|
| 1 |
2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 |
9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 |
16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 |
23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 | 29 |
30 | |
|
|
|
|
|
|
|
ถึง "ลิ้นมังกร" จดหมายจากผู้หญิงที่รักเธอ....
ลิ้นเอ๋ย....
จำชื่อนี่ได้ไหมลิ้น ชื่อที่แม่ตั้งให้น่ะ...
ลิ้นเอ๋ย...จำได้ไหมที่แกรอดความตายได้อย่างหวุดหวิดในเช้าวันนั้น ตอนนั้นฉันขอโทษนะที่ทำให้แกต้องไปหาของกินจากข้างนอก เพราะฉันตื่นสาย...ฉันขอโทษ
ลิ้นเอ๋ย...ถ้ายังจำได้ แกมีพี่น้องสามตัวใช่ไหม จำได้ไหมว่าดีตายเพราะอะไร? แกจำได้ไหม แล้วลูกชิ้นล่ะ...แกจำได้หรือเปล่าว่าลูกชิ้นถูกเอาไปให้น้านิดเลี้ยง จำได้ไหม...
ลิ้นเอ๋ย...จำได้ไหมน่ะ ที่แกกัดกับแสนดี ทะเลาะกันจนบ้านแทบพัง จนพ่อต้องเอาแสนดีไปฝากไว้กับลุงบ้านตรงข้าม จำได้ใช่ไหม...
แล้วถ้ายังจำได้อีก เหตุผลอะไร ที่พ่อต้องปล่อยแกไปอยู่นอกบ้าน ไม่ให้เข้าบ้าน... ตอนนั้นฉันสงสารแกนะ เพราะในความจริงแล้ว ฉันรู้...รู้ว่าบ้านที่แกไปขอข้าวขออาหารไม่ได้ดีวิเศษอะไรเลย ฉันสงสารแกที่ต้องนอนตากฝน สงสารลูกแกที่บ้านนั้นเขาไม่เหลียวแกเลยเวลาฝนตกแล้วแกต้องเลี้ยงลูกโดยลำพัง แต่ในที่สุดลูกแกก็ตายทั้งคอก ฉันเสียใจ...ฉันไม่ชอบการตายเลย มันทำให้ฉันรู้สึกเหมือนทอดทิ้งรู้ไหม...
ฉันสงสารแกนะ ที่แกต้องปีนรั้วเข้าบ้าน อย่างตอนที่แกปีนหนีจากบ้านของเรา แต่รั้วที่บ้านของเรามีที่ให้ปีนขึ้น บนกำแพงก็ไม่มีขวากหนามอะไรให้ระคายแก แต่บ้านนั้นเขามีทั้งลวดดัด ประตูที่แกชอบมุดมันก็ใช่จะปลอดภัย
จำได้ไหม...ทุกวันเวลาพ่อให้อาหารน้องแกในบ้าน พ่อต้องเอากระดูกไปให้แกกิน เพราะพ่อห่วงแกนะ บ้านนั้นให้แต่ข้าวเปล่าแกกิน น้ำก็ไม่วางไว้นอกบ้านสักชาม จนแกต้องกระเสือกกระสนปีนรั้วเข้าไปกิน
ลิ้นเอ๋ย...แล้ววันนี้รู้อะไรไหม เพื่อนฉันรอรถคันแล้วคันเล่าจนฉันทนไม่ไหว ทะเลาะกัน ฉันรู้สึกอยากกลับบ้านเพราะวันนี้ครุพรรรบอกว่ายกยอดไปเรียนวันเสาร์ ฉันอยากกลับบ้านอย่างไม่รู้สาเหตุ ฉันไม่เข้าใจตัวเอง แต่พอฉันกลับบ้าน ฉันจึงเข้าใจว่าวันนี้ทำไมตัวเองถึงหงุดหงิด...
ฉันว่าวันนี้เสียงขิมของฉันมันดังกังวานแปลกๆ ที่แท้มันร้องไห้คร่ำครวญถึงแกใช่ไหมลิ้นเอ๋ย...ฉันรู้และเข้าใจเมื่อกลับมาถึงบ้านแล้ว...
ฉันรีบโทรหาพ่อทันที... ทั้งพ่อและแม่รู้ข่าวด้วยอาการตกใจทั้งนั้น เพราะพวกเราทุกคนยังผูกพันกับแกนะ เมื่อเช้าน้องกล้วยยังลูบหัวแกอยู่เลย...ใช่ไหม
ตอนที่ฉันเขียนจดหมายฉบับนี้ถึงแกอยู่ ฉันร้องไห้...ฉันเสียใจมากนะลิ้น
ถ้าหากวันวานยังแก้ไขได้ แนจะกลับย้อนไปเพื่อร้องขอพ่อไม่ให้แกออกจากบ้านไปเผชิญชะตากรรมเช่นนี้
ลิ้นมังกรที่รักเอ๋ย...ไปสุ่สุคติเถิดนะที่รัก ไปหาแม่ดำของแก กลับไปอยู่กับพี่น้องของแกนะลิ้น สิ่งหนึ่งที่ทั้งบ้านอยากให้แกรุ้ไว้เสมอไม่ว่าเราจะได้พบกันอีกหรือไม่...
...พวกเราทุกน รักแกเสมอมา ถึงแม้บางครั้งจะดุหรือตีบ้าง แต่นั่นก็คือความรักที่อยากให้แกอยู่กับพวกเรานานที่สุดเท่าที่จะยื้อได้ เช่นครั้งหนึ่งที่เราเคยยื้อชีวิตแกจากมัจจุราชได้เช่นกัน ...นอนหลับเถิดลูก...เธอจะอยู่ในห้วงคำนึงของพวกเราทุกคนเสมอ...
รัก...จากครอบครัวของเธอ...
ปล. นี่คงเป็นจดหมายฉบับแรกและสุดท้ายที่ฉันมีไว้ให้แกนะลิ้น เราต้องพบกันอีกแน่...ฉันมั่นใจเช่นเดียวกับสุนัขทุกตัวที่ฉันเคยเลี้ยงมาตั้งแต่แบเยาะว่าฉันจะต้องเจอพวกแกอีกครั้ง
12/09/50
Create Date : 12 กันยายน 2550 |
Last Update : 12 กันยายน 2550 19:07:59 น. |
|
1 comments
|
Counter : 596 Pageviews. |
|
|
|
โดย: ชรันจ์ วันที่: 13 กันยายน 2550 เวลา:12:31:20 น. |
|
|
|
|
|
|
|
Location :
กรุงเทพฯ Thailand
[ดู Profile ทั้งหมด]
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [?]
|
เป็นคนสองจังหวัด คือไปๆมาๆระหว่างนนทบุรีและกรุงเทพ คือวันเธรรมดาจะติดแหงกคาคอนโด ส่วนวันหยุดทั้งปกติและไม่ปกติจะกลับบ้านไปเลี้ยงข้าวน้องหมาค่ะ ตอนนี้เรียนอยู่ที่มหาวิทยาลัยธะรรมศาสตร์(และการเมือง)ท่าพระจันทร์เอกเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ โทโปรตุเกสค่ะ
|
|
|
|
|
|
|
|
เสียใจด้วยเน้อน้องส้ม...