๓ ตุลาคม ๒๕๖๓ // 2020年10月3日 // October 3, 2020


ผ่านมาหนึ่งเดือนแล้ว 
นับตั้งแต่วันที่ 25 สิงหาคมที่ผ่านมา จวบจนวันนี้
ที่ฉันดำเนินชีวิตมาโดยปราศจากพี่แอนท์ข้างกาย

เหงาและคิดถึงมาก
บางวันที่คิดถึงมากจนเกินไป ก็ร้องไห้ออกมาอย่างหนัก
แต่เดี๋ยวนี้ ก็เข้มแข็งขึ้นมากแล้ว 
ไม่ได้ร้องไห้ทุกวัน เหมือนเช่นในตอนแรก ๆ
เว้นเสียแต่ว่าจะคิดถึงมาก ๆ หรือดูรูปภาพในวันที่เขาป่วยหนัก
น้ำตามันก็ไหลออกมาทุกครั้ง เพราะมันอดที่จะสงสารเขาไม่ได้



นึกถึงวันที่มีเขาอยู่ 
อยากกอด อยากหอมเขาเหมือนเดิม แต่ก็ไม่มีโอกาสได้ทำแบบนั้นอีกแล้ว
เดินไปหาเขาที่หลุมทุกวันเลย ไปรดน้ำต้นไม้ ต้นมะลิก็เบ่งบานและร่วงหล่นไป 

หันไปมองตรงที่ที่เขาเคยอยู่ ห้องที่เขาเคยอยู่
มันก็รู้สึกเหงา ๆ เกิดความเหงาขึ้นมาในใจ
และนึกขึ้นมาทุกครั้งว่า"ถ้าวันนี้ เรายังอยู่ด้วยกันเหมือนเดิม ก็คงจะดี"

เดินไปหาเขาที่หลุม ฉันก็คิด ... 
"เขาคงไม่รับรู้อะไรแล้ว เขาหลับฝันดีตลอดกาลไปแล้ว"

ฉันก็ดีใจที่เขาหมดทุกข์ ไม่เจ็บปวดร่างกายอีกต่อไป 
แต่ในใจก็คิด ชาตินี้ เรื่องราวระหว่างฉันกับแอนท์ คงสิ้นสุดแล้วตลอดกาล

คนที่ยังมีชีวิตอยู่เท่านั้นแหละ ที่ยังคงจดจำ 

"รักแอนท์เสมอนะครับ ลูกชายของแม่" 


ตอนนี้ ก็เหมือนเดิม 
ฉันยังมีแมวอีก 12 ตัวที่ต้องดูแล
กลุ่มอายุเยอะ มี 2 ตัว
กลุ่มอายุน้อย มี 10 ตัว

มองหน้ากลุ่มที่อายุเยอะ คือ พี่พลอยกับพี่เพชร
มองเขาได้แป๊บเดียว ก็รีบกอดและบอกรักเขาทุกครั้ง
ไม่อยากให้วันแห่งการจากลา เดินทางมาถึงอีก
ไม่อยากเสียน้ำตาอีกแล้ว เหมือนที่เสียให้พี่แอนท์ไป

แต่ไม่มีอะไรห้ามกฎเกณฑ์ของเวลาได้ 
แม้แต่ตัวฉันเอง ฉันก็ยังแก่ลงทุกวัน ทุกวัน
แล้วจะนับประสาอะไรกับหมาแมวที่ฉันเลี้ยงเอาไว้ 
พวกมันมีชีวิต พวกมันก็มีความเปลี่ยนแปลงไปตามวันและเวลา
ไปตามปีแต่ละปีที่ผ่านพ้น 

ทุกวันนี้ ก็คิดแค่อย่างเดียวว่า
"ต้องทำวันเวลาที่เหลืออยู่นี้ให้ดีที่สุด"

ฉันเคยเขียนบอกไปแล้วว่า 
ระหว่างฉันไปก่อน หรือ พวกมันไปก่อน
ฉันขอเลือกให้พวกมันไปก่อน จากฉันไปด้วยอายุขัย
ไปก่อนฉัน ฉันเหงา ฉันร้องไห้ ฉันเจ็บปวด ฉันทนได้
ฉันจะแบกรับทุก ๆ อย่างนั้นเอาไว้เอง

ฉันทนเหงาและเดียวดายต่อไปบนโลกใบนี้
ก็ยังดีกว่า ให้พวกมันอยู่บนโลกใบนี้ต่อไปโดยไม่มีฉัน
เพราะถ้าเป็นอย่างนั้น พวกมันจะลำบากและเดือดร้อนมาก 

เพราะฉะนั้น ตอนนี้ ฉันเองก็จะพยายามฝืนสังขารตัวเอง
ให้อยู่ต่อไป อยู่ให้ครบอายุขัยของพวกมันทุกตัว
ก็น่าจะสักประมาณอีก 15 ปี 
ฉันคงจะคลายความกังวล หมดห่วงกับพวกมันแล้ว

ชีวิตฉันในตอนนี้ ไม่มีใครหรอก มีแค่หมากับแมวนี่แหละ
พ่อกับแม่บุญธรรมก็จากฉันไปนานแล้ว
ฉันก็มีแค่นี้ ที่เป็นกำลังใจ เป็นความหวัง เป็นความสุข 
ให้ชีวิตของฉันได้เดินหน้าต่อไปได้ในแต่ละวัน

ฉันก็ใช้ชีวิตอย่างที่ฉันอยากจะทำ ควบคู่ไปกับการดูแลแมวทั้ง 12 ตัว
ใช้ชีวิตในแต่ละวัน โดยกำหนดไว้แล้วว่าจะทำอะไบ้าง
ปราศจากการแข่งขัน ปราศจากความใฝ่ฝัน 
ตอนนี้ ฉันยังไม่คิดอะไร ฉันคิดแค่นี้ 



อืม... ฉันไม่ได้เขียนอะไรที่มันผ่อนคลายหรือสนุกสนานเลย
แต่ว่า ฉันเองก็ยังติดตามดูฟุตบอลเหมือนเดิมนะ 
เริ่มฤดูกาลใหม่กันแล้ว 
ฉันก็ยังติดตามอยู่เหมือนเดิม 
อาซาร์ ก็ยังไม่ได้ลงเล่นเลย นั่งข้างสนาม

ยูฟ่าแชมป์เปี้ยนลีก เมสกับโด้ ก็มาเจอกันในรอบแบ่งกลุ่ม
ฤดูกาลที่แล้ว บาเยิร์น ก็ได้คว้าถ้วยแชมป์นี้ไป 


ยามะพีก็ยังคง งดออกสื่ออยู่เหมือนเดิม 
เป็นกำลังใจให้เพื่อนเสมอนะคะ 
รักและคิดถึงอยู่ทุกวันนะคะ 


ดึกแล้ว ฉันไปนอนก่อนนะ 
วันหลังจะมาเขียนใหม่ 


 

Facebook
Twitter