ทำกันได้...นะคนเรา

นั่นสินะ...ทำกันไปได้

คนที่เดินผ่านกันไปมา เขาว่า...มองหน้าแต่ไม่รู้ใจ
แล้วคนที่อยู่บนโลกไซเบอร์ล่ะ มองคำพูดแต่ไม่รู้ใจ...งั้นหรือ?

พูดแล้ว...เห็นแล้ว...มันดูขำ
แต่หากวันหนึ่งที่โดนเข้ากับตัวอย่างจัง....ฉันก็ขำไม่ออกเลย...

วันหนึ่งในช่วงปิดเทอม...เวลาอันแสนสุขของชีวิตวัยเรียน ฉัน...นั่งเขียนบทกลอนด้วยความเพลิดเพลิน เขียนมากมายเสียจนทำหายบ้างหรือไม่ก็วางทิ้งมั่วไว้เต็มบ้าน แต่เมื่อไปเจอแหล่งนักแต่งกลอนรุ่นราวคราวเดียว ด้วยความดีใจว่าจะมีเพื่อนแต่งกลอนเล่น...

ณ เวลานั้น ฉันได้ยินข่าวเกี่ยวกับการลอกงานเขียนมากมาย แต่ก็ไม่ได้สนใจอะไร เพราะนึกว่ายังไม่เกิดกับตัวเองหรอกน่า... ในเมื่อฉันไม่มีผลงานอะไรให้น่าเอาไป...

ฉันลงบทกลอนไปหลายบทในเว็บบอร์ดนั้น แต่ไม่เคยรู้ว่าสักวัน... การลอกกัน มันจะเกิดขึ้นกับตัว ฉันลงไว้เป็นเดือนๆและไม่ได้รับรู้เลยว่า... บทกลอนบทหนึ่งของฉัน มีคนเอาไป...

ฉันขอขอบคุณที่อย่างน้อยก็มีคนชื่นชอบกลอนของฉัน และขอขอบคุณที่ ณ เวลานี้เขามาขอโทษฉัน ฉันไม่ต้องการอะไรมาก ขอแค่เครดิตนิดหน่อย...ฉันก็จะไม่ว่ากันเลย

ฉันวางเรื่องรกสมองเหล่านี้ทิ้งลงไปเป็นอาทิตย์แล้ว และคิดว่าเรื่องเหล่านี้จะไม่เกิดกับตัวเองอีก

แต่....ฉันคิดผิด

เพราะมันเกิดขึ้นซ้ำสองภายในเวลาไม่ถึงอาทิตย์ คราวนี้ไม่ใช่กลอน แต่ฉันก็เสียใจที่คนๆนั้นเอาสิ่งที่ฉันทำลงไปอย่างหน้าด้านๆ หน้าไม่อาย เขาคนนั้นเอาสิ่งที่ฉันกระทำไป ‘อ้าง’

การอ้างที่ไม่มีแม้แต่การบอกกล่าวหรือการขอ...

นี่หรือ...มนุษย์ที่ฉันเคยคิดไว้ใจ แม้ในโลกไซเบอร์ เพราะเราไม่เคยเห็นหน้า เราจะหลอกเอาความคิดไปกันได้อย่างไร?

มา ณ วันนี้ ฉันเข้าใจอย่างถ่องแท้แล้วว่า “สิ่งที่ฉันไว้ใจ...ไม่เหมาะสมกับคำว่าไว้ใจเลยสักนิด”

ฉันไม่ได้ต้องการว่าหรือกระทบใคร สิ่งที่ฉันเขียนออกมานี้ เพื่อที่จะระบายบอกให้คนอ่านรู้ว่า “อีกมุมของชีวิตคนเรา... มันไม่ได้ดีอย่างที่เห็นหน้าหรือแม้แต่คำพูดที่ดูเฉียบคม มันก็แค่หน้ากากที่เราใส่หากันเพื่ออ้างหา ‘ผลประโยชน์’ โดยไรซึ่งน้ำใจ”

ฉันจะยังเขีนบทกลอนที่ฉันรักต่อไป แม้ในสายตาคนอื่นอาจบอกว่าไม่เพราะ ไม่ดีหรือไม่อะไรก็ตาม แต่ในใจฉันนั้น กวีคือสิ่งที่ขัดเกลาจิตใจฉันเสมอ

...ขอฉันอย่าได้เจอเหตุการณ์เช่นนี้อีกเลย หัวใจฉันเจ็บมา...พอแล้วล่ะ กับแค่สองครั้งที่คนอื่นเห็นว่าน้อยนิด...


ลืมให้ลง...

ไออุ่นกรุ่นละมุมความสงบ
เรียงเรื่องราวหลบใจสั่นไหว
เชื่อคนอยู่ย่ำร่ำไป
ฟังคำพูดเสียดใจน้ำตานอง

คิดถึงรำพึงสันติสุข
ตนทุกข์ระคนหม่นหมอง
รอยยิ้มพร่างพราวกลับร่วงรอง
เศร้าชีวิตจิตปองผยองทรวง

กลับเถิดกลับมา...สันติสุข
หมดทุกข์หมดเปลื่องเรื่องหวง
อย่ายิ้มกลืนกล้ำน้ำใจทวง
ลืมเรื่องทั้งปวง...ลวงใจคน

 

Create Date : 20 กรกฎาคม 2550		2 comments
Last Update : 20 กรกฎาคม 2550 18:47:44 น.
Counter : 478 Pageviews.
Share Tweet