มาปูเสื่อรอคะ จะนั่งรอ นอนรอ นะค่ะ '_-

ตะแคงรออ่ะท่าน

มารอด้วยคนคร๊าบ

มารอเช่นกันครับมาพร้อมกับสายลม

กลิ้งตัวรอ ด้วยยย อิอิ

ตีลังกา 3 ตลบ รอด้วยจ้า

นั่งรอ นอนรอ คร๊าบ

เฮ้อ!! เพิ่งหาเจอรอร้าบบบ (เอ๋อ มาเสียนาน)
ข้าน้อยลงได้เลยใช่มั้ยนี่ขอรับท่านผอ.
(และยังคงงง ^^;)

เอ่อ ชื่อเรื่อง จะให้ชื่ออะไรล่ะทีนี้(หมองด้านนี้ช่างมีน้อยนิด) รบกวนทุกๆท่านช่วยคิดได้มั้ยขอรับ(โยนกันดื้อเลย ฮ่าๆ)

อารัมภบท
" ข้าขอเล่าขานถึงบุคคลคนหนึ่ง
ข้ามีทั้งสุขและทุกข์ในเวลาเดียวกัน
สุขที่ได้นึกถึงเขา และทุกข์เมื่อต้องสูญเสียเขาไป
เขาเป็นทั้งผู้มีพระคุณ
ทำให้ข้ารู้คุณค่าในตัวเอง
เพื่อนที่แสนดี
และรวมถึง เป็นคนที่ข้ารัก
ชื่อของข้าคือ ซอฮยอน"
…………………

ปลายพู่กันที่ 1 การจากลา

สองปีก่อน

ท่ามกลางผืนน้ำอันยิ่งใหญ่ มีเพียงเสียงลมหวีดหวิวพัดผ่านและจังหวะฝีพายกระทบน้ำ น้ำตาที่ไหลอาบแก้มแห้งเหือดไปกับสายลม
ยุนบกตัดสินใจอย่างเด็ดเดี่ยวที่จะจากผืนแผ่นดินนี้ไปแต่ก็อดที่จะอาลัยอาวรณ์ไม่ได้ เมื่อเรื่องราวต่างๆที่เกิดขึ้นบนแผ่นดินนี้ล้วนน่าจดจำ เขาร่ำไห้เมื่อนึกถึงเรื่องราวที่ผ่านมา

“เพียงแค่ข้าจากท่านมา ท่านก็จะได้อยู่อย่างปลอดภัย ไม่ต้องคอยหลบๆซ่อนๆเสี่ยงอันตรายไปกับข้า
ท่านก็จะได้เป็นเจ้าสำนักศิลป์คอยฟื้นฟูสำนักศิลป์ให้ก้าวหน้าเพื่อคนรุ่นหลังต่อไป ข้าทำถูกแล้วใช่มั้ยขอรับอาจารย์ที่ตัดสินใจจากมา
ช่างเป็นการเสียสละที่คุ้มค่าจริงๆ”
ยุนบกพึมพำออกมาเบาๆ เขายิ้มให้กับคำพูดของตัวเองทั้งๆที่น้ำตาไหลนองหน้า
“นายท่าน ตกลงท่านจะให้ข้าไปส่งท่านที่ไหนรึขอรับ “ คนเรือชรา ถามออกมาอย่างหนักใจด้วยกลัวว่าตนจะไปขัดอารมณ์เศร้าหมองในตอนนี้ของเขาเข้า บวกกับความเห็นอกเห็นใจ ยุนบกถึงได้หลุดออกจากพวัง และหันมามองหน้าคนเรือชรา
“นี่ท่านใช่คนที่พายเรือไปส่งแม่นางคนนึงเมื่อสองวันก่อนใช่มั้ยขอรับ”
“แม่นางคนงามคนนั้นรึ อาใช่ ไหนเลยข้าจะจำคนงามไม่ได้ ข้านี่แหละที่เป็นคนพายเรือไปส่งนางเอง” คนเรือชรานึก
ก่อนจะตอบด้วยรอยยิ้มเมื่อนึกถึงใบหน้างามหากแต่ดวงหน้ากลับเต็มไปด้วยความเศร้าโศกเช่นเดี่ยวกันกลับหนุ่มคนนี้ไม่ได้
“นางเป็นคนรักของท่านรึขอรับ”
“คนรักของข้า” ยุนบกพึมพำคำนั้นด้วยความเศร้า คิดในใจ ‘นางยังอยากที่จะให้เค้าเป็นคนรักของนางอยู่รึเปล่านะ’
“ให้ข้าไปส่งที่เมืองเดียวกับนางมั้ยขอรับ ข้าว่าท่านก็คงอยากจะตามหานางอย่างแน่นอน วันนั้นที่ข้าไปส่งนาง นางก็ร่ำไห้อยู่นาน
จนข้าอดที่จะสงสารไม่ได้”
ได้ยินคนเรือชราพูดอย่างนี้แล้วยุนบกก็ยิ่งเสียใจที่เขาได้ทำให้ผู้หญิงที่เขารักเสียน้ำตาไปกับเรื่องของเขาอีกครั้ง
“ใช่ นางมักจะร่ำไห้ไปกับเรื่องของข้าเสมอ ข้าเป็นคนทำให้นางเสียใจ ทำให้นางต้องทุกข์ใจ ทำให้นางต้องร่ำไห้
แล้วแบบนี้ข้ายังจะตามหานาง นำนางกลับมา เพื่อที่จะให้นางต้องเสียใจอีกหรือ”
“แล้วท่านไม่คิดรึว่า การลาจากท่านจะทำให้นางต้องเสียใจมากกว่าที่ได้อยู่กับท่าน ข้าขอพูดเรื่องนึงให้ท่านฟังได้รึไม่” คนชราถาม
เมื่อเห็นยุนบกพยักหน้าเขาจึงเริ่มพูด
“ข้าเคยเป็นหัวขโมยมาก่อน ตอนนั้นข้าเอาแต่ก่อเรื่องให้ภรรยาของข้าต้องทุกข์ใจ
ทำให้นางต้องถูกตราหน้าว่าเป็นเมียของไอ้หัวขโมยที่ทางการกำลังหมายหัว หากนางก็ไม่เคยคิดที่จะทิ้งข้าเลย”
เขายิ้มด้วยความสุขเมื่อพูดถึงภรรยา
“มีอยู่ครั้งนึงข้าถูกทางการจับได้ ถูกโบยจนแทบลุกไม่ได้มาเป็นเดือน นางต้องร้องไห้ให้กับข้า ต้องคอยดูแลข้า หากไม่ได้นางแล้ว ทุกวันนี้ข้าก็คงยังไม่เป็นผู้เป็นคนอย่างคนอื่นเขา”
“ภรรยาของท่าน ช่างเป็นคนดีเหลือเกิน”
“ใช่ นางเป็นคนดี ดีมาก แล้วนางผู้นั้นของท่านล่ะ เป็นคนดีรึเปล่า ถ้านางเป็นคนดี ท่านยังคิดที่จะเสียนางไปอีกรึ
บนโลกใบนี้ความสุขนั้นหายากยิ่ง หากเมื่อพบแล้วท่านก็ไม่ควรที่จะปล่อยมันไป” คนชรากล่าวสั่งสอนคนที่มีอายุน้อยกว่า
ราวกับรู้จักกันมานานปี
“อา ใช่ นางเป็นคนดี ดีมากเสียด้วย” ยุนบกพยักหน้า พูดยิ้มๆ

@ จบปลายพู่กันที่ 1 @

ความยาวไม่ค่อยจะเท่ากันเลยแฮะ - -;
ปลายพู่กันที่ 2 ตามกลิ่นดอกไม้

ณ เมืองเปียงยาง ย่านตลาดที่เต็มไปด้วยผู้คนที่เดินจับจ่ายหาซื้อสินค้า มีบัณฑิตท่านหนึ่งก้มลงมองภาพวาดด้วยความสนใจ
“ภาพวาดของเจ้าสวยดีนี่ เจ้าอยากจะไปอยู่ศูนย์ศิลปะเปียงยางกับข้ามั้ย”
ยุนบกที่กำลังจับพู่กันวาดภาพอยู่นั้นเงยหน้าขึ้นมองบุคคลที่กำลังชมภาพของเขาก่อนจะก้มลงวาดภาพต่อ
“ลายเส้นเฉียบคม พลิ้วไหวราวกับมีชีวิต การลงสีที่เน้นสีแดงกับน้ำเงินดูมีพลังหากก็ไม่ฉูดฉาดเหมือนภาพวาดตามท้องตลาดทั่วไป
ภาพสมดุลอย่างพอเหมาะพอเจาะจริงๆ” ชายผู้นั้นพูดขึ้นอีกครั้ง และดูเหมือนครั้งนี้เขาจะดึงความสนใจจากช่างเขียนผู้นี้ได้
ยุนบกเงยหน้าขึ้นมองบุรุษตรงหน้าใหม่อีกครั้ง มองพินิจพิจารณา คิ้วขมวดเข้าหากันตามความเคยชิน
ชายคนนั้นปล่อยให้เขามองจนพอใจ รอเวลาให้อีกฝ่ายกล่าวอะไรออกมา หากก็ล้มเหลวเมื่อยุนบกไม่ยอมพูดสักที เขาจึงต้องเป็นฝ่ายเอ่ยขึ้นอีกครั้ง
“ทีนี้ว่าไง เจ้าอยากจะไปอยู่ศูนย์ศิลปะเปียงยางกับข้ามั้ย ไปเป็นอาจารย์สอนวาดภาพน่ะ”
“ข้าไม่เหมาะที่จะเป็นอาจารย์หรอกขอรับ” ยุนบกกล่าวเรียบๆ
และเขาก็ได้ข้อสรุปแล้วว่าชายคนนี้ก็คงจะเป็นอาจารย์สอนวาดภาพที่ศูนย์ศิลปะเปียงยางอย่างแน่นอน
“เจ้ารู้ได้ยังไงว่าไม่เหมาะ เคยสอนมาแล้วรึ” ชายผู้นั้นกล่าว
“ข้าไม่จำเป็นต้องเคยสอนก็รู้ตัวดีว่าไม่เหมาะ” ยุนบกโต้กลับทันควัน ไม่ชอบการยั่วยุอารมณ์ของอีกฝ่าย
“ฮ่าๆ ข้าชักชอบเจ้าแล้วสิ ข้าคิม อึนโฮ” เมื่ออีกฝ่ายแนะนำตัว ยุนบกจึงต้องแนะนำตัวอย่างจนใจ
“ข้า ซอ ยุนบก” ตอนนี้เขาได้เปลี่ยนมาใช้นามสกุลเดียวกับพ่อที่แท้จริงของเขาแล้ว
“มา วันนี้ข้าขอเลี้ยงเหล้าเจ้าเอง สหายใหม่ของข้า ถ้าตอนนี้เจ้ายังไม่อยากเป็นอาจารย์ก็ไม่เป็นไร
หากวันนั้นเจ้าคิดเรื่องนี้อีกเมื่อไหร่ ขอให้บอกข้าทันทีได้มั้ย” เมื่อเห็นยุนบกพยักหน้าคิมอึนโฮก็หัวเราะออกมาอย่างเริงร่า
ระหว่างที่พวกเขาทั้งคู่กำลังมุ่งหน้าสู่ร้านเหล้าอยู่นั้น คนของศูนย์ศิลปะก็วิ่งเข้ามาหาคิม อึนโฮ
“อาจารย์คิมขอรับ ท่านบุค คีซู เจ้าของตลาดเชิญท่านไปวาดภาพที่งานเลี้ยงของเขาขอรับ”
คิม อึนโฮ หันมองยุนบกอย่างหนักใจ
“ข้ามีนัดแล้วสิ เจ้าไปตามคนอื่นที่ศูนย์ก็แล้วกัน” คิมอึนโฮ พูดตัดบทอย่างไม่ใส่ใจ
“แต่ว่า ข้าได้ยินมาว่างานเลี้ยงนี้จัดตอนรับผู้ว่าการคนใหม่นะขอรับ อีกทั้งท่านบุค คีซูก็จ้างนักดีดพิณที่งามที่สุดในเมืองมาเลยทีเดียว
งานคงใหญ่น่าดู ข้าน้อยคิดว่า…” ชายส่งสารยังพูดไม่ทันจบ ยุนบกก็พูดแทรกขึ้นเมื่อเขาได้ยินชายคนนั้นกล่าวถึงนักดีดพิณ
จะใช่จองฮยางรึเปล่านะ
“เมื่อกี้ท่านว่าอะไรนะ นักดีดพิณที่งามที่สุดในเมืองรึ” ยุนบกเข้าไปจับเขย่าชายคนนั้นอย่างลืมตัว
“ช ใช่ ขอรับ” เขาพยักหน้ารับอย่างงงๆ คิมอึนโฮ เห็นท่าทีที่เปลี่ยนไปของยุนบก เขาหยุดคิดก่อนจะตัดสินใจใหม่
“ก็ได้ ข้าจะไป แต่ขอให้ยุนบกไปเป็นผู้ช่วยให้กับข้าก็แล้วกัน”
“ได้ขอรับ งานเริ่มตอนหัวค่ำนะขอรับ ข้าน้อยขอตัวก่อน” ชายส่งสารก้มลาก่อนจะจากไป
“ข้านี่มองเจ้าผิดไปจริงๆ นึกว่าเจ้าจะไม่สนใจเรื่องพวกนี้ซะแล้ว” คิมอึนโฮกล่าวยิ้มๆ ซึ่งยุนบกก็ยิ้มตอบเขาเงียบ
ใจพลางภาวนาให้ผู้หญิงคนนั้นเป็นคนเดียวกันกับที่เขาเฝ้าคิดถึง เฝ้าตามหาที

พลบค่ำ ที่บ้านท่านเศรษฐีบุค คีซู เหล่าคนใช้กำลังเตรียมงานกันอย่างวุ่นวาย วันนี้ดูเหมือนจะคึกคักเป็นพิเศษ ด้วยพ่อค้า
ขุนนางระดับต่างๆทั้งหลายต่างก็มางานนี้เพื่อดื่มฉลองบวกกับเอาหน้า ให้กับผู้ว่าการท่านใหม่ที่จะมาประจำการ เป็นขุนนางที่มียศใหญ่สุดในเมืองนี้
คิมอึนโฮเดินเข้ามาพร้อมกับยุนบก ทั้งสองโค้งคำนับเจ้าของบ้านพร้อมกับแนะนำตัว
“ข้า คิมอึนโฮขอรับ นี่ผู้ช่วยของข้า” คิมอึนโฮหันมองยุนบกที่ไม่ยอมแนะนำตัวซักทีจนเขาต้องสะกิดเรียก
“เอ่อ ข้าซอยุนบกขอรับ” ยุนบกละสายตาที่กำลังมองหาใครบางคน มาอย่างเสียไม่ได้ แนะนำตัวเสร็จ เขาก็หันไปมองรอบๆอีกครั้ง
“เป็นไง บ้านข้าใหญ่โต จนทำเอาเจ้าตกใจเลยรึ” บุค คีซู กล่าวออกมาเมื่อคิดว่าช่างเขียนหนุ่มคนนี้ตะลึงกับความร่ำรวยของเขา
สิ่งที่เขาสร้างมันมากับมือ เขาจึงอยากที่จะให้ผู้คนได้ชื่นชม
“เอ่อ เฮ้อ ขอรับ บ้านท่านใหญ่โตมากราวกับบ้านขุนนางเลยทีเดียว” ได้ยินยุนบกกล่าวชมเช่นนั้นบุค คีซู ถึงกับหัวเราะอย่างชอบใจ
“ท่านผู้ว่าการลีมาแล้วขอรับ” บ่าวคนรับใช้เข้ามาบอกบุค คีซู พยักหน้ารับ บทสนทนาระหว่างพวกเขาจึงสิ้นสุดลง
“ท่านผู้ว่าการลีเชิญขอรับ” บุค คีซู เข้าไปเชื้อเชิญตอนรับแขกคนสำคัญ คิมอึนโฮกับยุนบก จึงเดินไปนั่งที่ที่เตรียมไว้สำหรับวาดภาพ
“ไม่ธรรมดาจริงๆ บ้านใหญ่โตราวกับขุนนาง” ผู้ว่าการลีมองสำรวจรอบๆบ้าน
“ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกขอรับ เชิญท่านนั่งก่อนขอรับ ข้ามีของอยากให้ท่านดู”
“เชิญเหล่าดอกไม้ออกมาได้”
ได้ยินบุค คีซู ประกาศเช่นนั้น ยุนบกถึงกับหยุดหายใจ ใจภาวนาอยากให้เจอคนที่เขาเฝ้าคิดถึง เฝ้าตามหาเหลือเกิน
จองฮยางเป็นเจ้าเถอะนะ ขอให้เป็นเจ้าที รู้มั้ยว่าข้าเฝ้าตามหาเจ้ามานานแค่ไหน เจ้าไปหลบข้าอยู่ที่ใดกัน
ในหัวของยุนบกพร่ำคิดถ้อยคำเหล่านี้ซ้ำไปซ้ำมา
หากเมื่อนางผู้นั้นเดินออกมากลับทำเอาใจเขาฝ่อ สิ้นหวังขึ้นมาทันที
‘หึ ข้าหลงคิดไปได้ยังไงว่าจะต้องเป็นเจ้า ถ้าเจอเจ้าง่ายขนาดนั้นข้าก็คงเจอเจ้าไปตั้งแต่ครึ่งปีก่อนแล้ว’ ยนบกยิ้มเศร้าๆกับความคิดตัวเอง
คิมอึนโฮมองอีกฝ่ายอย่างไม่เข้าใจ เพราะก่อนจะมาเขาสังเกตเห็นว่ายุนบกดูกระตือรือร้นที่อยากจะเจอนางผู้นี้มาก
แม้กระทั้งตอนที่ก้าวเข้ามา สายตาก็คอยสอดส่องมองหา หากแต่นี่เมื่อได้เจอแล้วกลับทำท่าทางสลดซะงั้น จะว่านางผู้นี้ไม่งามก็ไม่ใช่ มันอะไรกันนะ
“ยุนบกเจ้าเป็นอะไรไป”
“เปล่า ข้าไม่ได้เป็นอะไร” ยุนบกพยายามทำเสียงให้เป็นปกติที่สุดตอบกลับไป
“เอาล่ะ เริ่มบรรเลงได้” บุค คีซูกล่าวและหันมาพยักหน้าส่งสัญญาณให้เริ่มวาดภาพด้วยเช่นกัน
เมื่อนางผู้นั้นเริ่มบรรเลงพิณ ปลายนิ้วที่พลิ้วไหวสอดประสานกับสายพิณได้อย่างลงตัว ยุนบกมองนางแววตาทอประกายอ่อนโยนอย่างไม่รู้ตัว

“ในที่สุดเราก็ได้พบพาน ช่างเขียนคะ บอกข้าที ที่ผ่านมาเกิดอะไรขึ้นกับท่านบ้าง”
“ข้าจะบอกกับเจ้าได้อย่างไร”
“ข้าก็เล่าไม่ได้เช่นกันค่ะ ข้าจึงได้แต่พูดคุยผ่านดนตรี”
“ข้าก็ได้แต่พูดคุยผ่านภาพวาด”

เสียงพิณเงียบไปนานกว่ายุนบกจะรู้สึกตัวอีกครั้ง เขาส่ายหน้าเมื่อหลงคิดไปว่านางผู้นั้นเป็นจองฮยางของเขา
เขาปฏิเสธไม่ได้ว่านางคล้ายจองฮยางของเขามาก นางคล้ายกับจองฮยางมากเมื่อตอนที่เขาเจอจองฮยางครั้งที่สอง
คล้ายมากหากไม่เหมือน เพราะเมื่อจองฮยางดีดพิณ ใจเขามักสั่นไหว หวั่นไหวไปกับเสียงพิณของนาง
สัมผัสได้ถึงหัวใจของนาง เข้าใจในเสียงพิณของนาง ‘ใจเราสอง มีเพียงสองเราที่เข้าใจ’
ยุนบกยิ้มให้กับความรู้สึกของตัวเอง อยากขอบคุณนางผู้นี้นักที่ทำให้เขาคลายความเศร้าได้ แม้เพียงชั่วครู่ก็เถอะ
ซอฮยอนเมื่อบรรเลงเพลงจบก็ลุกขึ้นโค้งคำนับเมื่อหมดหน้าที่ของนางแล้ว ระหว่างที่นางกำลังเดินผ่านกลุ่มช่างเขียน ยุนบกก็พูดขึ้น
“เจ้าบรรเลงเพลงได้เพราะมาก” ยุนบกกล่าวชมพร้อมกับยิ้มส่งให้ ซอฮยอนโค้งรับน้อยๆก่อนจะเดินผ่านไป
คิมอึนโฮที่กำลังวาดภาพเงยหน้าขึ้นมองยุนบกสลับกับซอฮยอนอย่างไม่เข้าใจ เมื่อนางจากไปแล้วเขาจึงก้มลงกระซิบ
“วันๆนึงเจ้ามีกี่อารมณ์กันนี่ ข้าชักไม่เข้าใจเจ้าแล้วสิ”
“คนเราจะรู้จักกันดีภายในวันเดียวได้อย่างไร” ยุนบกตอบยิ้มๆ

ไม่นึกว่าคำชมเพียงไม่กี่คำของเขาผู้นั้น จะทำให้นางมีความสุขได้มากขนาดนี้ ท่ามกลางงานเลี้ยงสังสรรค์ที่ใหญ่โต
กลับไม่มีใครเลยที่คิดจะฟังเสียงเพลงที่นางบรรเลิงอย่างตั้งใจ พวกเขาเหล่านั้นเอาแต่ดื่มกิน หยอกล้อกับนางโลมที่คอยมาปรนนิบัติ
มีเพียงเขาเท่านั้นที่ฟังอย่างตั้งใจ รู้ซึ้งไปกับเสียงเพลงของนาง ซอฮยอนยิ้มให้กับความรู้สึกของตัวเอง

@จบปลายพู่กันที่ 2@

ชื่อเรื่องยังไม่มี แต่ขอลงไปก่อนเลยนะขอรับ ^^
และความยาวก็ยังสั้นบ้าง ยาวบ้าง อยู่เหมียนเดิม - -;
ขอโทษด้วยขอรับ T T บรรยายอาจจะไม่ค่อยลื่นไหลเท่าไหร่นะขอร้าบบ

ปลายพู่กันที่ 3 การพบเจออีกครั้ง

“ท่านคะ ท่านเคยเห็นผู้หญิงที่มีรูปร่างสูงขนาดนี้…” มักนึนทำมือประกอบคำอธิบาย นางทำแบบนี้มาสามสี่วันแล้ว
เดินไปตามตลาดถามหาคุณหนูของนาง นึกไม่ถึงเลยว่าการตามหาใครสักคนจะยากลำบากมากขนาดนี้แต่ถึงอย่างไรนางก็ไม่ท้อใจ
นางจะต้องตามหาคุณหนูของนางให้พบ คุณหนูที่มีรูปร่างหน้าตาโดดเด่นเช่นนั้น ในเมืองนี้จะต้องมีใครสักคนที่จำนางได้แน่ๆ
ผู้คนในตลาดต่างพากันมองแม่นางน้อยผู้นี้ด้วยความสนใจ บ้างก็สงสารเมื่อรู้ว่านางตามหานายที่พลัดพรากจากกันมา
แต่ด้วยพวกเขาจำไม่ได้จริงๆ จึงยากที่จะทำให้แม่นางน้อยผู้นี้สมหวังได้
“ข้าได้ยินว่าเจ้าตามหาคนอยู่รึ” หญิงชรานางหนึ่งเดินเข้ามาพูดกับมักนึน มักนึนหันมองหญิงชราตาทอประกายด้วยความหวัง
“เจ้าค่ะท่านยาย ท่านทราบเหรอเจ้าคะว่าคุณหนูของข้าอยู่ที่ไหน”
“ถ้าฟังจากที่เจ้าอธิบายมา เมื่อสองวันก่อนข้าก็ได้แม่นางผู้นี้แหละช่วยข้าไว้” หญิงชรายิ้ม
“นางเป็นคนมีน้ำใจมาก นางช่วยจ่ายค่ายาให้ข้าแล้วยังช่วยข้าซ่อมเสื้อตัวนี้ให้ข้าอีกด้วย” หญิงชราอธิบายพร้อมกับชี้รอยเย็บที่ประณีตสวยงาม
สองวันก่อนนางเข้ามาซื้อของที่ตลาดหากก็ถูกหัวขโมยขโมยเงินไปมิหนำซ้ำเจ้าหัวขโมยคนนั้นยังชนนางล้มจนข้อเท้าแพลงอีก
“แต่ข้าไม่รู้หรอกนะว่านางอยู่ที่ไหน แต่ตอนนั้นรู้สึกว่านางกำลังจะนำผ้าที่ซ่อมไปส่งที่ไหนสักที่นี่แหละ ข้าแก่แล้วจึงจำไม่ได้ ข้าช่วยเจ้าได้เท่านี้แหละนะ”
“ขอบคุณท่านยายมากเจ้าค่ะ อย่างน้อยข้าก็รู้แล้วว่าจะต้องตามหาคุณหนูของข้าที่ไหน” มักนึนกล่าวขอบคุณอย่างจริงใจ
ตอนนี้นางรู้แล้วว่าจะคอยตามหาคุณหนูของนางจากที่ไหน ร้านผ้าในเมืองนี้มีไม่ถึงสิบร้าน ต้องมีสักวันแน่นอนที่นางจะได้พบคุณหนูของนาง

“เถ้าแก่ ข้านำผ้ามาส่งค่ะ” จองฮยางกล่าวเรียกเจ้าของร้านขายผ้าแห่งหนึ่งในเมืองเปียงยาง
“เจ้ามาแล้วรึ คราวนี้เจ้าปักเป็นรูปอะไร ไหนเอามาให้ข้าดูหน่อย” เถ้าแก่ส่งลูกค้าเสร็จก็รีบมาดูลายปักบนผืนผ้าทันที
ช่างเป็นความโชคดีของเขานักที่ได้นางมาปักลายบนผ้าให้ ฝีมือของนางทำให้เขาขายผ้าได้ราคาดี แถมกิจการร้านก็คึกคักขึ้นอีกด้วย
“ดอกไม้อีกแล้วรึ” เถ้าแก่ขมวดคิ้วสงสัย ด้วยภาพทุกภาพที่ปักล้วนเป็นภาพดอกไม้แทบทั้งสิ้น ดอกไม้ที่ไร้แมลงมาดอมดม
ภาพปักส่วนใหญ่มักปักดอกไม้ไว้คู่กับผีเสื้อ หากภาพปักของนางกลับมีเพียงดอกไม้ เขาเคยถามนางว่าทำไมถึงไม่ปักผีเสื้อไว้ด้วย
ถ้าปักมันลงไปภาพของเจ้าจะยิ่งสวยสมบูรณ์แบบมากขึ้น หากนางกลับยิ้มไม่กล่าวอะไร เขาก็จนใจที่จะซักไซ้ไล่เรียง เมื่อลายปักของนางยังขายได้
เขาก็ย่อมไม่เดือดร้อนอะไร
“คราวนี้เป็นดอกมูกุงฮวานะคะ” จองฮยางบอกเสียงเรียบ
“อื้ม มันมีความหมายดี เอ้านี่สำหรับข้าตอบแทน และนี่ก็ผ้าจากเมืองจีน ข้าอยากให้เจ้าปักลายให้เสร็จภายในสามวัน
ได้หรือไม่ลูกค้าท่านนี้เขาอยากให้เป็นของขวัญวันเกิดภรรยาของเขาที่จะถึงในอีกสี่วันข้างหน้าน่ะ” เถ้าแก่อธิบายพร้อมกับยื่นเงินค่าตอบแทน
และผ้าสำรับหนึ่งให้นาง
“ได้ค่ะ อีกสามวันข้าจะมาใหม่” กล่าวจบนางก็ก้าวออกจากร้าน เถ้าแก่เจ้าของร้านผ้ามองตามหลัง
‘เฮ้อ น่าเสียดายจริงๆที่นางไม่สนใจลูกชายของเขา หากได้นางมาเป็นลูกสะใภ้ กิจการร้านของเขาคงเติบโตกว่านี้เป็นแน่’
“ท่านเจ้าคะ เคยเห็นผู้หญิงที่…”มักนึนเดินเข้ามาถามเถ้าแก่เจ้าของร้านผ้าทำให้เขาต้องหลุดออกจากความคิดของตัวเอง เขามองนางก่อนจะถาม
“เจ้าถามหานางทำไม”
“ท่านรู้จักนางเหรอเจ้าคะ นางเป็นคุณหนูของข้าเองเจ้าค่ะ ท่านพอจะทราบที่อยู่ของนางไหมเจ้าคะ” มักนึนระงับความดีใจไว้ไม่ไหว
นางถามเถ้าแก่อย่างร้อนรน
“ใช่ข้ารู้จักนาง แต่ไม่รู้หรอกนะว่านางพักอยู่ที่ไหน” แม่เห็นนางหน้าเศร้าไปเขาจึงกล่าวต่อ
“แต่นางจะมาส่งผ้าให้ข้าในอีกสามวัน เจ้ามาหานางวันนั้นก็แล้วกัน ข้าจะบอกนางให้เอง”
“จริงเหรอเจ้าคะ ขอบคุณท่านมาก ข้าไม่รู้ว่าจะตอบแทนท่านอย่างไรดี”
“ไม่ต้องตอบแทนข้าหรอก ข้าก็แค่ช่วยเท่าที่ช่วยได้เท่านั้น” เถ้าแก่พูดจบก็เดินเข้าร้านไปตอนรับลูกค้าที่กำลังเลือกผ้า มักนึนจึงเดินออกจากร้านไป
ท่ามกลางผู้คนมากมายที่นางไม่รู้จักหากนางกลับรู้สึกอบอุ่นอย่างประหลาด เมื่อมีความหวังที่จะได้เจอคุณหนูของนางอีกครั้ง อีกแค่สามวันเท่านั้น แค่สามวัน

“เถ้าแก่ ข้านำผ้ามาส่งค่ะ” จองฮยางเรียกเจ้าของร้าน เมื่อครบกำหนดสามวันนางก็นำผ้าที่ปักมาส่งตรงตามที่ตกลงไว้
“แม่นาง เมื่อสามวันก่อนมีแม่นางน้อยคนนึงมาถามหาเจ้านะ เจ้ายังมีญาติหรือไม่” เถ้าแก่ถามให้แน่ใจว่ามักนึนคนนั้นจะใช่ญาติของจองฮยางหรือไม่
หากไม่ใช่เขาจะได้ไม่ต้องรั้งนางไว้ให้นางเสียเวลา
“มีคนมาถามหาข้าเหรอคะ ไม่ทราบว่านางรูปร่างหน้าตาเป็นอย่างไรคะ”
เมื่อเถ้าแก่อธิบายรูปร่างหน้าตาของแม่นางน้อยจบ จองฮยางก็อุทานออกมาเบาๆ
“มักนึน”
“ใช่ นางชื่อมักนึน นางเป็นญาติของเจ้ารึ”
“ค่ะ นางเป็นญาติของข้า” นางและมักนึนถูกเลี้ยงด้วยกันมาตั้งแต่เด็ก แม้จะไม่ผูกพันกันทางสายเลือด
หากมักนึนก็เป็นเหมือนญาติที่เหลืออยู่เพียงคนเดียวของนาง
“งั้นเจ้าก็รอนางก่อนแล้วกัน ข้าบอกนางแล้วว่าเจ้าจะมาในวันนี้ อีกเดี๋ยวนางก็คงจะมา”
“ขอบคุณท่านมากค่ะเถ้าแก่” จองฮยางโค้งคำนับให้เถ้าแก่น้อยๆ

“คุณหนูคะ” มักนึนร้องเรียกจองฮยางด้วยความดีใจ ในที่สุดนางก็ได้เจอคุณหนูของนางแล้ว
จองฮยางเมื่อได้ยินเสียงเรียกก็หันมอง เมื่อเห็นว่าเป็นมักนึน นางก็รีบเดินเข้าไปจับมือ
“มักนึน ข้าดีใจที่ได้เจอเจ้าอีกครั้ง” จองฮยางก็ยินดีเช่นกันที่
“คุณหนู ข้าก็ดีใจที่ได้เจอท่านเช่นกันเจ้าค่ะ” มักนึนพูดพร้อมกับร้องไห้ออกมา นางมองสำรวจจองฮยางผ่านม่านน้ำตา
“ทำไมคุณหนูผอมอย่างนี้เจ้าคะ”
จองฮยางยิ้มให้กับคำพูดของมักนึน นางไม่ตอบกลับชวนอีกฝ่ายแทน
“ไว้เราไปคุยกันต่อที่บ้านเถอะนะ”

@ จบปลายพู่กันที่ 3

[ดอกมูกุงฮวา (무궁화) หรือ Rose of Sharon ซึ่งจะบานสะพรั่งทั่งประเทศระหว่างเดือนกรกฎาคมถึงเดือนตุลาคม สิ่งที่ทำให้ดอกไม้ชนิดนี้ไม่เหมือนดอกไม้ชนิดอื่นคือสามารถทนสภาพอากาศที่นิสัยไม่ดีร้ายและศัตรูพืชได้เป็นอย่างดี ความหมายของคำว่า มูกุงฮวา มาจากรากศัพท์ มูงกุง (무궁) ซึ่งหมายถึงความเป็นอมตะ ซึ่งสะท้อนความเป็นอมตะของประวัติศาสตร์เกาหลี ความมุ่งมั่น และความอดทนของชาวเกาหลี]

ปลายพู่กันที่ 4 ไร้ซึ่งเสียงเพลง

ภายในห้องที่ถูกจัดไว้อย่างเป็นระเบียบ
“คุณหนูทำไมท่านถึงผอมไปมากขนาดนี้” มักนึนจับมือจองฮยางพลิกไปมา “ดูสิ มือท่านก็เริ่มที่จะด้านขึ้นแล้ว”
จองฮยางยิ้มไม่ตอบ นางมองสังเกตมักนึนเช่นกัน
“มักนึน เจ้าก็ผอมไปมากเช่นกัน ที่ผ่านมาคงลำบากมากสินะ”
ได้ยินคุณหนูของนางพูดแสดงความห่วงใย มักนึนก็ถึงกับกลั้นน้ำตาไม่ไหว วันนี้นางช่างร้องไห้ง่ายเหลือเกิน เพียงแค่ได้เจอคุณหนู
ได้ยินเสียงของคุณหนู น้ำตามากมายก็ไหลออกมา คงเป็นการชดเชยความอัดอั้นตั้นใจที่สะสมมาเมื่อหลายวันก่อนนี้แน่ๆ
พอได้ระบายออกมามักนึนก็สบายใจขึ้น นางเริ่มจะควบคุมอารมณ์ของตัวเองได้บ้างแล้ว
“ข้าขอโทษที่ทิ้งเจ้ามา” จองฮยางกล่าวอย่างเสียใจ
“คุณหนูอย่ากล่าวโทษตัวเองเลย วันนั้นมีเหตุการณ์เกิดขึ้นมากมาย คุณหนูต้องมีความจำเป็นถึงได้ทำเช่นนี้” มักนึนกล่าวอย่างเข้าใจ
“คุณหนูคะ ข้านำคายากึมของคุณหนูมาด้วยนะเจ้าคะ” ทักทายกันเสียนานมักนึนก็เพิ่งคิดได้
นางรีบนำของสำคัญของคุณหนูของนางที่ลืมทิ้งไว้ออกมาจากห่อผ้า
คายากึมที่ได้รับการดูแลอย่างดีถูกส่งให้จองฮยาง นางรับมาลูบไล้เบาๆ นิ้วมือสัมผัสสายพิณทีละเส้น รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนดวงหน้า
น้ำตาพลันไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว นึกไม่ถึงว่านางจะได้สัมผัสมันอีกครั้ง เครื่องดนตรีที่นางรักมากที่สุด
“คุณหนูลองเล่นมันสิเจ้าคะ” มักนึนเห็นอาการของจองฮยางก็กระเซ้าให้นางเล่นคายากึม
รอยยิ้มที่เปื้อนหน้าจางหายไปทันทีที่มักนึนพูดประโยคนั้น จองฮยางมองคายากึมอีกครั้งก่อนจะตัดใจวางมันลง
“ข้าเล่นไม่ได้อีกแล้ว”
“ทำไมล่ะคะคุณหนู ทำไมท่านถึงเล่นไม่ได้” มักนึนถามอย่างไม่เขาใจ
“เมื่อปราศจากคนที่เข้าใจเสียงดนตรีของข้าแล้ว หากไม่มีคนเข้าใจ การเล่นคนตรีของข้าก็ไร้ความหมาย” จองฮยางพยายามพูดเสียงเรียบ
หากก็กลบความเศร้าหมองนั้นไม่ได้ มักนึนมองคุณหนูของนางด้วยความสงสาร เขาผู้นั้นช่างใจร้ายกับคุณหนูของนางยิ่งนัก
มีความจำเป็นอะไรกันที่ต้องทิ้งคุณหนูของนาง คงเป็นอย่างที่นางคิด เขาคนนั้นคงมีคนใหม่
คิดแล้วนางก็สงสารคุณหนูของนางนักที่ไปเผลอมอบหัวใจให้ชายเยี่ยงนั้น
“คุณหนูเจ้าคะ ลืมเขาเถอะนะคะ คนเยี่ยงนั้นอย่าเสียเวลามอบหัวใจให้อีกเลย” มักนึนกล่าวอย่างฉุนๆ ยิ่งคิดถึงเขาคนนั้นนางก็ยิ่งโกรธแทนคุณหนูของนาง
จองฮยางมองมักนึน ยิ้มทั้งน้ำตาให้กับคำแนะนำของนาง ถ้านางตัดใจได้ง่ายๆดังคำพูด นางคงไม่ต้องอยู่อย่างเศร้าหมอง ทรมานหัวใจเช่นนี้
‘ต่อไป เจ้าต้องอยู่อย่างมีความสุขนะ’
ความทรงจำครั้งสุดท้ายผ่านเข้ามาในห้วงคิด
‘ช่างเขียนคะ ข้าจะอยู่อย่างมีความสุขได้จริงหรือคะ ถ้าปราศจากท่าน’ นางคร่ำครวญประโยคนี้ซ้ำๆในใจ ท่ามกลางคืนเดือนมืดไร้ซึ่งแสงจันทร์
เฉกเช่นเดียวกับใจของนางในตอนนี้

“ยุนบก ข้ามาชวนเจ้าไปดื่มเหล้า” คิมอึนโฮ ยิ้มทักทายมาแต่ไกล
ยุนบกเงยหน้าขึ้นจากภาพที่กำลังวาด มองคิมอึนโฮก่อนจะถอนหายใจ
“ข้าต้องทำมาหากินนะอึนโฮ ไม่มีเวลามากมายเช่นเจ้าหรอก”
“ห๊า นี่เจ้าว่าข้าว่างงานรึ งานข้าออกมาก แต่ข้ากลับแอบอู้ออกมาก็เพื่อเจ้านะ หรือว่าเจ้าจะไม่ไป งานนี้ข้าจะเป็นคนเลี้ยงเอง” คิมอึนโฮวางเหยื่อล่อ
และก็เป็นผล เมื่อเขาเห็นดวงตาของยุนบกส่องประกาย
“ที่เจ้าพูดมา แน่นะ” ยุนบกถามย้ำเพื่อความแน่ใจ เงินทองตอนนี้ยิ่งหายาก ภาพวาดของคนไม่มีชื่อเสียงช่างขายได้ราคาน้อยนิด
เพียงเอาตัวรอดไปวันๆยังยาก อย่าหวังเลยว่าเขาจะนำเงินที่ได้มาไปกับเจ้าสิ่งนั้น หากแต่เมื่อมีคนคิดที่จะเลี้ยง ใครเลยจะพลาดโอกาสงามๆเช่นนี้
คิมอึนโฮพยักหน้าย้ำคำพูดตน เมื่อเห็นดังนั้นยุนบกก็ยิ้มเจ้าเล่ห์ขึ้นมาทันที
“เจ้าอย่าเผ่นหนีก่อนก็แล้วกัน” พูดจบยุนบกก็เดินนำหน้าคิมอึนโฮไป ทิ้งให้เขามองตามหลัง
“เฮอะ เจ้านี่ เห็นอย่างนี้ร้ายไม่เบาแฮะ” คิมอึนโฮพูดพลางส่ายหัว ก่อนจะเดินตามยุนบกไป

ที่หอนางโลม ยุนบกและคิมอึนโฮเมื่อเดินมาถึง พวกเขาแหงนหน้ามองป้ายก่อนจะมองหน้ากัน
“หอนางโลมนี่ขึ้นชื่อที่สุดในเปียงยางเชียวนะ” คิมอึนโฮก็พูดขึ้นพร้อมกับผายมือไปยังทางเขา
ยุนบกไม่สนใจฟัง เขายังคงเดินนำคิมอึนโฮเข้าไปก่อน เหล่านางโลมเมื่อเห็นแขกต่างก็รีบเข้ามาเชื้อเชิญ ฉุดรั้งคนที่นางต้องตาต้องใจไว้
ยุนบกและคิมอึนโฮกลับไม่สนใจ พวกนางถึงกับตาละห้อยจำต้องปล่อยแขกทั้งสองผ่านเข้าไปด้านใน
เมื่อเข้ามาในห้องด้านในที่เตรียมจัดไว้สำหรับแขกแยกเป็นห้องๆไว้เพื่อความเป็นส่วนตัว คิมอึนโฮก็พูดขึ้น
“วันนี้ถือว่าข้าเลี้ยงเจ้าเป็นพิเศษก็แล้วกัน” กล่าวจบเขาก็ปรบมือสามครั้ง ยุนบกขมวดคิ้วมองอีกฝ่ายอย่างไม่เข้าใจ หากความไม่เข้าใจนั้นก็อยู่ได้ไม่นาน
เมื่อประตูถูกเปิดออก
“ข้า ซอฮยอน เจ้าค่ะ” ซอฮยอนโค้งคำนับพร้อมกับกล่าวแนะนำตัว สาวใช้ของนางวางคายากึมก่อนจะจากไปพร้อมบานประตูที่ถูกปิดลง
ยุนบกไม่กล่าวอะไร เอาแต่นั่งดื่มเหล้า คิมอึนโฮจึงต้องกล่าวทักทายแทน
“ข้าคิมอึนโฮ” เขาผายมือไปทางยุนบก “นี่ยุนบกสหายของข้า”
เมื่อไปมีใครกล่าวอะไรแล้ว ซอฮยอนจึงเริ่มเล่นดนตรีด้วยใจที่สับสน นางไม่เข้าใจ เขาจำนางไม่ได้หรืออย่างไร
แต่ทำไมนางกลับจำเขาได้อย่างชัดเจน ช่างน่าขันนัก ระหว่างเล่นคายากึมอยู่นั้นนางลอบมองเขาพร้อมกับรอยยิ้มที่ขมขื่น
“ยุนบก เมื่อไหร่เจ้าจะมาเป็นช่างเขียนในศูนย์ศิลปะซักที” ได้ยินคิมอึนโฮพูดเช่นนั้น ยุนบกก็เข้าใจในทันทีว่าทำไมอีกฝ่ายถึงชวนเขามาดื่มเล่า
เพราะเพื่ออยากจะพูดเรื่องนี้นี่เอง
ยุนบกถอดหายใจ เอาแต่นั่งดื่มเหล้าไม่ตอบคำถามของคิมอึนโฮ จนเขาเริ่มหงุดหงิด
“นี่เจ้า อย่าเอาแต่ดื่มได้มั้ย”
“ก็เจ้าชวนข้ามาดื่มนี่ ไม่ได้ชวนมาคุยเรื่องนี้เสียหน่อย” ยุนบกตอบอย่างยียวน
“นี่” เมื่อเห็นอีกฝ่ายเริ่มโมโห ยุนบกจึงรีบยกมือห้ามก่อนที่คิมอึนโฮจะพูดจบประโยค
“ข้าบอกเจ้าแล้ว ว่าข้าไม่สามารถสอนใครได้” พูดจบเขาก็ยกเหล้าขึ้นดื่มอีกจอก
“งั้นเจ้าก็มาเป็นช่างเขียนในศูนย์ ไม่ต้องเป็นอาจารย์ด้วยก็ได้” คิมอึนโฮยอมอ่อนข้อให้ เพราะเขาอยากได้ยุนบกมาช่วยศูนย์ศิลปะเปียงยางมาก
หากได้ยุนบกมาช่วยอีกแรงรับรองศูนย์ศิลปะเปียงยางจักมีชื่อเสียงไม่แพ้ที่เมืองหลวงเลยทีเดียว
ซอฮยองจึงได้รู้ว่ายุนบกเป็นช่างเขียนจากบทสนทนาของพวกเขา
เมื่อเสียงดนตรีจบลง ซอฮยอนโค้งคำนับพวกเขาอีกครั้ง
“เจ้ายังคงบรรเลงเพลงได้เพราะเช่นเดิม” ยุนบกพูดพร้อมกับมองนาง “เพียงแต่ครั้งนี้เหมือนกับเจ้ามีเรื่องไม่สบายใจ ดนตรีจึงไม่พลิ้วไหวดังเดิม”
เขากล่าวติงเบาๆ หากคำพูดของเขากลับทำให้ดวงตาของนางสั่นไหว ส่องประกายด้วยความยินดี เขายังคงจำนางได้สินะ
“ท่านรู้ด้วยเหรอคะ” ซอฮยอนถาม ยุนบกแสยะยิ้มกับคำถามของนาง
“เฮอะ ถ้าเรื่องแค่นี้ข้าไม่รู้ ข้าจะเป็นช่างเขียนได้อย่างไร”
“ยุนบก ข้าก็เป็นช่างเขียนเช่นเจ้า หากข้ากลับไม่รู้ เจ้าจะนำสิ่งนี้มาอ้างได้อย่างไร” คิมอึนโฮแย้งขึ้น
ก่อนจะหันไปกล่าวขออภัยนางที่ถูกยุนบกกล่าวล่วงเกิน “แม่นางซอขออภัยแทนเพื่อนของข้าด้วย”
“ข้ารู้ก็แล้วกันน่า” ยุนบกกล่าวพร้อมกับลุกขึ้น ซอฮยอนยังคงมองเขา “ เฮ้อ ข้าก็กินจนสมใจแล้ว ข้าขอตัวกลับก่อนแล้วกันนะ”
“นี่คอยเดี๋ยวสิ เจ้าคิดจะทิ้งข้าไว้คนเดียวรึ” คิมอึนโฮระหว่างพูดเขาก็รีบล้วงหาเงินมาจ่ายเหล้า
“เฮ่ ยุนบก” คิมอึนโฮร้องเรียกยุนบกพร้อมกับส่ายหัวด้วยความอ่อนใจ “ไม่คิดจะรอข้าจริงๆรึนี่”

@ จบปลายพู่กันที่ 4@

ท่านokk ข้าน้อยก็อยากบรรยายความรู้สึกนึกคิดให้มากๆเหมือนกันขอรับ แต่ปัญหาคือ ข้าน้อยบรรยายความรู้สึกไม่เก่งนี่สิ (แล้วยังกล้าคิดแต่งเรื่องนี้อีกรึ ฮ่าๆ ใครว่าเนี่ย มองขวาแลซ้าย ^^) แต่ก็จะพยายามให้มากที่สุดก็แล้วกันนะขอรับ ขอบคุณสำหรับข้อเสนอขอรับ ใครอยากเสนออะไรก็บอกได้เลยนะขอรับ ข้าน้อยพร้อมรับและทำตาม(ถ้าไหวนะ ฮ่าๆ)
ขอให้สนุกกับการอ่านการจิ้นนะขอรับ แต่ละตอนช่างยาวไม่เท่ากันจริงๆ -_-

ปลายพู่กันที่ 5 สายลมพัดผ่าน

ทามกลางความมืดบนถนนที่พลุนพล่านไปด้วยผู้คน ยุนบกเดินปล่อยอารมณ์ ปล่อยความรู้สึกไปกับสายลมที่พัดผ่าน พลางถอนหายใจ
เขาแหงนหน้ามองท้องฟ้า คืนนี้หมอกเมฆเยอะจนแทบมองไม่เห็นดวงจันทร์ มันชวนให้ใจเศร้าหมองยิ่งนัก และใจเขาก็ไม่ต่างจากดวงจันทร์ในคืนนี้เลย
ยุนบกยิ้มให้กับความคิดตัวเอง โชคชะตาช่างเล่นตลกกับเขานัก คนที่เขาอยากเจอ อยากพบหน้ากลับไม่เจอ
หากเมื่อเจอกลับเป็นอีกคนที่เมื่อมองนางแล้วเขากลับยิ่งคิดถึงอีกคน
“จองฮยางเจ้าไปอยู่ที่ใดกัน ใยสววรค์ถึงกลั่นแกล้งข้าเช่นนี้” ยิ่งคิด อารมณ์เขาก็ยิ่งเศร้าหมอง น้ำตาพลันไหลออกมา
“ฮ่าๆ ข้านี่ช่างอ่อนแอนัก” เขายกแขนเสื้อขึ้นมาเช็ดหน้าลวกๆ พร้อมทั้งยิ้มออกมา
‘บนโลกใบนี้ความสุขนั้นหายากยิ่ง’
“จริงอย่างที่ชายชราคนนั้นว่าไว้จริงๆ” ยุนบกพึมพำเบาๆ
เขายังคงเดินต่อไปเลื่อยๆ เสียงผู้คนเริ่มเบาลง เขาจึงรู้ตัวว่าเดินมาไกลจากเมืองมากแล้ว เมื่อหันมองรอบๆด้าน
บรรยากาศที่เงียบสงัดมีเพียงสายลมพัดหวีดหวิว เขาเดินไปนั่งที่เนินเขาแหงนมองดวงจันทร์แม้จะไม่เห็นชัดเจน
แต่การทำเช่นนี้ก็ช่วยให้เขาสบายใจขึ้นอย่างน่าประหลาด ความทุกข์ ความเศร้าเริ่มบรรเทาลง
“จองฮยางข้าคิดถึงเจ้าเหลือเกิน”

ซอฮยอนกำลังเลือกดูลายผ้าที่ปักอย่างประณีต ผ้าผืนนี้ทอมาจากเมืองจีน จึงมีสีสันที่สดและสวยงาม เมื่อมีลายปักเพิ่มเข้าไปบนผ้า
ผ้าผืนนี้ก็ยิ่งสวยมากขึ้นไปอีก นางยิ้มเมื่อตัดสินใจเลือกผ้าที่ต้องการได้
“แม่นางผ้าผืนนี้งดงามมากที่เดียว เจ้าช่างตาถึงนัก” เถ้าแก่ร้านขายผ้าเดินเข้ามากล่าวเมื่อเห็นท่าทางว่าลูกค้าสนใจสินค้าตน
“ไม่ทราบว่าใครเป็นคนปักคะ”
“อืม แม่นางจองฮยางน่ะ นางปักได้งามจริงๆ” เถ้าแก่นึกชื่อของคนที่ปักพร้อมๆทั้งมองหน้าคนถามพลางนึกว่าตนเคยเห็นนางที่ไหน
เมื่อนึกขึ้นได้เขาก็ถึงกับยิ้มกว้าง
“แม่นางใช่ ซอฮยอนคนงามแห่งเมืองเปียงยางนี้รึเปล่า” เถ้าแก่ถามเรื่องนี้ขึ้นมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย พร้อมทั้งสาธยายต่อโดยไม่รอคำตอบ
“ถ้าใช่ แม่นางก็มีคู่แข่งแล้วล่ะ เพราะแม่นางจองฮยางที่ปักผ้าผืนนี้ก็งดงามไม่แพ้เจ้าเลย หากนางเล่นคายากึมเป็นเช่นเจ้า คงกลายเป็นคู่แข่งที่น่ากลัวนัก”
ซอฮยอนถึงกับยิ้มให้กับคำพูดของเถ้าแก่คนนี้ นางยังไม่เห็นผู้หญิงที่ปักผ้าผืนนี้เลย เถ้าแก่ก็คิดเป็นตุเป็นตะไปเสียแล้ว
“แต่ถ้าคิดอีกแง่เมืองนี้ก็มีคนงามเพิ่มขึ้นอีกคนแล้ว ช่างดีจริงๆ ฮ่าๆ” นางไม่พูดอะไร ยังคงยิ้มให้กับคำพูดนั้น
“ผ้าผืนนี้ราคาเท่าไหร่คะ”
“ตกลงเจ้าเลือกผืนนี้ใช่มั้ย” เมื่อเห็นนางพยักหน้า เขาก็บอกราคา นางจ่ายเงินอย่างไม่ลังเลกับราคาของผ้าที่ถูกเสนอมา ด้วยผ้าผืนนี้ถูกใจนางยิ่งนัก

ยุนบก วันนนี้เขาตัดสินใจว่าจะไปดูศูนย์ศิลปะเปียงยางสักหน่อย อยากรู้ว่าทำไมคิมอึนโฮถึงอยากให้เขาไปอยู่ที่นั่นมากนัก เมื่อเดินไปถึงหน้าประตู
คนรับใช้คนนึงก็ออกมาถามเขา
“ท่านมีธุระอะไรรึขอรับ”
“อ๋อ ข้ามาหาท่านคิมอึนโฮน่ะ”
“ท่าน”
“ข้า ซอยุนบกเป็นเพื่อนของเขา” เมื่อได้ยินแขกบอกว่าเป็นเพื่อนของคิมอึนโฮ คนรับใช้ก็รีบเชิญเขาเข้าไปด้านใน
ระหว่างทาง ยุนบกก็มองเห็นคิมอึนโฮพูดคุยอยู่กับคนกลุ่มนึง
“นี่ คิมอึนโฮ ช่างเขียนที่เก่งที่สุดในเปียงยาง เป็นผู้ที่วาดภาพนี้ขอรับท่าน” คิมอึนโฮโค้งคำนับเมื่อเจ้าของศูนย์ศิลปะกล่าวแนะนำเขากับพ่อค้าที่มาจากญี่ปุ่น
“ภาพวาดของเจ้าสวยงามมาก” พ่อค้าจากญี่ปุ่นกล่าวชม
“ขอบคุณมากขอรับ”
“ตกลง ข้าจะซื้อภาพนี้แหละ เจ้าเสนอราคามาได้เลย”
“ขอบคุณท่านมากขอรับ” เจ้าของศูนย์กล่าว พ่อค้าจากญี่ปุ่นมักจ่ายหนักเมื่อขายภาพได้ราคาดีเช่นนี้เขาก็อารมณ์ดีเป็นพิเศษ
เขาพยักหน้าให้คิมอึนโฮไปได้ อึนโฮโค้งคำนับก่อนจะออกไป
“อาจารย์คิมขอรับ เพื่อนของท่านมาหาขอรับ” คิมอึนโฮมอง เมื่อเห็นว่าเป็นยุนบกเขาก็ฉีกยิ้มกว้างอย่างดีใจ
ยุนบกขมวดคิ้ว มองคิมอึนโฮตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า ราวกับเขาสงสัยอะไรบางอย่าง
“ทำไม เจ้าไม่เชื่อรึว่าข้าจะวาดภาพเก่งที่สุดในเปียงยาง”
“ก็มันไม่น่าเชื่อนี่นา เจ้าน่ะรึเก่งที่สุดในเปียงยาง ช่างโม้เกินไปแล้ว” ยุนบกพูดพร้อมกับส่ายหน้า
“นี่เจ้า” คิมอึนโฮถึงกับชี้หน้ายุนบก ก่อนที่เขาจะเปลี่ยนมาหัวเราะแทน
“ฮ่าๆ เจ้านี่มันจริงๆเลย แล้วมาหาข้าถึงที่นี่เพราะตัดสินใจได้แล้วใช่มั้ยว่าจะ” เขาพูดยังไม่ทันจบประโยค ยุนบกก็ขัดขึ้นก่อน
“เฮ้อ เจอเจ้าทีไร พูดถึงแต่เรื่องนี้ทุกที ต่อไปข้าคงไม่อยากเจอเจ้าเพราะเรื่องนี้แหละ”
“ข้าอยากให้เจ้ามาอยู่ที่ศูนย์จริงๆนะ” เมื่อเห็นคิมอึนโฮจริงจัง ยุนบกก็ไม่พูดเล่นอีก
“ก็ได้ ข้าตกลง แต่ข้าขอแค่วาดภาพนะ” ได้ยินคำตอบเช่นนี้คิมอึนโฮถึงกับยิ้มร่า
“อา ช่างเป็นเรื่องที่น่ายินดียิ่ง เราไปหาอะไรดื่มกันดีกว่า มื้อนี้ข้าเลี้ยงเจ้าเอง”
“เฮอะ นี่เจ้ายังไม่เข็ดอีกรึ” ยุนบกเลิกคิ้วถามยิ้มๆ
“ครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายที่ข้าจะเลี้ยงเจ้า ต่อไปเจ้าจะไม่มีวันได้กินของฟรีจากข้าอีก ดังนั้นอยากกินอะไรก็รีบๆกินซะนะ” คิมอึนโฮก็ตอบกลับ
แบบยียวนไม่แพ้กัน
“ได้” ยุนบกพยักหน้า สายตามองที่ถุงเงินราวกับจะประเมินราคาของมัน
“หวังว่าเจ้าจะมีเงินจ่ายก็แล้วกันนะ”

ที่ร้านเหล้า ชายสองคนดื่มเหล้าต่างน้ำ เสียงหัวเราะดังขึ้นเป็นระยะ วันนี้พวกกะเอาให้ตายกันไปข้างเลยทีเดียว
คิมอึนโฮมองขวดเหล้าที่ล้มระเนระนาดพลางกลืนน้ำลาย เขาไม่คิดว่ายุนบกจะดื่มได้มากมายขนาดนี้ และคิดว่านี่ก็คงเพียงพอแล้ว
ถ้ามากกว่านี้เขาคงไม่มีเงินจ่ายค่าเหล้าแน่
“ยุนบก ข้าว่าพอได้แล้วมั้ง” คิมอึนโฮกล่าวอย่างกังวล
“นี่เจ้ากลัวว่าจะไม่มีเงินจ่ายรึ”
“ถ้าข้าบอกว่าใช่ เจ้าจะไม่ว่าข้าใช่มั้ย” คิมอึนโฮไม่สบายใจ ด้วยเขารับปากยุนบกไว้แล้วว่าให้เขากินเท่าไหร่ก็ได้
เมื่อทำไม่ได้อย่างที่พูดเขาก็อดที่จะรู้สึกผิดไม่ได้ ถ้ายุนบกจะว่าอะไรเขา เขาก็พร้อมรับแม้จะอายสักเพียงไรก็ตาม
หากก็ไม่เป็นอย่างที่เขาคิดเมื่อยุนบกไม่ว่ากล่าวอะไรเขาและยอมโดยง่าย
“ฮ่าๆ ข้าก็ชักไม่ไหวแล้วเหมือนกัน”
หลังจากที่จ่ายเงินพวกเขาก็เดินกลับด้วยกัน ก่อนทึคิมอึนโฮจะกล่าวลาเมื่อถึงทางแยก
“ข้าคงต้องแยกกับเจ้าแล้ว เจ้าเดินกลับไหวรึเปล่า” แม้เขาจะแทบพยุงตัวเองไม่ได้ หากก็ถามยุนบกด้วยความห่วงใย
“ฮ่าๆ เจ้าเอาตัวเองให้รอดก่อนเถอะ” ยุนบกตอบอย่างยียวน
พร้อมทั้งเอามือทุบอก“แค่นี้ข้าสบายมาก เจ้าไม่ต้องกังวล” คิมอึนโฮมองยุนบกอีกครั้งให้แน่ใจ เมื่อเห็นว่าเขายังทรงตัวได้ดี เขาจึงเดินจากไป

“ว้าว นี่มัน ซอฮยอนคนงามนี่นา เจ้ามาทำอะไรดึกๆดื่นๆ ให้ข้าเดินไปส่งเจ้ามั้ย” ชายขี้เมากลุมนึงเข้ามาล้อมซอฮยอนกับสาวใช้ของนางไว้
ซอฮยอนมีสีหน้าตกใจ หากนางก็พยายามทำตัวสงบไว้ สาวใช้ของนางก็เช่นกัน
“นายท่าน กรุณาหลีกทางด้วยค่ะ”
“ซอฮยอนคนงามขอร้อง ข้าก็อยากจะหลีกทางให้อยู่หรอกนะ หากตอนกลางคืนช่างอันตรายนัก
ข้าจะปล่อยให้ผู้หญิงสองคนเดินกลับหอนางโลมเพียงลำพังได้อย่างไร” ชายคนนั้นกล่าว แม้คำพูดของเขาจะฟังดูดีสักเพียงใด
หากนางก็รู้ว่าเขาไม่คิดเพียงแค่นั้นอย่างแน่นอน
“นายท่าน กรุณาหลีกทางให้ข้าด้วยค่ะ” ซอฮยอนย้ำอีกรอบ ด้วยใจที่หวาดหวั่น นางกุมมีดสั้นที่อยู่ในเสื้อแน่น
“ข้าก็บอกเจ้าแล้ว”
“งั้นข้าจะเป็นคนไปส่งนางเอง”
เสียงปริศนาดังขึ้นจากด้านหลัง ชายคนนั้นจึงต้องหันกลับไปมอง เพื่อนของเขาเมื่อเห็นว่าเป็นใครก็รีบกระซิบ
“เมื่อตอนกลางวัน ข้าเห็นเขากับอาจารย์คิม ข้าว่าเราอย่ายุ่งดีกว่านะ” ชายคนนั้นหันมองยุนบกอีกครั้งอย่างหงุดหงิด ก่อนจะเดินจากไป
“ท่าน” ซอฮยอนเรียกยุนบกอย่างดีใจ
“จองฮยาง” ยุนบกพึมพำ “เป็นเจ้าจริงๆรึ” เพราะเขาดื่มเหล้ามากไปทำให้ตาพร่ามองซอฮยอนเป็นจองฮยางไป
ยุนบกรีบเดินเข้ามาหานางพร้อมทั้งกุมมือนางไว้ ซอฮยอนและสาวใช้ถึงกับตกใจที่เขาทำกริยาเช่นนั้น
“เป็นเจ้าจริงๆรึนี่” ยุนบกยังคงพึมพำต่อไป เขาทั้งดีใจ ทั้งยินดี ในที่สุดเขาก็ได้เจอนาง
ซอฮยอนได้ยินที่เขาเรียกไม่ชัด หากนางก็รู้ว่าเขาเมามากจึงไม่ดึงมือที่เขากุมออก
“ท่านคะ”
เมื่อได้ยินคำเรียก ยุนบกจึงจ้องมองนางอีกครั้ง และครั้งนี้ก็ดูเหมือนจะนาน นานจนนางนึกว่าเขาจะยืนมองนางอยู่อย่างนี้ทั้งคืน
ยุนบกเมื่อเห็นแน่ชัดแล้วว่าเป็นใคร เขาก็รีบปล่อยมือทันที
“ซอฮยอนรึ เอ่อ ขอโทษด้วย” ซอฮยอนยิ้มให้กับคำขอโทษของเขา ไม่นึกว่าขนาดเมาเขาก็ยังนึกถึงมารยาทได้
“ข้าว่าจะไปส่งเจ้า งั้นเราก็ไปกันเถอะนะ” ยุนบกกล่าวพร้อมทั้งเริ่มเดินนำ เขาพยายามปกปิดความผิดหวังหากก็ทำได้ยากเหลือเกิน
ดีที่ซอฮยอนไม่สังเกตเห็นความผิดปกตินั้นเพราะนางยังคงยินดีที่ได้เจอเขาอีกครั้ง
เมื่อยุนบกเดินมาส่งซอฮยอนที่หน้าหอนางโลม เขาก็กล่าวขอตัว
“ข้าคงต้องไปแล้ว”
“เดี๋ยวก่อนค่ะท่าน ดึกขนาดนี้อีกทั้งท่านก็เมามาก ข้าว่าคืนนี้ท่านพักที่นี่ดีกว่านะคะ” นางไตร่ตรองดีแล้วจึงพูดเช่นนี้ เพราะระหว่างที่เขาเดินมาส่งนาง
เขาก็แทบทรงตัวไม่ได้ บางครั้งนางก็ต้องช่วยพยุงเขาไว้ แล้วอย่างนี้จะให้นางปล่อยให้เขาเดินกลับได้ยังไง
ยุนบกอยากจะโต้เถียงนางนัก หากก็รู้เช่นกันว่าเขาเมามาก คงเดินกลับไม่ไหวจริงๆ จึงพยักหน้ารับข้อเสนอของนาง

@จบปลายพู่กันที่ 5@

ไม่อยากให้ทุกท่านต้องคอยนาน ข้าน้อยจึงตัดฉากเร็วไปหน่อยนะขอรับ เพราะอยากให้เฮียกะเจ๊เจอกันซักที ข้าน้อยเหนื่อยใจ(แถมนอนไม่ค่อยหลับY Y) เพราะยังไม่มีฉากหวานๆมาชวนจิ้น ฮ่าๆ

ปลายพู่กันที่ 6 บทบรรเลงอีกครั้ง

จองฮยางนั่งมองมักนึนพลางครุ่นคิด นางช่างหนักใจเหลือเกินที่ต้องให้มักนึนมาร่วมลำบากด้วย ตอนนางอยู่คนเดียว
แม้จะอดมื้อกินมื้อหากนางก็เต็มใจในสภาพเช่นนั้น แต่เมื่อมีอีกคนมาร่วมลำบาก นางก็รู้สึกไม่สบายใจ
ลำพังเงินที่ได้จากการปักผ้าหรือจะเพียงพอสำหรับคนสองคน จองฮยางนั่งถอนหายใจมาไม่รู้กี่ครั้งแล้วสำหรับวันนี้
ช่างเป็นการตัดสินใจที่ลำบากเหลือเกิน
“คุณหนู ท่านเป็นอะไรไปคะ” มักนึนถามขึ้นเมื่อเห็นท่าทางไม่สบายใจของอีกฝ่าย
“ข้าจะเล่นคายากึม” จองฮยางตัดสินใจพูดในที่สุด มักนึนยิ้มแทบทันทีที่คุณหนูของนางกล่าวจบ นางดีใจที่คุณหนูของนางจะกลับมาเล่นสิ่งที่นางรักอีกครั้ง
นางดีใจที่คุณหนูของนางจะคลายความเศร้าได้บ้าง หาใช่เรื่องอื่นใดไม่
“มักนึน วานเจ้าช่วยหาลูกค้าด้วยนะ ไม่ต้องมากหรอก แค่เราสองคนอยู่อย่างสบายก็พอแล้ว” จองฮยางยังคงกล่าวเรียบๆ
การทำเช่นนี้จะทำให้มักนึนสบายขึ้น แม้นางจะต้องเล่นคายากึมด้วยความว่างเปล่าก็ตาม
‘ช่างเขียนคะ ท่านจะโกรธข้ารึเปล่าคะ ถ้าข้าต้องเล่นมันโดยปราศจากหัวใจ’

“โอย” ยุนบกตื่นขึ้นมาพร้อมอาการปวดหัวอย่างรุนแรง ด้วยเมื่อคืนเขาดื่มหนักไปหน่อย ตอนเช้าจึงต้องทนรับความทรมานเช่นนี้
ยุนบกหันมองรอบกาย ฟูกนอน ม่าน ผนังล้วนไม่คุ้นเคย เขาอยู่ที่ไหนกันนะ เมื่อคืนจำได้ว่า เขานั่งดื่มกับคิมอึนโฮ จากนั้นก็แยกจากกัน
แล้วเขามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง มันเหมือนเลือนราง เหมือนอยู่ในความฝัน และเหมือนเขาได้เจอจองฮยางในนั้นด้วย ยุนบกยิ้มให้กับความคิดบ้าๆของตัวเอง
เสียงเคาะประตูดังขึ้น ซอฮยอนและสาวใช้ยกสำรับมารอเขาที่หน้าห้อง
“ท่านคะ ทานอาหารเช้าเจ้าค่ะ” ซอฮยอนเรียกยุนบกจากด้านนอก
ยุนบกลุกขึ้น หยิบทูรูมากีที่ใช้ห่มเมื่อคืนขึ้นมาสวม ก่อนจะเดินไปเปิดประตู
“ซอฮยอน เป็นเจ้ารึ” เขามองซอฮยอนอย่างงงๆ คิ้วขมวดมุ่ง ก่อนจะคิดได้ว่าเมื่อคืนเขาได้ช่วยนางไว้ ซอฮยอนยิ้มให้เขา
“เชิญนั่งก่อนค่ะ” ยุนบกมองดูสำรับ พร้อมกับนั่งลงอย่างว่าง่าย
เขานั่งทานข้าวไปสักพัก คิดอย่างกังวล เมื่อคืนเขาทำสิ่งไม่ควรไปรึเปล่า
“เมื่อคืน ข้า” ซอฮยอนรู้ว่าเขาต้องการถามอะไร นางยิ้มส่ายหน้าเป็นคำตอบ
ยุนบกมองนาง ก่อนจะถอนหายใจอย่างโล่งอก
“อาหารเจ้าอร่อยมาก ข้าคงต้องไปแล้ว” เขากล่าว ก่อนจะหยิบคัดที่ถอดไว้ขึ้นมาสวม
“เมื่อคืน ขอบคุณท่านมาก” เท้าที่กำลังจะก้าวหยุดชะงักเมื่อได้ยินคำกล่าวของนาง ยุนบกหันกลับมาหานางอีกครั้ง
“ต่อไปก็อย่ากลับดึกอีก” ยุนบกกล่าวอย่างจริงจัง พร้อมทั้งบ่นทิ้งท้าย “รู้ทั้งรู้ว่ามันอันตรายแค่ไหน” พูดจบเขาก็เดินจากไป ซอฮยอนมองตามหลัง
ยิ้มของนางส่งไปถึงดวงตา ใจสั่นไหวเมื่อรับรู้ว่าเขาเป็นห่วง จะดีสักแค่ไหนหากนางได้หัวใจของชายผู้นี้
“คุณหนูคะ ดูท่านอารมณ์ดีจังเจ้าค่ะ” สาวใช้มองคุณหนูพร้อมทั้งยิ้มตาม
“เพราะข้ามีเรื่องน่ายินดี” แม้จะยังไม่เข้าใจในคำตอบ แต่เมื่อเห็นคุณหนูของนางมีความสุข นางก็มีความสุขด้วย

“ยุนบก เจ้าไปไหนมา” คิมอึนโฮเมื่อเห็นยุนบกก็รีบวิ่งมาหา “เจ้าของศูนย์อยากพบเจ้าน่ะ แต่ก่อนจะไป ข้าจะพาเจ้าไปเก็บของไว้ที่บ้านพักก่อน”
เขากล่าวพร้อมทั้งช่วยยุนบกถือห่อผ้า ก่อนจะเดินนำไปยังเรือนที่เตรียมไว้สำหรับช่างเขียนในศูนย์ศิลปะแห่งนี้
ยุนบกยืนมองที่พักใหม่ มันใหญ่มากทีเดียว ใหญ่เกินกว่าที่จะอยู่เพียงคนเดียว เขาหันมองคิมอึนโฮเป็นเชิงถาม
คิมอึนโฮยิ้มกว้าง “นี่เจ้าต้องขอบคุณข้านะ เพราะข้าเจ้าถึงได้ที่อยู่กว้างขนาดนี้”
“งั้นข้าขออยู่แบบพวกเขาก็แล้วกัน” ยุนบกกล่าวพลางมองไปยังเรือนของช่างเขียนคนอื่นๆที่มีขนาดเล็กกว่าของเขา
“เฮ้อ ไม่อยากขอบคุณข้าก็ไม่เป็นไร จริงๆแล้วเพราะเรือนหลังเล็กเต็มต่างหาก เจ้าถึงโชคดีได้อยู่เรือนหลังนี้” คิมอึนโฮอธิบายอย่างไม่เต็มใจ
ก่อนจะเปลี่ยนน้ำเสียงกลับมาร่าเริงอีกครั้ง
“และนี่ก็ที่อยู่ของข้า อยู่ใกล้ๆเจ้าเลย” พร้อมกับผายมือไปยังเรือนด้านข้าง ยุนบกมองตามพลางถอนหายใจ งานนี้คงมีเจ้านี่เอี่ยวไม่มากก็น้อยล่ะนะ
เมื่อเก็บของเรียบร้อยแล้วคิมอึนโฮก็พายุนบกไปแนะนำกับเจ้าของศูนย์
“ข้า ซอยุนบกขรับ” ยุนบกกล่าวแนะนำตัวพร้อมกับโค้งคำนับ
“อืม จากที่ฟังมาข้านึกว่าเจ้าจะยะโส ที่แท้ก็มีสัมมาคารวะดีนี่” เจ้าของศูนย์มองยุนบกกล่าวยิ้มๆ
“แล้วนี่เจ้ามีนามแฝงรึยัง”
“ข้าไม่มีและไม่ต้องการขอรับ” ยุนบกพูดเสียงหนักแน่น นามแฝงมีแค่นามเดียวก็พอ นามที่อาจารย์ของเขาเป็นคนตั้งให้
ถึงตอนนี้เขาก็ยังคงเก็บตราประทับนั่นไว้เป็นอย่างดี หากแต่เมื่อคิดที่จะละทิ้งมันแล้ว เขาก็ไม่อยากได้นามอื่นอีก
เจ้าของศูนย์และคิมอึนโฮออกจะแปลกใจที่ได้ฟังเช่นนั้น หากเมื่ออีกฝ่ายยืนยันหนักแน่นเช่นนั้นเขาก็คงยากที่จะฝืนใจ
“อืม นามนั้นสำคัญไฉน ในเมื่อภาพที่เจ้าวาด ย่อมแสดงออกถึงตัวผู้วาดเอง แม้มีคนอื่นมาวาดลอกเลียน ภาพนั้นก็ยังคงเป็นภาพเลียนแบบ
หาใช่ภาพที่เจ้าวาดไม่ จงทำงานของเจ้าให้ดีก็พอ ข้าเชื่อว่าเจ้าจะพาศูนย์ศิลปะเปียงยางของเราไปไกลกว่าที่เป็นอยู่ตอนนี้อย่างแน่นอน
อย่าทำให้ข้าผิดหวังล่ะ” พูดจบเขาก็ตบบ่ายุนบกสองสามทีก่อนจะเดินไปดูงานของช่างเขียนคนอื่นๆต่อ
“เอ้า นี่งานแรกของเจ้า ไปวาดภาพงานเลี้ยงที่บ้านไต้เท้าลี” ไต้เท้าลีหรือผู้ว่าการลีที่ย้ายมาประจำการที่นี่เมื่อเดือนก่อน เพียงย้ายมาได้ไม่นาน
บ้านเขาก็จัดงานเลี้ยงเป็นว่าเล่น

ยุนบกมองประตูบ้าน เงยหน้ามองป้ายเมื่อแน่ใจจึงเคาะประตู
“มีธุระอะไรรึขอรับ”
“ข้าเป็นช่างเขียนที่จะมาวาดภาพให้ไต้เท้าลีน่ะ”
“งั้นเชิญทางนี้เลยขอรับ”
เมื่อผ่านประตูเข้ามาเขาก็ได้พบซอฮยอนอีกครั้ง แม้แต่นางก็ต้องมาร่วมบรรเลงเพลงด้วยเหรอนี่ ซอฮยอนเมื่อเห็นยุนบกอารมณ์ของนางก็เปลี่ยนไป
จากความว่างเปล่ากลายเป็นความยินดี ดวงตาเป็นประกายสดใส ผู้ว่าการลีมองซอฮยอนอย่างต้องใจ นึกไม่ถึงว่าในเมืองนี้จะมีหญิงที่งามเช่นนางอยู่ด้วย
“ข้า ซอยุนบกขอรับ” ยุนบกกล่าวแนะนำตัว ผู้ว่าการลีจึงละสายตาจากซอฮยอน
“มาแล้วก็เริ่มวาดได้” กล่าวจบเขาก็หันไปสนใจซอฮยอนต่อ
ยุนบกเดินไปนั่ง เตรียมอุปกรณ์สำหรับวาดภาพ ก่อนจะลงมือวาด
ซอฮยอนระหว่างที่ดีดพิณ นางจดจ้องเพียงยุนบกตลอดเวลา สายตาที่จริงจังของเขาเมื่อมองมาทางนาง ช่างชวนให้ใจสั่นไหว
ซอฮยอนยิ้มให้เขาทั้งใบหน้าและดวงตา ยุนบกเห็นนางส่งยิ้มให้ก็ยิ้มตอบน้อยๆ สายตาเขายังคอยสังเกตสีหน้า ท่าทางของแต่ละคน
ก่อนจะบรรจงวาดมันลงไปบนกระดาษ เวลาผ่านไปจากกระดาษที่ว่างเปล่าก็ปรากฏภาพวาดขึ้น ยุนบกมองสำรวจความเรียบร้อยอีกครั้งก่อนจะวางพู่กันลง
“เสร็จแล้วรึ” ผู้ว่าการลีถามอย่างแปลกใจ
“ขอรับ” ยุนบกตอบ
ผู้ว่าการลีจึงลุกขึ้นเดินมาดู เขาหยิบภาพขึ้นมอง กวาดสายตาสังเกตภาพอย่างละเอียด ยุนบกยืนรอคอยอย่างสงบ
เวลาผ่านไปชั่วครู่ก่อนที่เสียงหัวเราะจะดังขึ้น
“ฮ่าๆ วาดได้ดี ดีมาก ข้าชอบภาพของเจ้า ต่อไปเมื่อข้าจัดงาน ก็ให้เขาส่งเจ้ามานะ ” ผู้ว่าการลีกล่าวชมพร้อมทั้งตบบ่ายุนบกเบาๆ
ยุนบกโค้งรับคำ

@ จบปลายพู่กันที่ 6 @

[ทู-รู-มา-กี (두루마기)
เป็นเสื้อนอกขนาดยาวเลยเข่า มีทั้งผู้หญิงและผู้ชาย ใส่เมื่อออกไปข้างนอกหรือเพื่อสร้างความอบอุ่นในหน้าหนาวและถ้าเป็นขุนนางหรือชนชั้นสูงศักดิ์ก็จะใส่ไว้ตลอด]
[คัด (갓)
เป็นหมวกสำหรับผู้ชาย ทรงสูง มีสายรัดใต้คาง สีดำโปร่ง ส่วนใหญ่จะเป็นขุนนาง ชนชั้นสูงหรือผู้ที่ทำงานอยู่ในวังใส่กัน]

ปลายพู่กันนี้เป็นที่หนักใจของข้าน้อยเป็นอย่างมากเพราะไม่รู้ว่าจะเขียนได้ถูกใจพวกท่านที่เฝ้ารอคอยกันรึเปล่า ด้วยข้าน้อยก็ทั้งบรรยายฉากและความรู้สึกไม่เก่งเสียด้วย ดังนั้นจึงขอความร่วมมือกับทุกท่านที่อ่าน ขอให้จินตนาการหน้าเฮียและเจ๊ให้ขึ้นใจเลยนะขอรับ หากลืมไปแล้วก็ขอให้เปิดดูคลิป(อะไร?)ก่อนอ่านนะขอรับ เพราะจะช่วยได้มากทีเดียว ฮ่าๆ (ยุ่งยากเสียจริง กับการอ่านบทนี้)
ขอให้สนุกกับการจิ้นนะขอร้าบบบบ

ปลายพู่กันที่ 7 เคียงคู่

เมื่อออกจากบ้านผู้ว่าการลี ยุนบกกลับไม่คิดที่จะเดินจากไป เขาเหมือนเฝ้าคอยใครบางคน เวลาผ่านไปไม่นาน คนที่เขารอก็ออกมา
“ท่าน” ซอฮยอนกล่าวอย่างแปลกใจ ด้วยไม่คิดว่าเขาจะรอนาง คิดเช่นนี้แล้วนางก็รู้สึกอบอุ่นอย่างประหลาด
“เอ่อ ข้าเห็นว่าดึกมากแล้ว” ยุนบกไม่รู้เช่นกันว่าทำไมเขาต้องคอยนาง เพียงเพราะนางมีส่วนคล้ายจองฮยางอย่างนั้นหรือ
คงยากที่จะแยกแยะความรู้สึกเช่นนี้ ‘เป็นเพราะข้าคิดถึงเจ้ามากไปใช่มั้ย จองฮยาง’
“กลับเถอะ ข้าจะไปส่ง”
ซอฮยอนเดินตามหลังยุนบก นางจดจ้องแผ่นหลังของเขา แม้จะดูบอบบาง หากเปี่ยมไปด้วยความอบอุ่น ท่วงท่าการเดินของเขาสง่างาม
ทุกย่างก้าวมั่นคง จังหวะการก้าวสม่ำเสมอ ไม่เร็วหรือช้าไป ทำให้นางเดินตามเขาได้ทัน
“ท่านจะเข้าไปด้านในก่อนมั้ยคะ” ซอฮยอนกล่าวเมื่อถึงหน้าประตูหอนางโลม
ยุนบกคิดชั่วครู่ก่อนจะพยักหน้า
“ได้ดื่มสักหน่อยก็ดีเหมือนกัน มันช่วยให้หลับสบายขึ้น” ยุนบกยิ้มให้กับคำพูดตัวเอง

จองฮยางระหว่างเดินกลับนางเห็นชายหญิงคู่หนึ่ง จองฮยางพยายามมองฝ่าความมืด จันทร์คืนนี้ถูกบดบังไปด้วยเมฆ
ความสว่างของมันยากที่จะทำให้เห็นคนทั้งคู่ได้อย่างชัดเจน หากนางกลับรู้สึกว่าชายผู้นั้นช่างคุ้นเคย คุ้นเคยอย่างประหลาด ใจนางเต้นรั่วเร็ว
หากเป็นดังที่นางคิด ดวงตาฉายความหวาดหวั่น ‘เป็นท่านรึเปล่าคะ ช่างเขียน’
“คุณหนู ท่านเป็นอะไรไปคะ” เมื่อเห็นคุณหนูของนางหยุดเดิน มักนึนถามพลางมองตาม
“คุณหนูรู้จักพวกเขาหรือเจ้าคะ”
ชายหญิงคู่นั้นยังคงเดินต่อไปก่อนจะหยุดที่หน้าหอนางโลม จองฮยางอยากเดินเข้าไปใกล้พวกเขาให้มากกว่านี้นางอยากมองพวกเขาให้จัดเจน
หากมักนึนไม่ขัดขึ้น
“คุณหนูรีบกลับกันเถอะค่ะ ดึกมากแล้ว”
จองฮยางมองทั้งคู่อีกครั้ง ภายในใจรู้สึกใจหายอย่างประหลาด นางพยายามตัดใจ ก้าวเดินต่อไป ทั้งๆที่ใจยังไม่สงบ

“ท่านคะ ข้าอยากได้ภาพวาดของท่าน” หลังจากที่ซอฮยอนบรรเลงเพลงจบ นางก็กล่าวประโยคนี้ออกมา ยุนบกวางจอกเหล้าลง คิ้วขมวดมุ่ง
เขามองนางอย่างสงสัย พลางครุ่นคิด
“เจ้าคิดว่าข้าไม่มีเงินจ่ายรึ” คำพูดเหมือนหงุดหงิด หากแต่ตอนนี้เขากำลังอารมณ์ดี
ยุนบกจ้องที่ดวงตาของนางพลางกล่าว “หึ ค่าตัวเจ้าแพงนักรึไง”
ซอฮยอนไม่กล่าวคำใด นางยิ้มให้กับคำถามและจ้องมองดวงตาของยุนบกเช่นกัน
ยุนบกยิ้มให้กับท่าทางนั้น “ก็ได้ ข้าจะวาด”
บทเพลงจึงเริ่มบรรเลงอีกครั้ง ยุนบกหยิบพู่กัน คลี่กระดาษเตรียมวาดภาพ เขาจ้องมองนางเนิ่นนาน ก่อนจะก้มลงวาด
ปลายพู่กันสะบัดตามแรงอารมณ์ เพียงไม่นานภาพก็เป็นรูปเป็นร่างขึ้น
แม้ใจนางจะสั่นไหวกับสายตาเขาที่ใช้จ้องมอง หากนางกลับไม่หลบสายตาของเขา ซอฮยอนจ้องมองยุนบก นิ้วเรียวที่ใช้จับพู่กันให้พลิ้วไหวดังสายลม
ที่พัดพาได้อย่างใจนึก ท่วงท่าของเขาให้ความรู้สึกที่จริงจัง มั่นคง หนักแน่น ไม่นึกว่าเพียงพบเจอกันไม่กี่ครั้ง
นางจะมีความรู้สึกผูกพันต่อเขามากเช่นนี้ วันนี้นางจึงตัดสินใจพูดสิ่งที่นางปรารถนาออกมา
แม้จะรู้ว่าเป็นการไม่ควรที่อิสตรีจะเอ่ยคำร้องขอจากบุรุษเช่นนี้
ยุนบกวางพู่กัน ยิ้มพลางถอนหายใจ มองสำรวจภาพเมื่อเห็นว่าภาพสมบูรณ์เรียบร้อยแล้ว จึงเงยหน้าขึ้น
“เสร็จแล้วเหรอคะ”
ยุนบกพยักหน้า เขาส่งภาพวาดให้นางดู
ซอฮยอนไล่สายตามองภาพวาดที่เป็นภาพของนาง ลายเส้นละเอียด พลิ้วไหว อ่อนช้อย บวกกับการลงสีที่ดูสมจริง
ทำให้ภาพวาดดูเหมือนมีชีวิตอย่างน่าอัศจรรย์ ดวงหน้าของคนในภาพส่งยิ้ม บ่งบอกถึงความสุข แม้จะมีบางอย่างที่เหมือนยังคาใจนาง
หากนางก็ชอบภาพนี้มาก ซอฮยอนมองดวงหน้าของคนในภาพอีกครั้งก่อนจะวางภาพลง
“ข้าชอบภาพของท่านมากค่ะ”
“งั้น มันคงพอสำหรับค่าตัวเจ้านะ” ยุนบกยังกล่าวแบบกวนๆ และเขาก็ยิ้มให้กับคำกล่าวนั้น ซอฮยอนไม่ถือสากับคำล้อของเขา นางยิ้มตอบ
“ข้าคงต้องไปแล้ว” กล่าวจบเขาก็ลุกขึ้น
ซอฮยอนรู้สึกใจหายกับคำกล่าวนั้น มันเหมือนเป็นการกล่าวลา ก่อนที่นางจะไม่ได้พบกับเขาอีก ซอฮยอนคิดอย่างหวาดหวั่นก่อนจะตัดสินใจพูด
“นี่ก็ดึกมากแล้ว ยังไงท่านพักที่นี่” นางมีท่าทีที่ลังเลเมื่อต้องกล่าวเช่นนี้
มือที่กำลังเอื้อมไปเปิดประตูหยุดชะงัก ยุนบกหันกลับมามองนาง “ขอบใจเจ้ามาก หากข้าไม่อาจรับน้ำใจจากเจ้าได้
นี่ก็ดึกมากแล้ว ยังไงเจ้าก็รีบเข้านอนซะ” สายตาอ่อนโยนของเขาที่ทอดมองนางทำให้นางอบอุ่นอย่างประหลาด
“ท่านก็ระวังตัวด้วยนะคะ”
ยุนบกยิ้มให้กับคำกล่าวของนาง ก่อนที่เขาจะก้าวออกจากห้อง

จองฮยางแม้นางจะกลับถึงบ้านแล้วจนถึงเข้านอน หากนางยังรู้สึกกระวนกระวาย เหมือนมีบางสิ่งที่ยังค้างคาใจ
ภาพชายหญิงคู่หนึ่งที่นางพบเห็นเมื่อไม่กี่ชั่วยามที่แล้วยังอยู่ในความทรงจำ
‘จะเป็นท่านรึเปล่าคะ ช่างเขียน’ นางมีความรู้สึกผูกพันอย่างประหลาดกับเขาผู้นั้น นางสัมผัสได้ด้วยหัวใจ คนเราเมื่อถวิลหา รักใครสักคน
แม้เพียงหลับตาเราก็ยังสามารถสัมผัสได้ถึงคนผู้นั้น คืนนี้จึงยากที่นางจะข่มตาหลับได้ จองฮยางหันมองมักนึน เมื่อเห็นว่ามักนึนหลับไปแล้ว
จึงลุกออกจากห้องไป นางตัดสินใจแล้ว นางต้องไปดูให้แน่ใจว่าเป็นเช่นที่นางคิดหรือไม่ ความหวังของนางที่อยากให้เป็นเขาผู้นั้นช่างมีมากเหลือเกิน
บนทางเดินที่เงียบสงัด ไร้ซึ่งผู้คน ถ้าหากเป็นคนทั่วไป กลางคืนเช่นนี้พวกเขาจะอยู่ในบ้าน นอนบนฟู่หนาๆเพื่อเพิ่มความอบอุ่นให้แก่ร่างกาย
กลับมีหญิงนางหนึ่งเดินฝ่าอากาศหนาว ท่าทางของนางรีบเร่ง เหมือนตามหาใครบางคน จองฮยางแม้จะมีความหวังเพียงน้อยนิด
ที่จะได้เจอกับเขาผู้นั้นอีกครั้งในเวลาเช่นนี้ หากนางก็ไม่ย่อท้อ มือกระชับเสื้อคุมให้แน่นขึ้น อากาศคืนนี้ดูเหมือนจะหนาวกว่าคืนก่อนมาก
นางมองฝ่าความมืด สองเท้ายังคงก้าวต่อไปอย่างไม่ลดละ ก่อนที่สายตาจะสบเข้ากับบางอย่าง เท้าที่กำลังก้าวหยุดชะงัก
ดวงตาของนางสั่นไหวกับภาพที่เห็นตรงหน้า นี่นางไม่ได้ฝันไปใช่มั้ย เป็นเขาใช่ไหม เป็นเขาที่เป็นคนที่นางรักใช่หรือไม่
“ช่างเขียน เป็นท่านรึเปล่าคะ” จองฮยางเปล่งเสียงเรียกออกมาอย่างแผ่วเบา นางรู้สึกหวาดกลัวกับคำตอบที่จะได้รับ กลัวกับความผิดหวัง
กลัวที่จะต้องทนเจ็บปวดกับความผิดหวังนั้นอีก หากเมื่อถามไปแล้ว นางก็รอคอยคำตอบจากเขาผู้นั้นด้วยใจที่จดจ่อ
ยุนบกที่กำลังก้าวเดินถึงกับหยุดชะงัก เหมือนเขาได้ยินใครสักคนเรียกหา ในเวลากลางคืนที่เงียบสงัดเช่นนี้
แม้เพียงจิ้งหรีดร้องก็สามารถได้ยินได้อย่างชัดเจน หากเขากลับไม่อยากที่จะเชื่อว่าจะมีใครเรียกเขาเช่นนี้อีก ใช้น้ำเสียงเช่นนี้เรียกเขาอีก เป็นไปได้หรือ
ยุนบกหันกลับไปทางเสียงเรียก เขาแทบจะลืมหายใจ เขาไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง ยุนบกกระพริบตา ก่อนจะเพ่งพินิจมองภาพตรงหน้าอีกครั้ง
ภาพที่เห็น ปรากฏอย่างชัดเจน เป็นเจ้า เป็นเจ้าจริงๆด้วย
“จองฮยาง” เสียงที่เปล่งออกมาแหบแห้ง หากเต็มไปด้วยความตื้นตัน เขารีบเดินเข้ามาจับมือนาง จ้องมองนางด้วยหัวใจที่เปี่ยมรัก ความคิดถึง
ถวิลหา ความรู้สึกถูกถ่ายทอดผ่านสายตา จองฮยางก็มีอาการไม่ต่างกัน นางรู้สึกยินดีแค่ไหนที่ได้เจอเขา มีความสุขแค่ไหนเมื่อได้เจอเขา
ความรู้สึกมากมายประดังประเดื่อเข้ามา ยากนักที่นางจะควบคุมความรู้สึกเหล่านี้ได้ นางมองสำรวจเขาผ่านสายตาที่เปี่ยมรัก
มองผ่านม่านน้ำตาที่ไหลออกมาด้วยความตื้นตัน มือเอื้อมไปสัมผัสหน้ายุนบกเบาๆ
“เป็นท่านจริงๆ ช่างเขียน บอกข้าทีว่าข้าไม่ได้ฝันไป” นางมองเข้าไปในดวงตาของเขา ค้นหาคำตอบ
“ถ้าเป็นฝัน ก็คงจะเป็นฝันดีที่สุดของเรา” ยุนบกตอบพร้อมกับเอื้อมมือไปกุมมือนางที่สัมผัสหน้าเขา
“มือเจ้าช่างเย็นเหลือเกิน” จองฮยางยิ้มทั้งน้ำตาให้กับคำกล่าวนั้น นางยังคงจ้องมองยุนบกและเห็นคำขอโทษของเขาส่งผ่านมา
“เจ้าผอมลง ที่ผ่านมาคงลำบากมากสินะ” อีกครั้งที่เขารู้สึกเสียใจกับการตัดสินใจในตอนนั้น
“ท่านก็ผอมลงเช่นกันค่ะ” นางพูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ
ยุนบกยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาให้นางเบาๆ การกระทำที่อ่อนโยนของเขาทำให้ดวงตาของนางสั่นไหว
น้ำตาพลันไหลออกมาไม่หยุด หากยุนบกก็ยินดีที่จะซับน้ำตาให้นาง
“เจ้านี่ขี้แยจัง” คำหยอกล้อของเขาเรียกรอยยิ้มจากนางได้ไม่ยาก
“ข้าคิดถึงเจ้าเหลือเกิน คนงามของข้า” ดวงตาที่ฉายชัด ยืนยันซึ่งคำพูดที่หนักแน่นของเขา จองฮยางจ้องมองดวงตาคู่นั้น ช่างชัดเจนในความรู้สึกยิ่งนัก นางรับรู้ได้ด้วยหัวใจ จองฮยางโผเข้ากอดยุนบก
ยุนบกกอดตอบนางด้วยความรัก ทะนุทนอม ยุนบกกระซับอ้อมแขนให้แน่นขึ้นตามแรงปรารถนาที่อัดอั้นภายในใจมาเนิ่นนาน
ถ่ายทอดความอบอุ่นให้นาง เมื่อก่อนเขาอยากกอดนาง หากไม่สามารถที่จะกอดได้ดังใจปรารถนาเพราะความไม่เหมาะสม
หากวันนี้ความรู้สึกถูกผิด ความเหมาะสมอะไร เขาไม่สนใจอีกแล้ว ขอแค่มีนางในอ้อมกอดนี้ ขอแค่มีนาง ในชีวิตนี้เขาก็ไม่ต้องการสิ่งใดอีกแล้ว

‘ในคืนเดือนมน ใจของคนสองคน มีเพียงสองเราที่เข้าใจ’

@ จบปลายพู่กันที่ 7 @

ถึงตอนล่าแล้วขอร้าบบบ!!! ตอนนี้แต่งตามใจตัวเองสุดๆ
ปลายพู่กันที่แล้วข้าน้อยขอความกรุณาจากพวกท่านให้หาคลิปมาดูเพื่อช่วยจิ้น หากปลายพู่กันนี้ข้าน้อยขอความกรุณาให้พวกท่านจิ้นกันน้อยๆหน่อยนะขอรับ ^ ^ (จะขอได้มั้ยเนี่ย) เอ้า จะจิ้นอะไรก็จิ้นกันไป ขอให้สนุกกับการจิ้นนะขอร้าบบบ

ปลายพู่กันที่ 8 ใต้แสงจันทร์ (คิดชื่อไม่ออก ยืมใช้ชื่อนี้เลยแล้วกันนะขอรับ^^)

บุรุษผู้หนึ่ง สตรีนางหนึ่ง เดินมาตามถนน ที่มีเพียงแสงจันทร์รำไรคอยนำทางให้พวกเขา
ไม่นึกเลยว่าเขาจะได้มีวันที่ได้เดินเคียงคู่กับนางอีก มันชวนให้นึกถึงค่ำคืนนั้น คืนที่ใจเขาปวดร้าวเมื่อต้องบอกความจริงกับนาง
ค่ำคืนนี้แม้บรรยากาศจะคล้ายคืนนั้นหากเขากลับมีความสุขเหลือเกิน ยุนบกเดินจูงมือจองฮยาง ที่เดินเยื้องตามหลังเขาเล็กน้อย
เขากุมมือนาง ถ่ายทอดความอบอุ่นให้ คอยหันมองนางเป็นระยะๆ ยิ้มให้นาง และทุกครั้งที่หันกลับไป
เขาก็ได้รอยยิ้มตอบกลับมาเสมอ ยุนบกหันกลับมา อมยิ้มให้กับความสุขของตัวเอง พระจันทร์คืนนี้ช่างสวยเหลือเกิน
สวยแม้มันจะถูกบดบังจนแทบจะหมดแสงก็ตาม
ท่ามกลางอากาศหนาวเช่นนี้ ไม่นึกเลยว่าการที่มีเขาเดินเคียงคู่ จะทำให้นางอบอุ่นได้ถึงขนาดนี้ ระหว่างที่เดินตามเขา
นางก็คอยมองสำรวจเขาไปด้วย ทุกครั้งที่เขาหันกลับมา นางจะคอยส่งยิ้มให้เขาด้วยความรัก เขายังคงเหมือนเดิม
เหมือนเดิมทุกอย่างแม้ตอนนี้เขาจะดูซูบไปบ้าง หากนางก็ยังรัก นางรักทุกอย่างที่เป็นเขา นางรักเขาสุดหัวใจ
“จองฮยาง ที่ผ่านมา เจ้าเจออะไรมาบ้าง” ยุนบกกล่าวขึ้นท่ามกลางความเงียบ ผินมองนางหากนางก็ไม่กล่าวคำใด
นางยิ้มและรอคอยให้เขาพูดต่อ ยุนบกยิ้มก่อนจะพูด
“เจ้ารู้ไหม ว่าข้าคิดถึงเจ้าแค่ไหน ทุกครั้งที่ข้าจับพู่กัน ทุกครั้งที่ข้าเห็นน้ำหมึก ทุกครั้งที่ข้าได้ยินเสียงพิณ
ภาพเจ้าก็ลอยเข้ามา อา ไม่ใช่เพียงแค่นี้สิ ข้าคิดถึงเจ้า แค่ที่พูดมานี่ยังเทียบไม่ได้เลย มันมีมากกว่านั้น มากกว่านั้น
ข้าจะอธิบายให้เจ้าฟังอย่างไรดี” ยุนบกหยุดก้าวพร้อมกับหันกลับมาหานาง จองฮยางเกือบจะเดินชนเขา
เมื่อเขาหยุดเดินกะทันหันเช่นนี้ ยังดีที่นางชะงักฝีเท้าไว้ทัน
“เจ้าก็อย่าเอาแต่เงียบสิ ข้าอยากฟังเสียงของเจ้านะ” จองฮยางที่เอาแต่เงียบฟังยุนบกมาตลอดจำต้องเอ่ยขึ้น
เมื่อเห็นท่าทีว่าเขาเริ่มงอนนางแล้ว
“มือท่านช่างอบอุ่นเหลือเกินค่ะ” คำพูดของนางทำให้ยุนบกต้องรีบกุมมือนางให้แน่นขึ้นด้วยนึกว่านางกำลังหนาว
จองฮยางยิ้มให้กับการกระทำของเขา
“ข้าอยากฟังเสียงของท่าน ข้ารักน้ำเสียงของท่าน รักอ้อมกอดของท่าน รักดวงตาของท่าน ข้ารักท่านค่ะ ช่างเขียนของข้า”
ดวงตาของนางทอประกายของความรักอย่างชัดเจน ยุนบกได้ยินคำสารภาพพร้อมกับสายตาสื่อความหมายของนาง
เขามีความสุขยิ่งนักที่ได้ยิน คำรักของนาง
“เจ้าก็เป็นหญิงเดียวในใจข้า” จองฮยางถึงกับน้ำตาซึมเมื่อได้ยินคำนี้ของเขา
“ถึงที่พักของข้าแล้ว เราเข้าไปด้านในกันเถอะนะ ดูสิมือเจ้าเย็นเฉียบขนาดนี้แล้ว”
จองฮยางพยักหน้ารับคำ ถึงตอนนี้ นางยินดีติดตามเขาไปทุกที่ ทุกที่ที่มีเขาแม้จะลำบากสักเพียงไร
ขอแค่มีเขานางก็พร้อมที่จะฝ่าฟันความลำบากนั้น

ภายในห้องนอน ยุนบกเดินไปจุดตะเกียง ไฟในห้องสว่างไสวขึ้น ถึงตอนนี้เขาเห็นหน้านางได้อย่างชัดเจน
นางก็เห็นหน้าเขาได้ชัดเช่นกัน เขามีเรื่องอยากพูดคุยกับนางมากมาย หากตอนนี้ดึกมาก นางก็คงเหนื่อยล้ามากเช่นกัน
“ดึกมากแล้ว พักผ่อนเถอะนะ” ยุนบกหันมากล่าวกับนาง ก่อนจะถอดหมวกและทูรูมากี พร้อมกับแขวนมันไว้
จองฮยางมองทุกการกระทำของเขา นางยังคงไม่ก้าวไปไหน ยังคงอยู่ในท่าทีที่สงบและสำรวม
ฟูกนอนปูไว้สำหรับที่เดียวภายในห้อง ยุนบกมองอย่างไม่สบายใจ หากจะไปรบกวนสาวใช้ กลางดึกเช่นนี้ก็เป็นการไม่ควร
จองฮยางเห็นสีหน้าไม่สบายใจของเขาจึงถามขึ้น
“ท่านกังวลสิ่งใดกันคะ ช่างเขียน”
“เอ่อ ฟูกนอน” เขาพูดพร้อมกับมองไปยังเจ้าสิ่งที่ก่อปัญหาให้เขา
“ถ้าท่านกังวลเรื่องนั้น” เขารู้ว่านางจะกล่าวสิ่งใด จึงตามขึ้นอย่างไม่ใคร่สบายใจนัก
“เจ้าแน่ใจนะ” เมื่อเห็นนางพยักหน้า เขาก็คร้านที่จะขัดใจนางได้ เพราะในส่วนลึกเขาก็หวังเช่นนั้นเหมือนกัน
(หวังอะไรอยู่เนี่ย เฮีย)

ในฤดูหนาว ตอนรุ่งเช้าแสงตะวันไม่อาจช่วยขจัดความหนาวให้จางหายไปได้ ยุนบกดึงผ้าห่มมาคลุมกาย
พยายามหันหน้าหนีแสงที่ส่องเข้ามาแยงตา เขายังคงนอน ความง่วงยังไม่จางหาย เสียงนกร้องเจี้ยวจ้าวรับอรุณ
ช่างน่ารำคาญยิ่งนัก
“ช่างเขียน ตื่นได้แล้วค่ะ”
เสียงใครเรียกกัน ยุนบกขมวดคิ้ว สมองเขายังไม่ตื่นมากนัก หากก็รู้สึกคุ้นเคยกับเสียงนี้อย่างประหลาด เมื่อคืนเขาฝันดีเสียด้วย
ยุนบกยิ้มให้กับความฝันของตัวเอง ความฝันรึ ยุนบกสะดุ้งตื่นอย่างรวดเร็ว เขาจำได้ว่าเมื่อคืน เขาไม่ได้ฝันไป
เขาได้เจอนางจริงๆ ยุนบก หันมองข้างกาย ว่างเปล่า เป็นไปได้อย่างไร ระหว่างที่ความคิด ในหัวกำลังตีกันวุ่นอยู่นั้น
ประตูห้องก็ถูกเปิดออก หญิงที่ก้าวเข้ามาทำให้เขาอดตะลึงไม่ได้ เมื่อได้สติเขาก็ยิ้มส่งให้นาง ยิ้มรับอรุณแรกของพวกเขา
จองฮยางเปิดประตูเข้ามาพร้อมกับอ่างล้างหน้าและผ้าซับหน้า ท่วงท่าที่มีเสน่ห์ อิริยาบถที่สุภาพเรียบร้อย ดึงดูดสายตายุนบกยิ่งนัก
ยุนบกมองทุกท่วงท่าของนางไม่วางตา จองฮยางแอบยิ้มให้กับอาการของเขา นางวางอ่างล้างหน้าลงข้างฟูก
ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองเขา ดวงตาสื่อความหมาย (เฮ่ๆ อย่าคิดลึกขอรับ^ ^)
“ อะ เอ่อ ขอบใจเจ้ามาก” เหมือนเขาเพิ่งได้สติกลับมาเป็นตัวของตัวเองอีกครั้ง ยุนบกพยายามทำตัวให้เป็นปกติ
แม้จะรู้ว่านางจับอาการของเขาได้แล้ว
หลังจากล้างหน้าเสร็จ ยุนบกก็ลุกขึ้นไปหยิบทูรูมากีที่แขวนไว้มาสวมทับ(นัมจา)ชอโกรี
จองฮยางมองการกระทำของเขาก่อนจะเดินเข้าไปช่วยผูกโครึม(โบ)ให้
การกระทำของนางคล่องแคล่ว นุ่มนวล สวยงาม จนยากที่ผู้ถูกปฏิบัติจะละสายตาไปได้ ยุนบกไล่สายตามองตามมือ
ที่เคลื่อนไหวของนาง ปลายนิ้วที่กำลังผูกโบที่อกเสื้อให้เขาอย่างประณีต เขากล้ารับรองได้เลยว่ามันจะเป็นโบที่สวยที่สุดในชีวิต
ที่ปรากฏบนเสื้อของเขา เมื่อผูกโบเสร็จนางก็หยิบคัช(หมวก)มาสวมให้พร้อมกับผูกสายคัช สายตาของเขาไล่สำรวจนางไปเลื่อยๆ
ช่วงไหล่มน ลำคอระหงส์ นางผอมลงกว่าเมื่อก่อนมากจริงๆ เขารู้สึกผิดยิ่งนักที่ทำให้นางเป็นเช่นนี้
ก่อนจะหยุดลงตรงดวงหน้างามซึ่งตอนนี้สายตาคู่นั้นได้จ้องมองเขาอยู่ก่อนแล้ว ดวงตาที่ฉายชัดทุกความรู้สึกของนาง
จองฮยางยกมือขึ้นสัมผัสหน้ายุนบกเบาๆ ปลายนิ้วไล้สัมผัสดวงหน้าตั้งแต่คิ้วที่ชอบขมวดมุ่นจนเป็นนิสัยของเขา เลื่อนมาจนถึงโหนกแก้ม ยุนบกยกมือขึ้นจับมือนั้นไว้ ตาสบตา เนินนาน รสสัมผัสยังคงไม่จางหาย เขาอยากดึงช่วงเวลานี้ให้อยู่กับเขาให้นานที่สุด
จองฮยางมองการกระทำของยุนบกอย่างค้นหา ดวงตานางเป็นประกายเมื่อเห็นรอยยิ้มของเขา คิ้วเขายกขึ้น
คำถามแรกรับอรุณถูกเปล่งออกมา
“หน้าข้ามีอะไรแปลกไปรึ”
จองฮยางยิ้ม “ท่านซูบลงมาก ไม่นึกว่า…” นางยังกล่าวไม่จบเขาก็พูดแทรกขึ้น
“เออเฮอ นี่เจ้าจะว่าข้าแก่รึ” ยุนบกอุทานขึ้น ผินหน้าเดินหนีนาง หากยังคงหลิ่วตาให้ บ่งบอกให้รู้ว่าเขาล้อนางเล่น
จองฮยางยิ้มให้กับท่าทางนั้น
“เราไปกันดีกว่า ดูจากท่าทางของเจ้าแล้ว คงมีธุระที่ต้องทำอย่างแน่นอน” จองฮยางยิ้มตอบ เขาช่างรู้ใจนางเหลือเกิน
ไม่ผิดใช่มั้ยที่นางจะฝากชีวิตไว้กับเขาผู้นี้

“ยุนบก ยุนบก” คิมอึนโฮตะโกนเรียกยุนบกตั้งแต่เช้า จริงๆแล้วเขามาหายุนบกตั้งแต่เมื่อคืน ด้วยอยากพบเพื่อสอบถาม
เรื่องการวาดภาพที่บ้านของไต้เท้าลี หากก็พบกับความว่างเปล่า เขานั่งรอตั้งครึ่งค่อนคืน และต้องถอดใจไป
เช้านี้เขาจึงรีบมาหาด้วยความเป็นห่วงเพราะไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นกับอีกฝ่ายรึเปล่า
“ยุนบก ข้ามา…” คำกล่าวของคิมอึนโฮต้องชะงักไปเมื่อเขามองเห็นใครอีกคนเดินตามมา
“นางผู้นี้คือ” คิมอึนโฮมองนางพร้อมกับถามยุนบก จองฮยางโค้งคำนับให้เขาด้วยท่วงท่าที่สง่างามหากนอบน้อม คิมอึนโฮโค้งรับ
พร้อมกับผินหน้าไปทางยุนบกเมื่อเขายังไม่ได้รับคำตอบ
“เอ่อ ตอนนี้พวกข้ามีธุระต้องรีบไปทำ ไว้กลับมาข้าจะอธิบายเรื่องราวให้เจ้าฟังก็แล้วกันนะ” ยุนบกตัดบกด้วยท่าทางกระอักกระอ่วนใจ
กับสายตาของอีกฝ่ายที่ใช้มอง เขากับนางยังไม่รู้เลยว่าเป็นอะไรกัน แล้วจะให้เขาตอบอึนโฮได้อย่างไรกันเล่า
จองฮยางมองตามยุนบก นางโค้งให้คิมอึนโฮอีกครั้งก่อนจะเดินตามยุนบกไป
คิมอึนโฮมองตามทั้งคู่ ตอนนี้เขาเข้าใจแล้ว ว่าทำไม บ่อยครั้งที่เขาสังเกตเห็นยุนบกนั่งเหม่อลอย บ่อยครั้งที่เขาเห็นความเศร้าใน
ดวงตายุนบกแม้เจ้าตัวจะพยายามปกปิดมันไว้ หากวันนี้ดวงตาคู่นั้นกลับทอประกายสดใส นางผู้นี้สินะที่นำความสุขมาให้เพื่อนเขา
คิมอึนโฮยิ้มส่งให้กับคนทั้งคู่ เมื่อเพื่อนมีความสุขเขาก็พลอยมีความสุขไปด้วย บรรยากาศยามเช้า ดีอย่างนี้นี่เอง
ต่อไปเขาคงต้องตื่นให้เช้าขึ้นหน่อยเสียแล้ว

@ จบปลายพู่กันที่ 8 #
สำหรับท่านใดที่จิ้นฉากผูกโครึมไม่ออก ข้าน้อยมีมาเสริฟ(เขียนงี้รึป่าวน้อ)ขอรับ

วิธีผูกโครึม (고름) ที่ชอโกรี(กับทูรูมากี ก็ผูกคล้ายๆกันขอรับ^ ^)
1. โครึมจะมีเส้นสั้นและเส้นยาว
2. ให้เอาเส้นที่สั้นทับด้านบนเส้นที่ยาวเป็นลักษณะคล้ายกากบาท
3. สอดเส้นสั้นเข้าที่ช่องว่างตรงกลางดึงขึ้นไปด้านบน
4. พลิกเส้นสั้นกลับลงมา ใช้มือข้างหนึ่งจับที่ต้นเส้นสั้น และมืออีกข้างหนึ่งดึงปลายเส้นสั้นไปทางด้านข้างออกจากตัว ให้เกิดช่องว่าง
5. พับเส้นยาวครึ่งหนึ่งแล้วสอดไปทางช่องว่างของเส้นสั้น
6. สอดเส้นสั้นลงไปด้านล่างของเส้นยาว ดึงให้ตึง จัดให้ความยาวพอดีกัน
7. เสร็จเรียบร้อย

ขอบคุณท่านวอนวอนที่เปิดห้องให้มากมายขอร้าบบ^___^
อืม ทุกท่านช่วยคิดชื่อเรื่องด้วยนะขอรับ (อะไรล่ะเนี่ย เป็นภาระอีกแล่ว)
คืนนี้หลับฝันดี ราตรีสวัสดิ์นะขอรับ ทู๊กท่าน ^^

สมกะเป็นแม่ศรีเรือนจิงๆ...อิอิอิ
ขอบคุณท่านสาวก2มุนมากๆ
แอบมีฟูกเดี่ยวด้วยนะ..ช่างเป็นใจจริงๆ
ข้าจะรอตอนต่อไปนะท่าน

เอ่อ ครือว่ามีเรื่องอยากขอถาม ท่านสาวก 2มุน ดังนี้ขอรับ
เวลานอน นี่ เค้าใส่อะไรนอนอ่ะขอรับ เช่นถอดเสื้อคลุมไม๊ หรือใส่ชุดแบบหนังจีนกำลังภายใน ..?
แล้วเช้ามานี่เค้าล้างหน้าอย่างเดียว ไม่แปรงฟัน ?
แล้วเค้าอาบน้ำกันทุกวันรึเปล่า ?

แฮ่ะ ขอโทษที่ถามจุกจิกนะขอรับ มันอดสงสัยไม่ได้อ่ะ ท่านใดไขความได้ ช่วยไขความกระจ่างให้ด้วยนะขอรับ ^_^

อิ่มใจอีกครั้งที่ได้อ่านเรื่องราว จุใจคะ มีความสุขใจดีจังในเช้าวันนี้

จะมาตามอ่านอีกนะคะ

ท่านทำให้ข้าเจ็บลูกกะตามากเลย ข้าอ่านแบบรวดเดียวจบก็พบว่าความอิจฉาและริษยาพุ่งทะลุเพดานไปแล้ว ฟูกเดี่ยวไม่พอ ยังแอบมีผูกโบว์ยั่วกันอีกนะท่าน แหมๆ ขาดก็แต่เจ๊กะเฮียไม่ดีดพิณกันเท่านั้นเองว้า จิ้นกระจุยเอาเองเลยแล้วกัน ท่าน2มุน ท่านไม่เบานะ ไม่เบาทีเดียว

เอ่อ ท่านยามสา แล้วแม่นางซอฮยอนเค้าจะได้ร่วมบรรเลงคายากึมให้เฮียฟังอีกรึเปล่า แล้วจองฮยางจะใจดีแบ่งหูข้างนึงของเฮียให้แม่นางซอฮยอนมั้ยอ่ะ fic ท่านเฝ้ามองเค้าให้เฮียมีกิ๊กได้2 คนนะ แหมอิจฉาอีกแล้ว โลกนี้ไม่ยุติธรรม

ขอโทษด้วยช่วงนี้ข้าเพลียเหลือเกิน สมองไม่ทำงานพิมพ์ผิดไม่ใช่ficท่านเฝ้ามอง ของท่านเฝ้ามองเฮียยังเพลียอยู่เหมือนกัน (ขออภัย) fic ท่านมาชูสิ มีแม่นางน้อยยั่วเฮียอยู่ ข้ากะลังเชียร์ให้เฮียลงดาบนางอยู่ แหะๆ ล้อเล่นพิมพ์ข้ามไปข้ามมางงแล้ว

แวะมาให้กำลังท่านยามสาค่ะ เดี๋ยวต้องค่อยๆตามอ่าน มาทีเดียวแบบนี้ จุใจจริงๆ ค่ะ ขอบคุณนะคะ

ตามมาให้กำลังใจท่านยามสา ท่านอยู่ไหนข้าตามไปด้วย

สวัสดีขอร้าบ ทุกท่าน ขอบคุณสำหรับกำลังใจขอร้าบ^ ^
ตอบท่าน ulwil นะขอรับ
ผู้ชายเขาจะถอดเสื้อคลุม(ทูรูมากี)ออกเหลือแค่ชอโกรีแบบชาย นะขอรับ
ส่วนผู้หญิงนี่เขาจะใส่ชุดใสที่เราได้ยลตอนเจ๊เปลื้อง นั่นแหละขอรับแต่ถ้าหนาวนี่ก็ไม่แน่ใจนะขอรับว่าเขาจะถอดชอโกรีออกรึเปล่า(แอบหวังให้ถอด ฮ่าๆ)
แล้วตอนเช้านี่เห็นจากหนังจีนนะขอรับ เขาจะแค่ล้างหน้า หรือมีบ้วนปากบ้างขอรับ
ส่วนอาบน้ำนี่ เขาไม่ค่อยอาบกันหรอกขอรับยิ่งหนาวแล้ว เรื่องอาบน้ำคงเป็นสัปดาห์โน่นมั้งถึงอาบ ฮ่าๆ
คนไทย มีสถิติอาบน้ำบ่อยที่สุดแล้วขอรับ(อืม เรารักสะอาดมากๆเลยนะนี่)

ท่าน oui ขอรับข้าน้อยก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าแม่นางซอฮยอนจะได้บรรเลงให้เฮียฟังรึป่าว อ้าว ไหงเป็นงี้เนี่ย??
ท่าน ตกหล่น ท่านมาเป็นผู้ติดตามของข้าน้อยมั้ยขอรับ ฮ่าๆ ไปที่ไหนก็เจอท่าน ข้าน้อยล่ะอุ่นใจจริงๆ ขอบคุณมากขอร้าบบ
ท่านhaewonny ค่อยๆอ่านไปขอรับ ข้าน้อยรู้ว่าท่านงานเยอะ ข้าไม่เร่งรัดอะไรอยู่แล้ว ^ ^ แค่มีคนอ่านข้าน้อยก็ดีใจแล้วขอรับ

ท่านยามสาฯ..ข้าน้อยอยากให้มี8.1ต่ออ่า
ยังไม่เคลียร์ฉาก..เนี้ย
“เอ่อ ฟูกนอน” เขาพูดพร้อมกับมองไปยังเจ้าสิ่งที่ก่อปัญหาให้เขา
“ถ้าท่านกังวลเรื่องนั้น” เขารู้ว่านางจะกล่าวสิ่งใด จึงตามขึ้นอย่างไม่ใคร่สบายใจนัก
“เจ้าแน่ใจนะ” เมื่อเห็นนางพยักหน้า เขาก็คร้านที่จะขัดใจนางได้ เพราะในส่วนลึกเขาก็หวังเช่นนั้นเหมือนกัน
.
.
.
แล้วจู่ๆก็เช้าซะงั้น...น่าจะแทรกอะไรสักหน่อยอ่า
แบบว่าก่อนจะนอนมันไม่มีเหตุการณ์อะไรเลยรึท่าน
แล้วเค้านอนกันยังไงอ่า..
หันหลังให้กันนอนใครนอนมันเพราะเหนื่อยทั้งคู่....
หันมามองหน้ากันกุมมือหลับไป..โอ้ยๆๆข้าน้อยค้าง

อิอิอิ...

=|--------|=
@^___^@/'') {โห แต่งดีแฮะ แต่ละคนที่นี่ล้วนมีฝีมือไม่เบา นับถือๆ}

ปลายพู่กันที่ 9 ข่าวลือ

ฝีเท้าที่ก้าวเดินบ่งบอกถึงความกระวนกระวายของเจ้าตัวได้เป็นอย่างดี ยุนบกเดินไป ครุ่นคิดไป คิ้วขมวดพันกันยุ่งเหยิง ริมฝีปากก็ถูกกัดจนแทบช้ำ ยุนบกถอนใจออกมาเฮือกใหญ่ ตั้งแต่ก้าวออกจากบ้านมาเขาก็คิดเรื่องนี้มาตลอดทาง หากไม่เห็นว่าเขาจะได้รับคำตอบอะไรจากเรื่องนี้เลย ยุนบกหันมองจองฮยาง ก่อนจะถอนใจออกมาอีกเฮือกใหญ่ ดูนางไม่สนใจอาการกระวนกระวายของเขาเลย เอาแต่มอง ชมนกชมไม้ ทิวทรรศน์ที่เขียวขจี ดอกไม้หลากสีที่แข่งกันบานสะพรั่ง อืม…เขายอมรับว่ามันสวย น่ามอง น่าสนใจ แต่มันน่าสนใจไปกว่าท่าทางกลุ้มใจของเขารึยังไงกัน!
“เฮ้อ” เขาพยายามทำเสียงถอนใจให้ดังขึ้นอีก พลางเหล่ตามองนาง
จองฮยางลอบยิ้มให้กับท่าทางของเขา ก่อนจะตีหน้าเรียบเมื่อหันมามองทางด้านเขา
“ช่างเขียน ท่านกลุ้มใจเรื่องอะไรกันคะ”
“เฮ่อ นี่เจ้าเพิ่งรู้รึ ว่าข้ามีเรื่องกลุ้มใจน่ะ” เขาเบ้หน้าให้กับคำถาม มองนางตาขวาง
“ยังจะมายิ้มอีก” แม้จะตำหนินางหากเมื่อเห็นรอยยิ้มนั่นแล้ว เขาก็อดที่จะยิ้มตามไม่ได้
นางยังคงรอคอยคำตอบ ยุนบกกระแอมสองสามครั้ง ก่อนจะคว้าโอกาสที่ตนเพิ่งได้มา
“เจ้าว่าข้า ควรจะตอบ เอ่อ เรื่องความสัมพันธ์ของเรา”
จองฮยางทำหน้าฉงนกับคำพูดของเขา นางทำราวกับไม่เข้าใจในความหมายที่เขาอยากสื่อ นั่นทำให้เขาหงุดหงิดไม่น้อยเลยทีเดียว
“ความสัมพันธ์ของเรา” จองฮยางทวนคำของเขา ยุนบกพยักหน้า พร้อมกับรอคอย
“แล้วท่านคิดเช่นไรคะ ช่างเขียน” นางยังคงเล่นลิ้นกับเขา ตาส่งประกายขบขันเมื่อเห็นเขาหน้าบึ้งหนักกว่าเดิม
“จองฮยาง” เขาหงุดหงิดกับท่าทางไม่เป็นเดือดเป็นร้อนของนางยิ่งนัก นี่มันเรื่องของเขากับนาง แต่นาง นางกลับทำเหมือนไม่ใช่เรื่องของตัว
จองฮยางเมื่อเห็นเขาเริ่มหงุดหงิดหนักขึ้น จึงเลิกแกล้งเขา นางตีหน้าจริงจังก่อนพูด
“แล้วท่านคิดเช่นไรกันคะ เพื่อนของท่าน เห็นข้าออกมาจากห้องของท่าน พร้อมกับท่าน ท่านคิดว่าเขา…” จองฮยางเว้นระยะการพูด นางมองเขา สายตาสื่อความหมาย
“คิดว่า…” ยุนบกมองเข้าไปในดวงตานาง เขาเข้าใจความหมายที่นางสื่อ เพียงแต่ เขาไม่มั่นใจในคำตอบนั้นเลย จองฮยางมองเห็นความหวาดหวั่นที่ฉายออกมา
“ท่านยังคงลังเลสิ่งใดกันคะ ช่างเขียน” น้ำเสียงของนางเศร้าหมองต่างจากเมื่อครู่ ยุนบกรู้แล้วว่าตนทำพลาดไป เขารีบเข้ามากุมมือนางไว้
“ไม่ มันไม่ใช่อย่างนั้น” เขารีบกล่าวห้ามความคิดของนาง
“แล้ว มันคืออะไรกันคะ” ยิ่งนางได้ยินเสียงเขา น้ำตาก็พลันจะไหล
“ข้ารักเจ้ามากกว่าใคร” ยุนบกพูดพลางใช้มือเช็ดน้ำตาให้นาง “เจ้าอย่าร้องไห้อีกเลยนะ” เขาปลอบนางอย่างอ่อนโยน จองฮยางจ้องมองเข้าไปในดวงตาเขาอย่างค้นหา บัดนี้ความลังเลจางหายไปแล้ว มีเพียงความมุ่งมั่นเท่านั้นที่ฉายชัดออกมา หัวใจนางพองโต จองฮยางยิ้มทั้งน้ำตา
“เจ้านี่ ขี้แยจัง” ยุนบกมองนางด้วยความรัก ความสุขของเขา คือการได้เห็นรอยยิ้มของนาง แล้วเขาจะยังลังเลอะไรอีก หากนี่จะทำให้นางยิ้ม ทำให้นางมีความสุข เขาก็ยินดีเสียยิ่งกว่ายินดี ที่จะทำ ยุนบกยิ้มให้กับความคิดตัวเอง

มักนึนตามหาคุณหนูของนางตั้งแต่เช้า ที่นางไม่เจอคุณหนูในห้อง ความกระวนกระวายฉายชัด เมื่อเห็นประตูถูกเปิดออก นางก็รีบวิ่งมาดู เมื่อเห็นว่าเป็นใคร นางก็รีบถามอย่างกระวนกระวาย
“คุณหนู ท่านหายไปไหนมา เจ้าคะ” สิ้นคำถามสายตาพลันสบเข้ากับใครอีกคน มักนึนเงยหน้าขึ้นมอง ดวงตาเปิดกว้าง อ้างปากค้าง
“เจ้ารีบไปเก็บของเถอะ” จองฮยางบอกมักนึนยิ้มๆ
“จะ.. เจ้าค่ะ” มักนึนรับคำอย่างมึนงง หากก็รีบไปทำตามที่คุณหนูสั่ง
“ท่านป้าคะ สำหรับที่ผ่านมา ขอบคุณท่านมากค่ะ” จองฮยางหันไปกล่าวกับหญิงวัยกลางคนผู้ที่แบ่งห้องให้นางเช่าที่เพิ่งเดินออกมาถึงหลังจากได้ยินเสียงมักนึนร้องทัก หญิงกลางคนผู้นั้นมองสังเกตคนทั้งคู่ ก่อนจะยิ้มให้
“เจ้าพบความสุขแล้วสินะ” หญิงกลางคนผู้นั้นพูดกับจองฮยาง ก่อนจะหันมาจ้องยุนบกเขม่ง
“เจ้ากล้าดียังไง ถึงทิ้งให้นางต้องเสียใจอยู่ตั้งนาน” ยุนบกถึงกับทำหน้าไม่ถูกเมื่อถูกอีกฝ่ายว่าเช่นนั้น เสียงหัวเราะเบาๆดังขึ้นข้างกาย เขาผินหน้าส่งสายตาขอความช่วยเหลือ ท่าทางนั้นช่างน่าขันนักสำหรับจองฮยาง หากนางก็ยังทำเมิน
“ยังไม่ตอบอีก” หญิงกลางคนเริ่มตะคอกเสียงดังขึ้น
“อ่ะ เอ่อ ข้าขอโทษขอรับ” ยุนบกรีบโค้งคำนับก่อนที่อีกฝ่ายจะโมโหเขาหนักกว่านี้
เสียงหัวเราะดังขึ้นอย่างสมใจ หญิงกลางคนหันไปหาจองฮยางอีกครั้ง
“ถ้าเขาทำร้ายเจ้าอีก รีบมาบอกข้านะ ข้าจะตามไปจัดการให้”
“ค่ะ ท่านป้า” จองฮยางยิ้มรับคำ ยุนบกมองนางอย่างหวาดหวั่น หากเขาตาไม่ฝาดไป รอยยิ้มของนางช่างดูเจ้าเล่ห์นัก (จะเสียลุคนางเอกมั้ยเนี่ย)

บนถนนที่เต็มไปด้วยผู้คน บุรุษผู้หนึ่งกับสตรีสองนางกำลังเดินเลือกซื้อสินค้า จองฮยางมองเข้าไปในร้านขายผ้าอย่างสนใจ ยุนบกอมยิ้มให้กับท่าทางนั้น
“เจ้าอยากจะเข้าไปดูสักหน่อยมั้ย” เขาถามเหมือนออกความเห็น หากเท้ากลับก้าวเข้าร้านไปทันทีที่พูดจบ จองฮยางยิ้มก่อนจะตามเขาเข้าไป
มักนึนสังเกตคนทั้งคู่อย่างไม่สบายใจ ด้วยนางยังคงคลางแคลงใจเรื่องของเขา กลัวเหลือเกินว่าคุณหนูของนางจะต้องเจ็บปวดเพราะเขาอีก หากตอนนี้คุณหนูของนางมีความสุข นางก็ควรร่วมยินดีด้วย ภายภาคหน้าจะเป็นเช่นไรนั้น นางก็สุดที่จะรู้ มักนึนถอนใจกับความคิดในแง่ร้ายของตน
ด้านนอกของร้าน ผู้คนที่กำลังจับจ่ายซื้อขายกัน พลางแลกเปลี่ยนข่าวสาร
“นี่ ข้าได้ยินมาว่าไต้เท้าลีคิดที่จะซื้อซอฮยอนด้วยล่ะ เห็นว่าถ้าท่านกลับจากว่าราชการที่ฮันยาง ก็จะไปรับตัวนางเลย” ชายคนนึงพูดขึ้น
“อะไรนะ ซอฮยอนหญิงงามแห่งหอนางโลมนั่นน่ะเหรอ” ชายอีกคนถามขึ้น และเขาก็ได้รับการพยักหน้าเป็นคำตอบ
“โอ๊ย เขาลือกันแซดทั้งตลาด เจ้าไปอยู่ไหนมาเนี่ย” ชายคนนั้นกล่าวตำหนิ
“เฮ้อ ข้าล่ะสงสารแม่นางผู้นั้นจริงๆ” ชายอีกคนกล่าวขึ้น
“เจ้าจะบ้ารึ บ้านไต้เท้าลีทรัพย์สินมากมาย นางโชคดีด้วยซ้ำที่จะได้กลายเป็นอนุของท่าน” ชายอีกคนแย้งขึ้นอย่างไม่เห็นด้วย
“อา อย่าให้ข้าพูดเลย ถึงมีทรัพย์สินให้ใช้มากมาย แต่ถ้าต้องอยู่กับฮูหยินของท่านล่ะก็ นางต้องทุกข์ไปตลอดชีวิตแน่นอน” ชายคนนั้นพูดอย่างมั่นใจ
“หมายความว่ายังไง ฮูหยินนั่นร้ายขนาดนั้นเชียวรึ”
“ช่างเขียนคะ” ยุนบกซึ่งได้ยินบทสนทนาของพวกพ่อค้าและชาวบ้านเมื่อครู่ คิ้วขมวดเข้าหากัน เขาตกอยู่ในห้วงคิดจนไม่ได้ยินที่จองฮยางเรียก
“ช่างเขียนคะ” จองฮยางเรียกเขาอีกครั้ง พลางมองอย่างสงสัย ยุนบกถึงได้รู้สึกตัว
“หา เอ่อ เจ้าว่าอะไรนะ” จองฮยางยิ้มให้กับท่าทางของเขา
“ผ้าผืนนี้ ท่านว่าเป็นอย่างไรบ้างคะ” จองฮยางชูผ้าที่นางเลือกขึ้นให้ยุนบกดู ยุนบกยิ้มก่อนตอบ
“ข้าว่า มันเหมาะกับเจ้ามาก”
“เฮ้อ ข้าล่ะสงสารแม่นางผู้นั้นจริงๆ” เสียงเหล่านั้นยังคงดังแว่วมา ยุนบกพยายามที่จะไม่สนใจข่าวลือพวกนั้น หากเหมือนความกังวลยังคงอยู่ในความคิดของเขา

@ จบปลายพู่กันที่ 9 @

อย่าเพิ่งงอนเฮียนะขอรับ T T

อืม ท่านRosaline ข้าน้อยขอเวลาจิ้นก่อนได้มั้ยท่าน เดี๋ยวมาต่อให้ (เพราะมันก็ค้างๆคาๆ ความจิ้นของข้าน้อยอยู่เหมือนกัน ฮ่าๆ) วันนั้นเบลอๆ จิ้นขาดๆเกินๆ และอยากให้ทุกท่านจิ้นตามความชอบของแต่ละคนเลยดีกว่า ฮ่าๆ เพราะตอนนี้มันยังใส่หวานมากไม่ได้น่ะสิขอรับ แต่ อีกหน่อยมันก็จะหนักขึ้นแล้ว เอาวะ ของหวานๆให้หัวใจกระชุ่มกระชวยก่อนแล้วกัน ฮ่าๆ
ขอเวลาหน่อยนะขอร้าบบ

แหม...เฮียเจ๊อยู่ข้างๆแท้ๆ เดี๋ยวเถอะ..ชิช่ะ
แล้วไมมาทิ้งท้ายอย่างนี้อ่า...ไม่น่ะ เหมือนว่าถูกยาพิษชนิดอ่อนๆแทรกเข้าร่างกาย..
วานท่านยามสา มาถอนพิษด่วนที่สุด

เอ่อ แล้วจะมีงานแต่งไม๊ขอรับ ท่านยามสา ข้าน้อยจะได้เตรียมของขัวญไว้ให้บกกี้กะเจ๊ฮยาง ไว้แต่เนิ่นๆ

ย่องเข้ามาดูว่ามีอะไรเอ่ยในนี้ และแล้วก็เจอ......รู้สึกว่ายุนบกเค้าจะเอานิสัยห่วงผู้หญิงคนอื่นมาใส่ในใจตัวเองอีกคนนะเนี่ย เอ......คุณสาวก...2มุน อย่าทำให้คนแถวนี้ได้ใจนะ ให้ยุนบกมีฮยางคนเดียวพอแล้วค่ะ
ชอบนะแต่อย่าให้หลายใจได้ไหมคะ ต้องไปแล้วแอบมาดู สู้ๆๆๆๆๆนะ

เพิ่งอ่านจบพู่กันที่5

ขอมาขอบคุณท่านยามสาก่อน

อิอิ ขอบคุณนะคร๊าบบบบบบบบบ ช่วยตัดฉาก ฉับๆ

แหม..ท่านนี่ช่างเข้าใจจิตใจคนอ่านจิงๆ

ขึ้นไปอ่านต่อก่อนล่ะ

อ้อ..ขออีกนิดนึง

ข้าชอบบุคลิกยุนบกของท่านจิงๆ

กวนๆ เหมือนในภาคแรก เลย

ขอบคุณมากค่ะ คุณยามสา ตั้งใจเข้ามาอ่านเต็มที่เลย

แต่ตอนนี้ชักเริ่มงงๆกับตัวเองแล้ว อ่านไปอ่านมา
เอ๊... อันนี้บกกับฮยางตอนของใครฟะ ต้องกลับไปเริ่มอ่านแต่ต้นใหม่พอให้นึกออก...หลังจากนั้นก็ร้อง อ๋อ... เพราะเข้าห้องโน้นที ห้องนี้ที เข้าจนงง ว่าห้องนี้เข้าหรือยังนะ บางครั้งก็เข้าแล้วเข้าอีก สนุกดีเหมือนกัน

555 ท่านติดหนึบ

ท่านเป็นอาการแบบข้ารึป่าว

เอ๊ะ..เออ..เอ่อ..เอ้อใช่..อ้าว..เอ๊ย..เอ๋อ..เอ๋อไปเลยยย

555 เอา ทุกเวอร์ชั่นมาปนกันมั่วไปหมดเลย

ต้องมานั่งลำดับความคิดใหม่

ใช่แล้วค่ะ คุณ รัก..2มูน เป็นอาการอย่างว่าเลย
และบางครั้งก็งงว่าตอนนี้เราอยู่ที่ไหนหนอ อยู่ห้องไหนเนี่ย สมองมันเป็นอะไรไม่รู้ค่ะ

เฮ้อ..อ่านจบเเระ..

ฉากเฮียกะเจ๊ หวานจุใจข้าน้อยจิงๆ

ชอบนะ ท่านยามสา

ว่าแต่..ขอรีเควส 8.1 เหมือนท่านโรสด้วย

555 ค้างเหมือนกานนนนนน

ท่านยามสาฯ

ท่านเห็นไหม..ว่ามีผู้เรียกร้องเวอร์ชั่น8.1
เยอะมากๆๆๆๆๆ(2คน อิอิ)

ท่านอย่าให้ความฝันมันค้างคานะ...
กะลังไคล์แม็กจู่ๆเช้าซะงั้นมันเหมือนโดนกบว.มาตัดออก

ตอนนี้ข้าน้อยชักเบลอๆนะขอรับ ด้วยใกล้จะสอบ Final แล้ว อาจจะเรียบเรียงคำพูดขาดๆเกินๆบ้างก็ขออภัยด้วยนะขอรับ เพราะไม่อยากให้ทุกท่านต้องรอนานกัน มันค้างๆคางๆ ข้าน้อยเข้าใจความรู้สึกนั้นดี อย่าเพิ่งงอนเฮียเลยนะขอรับ ทุกๆคนทำสิ่งใดก็ย่อมมีเหตุผลด้วยกันทั้งนั้น (แก้ตัวแทนเฮียไปเรื่อย ฮ่าๆ)

ปลายพู่กันที่ 10 ความหวัง

ซอฮยอนถึงกับทำตัวไม่ถูกเมื่อซูมี สาวใช้ของนางนำข่าวลือที่ตอนนี้แพร่ไปทั่วทั้งตลาดแล้วมาบอกนาง นางเดินวนไปวนมาภายในห้องด้วยความสับสน กระวนกระวาย ระทมใจ นางควรทำเช่นไรดี
“นางอยู่ข้างในใช่มั้ย”นายหญิงฮัน มียอง ถามสาวใช้ที่ยืนอยู่หน้าห้อง เมื่อซูมีพยักหน้ารับ นางก็เปิดประตูเข้าไป
ซอฮยอนเมื่อเห็นว่าเป็นใคร ก็รีบเดินเข้ามาถามด้วยใจที่ร้อนรน จนลืม เสียมารยาทที่จะเชิญนายหญิงนั่ง
“ท่านแม่ ข่าวลื่อนั่น เป็นความจริงเหรอเจ้าคะ” ซอฮยอนเอ่ยถามเสียงสั่นระคนเศร้า นางหวังเหลือเกินว่าสิ่งที่นางได้ยินมาจะเป็นเพียงแค่ข่าวลือ หากนายหญิงกลับพยักหน้าแทนคำตอบ นั่นถึงกับทำให้นางทรุด ล้มตัวลงไปบนเสื่อ หมดแล้วซึ่งความหวัง ตั้งแต่เกิดมา นางก็รู้ตัวดีว่าไม่ใช่ผู้กำหนดชะตาชีวิตตัวเอง มีเพียงนายหญิงผู้ที่เลี้ยงดูนางมาเท่านั้นที่ลิขิตชะตาชีวิตของนางได้ แต่ไม่นึกเลยว่าเวลานั้นจะมาถึงเร็วเช่นนี้
นายหญิงมียองมองนางพลางถอนใจ
“เจ้าก็รีบเตรียมตัวเอาไว้ให้ดี อีกไม่นานไต้เท้าลีก็จะเดินทางกลับมาแล้ว”
“ข้าไม่ไป ไม่ได้หรือคะ” ความหวังสุดท้ายที่อยากรั้งชะตาชีวิตตัวเองถูกเปล่งออกมา
นายหญิงมองนาง สายตาหวาดหวั่น
“หรือว่าเจ้า…” อาการของซอฮยอนบ่งบอกให้นางรู้ว่าตนคิดถูก น้ำเสียงของนางจึงเริ่มตะหวาดขึ้น
“เจ้าปล่อยให้เกิดความรู้สึกนั้นขึ้นได้ยังไง รีบตัดใจซะ หากไต้เท้าลีรู้เรื่องนี้เข้า…” ได้ยินนายหญิงพูด นางก็ยิ่งร่ำไห้ น้ำตานองหน้า นายหญิงถอนใจก่อนจะบอกด้วยเสียงที่เบาลงกว่าเมื่อครู่
“อย่าให้ใครรู้เรื่องนี้อีก” พูดจบนางก็จากไป ซูมีที่ยืนอยู่หน้าห้องถึงกับตกใจกับเสียงปิดประตูของนายหญิง นางได้ยินทุกอย่างที่ทั้งสองคุยกัน
“คุณหนูเจ้าคะ” ซูมีรู้สึกสงสารคุณหนูของนางนัก แต่ก็ไม่รู้ว่าควรปลอบใจนางเช่นไร ได้แต่ร่ำไห้ไปกับคุณหนูอย่างเงียบๆ

ที่บึงขนาดใหญ่ด้านหน้าของตัวบ้าน มีหญิงนางหนึ่งยืนมองภาพเบื้องหน้าอย่างเพลิดเพลิน สายลมพัดพลิ้วไหวลูบไล้เรือนหน้า สายน้ำกระทบกันเป็นระลอกคลื่น ดอกไม้แข่งกันเบ่งบานสะพรั่งรับอรุณ เสียงนกขับขานชวนฟังเสนาะหู ผีเสื้อโบยบินดอมดม ดูดเกสรดอกไม้ จองฮยางมองภาพเหล่านั้นด้วยจิตใจล่องลอย ตอนนี้นางได้หลุดไปอีกโลกหนึ่งแล้ว ยุนบกที่เพิ่งก้าวออกมาจากตัวบ้านมองภาพนางที่ถูกแสงอรุณโอบกอดพลางยิ้ม แล้วความคิดหนึ่งก็ผุดขึ้น เขาเดินเข้าไปยืนเคียงข้างนาง ก่อนยื่นมือไปด้านหน้า นั่นทำให้จองฮยางหลุดออกจากภวังค์ทันที จองฮยางมองสิ่งที่อยู่ในมือยุนบกอย่างแปลกใจ ส่งสายตาสื่อคำถาม ยุนบกยิ้ม
“ท่านต้องการอะไรคะ”
“ข้าขอฟังเพลงได้มั้ย” ได้ยินคำตอบ นางก็ยิ่งแปลกใจ แต่แล้วเหตุการณ์หนึ่งพลันผุดขึ้นในห้วงคิด นางยิ้มพลางชำเลืองมองเขา
“เพลงของข้า มีค่าเพียง 5 นยางหรือคะ”
ยุนบกอมยิ้มให้กับคำพูดของนาง ดวงตาเขาเป็นประกายก่อนโต้คารมต่อ
“5 นยางนี่ คือทั้งหมดที่ข้ามี” จองฮยางถึงกับหลุดขำกับคำตอบของเขา นี่เขาจำได้ทุกคำพูดในวันนั้นเลยรึยังไงกัน นางมองเขาที่กำลังรอคอย
“ข้าไม่อยากได้ยินอะไรอีก” กล่าวจบนางก็ทำเมินเขา หันไปชมนกชมไม้เหมือนเดิม ยุนบกหัวเราะให้กับท่าทางเช่นนั้นของนาง
“มือของข้า” ยุนบกกล่าวพลางยกมือขึ้นประกอบคำพูด จองฮยางยิ้มต่อประโยคให้
“จะถูกทุบ” แววตาส่อประกายขบขันของนาง นั่นทำให้ยุนบกหงุดหงิดไม่น้อย เขาเบ้หน้าก่อนจะเปลี่ยนมายิ้มเจ้าเล่ห์
“หึ ขอโทษด้วยที่ต้องทำให้เจ้าผิดหวัง จองฮยาง” เห็นนางทำหน้าฉงน เขาก็ยิ่งชอบใจ มองอย่างเป็นต่อ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นสีหน้าจริงจัง เขากล่าวประโยคนั้นออกมาอย่างช้าๆ หากชัดเจนในความรู้สึก
“นับแต่นี้ มือของข้า จักวาดภาพเพื่อเจ้า” ยุนบกพูดด้วยเสียงที่หนักแน่น ดวงตาเปล่งประกายแรงกล้ายืนยันสิ่งที่ตนพูด หากเขารู้ คำพูดนี้ได้เขย่าหัวใจของนางยิ่งนัก จองฮยางมองยุนบกด้วยความรักความซื่อสัตย์ทั้งหมดที่มี นางรู้สึกขอบคุณเขายิ่งนัก
“ข้าอยากวาดภาพเหมือน เจ้าช่วยเป็นแบบให้ ได้มั้ย” จองฮยางถึงกับตกใจ ดวงตาเปิงกว้าง ภาพเหมือนที่ต้องใส่จิตวิญญาณลงในภาพนั่นน่ะหรือ ภาพที่มีแต่ชนชั้นสูงที่จะได้มีได้ครอบครองนั่นนะหรือ ใจอดที่จะสั่นไหวไม่ได้ จิตรกรต้องใช้พลังกายพลังใจแค่ไหนกว่าจะวาดภาพเหมือนแต่ละภาพนั้นออกมา ยุนบกมองนาง แววตาทอประกายอ่อนโยน
“ข้าเพียงแค่บอกไว้ ว่าข้าต้องการวาดภาพเหมือนของเจ้าจริงๆ ข้าคงต้องไปแล้ว” ยุนบกพูดพร้อมกระชับกระบอกใส่อุปกรณ์สำหรับวาดภาพในมือ เขามองนางอีกครั้งก่อนจะเดินจากไป หากก็ต้องชะงักฝีเท้าเมื่อมีเสียงพูดดังขึ้น
“ดูแลตัวเองด้วยนะคะ ช่างเขียน” ยุนบกถึงกับอมยิ้มกับคำพูดของนาง

นักเรียนช่างเขียนกลุ่มหนึ่งยืนมองคนทั้งคู่ เพราะไม่บ่อยนักที่จะมีหญิงงามมาให้ได้ยลโฉม
“ผู้หญิงที่อยู่กับเจ้านั่น ใครกัน” นักเรียนช่างเขียนคนหนึ่งที่เคยมีเรื่องกับยุนบกกล่าวขึ้นอย่างหงุดหงิดแกมอิจฉา
“เห็นว่าเป็นภรรยาของเขาน่ะ เจ้าอย่าไปยุ่งด้วยเลย เขาเป็นเพื่อนของอาจารย์อึนโฮนะ เจ้าอย่าลืมสิ”
“เอ่อน่ะไม่ต้องย้ำบ่อยได้มั้ย มันชวนให้ข้าหงุดหงิด” เขาพูดอย่างเจ็บใจ คนเช่นนั้นมีอะไรดี ซอฮยอนกับแม่นางผู้นี้ถึงได้หลงนัก
“นี่พวกเจ้า ยังไม่รีบเข้าห้องเรียนอีก” เสียงคิมอึนโฮตวาดมาแต่ไกล พวกเขาจึงได้รีบสลายตัว วิ่งเข้าเข้าห้องเรียนกันจ้าละหวั่น
“เฮ้อ ใครบ้างที่จะไม่อยากมองของสวยๆงามๆ” คิมอึนโฮพูดพลางถอนใจเฮือกใหญ่ การที่มีนางมาอยู่ที่นี่ นักเรียนของเขาก็ไม่เป็นอันเรียนกันเลย

นี่ก็สามวันแล้วสินะที่มีข่าวลื่อนั่นออกไป ยิ่งใกล้วันมากเท่าไหร่จิตใจของนางก็ยิ่งทุกข์ระทมมากขึ้นเท่านั้น เขาผู้นั้นจะรู้มั้ยนะว่านางจะถูกขายไปแล้ว จะรู้มั้ย ว่านางจะไม่มีโอกาสพบเจอเขาอีกแล้ว ซอฮยอนเฝ้ารอคอยการมาของเขาด้วยหัวใจร้าวราน สามวันที่ผ่านมา นางไม่ยอมพบใคร ไม่ยอมรับแขก เพียงเพราะ กลัวว่าเมื่อเขามาหานาง จักไม่เจอนาง นางพยายามดูแล ถนอมตัวเอง พยายามทานข้าวแม้จะกลืนไม่ลงสักเพียงไรก็ตาม เพียงเพื่อให้เขาได้เห็นนางในสภาพที่น่ามองที่สุด นางอยากงดงามในสายตาของเขา ใบหน้าของนางตอนนี้ไร้ซึ่งน้ำตา หน้าเรียบเฉย มีเพียงดวงตาเท่านั้นที่ฉายความทุกข์ออกมา
ซูมีมองคุณหนูอย่างสงสาร นางรู้ว่าคุณหนูรอใคร ตอนนี้คุณหนูของนางอยู่ได้ก็เพราะความหวังอันน้อยนิดนี้ หวังที่จะเจอเขาผู้นั้น หากนี่ยิ่งใกล้วันที่ไต้เท้าลีกลับมาเท่าไหร่ ความหวังของคุณหนูก็ยิ่งน้อยลงเท่านั้น เขาผู้นั้นไม่รู้หรืออย่างไรกัน ถึงได้ไร้ซึ่งข่าวคราวเช่นนี้ นางทนนิ่งเฉยต่อไปไม่ไหวแล้ว
“คุณหนูเจ้าคะ ข้าขอตัวไปทำธุระสักครู่ได้มั้ยเจ้าคะ” ซอฮยอนพยักหน้า ไม่กล่าวอะไร ใจของนางตอนนี้ไม่พร้อมที่จะรับรู้สิ่งใดอีกแล้ว

“ท่านซอขอรับ มีนางผู้นึงต้องการพบท่านขอรับ” ยุนบกที่กำลังวาดภาพอยู่นั้น ชะงักปลายพู่กัน เขาวางมันลงเงยหน้ามองไปยังคนที่ต้องการพบเขา ใครกัน เขาพยักหน้ารับกับเด็กรับใช้ เด็กรับใช้จึงเดินออกไปทิ้งไว้เพียงแม่นางน้อยผู้ที่มาขอพบเขา
“ข้าซูมี เป็นสาวใช้ของคุณหนูซอฮยอนเจ้าค่ะ” ซูมีแนะนำตัว ยุนบกพยักหน้าอีกครั้งพลางนึก ตอนนี้เขารู้แล้วว่านางเป็นใคร หากนางมาหาเขาด้วยเรื่องอะไรกัน
“เจ้ามีธุระอะไรกับข้ารึ”
“ได้โปรด ไปพบคุณหนูด้วยเถอะเจ้าค่ะ ตอนนี้นางแย่แล้ว” ซูมีพูดทั้งสะอื้น
“เจ้าพูดเรื่องอะไรกัน ข้าไม่เข้าใจ” คิ้วขมวดหนักขึ้นไปอีก
“อีกไม่นานคุณหนูของข้าก็จะถูกขายแล้ว นางอยากพบท่านก่อนที่จะถูกขายไป” ได้ยินซูมีพูดเช่นนี้ เขาถึงจำได้ว่าเคยได้ยินเรื่องพวกนี้มาเหมือนกัน หากนึกว่านั่นเป็นเพียงข่าวลือเท่านั้น ไม่นึกว่านี่จะกลายเป็นเรื่องจริงขึ้นมาได้ ซูมีมองเขาด้วยความหวัง ขอให้ชายผู้นี้อย่าได้ใจกับต่อคุณหนูของนางนักเลย
@ จบปลายพู่กันที่ 10 #

เฮ้อ ข้าน้อยพิมพ์ผิด
แก้นะขอรับ
ใจดำต่อ นะขอรับ T T

โอย..ใจข้าเริ่มแกว่งๆพิกล

แล้วเฮียจะมีหวั่นไหวมั๊ยเนี่ย อย่าเลยนะเฮีย

สงสารซอฮยอนจัง

ยิ่งอ่านยิ่งเข้มข้นเลย ท่านยามสา

อัพตอนต่อไปไวไวนะขอรับ

รู้สึกข้าจะโดนยาพิษของท่าน เต็มๆเลย

คู่แข่งเจ๊น่ากลัว คนอ่านอย่างข้า ยังใจแกว่งๆเลยอ่ะ

อิอิ..เธอปันใจ...

ขอบคุณท่านยามสามากเลย

ที่มีน้ำใจแต่งฟิคดีๆมาให้อ่าน

ใกล้สอบแล้ว งัยก็เป็นกำลังใจให้ท่านนะ

ขอให้ AAA ทุกตัวเลยนะท่าน

พักผ่อน และรักษาสุขภาพด้วยนะขอรับ

ท่านสาวก2มุน ท่านช่างรวดเร็วนัก จิ้นได้ฉับไว ล้ำเลิศ ล้ำเลิศ 55555

ข้าจะรออ่านตอนต่อไป ที่พลิ้วไหวดุจสายลมนะท่าน (ตอนสอบ อย่าเผลอติดสินบนอาจารย์ด้วยเงิน 5 หยาง นะท่าน 55555)

ข้าขอท่านเรื่องหนึ่ง อย่าให้ยุนบกของข้า นำเงิน 5 หยาง ไปให้ซอฮยอนนะท่าน ..... ขอ 6 หยาง ละกัน ของมันขึ้นราคาน่ะท่าน 555555555

มาตอบคำถามของทุกท่านขอร้าบบ
เมื่อคืนเบลอๆ ข้าน้อยก็เลยมึนจนคิดอะไรไม่ออกขอรับท่าน T T
ท่านulwil ขอรับ ไม่มีงานแต่งหรอกขอรับ แม้ใจข้าอยากจะให้เฮียใส่ชุดขุนนางสีน้ำเงินอีกครั้ง ใจจะขาด และอยากเห็นเจ๊อยู่ในชุดเจ้าสาว ปัดแก้มแดงๆ สองจุด ก็ตาม ฮ่าๆ แต่ถ้าหากท่านได้เตรียมของขวัญไว้แล้ว ข้าก้ไม่อยากเสียน้ำใจ ฝากข้าส่งให้เฮียกะเจ๊ได้นะท่าน ^^

ท่าน รัก..2มุน..หมดใจ ข้าน้อยก็ทุกข์เพราะยาพิษของตัวเองเช่นกันท่าน วางยาคนอื่นแต่ตัวเองกับโดนไปด้วยซะนี่ T T และขอบคุณมากขอรับกับคำอวยพร ถึงแม้มันจะดูลิบหรี่ก็เถอะนะ ฮ่าๆ พูดเรื่องนี้แล้วเศร้าจิง
อ้อ แล้วฉากนั้นข้าน้อยจะต่อให้ในตอนที่ 11 หรือไม่ก็ 12 นะขอรับ ด้วยข้าน้อยไม่ถนัดในการบรรยายฉาก หรือบรรยากาศน่ะท่าน บรรยายทีไรตลกทู๊กที จึงขอเวลาหน่อยนะขอรับ รับรองมีแน่นอน ^ ^

ท่านเฝ้ามอง 5 นยางนั่นมีไว้ให้เจ๊คนเดียวแน่นอนขอรับ ว่าแล้วก็สงสารแม่นางซอฮยอนจัง

อ้อลืม สวัสดีขอร้าบบบ ทุกท่านนน

จะเป็นรักหลายเศร้ารึป่าวอ่าภาคนี้
เจ๊จะคิดไงเนี้ย..

สงสารซอฮยอนเหมือนกันเนอะมีบางมุมคล้ายๆจองฮยางเหมือนกัน
แต่คงเจอเฮียช้าไป...ยังไงก็อัพเรื่อยๆน่ะเป็นกะละมังใจให้

โอ...ประวัติศาสตร์ซ้ำรอย ทำไงดีล่ะนี่ ยุนบกได้แต่เดินแกว่งพู่กันไปมาปอยผมกำน้อยของจองฮยางยังอุ่นอยู่ในอกเสื้อ แล้วนี่ข้า....เฮ้อ.......ว่าแล้วยุนบกก็แอบชะเง้อชะแง้ ชะแว๊บหายออกจากบ้านไปยามค่ำคืน
"ซอฮยอน"ยุนบกเรียกนางด้วยน้ำเสียงห่วงใย
"คุณชายซอ" ในที่สุดท่านก็มา ท่านช่างใจร้ายกับข้าเหลือเกิน ท่านๆ หยาดน้ำตาของนางทำให้ยุนบกรู้สึกกังวลยิ่งนัก จะมีสิ่งใดในโลกนี้ที่จะปลอบนางให้คลายทุกข์ได้บ้างหากมิใช่อ้อมกอดอันอบอุ่นของข้า ฮิๆ
"ฮยาง คนงามของข้า ขอโทษด้วยที่ข้ามิได้มีเจ้าอยู่ในใจเพียงผู้เดียว ข้าขอโทษยามนี้มีเพียงสิ่งเดียวที่ข้าจะต้องทำคือ .........
"เจี๊ยก" หยกรูปผีเสื้อลอยมากระทบศรีษะ ยุนบกได้สติกลับคืนมาอีกครั้ง พลันสายตาก็พานพบกับ
โอ้ว.....ไม่
ฮิๆๆๆล้อเล่นขำๆ นะคืนนี้ต้องจัดการโจทย์ฮูหยินน้อยซะหน่อยแล้ว

เสียมารยาทแล้วเรา ท่านยามสาข้าน้อยขอเป็นกำลังใจให้ท่านนะ หลงรักficของท่านเข้าอีกแล้วโอย แย่จังโดนวางยา3ขนานพร้อมกันแบบนี้ ท่าต้องไปหาที่ขับพิษซะแล้ว ถึงจะง่วงขนาดไหนก็ต้องแถเข้ามาดูท่านให้ได้

ท่านouiข้าว่าถ้าท่านแต่ฟิคเองเฮียต้องมีฮูหยิน2คนแน่ๆ ท่านคงมีความคิดเหมือนข้า ทำไงดีหว่าฮิๆๆ

ท่านยามสา fic ท่านช่างร้ายแรงยิ่งนัก แต่... ท่านต้องเร่งปล่อยช็อตเด็ดออกมาได้แล้วนะ ข้าน้อยจะรอ....

จบแล้ว อ่า อ่านจบแล้ว เหนื่อยเลยยย
เก่งจัง ท่่านยามสา เป็นกำลังใจให้นะ
.......................................................
เฮียนี่กวนดีจริงๆ แถมทะเล้นจัง น่ารักกกกกกกก
ยังมีน้ำใจห่วงใยแม่นางซอฮยอนอีกซะด้วย มีลุ้นปะเนี้ย อิอิอิ

รอ รอ รอ เชียร์ เชียร์ (จะเชียร์ใครฟะ?) ^_^

โอ...ประวัติศาสตร์ซ้ำรอย ทำไงดีล่ะนี่ ท่านouiได้แต่เดินแกว่งพู่กันไปมาปอยผมกำน้อยของฮูหยินยังอุ่นอยู่ในอกเสื้อ แล้วนี่ข้า....เฮ้อ.......ว่าแล้วท่านouiก็แอบชะเง้อชะแง้ ชะแว๊บหายออกจากบ้านไปยามค่ำคืน
"ซอฮยอน"ท่านouiเรียกนางด้วยน้ำเสียงห่วงใย
"คุณ ชายoui" ในที่สุดท่านก็มา ท่านช่างใจร้ายกับข้าเหลือเกิน ท่านๆ หยาดน้ำตาของนางทำให้ท่านouiรู้สึกกังวลยิ่งนัก จะมีสิ่งใดในโลกนี้ที่จะปลอบนางให้คลายทุกข์ได้บ้างหากมิใช่อ้อมกอดอัน อบอุ่นของข้า ฮิๆ
"ฮยาง คนงามของข้า ขอโทษด้วยที่ข้ามิได้มีเจ้าอยู่ในใจเพียงผู้เดียว ข้าขอโทษยามนี้มีเพียงสิ่งเดียวที่ข้าจะต้องทำคือ .........
"เจี๊ยก" หยกรูปผีเสื้อลอยมากระทบศรีษะ ท่านouiได้สติกลับคืนมาอีกครั้ง พลันสายตาก็พานพบกับ
โอ้ว.....ไม่

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

โอ๊ะๆ...ท่านฮูหยิน..ข้าล้อท่านoui เล่นเฉยๆนะขอรับ

...ตัวใครตัวมันนะ..ท่านoui...

...ข้าไปก่อนล่ะ...

ชื่อของแต่ละตัวละครช่างจำยากจริงๆ(ขนาดแต่งเองยังจำไม่ได้เลย ฮ่าๆ บอกทำไมเนี่ย) เตรียมใจก่อนอ่านก่อนนะขอรับตอนนี้ การเขียนสื่อถึงจิตใจของแต่ละคนนี่ทำเอาข้าน้อยมึนไปเลยขอรับ และขอให้ท่านเชื่อมั่นในตัวเฮียขึ้นใจเลยนะขอรับ(แต่ข้าน้อยก็ชักหวั่นๆอยู่เหมือนกัน) ตอนนี้เน้นแม่นางซอฮยอนจริงๆ ฮ่าๆ อย่าเพิ่งงอนข้าน้อยนะ

ปลายพู่กันที่ 11 ความยุ่งยาก (แต่ละตอนตั้งชื่อยากเหลือเกิน)

ยุนบกเดินครุ่นคิดมาตลอดทางจนถึงที่หมาย เสียงหัวเราะอย่างสนุกสนานของชายหญิงดังออกมาจากด้านใน บ่งบอกความเป็นสถานที่เริงรมย์ที่มอบความสุขความสำราญให้แก่บุรุษได้เป็นอย่างดี เขาเงยหน้ามองป้ายที่แขวนไว้บนประตูทางเข้า สูดลมหายใจเข้าเต็มปอด ก่อนจะก้าวเข้าไปด้านใน
ทันทีที่ก้าวผ่านประตูเข้ามา หญิงนางโลมนางนึงก็รีบเข้าหาเขาทันที นางพยายามเสนอตัวเต็มที่ เมื่อเห็นหน้าตาของบุรุษผู้นั้น
“นายท่าน เชิญด้านในค่ะ” นางพูดพร้อมๆกับฉุดรั้งเขาให้เดินไปกับนาง
“ข้ามาหาซอฮยอน” ยุนบกกล่าวเสียงเรียบ เมื่อได้ยิน นางถึงกับหน้าเบ้ หากเพียงเสี้ยววินางก็กลับมายิ้มแย้มเช่นเดิม ยุนบกรู้สึกรำคาญนางนัก เขามีเรื่องที่ต้องทำไม่อาจมาเสียเวลากับนางผู้นี้ได้
“ตอนนี้นางไม่รับแขกค่ะ ท่านอยู่กับข้าดีกว่านะคะ” นางยังคงโน้มน้าวเขา ด้วยแขกผู้นี้ถูกใจนางนัก มือนางเริ่มลูบไล้ใบหน้าของเขา ยุนบกแทบอยากผลักนางออก หากก็ทำได้เพียงปัดป้องมือนางออกให้พ้นตัวเท่านั้น สายตาที่ฉายแววรำคาญเมื่อครู่แปรเปลี่ยนเป็นความโกรธกับการกระทำของนาง นางถึงได้รู้สึกตัว มือรีบคลายออกจากวงแขน
“แล้วท่านจะต้องเสียใจ ที่ไม่เลือกข้า” กล่าวจบนางก็สะบัดหน้าหนี ไปหาแขกคนอื่นต่อ ยุนบกถึงกับถอนใจเฮือกใหญ่ หมดปัญหาสักที
เขาพยายามเดินไปตามทางที่ตัวเองจำได้ ก่อนจะมาหยุดอยู่ที่หน้าห้องๆหนึ่ง แสงเทียนยังคงสว่างไสวออกมาจากด้านใน หากห้องกลับเงียบกริบไร้ซึ่งเสียงพูดคุย เสียงหัวเราะ หรือเสียงดนตรี คงเป็นห้องนางไม่ผิดแน่
ยุนบกเอื้อมมือไปเปิดประตู ทันทีที่ประตูถูกเปิดออก หญิงที่อยู่ภายในห้องก็เงยหน้าขึ้นมอง ทันทีที่นางเห็นว่าเป็นใคร รอยยิ้มแรกหลังจากที่จางหายไปตลอดระยะเวลาที่นางรู้ชะตาตัวเอง บัดนี้ได้ผุดขึ้นบนริมฝีปากบางอีกครั้ง ดวงตาที่เคยเศร้า เริ่มทอประกายสดใส เหมือนเลือดในกายนางกลับมาสูบฉีดอีกครั้ง นางกลับมามีความรู้สึกอีกครั้ง รับรู้การเต้นของหัวใจตัวเองอีกครั้ง เมื่อได้เห็นเขา
“ท่าน มาแล้วเหรอคะ” เสียงที่ถูกเปล่งออกมาสั่นเทา และเบาจนแทบไม่ได้ยิน ประโยคนี้คงเป็นประโยคแรกมั้งที่นางได้เอื้อนเอ่ย นางสุดที่จะจำได้ ยุนบกมองนางด้วยความสงสาร เขารู้ดีว่านางรู้สึกเช่นไร คงไม่ต่างจากจองฮยางแน่นอน คืนนั้นเริ่มหวนเข้ามาในความทรงจำเขาอีกครั้ง เขาพยายามสลัดภาพนั้นออก พยายามอยู่กับปัจจุบันให้มากที่สุด
“เจ้าสบายดีมั้ย” ช่างเป็นคำถามที่โง่เขลาเสียยิ่งกระไร นางจะถูกขายไม่รู้วันไหน จะมานั่งสบายใจได้อย่างไร เขาอยากจะเขกหัวตัวเองนักที่กล่าวออกไปเช่นนั้น หากคำที่เปล่งออกไปแล้วก็ยากที่จะเรียกคืน เขาจึงส่งสายตาขอโทษนาง
“ข้าสบายดีค่ะ” ซอฮยอนยิ้มเศร้าๆ นางกล่าวคำที่ตรงข้ามกับความรู้สึก แต่แม้จะตรงข้ามสักเพียงไร นางก็ยินดีถ้าทำให้เขาสบายใจ
หลังจากนั้นห้องทั้งห้องก็ตกอยู่ในความเงียบ ไม่มีใครเอื้อนเอ่ยคำใดออกมา ยุนบกรู้สึกอึดอัดนักกับสถานการณ์ตรงหน้า เขาควรทำเช่นไรดี ระหว่างคิด สายตาพลันมองสำรวจห้อง นั่นทำให้เขารู้สึกหายใจได้โล่งขึ้น ห้องถูกตกแต่งไว้อย่างเรียบร้อย สวยงาม การจัดวางข้าวของเครื่องใช้ลงตัว เป็นระเบียบ ห้องสะอาดสะอ้าน บ่งบอกถึงอุปนิสัยของเจ้าของห้องได้เป็นอย่างดี

ซอฮยอนมองยุนบกพลางครุ่นคิด นางตัดสินใจครั้งสุดท้าย ความลังเลไม่มีอีกแล้ว จึงเอ่ยเรียกเขา
ยุนบกมองสำรวจเพลินจนลืมว่าตัวเองมาทำอะไรที่นี่ จนเมื่อเขาได้ยินเสียงเรียกจึงได้สติ
“ท่านคะ” เสียงเรียกนั้น ทำให้สายตาของเขากลับมาหานางอีกครั้ง
ยุนบกมองการกระทำของนางอย่างงุนงง
ซอฮยอนล้วงมือเข้าไปในอกเสื้อ หยิบมีดเงิน(อิ๋งจวง)ออกมาพร้อมกับยื่นส่งให้เขา
ยุนบกมองมีดสั้นในมือนาง สายตาเต็มไปด้วยคำถาม ในสถานการณ์เช่นนี้เขาไม่รู้จะต้องทำเช่นไร เขามองซอฮยอนอย่างอึดอัด รู้สึกกระอักกระอ่วนใจกับสถานการณ์ตรงหน้านี้ยิ่งนัก
นานทีเดียวกว่าที่เขาจะตัดสินใจได้ ซอฮยอนมองเขาด้วยสายตาของความหวัง นางรอคอยจนแทบลืมหายใจ
“อย่าเลย ข้าไม่อาจรับไมตรีจากเจ้าได้” เขาต้องหันหน้าหนีเมื่อต้องกล่าวประโยคนี้กับนาง
ซอฮยอนใจแทบสลายเมื่อได้ยินคำปฏิเสธของเขา
มีดเงินเล่มเล็กๆนี้ หญิงทุกคนจะพกติดตัวเสมอ มีดนี้มีจุดประสงค์สองอย่างคือ ไว้ซ่อมแซมเสื้อผ้า หรือไว้ป้องกันตัวหากคับขันจริงๆ ไม่ก็ใช้ฆ่าตัวตาย ในสมัยโชซอนซึ่งยึดมั่นในหลักขงจื้อ ความบริสุทธิ์ของหญิงสาวเป็นสิ่งที่สำคัญยิ่งกว่าชีวิต หากพวกนางถูกล่วงเกินโดยชายอื่นที่มิใช่สามี ดังนั้นพวกนางจึงต้องปกป้องพรหมจรรย์ด้วยชีวิต เพื่อพิทักษ์ศักดิ์ของตนและครอบครัว มีดนี้จึงเป็นสัญลักษณ์ความบริสุทธิ์ของพวกนาง
การที่นางตัดสินใจมอบมันที่สำคัญต่อชีวิตของนางมาก ให้เขาแล้ว เมื่อถูกปฏิเสธก็ยากที่จะทำใจได้ ยิ่งคำตอบนั้นหาใช่สิ่งที่ต้องการด้วยแล้ว ใจนางก็ยากที่จะทนไหว หยดน้ำตาเริ่มหลั่งริน หากนางไม่สนใจที่จะเช็ดมันด้วยซ้ำ ซอฮยอนพูดเสียงสั่น หากคงซึ่งความเด็ดเดี่ยว
“ถ้าเช่นนั้น ข้าก็ไม่มีเรื่องใดจักพูดกับท่านอีก” นางพูดพร้อมกับหันหน้าหนี ยากนักที่จะมองเขาจากไป หากรู้ว่าผลจะออกมาเป็นเช่นนี้ นางไม่ควรพบเขาเลย ยังดีเสียกว่าอีก
ยุนบกมองนางอย่างลำบากใจ เขาเสียใจที่เหตุการณ์ออกมาเป็นเช่นนี้ ไม่นึกว่าการกระทำที่ผ่านมาของเขาจะทำให้นางต้องเจ็บปวด เขาไม่สามารถรักหญิงใดได้อีก การทำเช่นนี้จักเป็นการดีต่อนาง
“ขอโทษด้วย” กล่าวจบเขาก็ลุกขึ้น มองนางอย่างขอโทษอีกครั้งก่อนเดินจากไป
ซอฮยอนมองตามเขาจนลับสายตา แม้ว่านางจะคอยเตือนตัวเอง ไม่ให้มองเขาแล้ว หากเอาเข้าจริงๆ สายตาของนางก็ยากนักที่จะหยุดมองเขาได้ นางร่ำไห้ด้วยหัวใจที่ร้าวราน
ซูมีที่ยืนอยู่ด้านนอก แม้ไม่รู้ว่าข้างในเกิดอะไรขึ้น หากเมื่อเห็นเขาเดินออกมาและคุณหนูของนางร้องให้เสียใจเช่นนี้ ก็เดาได้ไม่ยากถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
“คุณหนูคะ” นางเสียใจยิ่งนักกับการกระทำของตัวเอง
“ข้าอยากพักผ่อน” ซอฮยอนพูดพลางมองมีดเงินในมือ ซูมีมองคุณหนูของนางอย่างสงสาร ซฮฮยอนไม่ชอบสายตาเช่นนั้นเลย นางไม่ต้องการให้ใครมาสงสารนาง โดยเฉพาะเขาผู้นั้น สายตาของเขาทำให้นางเจ็บปวดใจ ถึงแม้นางจะร้องไห้เพียงไรก็ไม่สามารถบรรเทาความเจ็บปวดนั้นลงได้เลย หมดแล้วสินะความหวังของนาง

แม้ยุนบกจะบอกนางไปเช่นนั้น หากเขากลับไม่สบายใจอย่างบอกไม่ถูก ไม่ใช่เพราะสายตาที่นางใช้มองเขา หากแต่เป็นข่าวลือที่เขาเคยได้ยินมา มือที่กำลังลากพู่กันหยุดลง ไม่มีสมาธิเช่นนี้แล้ว เขาจะวาดภาพได้อย่างไร ยุนบกถอนใจก่อนหันไปทางคิมอึนโฮที่กำลังฝนหมึกอยู่
“เจ้าว่า ฮูหยินของไต้เท้าลีเป็นคนเช่นไรกัน” คำถามไม่มีปี่มีขลุ่ยดังขึ้น ถูกแล้วที่อีกฝ่ายจะมองเขาเช่นนี้
คิมอึนโฮมองยุนบกอย่างไม่เข้าใจ เขาจะอยากรู้เรื่องนี้ทำไมกัน
“เอ่อ ข้าก็แค่ได้ยินข่าวลือ”
คิมอึนโฮมองอย่างไม่เชื่อนัก แต่ท้ายที่สุดเขาก็ยอมตอบคำถามของอีกฝ่าย
“ข้าไม่รู้หรอกนะว่ามันจริงรึเปล่า ก่อนที่ไต้เท้าลีจะย้ายมาประจำการที่นี่ท่านเคยมีอนุอยู่สองคน หากเพียงเวลาไม่นานหลังจากนั้น อนุทั้งสองก็ทยอยหายสาบสูญไป แต่เพราะท่านเป็นคนเบื่อง่าย ท่านก็เลยไม่สนใจที่จะสืบเรื่องพวกนี้ จึงมีข่าวลือตามมาว่าฮูหยินท่านเป็นคนอยู่เบื้องหลังเหตุการณ์นี้น่ะ” คิมอึนโฮอธิบายตามที่เขาเคยได้ยินมา ก่อนหน้านี้เขาก็ยังไม่คิดที่จะเชื่อเรื่องพวกนี้มากนัก หากเมื่อเขาได้พบฮูหยินของไต้เท้าลี ความคิดของเขาก็เริ่มเปลี่ยนไป มันมีความเป็นไปได้มากที่จะเป็นเช่นข่าวที่ลือ เพราะสายตาของนางที่เขาเห็นเมื่อวันนั้น ช่างเย็นชาและอำมหิตยิ่งนัก
“คนทั้งคนหายไปเนี่ยนะ ไต้เท้าลีนิ่งเฉยอยู่ได้ยังไง” ยุนบกอุทานอย่างตกใจกับข่าวที่ได้ฟัง ข่าวนี้ทำให้เขาเพิ่มความกังวลมากขึ้นไปอีก จะเป็นเช่นไรหากนางต้องไปอยู่บ้านของไต้เท้าลี แล้วนางจะหายไปเช่นหญิงสองคนนั้นรึเปล่า ยิ่งคิดเขาก็ยิ่งเครียด สีหน้าของเขาแย่จนคิมอึนโฮเอ่ยทัก
“ยุนบก” เสียงเรียกนั้นหลุดจากความคิดได้ ยุนบกมองมาทางอึนโฮอย่างสงสัย
“เจ้าเป็นอะไรไป หน้าเจ้าซีดเชียว” น้ำเสียงที่เป็นห่วงนั้น ทำให้ยุนบกต้องตอบเพื่อให้อีกฝ่ายสบายใจ
“ข้าไม่เป็นไร ข้าแค่นอนน้อยไปหน่อยน่ะ” หากคำตอบของเขากลับทำให้อีกฝ่ายยิ้มเจ้าเล่ห์ แววตาส่งประกายขบขัน ยุนบกเห็นเช่นนั้นก็เข้าใจได้ทันทีว่าอีกฝ่ายคิดอะไรอยู่
“มันไม่ใช่อย่างที่เจ้าคิดนะ” ยุนบกรีบแก้ ก่อนที่อีกฝ่ายจะเข้าใจผิดถึงความหมายที่เขาอยากสื่อไปมากกว่านี้
“เจ้ารู้รึ ว่าข้าคิดอะไร ไม่ต้องเขินหรอกน่า ข้าเข้าใจ” อึนโฮพูดพร้อมตีสีหน้าจริงจัง
“เพราะถ้าเป็นข้า หากมีภรรยาเช่นนางเคียงข้างในยามค่ำคืนก็ยากที่จะข่มตาหลับได้ เช่นกัน เจ้าว่าจริงมั้ย ฮ่าๆ” เขาพยายามเย้าแหย่ให้ยุนบกสบายใจ ด้วยรู้ว่าทำไมอีกฝ่ายถึงถามเขาเช่นนั้น ยุนบกมองเขาตาขวาง แก้มร้อนขึ้นอย่างที่เจ้าตัวไม่รู้ นั่นทำให้เขารู้ว่าตนสามารถเบี่ยงประเด็นอีกฝ่ายได้แล้ว เคล้าความยุ่งยาก กำลังจะเริ่มต้นขึ้นสินะ คิมอึนโฮคิดพลางถอนใจเฮือกใหญ่ เขาหนักใจแทนอีกฝ่ายจริงๆ

@ จบปลายพู่กันที่ 11 #

ยุนบกเอื้อมมือไปเปิดประตู ทันทีที่ประตูถูกเปิดออก หญิงที่อยู่ภายในห้องก็เงยหน้าขึ้นมอง ทันทีที่นางเห็นว่าเป็นใคร รอยยิ้มแรกหลังจากที่จางหายไปตลอดระยะเวลาที่นางรู้ชะตาตัวเอง บัดนี้ได้ผุดขึ้นบนริมฝีปากบางอีกครั้ง ดวงตาที่เคยเศร้า เริ่มทอประกายสดใส เหมือนเลือดในกายนางกลับมาสูบฉีดอีกครั้ง นางกลับมามีความรู้สึกอีกครั้ง รับรู้การเต้นของหัวใจตัวเองอีกครั้ง เมื่อได้เห็นเขา

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ชอบท่อนนี้น่ะขอรับ

ท่านบรรยายความรู้สึกซอฮยอนได้ดีจิงๆ

โอ๊ย..ซอฮยอน

ข้าชักตกหลุมรักเจ้าซะแล้ว

555

แต่ก็น้อยกว่าคนงามของข้านิดนึง

ยาพิษท่าน ช่างรุนแรงนัก ท่านยามสา

ท่านตกหล่น ชมเกินไปแล้ว ถ้าหากข้ามีปัญญาพอจะแต่งได้จริงๆ ข้าคงมิหวังให้เฮียแต่งฮูหยินถึง 2 นางหรอกเพราะข้าเข้าใจปัญหา 2 นางต้องห้ามดี (ไม่ไหวจะเคลียร์เลยเชียวล่ะท่าน) แต่.........ถ้า4 นางเฮียพอไหว5555555

แม่นางซอฮยอนน่าสงสารเหลือเกิน ถ้าข้าเป็นเฮียข้าคงต้องกลั้นใจรับมีดน้อยๆ ของนางมาสู่อ้อมใจของข้าเป็นแน่
เอ๊ะ หรือเฮียจะมีแผนอะไรให้หวาดเสียวอีกรึท่านยามสา(สาแก่ใจ)

รายละเอียด และความรู้ของท่านยามสา ช่างมากนัก ข้าน้อยได้รับความรู้เพิ่ม เรื่องมีดเงิน(อิ๋งจวง) ที่ปักอยู่ด้านหลังท่าน oui นับด้ามไม่ถ้วนด้วย 555555

นี่ท่านรู้สึกว่าจะมีเราว่างกันอยู่ 2 คนรึเปล่าเนี่ย ท่านเฝ้ามองข้าเข้าห้องไหนก็เจอท่าน มีดอิ๋งจวงของแม่นางซอฮยอนข้ามอบคืนให้ท่านแล้วกันนะ ส่วนอิ๋งจวงอีกอันที่อยู่ในใจข้าตอนนี้นั้นคงเป็นมีดของฮูหยินของข้าคนเดียว
วันนี้เป็นวันบอกรักภรรยาของญี่ปุ่น ถึงฮูหยินของข้าจะเป็นแม่สาวbetty blue อารมณ์ไม่คงที่แต่ข้าก็จะพยายามเข้าใจนางให้ดีที่สุด

คืนนี้ท่านouiท่านต้องบริจาคโลหิตแน่ๆ ถ้าฮูหยินของท่านแวะมาอ่านเจอ แค่คิดก็เสียววุ้ย2ไม่แต่4โอฮิๆๆๆ
ู

ฮือๆๆ...อ่านๆไปชักสงสารแม่นางซอฮยอนแล้วซิ

ใจนึงก็อยากให้เฮียรับรัก
ใจนึงก็คิดถึงจองฮยางว่าจะรู้สึกยังไง
อีกใจนึง(แหม..ยังมีอีก) รึว่าเฮียจะมีไปเลยทีเดียวสองคน
ให้ภรรยาทั้งสองปรองดองกันไว้สลับวันคู่วันคี่...

มาให้กำลังใจอ่าน่ะ..สู้ๆๆๆ

เห็นด้วยกับท่าน Rosaline อย่างแรง

เห็นด้วยกับท่านโรสเช่นกัน แต่คงจะยากละท่าน ข้าก็ร้อรอว่าฟิคไหนจะทำเช่นนี้ได้ ตอนนี้ร้องเพลงรอไปก่อน

ท่าน2มุน ปลายพู่กันที่ 12 ด่วนเลยท่านข้าใคร่รู้ว่าเฮียจะจัดการเช่นไร จะไปฉกแม่นางซอฮยอนมาซ่อนไว้ที่บ้านหรือจะแอบย่องเอาไปแปะไว้บ้านเพื่อนก่อน รึจะขออนุญาติเจ๊ก่อนแล้วค่อยพามาดี อืม.......มัวแต่คิดเจ๊ย่องมาข้างหลังเอามีดจ้วงแล้วจ้า..........

สงสารซอฮยอนเหมือนกัน อยากรู้ตอนต่อไป เข้าขั้นกระหายแล้วหละ
มีคนเขาบอกว่า รักแท้มีแค่ครั้งเดียว จริงหรืเปล่าน๊ะ
นานๆไปอาจไปเจอคนใหม่ที่รักแน่อีกคน
ต่อไปก็เจอรักมากอีกคน แล้วไปเจอรักจริงอีกคน ...แล้วก็เจอรักนะจ๊ะอีกคน ตกลงมันหลายรักแล้วนะเนี่ย คนหลายใจ

เห็นด้วยกับท่านโรสด้วยอีกคนคร๊าบ

แต่เอ.. เจ๊จะยอมเหรอ หรือท่านยามสาจะลองแต่งแนวนี้ดูหว่า ....

เหตุใดผีเสื้อในบล็อคนี้ช่างหลายใจยิ่งนัก เดี๋ยวข้าจะปรุงพิษร้อนแจกพวกท่านซะ เอาแบบว่า นอกใจเมื่อไหร่ พิษจะกำเริบ ประมาณนั้นดีไหมท่าน 555555555 (พูดแทนฮูหยินทั้งหลาย อิ อิ)

ท่านยามสาฯ รึท่านจะเอาหักมุมตอนท้าย..

เช่น สุดท้ายทั้งสามคนได้มาใช้ชีวิตร่วมกัน..
แต่จองฮยางและซอฮยอนเหมือนรู้ใจของตัวเองว่าจิงๆแล้วต่างพอใจในกันและกัน
เลยวางแผนฆาตรกรรมอำพรางยุนบกแล้วหนีไปอยู่ด้วยกันซะเลย...อิอิอิ (ออกแนวจบแบบโรคจิตเกิ๊น..555+)

โอ้โห ท่านRosaline โดนใจข้าน้อยมากท่าน ฮ่าๆ ข้าก็ชักหนักใจแทนเฮียเหมือนกัน ด้วยสงสารฮยอนอ่ะนะ (แต่งเอง สงสารเอง เฮ้อ กลุ้มใจ)
ท่าน oui ขอรับ มาช่วยกันแต่งเลยท่าน ข้าน้อยชักไม่ไหวแล้ว วางยาตัวเองดีแท้
ฉกแม่นางซอฮยอนมาซ่อนไว้ที่บ้านหรือจะแอบย่องเอาไปแปะไว้บ้านเพื่อนก่อน รึจะขออนุญาติเจ๊ก่อนแล้วค่อยพามาดี อืม ข้อนี้ข้าน้อยมองข้ามไปได้ยังไงเนี่ย ท่านทำให้ข้าตาสว่างเลยนะขอรับ เออเนอะ ไม่นึกถึงข้อนี้เลย น่าคิดนะ หึหึ
ท่านยามควง ข้าก็ชักหวั่นๆอยู่เหมือนกันท่าน
ท่านติดหนึบถามมา ข้าน้อยตอบไม่ได้ด้วยสิ ใช่ว่าจะหลายรัก แต่รักมันมีหลายรูปแบบต่างหากท่าน ^ ^
ท่านเฝ้ามอง อย่าเพิ่งงอนท่าน ท่านปรุงพิษมาข้าน้อยยินดีดื่มคนแรก (จะตายรึป่าวเนี่ย ขอแค่ให้อร่อยก็พอ ฮ่าๆ)

ข้าน้อยว่าพวกท่านน่าจะเดาท่านข้าน้อยได้แล้วแหละ และอาจจะเดาได้ตั้งนานแล้วด้วย พรุ่งนี้ข้าน้อยต้องสอบด้วยสิ ตอนที่ 12 จึงอาจจะมาช้า T T นะขอรับ ใจข้าก็ร้อนรุ่ม อยากจะเฉลยไปเลยว่าโครงมันเป็นยังไง จะออกมาแนวไหน อัดอั้นตันใจเหลือเกินท่าน ขอข้าน้อยระบายมันออกมาหน่อยได้มั้ยขอรับ ฮ่าๆ

เออเนอะ มุนนี้ข้าน้อยก็ไม่เคยคิดเหมือนกันท่านโรส
ท่านจุดประกายให้ข้าจริงๆ
เฮียโดนหัน(อะราย)แน่นอน ฮ่าๆ(โรคจิตเข้าขั้น)

AAA นะท่านยามสาฯ ท่องไว้

มาช้าก็รอได้ขอรับ

แต่ช้าแล้วมาแบบฉากหวานๆ กุ๊กกิ๊ก พ่อแง่แม่งอน

ว่าแต่ ข้าก็เห็นด้วยกะท่านโรส และอีกหลายๆท่านดิ

...รักพี่เสียดายน้อง...

ท่านยามมีสอบหรือนี่ งั้นท่านควรจะอ่านหนังสือได้แล้ว เอ๊ะ.. หรือจะไปนอนดี

เอาซักอย่างอ่ะท่าน อย่าลืมตื่นไปสอบล่ะขอรับ

ส่วนตอน 12 ท่านก็มา up หลังสอบนะ ข้าน้อยจะรอ..... ว่าแต่สอบไรน่ะ ให้ข้าช่วยป่าว..

ข้าแวะเข้ามาชะแง้ แลหาฟิคน่ะ

งั้นก็ให้กำลังใจท่านยามสาฯก่อนแล้วกัน

ฟาดฟันข้อสอบให้กระจุยเลยนะขอรับ

ฟันเอมาให้ได้

..แต่ของข้าน่ะ ชอบน้องเอ..

...555...

เสาร์สอบ Heat
อาทิตย์สอบ Unit อ่ะขอรับ
ท่านช่วยข้าน้อยได้รึป่าวขอรับ Y Y
จารย์ใจร้ายมาก นัดติดๆกันเลย ข้าน้อยไม่มีเวลาลั่นล้าเลยนะเนี่ย (แต่ดูเหมือนจะตรงข้ามกับที่พูดนะ ?)

ท่านยามควง ท่าน okk รอท่านไปชงเหล้าอยู่ที่บ้านภาพวาดและเสียงพิณ อยู่นะท่าน รีบไปชงน้า ข้าก็รอด้วยเช่นกัน ฮ่าๆ โอยเครียด

ท่าน รัก..2มุน..หมดใจ เจ้าเล่ห์จริงนะท่าน ชอบน้องเอรึ ฮ่าๆ
ขอบคุณมากขอร้าบบ กับคำอวยพร ไปอ่านหนังสือก่อนนะขอรับ
หลับฝันดี ราตรีสวัสดิ์ขอรับทุกท่าน

ราตรีสวัสดิ์ขอรับท่านยามสา โชคดีสำหรับการสอบนะขอรับ ข้าจะก๊งเหล้าแทนท่านเอง 55555

จะสอบหรอท่านยามสา เป็นกำลังใจให้นะ
สู้สู้ ข้าน้อยขอควงแขนกะท่านรัก2มุน ฟันข้อสอบให้เละกันไปข้างเลยนะท่าน สู้สู้^_^

จากปลายพู่กันที่ 6
ช่างเขียนคะ ท่านจะโกรธข้ารึเปล่าคะ ถ้าข้าต้องเล่นมันโดยปราศจากหัวใจ’

จากปลายพู่กันที่ 11
รอยยิ้มแรกหลังจากที่จางหายไปตลอดระยะเวลาที่นางรู้ชะตาตัวเอง บัดนี้ได้ผุดขึ้นบนริมฝีปากบางอีกครั้ง ดวงตาที่เคยเศร้า เริ่มทอประกายสดใส เหมือนเลือดในกายนางกลับมาสูบฉีดอีกครั้ง นางกลับมามีความรู้สึกอีกครั้ง รับรู้การเต้นของหัวใจตัวเองอีกครั้ง เมื่อได้เห็นเขา
......................................................
ชอบจังเลยท่านยามสากับประโยคที่ว่า
ถ้าข้าต้องเล่นมันโดยปราศจากหัวใจ กะ รับรู้การเต้นของหัวใจตัวเองอีกครั้ง

สำหรับข้าน้อย มันให้ความรู้สึกได้ดีจริงๆเลยท่าน ถึงแม้ว่ามันจะเป็นความรู้สึกของผู้หญิงสองคน.... แต่คนที่นางคิดถึงคือคนคนเดียวกัน การพลัดพรากกับการรอคอย และการได้พบเจอ

เฮ้อ...สงสารซอฮยอนจังเลย ทำยังงัยดีหละท่านยามสา Y Y

รออยู่นะคะ ท่านยามสา สู้ๆ

ท่านยามสา ท่านมีชื่อเรื่องยัง

ข้าน้อยขอเสนอเล่นๆ ขอรับ
"ความคิดถึงแห่งหัวใจ"
"ปราถนาของความคิดถึง"
"เสียงเรียกของความคิดถึง"

วุ้ย...คิดถึงกึกยองอีกแล้ว ไปดูอีกสัก 2 รอบก่อนนะขอรับ ฟิ้วววววววววว..........

=^.^=
ขอบคุณๆ
ิblog นี้มีแต่ให้จริงๆ

โอ..อ่านถึงปลายภู่กันที่ 4 จบแล้ว กำลังต่อตอนที่ 5

อ่า นี่ท่าน สาวก 2มุน เป็นคนแต่งเรื่องนี้รึนี่
โห..สุดยอดเลยอ่ะ...ทำไมเก่งอย่างนี้ เป็นเรื่องราวต่อเนื่องจากในทีวีเลยนะนั่น
ท่าน สาวก 2มุน ข้านั้นนับถือท่านจริงๆเลย

อ่ะ..ท่าน สาวก 2มุน ทำเอาคนอ่านพลอยหัวใจพองโตไปด้วย
แค่ตอนที่ 5 ผ่านไป ก็รู้สึกได้เลยว่า ท่านนั้นได้สานสิ่งที่ในทีวีได้ทำหล่นหายไป
ประเดี๋ยวตามอ่านตอนที่ 6แล้วจะมาต่อนะ..เป๊ปนึง..

อ่านบทที่ 6 แล้ว ดีจ่ะ แต่งได้ดีทีเดียว เหมือนได้ดูละครต่อ เดินเรื่องได้เร็วกระชับ ไม่มีสะดุด
เก่งมากๆเลยท่าน สาวก 2มุน ท่านนั้นถ่อมตนยิ่งนัก
ขออ่านบที่ 6 ต่อนะ คืนนี้ข้าคงนอนสบายสมใจอยากกับสิ่งที่ขาดหายไปนี้ ท่านได้ต่อเติมจนหัวใจข้านั้นเบิกบานจริงๆ

ข้าขอเอาชื่อเรื่องที่ท่านไม้หมอนเสนอ

มาสลับตำแหน่งคำใหม่นะขอรับ

...................................................

"ความคิดถึงแห่งหัวใจ"
"ปราถนาของความคิดถึง"
"เสียงเรียกของความคิดถึง"

...................................................

" ปราถนาแห่งหัวใจ "

" ปราถนาแห่งสองใจ "

...................................................

ข้าขอส่งเข้าประกวด 2 ชื่อนะท่าน

เด๋วขอส่งอีกสองชื่อนะขอรับ

" ด้วยแรงปราถนา "

" เสียงเพรียก...ของสองใจ "

........................................

โอ้..ชักมากไปกันใหญ่ อิอิ

โอ่ย..ท่าน สาวก 2มุน ภาพที่ 7 ซึ้งอ่ะ ท่านใช้สำนวนการพูดได้ลึกซึ้งดีอ่ะ
ฮาๆๆแต่งได้รายละเอียดดี ท่านใส่ทุกรายละเอียดลงไป สมใจท่านสาวก 2มุน แล้วนาอิอิ..

ท่านแต่งเพิ่มได้ตลกดีและความรู้สึกมันบอก นะ ท่านก็ไม่เบาเพราะภาษาที่ใช้เข้ากันได้ดี และแทบจะไม่อยากเชื่อว่าท่านแต่งและจินตนาการได้ไกลขนาดนี้
แต่ก็ยอมรับที่แฟนคลับชาวจีนแต่งๆได้เศร้าและเดินเรื่องได้ซึ้งเกี่ยวกับคำบรรยายที่ต้องจากกัน เขาแต่งได้กินใจจนทำให้น้ำตาซึมก็หลายครั้ง จนทำให้แต่ละคนเหมือนต้องมนต์สะกด



เดี๋ยวขอต่อตอนที่ 8นะ
เหมื่อนอย่างที่ท่านโรส บอกทุกประการ ท่านโรสพูดตลกดี เป๊ปเดียวเช้าแล้ว..อิอิ..

อ่านถึงตอนที่ 10
ขอตัวไปนอนก่อนพรุ่งนี้ต้องตื่นตี5 จะไปปั่นจักรยานเที่ยวดูปลาโลมาที่บางประกง

ฝากไว้ก่อน สนุกมากๆ ท่าน สาวก 2มุน นั้นสุดยอดจริงๆ

=|--------|=
@^___^@/'') {ภาพวาดด้วยอักษรของท่านงดงามนัก...ขอบคุณมาก

ความรักเป็นเรื่องอัศจรรย์ ขอให้ความรักผลิบานในหัวใจทุกดวง...}

โอยหลายไปหลายวันกลับมาอีกทีปวดตาไปหมดอ่านแทบไม่ทัน ขอบคุณท่านสามากครับสนุกมาก แต่ว่ายุนบกจะรวบทีเดียวสองหรือเปล่าหนอ5555คงไม่หรอกนะเพราะรักเดียวใจเดียวนะครับ สู้นะครับจะเข้ามาติดตามเปป็นระยะนะครับ555คอมยังว่อมไม่เสร็จต้องเพิ่งร้านเน็ตชั่วคราวครับ สวัสดีครับทุกท่าน

"miracle sound of heart ปฎิหารย์ เสียงของหัวใจ"

ท่านยามสา สู้ๆๆๆข้ารอการตัดสินใจของเฮียอยู่นะ
ถ้าเป็นข้าก็คงไม่อยากส่งแม่นางซอฮยอนไปทั้งที่รู้ว่าอันตรายหรอก ข้าคงจะแอบพานางมาฝากไว้ให้เจ๊ดูแลก่อนในฐานะน้องสาว แล้วก็บอกเจ๊ว่าพามาแบ่งเบางานของเจ้าไงจะได้ไม่เหนื่อยที่ต้องมาดูแลเฮียคนเดียว
แถมแม่นางซอฮยอนยังเล่นพิณเก่งด้วยนะ จะได้สลับกันเล่นให้เฮียฟังไง เห็นไหมได้ประโยชน์ด้วยกันทั้ง 3 ฝ่าย

แต่ในใจก็ยังหวังไว้ลึกๆ..ว่าไม่อยากให้จบแบบรักสามเศร้า
สงสารเจ๊อ่า..ภาคแรกก็พรากจากกัน ภาคนี้ให้สมหวังหน่อยน่ะ

ลองมองในมุมเจ๊..
ถึงจะรักจนรับได้ทุกอย่างแต่ ต้องแชร์คนรักให้ใคร
ถ้าเลือกได้ก็คงอยากให้รักแค่คนๆเดียวอ่านะ

แต่ก็ยังอดสงสารชอฮยอนไม่ได้อยู่ดี...

ท่าน OUI ฮูหยินมา...............

นี่ท่านโดดไปโดดมาไม่เหนื่อยเหรอ คืนนี้ข้าว่างมากฮูหยินมาแล้วก็จากไป (ไปทำงาน คืนนี้มีงานต้องสะสางไม่อยากไปกวน ) เวลาส่วนตัวของกันและกันคุยกันแล้วว่าไม่ก้าวก่าย เดี๋ยวว่างแล้วก็คงได้เห็นที่เม้นท์ไว้
วันนี้เล่นกันอยู่กี่คนนะท่านชักเบลอแล้วสิ มีคนหาว่าเราเจ้าชู้ ไม่นี่นาตรวจดูแล้วพบว่าไม่มีคำนี้อยู่ในหัวเลย ท่านเฝ้ามองท่านง่วงรึยัง วันนี้ข้าสู้ไม่ไหวแล้วเพลียบายล่ะ

โอ้ สอบเสร็จมาเจอพวกท่านตั้งชื่อเรื่องให้ ทำเอาเลือกไม่ถูกเลย ฮ่าๆ ชื่อนั้นก็ดี ชื่อนี้ก็ถูกใจ
ขอบคุณมากๆขอรับ ปลายพู่กันที่ 12 คืนนี้อาจดึกหน่อยนะขอรับ และคงต้องดำเนินเรื่องเร็วนิดนึงเพราะข้าน้อยอยากแต่งตอนที่ 13 ต่อแล้วอ่ะ ฮ่าๆ ไม่ว่ากันนะขอรับ ^ ^
สวัสดีขอรับทุกท่าน

ฮ่าๆ...งั้นข้าน้อยจะปูเสื่อ
หาป๊อปคอน น้ำแป๊ปซี่มานั่งรอนอนรอท่านยามสาฯเน้อ...

ว่าแต่ทำข้อสอบได้ป่าว...

ข้าเอาหมอน กับเสื่อมานอนรอแล้วท่านแต่งกี่ตอนข้าก็รับได้ทั้งนั้นเชิญคับท่าน

ตีตั๋วนั่งรอด้วย

ทำข้อสอบได้ไหมท่าน รึแค่ได้ทำ

..อ่ะล้อเล่น..

รอตอนต่อไปด้วยใจระทึก...

โอย อย่าพูดถึงมันเลยขอรับ ฮ่าๆ
... ได้ทำและก็ทำได้อยู่ขอร้าบบบ
ดึกจริงๆนะขอรับ อาจตีหนึ่งเลยนะ
จะรอไว้เร้อ ฮ่าๆ

ตีสองข้าก็รอ...เพราะพรุ่งนี้เช้าไม่มีเรียน อิอิอิ
ไปนั่งก่ง ก๊ง ก๋ง ห้องข้างๆก่อนดีฟ่า...

ข้าจองเก้าอี้วีไอพื้น ..เอ้ย!! วีไอพี ด้านหน้าเลยนะท่าน

อ๋า... ท่านจะ up คืนนี้รึนี่

เอ... หรือข้าจะอยู่รอดีล่ะ เอาไงดีกว่า อิอิ

อยากอ่านน๊า มาเร็วๆหน่อยจิ เดี๋ยวฮูหยินข้าจะมาตามซะก่อน

ขอบคุณล่วงหน้าก่อนเลย ชิงเป็นที่ 1 (เพื่ออะไรหว่า)

ไปนอนก่อนน๊า บ๊าย..บาย...ทุกท่านขอรับ

ย่อง..ย่อง..ย่อง เข้ามาปลุก

ท่านยามสาฯ..ตื่นๆ

ลูกบล๊อครออ่านฟิค

รึจะเมาหลับไปแระ

สงสัยโดนข้อสอบน็อค..

ขอโทษด้วยขอรับที่ส่งช้าไปหน่อย ตอนนี้อาจรวบรัดความรู้สึกไปหน่อยนะขอรับ อาจทำให้พวกท่านรู้สึกขัดๆบ้าง ก้ขออภัยด้วยนะขอรับ

ปลายพู่กันที่ 12 ใจของคนสามคน (มีเพียงข้าน้อยที่เข้าใจ ฮ่าๆ อันนี้ต่อเล่นๆนะขอรับ)

“กลับมาแล้วเหรอคะ ช่างเขียน” จองฮยางกล่าวทักทายยุนบก ทันทีที่เขาก้าวพ้นประตูไม้เข้ามา
ยุนบกส่งยิ้มให้นางมาแต่ไกล รอยยิ้มของนางทำให้เขาสบายใจ ลืมเลือนเรื่องกลุ้มใจไปได้
เมื่อเขาเดินมาถึงนาง จองฮยางก็ยกผ้าเช็ดหน้าขึ้นซับเหงื่อให้
“ดูเหมือนท่านมีเรื่องกลุ้มใจนะคะ” ไม่มีเรื่องใดเลยที่จะรอดพ้นสายตานางไปได้ ยุนบกยิ้มให้นางคลายใจ
“ข้าแค่เหนื่อยไปหน่อยเท่านั้น เจ้าอย่าห่วงเลย” ดวงตาทอประกายอ่อนโยนส่งให้
“ข้าเตรียมอาหารไว้ให้ท่านเสร็จพอดี ไปทานกันดีกว่านะคะ”
“อา ข้ารู้สึกหิวขึ้นมาทันทีที่เจ้าพูดถึงอาหารเลยนะนี่” ยุนบกกล่าวอย่างกระตือรือร้น พร้อมกับเดินจูงมือเข้าบ้านไป
ระหว่างทานอาหารยุนบกก็คอยลอบมองจองฮยางไป ใจพลางคิดถึงวันที่นางจะถูกขายไปไม่ได้ เขาเสียใจที่วันนั้นไม่อาจช่วยนางได้
“ไม่อร่อยเหรอคะ” จองฮยางถามขึ้นเมื่อเห็นเขาทานน้อยกว่าวันก่อนๆ
“เปล่ามันอร่อยมาก สงสัยข้าจะเหนื่อยจริงๆ อาการอยากอาหาร” เขายิ้มให้นางสบายใจ หากใบหน้ากับปิดเรื่องกลุ้มใจเอาไว้ไม่ได้ จองฮยางแม้นางจะสงสัย แต่หากเขาไม่กล่าวอันใด นางก็ไม่อยากฝืนใจบังคับให้เขาพูด
“งั้นท่านก็เข้าไปพักผ่อนเถอะค่ะ”
“เจ้าก็คงเหนื่อยเช่นกัน เข้าไปพักกับข้าเถอะนะ” ยุนบกกล่าวชวน
แม้เวลาจะผ่านพ้นเข้าวันใหม่ ยุนบกก็ไม่สามารถที่จะข่มตาหลับได้ ก้มลงมองจองฮยางที่หลับอยู่ในอ้อมกอดพลางยิ้มออกมาอย่างเศร้าๆ หากวันหน้าเขาทำเรื่องให้นางต้องเสียใจ นางจะให้อภัยเขารึเปล่านะ คิดแล้วก็ต้องถอนใจออกมาอีกเฮือกใหญ่ เขาควรทำเช่นไรดี

“อึนโฮ เจ้าพอจะมีเงินสักสองพันนยางรึเปล่า” ยุนบกตัดสินใจมาหาคิมอึนโฮตั้งแต่เช้าตรู่
“อะไรนะสองพันนยางรึ เจ้าถามทำไม เจ้าไปก่อเรื่องอะไรไว้รึ” คิมอึนโฮถามเสียงสูง ตื่นขึ้นมาเขาก็ต้องมาเจอกับเรื่องเงินๆทองๆ จึงทำให้เขาหงุดหงิดไปไม่น้อย
“เจ้าตอบข้ามาก่อน ว่าไง มีรึเปล่า” ยุนบกก็เริ่มหงุดหงิดเช่นกันที่อีกฝ่ายเฉไฉ ไม่ยอมตอบ
“เงินตั้งเยอะแยะขนาดนั้น ข้าจะไปเอามาจากไหน” คิมอึนโฮกล่าวเสียงดัง พลางลอบสังเกตอาการของอีกฝ่าย เมื่อเห็นยุนบกเริ่มมีสีหน้ายุ่งยากใจ เขาจึงชี้ทางออกให้
“ข้าน่ะไม่มีหรอกนะ แต่ท่านเจ้าของศูนย์อาจช่วยเจ้าได้” ยุนบกจึงมีประกายความหวังขึ้นมาอีกครั้ง ระหว่างเดินคิมอึนโฮก็พูดขึ้น
“ข้าไม่รู้หรอกนะว่าเจ้าคิดจะทำอะไร แต่ถ้าเจ้าไตร่ตรองดีแล้ว ข้าก็ขอให้เจ้าโชคดี” ยุนบกมองอึนโฮด้วยความซึ้งใจ ที่ยังมีอีกคนที่เขาใจเขา
“ขอบใจเจ้ามาก อึนโฮ”

ณ หอนางโลม
“เจ้าน่ะรึ ที่จะซื้อนาง” ยุนบกพยักหน้ารับคำ ฮันมียองเห็นเช่นนั้นก็ถึงกับหัวเราะออกมา
“อีกไม่นาน นางก็จะถูกไต้เท้าลีซื้อไป นี่เจ้าไม่รู้ข่าวรึนี่”
“เรื่องนั้นข้าย่อมรู้ดี หากแต่ท่านคิดดีแล้วรึที่จะขายนางให้กับคนอย่างไต้เท้าลีน่ะ” ยุนบกกล่าวเสียงเรียบ
“เจ้าหมายความว่ายังไง”
“ไต้เท้าลี ถึงแม้จะมีทรัพย์สมบัติมากมาย หากแต่ท่านเคยได้รับเงินทองจากเขารึเปล่า” ยุนบกพูดพลางมองหน้าอีกฝ่าย ที่เริ่มคิดตามคำพูดของเขา ใช่คนผู้นั้นไม่เคยแม้แต่จะเจียดเงินสักนยางเพื่อประชาชนเลย ซ้ำยังคอยแต่เอารัดเอาเปรียบ ทุกครั้งที่เขาจัดงานเลี้ยงก็มักจะให้นางจัดหานางโลมส่งไปให้ แต่นางกับไม่ได้อะไรตอบแทนมาเลย มีเพียงคำพูดที่บอกจะช่วยสนับสนุนหอนางโลมของนางให้เป็นหนึ่งในเปียงยาง แต่จนถึงตอนนี้คำพูดนั้นก็เหมือนลมปาก เมื่อชายหนุ่มผู้นี้พูดเรื่องนี้ นางจึงเริ่มลังเล
“ข้าจะได้เงินทองมากมายถ้าขายซอฮยอนให้เขา” หากนางก็หวังยังว่าจะเป็นตามที่พูด
“หึ ท่านคิดเช่นนั้นจริงๆรึ เอาเถอะ ถ้ามันจริงอย่างที่ท่านพูด แต่ท่านไม่สงสารนางบ้างรึ ที่จะต้องไปทนอยู่กับคนเช่นนั้น ข้าเชื่อว่านางคงเคารพท่านเหมือนแม่คนหนึ่ง นางคงยอมทำตามที่ท่านบอกทุกอย่าง แต่ท่านจะใจร้าย ทำร้ายจิตใจนางได้ลงคอเชียวรึ” เมื่อจนปัญญาที่จะหาเรื่องมาอ้าง เขาก็เลือกที่จะใช้จิตใจต่อรองดู
ฮันมียอง เมื่อเห็นยุนบกพูดเช่นนั้นจึงเริ่มฉุกคิด นางมองยุนบกอีกครั้ง หรือเขาผู้นี้จะเป็น…
“แล้วข้าจะแน่ใจได้อย่างไร ว่านางจะมีความสุขเมื่ออยู่กับท่าน” นางถามหยั่งเชิง หากนั่นกลับทำให้ยุนบกยิ้มออกมาเมื่อเขาได้โน้มน้าวนางได้สำเร็จ
“เรื่องนั้น คงเป็นนางที่จะตอบท่านได้”
“คุณหนูคะ นายหญิงเรียกเจ้าค่ะ” ซูมีมาเรียกคุณหนูตามที่นายหญิงสั่ง
คงเป็นวันนี้แล้วสินะ ซอฮยอนคิดอย่างเศร้าใจ น้ำตาได้เหือดแห้งไปแล้ว ดวงตาสงบยิ่งนัก ราวกับนางเตรียมใจไว้แล้วกับวันนี้ ซอฮยอนก้าวเดินอย่างสงบ แรกเริ่มเมื่อมาถึงนางไม่ทันสังเกตว่าเป็นใคร หากแต่เมื่อโค้งคำนับเสร็จ เหมือนมีอะไรบางอย่างดึงดูดนางให้มองตอบเขาผู้นั้น เมื่อสบตาแวบแรกนางตกใจ ด้วยไม่คิดว่าจะเป็นเขาหากต่อมาเมื่อรู้จุดประสงค์ของตนที่มาที่นี่ นางก็ยิ้มออกมาด้วยความสุข สุขที่นางเคยคิดว่าได้สูญเสียไปแล้ว ซอฮยอนพยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลออกมา น้ำตาแรกที่นางหลั่งออกมาด้วยความสุข ยุนบกยิ้มให้นางอย่างอ่อนโยน

“ถ้าจะมองความสวยงาม ต้องมองจากด้านหน้า ถ้าจะมองกริยาต้องมองจากด้านหลัง หมุนตัวซิ” นายหญิงฮัน มียองอธิบายการมองผู้หญิงแก่เขาก่อนจะหันไปสั่งซอฮยอนให้แสดงให้ดู
“ด้านหลัง ท่านรู้สึกอย่างไรบ้าง” ยุนบกที่มัวแต่มองสังเกต จึงไม่ได้ฟังที่นางถาม เมื่อรู้สึกตัวจึงไม่รู้จะตอบนางยังไง
“อะ เอ่อ” ฮันมียอง ยิ้มให้กับท่าทางนั้น ก่อนจะอธิบายต่อ
“ถ้าจะมองความงามของสตรีต้องมองสามอย่าง ให้เขาดูซิ” ซอฮยอนแสดงให้ยุนบกดูตามคำสั่งของนายหญิงที่ยังคงอธิบายไปเรื่อยๆ
“คอ ข้อมือ และข้อเท้า สามอย่างนี้ต้องสวยงาม ร่างกายเป็นสมบัติของตระกูล สิ่งเดียวที่ต้องดูแลไปชั่วชีวิตคือฟัน” ซอฮยอนยิงฟันให้เขาดู ดวงตาฉายชัดถึงความสุข สุขที่ได้แสดงให้เขาเห็นว่านางงดงามเพียงไร
“อันดับแรกต้องขาว เรียงตัวกันเป็นระเบียบ ต้องอยู่ในแนวเดียวกันอย่างสวยงาม เป็นอย่างไรบ้าง”
“อืม” เขาตอบสั้นๆ
“ท่านจะมารับตัวนางเมื่อไหร่”
“พรุ่งนี้ ข้าจะมารับนาง”
“เร็วขนาดนั้นเชียว” ยุนบกไม่ตอบคำถามอีกฝ่าย
“ท่านอยากให้นางเล่นคายากึมให้ฟังไหม” ฮันมียองยังคงตามต่อด้วยอยากเอาใจลูกค้า
“อย่าเลย ข้ามีธุระต้องรีบไป นี่เงินค่ามัดจำ” เขาเลื่อนกล่องใส่เงินจำนวนสองพันนยางส่งให้ฮันมียอง ก่อนจะขอตัวจากมา แม้เขาจะทำเรื่องนี้แล้วหากความหนักใจยังคงไม่จางหาย ยุนบกถอนใจเฮือกใหญ่ หวังว่านางคงเข้าใจและให้อภัยเขานะ

วันต่อมา
ยุนบกเดินครุ่นคิดตลอดทางที่เดินกลับบ้าน ท่าทีที่หนักใจของเขาไปรอดพ้นสายตาซอฮยอนไปได้ หากนางก้ไม่กล่าวอะไร คอยเดินตามเขาไปเงียบๆ
ทันทีที่เปิดประตูไม้เข้าไป สิ่งแรกที่เขาได้เห็นก็ยังคงเป็นนางที่นั่งคอยเขากลับมา หากบรรยากาศของวันนี้ช่างแตกต่างจากวันก่อนๆยิ่งนัก

รอยยิ้มที่แต้มบนเรือนหน้าเริ่มเลือนไป แววตาฉายชัดซึ่งความหวาดหวั่น จองฮยางมองคนทั้งคู่สลับกัน ด้วยหัวใจที่สั่นรัว พลางคิดไปต่างๆนาๆ
“นี่มันอะไรกันค่ะ ช่างเขียน” เสียงที่เปล่งออกมาช่างเบายิ่ง หากมันกับชัดในความรู้สึกเขานัก ยุนบกไม่อาจเอื้อนเอ่ยคำใดได้ เขาทำได้เพียงมองนางอย่างขอโทษ
ดวงตาของนางสั่นเทา พยายามอย่างยิ่งที่จะไม่ให้น้ำตาเอ่อไหลออกมา นางหันไปมองหญิงผู้นั้นอีกครั้ง นานทีเดียวกว่าจะหันกลับไปบอกสาวใช้
“มักนึน ไปจัดห้องพักให้นางที” กล่าวจบนางก็หันหลังกลับ เดินจากไป และไม่ยอมมองหน้าเขาอีกเลย
ยุนบกเห็นอย่างชัดเจนว่านางรู้สึกเช่นไร สายตาที่เต็มไปด้วยคำถาม ก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นตัดพ้อ น้อยใจ และท้ายที่สุดคือเสียใจกับการกระทำของเขานั้น มันช่างทำให้เขาเจ็บปวดเหลือเกิน
“ค่ะ คุณหนู” มักนึนรับอย่างไม่เต็มใจนัก นางมองยุนบกด้วยสายตาผิดหวัง โกรธแทนคุณหนูของนาง ก่อนจะรีบไปทำตามที่คุณหนูของนางสั่ง
“ท่านคะ” ซอฮยอนที่ลอบสังเกตคนทั้งคู่ นางเข้าใจถึงความรู้สึกของหญิงผู้นั้นดี เพราะนางเองก็รู้สึกไม่ต่างกัน นางเห็นความยุ่งยาก ว้าวุ่นใจ ในสายตาของเขา
“เจ้าไปพักผ่อนก่อนเถอะนะ” ยุนบกกล่าวเสียงเรียบ ยิ้มให้นางน้อยๆเพื่อให้นางเบาใจ หากสายตากับทอประกายเศร้าออกมาอย่างปิดไม่มิด
ซอฮยอนจึงเดินตามมักนึนที่เป็นคนนำทางไปยังห้องพักของนาง ที่อยู่ทางด้านฝั่งซ้ายของตัวบ้าน

“ข้าขอเข้าไปหน่อยได้ไหม” ที่หน้าประตูห้อง ยุนบกยืนถอนใจอยู่นานกล่าวจะตัดสินใจกล่าวออกไป
“ข้าอยากพักผ่อนค่ะ” เสียงสั่นเครือที่เจ้าตัวพยายามสกัดกั้นเพราะไม่อยากให้เขาได้ยิน ดังออกมาจากด้านใน
มือที่กำลังเอื้อมไปคว้ากลอนประตูนิ่งค้างอยู่กลางอากาศ เมื่อได้ยินนางกล่าวเช่นนั้น
“คุณหนูคะ” มักนึนกล่าวค้านการกระทำของคุณหนูเบาๆ นางไม่อยากให้บรรยากาศเป็นเช่นนี้เลย
แม้ใจอยากจะผลักบานประตูเข้าไปด้านในสักแค่ไหน หากสิ่งนั้นนางไม่ต้องการเขาก็ไม่อาจที่จะทำตามใจได้
“ข้าขอโทษ จองฮยาง” เขาจึงทำได้แค่เพียง ยืนพูดเสียงเศร้าอยู่หน้าห้อง
“ข้าไม่อยากฟัง ได้โปรด ปล่อยให้ข้าได้พักผ่อนเถอะนะคะ” จองฮยางตอบกลับอย่างว้าวอน นางพยายามควบคุมน้ำเสียงให้เป็นปกติมากที่สุด
ยุนบกยืนมองปานประตูเนินนาน เสียงสะอื้นเบาๆยังคงดังออกมา นั่นทำให้เขาเจ็บปวดใจนัก เขาทำให้นางต้องเสียน้ำตาอีกครั้งแล้วสินะ มือกำหมัดแน่นโดยไม่รู้ตัว ฟันขบแน่นน้ำตาพลันไหลออกมาเงียบๆ
‘ข้าเสียใจ จองฮยางที่ทำให้เจ้าต้องร้องให้’
นางร้องไห้สะอื้นอยุ่นาน จนตอนนี้ไม่มีน้ำตาไหลให้ออกมาอีกแล้ว
“คุณหนูคะ ท่านไม่น่า…”
“ข้าไม่อยากพบเขา ตอนนี้การได้เห็นเขา มันทำให้ข้าเจ็บปวด ข้าเจ็บปวดที่ตรงนี้ยิ่งนัก” นางพูดพลางทุบอกตัวเอง เพียงเพราะคิดว่าการทำเช่นนั้นมันอาจช่วยบรรเทาความเจ็บปวดนั้นได้ แต่กลับไม่เป็นเช่นนั้นเลย
“ข้าเกลียดเขานัก มักนึน” แม้ปากจะบอกว่าเกลียด หากมักนึนก็รู้ว่าคุณหนูของนางรักเขาคนนั้นมากแค่ไหน
“คุณหนูพักผ่อนเสียเถอะค่ะ อย่าเพิ่งคิดอะไรมากเลย” มักนึนไม่รู้จะปลอบคุณหนูยังไง นางทำได้เพียงแค่นี้ พูดจบนางก็เดินไปดับเทียนปล่อยให้คุณหนูได้พักผ่อนเพียงลำพัง

“คุณหนูจะนอนแล้วเหรอค่ะ ไม่รอเขาก่อนเหรอ” ซูมีถามอย่างงุนงงเมื่อเห็นคุณหนูของนางเตรียมตัวเข้านอน
“เจ้าคิดว่า เขาที่มีปัญหากับภรรยา จะยังอยากมาหาข้าอีกรึซูมี” ซอฮยอนบอกอีกฝ่ายอย่างเข้าใจในสถานการณ์
“แต่คุณหนูก็เป็นภรรยาเขาเช่นกันนะคะ”
“แต่ข้าก็มาที่หลังนะเจ้าอย่าลืมสิ”
“แต่นี่มันคืนเข้าหอนะคะ” ซูมียังคงไม่เห็นด้วย
“แค่เขายอมรับข้า ข้าก็มีความสุขแล้ว เจ้าอย่ายึดติดกับเรื่องพวกนี้ให้มากนักเลย” ซูมีมองคุณหนูอย่างไม่เข้าใจ แต่ก็อดที่จะชื่นชมในใจไม่ได้
“งั้นข้าดับเทียนให้นะคะ” ซอฮยอนพยักหน้าอนุญาต ซูมีจึงเดินไปดับเทียนก่อนจะออกจากห้องไป ในความมืดนั้น ซอฮยอนยังไม่ล้มตัวลงนอน นางยังคงนั่งคิดถึงเรื่องตอนหัวค่ำที่ผ่านมา เขาที่เอาแต่เดินครุ่นคิดมาตลอดทาง เหมือนมีเรื่องไม่สบายใจ นั่นทำให้นางพอจะเดาออกว่าเขาคงมีใครอีกคนรออยู่ที่บ้าน และก็เป็นตามที่นางคาดเมื่อ นางเห็นหญิงผู้หนึ่งเปิดประตูออกพร้อมรอยยิ้ม หากมันก็เลือนหายไปทันทีที่อีกฝ่ายเห็นนาง นางเพิ่งพบหญิงผู้นั้น แต่นางกลับเข้าใจความรู้สึกของผู้หญิงคนนั้นดี
ใช่ว่านางจะไม่เสียใจที่รู้ว่าเขายังมีใครอีกคน ซอฮยอนยิ้มออกมาเศร้าๆ การที่ได้รับรู้ว่าในใจเขามีอีกคนอยู่นั้นมันช่างเจ็บปวดเหลือเกิน นางก็คงรู้สึกแบบเดียวกันสินะ

“เจ้าหลับรึยังจองฮยาง” ยุนบกกล่าวท่ามกลางความมืด เขามีความสุขยิ่งนัก แม้จะเหนื่อยสักเพียงไรก็ไม่อาจข่มสายตาให้หลับลงได้
“ยังค่ะ” จองฮยางตอบเบาๆ นางสุขยิ่งนักที่ได้นอนในอ้อมกอดของเขาเช่นนี้ อ้อมกอดที่นางเคยจินตนาการณ์ว่าจะอบอุ่นสักเพียงไร เมื่อได้สัมผัส หากเมื่อได้สัมผัส ได้รับรู้จริงๆกับต่างจากที่นางคิดไว้เหลือเกินความคิดของนางเทียบไม่ได้เลยเมื่ออ้อมกอดนี้ให้ทั้งความรู้สึกอบอุ่นและปลอดภัย รู้สึกสบายใจได้อย่างประหลาด จองฮยางยิ้มให้กับความคิดตัวเอง
“เจ้าหนาวรึเปล่า” เมื่อนอนไม่หลับเขาก็ชวนนางคุย จองฮยางยิ้มในความมืดก่อนจะตอบ
“หนาวค่ะ ข้าหนาวมาก” ได้ยินนางตอบเช่นนี้เขาก็รีบกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น จองฮยางยิ้มให้กับการกระทำของเขาในความมืด
“รู้สึกอุ่นขึ้นรึยัง” ยุนบกก้มลงมองหน้านาง จองฮยางพยักหน้ารับเบาๆ ก่อนจะนอนซบอกเขา
“งั้นก็นอนเถอะนะ” เขาและนางมองหน้ากันเนินนาน ดวงตาเริ่มหรี่ลง ความง่วงเข้าครอบงำ ร่างกายที่เหน็ดเหนื่อยมาทั้งวันย่อมฝืนตัวเองไม่ไหว ทั้งสองจึงตกเข้าสู่ห้วงนิทรา
“ตอนนี้ อ้อมกอดท่านจะยังคงอบอุ่นอยู่รึเปล่าคะ ช่างเขียน” จองฮยางหวนคิดไปถึงวันแรกที่นางได้เจอเขา ได้นอนในอ้อมกอดของเขา ซุกกายหาความอบอุ่นในเรือนกายเขา หากวันนี้นางกลับต้องนอนหนาวเหน็บเพียงรำพัง เพียงแค่นึกถึงเขา น้ำตาก็ไหลออกมาอีกครั้ง
@ จบปลายพู่กันที่ 12 #

พวกท่านคงรู้แล้วนะขอรับว่าข้าน้อยคิดอะไร ข้าน้อยอยากให้เฮียอยู่ฉากไหน ก็จะมีเฮียอยู่ในฉากนั้นแหละขอรับ
อีกอย่างก็คงรู้เช่นกันว่าข้าน้อยจิ้นหน้าใครเวลาแต่งฉากแม่นางซอฮยอน จนตอนนี้ก็เริ่มสับสนแล้วเหมือนกันขอรับ เฮ้อ ไม่น่าเลย ทำแต่เรื่องน่าหนักใจ

รู้สึกว่ามันจะยาวเกินไป จึงขอทดไปปลายพู่กันที่ 13 แล้วกันนะขอรับ(กะไม่ถูก T T) เฮ้อ อาจจะรวบรัดความรู้สึกไปหน่อย เพราะไม่อยากให้มันเศร้ามาก ใกล้จะถึงฉากหวานแล้วแหละขอรับ อดทนกันอีกนิดนะ อย่าเพิ่งโกรธเฮียนะขอรับขอย้ำว่า ที่ว่าภรรยานั่นคือความคิดของแม่นางซอฮยอน นะขอรับ
(ถึงอยากโกรธก็เถอะ) ปลายพู่กันหน้า เฮียจะทำให้พวกเราหัวใจสั่นแน่ๆขอรับ อ้อ อย่าลืมเตรียมถุงเลือดมาด้วยนะขอรับ เตรียมกรุ๊ปเลือดให้ถูกด้วยนะขอรับ
ข้าน้อยเตือนพวกท่านแล้วน้า ถ้าเกิดอะไรขึ้น ข้าน้อยไม่รับผิดชอบนะขอร้าบบบ

ความคิดส่วนตัว..
ข้าก็ไม่อยากให้ลงเอยแบบนักสามเศร้าเท่าไหร่นัก
ยังรู้สึกสงสารจองฮยางในภาคแรกอยู่
ภาคนี้ท่านอย่าทำร้ายนางเลยนะท่านยามสาฯ
แชร์คนรักให้คนอื่น..มันต้องเจ็บปวดอยู่แล้ว

ซอฮยอนคงรู้สึกผิดอยู่ลึกๆเหมือนกัน
แต่คงเบาใจที่ผู้ที่ซื้อตัวนางไปคือยุนบก..
เอานางไปไว้ที่ไหนดีหล่ะที่นี่...เฮ้อ คิดแล้วกุ้มเน้อ

ใช่ขอรับ กลุ้มจริงๆ
เป็นข้าน้อยเองแหละที่ผิด ที่ดันไปจิ้นแม่นางแบบนั้น
แต่ข้าไม่ทำให้มันเป็นรักสามเศร้าแน่นอนขอรับ ท่านวางใจได้

อ่า..ท่านยามสาฯขอรับ

ช่วยไขข้อข้องใจให้ข้าน้อยด้วยเถิด.. ใครงามเลิศในปฐพี..

เฮ๊ย..ไม่ใช่..

................................................................................

อีกอย่างก็คงรู้เช่นกันว่าข้าน้อยจิ้นหน้าใครเวลาแต่งฉาก แม่นางซอฮยอน จนตอนนี้ก็เริ่มสับสนแล้วเหมือนกันขอรับ เฮ้อ ไม่น่าเลย ทำแต่เรื่องน่าหนักใจ

...............................................................................

เนี่ย...ท่านจิ้นหน้าใครเหรอขอรับ..

แบบว่า..ข้าน้อยออกอาการ บื้อ นิดหน่อยขอรับ

เอ..ท่านยามสาฯ

ท่านอย่าลำเอียงนา

เหมือนท่านจะเทใจไปทางแม่นาง ซอฮยอน นะท่าน

แบบนี้ คนงามของข้าก็เสียใจแย่สิเนี่ย

โอ๊ะโอ๋..ข้าเข้าใจล่ะ..

แหม..ท่านนี่ช่างร้ายเหลือ

555 งัยก็อย่าทำร้ายจิตใจคนงามของข้ามากนักนะ

ข้าเป็นห่วงนาง...

................................................................................

โธ่..ทุกอย่างอยู่ในกำมือแม่นางซอฮยอน ( ท่านยามสาฯ ) รึนี่

ข้าน้อยก็จิ้นหน้าแม่นางฮยางนั่นแหละท่านรัก..2มุน..หมดใจ ด้วยคิดถึง ไม่ค่อยได้ออกฉากซักที จึงเผลอคิดหน้าฮยอน เป็นหน้าเจ๊ไปได้ ฮือๆ ไม่น่าเลย จริงๆ
ดังนั้น ข้าน้อยจึงได้ข้อสรุป ซอฮยอน งั้นข้าจะรับเจ้าเป็นภรรยาเอง ฮ่าๆๆๆ ทีนี้เฮียกะเจ๊ก็ไม่ต้องงอนกันอีก
ข้าน้อยก็ไม่ต้องหนักใจ (มันง่ายอย่างนี้เลยรึ ฮ่าๆ)

โอย..งั้นข้าขอตัวไปปลอบใจคนงามของข้าก่อนล่ะ

อิอิ ได้อ่านสมใจแล้ว ไปนอนกอดเจ๊ดีกว่า 555 ( ได้แค่ในฝัน..)

หลับฝันดีนะท่าน...

หลับฝันดีเช่นกันขอร้าบบ
ไปดูแดจังกึมต่อก่อนดีกว่า ฮ่าๆ
(ดูกี่รอบต่อกี่รอบ เรื่องนี้ก็ยังคงให้ความอบอุ่น)

อ้อ..เกือบเสียมารยาทแน่ะเรา..

ขอบคุณนะขอร๊าบบบบบบบบ

ท่านยามสาฯ น่าร๊ากที่ซู๊ดดดดดดด

รอตอนต่อไปนะขอรับ

ไปจิงๆล่ะ..เจ๊รออยู่

อิอิ

ขอบคุณท่านยามสาจริงๆขอรับ ต้องสอบ แล้วยังมีเจียดเวลามาปรุงยาแก้พิษให้อีก T_T ซึ้งใจจริงๆขอรับ


แฮ่ะ แฮ่ะ ว่าแต่ ฉากหน้าหวานจริงๆรึขอรับ ข้าน้อยจะได้เตรียม ทิชชู่ซับน้ำลาย กะเลือดกำเดาไว้มากๆหน่อย อิอิ รอๆๆๆ ^o^

มาเป็นกำลังใจให้ท่านยามสา อาจารย์ฝากบอกมาว่า ส่งงานอะไรไป มีแต่จองฮยาง กับซอฮยอน กลับมาซ่อม ส่งตอนที่ 13 มาเดี๋ยวนี้ กำลังติด แฮะ ๆ

มาเป็นกะลังใจน๊า... รอบทพิเศษที่ท่านจะสอนข้าน้อยให้เข้าใจอยู่นะคะ .. ตอน 13 .....

ข้าอยากรู้จริงๆ เฮียจะเอาเงินที่ไหนเลี้ยงมาเพิ่มอีก2 เพราะตอนนี้ข้านับแล้วในบ้านมีกัน5คน ท่านยามสาท่านแต่งได้เก่งมากๆๆๆ

ท่านยามสาถ้าท่านอยากดูหนังเรื่ิองอะไรก็บอกข้าได้ หนังเกาหลีข้ามีร้อยกว่าเรื่องจะส่งให้ท่านดูฟรี ท่านชอบแดจังกึมเหมือนข้าเลยข้าดูไป10กว่ารอบเอง

ขอบคุณท่านมาครับ ท่านยามสา ขนาดสอบอยู่นะเนี่ย ฟิตเหลือร้าย คารวะ 1 ไหเลยท่าน (เหล้านะท่าน ไม่ใช่ปลาร้า)

สงสารเจ๊อ่ะ ท่านนี่ แกล้งนางได้ เดี๋ยวข้าต้องไปช่วยปลอบเจ๊ซะหน่อยแว้ว...วววว

ว่าแล้วไงเห็นมะ เฮียทำเรื่องน่าหนักใจอย่างว่าจนได้ท่านยามสา 2 มุน ท่านรีบหาทางออกให้เฮียด่วนเลย สงสารสาวๆ จังนี่เฮียยังจะเคลียร์เป็นรึเปล่าก็ไม่รู้ ดูท่างานนี้ปลายพู่กันเฮียคงช่วยไม่ได้แล้ว (ล้อเล่น)
เจ๊มีเคืองมันแหงอยู่แล้วตอนเจ๊ถูกขายน่ะ ไม่ช่วยเจ๊แถมยังขัดใจเจ๊อีกแล้วนี้คุณน้องซอฮยอนมาจากไหนทำเฮียป่วนต้องวิ่งโล่ไปซื้อตัวมา ชิชะงานนี้มีเคือง งอน งอน ไม่เข้าข้างแล้วเดี๋ยวโดนฮูหยินเล่นงานไปด้วย ตัวใครตัวมัน

จริงๆข้าน้อยก็ำไม่อยากแกล้งเจ๊หรอกนะขอรับ แค่อยากทรมานใจเฮียเล่นต่างหาก ให้รู้สักทีว่าทำงี้แล้วเจ๊จะเสียใจขนาดไหน จะได้ไม่กล้าหลายใจเหมือนกับภาคแรกอีก แต่นี่มันกลับต้องมาทรมานใจเจ๊ไปด้วย ไม่น่าเลยจริงๆ ข้าน้อยสมควรตายนัก ดังนั้นเพื่อเป็นการชดเชยสิ่งที่ได้ทำผิดลงไป ปลายพู่กันที่ 13 จึงอยากแต่งให้ หวานซึ้งตรึงใจ เจ๊กับเฮียให้มากๆ ถึงมันจะเป็นการไม่ยุติธรรมต่อแม่นางซอฮยอนของข้าน้อยก็เถอะนะ(นางกลายเป็นของข้าตั้งแต่เหมือนไหร่หว่า ฮ่าๆ)

คนใจร้ายคุณสาวก2มุน ทำงี้อีกทีโกรธจะไม่เชียร์แล้วด้วยไม่ได้อ่านมาหลายวันกลายเป็นคนหลายใจไปแล้ว ซินยุนบกนี่เค้าคิดอะไรของเค้าคะ ไม่ได้รักแล้วจะไปกังวลทำไม ไปเอาซอฮยอนมาเดี๋ยวก็ย่อง ๆ ไปฟังเค้าบรรเลงพิณจนได้เชื่อสิคะ คนมันมีแวว ฮึ่ม(เหมือนแมวขโมยแถวนี้) นี่ถ้าปลายพู่กันที 13 เฮียไม่หวานกับเจ๊เหมือนอย่างที่พูด คอยดูนะคอยดู เราจะร้องไห้ด้วย

อ่านแล้วข้าน้อยรู้สึกเจ็บ ตับ ขึ้นมาทันที
ทำไมต้องทำร้ายจิตใจ ของ จอง ฮยาง ผู้เป็นที่รักด้วย
ไหนบอกว่ารักนางหมดหัวใจไม่ใช่เหรอ เฮีย
ใจร้ายยยยยมากกกกเล้ยๆๆ

ขอโทษค่ะเสียมารยาทจัง เข้าบ้านเค้าปุ๊บก็โวยปั๊บ ไม่ดีค่ะไม่ดี ต้องเป็นกำลังใจให้คุณช่างแปลก่อนสิเดี๋ยวคุณ 2มุนโกรธไม่ยอมต่อปลายพู่กัน 13 ก็อดกันพอดี ไม่ใจน้อยนะคะ รักนะรักนะตัวเอง

สนุกมากจริงๆยอดเยี่ยมตามมาตลอดเลย น่าเห็นใจ2สาวจัง อาสาช่วยฮียดีมั้ยเนี้ย

ท่านยามสา แต่ง fic เร็วมาก อ่านแบบเม้นท์ไม่ทันเลย จนกระทั่งบัดเดี๋ยวนี้ สนุกมาก กลายเป็นเฮียเจ้าชู้แบบไม่ได้ตั้งใจ
และเห็นว่ามีจุดอ่อนที่อธิบายที่มาที่ไปไม่ได้ คือ การยืมเงินสองพันเนียงกับเจ้าสำนักศูนย์ เพราะสถานะในศูนย์ของเฮียบกไม่ใช่เฮวอน
หรือท่านจะมีทีหลัง ประมาณว่าฝีมือขึ้นชื่อลือชา (เจ้าสำนักเห็นแววมาก่อนจึงให้ยืมได้ง่ายๆ) จนมีใครสะกิดใจ ตามมาสืบให้ต้องเผ่นกันอีก คราวนี้ลงเรือกัน 4 คนเลย อบอุ่นจัง...555

เปล่าหรอกขอรับท่าน ppp จริงๆแล้วอึนโฮช่วยพูดด้วยอ่ะขอรับ ก็อย่างที่บอกเขาเป็นมือหนึ่งในศูนย์แห่งนี้ เจ้าของศูนย์ก็ต้องเชื่อเป็นธรรมดาขอรับ เมื่อเขาออกหน้า ก็คงจะเห็นแววยุนบกเช่นกัน แต่ข้าน้อยดันตัดเร็วไปหน่อย มันจึงไม่มีที่มาที่ไป ขอโทษด้วยขอรับ แต่งไปชักมึนๆ จึงรวบเลยแล้วกัน (ไม่น่าเลยจริงๆ T T)
อ้อ แล้วก็ขอบคุณท่านมากนะขอรับ ข้าน้อยไม่ค่อยได้เช็คเมล์เท่าไหร่ เข้าไปอีกที โอ้ ท่าน ppp ส่งอะไรมาให้นี่ สนุกและน่าสนใจทั้งนั้นเลยขอรับ ขอบคุณมากมายขอร้าบบ ^ ^

ว๊ากกกก ท่านเฝ้ามอง ท่านรู้ได้ไง ว่าข้าส่งงานผิดเป็นหน้าฮยางและฮยอนแทน โอ้มาย อย่าพูดไปท่าน อายคนอื่นเค้า
โอ้โห ท่านตกหล่น ขอรับ ท่านเป็นกูรูเลยนะนั่น มีร้อยกว่าเรื่อง ชักน่าสนใจแล้วสิ ฮ่าๆ ดูเฮียทีไรข้าน้อยก็ต้องไปดูจังกึมต่อทุกที เพราะมันเจ็บปวดใจมากขอรับ ต้องไปให้ท่านมินโฮช่วยปลอบ ฮ่าๆ เรื่องนี้สัมผัสได้ถึงความอบอุ่นจริงๆขอรับ ถึงพระเอกกับนางเอกจะเจอกันน้อยก็ตาม(เหมือนเฮียกะเจ๊เลยอ่ะ)
ท่านยามควงขอรับ เหล้าตั้งไห ข้าน้อยมิน็อคเหรอขอรับ Y Y
ฮูหยิน ท่านงอนแล้ว ท่านoui รีบปลอบด่วน ฮ่าๆ

แหม... ท่านยามสาก็ ใครจะให้ท่านคนเดียวล่ะ ตั้งไหเชียวนะ แบ่งกันกับสหายก็ได้นี่นา คนตั้งมากมาย ข้าล่ะเกรงว่าไหเดียวไม่พอน่ะสิ 555

โอย...หิว

ว่าจะมาหาขนมกินแถวๆนี้อ่ะ

ได้ยินว่ามีขนมมาฝาก

อิอิ สวัสดียามเย็นนะท่านยามสาฯ

โอยเหนื่อยจังแวะมันทุกห้องเลยเดี๋ยวน้อยใจ มาเชียร์ท่านนะแหมนี่ฮูหยินข้ามาโวยวายในนี้ด้วยเหรอนี่แม่ทูนหัวกินอะไรมาหว่าแรงดียังกะม้าดีดกะโหลกแน่ะ เปิดไปห้องไหนก็เจอเห็นแรกๆ ดูcdยังไม่ดูเลยไหงติดfic ล่ะนี่

ไม่ต้องปลอบแล้วท่านรุ่นนี้ไม่ปลอบแล้ว อย่างนี้ต้องปลุก(ปลุกปล้ำ) ฮิๆ ล้อเล่นเดี๋ยวโดนหยวนเปียวแย่งฟูกเดี่ยวอีกคราวนี้ต้องเลือกแล้วระหว่างหมากะคนใครจะอยู่ใครจะไป ท่าน2มุนก็อย่าเอาแต่คุยกะลูกบล๊อกเพลินล่ะรีบทำการบ้านมาซะดีๆ นี่ทวงมันทุกห้องเลย มันส์พะยะค่ะ

โห...ท่านยามสา ขอบคุณมากเลยขอรับที่พาซอฮยอนมาได้
แต่ก็สงสารฮยางจังเลย. แต่ไม่เป็นไรเพื่อเป็นการป้องกันครอบครัวร้าวฉาน....ข้าน้อยยังพอมีที่ว่างสำหรับแม่นางซอฮยอนอีกหนึ่งคนขอรับ..ท่านยามสาส่งมาได้เลยขอรับ..ยินดีตอนรับ ถูกจายจริงเล้ยยย

ท่านยามสาเก่งมากๆ ขอรับ งั้นเอาอุไป 3 ไหเลยขอรับ

ท่าน oui บินทุกห้องเลยนะขอรับไปทางไหนก็เจอ อิอิอิ (บินหาใครอยู่เป่า แม่นางซอฮยอน แม่นางคยองมี แม่นางชอเซียง เอ๊ะหรือว่า ฮูหยิน

ว่าแต่ท่านยามสา..จะคลอดบทต่อไปเมื่อไหร่อ่ะท่าน
อ่านทีไรหดหู่ใจยิ่งนัก..

ข้าขอสแตนด์บายนั่งรอนอนรออยู่แถวนี้แระกันนะ
สู้ๆท่าน...

ตอนนี้ก็กำลังนั่งแต่งอยู่ขอรับ ไม่รู้ว่าจะเสร็จวันนี้หรือพรุ่งนี้
ด้วยอยากให้มันงดงามขอรับ เพราะค่อนข้างจะล่อแหลม อาจชี้ชะตาข้าน้อยได้ เหมือนเลข(13)ตอนนั่นขอรับ เฮ้อ คำในหัวตีกันวุ่นไปหมด

ข้าน้อยรอท่านอยู่นะท่านยามสา หุหุ ตามมาเร่งทุกห้อง ทุก fic อีกหน่อยต้องโดนปาหัวบ้างแน่ๆ 555

เรื่องน่าติดตามมากเลยท่าน ข้าน้อยรอจิ้นไม่ไหวแล้วเนี่ย สงสารฮยางจังเลยแต่ตอนหน้าก็คงยิ้มออกแล้วสินะ ขอบคุณท่าน ยามสามากๆนะขอรับ

โอย อยากจะบ้าตาย บรรยายไม่ได้ดั่งใจเล้ย
รอหน่อยนะทุกท่าน ข้าน้อยจะรีบเร่งให้เสร็จเร็วๆ^ ^

ให้กำลังใจนะท่านยามสาฯ

เอ๊า..นวดขมับ..นวดไหล่..นวดแขน..

ปวดเมื่อยตรงไหนอีกท่าน

บอกมาเลย เด๋วจัดให้ อิอิ ( หวังผล )

ข้าขอแค่ฟิคหวานๆ โรแมนติก เอาแบบไม่ต้องจิ้นเองเลยนะท่าน

เฮ้อ สบายตัวจัง ส่งสัยต้องได้ส่งพรุ่งนี้ขอรับท่าน รัก..2มุน..หมดใจ บทหวานเสร็จแล้ว หากบทปรับความเข้าใจนี่สิ ยังไปไม่ถึงไหนเลย ฮ่าๆ อารมณ์อยากแต่งแต่ฉากหวานๆ อ่ะนะ
ต่อไปนี้ข้าน้อยจะจิ้นให้เองขอรับ
กลัวพวกท่านจิ้นมากไป ฮ่าๆ

...ยอดเยี่ยมมาก มองเห็นสีหน้าทุกคนได้อย่างชัดเจน

...ทุกข์ สุข มันก็อยู่คู่กับชีวิตคนเราละเนอะ
หากในสุขทุกข์นั้น มีความรัก มีคนรักคอยเข้าใจ ให้กำลังใจ ทุกย่างเท้าย่อมก้าวเดินอย่างมีพลัง...

(เอ @-___-"@ พูดเหมือน Ad. เครื่องดื่มบำรุงกำลัง)

อ๋า ท่านยามสาแต่งไม่เสร็จรึนี่ อืม. ไม่เป็นไรข้ากลิ้งตัวรออยู่แถวนี้ล่ะ ยังไงเรียกข้าด้วยน๊า เดี๋ยวโดนทิ้ง...งงง

ข้าเฝ้ามอง ก็เฝ้ารออ่านประสบการณ์จริงของท่านยามสา อยู่นะคะ .. จะได้เป็นประสบการณ์ให้ข้าอีกครั้ง ..

เฮ่ ประสบการจริงอะไรกันขอรับท่านเฝ้ามอง ข้าน้อยเป็นผู้อ่อนหัดมากขอรับเรื่องพวกนี้ ฮ่าๆ
ว่าแต่งเมื่อไหร่ท่านจะลงตอนใหม่เนี่ย ข้าน้อยรออยู่นะขอรับ

555 คืนนี้ท่าจะไม่ได้ fic จากท่านยามสาแน่แล้ว ไม่เป็นไร ข้าหนีไปอ่านของท่านเฝ้ามองมาแล้ว ถึงจะเป็นยาพิษก็ยังดีกว่า... ดีกว่า... ดีกว่าอะไรฟะ

งั้นข้าน้อยหนีไปนอนดีกว่า อิอิ พรุ่งนี้ข้าน้อยจะมาทวงหา fic จากท่านใหม่น๊า

ขอบคุณท่านมากที่แต่ง fic ให้พวกเราได้อ่านกันนะขอรับ ข้าน้อยขอตัวลา....

ตามมาปิดบ้านน่ะขอรับ ลืมไป อิอิ

พบกันพรุ่งนี้พร้อม fic ของท่านนะขอรับท่านยามสา (ไม่วายทวง fic ก่อนนอน)

มาทวงฟิคแต่เช้า...

555 ท่านยามสาฯ อย่าเพิ่งบ่นนะ

( ..อะไรกะข้านักหนานะ ไอ้เจ้าพวกลูกบล๊อคนี่..)

เป็นเพราะข้าโดนพิษร้ายมาจากเมื่อคืน

(ท่านดอกไม้เฝ้ามอง มาทำให้อยากแล้วจากไป เหมือนที่ท่านบอก )

เลยว่าจะมาหายาพิษจากท่านซดอีก ( ซาดิสม์จิงเลยเรา )

โอะ ท่านยามสา ไม่ต้องรีบนะขอรับ เอาแบบจิ้นๆ ได้ดั่งใจท่านเลยขอรับ รอ รอได้ขอรับ แต่ให้ไวนะขอรับ ^_^

เข้ามารอด้วยคน ทำลิ้นยาวๆ แบบหุบขากรรไกรไม่ได้ น้ำลายหยดแหมะแหมะ พร้อมเสียงออกจากลำคอ...แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก เหมือนมั๊ย น้องหมาที่บ้าน อยากกินขนมด้วย ก้อมานั่งพับขาเรียบร้อยตรงหน้า แบบ non stop น้ำลายหก อุ๊ยคันหู สะบัดหัวสองสามที น้ำลายกระเด็นออกจากลิ้น ฟิ้ว ฟิ้ว เปื้อนขนมที่เพิ่งกินไปนิดเดียว อืมม์ เลยได้กินมากกว่าคนซื้อ...อิอิอิ ไม่รู่ว่ามันฉลาดกว่าเราแค่ไหน

ตอนนี้ข้าอยากได้ความหวานบ้างเพราะโดนพิษ ของท่านเฝ้ามองไปเต็มๆๆ ท่านยามสามาเร็วๆคับช่วยข้าด้วย

ท่านยามสาไม่ต้องรีบนะ ข้ารอได้รู้อยู่ว่าห้องนี้ต้องการความหวานเป็นแรงเชียร์ให้ท่านนะ ไม่ต้องรีบแต่คืนนี้ข้าจะมานั่งรอท่านอยู่ที่เดิมเลยเชียวแหละ
เอาเป็นว่าแม่นางซอฮยอนที่กวนใจท่านอยู่ก็ส่งมาให้ข้าแลดูนางก่อนก็ได้ตอนนี้ข้าต้อนฮูหยินเข้ามุมขังไว้เรียบร้อยแล้ว
แฮ่ ...........ช่วยด้วยฮูหยินหลุดมาแล้วโดนเขมือบแหง

อาหารกลางวันเสิร์ฟแล้วนะขอรับ เชิญได้เลยที่ห้องอาหารขอรับ

ท่านยามสา ขอบคุณสำหรับกำลังใจที่ส่งให้นะคะ

ข้าน้อยก็รอfic ของท่านด้วยใจจดจ่อ แม้ข้าไม่อยู่ ก็จะแวะเวียนมาอ่านนะคะ ขอสัก 2 ตอนก็ได้นะคะ จะได้หายคิดถึง เป็นกะลังใจให้เช่นกันนะคะ

ข้าน้อยขอส่งกำลังใจให้ท่านยามสานะคะ
สู้ สู้ ข้าน้อยรออ่าน ปลายพู่กันที่ 13 ขอท่านนะคะ
อ่านแล้วแม้จะเศร้าแต่ก็ประทับใจมาก

ฉงฉาน แม่ นาง จอง ฮยาง
ของข้าน้อยอย่างจับจิตเลยท่าน

มาติดตามฟิคของท่านยามสาด้วยคน(ตอนนี้กำลังตามอ่านฟิคของท่านเฝ้ามองด้วย)

อันดับแรกขอบคุณที่เติมเต็มจินตนาการข้าแม้ว่าภาคนี้จะบีบหัวใจเพราะยุนบกทำให้จองฮยางเสียน้ำตา
แต่ข้าว่าเพราะยุนบกรักจองฮยางมากและฝังใจบวกรู้สึกผิดที่ไม่สามารถช่วยนางเมื่อครั้งที่โดนขายให้คิมโจนึนได้
เมื่อมาเจอสถานการณ์ที่คล้ายๆ กันก็เลยไม่อยากให้เรื่องเกิดซ้ำสองจนลืมนึกถึงใจจองฮยาง
แต่เพราะไม่สามารถอธิบายความรู้สึกของหัวใจนี้ได้เลยทำให้ลำบากใจทั้ง 2 ฝ่าย

ยังไงปลายพู่กันที่ 13 ขอให้บกง้อฮยางให้สำเร็จนะ

ประมาณสี่โมงเย็นได้อ่านแน่นอนขอรับ
ขอข้าน้อยตรวจทานอีกเดี๋ยว

ไม่ต้องรีบขอรับท่านยามสา ไม่ต้องรีบ แต่ให้ไว จัดมาอย่างให้เสียขอรับ

ถูกห้องนี้วางยา..อาการข้าเหมือนโดนยาพิษขนานใหม่ซ้ำเติมแรงกว่าเก่า
ท่านยาสา เริ่มเป็นพวกเดียวกะท่านช่างแปลทั้ง 5เข้าไปทุกที

ขนาดยังไม่อ่านของท่านไม้หมอนและท่านเฝ้ามอง เลยอ่ะนะ ยังโดนพิษกันจนก่งก๊งขนาดนี้

นี่ถ้าท่านช่างแปลทั้ง 8 ส่งการบ้านพร้อมๆกัน อ่านพร้อมๆกัน
ข้าสับรางไม่ถูก เพราะรถไฟหลายๆขบวนมันโจมตีจนสมองเริ่มเลอะเลือน
จำชื่อตัวละครสับสน แถมแต่ละห้องก็มีมากมาย ตอบและคุยเสร็จ ก็งง เอ..นี่ห้องใครหว่า ตอบไรไปอ่ะ

บล๊อคนี้อ่านแล้วขำ แต่ละท่านต่างมีฝีไม้ลายมือกันทั้งนั้น
ต่างมีพู่กันคนละด้าม
ทั้งแปลและวาดออกมา จนคนอ่านหลงใหล ติดกันงอมแงม คอยชะเง้อ เมื่อไหร่จะมาลงซะที

ที่ปูเสื่อนอนรอ ตะแคงรอ ร่วมวงป๊อกๆ ก่งก๊งก๋ง เอาใจช่างแปลแต่ละท่าน
ไม่ยักกะใจอ่อนมาลงให้ลูกบล๊อคได้อ่านกัน นี่ก็หลายวัน หลายราตรี

สงสัยต้องทิ้งสำนักช่างแปลไปดูต้นไม้ที่เจเจ สัก2วัน เพราะห่างหายไปจากกาเด็ดดมชมต้นไม้มาเป็นเดือนๆ
ช่วงนี้ดอกไม้สวย ปลายหนาวต้นฝน แดดจัด ไม้งามเริ่มผลิดอกออกผล
คงได้ซื้อมาปลูกสักหลายต้น ห่างหายจากกิจวัตรนี้มาแรมเดือน เพราะมัวแต่หลงเข้ามาบล๊อคนี้

รอให้ท่านช่างแปลทั้ง 8 ลงฟิค ของท่านให้จบทุกๆตอน แล้วมาอ่านทีหลังให้จบจาสนุกแฮ้ปปี้ก่านี้เยอะเลย
ยาของทุกท่าน แรงกว่ายาที่หมอให้กินอยู่ เพราะทำเอาเพลียที่ต้องคอยกดเอฟ5 ตลอดเวลา
การรอคอยมันทรมานใจคนรออ่ะนะ

เดือนหน้าค่อยมาเม้าท์ที่บล๊อคนี้
เริ่มงอน เป็นแล้ว
บ๋ายบาย
สวัสดีมีชัยนะท่านช่างแปลทุกท่าน..

ท่านสุเกียง อย่าทิ้งพวกข้าไป
ท่านงอนช่างแปล แต่เราพวกยามล่ะ ท่านอย่าดูดาย
ปล่อยให้พวกข้ากัดกันเอง...ม่ายช่าย เม้าท์กันเองหรือ
เดี๋ยวพวกข้าจะช่วยส่งเสริม (ถีบ) ยายชาวอนให้ไปปลอบใจท่านแทนนะ ชอบม้า...30 40 36....555

ฮาๆๆ ท่าน ppp ก็อยู่เป็นเพื่อนกะท่านยาม ป๊อกๆต่อนะ
คนแก่สมาธิสั้น เห่อประเดี๋ยวประด๋าว ตื่นเต้นเป็นพักๆ

ไปดูต้นไม้สวยๆงามๆของจริงชี่วคราวดีกว่า
ไป ทานอาหารนอกบ้านนอกเมืองเหมือนเดิม ชิมไปเรื่อยๆ
ไปดูหนัง ดูวีซีดีให้ตาแฉะ รวดเร็วดี จบง่ายดี
ขอบคุณความบันเทิงและไมตรีจิตของทุกท่านที่เผื่อแผ่มายังลูกบล๊อคโนเนมอย่างข้า
ข้าดีใจที่ได้เข้ามาสัมผัสและเสพอักษรตลอดเดือนกว่าๆที่ผ่านมา
ชื่นชอบผลงานของช่างแปล วอนวอน ตลอดเวลา แบบหลงใหลนี้สำนวนอ่ะ
ไม่เคยหลงไปไหนได้นานขนาดนี้

มาเจอคนชอบ 2 มุนเหมือนกัน เลยเหมือนเจอคนรู้ใจ

ไม่มีไร อย่าคิดมาก ข้าแค่เบื่อตัวเองเท่านั้น
ขาดทุนกับการลงทุน เลยเห็นอะไรๆเริ่มไม่โสภา
ขอไปเลียเเผล ทางใจก่อน
เวลานี้ ไม่รัก 2 มุนหมดใจแล้ว ไม่ชอบ...30 40 36....มันทรงอะไรของใครปลุกใจข้าไม่ตื่น..แหละ

มาแล้วขอรับ แต่ก่อนอื่นต้องขอประกาศก่อน ปลายพู่กันนี้ชี้ชะตาข้าน้อยจริงๆ Y Y

ประกาศ ประกาศ!!! ท่านใดที่ยังไม่มีเลือดสำรอง และยังไม่เตรียมทิชชูไว้ อย่าเพิ่งเลื่อนลงไปอ่านนะขอรับ รอให้ถึงเพลาที่ท่านพร้อมก่อน ค่อยเลื่อนลงไปนะขอร้าบบ

ปลายพู่กันที่ 13 ภาพเหมือน

เช้าวันรุ่งขึ้น ยุนบกมายืนที่หน้าห้องนางอย่างรอคอย เมื่อคืนเขาไม่อาจข่มตาหลับได้ ความทุกข์ระทมฉายชัดบนใบหน้า เมื่อเห็นมักนึนเดินมาตามระเบียงในมือถือถาดอาหารจึงถามขึ้น
“จองฮยาง ยังไม่ตื่นอีกหรือ” น้ำเสียงเศร้าของเขาทำให้มักนึนอดสงสารไม่ได้ ใจจริงนางอยากพูดความจริงออกไปหากเพื่อถนอมน้ำใจเขาจึงตอบได้เพียง
“คุณหนูตื่นนานแล้วค่ะ” แม้ความจริงนั้น คุณหนูของนางจะยังไม่ได้นอนเลยต่างหาก
“แล้วทำไม” เขามองไปที่ถาดอาหาร
“คุณหนูอยากพักผ่อนค่ะ” ยุนบกมองไปที่ประตูอย่างกังวล เท้าที่กำลังก้าวตรงไปหยุดชะงักเมื่อได้ยินประโยคต่อมา
“นางสั่งว่า ห้ามใครรบกวนเจ้าค่ะ” มักนึนมองเขาอย่างเห็นใจ แต่หากเมื่อเทียบกับคุณหนูของนางแล้ว นางก็ไม่อาจเห็นใจเขามากกว่าคุณหนูได้ ยุนบกมองมักนึนที่ยกถาดอาหารเข้าไปอย่างคาดหวัง
“จองฮยาง” เขาเรียกนางผ่านประตูที่ขวางกั้น เขายืนอยู่ตรงนั้นนาน เงียบ ไม่มีเสียงตอบกลับมา นั่นทำให้เขาหมดกำลังใจ จึงต้องเดินคอตกหอบความเศร้าสร้อยนั้นกลับไป
ที่ระเบียงฝั่งซ้ายของตัวบ้าน ซอฮยอนออกมาสูดอากาศบริสุทธิ์ตั้งแต่เช้าตรู่เช่นกัน เมื่อคืนแม้นางจะเข้านอนดึก หากความรู้สึกสุขใจก็ปลุกให้นางตื่นขึ้นมา สุขที่ได้เป็นอิสระ สุขที่ได้อยู่เคียงข้างกายคนที่นางรัก นางยิ้มให้กับภาพทิวทัศน์ตรงหน้า ยุนบกเดินมาเห็นนาง จึงรีบปรับสีหน้าให้เป็นปกติก่อนจะกล่าวทัก
“เป็นอย่างไรบ้าง เมื่อคืนเจ้าหลับสบายดีมั้ย” น้ำเสียงเรียบเป็นปกติ หากดวงตากลับปิดความเศร้าเอาไว้ไม่มิด ซอฮยอนมองเขาด้วยความเป็นห่วง สีหน้าของเขาราวกับอดนอนมาทั้งคืน ขอบตาแดง หน้าตาหมองคล้ำ เห็นแล้วนางรู้สึกปวดใจนัก
“ข้าหลับสบายดีค่ะ ท่านพี่” ยุนบกรู้สึกกระอักกระอ่วนใจยิ่งนักกับคำที่นางใช้เรียกเขา หากสถานะของเขาและนางตอนนี้ก็คงจะหนีคำนี้ไม่พ้น เขาจึงได้แต่ทำใจให้มันผ่านไป
“แล้วเรื่องของท่านกับนาง…” ซอฮยอนเป็นห่วงคนทั้งคู่ยิ่งนัก หากพวกเขาต้องมาผิดใจกันด้วยเรื่องของนาง นางก็คงไม่อาจที่จะอยู่อย่างมีความสุขได้ สายตาของเขาทอประกายความทุกข์อย่างชัดเจน ยากนักที่จะปิดปังได้ หากเขาก็ตอบให้นางสบายใจ
“จองฮยางน่ะเหรอ” เมื่อเห็นนางพยักหน้า เขาก็ยิ้มปลอบโยน
“เจ้าอย่าห่วงเลย ข้าเชื่อว่านางต้องให้อภัยข้า” แม้เขาจะตอบนางไปเช่นนั้น หากสายตากลับฉายแววหวาดหวั่น ซอฮยอนมองเขาอย่างให้กำลังใจ นางดูออกว่าหญิงผู้นั้นรักเขามากเพียงไร นางต้องให้อภัยเขาอย่างแน่นอน

วันต่อมา
“คุณหนูคะ ท่านจะไม่ออกไปจริงๆเหรอคะ” มักนึนถามด้วยความเป็นห่วง ที่คุณหนูของนางเอาแต่นอนซมอยู่ในห้อง ข้าวปลาก็ไม่ยอมทาน หากเป็นเช่นนี้ต่อไป คุณหนูต้องล้มป่วยไปแน่ๆ
“ข้าไม่อยากเจอหน้าเขา” เสียงนางแหบแห้ง แผ่วเบา ตอนนี้นางไร้เรี่ยวแรงที่จะร้องไห้แล้ว ใบหน้าซีดขาวปราศจากน้ำตา
“คุณหนูคะ อย่าทำเช่นนี้เลย หากเขารู้จะไม่สบายใจนะคะ”
“ตอนนี้ เขาคงมีความสุขอยู่กับหญิงผู้นั้น คงไม่สนใจข้าอีกแล้ว” อารมณ์น้อยใจทำให้นางคิดไปต่างๆนาๆ
“คุณหนูอย่ากล่าวเช่นนั้นเลยค่ะ ดูเขาเป็นห่วงคุณหนูมากนะคะ ขนาดข้าก็ยังมองออก”
“เจ้าอย่าปลอบใจข้าเลย มักนึน” แม้คำพูดของมักนึนจะทำให้นางดีใจที่รู้ว่าเขาคอยเป็นห่วง แต่นางก็ไม่อยากคิดเข้าข้างตัวเองมากนัก
“คุณหนูคะ ออกไปสูดอากาศข้างนอกบ้างเถอะนะเจ้าคะ” เมื่อทนเสียคะยั้นคะยอจากมักนึนไม่ไหว อีกทั้งนางก็ไม่อยากทำตัวให้อีกฝ่ายต้องคอยเป็นห่วงจึงยอมออกไปตามที่อีกฝ่ายต้องการ

จองฮยางยืนมองน้ำในสระเนินนาน พยายามปล่อยตัวปล่อยใจไปกับมัน ความเย็นของละอองน้ำ ทำให้นางสดชื่นขึ้น เหมือนละอองน้ำคอยช่วยชะล้างความทุกข์ไปจากใจนาง หากอารมณ์สุนทรีย์ก็ต้องสิ้นสุดลงเมื่อเสียงหนึ่งดังขึ้นจากด้านหลัง
“จองฮยาง”
นางมองเจ้าของเสียงเรียกด้วยหางตา ก่อนจะเดินหันหลังกลับเข้าตัวบ้าน ยุนบกไม่อาจปล่อยให้นางเดินหนีเขาได้อีกแล้ว เพียงแค่นี้ก็มากพอจนเขาแทบทนรับไม่ไหว มือเรียวรีบเอื้อมไปฉุดข้อมือบางไว้ จองฮยางหันกลับมามองเขาอย่างตกใจ ด้วยไม่คิดว่าเขาจะกล้าทำกับนางเช่นนี้ ก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นเย็นชาและว่างเปล่าดังเดิม
ยุนบกเจ็บปวดใจนักที่นางมองเขาเช่นนี้
“ได้โปรด อย่าหันหลังให้ข้าอีกเลยนะ” น้ำเสียงที่เศร้าสร้อย ดวงตาที่ฉายแววเจ็บปวด ใบหน้าอมทุกข์นั้นไม่ผิดจากที่มักนึนพูดไว้เลย เขาเป็นห่วงนางจริงๆ
จองฮยางมองเขาอย่างชั่งใจ ใจนึงก็สงสารเขาเหลือเกิน แต่อีกใจนึงก็น้อยใจ เจ็บปวดกับการกระทำของเขาเช่นกัน ยุนบกยืนรอคอยคำตอบ มันเหมือนนานแสนนานในความรู้สึกเขา เขามองหน้านาง สายตาว้าวอน ขอโทษ และเหนือสิ่งอื่นใดมันเต็มไปด้วยความเสียใจ ที่ฉายชัดออกมา

ภายในห้องนอน ท่ามกลางความเงียบ มีชายหญิงคู่หนึ่งมองสบกันไปมา หนึ่งมองอย่างสงบ รอคอยด้วยใบหน้าที่เรียบเฉย อีกหนึ่งสีหน้าฉายชัดถึงความหนักใจ ไม่รู้จะเริ่มอธิบายอย่างไรดี หากเมื่อทนความเงียบนั้นไม่ไหวเขาจึงเอ่ยขึ้น
“ข้าได้เจอกับนางที่บ้านพ่อค้าคนหนึ่งที่นางไปเล่นคายากึม นั่นเป็นครั้งแรกที่ข้าได้พบกับนาง” ยุนบกพยายามพูดอธิบาย พร้อมๆกันนั้นก็คอยลอบมองสังเกตอาการของอีกฝ่าย เมื่อเห็นนางยังคงนั่งฟังอย่างเงียบๆ อยู่ในท่วงท่าที่สงบเขาจึงกล่าวต่อ
“นางทำให้ข้ามีความสุขที่ได้นึกถึงเจ้า ข้ามองนางก็เหมือนได้เห็นเจ้าสะท้อนออกมา” ปฎิกิริยานางยังคงเดิม มีเพียงแววตาที่ทำให้เขารู้ว่านางยังคงตั้งใจฟังสิ่งที่เขาอธิบาย
“เมื่อนางจะถูกขายไป ข้าก็ไม่อาจที่จะปล่อยให้เรื่องเช่นนั้นเกิดขึ้นได้ นางทำให้ข้านึกถึงเจ้า ทำให้ข้านึกถึงวันที่ไม่อาจช่วยเจ้าได้ จองฮยาง เจ้าจะยกโทษให้ข้าได้มั้ย” (เหมือนเป็นการสารภาพบาปเลยแฮะ) เสียงของเขาว้าวอน กุมมือนางไว้ รอคอยคำตอบจากนางด้วยความหวัง หวังที่จะได้รับการอภัยจากนาง
จองฮยางมองเห็นความจริงใจในคำพูดของเขา อีกทั้งนางผู้นั้นช่างมีชะตาเหมือนนางนัก นางคิดแล้วก็อดที่จะสงสารไม่ได้ น้ำตาหลั่งออกมาด้วยความสงสารจับใจ หากยุนบกไม่ช่วยนางไว้ ไม่รู้ป่านนี้นางจะต้องทุกข์ทรมานเพียงไร นางเข้าใจความรู้สึกของเขาที่ต้องการทดแทนสิ่งที่ครั้งก่อนเขาไม่อาจทำได้ หากนางยังต้องการอยากรู้อีกอย่างในใจเขา มีเพียงนางหรือไม่
“ท่านรักนางเหรอคะ” แม้จะหลุดปากถามออกไปแล้ว หากนางไม่อยากที่จะได้ยินคำตอบจากปากเขาเลย กลัวเหลือเกินที่เขาจะมีใครอีกคนในใจ ถ้าหากเป็นเช่นนั้นจริง…
“ข้าเห็นนางเป็นเหมือนน้องสาว ข้าห่วงนางดังพี่ที่คอยห่วงน้อง เจ้าอย่าได้แคลงใจในความรู้สึกของข้าอีกเลยนะ” (มามุขนี้เลยเหรอเฮีย^ ^สมัยนั้นเจ๊คงไม่ทันเล่ห์ อ๊าก ล้อเล่นขอรับ)ดวงตาที่ทอประกายถึงความรัก ความอ่อนโยน นั่นทำให้นางอบอุ่นใจและเชื่อในสิ่งที่เขาพูด
“ข้าผิดนัก ที่ไม่เชื่อมั่นในตัวท่าน” จองฮยางกล่าวอย่างเสียใจเมื่อเข้าใจเรื่องทั้งหมดแล้ว
“ข้ากลับดีใจ ที่เป็นเช่นนั้น เพราะนั่นทำให้ข้ารู้ว่าข้ารักเจ้าเพียงไร ข้าทนไม่ได้เมื่อเห็นน้ำตาของเจ้า ข้าเศร้าที่เห็นเจ้าเสียใจ ข้าทุกข์ที่เห็นเจ้าต้องเจ็บปวด” จองฮยางมองเขาอย่างซึ้งใจ
“ข้าไม่อาจให้สัญญาได้ว่าอนาคตข้างหน้าจะเป็นเช่นไร หากข้าจะทำให้เจ้ายิ้ม ทำให้เจ้าหัวเราะ เพราะนั่นคือความสุขของข้า” จองฮยางยิ้มให้กับคำพูดนั้น นางเชื่อว่าเขาต้องทำได้ นางเชื่อทุกการกระทำของเขา นั่นเพราะนางรักเขาสุดหัวใจ หากนางก็ไม่วายคิดถึงความรู้สึกของหญิงผู้นั้น หากรู้ว่าเขาคิดกับนางเช่นไร คงเจ็บปวดไม่น้อย ความกังวลฉายชัดออกมา ยุนบกมองนางอย่างเข้าใจ
“ข้าจะพูดกับนางเรื่องนี้เอง เจ้าอย่ากังวลไป” แม้เขาจะบอกเช่นนั้นก็เถอะ แต่มันช่างยากเหลือเกินที่จะทำร้ายจิตใจใครสักคน จองฮยางมองให้กำลังใจเขา ยุนบกยิ้มตอบนางอย่างอบอุ่น

(ปลายพู่กันนี้ ขอทิ้งมาดนางเอกหน่อยนะขอรับ ประกาศ ท่านใดอายุต่ำกว่า 18 ถ้าข้ามได้ก็ข้ามนะขอรับ)

สองวันต่อมา ดูเหมือนวันนี้จะเป็นวันที่เขาทั้งสองต่างรอคอย เขามีกำลังใจที่เต็มเปี่ยมกับสิ่งที่กำลังจะทำ นางก็เช่นกันยังคงงดงามเสมอ
ภายในห้องที่ถูกตกแต่งไว้อย่างดี เป็นระเบียบ สวยงาม บนพื้นกลางห้องมีกระดาษขนาดใหญ่แผ่นหนึ่งถูกกางเตรียมไว้ ข้างๆกันนั้นมีพู่กันและสีมากมาย อุปกรณ์เหล่านี้ถูกคัดสรรค์มาอย่างดี ยุนบกมองจองฮยางก่อนจะพยักหน้าออกคำสั่ง จองฮยางค่อยๆเลื่อนมือไปปลดสายโครึม(โบ)ช้าๆ แก้ปมออก เครื่องประดับหยกรูปผีเสื้อ(โน-รี-แก) ถูกปลดออกมา นางวางมันไว้บนโต๊ะเครื่องแป้ง ก่อนจะถอดชอโกรี ตามด้วยชีมา (กระโปรง) จากนั้นนางก็นั่งลง ถอดถุงเท้าออกอย่างช้าๆ ทุกการกระทำอยู่ในสายตายุนบก เขามองนางอย่างรอคอย จองฮยางเมื่อถอดชุดเสร็จนางก็สบตาเขาเป็นคำตอบ ครั้งนี้นางมีความกล้ามากขึ้น ไม่เคาะเขินดังเช่นครั้งก่อน

ยุนบกนั่งมองจองฮยางด้วยสายตาที่มุ่งมั่น จริงจัง ปรารถนาแรงกล้าที่จะทำให้นางงดงามที่สุดบนภาพวาดของเขา สายตาค่อยๆไล่มองสำรวจทุกสัดส่วนไปเรื่อยๆ สังเกตทุกรายละเอียดที่ประกอบบนใบหน้างามได้อย่างลงตัว ตั้งแต่หน้าผากรูปหัวใจ ไล้ลงมาที่คิ้วโก่งราวคันศร จนมาสะดุดเข้ากับดวงตาคู่งามที่สายชัดทุกความรู้สึก ดวงตาคู่ที่เขาชอบมอง เมื่อสบตากับนาง ใจเขาสั่นรัว มันช่างดึงดูดแรงปรารถนาของเขายิ่งนัก ยุนบกมองนาง สายตาสื่อแรงปรารถนาอย่างชัดเจน ทั้งคู่ถูกดึงดูดเข้าไปในห้วงของความปรารถนาอย่างยากที่จะควบคุม

สายตาที่เขาใช้จ้องมองนาง ช่างชวนให้ใจสั่นระรัว นางรู้สึกร้อนทุกสัดสวนที่เขาไล้สายตาผ่าน หน้าผาก คิ้ว ตา จมูก ใบหู ราวถูกเขาจับต้องสัมผัส เหมือนมีมือที่มองไม่เห็นมาลูบไล้บนเรือนกายนาง จองฮยางหัวใจเต้นแรง เลือดในกายสาวร้อนขึ้นมายากที่จะควบคุม ส่งผลให้ใบหน้านวลร้อนตาม แต่ถึงแม้จะเป็นเช่นนั้น นางก็หาได้หลบสายตาเขา นางมองตอบด้วยสายตาเป็นประกายทัดเทียมกัน
ช่างเขียนท่านจะรู้หรือไม่ เพียงแค่สายตาของท่านที่มองข้าก็ทำให้ข้ามีความสุขได้อย่างประหลาด เพียงแค่ท่านมองข้า ใจข้าก็เต้นแรง ร้อนรุ่มไปทั้งกาย เหมือนลมหายใจของท่านสัมผัสไปทั่วเรือนร่าง ราวกับท่านโอบกอดข้าไว้ จักเป็นเช่นไรหากข้าถูกท่านโอบกอดจริงๆ
จองฮยาง! เจ้าทำให้ข้าเกลียดที่ตัวเองเป็นผู้หญิง ข้าเกลียดตัวเองที่ไม่สามารถโอบกอดเจ้าได้ แม้ข้าจักปรารถนาที่จะโอบกอดเจ้า ปรารถนาที่จะครอบครองเจ้าเฉกเช่นบุรุษที่พึงปรารถนาในอิสตรี แต่ถึงแม้ข้าจะทำเช่นนั้นไม่ได้ ข้าก็ยังอยากให้เจ้ารับรู้ว่าข้าปรารถนาเจ้าเพียงไร

(ไม่กล้าให้พูด จึงขอสื่อออกมาด้วยการใช้สายตาโต้ตอบกันนะขอรับ)
‘ช่างเขียน ข้ามีความสุขเหลือเกินค่ะ ที่ได้รู้ความปรารถนาของท่าน’ แววตานางสื่อความรู้สึกได้เป็นอย่างดี
‘ข้าอยากละเล่นบนเรือนกายเจ้านัก จองฮยาง’ เหมือนนางจะอ่านสายตาเขาออก จึงยิ้ม สายตาเป็นประกายเชิญชวน
‘ใยท่านไม่ทำตามที่ใจปรารถนาล่ะคะ’
‘เจ้าก็รู้คำตอบนั้นดีจองฮยาง ใยเจ้า…’ สายตาเขาทอประกายทุกข์ระทมเมื่อนึกถึงเรื่องนี้ จองฮยาง นางเองก็รู้สึกเสียใจเช่นกันที่ทำให้เขานึกถึงเรื่องที่ทำให้ทั้งสองต้องทรมานใจ
‘ข้าอยากถูกละเล่นโดยท่านค่ะ ช่างเขียน’ ดวงตาทอประกายเศร้าหากนางก็ยังอยากให้เขารับรู้ความปรารถนาของนางเช่นกัน ยุนบกยิ้มให้นาง ก่อนจะตั้งสมาธิกลับมาสู่ภาพเบื้องหน้าอีกครั้ง กลับมาอยู่กับสิ่งที่ทั้งสองต้องทำร่วมกัน เหมือนมีเสียงดังขึ้นในห้วงคิด
‘ความงามของสตรีต้องมองสามอย่าง คอ ข้อมือ ข้อเท้า ต้องสวยงาม’ ยุนบกไล่สายตามองต่ำลงเรื่อยๆ ช้าๆ จากดวงหน้างาม ผ่านลำคอระหงส์ กระดูกไหปลาร้า ไหล่มน ต้นแขนกลมกลึงได้สัดส่วน ต้นขาเรียวงามที่ซ่อนอยู่ภายใต้ผ้าบางเบา ข้อมือ ข้อเท้าเรียวเล็ก ปลายเท้าที่นิ้วทั้งห้าเรียงตัวสวยงาม เขามองทุกสัดส่วนเนินนาน กลัวเหลือเกินว่าเขาจะวาดนางออกมาได้ไม่งดงามเท่าที่เขาเห็น

ในที่สุดเขาก็เริ่มฝนหมึก หยิบปลายพู่กันขึ้นมา มองพินิจนางอีกครั้ง ก่อนจะก้มลงมองกระดาษที่ว่างเปล่า เขาค่อยๆจรดปลายพู่กันลงบนกระดาษ สมาธิจดจ่ออยู่กับสิ่งที่ทำ ท่วงท่านั้นช่างสะกดใจนางยิ่งนัก
จองฮยางนั่งอย่างสงบ มีเพียงสายตาที่คอยมองเขา
ยามเมื่อเขาตวัดพู่กัน ร่างทุกสัดส่วนลงบนกระดาษเบื้องหน้า เหมือนเขาใช้ปลายพู่กันลากผ่านบนเรือนร่างของนาง ราวกับเขากำลังแต่งแต้มน้ำหมึกลงบนผิวกายนาง ปลายพู่กันค่อยๆไล้สัมผัสผิวกายแผ่วเบา จากเรือนหน้า ผ่านลำคอระหงส์ ทุกสัดส่วนที่เขาลากผ่านทิ้งความร้อนไว้บนผิวกาย ช่างเขียน ท่านจะรู้หรือไม่ว่า ข้าอิจฉาพู่กันของท่านนัก อิจฉาที่มันถูกท่านจับต้องสัมผัสอย่างทนุถนอม ประคองลากมันไปตามที่ใจนึก ราวกับมันเป็นส่วนหนึ่งบนร่างกายของท่าน

ยุนบกเหงื่อซึมตามใบหน้า ลำคอ และมือ จนยากที่จะจับพู่กันให้มั่นคงได้ เขาหายใจอย่างเหนื่อยหอบ นานเท่าไหร่กันที่เขาใช้เวลาในการวาดภาพนาง ภาพที่ตอนนี้เสร็จเพียงครึ่ง หากเขากลับสูญพลังอย่างไม่น่าเชื่อ นี่เป็นภาพที่เขาใช้เวลาวาดมากสุดเท่าที่เคยมีมา ยุนบกวางพู่กันลง ก่อนจะยกมือขึ้นปาดเหงื่อ นั่งพัก จองฮยางเมื่อเห็นเช่นนั้นจึงลุกขึ้นเดินไปหยิบผ้ามาซับเหงื่อให้เขา นางซับเหงื่อให้ยุนบกเบาๆ ในระยะใกล้เช่นนี้ สายตาที่มองสบกัน เหมือนพวกเขาต่างเฝ้ารอคอยบางอย่าง ยุนบกค่อยๆโน้มตัว เลื่อนใบหน้าเข้าไปหานางช้าๆ เขาแตะริมฝีปากนางแผ่วเบา ราวกับสายลมที่ไล้ผ่าน หากสัมผัสนั่นกลับตราตรึงในความรู้สึก

(ถึงตอนนี้ขอขัดจังหวะนิดนึง ท่านใดที่มีอายุต่ำกว่า 20 หรือมากกว่า 60 กรุณาข้ามขอรับ และท่านที่เป็นโรคหัวใจก็กรุณาข้ามเช่นกันขอรับ ข้าน้อยไม่อาจรับประกันว่าอะไรจะเกิดขึ้นได้ต่อจากนี้ : ทิชชูยังไม่หมดนะ ^ ^)

ยุนบกค่อยๆโน้มตัว เลื่อนใบหน้าเข้าไปหานางช้าๆ เขาแตะริมฝีปากนางแผ่วเบา ราวกับสายลมที่ไล้ผ่าน หากสัมผัสนั่นกลับตราตรึงในความรู้สึก
น้ำตานางไหลออกมาอย่างสุดกั้น นางมองเขา ก่อนจะหลับตาซึมซับรสสัมผัสนั้นไว้ ยุนบกจูบนางแผ่วเบา เนินนาน ก่อนจะค่อยๆเลื่อนใบหน้าออก สายตาเขาสื่อความความรักที่มีต่อนาง ความปรารถนาของทั้งคู่ถูกส่งผ่านซึ่งกันและกัน ยุนบกค่อยๆประคองนางนอนลงบนฟูกก่อนจะตามติดไป จองฮยางมองเขาด้วยสายตาความคาดหวัง นางตอนนี้รู้สึกเหมือนมีใครมาตีกลองในอก และเขาก็คงรู้สึกไม่ต่างไปจากนาง นางสัมผัสได้
ยุนบกมองสบนางอย่างหวาดหวั่น ลังเลกับการกระทำที่จะเกิดขึ้นต่อจากนี้ หากสายตานางที่สายชัด เชื่อมั่นในตัวเขา ทำให้เขาตัดสินใจเดินหน้าต่อ มือที่สั่นเทาค่อยๆ แตะลงบนผิวกายนาง แรกเริ่มนั้นแผ่วเบา หากต่อมาความมั่นใจเริ่มมีมากขึ้น เขาค่อยๆ ไล้มือไปบนเลือนกายนางช้าๆ จากต้นแขน เลื่อนขึ้นสู่ลำคอระหงส์ ผ่านกระดูกไหปลาล้า ทุกสัมผัสทิ้งความวาบหวามไว้บนเรือนกายนาง จองฮยางมองการกระทำของเขาอย่างลุ้นระทึก มือกำเสื้อของเขาไว้แน่น ทุกการกระทำของเขาคาดเดาไม่ได้ นั่นทำให้นางทั้งตื่นเต้น ทั้งลุ้นไปกับการแสดงของเขา
ยุนบกจูบซับน้ำตาให้นางอย่างอ่อนโยน ทุกการแสดงของเขาเต็มไปด้วยความรัก เหมือนเขาได้พลังมาเติมเต็มเมื่อสัมผัสนาง ใจของเขาสั่นรัว นางช่างงดงามนัก งดงามจนเขาไม่กล้าแม้แต่จะทิ้งร่องรอยไว้บนผิวกายนาง ทุกสัมผัสจึงเต็มไปด้วยความรัก ความอ่อนโยน ทนุถนอม
จองฮยางเหมือนได้กลับมาเบ่งบานอีกครั้ง ภายใต้รสสัมผัสของเขา นางเฝ้าคอยที่จะถูกสัมผัสมาเนินนาน นานจนแทบหมดหวัง แต่แล้วเวลานั้นก็มาถึง เวลาที่นางเฝ้าคอย นางมีความสุขมากเหลือเกิน สุขที่ได้อยู่ในอ้อมกอดเขา รสสัมผัสของเขาจะตราตรึงใจนางตราบนานเท่านาน ‘ข้าเป็นของท่านแล้วนะคะ ช่างเขียน’ (ว๊าย เจ๊พูดไรเนี่ย ฮ่าๆ แค่คิดย่ะ)

‘ผีเสื้อย่อมไม่หยุดดอมคมดอกไม้
ดอกไม้ต่างเฝ้ารอผีเสื้อมาดอมดม’

@ จบปลายพู่กันที่ 13 #
[노리개 (โน-รี-แก) : เป็นเครื่องประดับที่ไว้ห้อยติดกับชอโกรี]

อาจมีบางท่านที่สงสัยว่า เอ๊ะ ทำไมง้อง่ายจัง เคยเห็นมั้ยขอรับว่าเจ๊ไม่เคยใจแข็งกับเฮียได้นานเลย มันจึงง่ายอย่างงี้แหละขอรับ
แล้วทำไมเฮียถึงวาดภาพเหมือนไม่เหมือนใครเขา ทำไมต้องให้เจ๊เปลื้องผ้าด้วย ก็เพราะเป็นเฮียไงขอรับ จึงต้องวาดแบบไม่เหมือนใคร ฮ่าๆ(แถไปเรื่อย)
การแตะ การสัมผัสกัน ถือเป็นการแสดงความรักอย่างนึง ดังนั้นจึงไม่ผิดเลยขอรับที่เฮียกับเจ๊จะปรารถนาที่จะสัมผัสและถูกสัมผัส และก็คงทำอะไรมากกว่านั้นไม่ได้แล้ว แต่แค่ได้สัมผัส ข้าน้อยก็ดีใจมากแล้วขอรับ ไม่รู้ว่าพวกท่านเห็นว่ามันงดงามหรือเปล่า แต่ข้าน้อยอยากแต่งให้มันงดงามนะขอรับ พวกท่านมีความเห็นเช่นไรบอกข้าน้อยด้วยนะขอรับ
อาจจะเป็นการไม่ยุธติธรรมสำหรับแม่นางซอฮยอน แต่เพราะเฮียรักเจ๊คนเดียว ดังนั้นเจ้าอย่าร้องไห้เลยนะ อกข้าน้อยยังว่าง เชิญซบตามบาย อิอิ
ท่านใดที่ไม่เสียเลือด ช่วยบริจาคมาทางนี้หน่อยนะขอรับ ข้าน้อยซีดแล้วตอนนี้ เพราะต้องจิ้นไปจิ้นมา เลือดจึงพุ่งกระฉูดอย่างห้ามไม่อยู่ ฮ่าๆ
ขอโทษที่ให้รอนานขอรับ

เย่ๆ โย่วๆ..มาแล้ว มาแล้ว

ขอบคุณนะขอรับท่านยามสาฯ

ไปอ่านก่อนล่ะ

่อ้อ.. นิดนึง

ของท่านมีรางวัลให้ข้าด้วยมั๊ยเนี่ย

555 มะคืนข้าได้รางวัลจากท่านดอกไม้เฝ้ามอง

ท่านยามสาฯ จะส่งแม่นางซอมาเป็นรางวัลรึป่าวหนอ

โอย..แค่คิดก็ละลายแล้ว

อืม ท่านรัก..2มุน..หมดใจ ข้าน้อยจะให้ยืมแม่นางซอของข้าสักวันก็ได้ท่าน ช่วยปลอบใจนางแทนข้าน้อยด้วย ฮ่าๆ
ท่านสุเกียงจะไปดูดอกไม้แล้วรึขอรับ ดูเผื่อข้าน้อยด้วยน้า เพราะข้าน้อยก็ชอบไปเดินดูเหมือนกัน
(แต่ไม่ซื้อ ^ ^)

อ๊าคคคคคคคค..อ่านได้ครึ่งเรื่องอยู่เลย

ขอมาเติมเลือดก่อน

หมดตัวแล้ว ท่านยามสาฯ

555 ชอบจังเลย

ไปอ่านต่อแระ

.....เฟี๊ยวววว...

โอย...ท่านยามสาฯ ขอจุ๊บแก้มทีสิ

ถูกใจข้าน้อยมากกกกกกกกกกก

อิอิ รอแบบนี้มานานแล้ว

อ๊ากกกก..กลับไปอ่านอีกหลายๆรอบก่อนนะท่าน

อ้อ ปลายพู่กันนี้ ยกให้ท่านเลย ทั้งใจ

555

อ่านถึงตรงที่ท่านยามสามาเตือนไม่ให้ต่ำกว่า 20 อ่าน
ข้าน้อยเลยขอพักหายใจแป๊บนึง
ปลายพู่กันนี้ทำข้าหน้าร้อนผะผ่าวไปหมด

ข้าจะขอละเลียดอ่านต่ออย่างช้าๆ นะท่าน
กลัวอ่านแล้วเลือดหมดตัวจริงๆ...

สุดยอด อีโรติกแบบ POTW อีกแล้ว
นี่คงไม่ใช่การวาดรูปเหมือนแบบปกติที่เน้นหน้าตาอย่างเดียว
อืมม์...เหมือนแจ็ควาดรูปโรสในเรื่องไททานิค แป๊ะแป๊ะ

ท่านยามสาแต่งซะจนข้าขำ ขำท่านนั่นแหละ คิดเอาเองว่าขำท่านเพราะอะไร...555

โอ้โห้ ข้าน้อยยังไม่ทันได้อ่านปลายพู่กันที่ 13 เลย
แค่อ่านเม้นท์ของท่าน รัก2มุน ก้อเลือดหมดแล้วขอรับ555
ท่านอ่านครึ่งแรกก้อเลือดหมดแล้วหรอขอรับ (ข้าน้อยเริ่มหนาวแล้วนะเนี้ย) งั้นก่อนอ่านไปเบิกเลือดเพิ่มอีก 10.5 ถุงก่อนนะขอรับ ^_^

ข้าขอคารวะหลายๆ จอกเลยท่านยามสา

ท่านร่ายสวนอักษรนี้จนข้ารับรู้ได้ถึงความรักและความปรารถนาเบื้องลึกของทั้งสองที่มีต่อกัน
งดงามมากขอรับ

ข้าอยู่ในห้องแอร์แต่ใยหน้าข้าถึงร้อนวูบเช่นนี้
วานท่านช่วยเรียกรถพยาบาลมารับตัวข้าไปเติมเลือดด่วน(เอ๊ะ...ต้องเติมให้ท่านยามสาด้วยนี่นา)

ท่านรัก..2มุน..หมดใจ อย่าก้มหน้าเข้ามาใกล้ๆข้าขอรับ ข้ากลัว ฮ่าๆ ล้อเล่นๆ
ท่านnoomee พยายามสูดลมให้ใจลึกๆเข้าไว้ท่าน ทำใจให้สบาย ช้าๆ อย่างน้านๆ ^ ^
แหม ท่าน ppp พูดงี้ ข้ามิคิดจนหัวแตกหรอกรึท่าน ช่วยไขมาเดี๋ยวนี้เลยขอรับ ^ ^ อีกอย่างคิดไปถึงแจ็คเนี่ย โอ้ใช่เลย ข้าลืมนึกไปได้ไง (ก็มันนานแล้วนี่นา ฮ่าๆ) อืมคิดๆดูแล้วก็เหมือนจริงๆด้วยแฮะ

ท่านไม้หมอน ได้เลือดมาแล้วเหรอขอรับ

แบ่งข้าหน่อยน๊า นะ นะ

ข้าซีดไปหมดแล้ว

555

ยามสาจ๋า

แวะให้กำลังใจสองบ้าน อิอิ

ดีมากกกกกก รอคอยตอนแห่งรสสัมผัสมานาน 5555

รออ่านตอนต่อไปนะคะ ^^

วี้..หว่อ... วี้..หว่อ... รถเลือดไปแล้ว (ไปเอาเลือดมาเพิ่ม ยังมีคนรอคิวอยู่เลย) ดีนะที่ไปทัน เกือบไม่ได้เติมเลือดแล้วสิ ไม่งั้นคงมาเม้นท์ไม่ได้เป็นแน่ ท่านยามสานี่นะ เล่นซะข้าน้อยหมดแรง (จิ้นมากเกิน เลือดหมดตัว) อุตส่าห์ค่อยๆลุ้น ค่อยๆอ่านแล้วเชียว

อ่อ จะเข้ามาขอบคุณท่านยามสา ที่สละเวลาที่น้อยนิดในช่วงสอบ มาแต่ง fic ฉบับนี้ให้พวกเราอ่านกัน ยังไงรักษาสุขภาพด้วยเน้อ เป็นห่วง...

ว่าแล้วก็จัดอาหารเสริมให้ท่านดีกว่า โด๊ปซะหน่อย เผื่อจะมีแรงแต่ตอนต่อไปมาเร็วๆ เอาเป็นซุปรังนกละกันนะท่าน

ส่วนมื้อเย็น ข้าว่าท่านคงมีแม่นางซอซอดูแลแล้วล่ะ ข้าคงไม่ไปแย่งหน้าที่นางหรอก เดี๋ยวนางจะเคืองข้าเปล่าๆ

ชะแว๊บ... ขอตัวไปปั่นงานซักเล็กน้อย เดี๋ยวจะเข้ามาร่วมวง (วงอะไรไม่รู้ มีรึเปล่าก็ไม่รู้ด้วย) ดึกๆนะขอรับ

ขอเลือดกรุ๊ปโอ ๒ ถุงด่วนนน...

‘ใยท่านไม่ทำตามที่ใจปรารถนาล่ะคะ’

...............................................

ประโยคนี้ ทำเอาสมาธิข้ากระเจิงเลย ท่านยามสาฯ

มาพี่oui ช่วยบริจาคให้นะ กรุ๊ปo พอดีเลยสวัสดีท่านchinzine ไม่เคยได้ทักทายท่านเลยพอดีเปิดมาเจอท่านคนแรก ยินดีรับมั๊ยเอ่ย (ใครๆ ในนี้หาว่าเราเลือดเจ้าชู้) ไม่จริงนะท่าน มารับไปเถอะไม่มีไรหรอก 555555

โอ๊ะ โอ ข้าว่าท่านยามสาคงหายใจไม่ทั่วท้องซะเองแหงเลย อ่านแล้วดูท่านจะเขินเองนะ นี่ นี่ เอาประสบการณ์มาแต่งfic ใช่มะใช่มะ จิ้นซะหอบเลยนะท่าน เหอ เหอ

ไว้เดี่ยวข้าลองเอาจิ้นของข้ามั่งได้ปะ แต่สงสัยไม่ได้เมื่อวานยังไม่ผ่านเซ็นเซอร์เลยอะ ไม่รู้มันประเจิดประเจ้อตรงไหน ถามฮูหยินดูแล้วก็บอกว่ายิ้มๆ ขำๆ จั๊กจี้ดีนี่นา
แต่ข้าชอบนะท่าน ถ้าเจ๊ตีกลองรัว เฮียก็องตีกลองรบได้แล้ว สายตามิอาจกั้นใจ กายปรารถนาต้องใช้กายบำบัดรักนี้จึงง่ายนักต่อการงอนง้อ

โอ๊ะ.. เอามือซ้ายขยี้ตาขวา เอามือขวาขยี้ตาซ้ายเพราะไม่แน่ใจในสิ่งที่ได้อ่าน ...อ่า..นี่มัน...
ท่านรัก2มุน เลือดที่ข้ากำลังจะแบ่งให้ท่าน ขอข้าเก็บไว้ก่อนนะขอไปอ่านอีกรอบก่อน...ท่านคงต้องหน้าซีด ตัวซีดไปก่อนนะ555...ฟิ้วววววววว

ท่านยามควงกะ เรามาตั้งวงปี่พาทย์ เครื่องสายกันก่อนดีไหม รอเจ๊กะเฮียตีกลองรบระรัวกันให้เสร็จแล้วค่อยบรรเลง คายากึมโจ๊ะพรึม พรึม เอ๊ะ แม่นางซอฮยอนว่างๆ อยู่เชิญๆ มาร่วมวงกันก่อนนะแม่นาง ท่านพี่ทั้งหลายในนี้ไม่ใจร้ายใจดำอย่างเฮียหรอกเนอะ


ท่านยามสาเช็ดเลือดให้ลูกบล๊อคแล้วก็รีบส่งตอนต่อไปมาเลยนะขอรับ เฮียไม่กล้าฝากรอยอะไรไว้ให้เจ๊ แต่ข้าว่าเจ๊น่ะอยากจะฝากรอยอะไรให้เฮียอยู่นาท่านยามสาว่ามัย

อืม....ใจสัมผัส....กายสัมผัส งดงามขอรับ รับรู้ได้ถึงใจคนสองคน
ใจสัมผัสกาย กายสัมผัสใจ จิ้นได้ดีขอรับนับถือ นับถือ

ออ..ท่านรัก2มุน ท่านคงไม่ได้เลือดจากข้าแ้ล้วละ เพราะข้าใช้หมดซะและ......อิอิอิ

อ้าว..เป็นงั้นไป ท่านไม้หมอน

พักนี้ข้ารู้สึกเหมือนตัวเองเป็น แวมไพร์ ยังงัยพิกล

หิวแต่เลือด...

555

ว่าแต่เมื่อใดข้าจะมีโอกาสอ่านฟิคของท่านล่ะ ท่านไม้หมอน

ท่านผอ.เปิดห้องให้ท่านนานแล้วนะ

ป่านนี้มิ ยุงบินว่อนไปหมดแล้วรึ

สุด ยอดดดดดดดด

นั๊บถือ ยิ่งนัก

จิ้น.........................

นั่นแน่... ท่าน oui ท่านจะเล่นเครื่องดนตรีชนิดไหนรึนี่ อย่านะ เดี๋ยวข้าน้อยคิดเยอะ หึหึ.. คิดไปแล้วด้วยสิเรา (ไวยังกะลิง) อ่อ เดี๋ยวข้าจะไปช่วยดูแลเฮียกับท่าน oui เอง
ปล่อยเจ๊ไว้ให้มักนึมดูแลไปก่อน

ว่าแต่.. คืนนี้เราจะได้อ่านตอนต่อไปไหมนะท่านยามสา โปรดส่งตอนต่อไปมาให้พวกเราเถอะ รถพยาบาลที่กลับไปเอาเลือดมาใหม่จะได้ไม่เสียเที่ยว

อ่อ ของข้าน้อยกรุ๊ป AB นะขอรับ เอามาเผื่อบ้าง แต่ถ้าไม่มีอะไรก็เอาท่าน

ท่านยามฯ บทนี้ท่านแต่งได้ยอดมาก..
ขอคาราวะหนึ่งจอก..อึ๊กๆๆ

แล้วจะติดตามตอนต่อๆไปของท่านน่ะ

ท่านยามควงท่านมาแล้ว สวรรค์โปรดข้ากำลังจะแปลงกายไปย่ำยี เอ้ยไปย่ำราตรีแล้วนะท่าน โดนงะจังงังเลยเป็นเด็กดีอย่างท่านppp บอกก็ได้ ทำไงดีอ่ะคนมันเหงาช่วงนี้ไม่รู้เป็นไง ใจไม่รักดีเลยท่าน อยากเล่นดนตรีเรื่อยเลย แต่เครื่องสายไม่พร้อม สายหย่อนตั้งยังไงก็ไม่พริ้วหวานซะที ท่านยามควงเอาไขควงเคาะกบาลข้าน้อยทีสิ

ขอบคุณสำหรับซุปรังนกขอรับท่านยามควง แต่เรื่องแม่นางซอนี่ คืนนี้ข้าได้ส่งให้ท่าน รัก 2 มุนแล้วขอรับ นางคงแอบแว๊บมาหาข้าไม่ได้แน่ๆ เพราะท่านรัก พลาดจากแม่นางซอนเซียงแล้ว คงจะจับซอฮยอนแน่นแน่งานนี้ รู้สึกหนักใจแทนแม่นางน้อยจัง
ท่านoui ขอรับถึงกับต้องตั้งวงปี่พาทย์ เลยรึขอรับ ว๊าย พูดแล้วก็เขิน รู้ได้ไงว่าเราแต่ไปเขินไป จนต้องเอาความคิดตัวเองขั้นไว้ด้วย ฮ่าๆ

ขอบคุณท่านยามสาฯนะขอรับ

อิอิ ของรางวัลถูกใจข้าน้อย อย่างแร๊ง

เอ่อ..คืนนี้ ข้าน้อยไม่ว่างนะขอรับ ( ปิดห้องเงียบเลย อิอิ )

อาจจะไม่ได้มาร่วมวงเฮฮาปาร์ตี้ กะท่านทั้งหลาย

ก็แม่นางซอ สวยซะขนาดนี้

ว่าแล้ว..ข้าก็ลงกลอน..ปิดไฟ..

555 ที่เหลือ..ไปจิ้นเอาเอง

ในเมื่อท่านร้องขอ ข้าก็จะจัดให้ท่านซะเดี๋ยวนี้เลยนะท่าน oui

โป๊ก!

เป็นไงท่าน หายไม๊ ถ้าไม่หาย เดี่ยวข้าน้อยจะจัดให้ท่านชุดใหญ่ไปเลยดีกว่า

โป๊ก! โป๊ก! โป๊ก! โป๊ก! โป๊ก! โป๊ก! โป๊ก! โป๊ก! โป๊ก! โป๊ก!

ดีขึ้นบ้างแล้วหรือยัง 555 สลบไปแล้วสินะท่าน oui งั้นข้าขอไปดูแลเฮียแทนท่านละกัน หลั่น..ลา..

ท่านยามควงคืนนี้ไม่ได้ส่งตอนต่อหรอกท่าน เพราะข้ากลัวว่าพวกท่านอาจน็อคได้ ฮ่าๆ จริงๆแล้วยังไม่ได้แต่งเลยขอรับ รออีกวันสองวันเถอะนะขอรับ ให้พวกท่านลั่นล้ากับตอนนี้ อีกอย่างก็เตรียมใจไว้สำหรับตอนต่อด้วย ^^ นะขอรับ

ท่านรัก2มุน อันนี้แหละที่ข้าหนักใจที่ซู้ดเลย รอ รออยู่ (รออารัยของมันฟะ)

ท่านยามสา ตอนต่อไป รอ รอ ให้ไวเหมือนเดิม 1 ที่ นะขอรับ
ออ...พูดถึงช่วงที่เอาความคิดตัวเองมาขั้นไว้ ..กำลังอ่านเพลินๆ มาจนเจอขั้นแบบนี้หัวเราะก๊ากเลยขอรับ555 น่ารักดีขอรับ

พักผ่อนเยอะๆนะขอรับ..ไม่ต้องรีบ ไม่ต้องรีบ....แต่ให้ไว อิอิ

ท่านยามสาท่านยกแม่นางซอให้ท่านรักฯไปแล้ว แล้วท่านล่ะ จะทำไง คืนนี้เฮียก็อยู่กับข้า ท่านคงต้องดูแลเจ๊แทนแล้วล่ะ

ยังไงก็อย่ามัวแต่มองตาเจ๊มากนะ เดี๋ยวท่านจะเขินแล้วไม่เป็นอันแต่งตอนใหม่กันพอดี แต่ที่น่ากลัวกว่าคือ เจ๊จะปล่อยให้ท่านมองนางอย่างเดียวรึเปล่านะ หรือว่าจะ......

คงไม่ทันแล้วท่านยามควง ข้าเห็นท่าน ppp พาเจ๊ไปโน้นแล้วขอรัาบบบ

ขอบคุณท่านยามควงมากที่ทำให้ข้าสำนึกได้ว่าตอนนี้ข้าสมควรถูกตีให้สลบได้แล้วมิฉะนั้น อาจจะถูกยำใหญ่ได้เพราะปลายนิ้วของข้ามันชักจะพลิ้วเกินใจไปซะแล้ว
ขอบคุณที่ช่วยสอนสั่ง

ท่านยามสาข้าน้อยมิได้แกล้งอำท่านนะ ข้าอ่านficท่านรู้สึกเช่นไรก็บอกไปเช่นนั้น รู้สึกว่าท่านแต่งได้น่ารักดีข้าก็จะยืนยันตามอำเภอใจข้าจะได้หรือไม่ล่ะท่าน(ทั้งหมดทั้งมวลก็ขอเป็นกำลังใจให้ท่านแต่งตอนต่อไปมาส่งโดยไวนะท่าน รักษาสุขภาพด้วยล่ะ อย่าโหมจนเกินไปนะ)

แหม ท่านยามควงอย่าพูดให้ข้าคิดสิ อ๊าย เขินไม่หมดแล้ว
(ตุ๊บๆ เสียงไรหว่า ฮ่าๆ)
ข้าน้อยก็ขำตัวเองเช่นกันขอรับท่านไม้หมอน
อ้าว ไม่ทันท่าน3p แล่ว

ดูๆ ไปแล้วจะผ่านเซ็นเซอร์ท่านผอ. รึป่าวนะ ท่านกลับมาคงได้รื้อบ้านนี้ใหม่ๆแน่ ฮ่าๆ

เอิ่ม เลือดกระฉูดดดดดดดด
ข้าน้อยขอคารวะท่านยามสาอย่างสุดซึ้ง ficตอนนี้อายุไม่ถึงอ่านไม่ได้นะเนี่ย แต่ข้าน้อยโชคดีมากเพิ่งเลย18มาไม่กี่เดือนเอง เอิ้กๆ

อ๊าก ท่านFC 2moons ท่าน ท่าน ได้อ่านคำเตือนของข้ามั้ยขอรับ แล้ว... ท่านได้อ่านยัง อย่าเชียวนะท่าน ฮ่าๆ (ห้ามไม่ทันแล้วมั้ง)

อืมม์...พวกท่านไว้ใจไม่ได้ เจ๊มาอยู่กับข้า นอนหลับสบาย ไม่ต้องกังวลใดๆ ข้าไว้ใจได้สำเมอ ไม่ว่าเจ๊จะนอนท่าไหน ข้าหลับอย่างเดียว
จะได้ยินแต่เสียง พวกถ้ำมองเท่านั้นไม่ต้องห่วง เจ๊เหนื่อยมามากแล้ว เดี๋ยวข้าจะใช้ตะเกียบเจาะสวนไป ใครทนไม่ได้ ก็หลับไปซะ ใครทนได้ก้อมีสิทธิ์ตาเป็นรู

บอกพวกยามไว้ก่อนเลยว่าคืนนี้ เจ๊นอนอย่างเดียว ข้า ppp รับประกันด้วยชีวิตน้องหมา ที่ข้ารักมากกว่าเจ๊...5555

ตาเป็นรูก็ยอมขอรับ ข้าน้อยใส่แว่นกันไว้แล้วชั้นหนึ่ง
ฮ่าๆ ยามสาซะอย่าง แค่ตะเกียบเอาไม่อยู่หรอกขอรับท่าน ppp

ติดตามมาตลอด ตอนนี้เลือดในตัวใกล้หมด กรุ๊ปเลือดก็หายาก กำลังจะตายแล้ว ต้องส่งficมารักษาด่วน หมายถึงตอนต่อน่ะ ฮ่า

มารอบดึกคับ พวกท่านเลือดหมดตัวกันเลย แล้วข้าจะเป็นยังไงยังไม่ได้อ่าน หาน้ำเติมแทนเลือดไปก่อนดีกว่าไปอ่านก่อนละท่าน

หายใจไม่ทั่วท้องเลยงะ

ท่านยามสา
ท่านเยี่ยมจิงๆๆภาษาใจที่ เฮีย กับ เจ๊
ส่งถึงกันและรสสัมผัสจากปลายพู่กันของท่าน
ที่สลัดให้ เฮีย กับ เจ๊ รู้สึกวาบหวิวขนาดนั้น
ช่างทำให้ข้าน้อยแทบใจละลายกับพร้อมกับ เฮีย และ เจ๊

ขอขอชมท่านอย่างจริงใจ

ขอเป็นกำลังใจให้ท่านที่สละเวลาสลัดปลายพู่กันของท่าน
ในตอนที่ 14 นะค่ะ

สวัสดีตอนสายทุกท่าน เมื่อคืนอ่านฟิคนี้ข้าเก็บเอาไปนอนคิดเป็นรูปเป็นร่างเฮียกับเจ๊จิ้นไม่หยุด หยุดไม่ได้ ท่านยามสาท่านทำให้เฮียไม่ต้องเรียนซ้ำชั้นแล้วนะ

โห.......สุดยอดเลยเฮียเรา

อิดฉาอ่ะ 555+

ฮาๆๆ ในที่สุดไม่ได้ไปเจเจ..
เเอบเข้ามาอ่าน อ่ะ..หัวใจจะวาย ..
ฉาก XO ของท่านยามสา ฯ ทำเอาเลือดลมวิ่งกระจาย..
ไงก็อ่านจนจบ..เกือบตกเก้าอี้แหน่..
หลงเข้ามาอ่าน..ตอนนี้ใจเต้นไปกับภาพวาดปลายพู่นของท่านยามสาฯ

อย่าบรรยายให้วาบหวิวกว่านี้อีกนะ..ประเดี๋ยวฟิค ของท่านยามสา จะได้รางวางประจำปี 2010ไปครอง

ไปล่ะ อ่านเป๊บเดียวภาพมันติดตาอ่ะ..

ว่าจะไม่เข้ามาอ่าน 1 เดือนแล้วเชียว

ฮาๆๆ ในที่สุดไม่ได้ไปเจเจ..
เเอบเข้ามาอ่าน อ่ะ..หัวใจจะวาย ..
ฉาก XO ของท่านยามสา ฯ ทำเอาเลือดลมวิ่งกระจาย..
ไงก็อ่านจนจบ..เกือบตกเก้าอี้แหน่..
หลงเข้ามาอ่าน..ตอนนี้ใจเต้นไปกับภาพวาดปลายพู่กันของท่านยามสาฯ

อย่าบรรยายให้วาบหวิวกว่านี้อีกนะ..ประเดี๋ยวฟิค ของท่านยามสา จะได้รางวางประจำปี 2010ไปครอง

ไปล่ะ อ่านเป๊บเดียวภาพมันติดตาอ่ะ..

ว่าจะไม่เข้ามาอ่าน 1 เดือนแล้วเชียว

555 ข้าน้อยยังคิดอยู่ว่า ท่านสุเกียงจะทนไหวรึ

อย่าหนีไปไหนเลยนะท่าน

เด๋วบล๊อคจะเหงา

555....ท่านสุเกียง อย่าได้เข้ามา fic ตอนอยู่บนเก้าอี้ เพราะมันเล็กเกินไป เค้าให้อ่านกันบนเตียงนะ...5555 ล้อเล่น

อ่ะ ได้อ่านบทที่ 13 แล้ว
จะไปปั่นจักรยานดูต้นไม้ที่เจเจแล้วค่ะ
แดดร้อนจัดเลยวันนี้
เพิ่งเข้ามาอ่านเมื่อตะกี้นี้เองค่ะ คุณ รัก..2มุน..หมดใจ
เช้านี้ปั่นไปซื้อกระดาษเงินกระดาษทองไหว้วันตรุษจีน
ซื้อกู๋ช่าย3เหลี่ยมสีชมพู 6ใบๆละ15บาท จ้าวตลาดเก่าหน้าซอยขายธูปจ้าวนี้อร่อยสุด
และข้ามไปซื้อเกาลัดมา 2กก.เขาคั่วอร่อยดีจ้าวนี้ติดกับ
ร้านขายหมีเกี๊ยวกุ้งกก.ละ120บาทเองเม็ดเล็กจะอร่อย

กลับมาเหนื่อยดูหุ้นขึ้นใจก็พลอยเย็นลง
มาอ่าน ฟิค ของท่านยามสา แล้วคอแห้งอ่ะ เหงื่อไหล เลือดกระฉูดเหมือนทุกท่านที่อ่านแหละ..

อีกหน่อยขืนแต่งฟิคแบบนี้ตามใจฉัน เอ้ย ตามใจท่านยามสา..
รพ.ของท่านผอ.จะมีคนไข้เข้ามาใช้บริการมากกว่าเดิม ต้องเตรียมเลือดหลายๆกรุปมาให้บริการ
และเตรียมน้ำเกลือบริการคนแก่ที่อ่านแล้วหัวใจวายด้วยนะ..

ไปละไปเที่ยวเจเจ อยากได้ต้นโป๊ยเซียนเพิ่ม เจอฝนช่วงนี้มันละลายกลายเป็นน้ำวุ่นไปเลยเลี้ยงยากจริงๆ
ส่วนต้นกล้วยไม้อยากได้เย็น24กะรัต ต้นลักกี้ดีแอส สีจะสวยสีเขียวตองอ่อนหอมสดชื่นค่ะต้นนี้
พอซื้อมาแล้วไม่ยอมออกดอกเลย แถมกิ่งช้ำและเฉาตายไปในที่สุดนี่ก็เลี้ยงยากค่ะ

ไปแล้วค่ะ

แวะมาทัก ไม่ได้มาทวงนะท่านยามสา ค่อยๆ แต่งไปถึงคืนนี้ท่านมีแรงปะficให้อ่าน แต่ข้าก็ไม่มีแรงอ่านแล้วบายล่ะ ฝันดีนะท่าน

ขอบคุณท่าน oui ยิ่งนัก

ที่บริจาคเลือดให้ข้าน้อย
ข้าน้อยเชื่อว่าท่านหาได้เปนคนเจ้าชู้ไม่ อิอิอิ ^^

เข้ามารอตอนต่อไป ท่านจะมาลงวันไหนน่ะขอรับ ข้าจะได้เตรียมเลือดได้ถูก หุหุ

ท่านยามสา เหมือนเดิมขอรับ จิ้นให้ได้เติมที่ เขียนให้สวยงามเหมือนเดิมนะขอรับ และก็ไม่ต้องรีบ ไม่ต้องรีบ ขอให้ไว ให้ไวนะขอรับ เป็นกำลังใจให้นะ^_^

ท่านยามสา มีคำนึงอยากบอกอ่ะ
"นายได้ใจเราอ่ะ"
คิกคิก ตอนต่อไปเต็มที่เลยนะ=^.^=

ท่านskool นี่มาจากบ้านแชวอนที่บ้านไร่รึป่าวขอรับ
ข้าน้อยเคยเจอท่านแว๊บๆที่นั่น(เป็นข้าน้อยนี่แหละที่แว๊บไปแว๊บมาเอง)
อีกอย่างข้าน้อยเป็น นางสาวขอรับ ไม่ใช่ นาย ฮ่าๆ ท่านเข้าใจผิดแล้ว^ ^
แล้วมันน่าให้เค้าเข้าใจผิดมั้ยล่ะ ใครน่ะ ??

ตามมาทวงฟิคด้วยอีกแรง

คิดถึงฟิคอีโรติคของท่านแล้ว

...เสพติด...อย่างแรง

...จะลงแดงอยู่แล้ว...

555

ท่านรัก อย่าหวังอีกเลยขอรับว่าจะมีแบบนั้นอีก ฮ่าๆ
แค่นี้ข้าน้อยก็แทบเอาตัวไม่รอดแล้วขอรับ
ต้องขอโทษท่านรัก ด้วยนะขอรับที่ต้องทำให้ท่านผิดหวังก่อนนอน หึหึ (ฟังดูน่ากลัวยังไงชอบกล)

ซะงั้น..

ท่านยามสาฯ ไหงทำกันได้ลงคอ

ไม่โรติค ก็เอาแบบโรแมนซ์ ก็ได้นะท่าน

อย่าตัดรอนกันขนาดนั้นเลย...

ชอบมากขอบคุณมากรอตอนต่อต่อไปอยู่นะครับแต่ต่อนี้ขอไปเติมเลือดก่อนนะครับ

งั้นตอนต่อไปเอาแบบน้ำตามั้ยท่านรัก
แบบอ่านไป จากที่ต้องเติมเลือดไปก้เปลี่ยนมาเป็นเติมน้ำเข้าแทน ฮ่าๆ
ตอนนี้กำลังแต่งอยู่ขอรับ แต่ไม่รู้เหมือนกันว่าจะทันพรุ่งนี้รึป่าว แต่จะรีบส่งให้ไวๆ(ดังที่ท่านไม้หนอนว่าไว้) นะขอรับ

รักนะ..จุ๊บ..จุ๊บ..

เหม่..ท่านยามสาฯ นี่น่ารักจิงๆ

เป็นกำลังใจให้นะขอรับ

ปวดเมื่อยตรงไหน ..บอก..

เด๋วจะย่องเข้ามาดูเรื่อยๆนะท่าน

แอบอู้แอบหลับรึป่าว

555

อ้อ แต่งไปก็เกิดปัญหาแล้วสิขอรับ
ข้าน้อยจะให้ซอฮยอน เรียกจองฮยางว่าอะไรดีล่ะขอรับ
ถ้าให้เรียก ท่านพี่ เดี๋ยวก็สับสนกับเฮียอีกแหละ
ท่านช่วยข้าน้อยทีสิขอรับ ... ว่าแล้วไง ปัญหาต้องตามมา ฮ่าๆ

อืมมม..เรียกงัยดี เรียกงัยดี

คิดก่อนนะท่าน...

เรียก พี่สาวดิ หรือ พี่ท่าน

=|--------|=
@^___^@/'')

จะเรียก ซ้อใหญ่

ก็ดูโหดๆไป ( เด๋วซ้อตบ..) 555

รึเรียก พี่หญิง..

ก็แปลกๆนะ

ฮูหยินใหญ่ ก็แก่งั่กเลย

555

เอางัยดีล่ะ ท่านยามสาฯ

ปิ๊งเลย..ไอเดียท่านเจ้าเงาะ

ยุนบกเป็น ท่านพี่.. จองฮยางเป็น พี่ท่าน..

แล้วท่านยามสาฯจะงงเองมั๊ยเนี่ย..

555

หรือจะเอา พี่คะ ดีขอรับ
พี่หญิงก็ดูหนังจีนไป
พี่สาว อืม มันจะแปลกๆมั้ยท่าน อืม โอยเครียด ฮ่าๆ
ถ้าให้คนใช้เรียก ก็ ฮูหยินใหญ่ กับ ฮูหยินรอง
หรือจะ พี่ใหญ่ กับน้องเล็ก ดี ฮ่าๆ จีนแล้วนั่น

อืม..พี่ใหญ่ กะ น้องเล็ก

ก็ดูน่ารักดีนะท่าน

รักใคร่กลมเกลียวกันดี

โอ้..อิจฉาบกจิงๆ

ไม่ก็เรียก พี่ฮยาง เลย..

โอ้ว..ถึงตรงนี้ ข้านับถือ..ซาบซึ้ง..ในน้ำใจท่านจิงๆ

..ฮึกๆ..ฮึกๆ..ปื๊ดๆ ( สั่งน้ำมูกเลย )

กว่าจะได้แต่ละฉาก แต่ละตอน

ขอบคุณมากเลยขอรับ

อืม เรียก พี่ฮยางก็สิ้นเรือง เนาะ
ขอบคุณมากขอรับ ไปแต่งต่อก่อน
ราตรีสวัสดิ์เลยแล้วกันนะขอรับท่านรัก และท่านเจ้าเงาะ ที่ช่วยข้าน้อยคิด ^ ^
หลับฝันดี นะขอร้าบบบ

ท่านก็ต้องพักผ่อนบ้างนะ ท่านยามสาฯ

ข้าเป็นห่วงช่างแต่งของข้าจิงๆ

หลับฝันดีเช่นกันนะท่าน

พี่ใหญ่ เหมือนเจ๊ใหญ่ปะ ฟังแล้วยากูซ่าชอบกล

@-___-"@ อะ ล้อเล่นๆ @^___^@/'')

เอ แล้วมีพี่ใหญ่ จะมีน้องรอง แล้วน้องเล็กอีกปละ
ยุนบกก็ออกจะใจดี เดี๋ยวไปเที่ยวช่วยสาวๆ หมดหอนางโลม ยุ่งกันพอดี

อ่า พี่ฮยาง ก็ดีนะ ... ดูกันเองแต่มีความนับถือดี

อิอิ ว่าแต่.. ท่านเจ้าเงาะ มีกี่น้องล่ะ...

555

=|--------|=
@T___T@/'') {กี่น้อง... อย่าพูดเลย เรื่องมันเศร้า...}

ฝันดีนะทุกคน

=|--------|=
@^___^@/'')

บาย ท่านเจ้าเงาะ

ฝันดีเช่นกัน

สวัสดีตอนเช้า ขอรับ

สวัสดีตอนเช้าเช่นกันคะ

"ยุนบกก็ออกจะใจดี เดี๋ยวไปเที่ยวช่วยสาวๆ หมดหอนางโลม ยุ่งกันพอดี" 555555555 ^_^

ท่านskool นี่มาจากบ้านแชวอนที่บ้านไร่รึป่าวขอรับ
ข้าน้อยเคยเจอท่านแว๊บๆที่นั่น(เป็นข้าน้อยนี่แหละที่แว๊บไปแว๊บมาเอง)
อีกอย่างข้าน้อยเป็น นางสาวขอรับ ไม่ใช่ นาย ฮ่าๆ ท่านเข้าใจผิดแล้ว^ ^
แล้วมันน่าให้เค้าเข้าใจผิดมั้ยล่ะ ใครน่ะ ??
.
.ใช่แล้วมาจากบ้านไร่ของแชวอน ^.^
และก็ไปสิงทุกบ้านที่มีแชวอน อิอิ

เปลี่ยนใหม่ก็ได้ อ่ะ "หนู(ยามสา)ได้ใจเจ้(Skool)มากเลย"

สวัสดีท่านยามสา เมื่อคืนถกกันเรื่องเจ๊ กะ ซอฮยอนว่าจะเรียกไรกันดีหรือ
ก็แล้วยุนบกเค้าว่าไงล่ะตัวก่อเรื่องไม่ใช่หรือท่าน ว่าแต่วันนี้มีการบ้านมาส่งรึเปล่า ถึงเราจะปวดหัวแต่ก็จะแวะมาตรวจงานท่านนะ อย่าเกเรล่ะรีบมาต่อให้ไวนะท่าน

ตามมารอขอรับท่านยามสา หุหุ เมื่อคืนได้ชื่อแล้วล่ะสิ วันนี้จะได้อ่านไม๊น๊า .... ตามมานั่งรอ นอนรอ

มารอท่านยามสาเช่นกัน
อยากเลือดหมดตัวทุกครั้งที่อ่าน อิอิ
ติดใจอักษรของท่านจริงๆ

ขออนุญาตท่านยามสา นำไปลงให้เพื่อนๆได้อ่านกันนะคะ
เห็นว่าตลกดี มากๆ ไม่ได้อ่านจะเสียดาย เลยนำไปให้เพื่อนๆได้อ่านกันค่ะ

//www.thaicycling.com/board/viewtopic.php?f=7&t=3427&p=25016#p25016

=|--------|=
@^___^@/'')

ท่านยามสาฯขอรับ

หอบกำลังใจเข่งใหญ่ๆมาฝากนะขอรับ

แว๊บบบ..ไปก่อนนะขอรับ

คุณยามสาฯคะ ดิฉันต้องกลับไปอ่านซ้ำอีก 2 รอบ ไม่เชื่อสายตาตัวเอง
เฮ้ย...เขาแต่งออกมาอย่างงี้จริงๆหรือนี่
เออ...ก็ใช่นะซิฟะ
เฮ้ย...
เออ...
กลับไปอ่านอีกรอบเด่

หมายความว่ายังไงน้อท่าน ติดหนึบ
มันเลวร้ายขนาดนั้นเชียวรึท่าน ^^

อ้อ ท่านสุเกียงขอรับ เชิญตามสบายเลย ข้าน้อยเต็มใจอยู่แล้ว ^ ^ ขอบคุณท่านด้วยขอรับที่นำไปเผยแพร่

ขอโทษด้วยขอร้าบบบ ที่ส่งให้ช้าอีกแล้ว ปลายพู่กันนี้ข้าน้อยไม่มีอะไรต้องเตือนขอรับ แต่เตรียมน้ำไว้ดื่มหน่อยก็ดีนะขอรับ ไม่รู้จะตั้งชื่อตอนว่าอะไรดี Y Y ก็เลยเอาแบบนี้เลยแล้วกัน ตรงดี ฮ่าๆ (ยังหัวเราะได้อีก)

ปลายพู่กันที่ 14 คำสารภาพ

เสียงหัวเราะ หยอกล้อ ดังขึ้นเป็นระยะๆ ภาพเบื้องหน้าเต็มไปด้วยความสุข ตลบอบอวนพลอยให้บรรยากาศโดยรอบอบอุ่นไปด้วย ซอฮยอนนั่งมองภาพตรงหน้าด้วยรอยยิ้ม นางมีความสุขที่ได้เห็นเขากลับมายิ้ม หัวเราะอีกครั้ง ภาพนี้ช่วยยืนยันได้ว่าพวกเขาสองคนคงปรับความเขาใจกันแล้ว
“คุณหนูคะ” ซูมีเรียกคุณหนูของนางด้วยความเป็นห่วง เพราะกลัวว่าภาพเบื้องหน้าอาจทำให้คุณหนูน้อยใจได้
“อะไรหรือ ซูมี” ซอฮยอนทักกลับไปด้วยรอยยิ้ม
“คุณหนูไม่เป็นไรนะเจ้าคะ”
“เป็นอะไร” ซอฮยอนมองตามสายตาของสาวใช้ไป เมื่อเห็นว่าซูมีต้องการสื่ออะไรจึงยิ้มขำออกมา
“อ๋อ ถ้าเจ้าเป็นห่วงเรื่องนั้น ข้าไม่เป็นไร แค่เห็นเขากลับมายิ้ม ข้าก็มีความสุขแล้ว”
“คุณหนู ท่านไม่…”
“อิจฉาสิ ผู้หญิงทุกคนย่อมต้องการเป็นคนสำคัญของคนที่ตนรัก อยากให้เขาสนใจ แต่ถ้าความรู้สึกนั้นทำให้ข้าต้องทุกข์ใจ ใยข้าต้องเก็บมันไว้ด้วย เจ้าว่าจริงมั้ย” เมื่อได้ฟังคุณหนูอธิบาย นางก็พยักหน้าเบาๆ คิดตามและอดที่จะเห็นด้วยไม่ได้
“ใกล้ถึงเวลาที่ข้าจะต้องเข้าไปคารวะนางแล้วสินะ” ใช่ นางรอวันนี้ด้วยใจที่จดจ่อ การเข้ามาเป็นอนุก็ต้องมีการเคารพผู้ที่เป็นใหญ่กว่า เพื่อให้เขาผู้นั้นเอ็นดูและเมตตา และนั่นจึงจะถือเป็นการยอมรับโดยสมบูรณ์

“ข้า ซอฮยอน ขอคารวะท่านพี่ค่ะ และข้าขออภัยด้วยที่เสียมารยาท มาอยู่ที่นี่เสียตั้งนาน หากแต่ไม่มีโอกาสได้เข้ามาเคารพท่านพี่เลย” ซอฮยอนกล่าวอย่างนอบน้อม พร้อมทั้งโค้งคำนับให้จองฮยาง
“เจ้ารีบลุกขึ้นเถอะซอฮยอน ที่ผ่านมามีเรื่องไม่สะดวก จึงทำให้เราไม่อาจทำความรู้จักกันเสียที” จองฮยางรีบรับคำนับจากนางก่อนจะเข้าไปช่วยพยุงให้นางลุกขึ้น
“เรียกข้าว่าจองฮยางก็ได้จ๊ะ”
“ค่ะ พี่จองฮยาง” สองนางยิ้มให้กัน ต่างรู้สึกถูกชะตากันเป็นอย่างมาก ด้วยอุปนิสัย ความชอบ หรืออะไรก็แล้วแต่ แด่เมื่อเห็นพวกนางเข้ากันได้ดี เขาก็เบาใจ
“ข้าได้ยินมาว่า เจ้าเล่นคายากึมได้เก่ง เล่นให้ข้าฟังหน่อยได้มั้ย” จองฮยางกล่าวยิ้มๆ
“ข้าก็ได้ยินมาเช่นกันว่าพี่เล่นคายากึมเก่ง ข้าอยากฟังค่ะ” ซอฮยอนกล่าวอย่างชื่นชม จองฮยางหันไปมองยุนบกท่าทางแปลกใจ ก่อนความคิดหนึ่งจะผุดขึ้น
“งั้นเรามาร่วมกันบรรเลงเลยดีมั้ย ช่างเขียนคะ ท่านช่วยตัดสินให้พวกเราหน่อยได้มั้ยคะ” จองฮยางกล่าวกับเขายิ้มๆ ยุนบกมองนางอย่างตกใจ นี่นางคิดจะทำอะไรกันแน่เนี่ย แต่เมื่อเห็นสายตาของนางเขาถึงกับต้องรีบพยักหน้าอย่างจำยอม
“มักนึน ช่วยไปเอาคายากึมมาให้ข้าที” จองฮยางหันไปสั่งสาวใช้
“ค่ะ คุณหนู”
“ซูมี เจ้าก็ช่วยไปเอาคายากึมมาให้ข้าที” ซอฮยอนก็เช่นกัน
“เจ้าค่ะ”
สองสาวใช้ต่างก็รีบไปนำคายากึมมาให้เจ้านายของพวกตนทันที

คายากึมถูกบรรเลงขึ้น โดยสองนางที่นั่งอยู่ตรงข้ามเขา ทั้งสองร่วมกันบรรเลงเพลงสลับท่อนกันได้อย่างลงตัว ยุนบกนั่งฟังพวกนางดีดพิณอย่างเพลิดเพลิน จังหวะของการดีดเขย่าหัวใจของเขาทุกครั้ง เสียงพิณของพวกนางพาเขาล่องลอยไปในที่ไกลแสนไกล นั่นทำให้เขามีความสุขเพราะเขารู้ซึ้งในเสียงพิณเหล่านั้น ยุนบกปล่อยตัวปล่อยใจเคลิบเคลิ้มไปภาพเบื้องหน้าไม่รู้นานเท่าไหร่ แต่เมื่อรู้สึกตัวอีกที พวกนางต่างเฝ้ารอคำตัดสินจากเขา ยุนบกกระแอมเบาๆ พยายามตีหน้าขรึม ก่อนจะกล่าว
“เอ่อ พวกเจ้า บรรเลงได้เพราะมาก”
“แค่นั้นหรือคะ ช่างเขียน” คำพูดของจองฮยางเหมือนคาดคั้นอยู่ในที ยุนบกกลืนน้ำลาย เริ่มลำบากใจที่จะตอบ
“เอ่อ ” ยุนบกพูดเสียงตะกุกตะกัก เขามองนางอย่างอ้อนวอน เจ้าต้องการอะไรกันแน่ จองฮยาง
“พูดมาเถอะค่ะท่านพี่ ข้ารับได้” ซอฮยอนช่วยกระตุ้นเขาอีกแรง
“พวกเจ้าทั้งสองทำให้ข้าลำบากใจ” คำตอบของเขา ใบหน้าที่เริ่มเครียดขึง ทำให้ทั้งสองอดขำไม่ได้ จองฮยางหันไปยิ้มให้กับซอฮยอน ยุนบกมองพวกนางอย่างไม่เข้าใจ
“งั้นท่านก็แค่ตัดสินให้เสมอกันก็ได้นี่คะ” จองฮยางบอกความคิดของตนเรียบๆ ยุนบกถึงกับอึ้งกับคำตอบ มันง่ายอย่างนั้นเชียวรึ ความคิดผู้หญิงนี่ช่างซับซ้อนยิ่งนัก
“เจ้าบรรเลงได้เพราะมาก ซอฮยอน” จองฮยางกล่าวกับซอฮยอน นางสัมผัสได้ถึงความรักที่ส่งผ่านเสียงพิณ เสียงพิณของซอฮยอนเปิดเผยตัวตนของนางได้อย่างชัดเจน นี่ใช่มั้ยคะช่างเขียน เหตุผลที่ท่านช่วยนาง
“พี่จองฮยางก็เช่นกันค่ะ บรรเลงได้เพราะมาก” ใช่ เพราะมาก มากเสียจนนางเคลิบเคลิ้มไปกับเสียงพิณนั้น นางเกือบจะสูญเสียความเป็นตัวของตัวเอง นางได้คำตอบแล้วจากเสียงพิณ ว่าความรักที่พี่จองฮยางมีให้เขานั้นลึกซึ้งเพียงไร
“นี่ก็ใกล้เที่ยง ข้าว่าเราเข้าครัวไปทำอาหารให้ช่างเขียนกันดีกว่านะ”
“ค่ะ พี่จองฮยาง” ซอฮยอนรับคำอย่างว่าง่าย
เมื่อสองสาวเข้าครัว เขาก็ควรที่จะได้เวลาไปทำงานที่ค้างไว้เสียที ยุนบกเดินไปยังห้องเขียนภาพ ภาพหมือนที่ถูกร่างไว้เรียบร้อยแล้ว เหลือเพียงแค่การลงสีเท่านั้น เขายืนมองภาพนั้นเนินนาน ก่อนจะเริ่มลงมือผสมสีที่ตัวเองต้องการ สีที่เขาเลือกมาล้วนเป็นสีคุณภาพดี มีความสมจริงมากที่สุด เป็นสีที่จะสื่อถึงจิตวิญญาณของเจ้าของภาพได้เป็นอย่างดี ยุนบกผสมสีอย่างระมัดระวัง เมื่อได้สีที่ตนต้องการแล้ว ก็เริ่มลงมือระบาย

ภายในห้องครัว หญิงสองคนต่างร่วมกันทำอาหารอย่างขมักเขม้น ก่อนที่ซอฮยอนจะเอ่ยถามสิ่งที่ยังค้างคาใจ
“พี่จองฮยางคะ ข้าขอถามอะไรหน่อยได้มั้ย เหตุใดท่านเรียกท่านพี่ว่าช่างเขียนกันคะ” จองฮยางหันมามองคนถาม หากมือยังคงทำอาหารต่อไป นางยิ้มก่อนตอบ
“เมื่อก่อน ข้าเรียกเขาเช่นนั้น จนกลายเป็นความเคยชินไป” จองฮยางกล่าวพลางนึกย้อน
“คงถึงเวลาแล้วสินะที่ต้องเรียกเขาว่า ท่านพี่” จองฮยางกล่าวหยอกล้อนาง นั่นทำให้นางอดที่จะเคอะเขินไม่ได้ จองฮยางยิ้มให้กับท่าทางนั้นด้วยความเอ็นดู

นานเท่าไหร่ที่เขาอยู่ในห้องนี้ นานจนจองฮยางต้องมาตาม
“ช่างเขียนคะ ข้าขอเข้าไปหน่อยได้มั้ยคะ”
“เข้ามาสิจองฮยาง” ยุนบกเดินไปเปิดประตูให้นาง พร้อมทั้งจูงมือนางเข้ามาในห้อง เขาผายมือไปยังภาพวาดที่เหลืออีกเพียงน้อยนิดมันก็จะเสร็จสมบูรณ์ หากจองฮยางมัวแต่เช็ดเหงื่อให้เขาอยู่ จึงไม่ทันหันมองไปทางนั้น
“เป็นอย่างไรบ้าง เจ้าชอบมันมั้ย” ยุนบกเอ่ยกระตุ้น เขาอยากให้นางเห็นภาพที่เขาทุ่มเทวาดเร็วๆ
“ท่านยังจะถามอีกเหรอคะ” จองฮยางมองเขายิ้มๆ ไม่จำเป็นเลยที่เขาจะถามคำถามนี้กับนาง
“ข้ารักภาพวาดของท่านค่ะ”นางตอบก่อนจะมองไปภาพ ภาพตรงหน้าสะกดสายตานาง จองฮยางมองพลางน้ำตาซึม นางยังคงงดงามเสมอในภาพวาดของเขา
“ท่านวาดเสร็จแล้วเหรอคะ” นางเอ่ยเสียงพร่า
“เหลือลงสีอีกเล็กน้อยน่ะ เสร็จแล้วข้าก็จะนำไปใส่กรอบเลย” เขามองภาพด้วยดวงตาเป็นประกาย หากภาพนี้เสร็จสมบูรณ์ คงจะเป็นผลงานชิ้นเอกของเขาเลยทีเดียว
“เอ่อ จองฮยาง ข้าคิดว่าถึงเวลาแล้วที่ต้องบอกนาง” ยุนบกกล่าวเสียงเรียบ หากสีหน้าเขากลับฉายชัดถึงความหนักใจ จองฮยาง นางเองก็รู้สึกหนักใจเช่นกัน
“เร็วขนาดนั้นเชียวเหรอคะ” นางกล่าวอย่างหวาดหวั่น ห่วงความรู้สึกของเขายิ่งนัก
“เจ้าก็รู้ หากทิ้งเวลาให้นานไป นั่นจะยิ่งทำร้ายนาง” ยุนบกตอบเสียงเศร้า ด้วยเขาเคยทำผิดพลาดมาแล้ว จองฮยางมองเขาอย่างเข้าใจ นางรู้ว่าตอนนี้เขาต้องการกำลังใจอย่างมากที่จะทำสิ่งนี้
“สามีข้า ท่านจะต้องทำให้นางเข้าใจได้แน่ๆค่ะ” นางส่งยิ้มปลอบใจเขา คำเรียกของนางอดทำให้เขายิ้มตอบไม่ได้

“คุณหนูคะ เข้านอนเถอะค่ะ ดึกมากแล้ว” ซูมีบอกคุณหนูของนางที่ยังคงนั่งรอเขาผู้นั้น กี่คืนแล้วที่คุณหนูต้องนอนดึก เพราะเฝ้ารอเขาให้มาหาด้วยความหวัง
“ขอข้ารออีกหน่อยนะ ซูมี” ซอฮยอนหันมาพูดกับสาวใช้ และดูเหมือนครั้งนี้การเฝ้ารอของนางจะเป็นผล เมื่อเสียงของคนที่นางรอคอยดังขึ้น
“ซอฮยอน เจ้านอนรึยัง” ยุนบกเรียกนางจากด้านนอก
ซอฮยอนหันกลับไปมองประตู รอยยิ้มผุดขึ้นบนดวงหน้า ดวงตาทอประกายแห่งความสุข ในที่สุดเขาก็มาหานาง
“ยังค่ะ ท่านพี่ ท่านมีธุระอะไรกับข้าเหรอค่ะ” นางตอบกลับด้วยรอยยิ้ม ซูมีก็ยิ้มเช่นกันเมื่อเห็นคุณหนูมีความสุข
“เอ่อ ข้ามีเรื่องอยากคุยกับเจ้านิดหน่อยน่ะ ขอข้าเข้าไปหน่อยได้ไหม” เหมือนเขายังลังเลในสิ่งที่กล่าวออกไป แต่เมื่อตัดสินใจแล้ว เขาก็จำเป็นต้องทำให้สำเร็จ
ซูมี เมื่อเห็นคุณหนูพยักหน้าจึงเดินไปเปิดประตูให้เขา พร้อมทั้งออกจากห้องไป ปล่อยให้เขาทั้งคู่อยู่ด้วยกันตามลำพัง
ยุนบกเมื่อเข้ามาในห้องเขาก็ต้องหันมองรอบๆห้องแทนเพื่อเลี่ยงการมองนางที่ตอนนี้อยู่ในชุดนอนแล้ว ผมที่เกล้าไว้ถูกปลดลงมา ชุดชอโกรีถูกถอดออกเหลือเพียงผ้าเนื้อบางที่อยู่ภายใน
“ท่านมีเรื่องอะไรจะพูดกับข้าเหรอคะ” ซอฮยอนถามเขา ยิ้มให้เขา
ยุนบกนิ่งไปชั่วอึดใจก่อนจะหันมาเผชิญหน้ากับนาง และพูดขึ้น
“จำได้ว่า ข้าเจอเจ้าครั้งแรกที่บ้านพ่อค้าบุค คีซู” เขากล่าวยิ้มๆ หากดวงตากลับฉายแววกังวล ซอฮยอนไม่ทันสังเกตจึงยิ้มตอบเขาไป
“ค่ะ ข้าจำได้”
“ต่อมา ข้าก็ได้ช่วยเจ้าไว้จากพวกนักเลง” เขายังคงกล่าวเนินๆ คอยสังเกตอาการของนางไปเรื่อยๆ
“ค่ะ” นางตอบสั้นๆ ดีใจที่เขาจำเรื่องราวของนางได้ ยุนบกนิ่งไปอีกครั้ง ก่อนจะพูดต่อ
“ตอนนี้ เจ้ามีคนรักรึยัง” ซอฮยอนมองเขาอย่างไม่เข้าใจ
“นี่มันเรื่องอะไรกันคะ ท่านพี่ ท่านหมายความว่ายังไง”
“คือ ถ้าเจ้ามีคนที่รักแล้ว ข้า…” นางเข้าใจว่าเขาต้องการคำยืนยันจากนาง จึงตอบออกไป
“ข้ารักท่านค่ะ ในใจข้ามีเพียงท่าน” นางเอ่ยความในใจออกมาในที่สุด ยุนบกมีสีหน้าหนักใจเมื่อได้ยินคำบอกรักของนาง
“แต่ข้าไม่อาจรักเจ้าได้ ซอฮยอน เจ้าเป็นเหมือนน้องสาวของข้า”
“นี่มันเรื่องอะไรกันคะ” ซอฮยอนมองเขา สมองของนางเต็มไปด้วยคำถาม มึนงงกับคำพูดของเขา
“ข้าขอโทษ ซอฮยอน ข้าไม่อาจรักเจ้าได้” ใจนางร้าวรานเมื่อได้ยินคำปฏิเสธน้ำใจของนาง ใจแทบหยุดเต้นเมื่อรู้เจตนาที่แท้จริงเขา
“แล้วท่านช่วยข้าไว้ทำไม เพื่ออะไรกัน” นางกล่าวตัดพ้อเขา น้ำตานองหน้า ไม่อาจเชื่อในสิ่งที่เขาพูดได้
“ข้าขอโทษ ซอฮยอน หากนั่นทำให้เจ้าเข้าใจผิด ข้าขอโทษ” เขากล่าวอย่างเสียใจ
“ในใจท่านแม้เพียงนิด ก็ไม่มีที่สำหรับข้าเลยเหรอคะ” นางถามด้วยเสียงที่เบาหวิว ยากนักที่จะถามออกไป
นางไม่อาจทนรับคำพูดอะไรของเขาได้อีกแล้ว ตอนนี้ นางเจ็บ เจ็บเหลือเกิน นางร่ำไห้เจียนขาดใจ ยุนบกมองนางด้วยความสงสาร หากไม่อาจทำอะไรได้ นอกจากกล่าวขอโทษนางจากใจ
“ข้าขอโทษ”
“คำขอโทษของท่าน ไม่มีประโยชน์แล้วตอนนี้ เพราะมันทำให้ข้าเจ็บปวด ข้าเจ็บเหลือเกิน ข้าควรทำเช่นไรดี” ความรู้สึกทั้งหมดถูกถ่ายทอดออกมา
“ข้าเกลียดท่าน ท่านไม่ควรช่วยข้า ไม่ควรเลย” หากคำพูดของนางกลับย้อนทำร้ายตัวนางเอง ยิ่งนางกล่าวหาเขาเท่าไหร่ นางก็เสียใจมากขึ้นเท่านั้น
“ข้าขอโทษ ซอฮยอน”
นางเงยหน้าขึ้นมองเขาอีกครั้ง สายตาร้องขอ ว้าวอน
“ให้ข้าอยู่ในใจของท่าน แม้เพียงนิดไม่ได้เชียวเหรอคะ” นางไม่ขอสิ่งใดอีกแล้ว แค่เขามีนาง แม้เพียงน้อยนิด นางคงเหมือนกลับมามีชีวิตใหม่อีกครั้ง
“ใจข้า ไม่อาจรักหญิงใดได้อีก ข้าขอโทษ ซอฮยอน เจ้ารีบพักผ่อนเถอะ ดึกมากแล้ว” ยุนบกไม่อาจทนเห็นน้ำตานางได้อีก จึงรีบกล่าวตัดบท
กล่าวจบ เขาก็ลุกขึ้น เตรียมจากไป ซอฮยอนเห็นดังนั้น นางไม่อาจที่จะทนอีกต่อไปได้
มือที่กำลังเอื้อมไปเปิดประตูชะงักค้างกลางอากาศ เมื่อถูกนางสวมกอดจากทางด้านหลัง
“ได้โปรด อย่าไปเลย เพียงแค่คืนนี้อยู่กับข้านะคะ ท่านพี่” นางกล่าวเสียงแหบพร่า น้ำตาไหลนองหน้า เวลานี้นางไม่อาจอยู่คนเดียวได้อีกแล้ว หากอยู่คนเดียวนางไม่รู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้น กลัวใจตัวเองเหลือเกิน
ห้องทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบ มีเพียงเสียงสะอื้นดังแผ่วเบา ยุนบกในยามนี้เขารู้สึกหนักใจเป็นอย่างมาก ในฐานะสามีของนางเขารู้สึกอะอักอะอ่อนใจ แต่ในฐานะพี่แล้ว เขารู้สึกสงสารนางจับใจ ในสถานการณ์เช่นนี้เขาควรทำเช่นไรดี
ยุนบกแกะมือนางออก ก่อนจะหันกลับไปเผชิญหน้ากับนางอีกครั้ง มือยังคงกุมมือนางไว้
“ซอฮยอน เจ้าจะได้พบกับ…” เขาไม่รู้จะปลอบใจนางเช่นไร
“ข้าไม่ต้องการ ขอเพียงท่าน แม้เพียงน้อยนิด ได้มั้ยคะท่านพี่” เสียงนางช่างบีบหัวใจเขานัก ยุนบกเงียบไปชั่วอึดใจก่อนจะพูดขึ้น
“ในฐานะพี่ ข้าสามารถอยู่กับเจ้าได้” ยุนบกตอบออกมาในที่สุด

นานเท่าไหร่กันที่เขาได้ยินเสียงสะอื้น แม้ตอนนี้เสียงนั้นจะเงียบไปแล้ว หากเสื้อของเขาก็ยังคงเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตา นางร้องไห้จนเหนื่อยอ่อนถึงได้หลับไปทั้งอย่างนี้ ยุนบกก้มมองนางพลางถอนใจ ก่อนหน้าที่จะตัดสินใจบอกนางเขาหนักใจ แต่เมื่อบอกไปแล้วเขากลับหนักใจยิ่งกว่า เสียใจที่ต้องทำร้ายจิตใจนาง แต่ถ้าไม่ทำเช่นนี้ก็เหมือนเป็นการให้ความหวัง และนั่นจะเป็นการทำให้นางต้องรอในสิ่งที่ไม่อาจเกิดขึ้นได้

อีกฝั่งหนึ่งของตัวบ้าน ภายในห้องที่มืดสนิท มีหญิงนางหนึ่งนั่งคิดด้วยความทรมานใจเช่นกัน นางมิได้หึงหวงเขากับซอฮยอน หากเป็นเพราะนางรู้สึกห่วงความรู้สึกของคนทั้งคู่ ซอฮยอนจะเป็นเช่นไรบ้างหากนางรู้ความจริง และช่างเขียนท่านจักต้องลำบากใจแค่ไหนที่ต้องเอ่ยคำนั้นกับนาง
‘หากท่านสอบผ่านครั้งนี้ ข้าขอเป็นผู้เดียวที่อยู่ในใจท่านได้หรือไม่’
ในตอนนั้น ข้าเห็นแก่ตัวไปรึเปล่าคะ ช่างเขียน ที่ขอท่านเช่นนั้น คืนนี้คงเป็นอีกคืนที่นางไม่อาจข่มตาหลับได้ จองฮยางนั่งภาวนาให้เขาทั้งสองผ่านช่วงเวลาทรมานนี้ไปให้ได้

“ว่าไงนะ นางถูกขายไปแล้วรึ” อีกฝั่งหนึ่งของเมือง ชายผู้หนึ่งมีอาการเกรี้ยวกราดรุนแรงเมื่อทราบข่าวจากคนรับใช้ ไม่นึกเลยว่าเพียงแค่เขามาราชการแค่ไม่กี่วัน เหตุการณ์เช่นนี้จะเกิดขึ้น ไต้เท้าลีมองคนรับใช้ สายตาอำมหิต
“ขอรับ นายท่าน” คนรับใช้รายงานต่อไต้เท้าลีอย่างหวาดๆ เมื่อเห็นท่าทางเกรี้ยวโกรธของเขา ดวงตาคู่นั้นช่างน่ากลัวนัก
“ใครซื้อนางไป มันผู้นั้นเป็นใคร ข้าถามว่ามันเป็นใคร” ไต้เท้าลีตวาดขึ้นตามแรงอารมณ์ เพียงแค่เขาไปราชการ
“ข้าน้อยจะให้คนไปสืบเดี๋ยวนี้ ขอรับ” เขาพูดเสียงตะกุกตะกัก
“ยังไม่รีบไปอีก ไป!” เขาตวาดสุดเสียง นั่นถึงกระตุ้นให้คนรับใช้รีบไปทำตามที่เขาสั่ง

@ จบปลายพู่กันที่ 14 #

จริงๆแล้วแต่งยากมากขอรับ ที่จะต้องปฏิเสธใครสักคน เพราะไม่รู้จะเริ่มต้นยังไงดี จะให้เดินเข้าไปบอกว่า ข้าเห็นเจ้าเป็นเหมือนน้องสาว นั่นคงได้หมัดสวนกลับมาแล้ว (โหดไปมั้ยนั่น ฮ่าๆ) ก็คงจะดูเกรียนๆไป จึงให้เริ่มแบบนุ่มๆก่อนแล้วมาปล่อยหมัดในตอนท้าย และนั่นก็ทำเอาแม่นางซอซ๊อคไปเลยทีเดียว Y Y
เฮ้อ เฮียใจร้ายจังแฮะ ทำแม่นางซอเสียน้ำตาเป็นปี๊บๆ แบบนี้ ดีนะที่ไม่ทิ้งแม่นางไว้เพียงลำพัง ไม่งั้นคงใจดำน่าดู
ไม่ว่าอะไรใช่มั้ยท่าน ที่ข้าน้อยให้แม่นางซอนอนในอ้อมกอดของเฮีย ถือซะว่าเป็นการปลอบใจนางก็แล้วกันนะ ขอร้าบบบ
แต่งไปก็แอบน้ำตาซึมไป เพิ่งรู้ว่าตัวเองก็อารมณ์อ่อนไหวเป็นกะเค้าด้วย ^ ^

ท่านยามสา แต่งได้เนียมดีแล้ว เอาใจดอกไม้เป็นที่ตั้ง...555
ขอบคุณมาก ได้อ่านก่อนนอนหลับสบาย..Bye ที่นี่เลยแล้วกัล

ขอบคุณท่านยามสามาก ท่านแต่งได้ดีจริงๆ แต่สงสารแม่นางซอฮยอนอ่ะ รอตอนต่อไปอยู่นะคะ เสพติด ficอย่างแรง สู้ๆค่ะ

สงสารซอฮยอนจังค่ะ และก็หนักใจแทนเฮียบกด้วย เห้ยยย
ท่านยามสาก็คงจะแต่งลำบากใช่มั้ยค่ะ ตอนที่เฮียบกบอกกับซอฮยอน เป็นกำลังใจให้นะคะ สู้ๆๆค่ะ อิอิ

ใครที่อ่านแล้ว ก็คงเศร้าเหมือนข้าน้อยใช่มั้ยขอรับนี่
(รู้แล้วยังทำอีกกก)
ซึมไปเลยแฮะ Y Y

เยี่ยมมากเลยท่าน ข้าไม่รู้ว่าท่านทำได้ไง แต่ข้าชอบมากเลย งั้นข้าขอจัดเหล้าชั้นดีไว้เลี้ยงท่านและบรรดาลูกบล็อกซักวันได้ไหมท่าน

ถ้าพร้อมแล้ว เริ่มได้... เอ้า ชนนนน...นน

พร้อมขอรับ ท่านยามควง
ดีเลย จะได้ย้อมใจสักหน่อย มาซอฮยอนมานั่งข้างๆข้า เลย เจ้าคงต้องได้รับการปลอบใจจากพวกข้าอีกนาน ฮ่าๆ
ชนนนนน ขอร้าบบ

ให้ซอฮยอนเป็นอนุไม่ได้เหลอ แค่คอยปรนนิบัติเฉยๆเท่าเนี้ยฮือสงสาร เจ๊ฮยางคงยอม เฮียก็คงสงสารนางเหมือนกัน

เฮ่ๆ ทุกท่านเริ่มไขว้เขวกันหมดแล้วรึนี่
แต่ข้าน้อยก็ชักเริ่มเขวแล้วเหมือนกัน Y Y