๒ กุมภาพันธ์ ๒๕๖๓ // 2020年2月2日 // February 2, 2020


ช้าไปหนึ่งวัน แต่ยังไงก็...
สวัสดีเดือนกุมภาพันธ์ ปี 2020 
อากาศตอนเช้ามืด ดูเหมือนจะค่อนข้างเย็นนิดหน่อย
หรือฉันรู้สึกเย็นอยู่คนเดียว? 

จะซื้อหน้ากากอนามัย ไม่ค่อยมีเลยอ่ะ 
ฉันไม่ได้ซื้อเพื่อมาใส่ป้องกันไวรัสอะไรหรอก
แต่ฉันซื้อเพื่อมาใส่เวลาตักทรายแมว 

ฉันดีใจนะที่เห็นคนไทยส่วนใหญ่ตื่นตัวกันในเรื่องของการป้องกันไวรัส
แต่อันที่จริงแล้ว ก่อนหน้าที่จะมีไวรัสอะไรนี่
ฉันว่าก็ควรจะรักษาสุขอนามัยกันตั้งแต่แรกแล้วด้วยซ้ำ
เป็นหวัด ไอจาม ก็ควรใส่หน้ากากอนามัยกันตั้งนานแล้ว 
ฉันถือว่าเป็นมารยาททางสังคมอย่างหนึ่งนะ

เมื่อก่อน ก่อนที่จะมีข่าวไวรัส
ฉันเห็นประจำ คนไอจาม ไม่เคยใส่ผ้าปิดจมูก
ฉันไม่เคยทำแบบนั้นเลย ถ้าฉันเป็นหวัด ฉันใส่ผ้าปิดจมูกตลอด
เพราะกลัวตัวเองจะไปแพร่เชื้อโรคให้คนอื่น
ฉันเป็นคนที่ค่อนข้างเกรงใจคนอื่นเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ตั้งแต่จำความได้

นอกจากการใส่หน้ากากอนามัยแล้ว 
ฉันก็เซฟตัวเองทุกครั้ง ด้วยการล้างมือก่อนหยิบจับอาหาร 
ไม่กินอาหารร่วมช้อนกับใคร ใช้ช้อนกลางตลอด 
ไม่ดื่มน้ำร่วมกับใครด้วย
กลายเป็นว่าการที่ฉันทำแบบนั้น ฉันถูกมองว่าเป็นคนเรื่องมาก 
โดนมองว่าเว่อร์ อนามัย 555555555555555
ก็ฉันติดนิสัยพ่อมา พ่อของฉัน ทำยิ่งกว่าฉันอีก ไม่อยากจะคุย 
ที่ฉันทำน่ะ ยังน้อยนะ
พ่อฉันอ่ะ ล้างทุกนิ้ว ล้างมือยันข้อศอก กว่าจะได้กินข้าวแต่ละที 55555555

พ่อฉันเป็นคนอนามัยยิ่งกว่าฉันอีก ใคร ๆ ก็รู้ดีว่าพ่อเป็นคนที่อนามัยมาก
ฉันนะ เมื่อก่อน บางทีบางครั้ง ยังพอหยวน ๆ
แบบว่า... เกรงใจคนอื่น กลัวเขาหาว่าเราหยิ่ง กลัวเขาจะว่าเราเรื่องมาก
ฉันก็เลยกิน ๆ ไป อะไรทำนองนั้น แต่กินนิดเดียว
พ่อพูดเบา ๆ กระซิบข้างหูฉัน "ลูกส้ม!! กินทำไม?"
ฉันบอก "ไม่เป็นไรหรอกพ่อ กินนิดเดียว เกรงใจเขา"

แต่รู้มั้ย แค่นิดเดียว ก็ทำให้ติดหวัดได้
เพราะเชื้อโรค เชื้อหวัดเนี่ย มันติดต่อกันได้ผ่านน้ำลายและละอองจากการไอ
เพราะฉะนั้น เพียงแค่นิดเดียว ถ้าไม่ระวัง ก็ติดหวัดแล้ว
โดยเฉพาะฉันที่เป็นคนภูมิคุ้มกันต่ำ นิดหน่อยก็ทำให้ติดหวัดได้ง่ายกว่าคนอื่น
อาจเป็นเพราะตอนเด็กฉันเคยมีโรคประจำตัวคือเป็นโรคหอบมั้ง 
แต่ก็ไม่รู้ว่าตอนนี้ยังเป็นอยู่หรือเปล่า ไม่น่าจะเป็นแล้วมั้ง คงหายแล้วล่ะ 
ไม่งั้นคงจะเลี้ยงแมวเยอะขนาดนี้ไม่ได้หรอก 5555555555555

เดี๋ยวนี้ ฉันกลายเป็นพ่อของฉันแล้ว
คือเรื่องมากตามพ่อ อนามัยตามพ่อ 555555555555
เดี๋ยวนี้หยิ่งแล้ว ไม่กินอะไรทั้งนั้น ใครให้กินอะไร ก็ไม่ค่อยกิน
ไม่เกรงใจอะไรใครทั้งนั้น
เรื่องของเรื่องคือขี้เกียจกิน ขี้เกียจเคี้ยว 5555555555 
กินยังขี้เกียจ คิดดู 

นอกจากเรื่องไอจาม เป็นหวัด ควรใส่หน้ากากอนามัยแล้ว
อีกเรื่องนึง ฉันคิดว่าก็ควรมีมารยาทเช่นกันคือเรื่องสูบบุหรี่
ฉันรับไม่ได้ ฉันจะไม่เข้าใกล้คนที่สูบบุหรี่อย่างเด็ดขาด
เพราะฉันแพ้ควันบุหรี่ ถ้าได้กลิ่น เหมือนอาการหอบจะกำเริบ 
เหมือนจะหายใจไม่ออก ปวดหัวอย่างบอกไม่ถูก

ถ้าฉันเห็นหรือจำเป็นต้องเดินผ่านคนที่สูบบุหรี่
ฉันจะกลั้นหายใจและรีบเดินอย่างไวที่สุดเท่าที่จะทำได้
ฉันไม่ยกมือขึ้นมาปิดจมูก ด้วยเหตุผลคือไม่กล้า 
แต่ถ้าเป็นพ่อ พ่อยกมือขึ้นมาปิดจมูกและทำหน้าไม่พอใจ
ไม่จบแค่นั้น พ่อเดินไปบอกกับคนที่สูบบุหรี่อีกว่า
"คุณจะมาสูบบุหรี่ตรงนี้ได้ยังไง? มันไม่ถูกต้อง!!"
แล้วได้ผลทุกครั้งนะ ทุกคนคือทำหน้าตาไม่พอใจ แต่ก็ต้องหยุดสูบและทิ้งบุหรี่ทันที
พ่อมีความกล้ากว่าฉันเยอะ 55555555555555
อย่างว่าแหละ ตอนนั้นพ่อแก่แล้ว ใครจะกล้าทำคนแก่
ใครก็อย่าไปเลียนแบบพ่อฉันล่ะ ฉันยังไม่กล้าเลย กลัวมีเรื่อง 
ฉันเป็นคนที่ชอบอยู่สงบ ๆ ซะด้วย ไม่ชอบมีเรื่องมีราวกับใคร ชอบอยู่เงียบ ๆ 

ฉันไม่ชอบเลยคนที่สูบบุหรี่ แล้วก็คนที่ดื่มเครื่องดื่มมึนเมาด้วย
ฉันไม่ได้บอกว่าคนที่สูบบุหรี่หรือดื่มเครื่องดื่มมึนเมาจะเป็นคนดีหรือไม่ดีอะไรนะ
แต่สิ่งที่จะบอกก็คือฉันจะไม่อยู่ใกล้คนที่สูบบุหรี่และดื่มเครื่องดื่มมึนเมาอย่างเด็ดขาด
ฉันไม่ชอบจริง ๆ ฉันไม่สามารถอยู่ร่วมกับคนแบบนี้ได้
แค่ 5 วินาทีที่อดทน ก็มากเกินพอแล้ว
อย่างการดื่มเครื่องดื่มมึนเมาเนี่ย ที่ไม่ชอบก็เพราะว่า
จะทำให้คน ๆ นั้นน่ะขาดสติ ทำในสิ่งที่ไม่ควรทำ พูดในสิ่งที่ไม่ควรพูด
และเป็นสาเหตุหลัก ๆ เลยของการทะเลาะวิวาทและอุบัติเหตุ

แล้วอีกอย่าง พ่อฉันก็เป็นคนที่ไม่สูบบุหรี่ ไม่ดื่มเครื่องดื่มมึนเมาทุกชนิด
ฉันก็เลยมีพ่อเป็นแบบอย่างในเรื่องนี้ 
แน่นอนว่า ฉันพูดถึงพ่อบุญธรรมของฉันนะ
ซึ่งเขาก็ไม่ได้อยู่แล้ว ไม่ได้อยู่บนโลกใบนี้มานานมากแล้ว
ทั้งพ่อและแม่บุญธรรม ทั้งสองคนเลย 

ส่วนเรื่องไวรัสเนี่ย เดี๋ยวก่อน ชื่อไวรัสอะไรนะ? ไวรัสโคโรน่า
นั่นแหละ ฉันไม่ค่อยกลัวเท่าไหร่
เพราะฉันไม่ได้ไปอยู่ในที่ที่สุ่มเสี่ยงหรือในสถานที่ที่มันแออัดด้วยแหละ
แล้วอีกอย่างนึง เกี่ยวกับเรื่องโรคติดต่อเนี่ย
ฉันมั่นใจว่าฉันดูแลตัวเองได้เป็นอย่างดีสำหรับเรื่องนี้ 
ฉันก็เลยไม่ได้กลัวอะไร 

แต่เรื่องสุขภาพอย่างอื่น ยังดูแลไม่ดีพอ 555555555555555
หมายถึง โรคที่เกี่ยวกับตัวเอง ปัญหาสุขภาพที่เกิดขึ้นจากตัวเอง
ฉันยังดูแลตัวเองได้ไม่ดีพอ 
แต่เรื่องโรคติดต่อ ฉันค่อนข้างมั่นใจว่าฉันสามารถปกป้องตัวเองได้  






เปลี่ยนเรื่องบ้างดีกว่า
ยามะพีหรือชื่อเล่นของเขาจริง ๆ ก็คือโทโมะ
ชื่อยามะพี คือชื่อในวงการบันเทิง ชื่อที่เป็นที่รู้จัก
แต่ชื่อเล่นจริง ๆ ของเขาคือโทโมะ
นั่นแหละ เขาก็อัพเดทไอจีเรื่อย ๆ ก็เข้าไปดูกันได้
ส่วนฉันก็ยังไม่มีไอจีอยู่ดี 555555555555555555

ถ้าฉันมีไอจี ฉันก็คงไม่โพสรูปหน้าตัวเองหรอก
ไม่เอาอ่ะ ช่วงนี้โทรม แก่ ไม่ค่อยได้ดูแลตัวเอง
2-3 ปีหลังมานี้ ฉันติสท์เกินไป 55555555555555
อันที่จริง ก็เป็นคนติสท์มานานแล้วนะ
แต่ 2-3 ปีหลังมานี้ อาการหนักมาก 

เพราะฉะนั้น ถ้าฉันสมัครไอจี ฉันก็จะไม่โพสรูปหน้าตัวเอง
ฉันคงจะโพสรูปหมาแมวของฉันอย่างเดียว 
ฉันก็อยากสมัครไอจีนะ ไม่ใช่ว่าจะเอาไว้ติดตามยามะพีอย่างเดียวหรอก
ฉันจะเอาไปติดตามเอเดน อาซาร์ด้วย

เมื่อคืนนี้ อาซาร์ก็ไม่ได้ลงเล่นอีกแล้ว 
ถามว่า อาซาร์ยังจำเป็นอยู่มั้ย? สำหรับทีมเรอัลมาดริด
แล้วแมตช์เมื่อคืนนี้ ดันชนะด้วยนะ เซ็งมาก 
อุตส่าห์สาปแช่งให้แพ้ 5555555555555
เผื่อจะได้เห็นคุณค่าของอาซาร์บ้าง 
เบื่อ คิดถึงอาซาร์จะแย่อยู่แล้ว



พูดถึงการติดตามไอจี ก็นึกถึงการติดตามช่องยูทูป
ฉันโคตรเชยเลย กดอะไรไม่ค่อยเป็น 55555555555555
ก็พยายามที่จะฝึกฝนนะ 
ฝึกฝนความทันสมัย 5555555555555

ถามว่าฉันอายมั้ย?
ตอบเลยว่าไม่อาย 555555555555555
เพราะเป้าหมายในชีวิตของฉัน ฉันไม่ได้อยากใช้ชีวิตอยู่ในสังคมเมืองอยู่แล้ว
อีกนิดเดียว ฉันก็ใกล้จะไปอยู่ป่า อยู่เกาะแล้ว 5555555555
ฉันบอกเลยว่า ถ้าฉันเป็นผู้ชาย วันนี้ฉันคงไม่มานั่งเขียน blog แบบนี้แล้วนะ
หรือไม่ ถ้าฉันไม่ได้เลี้ยงหมาเลี้ยงแมวเยอะแบบนี้ 
วันนี้ ตอนนี้ ฉันคงไม่ได้มาเขียน blog อยู่แบบนี้แล้ว
ฉันคงจะตัดขาดจากทุกสิ่ง ไม่อยากรับรู้อะไร
ไม่ท่องอินเตอร์เน็ตอะไร ไม่รู้เรื่องอะไรทั้งนั้น
นาน ๆ ถึงจะโผล่มารู้เรื่องอะไรกับเขาสักที 
ฉันอยากมีชีวิตแบบนั้นมาก ๆ เพราะฉันอยากพักสมอง พักความคิด

มันไม่มีอะไรผิดหรือถูกนะ 
เพียงแต่ว่าเป้าหมายในชีวิตของคนเรามันแตกต่างกันก็เท่านั้นเอง
ความชอบก็แตกต่างกัน ฉันชอบของฉันแบบนี้ 
ฉันชอบที่ที่มันสงบ ฉันชอบอะไรที่เข้าใจง่าย 
เรื่องง่าย ๆ ไม่ซับซ้อน กินง่าย อยู่ง่าย สบาย ๆ ผ่อนคลาย

ไม่รู้สิ!! อาจเป็นเพราะฉันไม่เคยรวยมั้ง 
ฉันก็เลยไม่คุ้นชินกับการที่ต้องใช้ชีวิตที่หรูหราและทันสมัย
ไม่ชินกับพิธีรีตรอง หรืออะไรก็ตามที่มันยุ่งยากและซับซ้อน
ฉันชินแต่ความกลาง ๆ ค่อนไปทางจน 555555555555
ฉันก็เลยกลายเป็นใช้ชีวิตแบบอะไรก็ได้ที่ง่าย ๆ ไม่ต้องวุ่นวายมาก
คือถ้าฉันรวย ฉันอาจจะชิน ฉันอาจจะชอบชีวิตแบบนั้นก็ได้ หรูหราและทันสมัย
แต่ว่า... ฉันก็คงจะไม่ชินแล้วแหละ ฉันใช้ชีวิตแบบเรียบง่ายมาสามสิบกว่าปีแล้วนะ 
จะให้เปลี่ยน ก็คงทำไม่ได้แล้ว
ชั่วครั้งชั่วคราวน่ะ พอทำได้ แต่ตลอดไป ตลอดชีวิตนั้น ฉันทำไม่ได้จริง ๆ



ฉันชอบอะไรที่เรียบง่าย ผ่อนคลาย สบาย ๆ
ฉันไม่อยากฝืนตัวเอง จนทำให้ตัวเองรู้สึกอึดอัด
ฉันเคยนะ พยายามที่จะฝืนตัวเอง
พยายามที่จะให้ตัวเองเป็นใครก็ไม่รู้ เพื่อทำให้คนอื่นยอมรับ 
สุดท้าย ยิ่งพยายามเท่าไหร่ ฉันยิ่งอึดอัดมากขึ้นเท่านั้น
แล้วกลายเป็นกดดันตัวเองอีก เครียดอีก 55555555555555
จริงนะ พอเครียด แล้วฉันก็จิตตก 
เครียดที่แบบว่า "เฮ้ย!! ทำไมฉันไม่เหมือนเขา ฉันอาย"
อะไรทำนองนั้น 5555555555555

2-3 ปีหลังมานี้ ฉันก็เลยติสท์มากเลย ติสท์สุด ๆ 5555555555
อีกอย่าง ฉันก็เป็นประเภทที่...
เอ่อ... ไม่อยากเขียนเลย กลัวคนอ่านจะเครียด 
ฉันเป็นประเภทที่ปลงตกได้ง่ายมาก 
ฉันคิดวนเวียนอยู่ในหัวตลอด"เกิด แก่ เจ็บ ตาย"อะไรทำนองนั้น
ฉันก็เลยคิดว่า ฉันใช้ชีวิตให้มีความสุขตามแบบฉบับของตัวเองดีกว่า
เพราะคนเราเกิดมาแค่ครั้งเดียว จะตายวันไหนก็ไม่รู้
แล้วเราจะมีความสุขเหรอ ถ้าถึงวันตายของเราจริง ๆ
แล้วเรามานั่งนึกย้อนดูชีวิตทั้งหมดที่ผ่านมาของเรา
ว่าเราไม่ได้ใช้ชีวิตเพื่อเป็นตัวของตัวเองเลย
เราทำตามคนอื่น ๆ เพื่ออยากให้คนอื่นยอมรับ เพื่อให้ชีวิตตัวเองเหมือนคนอื่น
เพื่อขอให้มีที่ยืนในสังคม แต่ชีวิตเรากลับไม่มีความสุขเลย 
สุดท้ายวันตายก็ต้องมานั่งเสียดายว่า
ทำไมที่ผ่านมาฉันไม่ใช้ชีวิตอย่างที่ฉันอยากจะใช้
แล้วฉันก็ตายไปด้วยความรู้สึกนั้น ฉันคงตายอย่างไม่มีความสุขนะ 555555555555 

เพราะการใช้ชีวิตของคน ๆ นึง มันไม่มีอะไรผิดหรือถูกเลย 
ตราบใดที่เราไม่ได้มีชีวิตเพื่อสร้างความเดือดร้อนให้คนอื่น
แล้วทำไมฉันต้องสนใจอะไรด้วย? 
คนที่ฉันควรจะสนใจ ควรจะทะนุถนอมความรู้สึกให้มากที่สุด
นั่นก็คือตัวฉันเอง ไม่ใช่เหรอ?

เวลาบนโลกใบนี้สำหรับตัวเอง ฉันก็ไม่รู้ว่ามันจะมีเหลืออีกมากหรือน้อย
ฉันก็เลยคิดว่า ฉันควรให้ชีวิตของฉันมีความสุข 
ใช้ชีวิตอย่างที่เราอยากจะเป็น โดยที่ไม่ได้ทำให้ใครเดือดร้อน
ไม่ต้องแคร์ ไม่ต้องอาย ไม่ต้องเครียด ไม่ต้องคิดมาก ไม่ต้องกังวล
ถ้าเราจะทำอะไรเปิ่น ๆ ไปบ้าง แต่นั่นมันก็คือตัวของเรา
แล้วมันเดือดร้อนใครหรือเปล่า ถ้ามันเดือดร้อน อย่าไปทำ
แต่ถ้ามันไม่ได้เดือดร้อนใคร ก็ทำได้


ไปดีกว่า
รู้สึกฉันจะเขียนอะไรปะปนกันไปหมดแล้วเนี่ย