่อว่าเรียนโรงเรียนนานาชาติเหรอ มันจะยัดเยียดชั้นให้อยู่ในชุมชนชาติบ้านอื่นให้ได้ใช่มั้ยเนี่ย

เราเป็นผลผลิตของเด็กที่หลงไหลการ์ตูนสัญชาติที่ใช้ภาษาอังกฤษเป็นภาษาแม่ ตั้งแต่จำความได้ พ่อจะซื้อของสำหรับเด็กที่เกี่ยวข้องกับภาษาอังกฤษไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง เช่น

ทีวีหีบเพลง (เป็นรูปร่างเหมือนทีวีเล็กๆ มีปุ่มให้หมุนไขลาน ภาพการ์ตูนก็จะเลื่อนไปเรื่อยๆ พร้อมเพลงภาษาอังกฤษ) ชอบนักก็พยายามร้องตาม พอร้องได้ก็อยากรู้ว่าแปลว่าอะไร มันก็ไปของมันเรื่อยๆ น่ะนะ

ตุ๊กตา ที่มีชื่อติดเป็นภาษาอังกฤษ

หนังสือ สารพัดทั้งนิทาน รวมคำศัพท์ เกม แน่นอนเป็นภาษาอังกฤษพิมพ์ 4 สี สวยงาม รูปเล่มเป็น pop up ติดลูกไม้หรือขนสัตว์ ฯลฯ ยั่วใจเด็กยิ่งนัก

วีดิโอการ์ตูน โดยเฉพาะวอลท์ ดิสนีย์ ไม่ใช่พากษ์ไทย ดูมันเข้าไป จากไม่เข้าใจกลายเป็นเข้าใจ เชื่อเถอะว่าพลังจินตนาการของเด็กมันยอดเยี่ยมจริงๆ

ฯลฯ

และแน่นอนว่าทุกผลิตภัณฑ์ที่ว่ามา ล้วนแต่น่ารักน่าเอ็นดู ชวนเด็กกรี๊ดยิ่งนัก ทำให้เราเกิดทัศนคติทางบวกกับภาษาอังกฤษ นั่นคือจุดเริ่มต้นของความคิด

ต่อมาก็พบว่าลูกทะเลอย่างเราเนี่ยมันตัวดำยิ่งนัก เป็นที่อุจาดตาของผู้พบเห็น และก็ได้พบเด็กฝรั่งตามทีวีและท้องถนน ว้ายยยย ทำไมมันขาวน่ารักผมทองตาฟ้ากันอย่างนี้ ทำไมชั้นดำอย่างนี้ เลยเป็นเหตุให้เกิดแรงดึงดูดให้ไปแอบดูอยู่เนืองๆ เวลามีฝรั่งมาป้วนเปี้ยนใกล้ๆ

จากนั้นก็เลยรู้สึกว่า สนใจภาษาอังกฤษที่มันออกมาจากปากพวกเค้าจังเลย ทำไมมันฟังดูพูดกันเก่งอย่างนี้ (แหงสิวะ มันภาษาเค้านี่หว่า ) แล้วก็เลยรู้สึกว่าอยากพูดได้อย่างเค้าจัง นั่นคือจุดเริ่มของแรงบันดาลใจที่นำไปสู่การปฏิบัติ (ฝันนั่นเอง)

ทั้งหมดที่เขียน คือ ชีวิตช่วง 7 ปีแรก และเมื่อเราชอบอะไร จิตใจมันมุ่งมั่นยังไง ก็จะนำพาตัวเรามุ่งมั่นไปทางนั้นด้วย

ต่อ ตอน 2

Create Date : 02 กันยายน 2552 Last Update : 3 กันยายน 2552 8:50:06 น. Counter : 619 Pageviews.		4 comments
Share Tweet