Bloggang.com : albatross11 : เรื่องของลูกบล็อกดอกไม้สาวก 2 มูน (ท่านยามสา)หน้า 3 ปลายพู่กันที่ 18-19

เรื่องของลูกบล็อกดอกไม้สาวก 2 มูน (ท่านยามสา)หน้า 3 ปลายพู่กันที่ 18-19

ปลายพู่กันที่ 18 โชคชะตาที่พลิกผัน (ทำไมมันเริ่มออกแนวโคนันจังแฮะ?)

“อ่า วันนี้ดูเจ้าจะอารมณ์ดีเป็นพิเศษเลยนะ เป็นเพราะงานเทศกาลโล้ชิงช้าสินะ” ยุนบกถามขึ้นขณะที่นางกำลังช่วยเขาแต่งตัว
“ท่านอยากไปด้วยกันมั้ยล่ะคะ” จองฮยางถามเขายิ้มๆ
“เจ้าพูดจริงรึ” ดวงตาเขาเป็นประกาย
“นี่ท่านจะไปด้วยจริงๆหรือคะ” นางเริ่มมองเขาอย่างหวาดระแวง
“ก็เจ้าชวนข้าแล้วนี่นา” ยุนบกตอบหน้าตาย กลั้นยิ้มกับท่าทางนาง
“แล้วภาพวาดนี่ละคะ” นางมองไปที่มือของเขาที่ถือภาพวาดอยู่ หากเมื่อเห็นสายตามุ่งมั่นนั่น นางจึงต้องคลายปมเชือกที่เพิ่งผูกออก
“งั้นท่านคงต้องเปลี่ยนชุดแล้วล่ะคะ”
เท่านั้นแหละ ยุนบกถึงกับกลั้นหัวเราะเอาไว้ไม่อยู่ เขาหัวเราะออกมาพร้อมๆกับจับมือนางที่กำลังจะดึงปมเชือกออก
“ฮ่าๆ นี่เจ้าคิดเป็นจริงเป็นจังขนาดนั้นเชียวรี ข้าแค่หยอกเจ้าเล่นเท่านั้นเอง แต่ถ้าไม่ติดว่าข้าต้องไปส่งภาพ ข้าก็อาจจะไปกับเจ้า ก็ได้นะ” พูดจบเขาก็ดึงนางเข้ามากอด พร้อมกับกระซิบที่ข้างหู

“ข้าอยากไปกับเจ้าจริงๆนะ” ยุนบกส่งยิ้มให้ ทิ้งคำพูดไว้ก่อนจะเดินออกจากห้องไป
(เอาใจท่านoui หน่อยแล้วกัน ข้าน้อยหาที่ลงประโยคนั้นให้ท่านไม่ได้จริงๆขอร้าบบ เอาแบบนี้แทนก็แล้วกันนะ ^ ^)

จองฮยางยืนนิ่ง ยกมือขึ้นเกาะกุมแก้มที่เพิ่งถูกเขาสัมผัสแผ่วเบาหากทิ้งความร้อนผ่าวไว้อย่างเหลือร้าย พลางคิดทบทวนคำพูดที่ยังก้องอยู่ในหัว รอยยิ้มบางๆจะผุดขึ้นที่ริมฝีปากงาม นางมองตามแผ่นหลังเขาไป ด้วยประกายตาแห่งความสุข หากครู่ต่อมาความรู้สึกของนางก็เปลี่ยนไป จองฮยางมองส่งเขาด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก คล้ายหวาดกลัวกับอะไรบางอย่าง เหมือนนางจะได้เห็นแผ่นหลังนี้เป็นครั้งสุดท้าย นางพยายามสลัดความคิดนั้นออก หวังว่านางจะคิดมากไปเอง

ยุนบกเมื่อมาถึงบ้านไต้เท้าลี เขาก็เคาะประตูทันที
“ท่าน มีธุระอะไรรึขอรับ” ประตูถูกเปิดออก พร้อมกับคำถามที่ตามมา
“ข้ามาส่งภาพวาดน่ะ” บ่าวรับใช้มองไปที่กระบอกใส่ภาพของเขา ก่อนจะกวาดสายตามองเขาอีกรอบพร้อมกับพูดขึ้น
“เอ่อ ไต้เท้าติดว่าราชการอยู่ขอรับ เชิญท่านด้านในก่อนขอรับ”
“ไม่เป็นไร งั้นฝากเจ้านำภาพไปให้ท่านด้วยแล้วกัน” ยุนบกบอก หากไม่ทันที่จะนำภาพออกมาบ่าวรับใช้ก็พูดขึ้น
“คือ ไต้เท้ามีเรื่องอยากพูดกับท่านด้วยขอรับ เชิญขอรับ” บ่าวรับใช้เปิดประตูให้เขา ยุนบกจำใจต้องก้าวเข้าไปด้านใน บ่าวผู้นั้นพาเขาไปยังเรือนรับรอง ก่อนจะให้สาวใช้นำน้ำชามาให้ แล้วจึงขอตัวไปทำงานของตัวเองต่อ
ยุนบกพยักหน้าขอบคุณ ก่อนจะมองสำรวจห้องระหว่างรอผู้ที่ต้องการพบเขา ภาพเขียนที่มีชื่อเสียงมากมายถูกแขวนประดับไว้เต็มห้องนี้ ทั้งของทันวอน และ เฮวอน ยุนบกลุกขึ้นเดินเข้าไปหาภาพฝีมืออาจารย์ของเขาอย่างช้าๆ เขามองภาพนั้นอย่างชื่นชม การเห็นภาพก็เหมือนได้เห็นอาจารย์ของเขา ยุนบกยิ้มเศร้าๆ ก่อนจะเดินไปดูภาพที่ตัวเองเคยวาดไว้

“ท่านพี่คิดอะไรอยู่คะ” ซอฮยอนถามจองฮยางขึ้น เพราะนางสังเกตเห็นอีกฝ่ายนั่งยิ้มให้กับภาพเบื้องหน้ามานานแล้ว
จองฮยางยิ้มบางๆให้ซอฮยอนก่อนตอบ
“ข้าแค่คิดอะไรเพลินๆน่ะ เจ้าไม่ไปโล้ชิงช้าเหรอ” ซอฮยอนส่ายหน้า ก่อนจะถามต่อ
“เรื่องอะไรกันคะ ถึงทำให้พี่ยิ้มมีความสุขเช่นนี้” เมื่อเห็นความอยากรู้ของนาง จองฮยางก็ยินดีที่จะเล่าให้นางฟัง
“ข้าคิดเรื่องเมื่อปีก่อนน่ะ ในเทศกาลโล้ชิงช้าเช่นวันนี้” ซอฮยอนมองนางด้วยความสนใจ จองฮยางยิ้มขำเมื่อนึกถึงสิ่งที่ตัวเองกำลังจะเล่า
“เขาเคยแอบเข้ามาในงานนี้น่ะสิ”
“เขาที่พี่ว่าคือ ท่านพี่เหรอคะ” ซอฮยอนถามด้วยความแปลกใจ ปนตื่นเต้นกับเรื่องที่จะได้รับฟังต่อ
“ใช่ เขาปลอมตัวเข้ามาเพื่อที่จะวาดภาพน่ะ”
“แล้วแบบนี้ ท่านพี่มิเห็น” นางมองไปยังภาพเบื้องหน้า อดโมโหแทนหญิงสาวที่อยู่ในเหตุการณ์ตอนนั้นไม่ได้ พวกนางต้องถูกจ้องมองในเวลาส่วนตัว เวลาปล่อยตัวอย่างอิสระเช่นนี้ ไม่ควรที่จะมีชายใดมาเห็น
จองฮยางเข้าใจความคิดของนาง
“แล้วเจ้าไม่สงสัยรึว่าทำไมเขาถึงเข้ามาได้” จองฮยางสังเกตสีหน้าของอีกฝ่าย เมื่อเห็นแก้มนางแดงขึ้น จึงพูดต่อ
“เขาแอบไปหลอกเอาเสื้อผ้าจากหญิงนางหนึ่ง” นางไม่รู้หรอกว่าเขาใช้วิธีอะไรถึงได้เอาเสื้อผ้าจากหญิงผู้นั้นมาได้ แต่ถ้าจะให้นางเดา วาทศิลป์บวกกับหน้าตาของเขาคงทำให้เขาได้ในสิ่งที่ต้องการ
“หากนางผู้นั้นไม่ตามมา ความก็คงจะไม่แตก” พูดถึงตรงนี้ นางก็อดที่จะหัวเราะไม่ได้ ซอฮยอนเห็นอีกฝ่ายหัวเราะก็หัวเราะตาม พอจะเดาเรื่องต่อได้ว่าเหตุการณ์จะเป็นเช่นไรต่อไป
“ท่านพี่นี่ก็ร้ายไม่เบาเลยนะคะ” (เฮ่ นี่เจ้าไม่สงสัยเลยรึ ซอฮยอน ^ ^)

เวลาผ่านไป หากผู้ที่นัดเขาไว้กลับยังไม่มาซักที ยุนบกมองรอบห้องอีกครั้งด้วยความเบื่อหน่าย ภาพเขียนพวกนั้นไม่สามารถดึงความสนใจจากเขาได้อีก เมื่อเขานั่งมองมันจนเบื่อตั้งแต่ตอนเช้า ยุนบกตัดสินใจเดินออกจากห้อง สวนหย่อมหน้าเรือนรับรองดึงความสนใจจากเขาได้ ดอกไม้หลากสีส่งกลิ่นหอมฟุ้งกระจาย เชิญชวนเหล่าผีเสื้อให้มาดอมดม ยุนบกยิ้มให้กับภาพตรงหน้า อารมณ์ดีขึ้นจากเมื่อครู่ทันตาเห็น
“ท่านคะ” เสียงเรียกดังขึ้นจากด้านหลัง

“ท่านคะ” เสียงนั้นดังขึ้นอีกเล็กน้อย ยุนบกหันไปตามเสียงเรียก
“เจ้าเรียกข้าเหรอ”
“เจ้าค่ะ” สาวใช้ผู้นั้นยิ้มด้วยความเอียงอายเมื่อเห็นเขามอง
“มีอะไรรึ หรือไต้เท้าลีมาแล้ว”
“เปล่าค่ะ คือ ” นางมีท่าทีอ้ำอึ้งกับสิ่งที่กำลังจะพูด หากในที่สุดก็ตัดสินใจพูดออกมา
“ท่านช่วยข้ายกของได้มั้ยคะ ของขวัญจากเหล่าสหายไต้เท้าให้มามีมากจนข้ายกคนเดียวไม่ไหว ท่านจะกรุณาข้าน้อยได้มั้ยเจ้าคะ” ยุนบกขมวดคิ้วสงสัย แต่เขาก็ยินยอมเดินตามสาวใช้ผู้นั้นไป
สาวใช้ผู้นั้นออกเดินนำหน้ายุนบกไปยังห้องๆหนึ่งที่เขาเดาว่าคงเป็นเก็บบรรดาของขวัญต่างๆที่นางจะยกย้ายไปอีกห้อง หากเข้าไปแล้วเขาถึงกับงุนงงเมื่อไม่เห็นข้าวของที่นางว่า ยุนบกกำลังจะเอ่ยปากถามนาง หากก็ต้องตกใจกับสิ่งที่เห็น
“นี่เจ้าคิดจะทำอะไรน่ะ” ยุนบกถามอย่างงุนงง แกมตกใจ
สาวใช้ผู้นั้นเมื่อพายุนบกเข้ามาในห้องได้ นางก็รีบแก้ปมเชือก ถอดชอโกรีออกทันที ตามด้วยชีม่า พร้อมๆกับร้องไห้ไปด้วย
“ว๊าย ได้โปรด อย่าข่มเหงข้าเลยนะคะ” นางพูดเสียงพร่า น้ำตานองหน้า
“อะไรนะ” เสียงเขาโมโหสุดขีด เริ่มรู้ถึงสิ่งที่นางกำลังทำ
เสียงร้องของนางดังขึ้นไม่ถึงนาที ทหารก็กรูกันเข้ามาในห้องและไต้เท้าลีผู้ที่เขารอมาตลอดทั้งวัน ตลอดทั้งวันที่บ่าวรับใช้บอกว่าติดว่าราชการกลับมาปรากฏตัวในห้องนี้ด้วย
“นี่ เจ้ากล้ามาข่มเหงสาวใช้ในบ้านข้าเชียวรึ ทหารจับมันไว้” เสียงตวาดออกคำสั่งพร้อมกับมองสภาพห้อง สาวใช้ผู้นั้นตัวสั่นด้วยความหวาดกลัว นางรีบใช้ผ้าคลุมกายทันทีที่ทหารกรูกันเข้ามา
“นี่มันเรื่องอะไรกัน ไต้เท้าลี” ยุนบกพูดเสียงเย็น เขารู้แล้วถึงธุระที่คนผู้นี้ต้องการให้เขาอยู่ที่นี่
“ข้าน่ะรึ จะข่มเหงนาง ท่านช่วยมองดูข้าดีๆทีซิ เสื้อผ้าข้ายังอยู่ครบ ไม่มีแม้รอยที่จะหลุดลุ่ยออกมาด้วยซ้ำ หากข้าปลุกปล้ำนางจริง…” หากเขาอธิบายไม่ทันจบ ไต้เท้าลีก็ตวาดขึ้น
“นี่เจ้าจะบอกว่านางเป็นคนถอดเสื้อผ้าเองรึ นางน่ะรึจะทำเช่นนั้น ทหารเอาตัวมันไปขัง” คนผู้นี้ไม่รอให้เขาเถียง ทันทีที่ออกคำสั่ง ทหารก็กรูกันเข้ามาจับเขา ยุนบกมองนางผู้นั้นด้วยสายตาเย็นชา จนนางต้องรีบหลบสายตาเขา ก่อนจะมองไต้เท้าลีอย่างเครียดแค้น พอที่จะทำให้อีกฝ่ายกลัวได้ หากตอนนี้คนผู้นี้เป็นต่ออยู่ จึงไม่คิดที่จะสนใจสายตานั้น กลับยิ้มเยาะเขาเสียอีก

“ว่าไงนะ” คิมอึนโฮถามบ่าวรับใช้ที่นำข่าวมาบอกอีกครั้ง ราวกับเขาไม่เชื่อหูตัวเองที่ได้ยิน
“ท่านยุนบกถูกจับกุมขอรับท่าน”
ภาพที่เขากำลังดูหลุดจากมือ หากเขากลับไม่สินใจที่จะเก็บมันขึ้น สมองพลันขาวโพลน
“เขาถูกจับข้อหาอะไร”
“ข้อหาที่เขาไปข่มเหงสาวใช้ในบ้านไต้เท้าน่ะขอรับ”
จะเป็นไปได้อย่างไรที่คนอย่างเขาจะทำเรื่องอย่างนั้น คิมอึนโฮไม่อยากจะเชื่อข่าวที่ได้รับ หากเมื่อได้รับการยืนยัน เขาก็จำต้องยอมรับอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ แล้วนี่เขาจะนำเรื่องไปบอกพวกนางอย่างไรดี เมื่อพวกนางรู้เรื่องนี้แล้วจักเป็นเช่นไร ยิ่งคิดเขาก็ยิ่งหนักใจ เพราะถึงอย่างไรเขาก็ต้องบอกเรื่องนี้แก่พวกนาง

ภายในห้องขัง
“ยุนบกอา” คิมอึนโฮมองสภาพของเพื่อนด้วยความหนักใจ
“อึนโฮ” ยุนบกมองอีกฝ่ายด้วยสายตาที่ว่างเปล่า ตอนนี้เขาไม่มีอารมณ์จะมานั่งเสียใจหรือโกรธใคร หากจะโกรธก็คงโกรธตัวเองที่โง่เขลา พลาดท่าเสียทีแก่คนผู้นั้นได้ คิดถึงตรงนี้แล้วเขาก็ยิ่งแค้น มือกำหมัดแน่น หากสีหน้ายังคงเดิม
“เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้ยังไง” อึนโฮถามเสียงเครียด รู้สึกหงุดหงิดกับท่าทางของอีกฝ่ายที่ไม่เป็นเดือดเป็นร้อนกับสภาพของตนเลย กลับเป็นเขาเสียอีกที่เป็นเดือดแทน
“หึ ข้าเพียงแค่จะเข้าไปช่วยนางยกของ แต่เมื่อเข้าไปในห้องนางกลับถอดเสื้อผ้า เสียงร้องของนาง ดังขึ้นไม่ถึงนาที ทหารก็กรูกันเข้ามาจับกุมข้า พวกนั้นน่าจะเข้ามาช้ากว่านี้หน่อย ไม่งั้นเรื่องราวคงจะสมจริงมากกว่านี้” ยุนบกพูดราวกับเสียดายแผนการที่ได้เตรียมการมาเป็นอย่างดีของคนผู้นั้น หากเป็นเขาคงรอเวลาให้ผ่านไปอีกสักหน่อย ถึงค่อยบุกเข้ามา ภาพในห้องก็น่าจะเข้าทางพวกเขามากกว่านี้(เฮียคิดจะทำไรน่ะ โป๊ก แค่คิดว่านางอาจจะเข้ามาดึงเสื้อผ้าข้าย่ะ: อย่าพูดย่ะสิขอร้าบบ ไม่แมนเลย Y Y)
เมื่อเห็นอีกฝ่ายไม่เดือดร้อน อารมณ์เขาก็ขาดผึง
“เจ้าจะให้ข้าไปบอกพวกนางว่ายังไง”
นั่นถึงทำให้อีกฝ่ายจริงจังกับเรื่องของตัวเองสักที ยุนบกมองหน้าอึนโฮด้วยความหนักใจ
“ข้า ไม่อยากให้ พวกนางรู้” เสียงที่ออกมาแผ่วเบาราวกับหมดแรง
“เจ้าหายตัวไปแบบนี้ ถึงยังไงพวกนางก็ต้องรู้อยู่ดี” อึนโฮบอกสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้และรบกวนจิตใจเขาในตอนนี้
“ข้าฝากเจ้า ดูแลพวกนางด้วย อึนโฮ” ยุนบกจำต้องยอมรับสถานการณ์ตรงหน้า เขาหวังว่านางคงเข้มแข็งพอที่จะรับฟังเรื่องนี้ได้
อึนโฮมองเพื่อน “ข้าจะหาทางช่วยเจ้าให้ได้”
ยุนบกยิ้มขอบคุณให้กับน้ำใจของเขา

จองฮยางและซอฮยอน นั่งรอยุนบกด้วยหัวใจที่กลัดกลุ้ม เพราะนี่ก็เย็นมากแล้วแต่พวกนางกลับยังไม่เห็นเขากลับมา อีกทั้งวันนี้เขาก็ไม่มีธุระที่ไหนอีก เกิดอะไรขึ้นกับเขากันนะ ใจนางรู้สึกหวิวแปลกๆ
ทันทีประตูถูกเปิดออก พวกนางก็รีบลุกขึ้น หากสิ่งที่เห็นกลับไม่ใช่สิ่งที่พวกนางคาดหวัง จองฮยางและซอฮยอนพยายามเก็บสีหน้าผิดหวังนั้นไว้
“ท่านมีธุระอะไรคะ” จองฮยางถามขึ้น
คิมอึนโฮมีสีหน้าหนักใจ เขาอ้ำอึ้งไม่รู้จะตอบนางเช่นไรดี จองฮยางเห็นถึงความผิดปกติที่เกิดขึ้น ก็เร่งรบเขา จนในที่สุดเขาก็ตัดสินใจพูดออกมา
“ยุนบก เขาถูกจับกุม…” เขาพูดไม่ทันจบประโยคด้วยซ้ำ จองฮยางก็เหมือนถูกทุบหัว ใจนางเหมือนถูกกระชากออกไป นางหน้ามืด ก่อนจะเป็นลมล้มพับไป ดีที่ซอฮยอนที่ยืนอยู่ด้านข้างช่วยรับไว้ได้ทัน ไม่งั้นนางคงเจ็บตัว
“ท่านพี่ถูกจับข้อหาอะไรกันคะ” ซอฮยอนถามขึ้นอย่างร้อนใจ พยายามสงบสติอารมณ์ไม่ให้เป็นลมล้มพับไปอีกคน
“พานางเข้าบ้านก่อนเถอะ” อึนโฮบอก ก่อนจะเข้ามาช่วยพยุง

“ว่ายังไงคะ”
“เขาถูกจับข้อหากระทำการข่มเหงสาวใช้ในบ้านไต้เท้าลีน่ะ”
“จะเป็นอย่างนั้นได้ยังไงคะ ท่านพี่จะทำอย่างนั้นทำไม” ซอฮยอนปฏิเสธสิ่งที่ตัวเองได้ยิน
ใช่ เขาก็ไม่อยากที่จะเชื่อเหมือนกัน ทั้งๆที่เขามีภรรยาที่งดงามรออยู่ที่บ้านตั้งสองคน แล้วเขายังจะไปทำเช่นนั้นเพื่ออะไรกัน อึนโฮมองซอฮยอนด้วยความเห็นใจ
“ข้าก็ไม่เชื่อเหมือนกัน”
“ท่านโปรดช่วยท่านพี่ด้วยนะคะ” ซอฮยอนอ้อนวอน มือนางจับกุมมือเขาไว้อย่างไม่รู้ตัว จนอึนโฮมองตามมือนั้นนางถึงได้รู้สึกตัว และรีบปล่อยมือเขา
“ข้าจะพยายามช่วยเขา มากที่สุดเท่าที่จะมากได้” เขารับปากนางอย่างกังวล เพราะมันไม่ง่ายเลย กับข้อหาที่ยุนบกได้รับ
“ข้าคงต้องขอตัวก่อน พวกเจ้าก็อย่าได้กังวลใจมากเกินไปนะ เขาต้องรอดกับมาได้แน่นอน” ถึงจะบอกพวกนางไปแบบนั้นแต่เขากลับไม่เห็นทางออกของเรื่องนี้เลย
“ขอบคุณท่านมากค่ะ” นางกล่าวขอบคุณเขาเบาๆ ประกายตาเริ่มมีหวังเมื่อได้ฟังคำกล่าวของเขา

‘ทุกอย่างจะไปได้ดีในเวลาที่เหมาะสม แต่ข้าไม่คิดมาก่อนว่าเขาจะฉีกภาพซะเอง’
‘เจ้านั่นทำแบบนั้นเพราะไม่รู้ประสีประสา เขาโชคร้ายหน่อยนะ เพราะต้องถูกประหารแล้ว ฮ่าๆ’
‘มีพรสวรรค์มากเกินไปก็ฆ่าเขาได้’
‘เขาชื่อ ซินยุนบกใช่มั้ย’
‘ใช่ครับ เขาถูกตัดสินประหารชีวิต’
“ช่างเขียน” จองฮยางเพ้อออกมา สติยังคงเลื่อนลอย อดีต ปัจจุบันกำลังรุมทำร้ายนาง
“มันเรื่องอะไรกัน ต้องไม่เป็นแบบนั้น” เสียงเพ้อของนางทำให้คนรอบข้างกังวลใจ
“คุณหนูคะ” มักนึนเรียกอย่างกังวลพร้อมกับซับเหงื่อให้นาง ซอฮยอนก็กังวลกับอาการของนางเช่นกัน
เสียงเรียกนั้นทำให้จองฮยางลืมตาขึ้น เหตุการณ์ในวันนั้นยังคงย้อนกลับมาโจมตีนาง อาการปวดหัวเกิดขึ้นอย่างห้ามไม่ได้ หากนางไม่คิดจะสนใจ เมื่อใจของนางปวดร้าวยิ่งกว่า นางมองไปรอบๆด้วยสายตาที่พร่ามัว
“ข้าต้องไปหาเขา” นางบอกพร้อมกับพยุงตัวขึ้น หากเรี่ยวแรงเหมือนเหือดหาย มักนึนรีบเข้ามาพยุงร่างนางไว้
“ท่านพี่คะ ท่านโปรดใจเย็นก่อน” ซอฮยอนพยายามห้ามนางไว้ นางกลัวว่าจองฮยางจะล้มป่วยไปอีกคน
“แต่เขากำลังจะตายนะ” จองฮยางพูดเสียงสั่นเครือ เมื่อซอฮยอนเห็นความมุ่งมันจึงไม่คิดที่จะห้ามอีก

ณ ประตูหน้าทางเข้าไปสู่สถานที่คุมขังของเหล่าบรรดานักโทษทั้งหลาย สถานที่ซึ่งผู้คนไม่ต้องการที่จะย่างกายเฉียดใกล้หรือแม้แต่เข้าไปเลยก็ตาม กลับมีหญิงสองนางกำลังกระทำการบางอย่างด้วยความระมัดระวัง มักนึนยื่นเครื่องประดับหยกจำนวนหนึ่งให้แก่ยามที่ยืนเฝ้าหน้าประตู ยามผู้นั้น(จิ้นเป็นข้าน้อยนะขอรับ 555 แต่ข้าน้อยไม่อ้วนนา มองให้ผอมลงกว่านั้น ส่วนสูงก็ลดลงกว่านั้นมากเหมือนกันขอรับ Y Y) มองซ้ายมองขวาอย่างหวาดระแวง ก่อนจะรับของพวกนั้นมา
“เชิญ ข้าให้เวลาได้ไม่นานนะ” ยามผู้นั้นเตือนเรื่องเวลาอีกครั้ง ก่อนจะเปิดประตูให้นางเข้าไป หากเพียงแค่สบตากับนางผู้นั้นที่แม้จะมีเสื้อคลุมมิดชิด ดวงตาที่เชื่อมโศก ก็ทำเอาเขาแทบจะกลิ้งกลับเข้าไปประจำที่เพราะความอายจนตัวม้วนกลมไปหมด เมื่อกลับไปยืนที่ตำแหน่งของตัวเอง ยามอีกคน(อันนี้ท่านยามควงขอรับ)ที่ยืนเคียงข้าง
มองมายังเขาด้วยสายตาคาดหวัง เขาพยักหน้ารับปากว่าจะแบ่งส่วนที่ได้มาให้(เห็นข้อดีของการเป็นยามรึยังขอรับ 555 ท่าจะบ้าไปแล้วเรา) ยามผู้นั้นก็ยิ้มร่าก่อนจะกลับไปตั้งใจเฝ้าเวรยามตามเดิม (รู้สึกว่าจะใส่รายละเอียดเกินไปแล้วนะ 555)

ยาวเกิน ขอตัดไปปลายพู่กันถัดไปนะขอรับ ^ ^

@ จบปลายพู่กันที่ 18 #
ฮ่าๆ ข้าน้อยอยากให้เฮียโดนข้อหานี้มานานแล้วขอรับ ชอบทำให้ผู้หญิงเสียใจอยู่เรื่อย งั้นก็มาตายเพราะเรื่องของผู้หญิงก็แล้วกัน รู้สึกสะใจยังไงพิลึกแฮะ คิดไปด๊าย (อิลจิแมเข้าสิงแล่ว)
รางสังหรณ์ของผู้หญิงนี่แม่นจริงๆนะขอรับ ท่านผู้ชายโปรดระวังตัวกันให้ดี 55555555555
เฮ้อ อีกสองตอนก็จะจบแล้ว ผู้สึกใจหายจังเลย ช่วงนี้ยุ่งมาก อาจมาต่อช้า(มาก)นะขอรับ ต้องขอโทษด้วยจริงๆขอรับ
อ้อ แล้วอย่าลืมกลับไปอ่านตอนที่ 18 ตรงจุดนั้น(จุดไหน) ใหม่นะขอรับ ข้าน้อยสื่อผิดไปนิดนึง(จริงๆก็ไม่นิดหรอก)
อ้อ ตอนนี้คงมีท่านที่กำลังสอบอยู่ หรือจะสอบ อย่าลืมอ่านหนังสือนะขอรับ(บอกแต่คนอื่น ดูตัวเองมั่งดิ 55) ขอให้โชคดีกับการสอบนะขอร้าบบบบ

โดย: สาวก 2มุน IP: 202.12.97.100 วันที่: 18 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:14:22:56 น

ก่อนอื่น ขอบคุณกำลังใจที่ข้าน้อยได้รับจากทุกท่านมากมายขอรับ ผ่านมรสุมนี้มาได้ก็เพราะกำลังใจจากพวกท่านนี่แหละขอร้าบบ ขอบคุณมากกกกกกกกกกกกก!
เฮียบกติดคุกนานเกินไปแล้ว สิบกว่าวันได้แล้วมั้งขอรับ ไม่รู้ว่าป่านนี้แคนของแม่นางพิมพิฮยาง ว๊าย ผิดเรื่อง คายากึมของแม่นางจองฮยางจะฝุ่นเกาะสักแค่ไหน(ฝากใครบางคนช่วยเช็ดก็ไม่ยอมเช็ดให้ เฮียก็คงต้องกลับไปเช็ดเองสินะ) ถ้าเฮียออกไปคงต้องปัดฝุ่นสักกี่วันถึงจะกลับมาใช้ได้ดีดังเดิมนะ 55 ดังนั้น(เหมือนเขียนรายงานจัง)ข้าน้อยจึงต้องรีบมาสะสางให้เฮียแกได้รับอิสรภาพซักที ไม่รู้ป่านนี้จะผอมแค่ไหนแล้ว ตาคงคล้ำประกายคงหมด (โอย เลวร้ายจัง)เฮ้อ กลุ้มใจจริงๆ ฮ่าๆ แต่จะได้รับอิสรภาพจริงๆรึเฮีย ข้อหานั่นถึงตายเชียวนะ(ขู่คนอ่านเห็นๆ 555) อืม อ่านกันเลยขอรับ

ปลายพู่กันที่ 19 ความจริงที่ได้รู้

ภายในห้องขัง บรรยากาศอึมครึม มืดมัวช่างเหมือนกับใจนางตอนนี้นัก จองฮยางก้าวเท้าตรงไปอย่างลังเล สายตาพลางสอดส่องหาคนรัก ก่อนจะเห็นเขาในห้องขังที่อยู่ลึกสุดของทางเดิน จองฮยางสูดหายใจเข้าเต็มปอดพยายามทำใจกับภาพที่เห็นเบื้องหน้า

“ช่างเขียนคะ”
ยุนบกที่กำลังนั่งคิด ได้ยินเสียงเรียก จึงหันมอง
“จองฮยาง” ดวงตาเชื่อมโศกกระตุกหัวใจเขานัก
“เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้ยังไงกันคะ” เสียงนางแหบแห้งราวกับเพิ่งผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก
“พูดแล้วข้าก็อยากจะหัวเราะ แต่ก็หัวเราะไม่ออก” ไม่คิดเลยว่าในชีวิตเขา จะต้องถูกจับกุมด้วยข้อหาไร้สาระแบบนี้(เฮ่ เฮียพูดงี้ได้ไงเนี่ย)
“ข้าเพียงแค่จะเข้าไปช่วยนางยกของเท่านั้น ไม่คิดเลยว่าเรื่องจะกลายเป็นแบบนี้ไปได้” ยิ่งพูดสายตาเขาก็ยิ่งเย็นชาและแฝงไปด้วยความเจ็บปวด
“อา มันช่างเป็นแผนการที่เตรียมไว้เป็นอย่างดีจริงๆ” ดวงตาเขาแดงก่ำเหมือนจะร้องไห้ หากเขาไม่อยากแสดงความอ่อนแอให้นางเห็น จึงพยายามฝืนยิ้มไว้
“แล้วท่านจะถูกลงโทษอะไรคะ” เสียงนางเบาหวิว
“เจ้าอย่าห่วงไปเลย ขนาดคราวก่อนข้ายังเอาชีวิตรอดมาได้ กะอีแค่ถูกโบยห้าสิบไม้ ข้าทนได้” เขาพูดเหมือนมันเป็นเรื่องเล็กๆ แต่ถ้าโบยห้าสิบไม้ ร่างกายของเขาจะรับไหวหรือ ขนาดชายฉกรรจ์เพียงแค่สามสิบไม้พวกเขาก็ถึงกับสลบ อีกอย่าง เขาคิดว่าไต้เท้าลีไม่มีทางปล่อยเขาแน่ต้องมีการลงโทษที่มากกว่านี้แน่นอนและอาจรวมถึงการแขวนคอ
“ข้าสัญญาว่าจะมีชีวิตรอดกลับไปหาเจ้าให้ได้” เขายิ้มให้กำลังใจนาง รู้ว่าคำปลอบโยนของเขาไม่อาจคลายความเศร้าจากใจนางได้ แต่เขาอยากเห็นนางยิ้ม ไม่อยากให้นางต้องหลั่งน้ำตาเพราะเขาอีก มันมากเกินไปแล้วกับความเจ็บปวดที่นางได้รับ
“ข้าอยากเห็นรอยยิ้มของเจ้า” เพราะนี่คงเป็นครั้งสุดท้ายที่เขาจะได้เห็นรอยยิ้มของนาง
จองฮยางฝืนยิ้มให้เขาทั้งน้ำตา นางพยายามมอบรอยยิ้มที่สวยที่สุดให้แก่เขา แต่ทำไมมันช่างทำได้ยากเหลือเกิน(แล้วข้าน้อยจะน้ำตาไหลทำไมเนี่ย) ยุนบกยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาให้นางอย่างแผ่วเบา จองฮยางจับมือนั้นไว้ ความอบอุ่นของเขาคลายความหนาวเหน็บในใจนาง หากนางสูญเสียมือคู่นี้ไป นางจะยังคงมีชีวิตอยู่ต่อไปได้อีกหรือ ยิ่งคิดน้ำตานางก็ยิ่งไหล แม้จะพยายามกลั้นสักเพียงไรหากความเจ็บปวดที่ได้รับนี้ช่างทำร้ายนางเหลือเกิน ทำไมโชคชะตาถึงได้กลั่นแกล้งพวกนางนัก
“ข้าพอที่จะช่วยอะไรท่านได้บ้างมั้ยคะ” แม้หนทางจะมืดมนจนแทบไม่เห็นทางออกแต่นางก็อยากช่วยเขา
“อึนโฮกำลังหาทางช่วยข้าอยู่ เจ้าอย่าห่วงไปเลย แค่เจ้ากลับไปรอข้าที่บ้านแค่นั้นก็พอแล้ว” ยุนบกปลอบ เขาไม่อยากให้นางต้องเสี่ยงอันตราย การกันนางออกจากเรื่องนี้จะเป็นการดีที่สุด แต่ดูเหมือนนางจะไม่ยอมเชื่องฟังเขา
“แต่…” นางยังไม่ทันจะพูดจบเขาก็ขัดขึ้น
“เจ้าไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น ห้ามแม้แต่จะคิด จองฮยาง เจ้าเชื่อข้าอีกสักครั้งเถอะนะ” เขาเผลอตัวตวาดนางไปด้วยแรงอารมณ์ตามความกลัวกับเหตุการณ์ที่ยังมาไม่ถึง หากเมื่อเห็นสีหน้าของนางปลายเสียงจึงอ่อนลง
“โชคชะตาของเราจะทำให้เราได้พบกันอีก ข้าเชื่ออย่างนั้นและอยากให้เจ้าเชื่อด้วย” ดวงตาที่เปี่ยมไปด้วยความหวังของเขาพอที่จะทำให้นางเชื่อมั่นไปกับเขาได้ เมื่อเห็นแววตาของนางที่เริ่มมีความหวัง ยุนบกก็สบายใจถึงกับยิ้มออก

“ไต้เท้าขอรับ ท่านคิมอึนโฮมาขอพบขอรับ” ไต้เท้าลีเงยหน้าขึ้นจากภาพวาดที่ทำให้เขาได้ในสิ่งที่ตัวเองต้องการก่อนจะพยักหน้าอนุญาต เมื่อคนรับใช้ออกไปบอกอึนโฮ เขาก็รีบเข้ามาทันที อึนโฮโค้งคำนับหากยังไม่ทันจะพูดอะไร ไต้เท้าลีก็พูดขึ้นก่อน
“ถ้าเจ้ามาด้วยเรื่องของยุนบกล่ะก็ เสียเวลาเปล่า ข้าไม่มีทางปล่อยคนเยี่ยงนั้นออกมาเป็นแน่” ไต้เท้าลีพูดตัดความหวังของเขาไปกว่าครึ่ง หากเขาก็ไม่ย่อท้อกับความหวังที่เลือนลางนี้
“นั่นอาจจะเป็นการเข้าใจผิดก็ได้นะขอรับ ไต้เท้า ยุนบกเขาไม่มีทางทำเรื่องต่ำช้าเช่นนั้นแน่ ไต้เท้าได้โปรดไต่สวนอีกครั้งด้วยเถอะนะขอรับ”
“ถ้าข้าไม่ไปเห็นกับตาตัวเองก็คงเชื่อคำพูดของเจ้า แต่นี่ข้าก็อยู่ร่วมในเหตุการณ์ครั้งนั้นด้วย การกระทำของเขา ต่างก็มีพยานเห็นมากมาย ข้าก็ต้องตัดสินไปตามนั้น” ไต้เท้าลีอธิบายอย่างใจเย็น เหมือนมีความยุติธรรมจนเขาแทบเชื่อตามที่คนผู้นี้กล่าวถ้าไม่เห็นความสะใจผ่านแววตาของคนผู้นี้ที่พยายามปิดไว้ นั่นยิ่งทำให้เขาเชื่อว่ายุนบกถูกใส่ร้าย อึนโฮกัดฟันแน่น มองอีกฝ่ายด้วยสายตาแข็งกร้าว แต่ดูเหมือนฝ่ายนั้นจะไม่สะทกสะเทือนกับอาการของเขาเลย แถมยิ้มเยาะเขาอีกต่างหาก
“ข้ามีงานที่ต้องสะสางอีกมาก ไม่มีเวลามาพูดเรื่องไร้สาระแบบนี้อีก” ได้ยินอีกฝ่ายกล่าวเช่นนี้แล้วเขาก็ต้องออกมาด้วยความเจ็บแค้น
นี่เขาควรทำเช่นไรดี อึนโฮเดินคิดมาตลอดทางที่กลับบ้าน แค่เพียงเขาคนเดียวคงไม่มีทางช่วยยุนบกได้ อึนโฮคิดอย่างเศร้าใจ ก่อนที่ความคิดหนึ่งจะแวบขึ้นมาในหัว เขาถึงกับยิ้มออก ท่านคัง แดซอง เจ้าของศูนย์ศิลปะคงจะช่วยหาทางออกให้เขาได้ คิดได้ดังนั้น เขาก็เปลี่ยนเส้นทางจากที่กำลังตรงไปบ้านของตัวเองเป็นเส้นทางไปยังบ้านท่านแดซองแทน(ได้เวลาตั้งชื่อซะที ถ้าตั้งไว้ก่อนหน้านี้ก็กลัวจำไม่ได้T T)

“ท่านอึนโฮมาขอพบขอรับ” เด็กรับใช้เข้ามารายงานตามหน้าที่
“ดีเลย ข้าก็กำลังอยากจะพบเขาอยู่พอดี”
“งั้นข้าน้อยไปบอกเขาก่อนนะขอรับ” แดซองพยักหน้าอนุญาตก่อนจะก้มมองภาพวาดในมืออีกครั้ง
“เจ้ามาพบข้าดึกๆดื่นๆเช่นนี้คงมีธุระสำคัญสินะ”
“ขอรับ ข้าคิดว่าท่านคงรู้เรื่องแล้วที่ยุนบกถูกจับกุม” แดซองพยักหน้ารับ อึนโฮจึงพูดต่อ
“เขาถูกไต้เท้าลีใส่ร้ายขอรับ สาเหตุคงมาจากที่เขาซื้อตัวแม่นางซอฮยอน”
“เรื่องนี้ข้าก็พอรู้มาบ้าง แต่ถ้าเจ้าหวังจะให้ข้าช่วยเขา ก็ขอให้เจ้าเลิกหวังซะเถอะ เพราะเรื่องนี้ข้าคงช่วยอะไรเขาไม่ได้ กับขุนนางในราชสำนัก ข้าไม่อยากจะยุ่งด้วย” คำพูดของแดซองสร้างความผิดหวังให้แก่อึนโฮเป็นอย่างมาก
“ท่านขอรับ ยุนบกไม่เหลือใครที่จะพอช่วยเขาได้แล้วนะขอรับ ได้โปรดช่วยเขาด้วย” กล่าวจบอึนโฮก็คุกเข่าลง ขอร้องแดซองด้วยเกียรติทั้งหมดที่เขามี แดซองถึงกับตกใจและหนักใจกับการกระทำของเขา
“เจ้าอย่าทำแบบนี้เลย ไม่มีประโยชน์หรอก รังแต่จะสร้างความอึดอัดใจให้แก่ข้าเท่านั้น เรื่องนี้เขาเป็นคนผู้ก็ปล่อยให้เขาเป็นคนแก้เองเถอะนะ” คำกล่าวของแดซองทำให้อึนโฮจำต้องลุกขึ้น สายตาพลันสบเข้ากับอะไรบางอย่าง บางอย่างที่หยุดสายตาเขาไว้ให้จ้องมอง แดซองมองตามสายตาเขา
“อ้อ ข้าก็มีเรื่องอยากให้เจ้าช่วยอยู่พอดี” แดซองพูดพลางหยิบภาพวาดภาพหนึ่งขึ้นมา
“ข้าเพิ่งได้ภาพวาดนี้มาจากเพื่อนพ่อค้า ภาพวาดเฮวอน ลายเส้นของเขา ทั้งเฉียบคมหากแฝงไปด้วยความอ่อนช้อย ยากที่ใครจะลอกเลียนแบบได้” ได้ยินชื่อจิตกรชื่อดังอึนโฮก็ยิ่งให้ความสนใจกับภาพวาดนั้นยิ่งขึ้น สายตากวาดมองภาพตามคำพูดของแดซอง
“แต่ข้ากลับรู้สึกคุ้นๆกับลายเส้นนี้เหลือเกิน หากคิดยังไงก็คิดไม่ออก” อึนโฮรู้สึกสะดุดกับคำพูดของแดซอง
“ขอข้าดูได้มั้ยขอรับ”
“ได้สิ” แดซองจึงพลิกภาพมาทางอึนโฮ เขากวาดสายตามองอย่างละเอียด อย่างช้าๆ ภาพชายหญิงคู่หนึ่งภายใต้แสงจันทร์ สะท้อนอารมณ์ของทั้งคู่ได้เป็นอย่างดี มีเพียงเฮวอนเท่านั้นที่จะวาดภาพแบบนี้ได้ และตราประทับก็ช่วยยืนยันความคิดของเขา หากครู่ต่อมาเขาก็ต้องตกใจเมื่อนึกอะไรบางอย่างได้
“ท่านมีภาพที่ยุนบกวาดไว้มั้ยขอรับ” แม้แดซองจะยังงุนงงกับคำถามแต่เขาก็พยักหน้าพร้อมทั้งเดินไปหยิบภาพวาดที่ยุนบกวาดทิ้งไว้และยังไม่ได้มอบให้ลูกค้า
ทั้งสองมองพิจารณาภาพวาดของยุนบก ทั้งลายเส้น ความเฉียบคม การสื่ออารมณ์ของภาพ เขาหันไปมองเทียบกับภาพของเฮวอนอีกครั้ง ก่อนจะสบตากับแดซองด้วยความตกใจ ปากพลางพึมพำในสิ่งที่ได้รับรู้ออกมา
“เขาคือ เฮวอน ซินยุนบก”
“พรุ่งนี้เจ้ามาพบข้าแต่เช้า เราจะไปบ้านท่านบุค คีซู เพื่อหาทางออกของเรื่องนี้กัน” แค่ได้ยินชื่อของท่านเศรษฐีบุค คีซู ประกายตาแห่งความหวังของอึนโฮก็กลับมาอีกครั้ง
“ขอรับ”

เช้าวันรุ่งขึ้น ณ บ้านของท่านเศรษฐีบุค คีซู
“เขาเป็นเฮวอนจริงๆรึนี่” บุค คีซู กล่าวออกมาด้วยความประหลาดใจกับเรื่องที่ได้ฟัง
“ครับ” แดซองพูดยืนยันอีกครั้ง ก่อนจะยื่นภาพวาดสองภาพให้บุค คีซูดู
“อืม เหมือนกันมาก และอีกอยากหากสายตาของพวกเจ้าสองคนเชื่อเช่นนั้น ข้าก็คงต้องเชื่อตาม แล้วพวกเจ้ามาพูดเรื่องนี้กับข้าทำไม” เขายังไม่เข้าใจถึงสาเหตุของเรื่องที่ทั้งสองต้องการพูด จึงถามออกไป
“ตอนนี้เฮวอนถูกจับกุม”
“อะไรนะ เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้ยังไง”
หลังจากที่แดซองและอึนโฮอธิบายเรื่องราวทั้งหมดให้บุค คีซูฟัง เขาก็ถึงกับถอนใจออกมา แดซองและอึนโฮมองอาการของเขาด้วยความหวั่นใจ หากเมื่อได้ยินคำพูดของบุค คีซูต่อมา พวกเขาก็ถึงกับยิ้มออก
“ข้าไม่อยากเสียเส้นทางทำมาหากินเลย แต่ถ้าทำกับคนแบบนั้น ข้าก็ยากจะภูมิใจกับทรัพย์สินที่ได้มาเช่นกัน”
“ขอบคุณท่านมากขอรับ” อึนโฮกล่าวด้วยความซึ้งใจ
“ใครจะกล้าปล่อยให้จิตกรที่ตนเองชื่นชอบต้องมาสิ้นชื่อจากความไม่เป็นธรรมเช่นนี้ เราไปจบเรื่องนี้กันดีกว่า” บุค คีซู กล่าวอย่างสบายใจ ไม่กังวลถึงเรื่องที่อาจกระทบถึงกิจการของเขาเลยแม้แต่น้อย

@ จบปลายพู่กันที่ 19 #
เฮ้อ ข้าน้อยว่าจะไม่เน้นไอ้บทสืบๆสวนๆ อะไรแล้วนะขอรับ ว่าจะเน้นแต่เรื่องรักๆอย่างเดียว แต่มันก็แปลกๆชอบกล จึงลงละเอียดนิดหน่อยนะขอรับ (นี่ละเอียดแล้วรึ) เรื่องนี้คิดอะไรง่ายๆขอรับ ไม่ต้องเครียดมาก(ไม่มีใครเขาเครียดหรอก) ทางออกที่แสนง่ายกำลังรอพวกท่านอยู่ที่ปลายพู่กันถัดไป โปรดอย่าว่าข้าน้อยเลยน้า ที่ทำให้เรื่องมันง่ายเกิ๊นปาย ^ ^
อีกเรื่อง ข้าน้อยก็กะไม่ถูกแล้วสิขอรับ ไม่รู้ว่าตอนหน้าจะยาวแค่ไหน อาจตัดไปถึงปลายพู่กันที่ 21 นะขอรับ แต่ก็ต้องรอดูอีกทีก่อน เฮ้อ เฮ้อ เฮ๊อถอนหายใจบ่อยจริงๆ ฮ่าๆ
อ้อ ท่านผอ. ขอรับ ท่านเนมุนบอกว่า ช่วงนี้ งานเริ่มอยู่ตัวแล้ว ท่านเริ่มมีเวลาแปลแล้วขอรับ แต่ท่านขอเลือกแปลนะขอรับ เอาแบบโดนๆไปเลย ซึ่งข้าน้อยก็ยินดีขอรับ เพราะก็อยากรู้แต่ตรงนั้นเหมือนกัน 5555 และถ้าท่านแปลเสร็จจะแปะลงที่บ้านไร่แชวอนนะขอรับ เห็นเมื่อไหร่เดี๋ยวข้าน้อยจะบอกข่าวอีกทีนะขอรับ แต่บทคู่รักใต้แสงจันทร์นั่น เป็นคู่จานกับบก ข้าน้อยเดาว่าท่านเนมุนคงยังไม่แปลขอรับ อืม ข้าน้อยก็ไม่อยากรู้แล้วด้วยแหละถ้าไม่มีแม่นางฮยาง 55 แต่บทนักเรียนช่างเขียนนี่ ท่านเนมุนบอกว่ามีแม่นางฮยางเยอะขอรับ ข้าน้อยก็สแกนส่งให้ท่านแล้วครึ่งนึง รอลุ้นขอรับว่ามีฉากเฮียขอวาดภาพแม่นางรึป่าว (หวังแต่ตรงนั้นจริงๆเรา 555555)
คืนนี้หลับฝันดี ราตรีสวัสดิ์นะขอร้าบบบ (คนอื่นเค้าจะตื่นกันแล้วมั้งเนี่ย ^ ^)

โดย: สาวก 2มุน IP: 202.12.97.100 วันที่: 7 มีนาคม 2553 เวลา:3:21:03 น.

Create Date : 08 มีนาคม 2553

Last Update : 8 มีนาคม 2553 11:05:07 น.

66 comments

Counter : 1060 Pageviews.

คนแรกเลย ยามสาพี่oui มาเปิดคนแรกเลย
ไปอ่านนะตัวเอง

โดย: oui IP: 203.144.144.165 วันที่: 8 มีนาคม 2553 เวลา:11:31:13 น.

คนที่สองก้อด้ายยย

แล้วเฮียก็คงรอดตามเคย อิอิอิ...มีแบ็กดีก็งี้แหละเน้อ

โดย: Rosaline IP: 10.1.6.82, 203.158.223.9 วันที่: 8 มีนาคม 2553 เวลา:12:13:37 น.

ตามมาติดๆๆ คนที่ สอง ป่ะ

เย้ ยุนบก จาได้ออกจากคุกซะที
เพราะ พิณ จอง ฮยาง สนิมจะขึ้นอยู่แล้ว
รับๆๆ กลับไปเช็ดซะนะ

5555 ขอบคุณท่าน ยามสา นะคะ

โดย: บกน้อย IP: 58.136.176.58 วันที่: 8 มีนาคม 2553 เวลา:12:27:41 น.

ขอบคุณท่านสามากขอรับ ช่างสวยงามมากสำหรับการแปลของท่าน ข้าน้อยขอให้ยุนบกรอดนะขอรับไม่อยากเห็นฮยางร้องไห้เลยครับ ท่านสาสู้ๆนะครับ

โดย: เกษตรศิลป์ IP: 203.144.144.164 วันที่: 8 มีนาคม 2553 เวลา:12:36:53 น.

เหมือนในหนังเลย เก่งจริงตัวแค่เนี้ย ยามสา

โดย: ตกหล่น IP: 203.144.144.164 วันที่: 8 มีนาคม 2553 เวลา:13:13:18 น.

โย่ว สวัสดี ทุกคน
hey hey หน้าร้อน ทานไอติมกันดีกว่า

๑ ์@๑
.\\@/.
...Y.. ... ice cream ... ราดถั่วแดง

..๓๓๓๓๓๓๓๓๙
. *===+===*
. @^____^@

. /||__V__||\\
. |________| . . . เจ้าเงาะ cuisine

โดย: เจ้าเงาะ IP: 124.120.190.51 วันที่: 8 มีนาคม 2553 เวลา:13:46:25 น.

สวัสดียามบ่ายขอร้าบ ท่านจานเงาะ ศิษย์พี่รัก ท่านผอ. ท่านulwil ท่านoui ท่านโรส ท่านบกน้อย ท่านเกษตรศิลป์ ท่านตกหล่น

โอม ส่งมีแบบภาษาอังกฤษทีเถ๊อะ จาได้อ่านงานแปลของท่านผอ. อีกครั้ง ^ ^

ขอรับท่านจาน ข้าน้อยจะได้ทานข้าวตรงเวลาซักทีแล้วคราวนี้ แล้วฝึงงานวันที่ 15 นี้ขอรับ เพราะงั้นก็ต้องแต่งให้จบก่อนวันที่ 15 แน่นอนขอร้าบบ ^ ^

พิณ ถึงกับสนิมเกาะเชียวรึขอรับท่านบกน้อย ข้าน้อยก็นึกว่าแค่ฝุ่นเกาะ แต่หนักแบบนี้คงต้องลับต้องฝนกันอีกนางแน่งานนี้ เฮ้อ เหนื่อยแทนเฮียจัง 55555

ท่านโรสกับท่านoui แข่งกันเจิมแบบนี้ มีของดีให้ข้าน้อยมั้ยขอรับ 555(เข้าใจมั้ย พิมพ์เองงงเอง ^ ^)

ท่าน เกษตรศิลป์ ข้าน้อยไม่ได้แปลขอร้บบบบ

ทำให้ท่านตกหล่นคิดถึงฉากนั้นได้ ข้าน้อยปลื้มจังขอรับ

......อืม แล้วข้าน้อยคนที่เท่าไหร่นะ 6 ^ ^

โดย: สาวก 2มุน IP: 202.12.97.100 วันที่: 8 มีนาคม 2553 เวลา:13:49:26 น.

อ้าว ไม่ทันท่านจานรึนี่ Y Y ^ ^ 7 ก็ 7

ไอติมอร่อยจังขอร้าบบบ

โดย: สาวก 2มุน IP: 202.12.97.100 วันที่: 8 มีนาคม 2553 เวลา:13:55:38 น.

หวัดดียามบ่ายๆ...น้องรัก

ฟิคร้อนๆมาแล้วรึ

พี่ใหญ่ขอแว่บขึ้นไปอ่านก่อนนะ

.....ฟิ้ววว.....

โดย: รัก..2มุน..หมดใจ IP: 114.128.123.158 วันที่: 8 มีนาคม 2553 เวลา:14:14:50 น.

อ้าว...ตอนเก่ารึ..น้องเล็ก

ไม่เป็นไรๆ อ่านแล้วอ่านอีกก็ได้

55555 รอตอนต่อไปอยู่นะจ๊ะ

สู้ๆนะ...

โดย: รัก..2มุน..หมดใจ IP: 114.128.123.158 วันที่: 8 มีนาคม 2553 เวลา:14:18:09 น.

55555
ศิษย์พี่หย่าย ก็ไม่ดูหัวข้อก่อนเลยนะขอร้าบ ^ ^
แล้วficท่านพร้อมเสิร์ฟเมื่อไหร่กันน้อ

โดย: สาวก 2มุน IP: 202.12.97.100 วันที่: 8 มีนาคม 2553 เวลา:14:53:39 น.

ขอขอบคุณ ท่านยามสา มากครับ
สำหรับตอนต่อ(ปลายพู่กันที่19) และอีกหลายๆตอนที่จะ
ตามมา

รบกวนเพิ่มฉากกุ๊กกิ๊กๆ ของยุนบก และฮยาง
มากๆก่อนจะถึงบทส่งท้ายนะขอรับ

โดย: สาวกยุนบก(หน้าใหม่) IP: 192.168.20.143, 210.1.3.164 วันที่: 8 มีนาคม 2553 เวลา:15:02:35 น.

wow มาแล้วรออ่านอยู่นานเลย

โดย: malee IP: 125.24.57.245 วันที่: 8 มีนาคม 2553 เวลา:20:47:55 น.

"หวัดดีขอรับท่านยามสา
ข้าน้อยไม่ได้มาเยี่ยมท่านหลายวันเลยขอรับ มัวแต่ไปไล่จับแพะจับแกะมานะขอรับ (สอบgat,pat) โอ้ว ไล่จับเหนื่อยเอาการเลยขอรับ แฮะ แฮะ เลยไม่รู้ว่าจับได้ทั้งหมดกี่ตัว ต้องรอฟังผลแหละขอรับ ของท่านคงหมดห่วงแล้วใช่ไหมล่ะขอรับ อ้อ ท่านต้องไปฝึกงานเหรอขอรับ ส่วนข้าน้อยก็ต้องไปฝึกวิทยายุทธต่อที่หมั่งก๊ก(กทม.)
2 เดือนเลยล่ะขอรับ เพราะเผื่อบางทีเปิดเทอมใหม่ข้าน้อยอาจจะไปลุยศึก ณ เมืองที่ท่านศึกษาอยู่"

ไม่ได้เข้ามา ข้าน้อยก็รู้สึกคิดถึงบ้านนี้จัง เอาละ ข้าน้อยต้องขอตัวไปลุ้นชะตาชีวิตของยุนบกก่อน หวังว่าท่านคงไม่ทำให้ข้าน้อยผิดหวังนะขอรับ อิอิ

ขอบคุณท่านมากนะขอรับสำหรับเรื่องดีๆที่ท่านนำมาให้

โดย: ZIG_ZAG XL IP: 118.172.173.156 วันที่: 8 มีนาคม 2553 เวลา:21:03:54 น.

สู้ๆนะขอรับท่านยามสา ยามสาสู้ๆ ยามสาสู้ตาย ยามสาไว้ลายสู้ตายสู้ๆ

ท่านZIG_ZAG XL อยู่มอหกรึขอรับ เหมือนข้าน้อยเลย ดีใจจังมีเพื่อนวัยใกล้เคียงกัน หุๆ ข้าน้อยไม่ได้ว่าท่านอื่นว่ามีอายุนะขอรับ เอิ้ก ใครปาอะไรมาง่ะ T_T

โดย: FC 2moons IP: 118.174.11.223 วันที่: 8 มีนาคม 2553 เวลา:21:36:26 น.

สู้ๆ ขอร้าบท่านZIG ท่านFC ด้วยนะขอรับ เหนื่อยแค่ช่วงนี้แหละขอรับ ผ่านไปได้ก็จะสบายแล้วแหละ เรียนมหาลัย ว่างท๊างวัน 555 จะหนักหน่อยก้แค่ช่วงสอบนี่แหละขอรับ ข้าน้อยขอให้พวกท่านสอบได้คณะที่ต้องการนะขอร้าบบ มาเป็นรุ่นน้องของข้าน้อยทีเถ๊อะ จะรับน้องเอาให้หนักเลย 555 (ขู่ซะน่ากลัวเชียว ^ ^) อีกอย่างท่านFC ข้าน้อยก็ไม่ได้มีอายุขนาดนั้นซักหน่อยนะขอรับ ถ้าเทียบกับทานอื่นๆแล้ว 5555 (ทุกท่าน อย่าจามขอรับ)

โดย: สาวก 2มุน IP: 202.12.97.100 วันที่: 8 มีนาคม 2553 เวลา:22:09:06 น.

ฮ่า ศิษย์น้อง ไม่ได้เข้ามานานเลย ข้่าลืมไปแระ 555

โอะ น้องเล็กนี่เก่งจริงๆ ทั้งเรียน ทั้งสอบ ทั้งเล่น เฮ้ยยย ทั้งแต่งฟิค ตัวเบาแล้วซิตอนนี้..... รอ รอ รอตอนต่อไป ไม่ต้องรีบนะรอได้ แต่ให้ไว ให้ว่องเหมือนเดิม อิอิ

โดย: ไม้หมอน IP: 119.31.121.87 วันที่: 8 มีนาคม 2553 เวลา:22:32:06 น.

มีอายุรึ โอช่างปวดใจ แต่ไม่เป็นไรดีกว่าหมดอายุ555 แต่ข้าน้อยพึ่งเบญจเพศเอง สงสัยจะเคราะห์หนัก(ติดficท่านจะตายอยู่แล้ว)

โดย: Gasta IP: 119.31.121.87 วันที่: 8 มีนาคม 2553 เวลา:23:05:27 น.

. . . . . .----------------------- . . . . . . . . .
. . . ~{ . . ๓๓๓๓๓๓๓๓๙. . .}~
. . . . ~) ..@ -______- @. . . .(~ . . { . . zZZZ . .}
. . . .|................................|
. . . .|$#$#$#$#$#$#$#$#$|
. . . .|$#$#$#$#$#$#$#$#$|
. . . .|~๑~ ํ*.~ ํ* ~ ํ*~.๑.|
. . . .|~~~~~~~~~~~~~~ |
. . . .|~~๑~ ํ*.~~ ํ*~๑~~.|
. . . .|~~~~~~~~~~~~~~ |
. . . .|_________..__________|

โดย: เจ้าเงาะ IP: 203.144.144.164 วันที่: 8 มีนาคม 2553 เวลา:23:20:35 น.

จะพยายามให้หวานจนมดเข้าคอมแล้วเจ๊งจนต้องนำไปซ่อมพร้อมกับลงวินโด้ใหม่เลยขอรับท่านสาวกยุนบก(หน้าใหม่) 5555

ศิษย์พี่รองลืมข้าน้อยแล้วรึนี่ ซ๊อคสุดๆ T T

ท่านจานเงาะนอนแล้วรึขอร้าบ อืม ห่มผ้าเรียบร้อยซะด้วย
หลับฝันดีนะขอรับจาน ราตรีสวัสดิ์ขอร้าบทู๊กท่านนน

โดย: สาวก 2มุน IP: 202.12.97.100 วันที่: 9 มีนาคม 2553 เวลา:0:26:20 น.

55555 จานข้า...มาแอบหลับอยู่นี่เอง

ผ้าห่มสวยนะจาน

ระวังยุงหามล่ะ

ข้ามาปิดบ้านให้น้องเล็ก

ราตรีสวัสดิ์นะน้องเล็ก...จานด้วย...

ส่วนไม้หมอน...เชอะ

โดย: รัก..2มุน..หมดใจ IP: 114.128.121.143 วันที่: 9 มีนาคม 2553 เวลา:0:28:12 น.

หวัดดีตอนเช้าๆนะ...น้องเล็กสุดเลิฟ

เมื่อคืนกินยาแล้วหลับสบายมั๊ย

เด่วต้องจับพี่รองของเจ้า มาทำโทดซะให้เข็ด

ไม่ดูแลน้อง

ปล่อยน้องเล็กของข้า ไปอาละวาดอยู่ในบ้านขุนบก

5555555 ว่าแต่..ฟิคเจ้าใกล้จะคลอดยัง..น้องเล็ก

โดย: รัก..2มุน..หมดใจ IP: 114.128.125.252 วันที่: 9 มีนาคม 2553 เวลา:8:14:32 น.

รัก ห้องนี้ยกเว้นนะ ก็ยามสายังแต่งไม่จบนี่มาเป็นกำลังใจให้นะ รึว่าจะไม่ต้องหว่า คนให้กำลังใจเจ้าเพียบเชียว ว้า...เข้ามาอ่านหน่อยนะเจ้าหนูก็เริ่มอ่านมานานแล้วนี่ จะให้ทิ้งไปกลางคันได้ไง

เอ้า มาต่อให้จบได้แล้วเฮียรอนะ

โดย: oui IP: 203.144.144.165 วันที่: 9 มีนาคม 2553 เวลา:9:32:02 น.

ไงท่านoui หาตัวยากจังนะท่านนี่
มาอยู่นี่เองนะท่าน
เราก็ตามมาเสียบท่านแทนแล้วกันนะคงไม่ถือนะท่าน

อ๊อ ที่เราเอ่ยถึงสาวน้อยสุดที่รักนะ
เราหมายถึงสาวเหลือน้อยสุดที่รักของท่านนะ(ท่านแม่ไงละท่าน)
เราก็ไม่กล้าพิมพ์นามเต็มกลัวท่านแม่ท่านจะเคืองเอา
ไปว่าท่านเป็นสาวเหลือน้อย
เลยทำให้ท่านเข้าใจผิด ต้องขออภัยจริงๆ
ที่ทำให้ภาพพจน์ลูกกตัญญูท่านมัวหมองไปในสายตาท่านอื่นๆ ขออภัยๆ
บายนะจ๊ะ

โดย: mai.ka IP: 222.123.163.81 วันที่: 9 มีนาคม 2553 เวลา:14:10:16 น.

mai .ka อย่าเสียบเลยแค่นี้ก็เยินพอแล้ว

ภาพพจน์เสียเหรอ ไม่เคยกลัวจ้ะ เพราะไม่ได้มีภาพดีๆ แบบนั้นกะเค้าหรอก

เฮ้อแล้วนี่มันห้องใครล่ะเนี่ยเข้ามาบ่นอยู่นั่นแหละ

แล้วคุยกะเราไม่กลัวเสียภาพพจน์เหรอจ้ะ5555

โดย: oui IP: 203.144.144.164 วันที่: 9 มีนาคม 2553 เวลา:18:11:05 น.

^-^ อื้ม..มม ได้อ่านต่อซะที รอนานมาก
ขอบคุณนะจ๊ะ ท่านยามสา

---------------------------------------------------------------
ปล. ............... ไม่รู้ว่าป่านนี้แคนของแม่นางพิมพิฮยาง ว๊าย ผิดเรื่อง คายากึมของแม่นางจองฮยางจะฝุ่นเกาะสักแค่ไหน ............
โอ๊ะ!!! สาวแตกเลยอ่ะ ท่านยามสา ^o^ คิกๆ

โดย: skool IP: 111.84.58.224 วันที่: 9 มีนาคม 2553 เวลา:21:36:59 น.

"ช่างเขียนค่ะ ช่างเขียนค่ะ ช่างเขียนค่ะ ท่านจะออกมาเมื่อใดหรือค่ะ"

ออ ศิษย์น้องยามสาค่ะ ช่างเขียนจะออกมาได้เมื่อใดหรือค่ะศิษย์น้องขาาาาาา ^_^

จะฝึกงานแล้วรึ อืมขอให้โชคดีนะน้องตั้งใจทำงานล่ะอย่าให้เละเทะเหมือนศิษย์พี่รักล่ะ 5555555

โดย: ไม้หมอน IP: 119.31.121.66 วันที่: 9 มีนาคม 2553 เวลา:22:14:35 น.

^
^
^
^
^

ดูดิ...มากัดข้าอีกละ

มาๆๆๆ งั้นมาฟัดกันคนละทีดิ๊

เอาให้ฟันหักกันไปข้างเลย

5555555

แต่ข้าจะงับเจ้าเบาๆนะ...เด่วจะช้ำ

5555555

โดย: รัก..2มุน..หมดใจ IP: 114.128.197.101 วันที่: 10 มีนาคม 2553 เวลา:0:13:46 น.

น้องเล็กจ๋าาาา...

พี่ใหญ่มาทำหน้าที่ ..พี่ที่น่ารัก.. เหมือนเดิม

มาปิดบ้านให้น้องเล็กนะ

หลับฝันดี..ราตรีสวัสดิ์นะจ๊ะ..หนูน้อย

โดย: รัก..2มุน..หมดใจ IP: 114.128.197.101 วันที่: 10 มีนาคม 2553 เวลา:0:16:07 น.

อรุณสวัสดิ์ขอร้าบทุกท่าน ท่านskool ศิษย์พี่รัก ศิษย์พี่รอง ท่านmai ท่านoui

วันนี้ตอนดึกๆ หรือพรุ่งนี้ข้าน้อยก็สามารถลงปลายพู่กันจบได้แล้วแหละขอร้า เอ้อ จบซักที เล่นเอาเหนื่อยเหมือนกันขอรับ

เอาล่ะ ว่าแล้วก็ไปแต่งต่อดีกว่า ^ ^

ปล. มีทุกรูปแบบเลยแฮะห้องนี้ ทั้งเสียบ ทั้งกัด ทั้งฝาก เอ้า จะทำอะไรก็รีบๆทำนะขอร้าบ เพราะจะจบแล้ววววว

โดย: สาวก 2มุน IP: 202.12.97.100 วันที่: 10 มีนาคม 2553 เวลา:11:13:02 น.

สวัสดีครับท่านสา ข้าน้อยขออภัยขอรับ ข้าน้อยขอชื่นชมจากใจขอรับว่าท่านแต่งได้ดีมากขอรับ ข้าน้อยจะรออ่านนะขอรับ แต่วันนี้มาส่งกำลังใจให้ท่านนะครับ ท่านสู้ๆขอรับ

โดย: เกษตรศิลป์ IP: 203.144.144.164 วันที่: 10 มีนาคม 2553 เวลา:12:09:29 น.

ขอบคุณคับ ที่เสียสละ มาแปลให้ ทั้งๆๆๆๆๆๆๆๆๆที่ยุ่งๆๆๆๆๆอยู่เลย

ขอให้ทุกอย่าง ราบรื่น + และสำเร็จ ด้วย cup

โดย: noons IP: 165.208.150.3, 203.154.146.54 วันที่: 10 มีนาคม 2553 เวลา:12:14:32 น.

ส่งข่าวขอร้าบ ท่านเนมุนแปลนิยายต้นฉบับมาให้อ่านกันแล้วนะขอรับ
ตามอ่านได้ที่นี่เลยขอรับ ตอน สู่การเป็นช่างเขียน
//forums2.popcornfor2.com/index.php?showtopic=21911&st=1980&p=3053368&#entry3053368

โดย: สาวก 2มุน IP: 202.12.97.100 วันที่: 10 มีนาคม 2553 เวลา:13:34:42 น.

ใครที่ยังไม่รีบไปอ่าน ข้าน้อยขอแสดงความเสียใจสุดซึ้ง
5555555555555
โดน สุดๆขอร้าบทุกท่าน ท่านผอ. รีบไปอ่านนะขอรับ

"ดึกมากแล้วนะคะ ป่านนี้ประตูหอพักของศูนย์ศิลปะคงปิดแล้ว"
^ ^

โดย: สาวก 2มุน IP: 202.12.97.100 วันที่: 10 มีนาคม 2553 เวลา:13:48:06 น.

ท่านยามสาครับ

ปลายพู่กันใหม่ขอหวานๆ กุ๊กกิ๊กๆเลยนะขอรับ
อย่าให้บีบหัวใจผู้อ่านเหมือนในละครนะขอรับ

โดย: สาวกยุนบก(หน้าใหม่) IP: 192.168.20.143, 210.1.3.164 วันที่: 10 มีนาคม 2553 เวลา:14:58:09 น.

ขอบคุณนะคะท่านยามสา เป็นกำลังใจให้ค่ะ ^__^

โดย: haewonny IP: 118.174.102.2 วันที่: 10 มีนาคม 2553 เวลา:20:05:52 น.

ท่านยามสาขอรับ ข้าน้อยมานอนรอฟิคท่านแล้วนะ 555 กดดัน...กดดัน...

โดย: ยามควงกะ IP: 203.144.144.165 วันที่: 10 มีนาคม 2553 เวลา:21:22:37 น.

ศิษย์น้อง ฝากขอบคุณท่านเนมุนด้วยนะ ขอบคุณอย่างแรงงงง ชอบ ชอบ แต่ประตูรู้สึกจะปิดไว้ไปหน่อยนะ 55555 ค้างเยยยยย

โดย: ไม้หมอน IP: 119.31.121.75 วันที่: 10 มีนาคม 2553 เวลา:23:25:37 น.

ข้าน้อยบอกให้แล้วนะขอร้าบศิษย์พี่รอง

ให้ข้าน้อยสาวแตก บ้างเถ๊อะขอร้าบท่านskool ฮ่าๆ ข้าน้อยกลัวลืม ^ ^

สงสัยได้ลงพรุ่งนี้ขอรับทุกท่าน ข้าน้อยต้องตามติดเข้าวินตามท่านเฝ้ามองแน่นอนขอรับ

คืนนี้หลับฝันดี ราตรีสวัสดิ์ขอร้บ

โดย: สาวก 2มุน IP: 202.12.97.100 วันที่: 11 มีนาคม 2553 เวลา:0:21:12 น.

มารอนะท่าน

โดย: ulwil (กระรอกสวน

) วันที่: 11 มีนาคม 2553 เวลา:1:57:10 น.

ข้าหลับไปนานเลย ตื่นมา ท่านก็ยังไม่มาส่งการบ้าน งั้นข้าปิดบ้าน นอนรอท่านข้างในละกันนะ อย่าลืมปลุกข้าด้วยล่ะ

โดย: ยามควงกะ IP: 203.144.144.165 วันที่: 11 มีนาคม 2553 เวลา:4:33:55 น.

ให้ข้าน้อยสาวแตก บ้างเถ๊อะขอร้าบท่านskool ฮ่าๆ ข้าน้อยกลัวลืม ^ ^
.......................................................................................
อ่ะจ้ะ =^.^=

โดย: skool IP: 10.99.1.56, 10.96.253.226, 58.137.129.220 วันที่: 11 มีนาคม 2553 เวลา:9:23:36 น.

ตามที่สัญญาขอรับ ปลายพู่กันนี้ยาวจริงๆ 6 หน้ากระดาษA4 เลยแหละ 555

ปลายพู่กันจบนี้ข้าน้อยขอแต่งตามใจตัวเองนะขอรับ(อ้าว แล้วที่ผ่านมา ??) ไม่สนอะไรทั้งนั้นแล้ว การกระทำ เหตุผล ทุกอย่างโยนทิ้งไปให้หมดขอรับ เอาตามใจตัวเองลูกเดียว (เอาแต่ใจชะมัดเรา 55)

ปลายพู่กันที่ 20 สายลมไม่มีวันหยุดนิ่ง (จบ)

ห้องๆหนึ่งภายในบ้านของไต้เท้าลี บัดนี้ครุกลุ่นไปด้วยความตึงเครียด เมื่อบุคคลทั้งสามเจรจาตกลงกันไม่ได้ ตาสบตาหยั่งเชิงก่อนที่บุค คีซูพูดขึ้น
“ข้าว่าไต้เท้าปล่อยตัวยุนบกซะเถอะนะ ก่อนที่อะไรๆระหว่างเรามันจะขาดลง” อะไรที่เขาหมายถึง คือกิจการการค้าต่างๆที่เขาร่วมกันทำกับคนผู้นี้ ผู้ที่อำนวยความสะดวกให้แก่เขาแต่เขาก็ตอบแทนสิ่งเหล่านั้นได้คุ้มค่าไม่แพ้กัน ลำพังเพียงเงินประจำตำแหน่งจะเพียงพอให้เขาจัดงานเลี้ยงได้แทบทุกวันเชียวรึ ถ้าไม่ได้เงินที่มาจกผลกำไรของเขา
“นี่ท่านกล้าข่มขู่ขุนนางอย่างข้าเชียวรึท่านคีซู มันจะมากไปแล้วนะ” ไต้เท้าลีกล่าวเสียงลอดไรฟัน บ่งบอกถึงความโกรธที่พยายามเก็บกักไว้เป็นอย่างดี
“ข้าไม่ได้ข่มขู่ท่าน เพียงยื่นข้อเสนอให้ท่านเท่านั้น หากท่านไม่รับใครก็ยากที่จะบังคับท่านได้” บุค คีซูกล่าวอย่างใจเย็น รู้ว่าข้อเสนอของเขาคงทำให้ไต้เท้าลีคิดหนักพอตัว ยิ่งเขากับคัง แดซอง เป็นคนที่ชาวบ้านต่างนับถือ เมื่อเทียบกับไต้เท้าลีที่เพิ่งย้ายมาประจำการ เขาก็มั่นใจว่าหากข่าวการตัดสินที่ไม่เป็นธรรมเผยแพร่ออกไป โดยเฉพาะแหล่งข่าวนั้นมาจากพวกเขาด้วยแล้ว ชาวบ้านจะต้องรวมตัวกันประท้วง(เข้ากับสถานการณ์บ้านเมืองดีจัง) ขับไล่คนผู้นี้แน่นอน นั่นจะทำให้เขาอยู่ลำบาก ถ้าเทียบกับการเอาผิดยุนบกแล้ว คนผู้นี้คงต้องชั่งน้ำหนักและเตรียมรับมือกับถึงผลที่จะตามมาให้ดี
“ศูนย์ศิลปะเอกชนของข้าก็คงไม่อาจส่งตัวช่างเขียนมาเขียนภาพให้ท่านได้อีก เมื่อไม่รู้ว่าเขาจะปลอดภัยหรือไม่เมื่ออยู่ในบ้านของท่าน” แดซองกล่าวเรียบๆ
“พวกท่านกล้าดียังไง กล้าดียังไงมาขู่ข้าถึงในบ้านข้า” ไต้เท้าลีที่ควบคุมอารมณ์ไม่ได้ ตะคอกออกไปตามแรงอารมณ์
“หวังว่าไต้เท้าจะตรึกตรองให้ดี พวกข้าคงไม่รบกวนท่านอีก ขอตัวก่อน” บุค คีซูกล่าวจบก็ลุกขึ้น ส่งผลให้คังแดซองต้องลุกตาม พวกเขาทั้งสองออกจากห้องไปนานแล้ว หากเจ้าของห้องกลับไม่มีท่าทีว่าจะลุกไปไหน ไต้เท้าลียังคงนึกทบทวนสิ่งที่ได้พูดคุยกันเมื่อครู่ แม้จะโกรธบุค คีซูสักเพียงไร แต่เขาก็ไม่อาจที่จะลงมือทำการใดกับคนผู้นั้นได้ หากความสะดวกสบายของเขาจะต้องจบลงเพราะเจ้าหมอนั่น คนที่รักความสะดวกสบาย เริงรมณ์สำรานไปกับงานเลี้ยงอย่างเขาจะทนได้หรือ อุตส่าห์ขอย้ายมาประจำการในที่ห่างไกลจากเมืองหลวงเพราะอยากจะหลีกเลี่ยงเงินที่ได้มาจากการติดสินบน หรือยักยอกเงินภาษีจากประชาชน อีกอย่างการขอย้ายในแต่ละครั้งก็ใช่ว่าจะได้มาง่ายๆ เขาควรจะอยู่ที่นี่ได้อย่างสงบและสบายถ้าไม่เกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้น
“โธ่เว้ย” กำปั้นถูกทุบลงบนโต๊ะไม้ราคาแพงที่ตอนนี้ได้กลายสภาพมาเป็นที่ระบายอารมณ์ไปเรียบร้อยแล้ว

วันนี้เป็นวันตัดสินโทษของนักโทษยุนบกที่ถูกกักขังร่วมสามวัน ประชาชน พ่อค้า แม่ค้า ต่างมารุมล้อมเพื่อชมการตัดสินโทษ หนึ่งในนั้นก็มีกลุ่มของคัง แดซองรวมอยู่ด้วย อึนโฮ ซอฮยอน จองฮยางและคนรับใช้ของพวกนางต่างมาฟังคำตัดสินด้วยหัวใจที่หวาดหวั่น
ทันทีที่จองฮยางเห็นยุนบกที่ถูกนำตัวออกมาไว้กลางลานตัดสิน นางก็แทบจะยืนไม่ไหวแม้จะเตรียมใจมาแล้วก็ตาม น้ำตาเอ่อล้นจวนเจียนหยด หากนางก็พยายามกลั้นไว้เพราะอยากมองหน้าเขาให้ชัดเจน นี่อาจเป็นภาพสุดท้ายที่นางจะได้เห็น มือเกาะกุมหัวใจแน่นราวกับกลัวมันแตกสลายไป อาการของนางก็ไม่ต่างจากซอฮยอนเท่าไหร่ เมื่อทั้งคู่ต้องมาเห็นคนที่ตนรักอยู่ในสภาพแบบนี้ คนรับใช้ทั้งสองต่างก็เฝ้ามองนายของตนด้วยความสงสาร พร้อมทั้งคอยดูแลอยู่ไม่ห่าง
ตั้งแต่ก้าวแรกที่เขาก้าวเข้ามาในลานแห่งนี้ คนแรกที่เขามองเห็น คือ นาง สายตาของเขาถูกหยุดไว้แค่ภาพนั้น

“นักโทษยุนบก ถูกจับกุมด้วยข้อหาล่วงเกินสาวใช้ในบ้านไต้เท้าลี” ทันทีที่ทหารอ่านความผิดที่เขาได้กระทำ เสียงรอบด้านต่างฮือฮาขึ้น บ้างก็มองเขาด้วยสายตารังเกียจ บ้างก็ส่ายหน้าให้กับการกระทำของเขา พวกเขาเหล่านั้นต่างรู้สึกไม่ดีต่อเขาเป็นอย่างมาก แต่เขาหาได้สนใจไม่ สิ่งเดียวที่เขาสนใจก็คือความรู้สึกของนาง เขารู้ว่านางทุกข์เจ็บปวดใจแค่ไหนจากดวงตาคู่นั้น แม้อยากเข้าไปโอบกอด ปลอบนางสักเพียงไรก็ไม่อาจทำได้ ยิ่งทำให้เขาเศร้าใจ

“ไต้เท้าลีจะเป็นผู้ตัดสินโทษในครั้งนี้ เชิญขอรับไต้เท้า”
ทันทีที่ไต้เท้าลีก้าวขึ้นไปบนแท่นตัดสินที่ถูกยกขึ้นสูงจากพื้นเล็กน้อย ทั่วทั้งลานก็ตกอยู่ในความเงียบ ทุกคนต่างรอคอยฟังคำตัดสินอย่างใจจดใจจ่อ
“เรื่องที่เกิดขึ้นในครั้งนี้…” ไต้เท้าลีเว้นระยะการพูดเขาหันไปมองสาวใช้ผู้นั้นราวกับกำลังชั่งใจกับอะไรบางอย่าง ในที่สุดเขาก็ตัดสินใจพูดมันออกมา
“เป็นเรื่องเข้าใจผิดของสาวใช้ในบ้านของข้าเอง ดังนั้นโทษของเขาในครั้งนี้ถือเป็นโมฆะ ปล่อยตัวเขาได้” ไต้เท้าลีกล่าวจบก็ก้าวออกจากลานนั้นทันทีด้วยไม่อยากมองความพ่ายแพ้ของตน
ยุนบกมองเหตุการณ์ตรงหน้าด้วยความงุนงง หากเพียงครู่เดียวเขาก็ฉีกยิ้มกว้าง เมื่อรู้ว่าเพื่อนของเขาช่วยเขาได้สำเร็จ เมื่อทหารคลายเชือกที่มัดเขาไว้ ทันทีที่ลุกขึ้นจองฮยางก็โผเข้ากอดเขา น้ำตาที่พยายามกลั้นไว้บัดนี้เอ่อล้นออกมาความดีใจ สายตาของผู้คนมองภาพที่ไม่เหมาะสมเบื้องหน้าอย่างสนใจ หากนางไม่สนใจอะไรแล้ว ความดีใจทำให้นางไม่สามารถสำรวมได้ ยุนบกกอดนางไว้แน่นนานทีเดียวกว่าเขาจะคลายอ้อมกอดนี้ เมื่อหันไปด้านข้างจึงเห็นซอฮยอนยืนมองเขาอยู่เช่นกัน ยุนบกรู้ว่านางต้องการทำสิ่งใดแต่ไม่อาจทำได้ เขาจึงเป็นผู้ที่เข้าไปสวมกอดนางแทน นางก็เป็นอีกคนที่ต้องพลอยทุกข์ เจ็บปวดไปกับเรื่องของเขา ยุนบกกอดปลอบนางเบา เพียงครู่เขาจึงคลายอ้อมกอดออก
“ท่านค่ะ ข้าน้อยขอโทษด้วยนะเจ้าคะที่ใส่ร้ายท่านแบบนี้” สาวใช้ต้นเหตุที่ทำให้เขาถูกจับกุมเดินเข้ามากล่าวคำขอโทษอย่างเสียใจ ยุนบกมองนาง รู้ถึงสาเหตุที่นางต้องทำเช่นนี้ จึงกล่าวอย่างเข้าใจ
“เจ้าก็คงลำบากใจเช่นกันกับสิ่งที่กระทำ”
“ขอบคุณท่านมากค่ะที่เข้าใจ และก็ขอโทษท่านด้วยนะเจ้าคะ” ยุนบกยิ้มให้นางน้อยๆ บอกให้รู้ว่าเขาให้อภัยนางและไม่โกรธนางแล้ว นั่นทำให้นางสบายใจขึ้นบ้าง นางโค้งให้เขาน้อยๆก่อนจะจากไป
คัง แดซอง เมื่อได้โอกาสจึงพูดขึ้น
“เมื่อกลับไปถึงบ้าน เราคงมีเรื่องต้องพูดกันอีกมาก เฮวอน” คัง แดซอง เอ่ยถึงนามแฝงของยุนบก ยุนบกมองเขาด้วยท่าทางแปลกใจเล็กน้อยเพราะรู้ว่าสักวันพวกเขาจะต้องรู้เรื่องนี้แน่
“ขอรับ ท่านแดซอง”

“การที่เจ้าปิดบังตัวเอง คงมีสาเหตุสินะ” แดซองกล่าวขึ้นเรียบๆ ยุนบกพยักหน้ารับ
“ขอรับ แต่ข้าไม่อาจบอกสาเหตุแก่ท่านได้ หวังว่าท่านจะเข้าใจ” ยุนบกพูดอย่างอึดอัดใจ เพราะถ้าหากแดซองต้องการจะทราบจริงๆ เขาก็คงต้องบอกเพราะแดซองคือผู้มีพระคุณ แดซองมองท่าทางอึดอัดใจของยุนบกก่อนจะถอนหายใจ
“ข้าเข้าใจ มันคงสำคัญมากสินะ” แดซองพูดพลางมองยุนบกพร้อมทั้งคิดอะไรบางอย่าง อึนโฮก็กำลังมองพิจารณาเขาอยู่เช่นกัน สายตาอึนโฮมองเขาอย่างเหลือเชื่อหากก็แฝงไปด้วยความชื่นชม และคอยฟังพวกเขาพูดคุยกันอย่างตั้งใจ
“เจ้าปิดบังตัว ก็เพราะไม่อยากที่จะให้ใครรู้ งั้นเจ้าอยากที่จะไปอยู่ดินแดนแห่งใหม่มั้ย ที่นั่นมีอิสรเสรี เปิดกว้างทางด้านความคิด เจ้าจะได้แสดงฝีมือพร้อมทั้งหาสิ่งแปลกใหม่ได้อย่างเต็มที่โดยไม่ต้องคอยกังวลสิ่งใด ข้ามีเพื่อนพ่อค้าพอที่จะฝากฝังเจ้าได้ หากเจ้าต้องการจะไปที่นั่น” ด้วยคิดว่ายุนบกคงยากที่จะอยู่ในเมืองนี้แล้วเพราะไต้เท้าลีคงไม่ยอมปล่อยให้เขามาเดินเล่นในเมืองได้อย่างสบายใจ อีกทั้งถ้าความลับของเขาถูกเปิดเผย คงเกิดเรื่องราวใหญ่โตขึ้นเป็นแน่ เพราะถ้าเขาปิดปากเงียบแบบนี้เรื่องนั้นคงสำคัญยิ่งกว่าชีวิต อีกทั้งเขาก็พอได้ยินข่าวว่าหลังจากที่เขาร่วมประลองกับอาจารย์ของเขา เขาก็ได้หายตัวไปจากวงการศิลปะ ทำให้เดาไม่ยากเลยว่าจะเกิดอะไรขึ้นถ้าเขาปรากฏตัวอีกครั้ง
ยุนบกฟังข้อเสนอของแดซองอย่างสนใจ ใช่ว่าเขาไม่เคยมีความคิดแบบนี้ หากแต่ตอนนั้นเขาไม่พร้อมที่จะจากโชซอนไป ที่ที่ซึ่งมีความทรงจำมากมาย แต่ตอนนี้ความคิดเขาไม่เหมือนเดิมแล้ว เขาเจอสิ่งที่เขาตามหา ตอนนี้เขาพร้อมแล้วที่จะไปเผชิญกับสิ่งใหม่ๆบนโลกใบนี้
“ที่ที่ท่านว่า คือที่ไหนหรือครับ”
“ญี่ปุ่น ดินแดนซามูไร”
“ข้าขอนำเรื่องนี้ไปปรึกษาจองฮยางก่อน ได้มั้ยขอรับ” ยุนบกพูดขึ้น แม้เขาจะสามารถตัดสินใจเพียงลำพังได้ แต่เรื่องนี้ก็เกี่ยวข้องกับนางเช่นกัน และเขาอยากฟังความเห็นของนาง
แดซองและอึนโฮมองยุนบกอย่างแปลกใจที่เขาพูดเช่นนี้ด้วยปกติผู้ชายมักเป็นฝ่ายตัดสินใจและให้ภรรยาทำตาม หากเขาก็รู้ว่ายุนบกรักภรรยามากเพียงไร การที่ได้ยินเขากล่าวเช่นนี้ก็ยิ่งเป็นสิ่งยืนยันมากขึ้น
“ได้ เจ้าพร้อมเมื่อไหร่ ข้าก็สามารถที่จะส่งเจ้าไปได้ทันที”
“ขอบคุณท่านมากขอรับ”

แสงเทียนช่วยให้ภายในห้องดูสว่างไสวขึ้น เมื่อก้าวเข้ามาในห้องยุนบกก็มองเห็นสาวงามตรงหน้า เขายิ้มเขาก่อนจะเข้าไปสวมกอดนางทันทีตามแรงปรารถนา
“ข้านึกว่าจะไม่ได้โอบกอดเจ้าอีกแล้ว นึกว่าจะไม่ได้สัมผัสเจ้า เชยชมเจ้าอีก” ยุนบกพูดพร้อมๆกันนั้นก็ไล้สัมผัสเรือนกายจองฮยาง ตามแรงอารมณ์ปรารถนา การได้กลับมาสัมผัสนางอีกครั้ง ทำให้เขาไม่สามารถหักห้ามใจได้
“แก้มเจ้า กลิ่นกายเจ้า ริมฝีปากของเจ้า ช่างหอมและหวานล้ำนัก” ทุกๆคำที่เปล่งออกมาจากริมฝีปากถูกปลายจมูกและริมฝีปากของเขาไล้ผ่าน การกระทำของเขาปลุกความปรารถนาในใจนางให้ลุกโชนได้อย่างง่ายดาย จองฮยางใจสั่นระรัวไปกับสัมผัสของเขา
ยุนบกคลายปมเชือกที่ชอโกรีของนางออกอย่างนุ่มนวล ระหว่างที่สบตากับนาง ดวงตาสื่อแรงปรารถนาอย่างแรงกล้าจนนางแทบจะมอดไหม้เพียงเพราะสบตาเขา ชอโกรีถูกถอดออกตามด้วยชีม่า แต่แล้วเมื่อทุกอย่างพร้อมเขากลับไม่ยอมลงมือทำอะไร จนจองฮยางอดสงสัยไม่ได้
“ช่างเขียนคะ” จองฮยางเสียงสั่นอย่างยากที่จะควบคุม เวลานี้นางต้องการสัมผัสจากเขา อยากถูกเขาโอบกอดอย่างยากที่จะหักห้ามใจ

“ตอนนี้ ข้าไม่ใช่ช่างเขียน แต่เป็นสามีเจ้าต่างหาก”

เสียงแปล่งพูดอย่างจริงจัง สายตามุ่งมั่นที่จะให้นางเรียกอย่างที่ตัวเขาต้องการ
“ว่าไง จองฮยาง” สายตาของเขายังบอกถึงความปรารถนาอย่างแรงกล้าจนนางต้องหลบสายตาด้วยความเขินอาย ในเวลาแบบนี้แล้ว… นางก็เขินอายเกินกว่าที่จะพูดคำนั้นได้

ยุนบกให้เวลานางตัดสินใจสักพักก่อนจะถอนใจ ผละออกจากนางเมื่อนางไม่ยอมทำตามความต้องการของเขา เมื่อเขาลุกขึ้นความเย็นของอากาศก็พัดผ่านเรือนกาย ความร้อนที่เขาเป็นผู้สร้างไว้เริ่มจางหายไป ใจนางเริ่มหวั่น สายตามองเขาที่จัดชุดให้เข้าที่ เขาจะยอมจบเพียงแค่นี้หรือ ไม่นะ! ความต้องการของเขาสำหรับนางใช่ว่าจะทำยาก ยุนบกกำลังจะลุกขึ้นแต่กลับถูกมือเรียวเล็กของนางฉุดแขนเขาไว้

“สามีข้า ทำตามที่ใจท่านปรารถนาเถอะค่ะ”

ในที่สุด จองฮยางก็ตัดสินใจพูดมันออกมาด้วยความขวยเขิน ยุนบกหันกลับมาหานางอีกครั้ง ยิ้มอย่างสมใจ ใช่ว่ามีเพียงเขาคนเดียวที่ปรารถนา ประกายตาของนางที่มองเขาก็สื่อถึงแรงปรารถนาทัดเทียมกัน แต่ถ้าเขาแซวนางกลับก็กลัวว่านางจะเขินอายมากไปกว่านี้เพราะเพียงแค่นี้ ผิวนางก็แดงไปทั้งตัวแล้ว

ยุนบกกลับมาทาบทับนางอีกครั้ง และดูเหมือนครั้งนี้อารมณ์ของเขาจะรุนแรงกว่าเดิม ลมหายใจร้อนผ่าวไล้ผ่านแก้มนวล สัมผัสจากริมฝีปากของเขาทิ้งรอยไหม้ไว้บนผิวนาง อารมณ์ปรารถนาของนางถูกเขาปลุกขึ้นมาอีกครั้งอย่างง่ายดาย ลำแขนของนางโอบรอบลำคอของเขา พร้อมทั้งกระชับเข้ามาหาตัว อยากให้เขาสัมผัสนางให้มากกว่านี้ เติมเต็มช่วงเวลาที่ทั้งคู่ขาดหายไป ยุนบกยิ้มให้กับการตอบรับของนาง พร้อมทั้งฝังริมฝีปากลงบนแก้มนวลอีกครั้ง ก่อนจะซุกไซ้ไปตามลำคอระหงส์ จองฮยางผินหน้าเปิดทางให้เขาอย่างเต็มใจ ริมฝีปากยุนบกประพรมบนผิวนุ่มของนางด้วยความรักหมดใจ บอกไม่ถูกเลยว่าเขารู้สึกมีความสุขแค่ไหนที่ได้กลับมาหานางอีกครั้ง เพราะเหตุนี้ทำให้เขาปล่อยอารมณ์ความรู้สึกทั้งหมด ที่เก็บกดไว้ออกมา แสดงให้นางได้เห็นว่าเขารู้สึกรักนางมากเพียงไร จมูกโด่งสูดดมกลิ่นกายสาว มือร้อนเริ่มป่ายไปทั่ว ลูบไล้ เรือนกายนางที่ไร้อาภรณ์ ร่างของจองฮยางสั่นสะท้านด้วยความวาบหวาม ความร้อนในเรือนกายนางลุกโชนจนนางแทบขาดใจ หากเขาไม่รีบช่วยนางตอนนี้…
“ท่านพี่” นางร้องขออย่างสุดกลั้น อารมณ์ของนางแทบระเบิด แต่ดูเหมือนยุนบกจงใจจะแกล้งนาง เมื่อเขาหยุดการลุกไล่เมื่อครู่ เปลี่ยนเป็นนุ่มนวลดังเช่นก่อนหน้า
ยุนบกใช้ริมฝีปากหยุดเสียงพูดนางไว้ ใช่ว่าเขาไม่ต้องการจะช่วยนาง เพราะเขาก็ทรมานเช่นกันที่ทำเช่นนี้ หากเวลานี้ การแสดงออกของนางคือสิ่งที่เขาไม่เคยพบพาน เพราะครั้งแรกที่เขาเคยมีร่วมกันกับนางนั้นนุ่มนวลและอ่อนโยน หากแต่ครั้งนี้แรงปรารถนาของเขามีมากจนยากที่จะควบคุมเพราะคิดว่าเขาจะไม่ได้สัมผัสนางอีกแล้ว ดังนั้นครั้งนี้อารมณ์ความรู้สึกของเขาทั้งหมดจึงถูกถ่ายทอดให้กับนาง อยากรู้นักว่านางจะตอบรับความเร่าร้อนของเขาได้สักแค่ไหน ยุนบกดูเหมือนจะเป็นผู้นำที่ดี จองฮยางนางก็พร้อมที่จะเป็นผู้ตามที่ดีได้เช่นกัน ร่างนวลเบียดกายเข้าหาเขาด้วยความทรมาน สายตาของนางร้องขอเขาอย่างชัดเจน ตอนนี้หากเขายังดึงดันที่จะทรมานนาง อาจเป็นเขาที่จะต้องสิ้นลมแทน ยุนบกสบตากับนางอีกครั้ง ก่อนจะวาดภาพนางอย่างที่ใจเขาอยากจะกระทำ…

ภายใต้แสงจันทร์ที่สาดส่องเข้ามาทางหน้าต่างให้ความสว่างแทนเทียนที่มอดดับไปแล้ว แม้แรงปรารถนาจะถูกดับลง หากร่างทั้งสองก็ยังคงนอนตะกองกอดกัน ปล่อยตัวปล่อยใจไปกับความสุขที่ได้รับ ท่ามกลางความเงียบ ยุนบกตัดสินใจพูดเรื่องสำคัญขึ้น
“จองฮยาง โลกใบนี้กว้างใหญ่ หากข้าคิดจะไปอีกดินแดนนึง เจ้าจะไปกับข้ามั้ย” คำพูดของเขา ทำให้นางต้องเงยหน้ามอง
“ข้าจะไปกับท่านค่ะ”
“แต่นั่นอาจจะเป็นการเปลี่ยนแปลงครั้งยิ่งใหญ่ในชีวิตของเจ้านะ รู้เช่นนี้แล้วเจ้ายังจะต้องการไปกับข้าอีกหรือ” คำพูดของเขาทิ่มแทงลงไปในความรู้สึกจนปวดหนึบไปหมดทั้งใจและกาย เหมือนเขากำลังกันนางออกจากเส้นทางชีวิตของเขาดังเช่นครั้งก่อน หากครั้งนี้ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น นางก็จะไม่ยอมให้เขาจากนางไปอีกเป็นแน่
“ข้าจะอยู่กับท่านตลอดไปค่ะ ท่านพี่ ไม่ว่าที่แห่งนั้นจะเป็นเช่นไร ขอเพียงมีท่านอยู่ด้วย ข้าก็พร้อมที่จะเผชิญค่ะ ท่านอย่าได้ผลักไสข้าอีกเลยนะคะ” จองฮยางพูดเสียงสั่นเครือ ยากนักที่จะควบคุมอารมณ์เมื่อคิดว่านางจะสูญเสียเขาไปอีกครั้ง ยุนบกตกใจกับคำพูดสุดท้ายของนาง
“ข้าไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น อย่าว่าแต่ผลักไสเจ้าเลย เพียงแค่ปฏิเสธเจ้า ข้าก็ไม่อาจทำได้” ยุนบกลูบผมที่ซุกแนบไหล่เขาปลอบนางเบาๆ
“ข้าเพียงแค่ต้องการได้ยินจากปากของเจ้าเท่านั้นเองว่าเจ้าพร้อมที่จะไปกับข้า” ยุนบกบอกสิ่งที่ตนปรารถนาอย่างนุ่มนวล ‘จักมีใครปฏิเสธเจ้าได้’ เขายังจำคำพูดในวันนั้นของตัวเองได้ดี เพราะไม่มีครั้งไหนเลยที่เขาจะปฏิเสธนางได้
ได้ยินคำสารภาพของเขา ความสุขแทบเอ่อล้นใจนาง จองฮยางยิ้มให้กับความสุขที่ได้รับ พร้อมทั้งยืนยันความต้องการของตน
“ข้าพร้อมจะไปกับท่านค่ะ ท่านพี่” ยุนบกยิ้มให้กับคำเรียกของนาง เขาชอบคำๆนี้เหลือเกิน คำที่ยืนยันว่านางเป็นของเขา
“ท่านพี่ ข้าชอบคำๆนี้จัง ต่อไป เจ้าต้องเรียกข้าแบบนี้นะ” จองฮยางยิ้มขำกับท่าทางของเขา ที่ดูจะปลื้มใจกับคำเรียกของนางนัก นี่ยุนบกของนางกลายเป็นคนแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ (เมื่อข้าน้อยแต่งนี่แหละ ^ ^)
“ซอฮยอนก็เรียกท่านแบบนี้นี่คะ ท่านยังจะต้องการให้ข้าเรียกอีกเหรอ อีกอย่างข้าก็ไม่ชินคำๆนี้ด้วยสิคะ” จองฮยางมองท่าทางที่ยุนบกดูจะหงุดหงิดกับคำพูดของนางนัก พร้อมทั้งกลั้นยิ้ม
“ซอฮยอนเรียกข้าในฐานะพี่ แต่กลับเจ้าไม่เหมือนกัน มีอย่างที่ไหน ภรรยาเรียกสามีตัวเองว่าช่างเขียน ไม่มีหรอก” ยุนบกบ่นประหลักประเหลื่อ
“ก็ได้ค่ะ ข้าจะเรียกคำนี้จนท่านเบื่อเลยเชียว คอยดูเถอะ” เสียงกังวานใสพูดแหย่เขาเล่น
“แฮะ นี่เจ้ากล้าท้าข้าเชียวรึ อืมก็ได้ เมื่อไหร่ที่ข้าเบื่อเจ้าแล้ว อย่ามาร้องไห้นะ”
“ท่านพี่! ข้าไม่ได้หมายความตามนั้นซักหน่อย” คำทัดทานอ่อนแรงของนาง เรียกเสียงหัวเราะจากเขา
“แล้วเจ้าคิดว่าข้าหมายความตามนั้นรึ อย่าคิดมากน่า คนงามของข้า ข้าจะกล้าเบื่อเจ้าได้อย่างไรกัน”
ยุนบกกระชับอ้อมแขนดึงนางเข้ามากอดให้แน่นขึ้น เขารู้ว่านางนอนไม่หลับถ้าไม่ได้อยู่ในอ้อมกอดของเขา และดูเหมือนนางจะอ่อนเพลียมากในวันนี้ อาจเป็นเพราะนางนอนไม่หลับมาหลายคืนเพราะปัญหาต่างๆ วันนี้เมื่ออยู่ในอ้อมกอดของเขานางจึงหลับไปอย่างง่ายดาย ยุนบกมองนางด้วยสายตาหวานล้ำ เขาเองก็เพลียมากเช่นกัน ดวงตาค่อยๆปิดลง ก่อนที่เขาจะตามไปสู่ห้วงนิทรากับนาง

เช้าวันรุ่งขึ้น ที่ท่าเรือ บุคคลทั้งสี่ต่างยืนมองหน้ากันเนินนานราวกับจะจดจำภาพตรงหน้านี้ไว้
“ฝากเจ้าดูแลนางด้วยนะอึนโฮ” ยุนบกพูดทั้งๆที่สายตายังคงมองหน้าซอฮยอน เขารู้ว่านางเศร้าใจแค่ไหนกับการตัดสินใจของเขาที่จะให้นางอยู่ที่นี่เมื่อมองผ่านดวงตาคู่นั้น
ซอฮยอน นางรู้ดีถึงความปรารถนาดีของเขาที่มีต่อนาง จึงยอมรับการตัดสินใจของเขาอย่างเศร้าใจ
อึนโฮมองหน้ายุนบก เมื่อเห็นสายตามุ่งมั่นของเขาจึงไม่อาจทัดทาน
“ได้ ข้ารับปากเจ้า ว่าจะดูแลนางเป็นอย่างดี”
“ขอให้เจ้าพบกับความสุขนะ ซอฮยอน” ยุนบกยิ้มบางๆส่งให้นาง ก่อนจะหันไปกล่าวลาเพื่อน
“ข้าคงต้องไปแล้ว”
“ขอให้เจ้าโชคดี หากมีวาสนาเราคงได้พบกันอีก” ยุนบกพยักหน้ารับ
“ขอให้เจ้าโชคดีเช่นกัน” ยุนบกสบตากับอึนโฮสื่ออะไรบางอย่าง อึนโฮยิ้มรับกับคำอวยพรของเพื่อน
“ข้าไปก่อนนะ ซอฮยอน” จองฮยางกล่าวลาผู้ที่เป็นดังน้องของนาง
“ต่อไปขอให้พี่มีความสุขมากๆนะคะ”
เมื่อล่ำลากันเสร็จแล้ว ยุนบกจึงเดินนำจองฮยางขึ้นเรือ ก่อนจะหันมายื่นมือรับนาง จองฮยางวางมือลงบนฝ่ามือนั้นด้วยความไว้ใจ ชีวิตของนางจากนี้ต่อไปได้ฝากไว้ในมือคู่นี้แล้ว

เรือแล่นห่างออกมาจากท่าเรื่อยๆ หากสายตายังคงทอดมองลำเรือไม่ห่าง อึนโฮมองซอฮยอนก่อนจะตัดสินใจพูดขึ้น
“ข้ารู้ว่ามันยากที่จะลืมเลือน หากข้ามีเวลาทั้งชีวิตที่จะรอเจ้า โปรดให้โอกาสกับข้าได้มั้ย แม่นางซอฮยอน” อึนโฮเอ่ยอย่างแน่วแน่และจริงใจกับการสารภาพของเขา สายตาของเขาว้าวอน รอคอยคำตอบจากนาง ซอฮยอนมองเขาอย่างอึดอัดใจ หากก็ซึ้งใจกับคำสารภาพของเขาเช่นกัน
“นั่นอาจจะทำให้ท่านต้องรอทั้งชีวิตก็ได้นะคะ” นางเอ่ยตอบเบาๆ ไม่อยากให้ความหวังกับเขามาก เพราะรู้ดีว่ายากที่จะตัดใจจากความรักในครั้งนี้ออกไปจากใจได้ อึนโฮไม่กล่าวสิ่งใดหลังจากที่ได้ยินนางตอบ หากเขากลับส่งยิ้มอย่างจริงใจให้นางแทน คำพูดไม่อาจพิสูจน์ได้ กาลเวลาต่างหากที่จะเป็นเครื่องพิสูจน์ความรักของเขา หวังว่านางคงไม่ใจร้าย ให้เขาคอยจนต้องแก่ตายหรอกนะ
ซอฮยอนสบตากับเขา นางมองเห็นความจริงใจในดวงตาคู่นั้น ก่อนจะหันกลับไปมองเรือที่แล่นออกห่างไปเรื่อยๆ
‘ข้าขอเล่าขานถึงบุคคลคนหนึ่ง
ข้ามีทั้งสุขและทุกข์ในเวลาเดียวกัน
สุขที่ได้นึกถึงเขา และทุกข์เมื่อต้องสูญเสียเขาไป
เขาเป็นทั้งผู้มีพระคุณ
ทำให้ข้ารู้คุณค่าในตัวเอง
เพื่อนที่แสนดี
และรวมถึง เป็นคนที่ข้ารัก
ลาก่อน รักแรกของข้า…’

อีกฝั่งหนึ่งก็เช่นกัน ยุนบกยืนมองผืนดินที่เรือแล่นออกห่าง ใจพลางคิดถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นกับตัวเขา เรื่องราวความทรงจำต่างๆที่มีทั้งสุขและทุกข์ จองฮยางยืนมองแผ่นหลังนั้น ก่อนจะกล่าวถามถึงสิ่งที่ยังค้างคาใจ
“ท่านพี่คะ” คำเรียกของนางทำให้เขาหลุดออกจากภวังค์ได้ ยุนบกยิ้มให้กับคำเรียกนั้น พร้อมทั้งมองนางด้วยคำถามเมื่อสังเกตเห็นความไม่สบายใจในดวงตานั้น
“เจ้าไม่สบายใจเรื่องอะไรรึจองฮยาง หรือว่าเจ้าเปลี่ยนใจ…”
“เปล่าค่ะ ข้าแค่สงสัยว่าทำไมท่านไม่พาซอฮยอนมาด้วยคะ ข้ารู้สึกไม่สบายใจเลยที่ทิ้งนางไว้คนเดียวแบบนี้”
“คนเดียวที่ไหนกัน อึนโฮก็อยู่ด้วยทั้งคน” นางแปลกใจกับคำกล่าวของยุนบก ยุนบกจึงไขข้อข้องใจให้นาง
“แม้ว่าตลอดมาเขาจะพยายามปกปิดมันไว้เพราะรู้ถึงความไม่เหมาะสม แต่ข้าก็สังเกตเห็นแม้เพียงน้อยนิด ในดวงตาของเขา ข้ารับรู้ได้ว่าอึนโฮรักซอฮยอน”
“ท่านคิดจะ…มันไม่ง่ายเลยนะคะ” เพราะรู้ซึ้งดี นางจึงพูดออกมาเช่นนี้
“ข้ารู้ว่าใจคนนั้นยากที่จะแปรเปลี่ยน แต่ความดีของเขาจะทำให้นางรักเขาได้ ข้าเชื่อเช่นนั้น” ยุนบกพยายามโน้มน้าวใจนาง ก่อนจะหันเหความสนใจของนางไปสู่เรื่องอื่น
“อืม เรามาคิดกันดีกว่าว่า เมื่อไปถึงดินแดนใหม่แล้ว สิ่งแรกที่เราจะทำคืออะไร… ก่อนอื่นข้าคงต้องไว้หนวดสินะ เพราะอายุขนาดนี้แล้ว ไม่มีหนวดก็รู้สึกแปลกๆยังไงชอบกล” จองฮยางยิ้มขำกับคำพูดและท่าทางทะเล้นของเขาพร้อมทั้งหยอกเขากลับ
“ท่านไม่ได้แก่เสียหน่อย”
“เจ้าจะมารู้ดีเท่าข้าได้ยังไง ข้าต้องแก่แล้วแน่ๆ เพราะเมื่อคืนข้าเหนื่อยแทบขาดใจ ถ้าไม่แก่จะรู้สึกเช่นนั้นรึ”
“ท่านพี่!” จองฮยางร้องเสียงหลง รู้สึกเขินอายไปกับคำพูดแฝงนัยของเขา คิดตามคำพูดของเขาแก้มนวลก็แดงขึ้น
“นี่เจ้ากำลังคิดอะไรอยู่นี่” เมื่อได้ทีเขาก็ยิ่งแหย่นางมากขึ้น ยุนบกยิ้มให้กับท่าทางการแสดงออกของนาง ไม่ว่าจะกิริยาไหนนางก็ยังคงงดงามในสายตาเขา
“ยังจะมาล้อข้าอีกนะคะ”
“ฮ่าๆ” เสียงหัวเราะที่ประสานกันแข่งกับสายลมนั้นเต็มไปด้วยความสุข แผ่กระจายออกมา ยุนบกดึงนางเข้ามาสวมกอด สายตามองไปยังจุดหมายปลายทางที่พวกเขากำลังจะไป

สายลมไร้รูปร่างฉันใด สายน้ำก็ไร้รูปทรงฉันนั้น คดีฆาตกรรมจึงไม่มีวันสิ้นสุด เฮ้ยๆ ผิดเรื่อง เอาใหม่

นางไม่รู้ว่าทำไมถึงได้จดจำเขาผู้นี้ไว้เมื่อครั้งเจอกันที่ร้านขายผ้า และโชคชะตาก็นำพาให้นางได้พบเจอกับเขาอีกครั้ง และอีกครั้งจนกลายเป็นความผูกพัน แต่แล้วกลับดูเหมือนพระเจ้าจะเล่นตลกกับนาง เมื่อได้รับรู้ถึงสิ่งที่เป็นไปไม่ได้ หากสิ่งนั้นกลับทำให้นางเห็นถึงความรักที่ยิ่งใหญ่ ที่มีอนุภาพมากพอที่จะทำให้นางก้าวข้ามกำแพงแห่งธรรมชาตินั้นมาได้ เขาเปรียบดั่งสายลม ที่ไม่มีวันหยุดนิ่ง และนางก็จะขอติดตามสายลมนี้ตลอดไป…

………………………………..# จบ #.......................................................
@จบปลายพู่กันที่ 20 #
ฮ่าๆ ไม่มีการเตือนกันล่วงหน้าอีกแล้ว หวังว่าทุกท่านจะเต็มอิ่มไปกับปลายพู่กันนี้และยังคงสบายดีอยู่นะขอรับ เอ้า Master อยากตัดตรงไหน ตัดได้เลยนะขอรับ ^ ^ เพราะในนี้ยิ่งมีเด็กๆอยู่เยอะซะด้วย (รู้แล้วยังทำอีก Y Y) เอ หรือว่าข้าน้อยเข้าใจผิดไปเอง ^ ^
บางฉากอาจจะงงๆหน่อยนะขอรับ เพราะถ้าไม่ใช่ฉากสวีตสมองข้าน้อยไม่แล่นขอรับ 55555
ไม่นึกว่าคนที่ไม่เคยมีความรักอย่างข้าน้อย(พูดซะน่ากลัว)จะแต่งจนจบได้ 555 เพ้อฝันจริงๆขอรับ ต่อไปจะได้ไปติดตามfic ของท่านอื่นๆแบบเต็มตัวซักที งานเขียนของท่านณาราข้าน้อยก็ตามอ่านไม่ทันแล้วตอนนี้ คงต้องเร่งสปีตกันอีกแล้วT T อยากจะบอกว่าท่านณาราคือนักเขียนในดวงใจของข้าน้อยเลยแหละขอรับ ดังนั้นการเขียน Fic ในครั้งนี้ก็ติดการเขียนของท่านมาเหมือนกัน (ตรงไหน??) แต่ข้าน้อยเป็นพวกไม่ชอบอ่านการบรรยายฉากสักเท่าไหร่ จึงทำให้บรรยายแบบนั้นไม่ได้ ต้องขอโทษทุกท่านด้วยนะขอรับ ที่ทำให้เสียอรรถรสตรงส่วนนี้ไป อ้อยังมีท่านอื่นอีกมากขอรับที่ข้าน้อยชื่นชอบเช่นท่านทมยันตี คู่กรรมนี่เล่นเอาร้องไห้เปื้อนหนังสือเลยขอรับ ดีที่ยื้มมาอ่าน 55 ท่านลักษณวดีก็เป็นอีกท่านขอรับที่ข้าน้อยชื่นชอบ อย่างดั่งดวงหฤทัยนี่ ชอบมากเลยขอรับ ท่านถ่ายทอดความรักได้สวยงามมาก อะไรกันนี่ มาพ่ำเพ้ออะไรกัน ^ ^
ขอบคุณสำหรับกำลังใจและการติดตามกันมาตลอดนะขอรับ คัมซามีดา

โดย: สาวก 2มุน IP: 202.12.97.100 วันที่: 11 มีนาคม 2553 เวลา:13:06:53 น.

อีกเรื่องข้าน้อยไม่รู้นะขอรับว่าอยู่ในช่วงของซามูไรรึเปล่า แต่เพราะข้าน้อยชอบมาก จึงเอามาใส่ไว้ในเรื่องขอรับ ถ้าขอมูลผิดไป ก็ขออภัยด้วยนะขอรับ ถือซะว่าอ่านเพื่อความบันเทิงและแต่งตามใจผู้เขียนก็แล้วกันนะ

โดย: สาวก 2มุน IP: 202.12.97.100 วันที่: 11 มีนาคม 2553 เวลา:13:11:03 น.

อ้าว ลืมปรุกท่านยามควง

โป๊งๆ ตื่นได้แล้วขอร้าบบบ ^ ^ (ช้าไปป่าว เค้าตื่นกันตังนานแล้ว)

โดย: สาวก 2มุน IP: 202.12.97.100 วันที่: 11 มีนาคม 2553 เวลา:13:26:56 น.

สุดยอดท่านยามสา

อุดจมูกแทบไม่ทัน เลือดกำเดากระฉูด

ทำให้คนแก่รู้สึกกระชุ่มกระชวยนี่ได้บุญหลายเด้อ...

โดย: ulwil (กระรอกสวน

) วันที่: 11 มีนาคม 2553 เวลา:14:15:13 น.

ยอดเยี่ยมจริงๆครับ ท่านยามสา
โดยเฉพาะบทเข้าพระเข้านาง อ่านแล้วทำให้
จินตนาการตามได้ดีเยี่ยม
นึกถึงหน้าของมูนกึนยอง และมูนแชวอน อย่างชัดเจน

คุ้มกับการรอคอยขอรับ

สมใจพลพรรคยุนบกกับจองฮยางแน่นอน

โดย: สาวกยุนบก(หน้าใหม่) IP: 192.168.20.143, 210.1.3.164 วันที่: 11 มีนาคม 2553 เวลา:14:57:44 น.

Hey hey เจ้าศิษย์สาวก อะ จานจะเลี้ยงปิดกล้องให้เจ้านิ

.((~)(~)(~)(~)).
[|========[| ... เกี้ยวซ่า

%$%#%$%#$
\\---------------/ ... สาหร่ายทรงเครื่อง

๑๑{ ์}{ ํ}{ ์}{ ํ}{ ์}~
[-------------------------] ... กุ้งเทมปุระ

. .๐i^l&%ov*$
/----------------\\ . . . Salad มันบด

(__)*(__)
._l_. ._l_.

=|--------|=
@^____^@

. ./||_V_||\\
. . |_____|. . . เจ้าเงาะ cuisine

โดย: เจ้าเงาะ IP: 203.144.144.165 วันที่: 11 มีนาคม 2553 เวลา:17:09:13 น.

จบได้สุโก่ยมากๆๆๆ...ปรบมืออออออ

อ่านๆไปข้ากลัวขุนบกของข้าถูกจับโทษฐานเข้าไปล่วงเกินแก้วคยองจิงๆ

จบสวยมากมาย...

โดย: Rosaline IP: 10.1.6.40, 203.158.223.9 วันที่: 11 มีนาคม 2553 เวลา:17:23:06 น.

นี่เจ้าไม่เคยมีความรักจริงเหรอ เจ้าหนูยาม เฮียไม่เชื่อ ไม่เชื่อ จริงๆ

คราวนี้เจ้าทำได้เยี่ยมนะ ชม ชม

โดย: oui IP: 58.9.58.227 วันที่: 11 มีนาคม 2553 เวลา:17:52:16 น.

ได้บุญจริงๆรึขอรับท่านulwil ข้าน้อยก็กลัวว่าจะไปสร้างบาปไว้ซะแล้ว 555

ขอบคุณมากขอรับท่านสาวกยุนบก(หน้าใหม่)

โอ้โหท่านจานเงาะขอร้าบ ท่านไปรวยมาจากไหนกันนี่ ฮ่าๆ อิ่มแปล้เลยขอรับ ขอบคุณมากมาย^ ^ อ้อ ข้าน้อยก็ฝึกงานอยู่แถวนี้แหละขอรับ ช่วงนี้ต้องงดเข้ากรุงขอรับ^ ^

ไอ้สุโก่ยนี่ ข้าน้อยก็ได้ยินมานานแล้วนะขอรับท่านโรส แต่ไม่รู้ว่ามันแปลว่าอะไรนี่สิ เฮ้อ จะว่ายังไงดีเนี่ย ^ ^ อีกเรื่องขอรับ ท่านอย่ากลัวสิรอรับถ้าแม่นางแก้วคยองไม่เอาเรื่อง ขุนบกก้ไม่น่ามีปัญหานี่นา ยุยงเต็มที่ 555

มันแปลกรึขอรับท่านoui ที่ข้าน้อยจะไม่มีความรักเนี่ย ข้าน้อยยังรู้สึกว่ามันไม่แปลกเลยนะขอรับ ^ ^ เอ แต่เมดข้าน้อยก็แอบกัววลแทนข้าน้อยนะ เมื่อมีคนมากังวลแทนข้าน้อยก็เลยไม่กังวลเรื่องนี้ไปเลยขอรับ ง่ายๆแบบนี้เนี่ยนะ 5555555555 เชื่อเถอะขอร้าบบบ ^ ^

โดย: สาวก 2มุน IP: 202.12.97.100 วันที่: 11 มีนาคม 2553 เวลา:18:13:38 น.

สาวก มาฝึกงาน (เรื่องรัก) กับจานม๊ะ

=|--------|=
@^___^@/'') {กินข้าวยัง}

โดย: เจ้าเงาะ IP: 203.144.144.165 วันที่: 11 มีนาคม 2553 เวลา:18:35:35 น.

555 อ่า ท่านจาน มาไม้นี้เลยรึขอร้าบ

ท่านยังไม่ได้สอนเรื่องการวาดภาพเลยนา นี่จะก้าวข้ามไปฝึกงานแล้วรึ ^ ^

ยังไม่กินขอรับ รอน้องกลับจากติวก่อนขอรับ ประมาณทุ่มนึงนี่แหละมั้ง คงยังไม่ดึกใช่มั้ยขอรับ โอยไม่สิ เมื่อกี้เพิ่งทานของจานไป ยังอิ่มอยู่เลย 55
แล้วท่านจานล่ะขอรับ ทานยัง

โดย: สาวก 2มุน IP: 202.12.97.100 วันที่: 11 มีนาคม 2553 เวลา:18:42:29 น.

เฮ่ย ข้ามไปเลย pass ชั้นไปได้ ฝึกเรื่องรักก่อน แล้วค่อยสอนวาดภาพ แบบยุนบกไง สนม๊ะ 55

ยังไม่ได้ทานนิ ทานข้าวเที่ยงไปบ่าย 3 ล่ะ สักพักว่าจะไป
เฮ้ๆ มีน้องด้วยเหรอ แฮ่ ... (เอ แต่จำได้ น้องชายใช่ปละ
@T___T@)

=|--------|=
@^___^@/'')

โดย: เจ้าเงาะ IP: 203.144.144.165 วันที่: 11 มีนาคม 2553 เวลา:18:53:46 น.

555 ท่านจานจำมาจากไหนเนี่ยขอรับ น้องสาวขอรับท่าน ^ ^ แต่อย่าเชียวนา 55
ข้าน้อยก็คงสักพักเช่นกันขอรับ นี่น้องก้ใกล้จะมาแล้วด้วย

โดย: สาวก 2มุน IP: 202.12.97.100 วันที่: 11 มีนาคม 2553 เวลา:19:01:32 น.

...น้องสาวเจ้า ข้าจักเอ็นดูเช่นเดียวกับเจ้า
ไรว๊า มีน้องไม่พามาแนะนำให้จานรู้จัก หวงไปได้ ไม่กิน โด่

=|--------|=
@*___,*@/'') {ตาเยิ้มเป็นประกาย}

โดย: เจ้าเงาะ IP: 203.144.144.164 วันที่: 11 มีนาคม 2553 เวลา:19:52:49 น.

จานไม่กินเด็ก จานไม่กินเด็ก... อะฮ้า

ร้องให้เป็นเพลงนะ

โดย: เจ้าเงาะ IP: 203.144.144.164 วันที่: 11 มีนาคม 2553 เวลา:20:08:55 น.

555
ท่านจานยังไม่ไปกินข้าวอีกรึขอรับ

โดย: สาวก 2มุน IP: 202.12.97.100 วันที่: 11 มีนาคม 2553 เวลา:20:25:43 น.

"โอ้ว! ท่านยามสา ท่านจบได้อย่างยอดเยี่ยมจริงๆ
ทำเอาข้าน้อยอ่านไปยิ้มไปเลยขอรับ"

ต้องอย่างนี้ซิขอรับถึงจะโดนใจมิตรรักนักอ่านทั้งหลาย
ฮ่าฮ่า

ขอบคุณท่านมากนะขอรับท่านยาม

โดย: ZIG_ZAG XL IP: 113.53.33.88 วันที่: 11 มีนาคม 2553 เวลา:21:03:41 น.

สวัสดีขอร้าบท่านZIG ไม่ได้เจอท่านนานเลยนะขอรับ

เข้ากรุงรึยังขอรับ เป็นไงบ้างกับการติว ^ ^ สู้ๆนะขอร้าบ

โดย: สาวก 2มุน IP: 202.12.97.100 วันที่: 11 มีนาคม 2553 เวลา:21:07:52 น.

"ท่านยาม ท่านZIG(เล็ก)ของท่านยังอยู่กทม.อยู่เลย แต่คงต้องกลับมาตั้งหลักนครสวรรค์พรุ่งนี้ก่อนเพราะไปพักแถวที่เค้าจะชุมนุมกันด้วยนะขอรับ(วงเวียนใหญ่) ส่งเสียงมาว่าคิดถึงท่านยามนะขอรับ (คนนี้ZIGใหญ่นะขอรับ)

งงมั้ยขอรับท่านยาม

โดย: ZIG_ZAG XL IP: 113.53.33.88 วันที่: 11 มีนาคม 2553 เวลา:21:47:30 น.

อ่อ มีหลายZIG จังเลยขอรับ คงไม่ต้องถามหรอกขอรับว่างงมั้ย 555 งองูลอยมาเชียวแหละขอรับ

ว่าแล้วเชียวขอรับ คงวุ่นวายน่าดู 555 ไม่ว่ายังไงข้าน้อยก็ขอให้การติวของท่านผ่านไปด้วยดีนะขอรับ (แล้วท่านได้ติวมั้ยนี่?) ดีใจจังขอรับที่มีคนคิดถึง 55 ^-^

โดย: สาวก 2มุน IP: 202.12.97.100 วันที่: 11 มีนาคม 2553 เวลา:21:56:56 น.

ข่าวด่วน!!!!!

ท่านเนมุนลงตอนต่อแล้วนะขอร้าบบ ท่านใดที่ยังไม่ได้ไปอ่าน รีบๆนะขอรับ รับรองได้ฝันดีแน่นอน โดนสุดๆขอรับท่าน อยากบอกว่าเป็นฉากที่ข้าน้อยรอคอยเลยแหละ 55

//forums2.popcornfor2.com/index.php?showtopic=21911&st=2025

โดย: สาวก 2มุน IP: 202.12.97.100 วันที่: 12 มีนาคม 2553 เวลา:0:16:56 น.

จบได้สวยงามขอรับท่านยาม แต่...ฉากที่สวยกว่าก็ฉากจบก็ฉากเข้าห้องนี่ล่ะ 555 ถึงจะไม่ได้บรรยายทุกการกระทำแต่ก็สร้างบรรยากาศให้จิ้นกันเองจนเลือดสาดทีเดียว

น่าจับท่านมาตีก้นนัก ไม่ขึ้นคำเตือนกันก่อนเลย ซึ๊ด... แหม่ะ!! แหม่ะ!!

อ่อ เกือบลืม ขอบคุณที่ปลุกด้วยนะขอรับ :D

โดย: ยามควงกะ IP: 203.144.144.165 วันที่: 12 มีนาคม 2553 เวลา:3:58:42 น.

เอ วันนี้ ข้าน้อยตื่นเช้าจังแฮะ 555

ฉากที่สวยกว่าฉากจบก็ฉากเข้าห้องนี่ล่ะ

555 รู้สึกโล่งมั้ยขอรับที่ได้ระบายเลือดออกบ้าง 555

โดย: สาวก 2มุน IP: 202.12.97.100 วันที่: 12 มีนาคม 2553 เวลา:6:36:49 น.

. ๋ ๋ ไ론瑄ๆะ%i#iiๆi ๊~
L==========J ... ย่างเกาหลี หอมๆ จ้า

. .(i ๋)(i ๋ ่)(i ํ)(i ๋ ้)(i ์) . .
(--------------------------------) ... กิมจิ

แบ่งให้น้องเจ้ากินด้วยนะ ..สาวก

=|--------|=
@^____^@

. ./||_V_||\\\\
. . |_____|. . . เจ้าเงาะ cuisine

โดย: เจ้าเงาะ IP: 203.144.144.164 วันที่: 12 มีนาคม 2553 เวลา:9:56:40 น.