บันทึกถึง.....ปะป๊า ...วันอาทิตย์อากาศยามเช้าที่ฮ่องกงเริ่มเย็นลง มีสายหมอกบางคลุมยอดไม้เขียว ก่อนที่จะละเหยไป เมื่อแสงแดดเริ่มแรงขึ้น ฉันก็ต้องเริ่มต้นวันใหม่อย่างสดใสอีกแล้ว นับวันว่ากลับบ้านไปได้เดือนหนึ่ง ทำไมเวลามันผ่านไปเร็วอย่างนี้ กิน อยู่ นอน ตื่น ทำมันอยู่ 4 อย่างเป็นปัจจัยหลัก แล้ววันนี้ ก็กลับสู่เมืองนอนอีกแล้ว ไม่รู้ทำไมอยู่ๆ ก็อยากเขียนถึง....ปะป๊าจังเลย เอาเลยซิ จะรอทำไม ป๊าเป็นลูกชายคนโต ในจำนวนพี่น้อง 7 คน สาว 3 คน หนุ่ม 4 คน นี่แหละครอบครัวจีนของแท้ๆ อากงของฉันก็เป็นรุ่นบุกเบิกเหมือนคนจีนหลายชีวิตที่อพยพมาเมืองไทย ป๊าสัญชาติไทย เพราะเกิดเมืองไทย ส่วนเชื้อชาติย่อมเป็นจีน ต้นตระกูลของเราคือ แซ่เบ๊ มาจากเมืองฉางโจว(แต้จิ๋ว) นครซัวเถา ปัจจุบันอากงของฉันอายุ 90 ปี แล้ว ผ่านร้อนผ่านหนาวมามากมาย แต่ท่านยังแข็งแรงมาก ป๊าแต่งงานตั้งแต่อายุ 21 ปี กับมะม้าของฉัน ซึ่งเป็นสาวเหนือ ปะป๊าขับมอเตอร์ไซค์จากกรุงเทพถึงลำพูน เพื่อพิสูจน์รักแท้ ในที่สุดก็ลงเอยกันด้วยดี กำเนิดลิงน้อย 4 ตัว (เอ้ย...คน) ในเวลาต่อมา เมื่อฉันยังเด็ก ป๊าก็ยังหนุ่มมาก ลูกทุกคนต้องทำงานที่ร้าน อ้อ ครอบครัวเราขายเครื่องเหล็ก เครื่องมืออุปกรณ์แฮนด์ทูลส์ต่างๆ บ้านเราอยู่ในเวิ้งนาครเขษม ไม่ใช่หนองน้ำที่ไหนนะ แต่เป็นชื่อถนนแห่งหนึ่งในกรุงเทพฯ อดีตเราเรียกว่าเป็นตลาดโจร (Thief Market) เพราะชาวอีหยิบมักจะเอาของมาปล่อยตามร้านต่างๆ ปัจจุบันอาจมีคนรู้จักเพียงส่วนน้อย คนรู้จักถนนเยาวราช แต่อาจไม่รู้เลยว่ามีชุมชนแห่งนี้อยู่ใกล้แค่หางตาในแผนที่กรุงเทพ ปัจจุบันรูปแบบการค้าในเวิ้งนาครเขษม-สะพานเหล็ก-คลองถม เปลี่ยนไปจากเดิมมาก แต่ยังคงอาชีพจากพื้นฐานครอบครัวเป็นส่วนใหญ่ อาชีพเตี๋ยของใคร ลูกหลานก็ประกอบกิจการนั้นๆ ต่อมา เช่น เคยเป็นตัวแทนยี่ห้อไหนก็ต่อยอดกันไป ขายเครื่องดนตรีก็ขายเครื่องดนตรีต่อไป ขายมอเตอร์ก็ขยายสาขากันไป ขายแม่แรง เราก็ขายแม่แรงต่อไป เมื่อฉันยังเด็กก็มักจะตามป๊าไปคลุกอยู่ในห้องทำงานซ่อมแม่แรง ป๊ารักงานซ่อมมาก ร้านเราจึงสามารถขายและซ่อมแม่แรงเองได้ เพราะป๊าไม่ยอมเรียนหนังสือเหมือนพี่น้องคนอื่น อาม่าบอกว่า ป๊าเอาปิ่นโตไปเรียน แต่ตอนเย็นกลับบ้านมีปลากลับมาด้วย เพราะหนีเรียนไปเล่นน้ำในคลองหลังโรงเรียน สุดยอดเลยปะป๊า แต่ไม่ควรเอาตามใช่ไหม...หนูรู้น่า ป๊ามีรถคันแรกตอนฉันอายุได้ 2 ขวบ เป็นออสตินมือสองสีแดง(จากรูปถ่าย) ป๊าขับพาพี่น้องอัดรถกระป๋องคันเล็กไปพระปะแดง เปิดกระจกให้เขาสาดน้ำสงกรานต์อย่างสนุกกระจาย น้ำเข้ารถจน เป็นรา อากงโกรธมาก ขายทิ้งเลย เพราะความที่ป๊ายังวัยรุ่นจึงคิดไม่ถ้วน แต่ฉันก็ว่าป๊ามีความสุขกับชีวิต เหมือนเมื่อพวกฉันโต ป๊าชอบบอกว่าทำอะไรก็ได้ให้ตัวเองมีความสุข ไม่เอาเปรียบใครก็พอ พอพวกฉันโตพอไปโรงเรียน ป๊าก็ไปส่งพวกเราเสมอ เราซ้อน 3 คนพี่น้อง ด้วยรถมอเตอร์ไซค์หัวโตหลายซีซี มันหนักกว่าตัวป๊าอีก ในที่สุด วันหนึ่งมันก็เอียงล้มกลางสี่แยกปทุมวัน ลูกๆ กระโปรงเปิด...หมดท่า แต่ยังดี มีตำรวจและคนขี่มอเตอร์ไซค์แถวนั้นช่วยกันยกรถขึ้น สงสัยอุจาดตากับกางเกงในของเด็กๆ ขอบคุณค่ะ ป๊าห่วงลูกมาก ได้แต่โทษตัวเอง ทั้งที่พวกเราไม่เป็นอะไรเลย แต่ต่อมาก็ขายไอ้หัวโตทิ้ง แล้วซื้อรถเก๋งมือสองแทน เพื่อความปลอดภัย ป๊ารักลูกเท่ากัน ถึงแม้ตอนเด็ก ได้ยินคนพูดบ่อยว่า ทำไมมีลูกสาวเยอะจัง ป๊าก็บอกว่า ก็ฟ้ากำหนดให้มา ลูกสาวมีไว้ชื่นใจ ลูกชายมีไว้ชื่นชม แล้วก็เป็นเช่นนั้นตลอดมา ป๊ายังคงชอบกอดลูกๆ เสมอ เต็มอ้อมกอด ล้นอ้อมกอดบ้าง แต่เราก็มีความสุขที่จะทำ พวกฉันไม่เคยต้องเสียดายที่ไม่ได้กอดพ่อ กอดแม่ เพราะมันอุ่นอยู่ในใจตลอดมา ผ่านวัยเรียน ผ่านวัยทำงาน จนถึงวันนี้ วันที่ฉันมีครอบครัวของตัวเองแล้ว ปะป๊าก็ไม่เคยพักงาน ไม่อู้ ไม่เคยละเลยความเป็นพ่อไปเลย ยังคงเป็นห่วงเป็นใย ลูกทุกคน พอคิดถึงหน้าปะป๊า มันก็หัวเราะออกมา เมื่อคิดถึงเรื่องขำๆ บางทีก็น้ำตาไหล พอคิดถึงเรื่องซึ้ง เออ...ถ้าจะบ้านะเนี่ย ยายคนนี้ เอาล่ะ...เอาเป็นว่าปะป๊า ไม่ต้องห่วงปุยตือแล้ว ปุยตือจะอดทน และจะมีความสุขกับทุกวันของชีวิต แล้วจะได้มีเรื่องไปเล่าให้ป๊าฟังอีกเนอะ หนูรักปะป๊านะ แก่แค่ไหนก็จะรัก ขอบคุณที่เกิดมาเป็นพ่อ ที่ประเสริฐที่สุดสำหรับลูกค่ะ ปล. น้ำตานี่มันจะไหลทำไมหน่า หยุดดดดด ขอบคุณที่แวะมาชมบล็อกค่ะ   Create Date : 10 กันยายน 2550 7 comments Last Update : 13 มีนาคม 2552 13:37:37 น. Counter : 904 Pageviews. Share Tweet

หวัดดีค่า ลูกคนจีนเหมือนเราเรย รักปะป๊า มะม๊าที่สุดในโลกเรย   โดย: littlecatjung 10 กันยายน 2550 21:25:51 น.

ไกลเนอะ กทม -ลำพูน เมื่อยพอดี   โดย: boatboat 10 กันยายน 2550 21:26:37 น.

ขอบคุณค่ะ littlecatjung เป็นลูกคนจีน ที่รักปะป๊า มะม๊า เหมือนกัน ขอบคุณ boatboat ที่แวะมาอ่าน ป้าก็ยังงงว่าป๊า ทำไปได้ แกคงเมื่อยเหมือนกันแต่อารมณ์วัยรุ่น ทำได้ทุกอย่าง   โดย: A'Jim 11 กันยายน 2550 7:59:52 น.

เหมือนลอดลายมังกรเลย คนจีนสมัยก่อนนี่เก๊งเก่งเนอะ ไม่ต้องพึ่งพาการศึกษาสูง ก็สามารถประสบความสำเร็จได้ อากงอาม่าเราก็ถ่อเรือมาจากเมืองจีนเหมือนกัน   โดย: LEE (lyfah ) 13 กันยายน 2550 23:31:00 น.

อ่านแล้วน้ำตาจะไหล นึกถึงตอนตัวเองเด็ก ๆ พ่อเป็นคนพาไปโรงเรียน วันที่รู้ว่าพ่อไม่สบาย น้ำตาไหลไม่หยุดเลยค่ะ แต่ตอนนี้อาการพ่อดีขึ้นมากแล้ว ทำให้เราเพิ่งรู้ว่า เรารักพ่อมาก ๆ เลย (เมื่อก่อนเคยคิดว่า เรารักแม่คนเดียว เพราะพ่อดุมาก ๆ)   โดย: โสดในซอย 18 กันยายน 2550 18:57:27 น.

โอ้...ถ้าเราต้องรับรู้ว่าป๊าไม่สบาย ในเวลาที่เราอยู่ไกล เราก็รู้สึกจุกๆ เหมือนกันค่ะ จุกเพราะทำอะไรไม่ได้ ได้แค่ส่งเสียงไป ได้แค่รักและห่วงเนอะ ดีใจที่พ่อ คุณวีอาการดีขึ้นแล้ว จะได้มีแรงทำอะไร ที่มีความสุขต่อไปนะค่ะ สาธุ ขอบคุณที่แวะมาเยี่ยมอีกครั้งค่ะ แล้วจะย่องไปเก็บมุข ที่บล็อกใหม่   โดย: A'Jim 19 กันยายน 2550 12:12:26 น.

อันนี้...ถึงหนูลี เอาอีก เอาอีก เอาอีก จัดอีกนะนะ รวมมิตรเพลงวันวาร ภาคพิเศษ Ode to my family คือเพลงรักของป้า เสียงมันโหยๆ แต่เพราะจับใจ   โดย: A'Jim 19 กันยายน 2550 12:20:19 น.