Smiley Som Orange ฉัน หมาแมว และความฝัน Smiley
Group Blog
 
<<
กันยายน 2563
 12345
6789101112
13141516171819
20212223242526
27282930 
 
16 กันยายน 2563
 
All Blogs
 
16 กันยายน 2020 รักและคิดถึงพี่แอนท์เสมอนะครับ

 

๑๖ กันยายน ๒๕๖๓ // 2020年9月16日 // September 16, 2020


พี่แอนท์ หมาสุดที่รักของฉัน
ลูกชายที่น่ารักของฉัน ได้จากฉันไปตลอดกาลแล้ว
เมื่อวันอังคารที่ 25 สิงหาคม ที่ผ่านมา

ฉันบอกพี่แอนท์ไปแล้วว่า 
พี่แอนท์จะเป็นหมาตัวเดียวและตัวสุดท้ายที่แม่จะรักตลอดไป
แม่จะไม่เลี้ยงหมาตัวไหนเพิ่มอีกแล้ว 
แม่รักหนูเพียงตัวเดียวเท่านั้น

ฉันร้องไห้มาหลายเดือนแล้ว ตั้งแต่ที่เขาเริ่มล้มป่วยลง
จนกระทั่งถึงวันที่ฉันเสียเขาไป 
และแม้จนถึงวันนี้ ฉันก็ยังไม่สามารถหยุดน้ำตาของตัวเองได้เลย

ทุกครั้งที่คิดถึง ดูรูปภาพ ดูคลิป
เข้าไปในห้องที่เขาเคยอยู่ เคยนอน
ไปหาเขาที่หลุมฝังศพ ฉันฝังเขาไว้ในบริเวณบ้าน
ฉันวางกระถางมะลิเอาไว้ ไม่รู้จะขึ้นหรือเปล่า
ยังไม่รู้เลยว่า จะปลูกต้นอะไรดี ก็เลยวางกระถางมะลิเอาไว้ก่อน

ในทุก ๆ ครั้งที่คิดถึง มันก็อดไม่ได้ที่จะมีน้ำตา
พยายามที่จะกลั้นแล้ว แต่ก็ทำไม่ได้ 
ขอเวลาสักพัก สักระยะ
ปีหน้า ฉันคงจะแข็งแรงมากขึ้นกว่านี้

ตอนนี้ ปีนี้ คงจะไม่ไหว
เพราะเดี๋ยวเดือนพฤศจิกายนมาถึง ฉันว่า ฉันก็คงจะร้องไห้อีก
เพราะพี่แอนท์เกิดในเดือนนี้ จะมีอายุครบ 15 ปีในเดือนนี้
แต่น่าเสียดาย ที่พี่แอนท์อยู่ไม่ถึงในวันเกิดของตัวเอง
พี่แอนท์ไม่อยู่ให้แม่ได้อวยพรวันเกิดให้ลูกเหมือนอย่างเช่นในทุก ๆ ปี

ระยะเวลา 14-15 ปีที่ผ่านมา ที่เราได้อยู่ด้วยกันมา
ไม่ใช่เวลาน้อย ๆ เลยนะ มีความทรงจำต่าง ๆ เกิดขึ้นมากมาย
ไม่ว่าจะเป็นเรื่องที่สนุกหรือเรื่องที่ฉันไม่สบายใจ
ฉันก็ไปเล่าให้พี่แอนท์ฟังเสมอ
แม้แต่ร้องเพลง ฉันก็ชอบไปร้องเพลงให้พี่แอนท์ฟัง

ตอนที่เขาล้มป่วยลง เป็นระยะเวลาประมาณเดือนกว่า
ในช่วงแรก ฉันบอกกับเขาว่า
"พี่แอนท์อย่าทิ้งแม่นะ แม่เหงา แม่จะอยู่ยังไง ถ้าไม่มีหนู"

แต่ว่า... ธรรมชาติก็สอนให้ฉันต้องปล่อยวาง
ฉันเห็นพี่แอนท์ทนทุกข์ทรมาน
กับสภาพร่างกายที่เริ่มไม่เหมือนเดิม ไปทีละนิด ทีละนิด
ทุกครั้งที่เห็นพี่แอนท์ทรมาน ฉันใจแทบขาดทุกครั้ง
ลูกเจ็บเท่าไหร่ แม่เจ็บกว่าลูกร้อยเท่าพันเท่า 

ตัวฉันเอง ฉันไม่เหนื่อย ฉันเต็มใจที่จะดูแลพี่แอนท์เสมอ
ฉันไม่เคยรังเกียจพี่แอนท์เลย ฉันรักพี่แอนท์ 
แต่ฉันสงสารพี่แอนท์ที่เขาต้องทรมาน
เขาไม่ไหว แต่เขาก็ฝืนอยู่เพื่อฉัน  
เพราะคำพูดของฉัน ที่บอกกับเขาว่า ไม่ให้เขาทิ้งฉันไป
เขาเดินมาอ้อนฉัน มานอนใกล้ ๆ ฉัน ด้วยท่าทางที่อ่อนแรงเต็มที

หนึ่งสัปดาห์ก่อนที่เขาจะจากฉันไป 
ฉันบอกพี่แอนท์ว่า 
"พี่แอนท์ครับ แม่ตัดสินใจแล้วนะ อะไรก็ได้ แม่ขออย่างเดียว
ขอให้พี่แอนท์ไม่ทรมาน ถ้าพี่แอนท์จะอยู่ พี่แอนท์ต้องอยู่แบบไม่ทรมาน
ถ้าพี่แอนท์อยู่แล้วต้องทรมานแบบนี้
พี่แอนท์ไม่ไหว พี่แอนท์ก็ไม่ต้องฝืนแล้วนะ
แม่อยู่ได้ แม่จะอยู่ให้ได้ แม่รักพี่แอนท์นะครับ"

ระยะเวลา 14-15 ปี ที่ผ่านมา 
ฉันอยู่กับแอนท์มาโดยตลอด เราไม่เคยห่างกันเลย เราอยู่ด้วยกันทุกวัน
เราเจอหน้ากันทุกวัน ฉันบอกรักเขาทุกวัน กอดหอมเขาทุกวัน
ตั้งแต่เขายังเด็ก จนเขาโตเป็นหนุ่ม และเข้าสู่วัยผู้ใหญ่
ล่วงเลยมาจนถึงวัยชรา จวบจนวันสุดท้ายในชีวิตของเขา
แม้แต่วันตายของเขา ฉันก็ยังคงบอกรักเขาและกอดหอมเขา
เหมือนอย่างที่เคยทำมาในทุก ๆ วัน

วันสุดท้ายในชีวิตของเขา ฉันกระซิบบอกข้างหูเขาว่า
"แม่รักพี่แอนท์นะครับ พี่แอนท์ไม่ต้องกลัวนะลูก
พี่แอนท์หลับนะ แม่จะอยู่กับพี่แอนท์ตรงนี้ นอนนะลูกนะ
พี่แอนท์ไปรอแม่ด้วยนะครับ วันสุดท้ายในชีวิตของแม่
พี่แอนท์ต้องมารับแม่ด้วยนะครับ อย่าให้แม่ต้องไปคนเดียว
มาหาแม่นะ มารับแม่ด้วย แล้วเราเจอกันนะครับ"

ฉันอยู่กับเขาจวบจนวินาทีสุดท้าย
ฉันเห็นเขามาตั้งแต่เขายังอยู่ในท้อง วันที่เขาเกิดมาลืมตาดูโลก
วันที่เขาเติบโต วันที่เขาแก่ชรา วันที่เขาล้มป่วย
และวันที่เขาตายจากฉันไป 

เป็นการทำใจที่ยากลำบากเหลือเกิน
ที่จะต้องยอมรับว่า"ฉันได้เสียเพื่อนที่ดีที่สุดไปแล้วตลอดกาล"

นับจากพ่อน้อย พ่อบุญธรรมของฉันแล้ว 
นี่นับเป็นครั้งที่สอง ที่การจากลาด้วยความตาย
ทำให้ฉันเจ็บปวดแสนสาหัสเหลือเกิน
เหงาจนบรรยายไม่ถูก 
เหมือนโลกแตกสลาย เหมือนฉันจะอยู่ไม่ไหว
เหมือนฉันฝืนตัวเอง ฝืนร่างกายให้อยู่ต่อ
ทั้งที่หัวใจแตกสลายไปแล้ว

แม่รักพี่แอนท์มากนะครับ
ชีวิตที่ไม่มีหนูให้กอดให้หอม มันเหงามาก
อยากกอด อยากหอมหนูทุกวันเลยนะ
แม่บอกหนูอยู่ทุกวันว่า แม่รักหนู เพราะหนูเป็นเด็กดี
แม่รักหนูมาโดยตลอด ตั้งแต่เด็กจนโต
ลูกจะแก่ไปมากกว่านี้ แม่ก็ยังจะรักลูกตลอดไป
แม่ทำตามสัญญาแล้ว แม่ไม่เคยทิ้งลูกเลยแม้สักครั้งเดียว

ขอบคุณที่หนูเกิดมาอยู่เป็นเพื่อนแม่เกือบ 15 ปี
แม่มีความสุขทุกวัน แม่ไม่เคยเหงาเลย เมื่อมีหนูอยู่เคียงข้างแม่

แม่รักหนูนะ ไจแอนท์
แม่ขอให้หนูมีความสุข ไม่เจ็บ ไม่ทรมานร่างกายอะไรอีก
และแม่หวังว่า หนูจะยังคงจดจำแม่ได้ อย่าลืมแม่นะครับ
สัญญากับแม่นะว่า"เราจะได้เจอกันอีก หนูต้องมารับแม่ด้วยนะ"

แม่รักลูกนะครับ 

แม่ขอโทษที่ในวันนี้ แม่ก็ยังคงมีน้ำตาอยู่ 
แม่จะพยายามเข้มแข็งนะครับ แม่รักหนูนะ ลูกชายของแม่


ภาพนี้ เป็นภาพเมื่อ 15 ปีที่แล้ว
เมื่อตอนที่พี่แอนท์อายุได้ 1 เดือน 




ภาพนี้เป็นภาพตอนที่เขาเป็นผู้ใหญ่แล้ว นานแล้วนะ น่าจะสัก 8-9 ปีที่แล้ว เขาชอบถ่ายรูปกับฉันมาก
ไม่ว่าเขาจะกำลังวิ่งเล่นหรือทำอะไรอยู่ แต่ถ้าฉันเรียกเขาให้มาหา เขาต้องรีบมาหาฉันทันที





ภาพนี้เป็นภาพเมื่อเดือนสิงหาคมที่ผ่านมา ที่เขาเริ่มล้มป่วยลง
ฉันไปนอนเฝ้าเขาจนดึกดื่นทุกคืน ตีหนึ่งตีสองตลอด 
ไปนั่งหลับในห้องเขา เขาก็มองฉันหลับ พอฉันสะดุ้งตื่น ฉันก็บอกเขาว่า"ไม่รู้ใครมาเฝ้าใคร"




ภาพนี้เป็นภาพวันสุดท้ายในชีวิตของเขา วันที่ 25 สิงหาคม 2563
เขาไม่อยู่แล้ว แต่ฉันก็ยังคงกอดเขา หอมเขา
ฉันรักเขา ไม่อยากฝังเขาเลย อยากเก็บเขาเอาไว้ แต่ก็ทำแบบนั้นไม่ได้ ต้องฝัง 
ต้องทำให้สมบูรณ์แบบที่สุด เลี้ยงดูเขามาตั้งแต่เกิด จวบจนวันตาย เกือบ 15 ปี
ตอนมีชีวิตอยู่ ทำดีกับเขาทุกวัน ตอนตาย ก็ต้องทำให้จบสมบูรณ์แบบ





หลายคนกล่าวชื่นชม ที่เลี้ยงดี เลี้ยงจนอายุยืน 14-15 ปี เป็นไปตามอายุขัย
ฉันเองก็ภูมิใจในตัวเองเหมือนกัน 
แต่ถ้าเป็นไปได้ ก็อยากต่อเวลาให้เขาอีกสักหน่อย เป็นปีหน้า ก็คงจะดี
แต่มันก็เป็นไปไม่ได้แล้ว

ทุกวันนี้ ไปหาเขาที่หลุมทุกวันเลย คิดถึงเขา 
ไปรดน้ำต้นไม้ ต้นมะลิ บอกกับเขาว่า"ขอให้มะลิของพี่ป๋าเจริญงอกงามนะครับ"




รักและคิดถึงเขามาก ไปบอกรักเขาทุกวันเลย ไม่รู้ว่าเขาจะรู้หรือเปล่า
แต่ตอนที่เขายังมีชีวิตอยู่ เขารู้ว่าฉันรักเขามาก
ฉันทำดีกับเขาทุกวันมาโดยตลอดเกือบ 15 ปี

ไหนใครบอกว่า เมื่อยามมีชีวิตอยู่ให้ทำดีต่อกัน เมื่อตายจากกันไป จะได้ไม่ต้องเสียใจภายหลัง
แต่ทำไม ฉันยังรู้สึกเสียใจอยู่ทุกวันที่เสียแอนท์ไป ทั้งที่ฉันเองก็ทำดีกับแอนท์มาโดยตลอด
ไม่เคยมีสักครั้ง ไม่เคยมีวันไหนหรือช่วงเวลาไหน ที่จะไม่ทำดีกับเขาเลย
ทำดีกับเขาทุกวัน กอดหอมเขาทุกวัน ไม่เคยทอดทิ้งเขาเลย ต้องเห็นหน้ากันทุกวัน
ทั้งที่ตอนมีชีวิตอยู่ ก็ทำดีให้กันขนาดนี้ ก็ไม่รู้ทำไม ฉันถึงยังเสียใจกับการสูญเสียเขาไป

มันเหงา มันว่างเปล่า มันแปลก ๆ 
เคยอยู่ด้วยกันมาเกือบ 15 ปี
จู่ ๆ บางสิ่งบางอย่างก็หายไป มันเลยรู้สึกแปลก ๆ

ฉันเอง ก็พยายามทำใจให้ได้ในทุก ๆ วันที่ตื่นขึ้นมา
ฉันก็คิดมาตลอดนะว่า สักวันนึง เราก็ต้องตายเหมือนกัน 
อดทนอีกหน่อย เราก็จะได้เจอกันแล้ว 

แต่คนที่อยู่เพื่อคิดถึง มันก็รู้สึกเจ็บปวดเหลือเกิน

ตอนนี้ ฉันยังเหลือแมวที่ต้องดูแลอีก 12 ตัว
แมวแก่ 2 ตัว แมวหนุ่มสาวอีก 10 ตัว

ความรู้สึกก็ยังคงเป็นเหมือนเดิม ที่แบ่งออกเป็นสองอย่าง
เมื่อเห็นแมวแก่ ก็รู้สึกหวาดกลัวอนาคต
ไม่อยากให้วันแห่งการจากลา เดินทางมาถึงเลย
ไม่อยากเสียน้ำตา ไม่อยากเจ็บปวดทรมานแบบนี้อีกแล้ว 

และเมื่อเห็นแมวหนุ่มสาว ก็คิดอีกแบบนึงคือ 
กลัวตัวเองจะมีอายุไม่ยืนยาวพอที่จะอยู่ดูแลพวกมัน เพราะฉันป่วย ไม่ค่อยแข็งแรงเท่าไหร่

แต่ว่า ... ไม่ว่ายังไง ฉันก็จะต้องฝืนอยู่เพื่อพวกมัน
ฉันจะอยู่กับพวกมันให้ครบทุกตัว ไม่ว่าตัวไหนจะเป็นตัวสุดท้ายก็ตาม 
ฉันก็จะอยู่จนครบอายุขัยของพวกมันทุกตัว

ฉันไม่เลี้ยงเพิ่มอีกแล้ว ฉันเข็ดแล้ว 
เข็ดกับความเจ็บปวดแบบนี้ เข็ดกับความรู้สึกที่ทรมานแบบนี้ 

และเมื่อได้ยินคำพูดของใคร ๆ ที่บอกว่า
"เลี้ยงแล้วก็รัก แล้วก็ผูกพัน"
ฉันก็ยิ่งเจ็บปวด ฉันก็ยิ่งคิด 
"นั่นสินะ มันกินเวลานานหลายปี จนทำให้เกิดเป็นความรัก ความผูกพัน พอถึงวันลาจาก เลยทำใจไม่ได้"

ฉันก็เลยคิดว่า พอหมดพวกนี้แล้ว พวกนี้จากฉันไปด้วยอายุขัยครบทุกตัวแล้ว
ฉันก็ไม่เอาแล้ว ไม่เลี้ยงอะไรอีกแล้ว 

ไม่รัก ก็ไม่เจ็บปวด



สุดท้ายนี้ อยากบอกกับลูกชายสุดที่รักของแม่ว่า
"รักและคิดถึงพี่แอนท์เสมอนะครับ" 132

 

 

Facebook
Twitter

 

 

free counters




Create Date : 16 กันยายน 2563
Last Update : 16 กันยายน 2563 1:17:25 น. 0 comments
Counter : 798 Pageviews.

ชื่อ : * blog นี้ comment ได้เฉพาะสมาชิก
Comment :
  *ส่วน comment ไม่สามารถใช้ javascript และ style sheet
 

somsu4
Location :
กรุงเทพ Thailand

[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 10 คน [?]




はじめまして、私はソムオレンジです。
สวัสดีค่ะ ชื่อ ส้ม ออเรนท์ ค่ะ ^^
Friends' blogs
[Add somsu4's blog to your web]
Links
 

 Pantip.com | PantipMarket.com | Pantown.com | © 2004 BlogGang.com allrights reserved.