greeeeeeeeeeeeeeeeeeet


ดาวเจิมประจำบล็อกนี้หลับแล้วสิท่า อิอิ

ดิฉันมาเองถ้างั้น

โอ้ว... วันนี้ดาวเจิมทำแฮตทริกได้ด้วยแฮะ...เยี่ยมๆ ปรบมือให้จ้า...

Greeeeeeeeeeeeeeeeeet มากรี๊ดก่อนไปนอน พลาดเจิมเลยอ่ะหมาเฝ้าแล็บเพื่อนยาก ไม่เป็นไร ha ha ha

เสียงเหมือนอัดจากในผับเลย มันก้องๆ จังคุณก๊อป

มีหลายเพลงแต่ละเพลงก็ แบ่งไปเพื่อนแต่ละกลุ่ม แล้วแต่ประสบการณ์ว่า มีเหตุการณ์อะไรเกิดขึ้น

อย่างเพลง เราและนาย ของโลโซ เพื่อนที่สนิทกันในกลุ่มตั้งกะเรียนชอบร้องกันมากๆ ร้องบ่อย เจอหน้ากันร้องกันทุกครั้ง ก่อนพับวงกลับบ้าน ร้องเพลงนี้บอกให้รู้ว่า "เห้ย มีเรา มีนาย เพื่อนไม่ทิ้งกัน" ยิ้มให้กันแล้วก็ตบไหล่แยกย้ายกันกลับบ้านนอน (ซึ้งเนอะ อิอิ)

โห up blog แระ

เร็วจังอ่ะ

เค้ายังไม่ได้ up blog เลยอ่ะ

ตอนนี้เค้าเข้ามาเล่นเน็ตอยู่ห้องสมุดหละ แต่เดี๋ยวก็จะไปแระ


แวะเข้ามาทักก่อน

แล้วจะเข้ามาอีก

ไปน๊า

สู้ ๆ สู้ตาย

ชอบรูปประกอบบลอกคุณก๊อบอีกแล้วอ่ะ

เพลงนี้ไม่เคยฟังแฮะ ส่วนเพลงที่ฟังแล้วนึกถึงคนอื่นน่ะ มีอยู่เยอะแยะเลย บางเพลงมันตรงกะชีวิตเราช่วงนั้นมากๆ จนคิดว่าคนแต่งเค้าเอามาจากชีวิตเราแน่ๆเลย

อะแฮ่ม ... มาเม้นท์อย่างเป็นทางการ (กว่าจะมา - -")


หวัดดีวันเด็กจ้ะก๊อบแก๊บ

นี่มันบล็อกหลอกเช็คอายุใช่มั้ยเนี่ย 555 เล่นถามหาเพลงเก่ากันแบบนี้เลยนะตัวเอง ... ตะีกี้ก็นั่งนึกอยู่นานว่ามีเพลงอะไรที่ฟังแล้วนึกถึงใครบ้าง (คือถ้าได้ยินเพลงนั้นอยู่แล้ว มันก็ไม่ต้องนึกอ่ะนะ) ยิ่งเราเองฟังเพลงไม่ค่อยจะเหมือนใครมาแต่ไหนแต่ไรด้วยสิ แต่ก็ยังอุตส่าห์นึกออกตั้งสามเพลง อิอิ

เพลงแรกเลยคือ Wooden Heart ของ Elvis ... ฟังแล้วนึกถึงเพื่อนสนิทสมัยประถม ตอนนั้นครูให้หาเพลงภาษาอังกฤษมาร้องกันคนละเพลงเพื่อเก็บะคะแนน แล้วเพื่อนเราเค้าเลือกเพลงนี้ เอามาซ้อมร้องให้เราฟังทุกวันเลย (เคยเล่าไว้ในบล็อกเราทีนึง ก๊อบแก๊บก็เคยอ่านแล้วนี่เนอะ ^^)

เพลงต่อมาคือ "หลับตา (โต๋)" ... ตอนนั้นอยู่มอสาม เพลงนี้กำลังดัง เพื่อนชื่อพรเพ็ญเขียนเนื้อเพลงนี้ใส่ไว้ในสมุดเฟรนชิป พร้อมเขียนกำกับประมาณว่า "ถ้าไม่รู้จักเพลงนี้ ก็ไปหาคนมาร้องให้ฟังซะนะ" ที่เขียนอย่างนั้นก็เพราะคุณเธอคิดว่าเราไม่ค่อยรู้จักเพลงประเภทนี้ หารู้ไม่ว่าที่บ้านมีนูโวทุกชุด (แม่ชอบ )

ส่วนเพลงที่สามคือ "รักเธอ" ของพี่ฟอร์ด ... ได้ยินเพลงนี้แล้วไม่ได้นึกถึงใครแบบเฉพาะเจาะจง แต่นึกถึงบรรยากาศการเรียนพิเศษกับอ.ปิงตอนอยู่มอหก อาจารย์เขาชอบเปิดเพลงนี้ตอนพักน่ะ สมัยนั้นเราไปเรียนที่ันั่นกับกลุ่มเืพื่อนสนิท หนุกหนานมาก นั่งรถไฟไปกัน ... หลังรร.เราเป็นสถานีรถไฟสามเสนไง พวกเราก็ขึ้นจากที่นั่น ไปลงหัวลำโำพง เดินไปอีกหน่อยก็ถึงบ้านอ.ปิงละ สบายเลย ประหยัด รถไม่ติดด้วย

ก๊อบแก๊บรู้จักอ.ปิงมั้ย (สมัยก่อนเคยไปเรียนพิเศษที่ไหนหรือเปล่าน่ะ หรือว่าเก่งอยู่แล้ว เลยไม่ต้องเรียน ^^) ยุคที่เราไปเรียน อาจารย์เขามีที่สอนพิเ๋ศษที่เดียว คือที่บ้านของเขา แล้วก็มีสองห้อง ห้องนึงเห็นอาจารย์จริงๆ อีกห้องดูจากวิดิโอวงจรปิดเอา เด็กไปเรียนกันเยอะเลยล่ะ แต่สมัยนี้ยิ่งกว่านั้นอีก มีสาขาไปต่างจังหวัดเหนือใต้ออกตกเลยนะ ใช้วิดิโอลูกเดียว ตัวอาจารย์เองสอนอยู่แต่ที่แถวหัวลำโำพงเหมือนเดิม คล้ายๆวิชาเคมีของอาจารย์อุ๊ยังไงยังงั้น ... ระบบเอ็นท์แบบใหม่ๆ (หลังรุ่นพวกเรา) ที่บอกว่าจะช่วยลดการเรียนพิเศษลงได้ จริงๆก็ไม่เห็นเป็นอย่างนั้นเลยสักนิดเนอะ

โอว เขียนไปเขียนมารู้สึกว่า บล็อกนี้เป็นบล็อกระลึกความหลังจริงๆด้วยอ่า ... เด็กชายก๊อบแก๊บล่ะ มีเพลงอะไรที่ทำให้นึกถึงใครบ้าง เล่าสู่กันฟังบ้างสิจ๊ะ อิอิ ^^

เทคแคร์เน้อ แต่งตัวอุ่นๆด้วยนะตัวเอง


ป.ล. เอาคำขวัญวันเด็กมาฝาก
"ฉลาดคิด จิตบริสุทธิ์ จุดประกายฝัน ผูกพันรักสามัคคี"

มีหลายเพลงอยู่เหมือนกันค่ะ ที่ฟังแล้วคิดถึงใครบางคน
เรียกว่าเป็นแต่ละสมัยได้เลย และก็แน่นอนว่า
แต่ละอารมณ์ด้วย ... มีเพลงๆ หนึ่งเหมือนกัน ที่เวลาร้องแบบ
มั่วๆ ทีไรแล้วคิดถึงเพื่อน และก็ยังมีน้ำตารื้นๆ ด้วยค่ะ
ฟังแล้วคิดถึงช่วงวันเวลาใส่คอซอง .. วิ่งเล่น
หนีเรียกไปกินขนมกับนั่งเม้าท์กันเรือยเปื่อย ... หูยยย
ย้อนกลับไปนานเหมือนกันนะค่ะนั่น .. แต่ก็ยังจำได้อยู่ค่ะ ...



ภาพวันนี้ เห็นแล้วประทับใจจัง นั่งดูตั้งนานแน่ะค่ะ
ก่อนจะเม้นท์ ... บางทีน๊า ภาพบางภาพ
มันมีมนต์นะคะ ตรึงเราเอาไว้นาน ทั้งๆ ที่องค์ประกอบ
มันก็ไม่ได้มีอะไรมากมาย แต่ว่ามันมีความพิเศษในตัว
ที่เราเองก็ยังอธิบายไม่ได้ว่า ทำไมเราถึงชอบ

เพลงเก่า ๆ ฟังเเล้วคิดถึงเพื่อน คิดถึงคนใกล้ตัว ไกลตัวเหรอ ถ้าจะให้ไล่เป็นรายเพลงก็เยอะอ่ะ ชื่อมันผุดออกมาจากความทรงจำราวดอกเห็ดเลย เอาเป็นว่าขอพูดถึงเพลงแรกที่ผุดเข้ามาในหัวข้าพเจ้าเลยก่อนก็แล้วกันนะหมา เฝ้าแล็บเพื่อนยาก

มันก็คือ "Tainted Love" นั่นเอง เพราะเพลงนี้ทำให้เค้าคิดถึงหลายคนไปพร้อมๆกันซึ่งก็คือ แฟนจริงจังคนแรก เพื่อนรักที่ไม่ได้เจอหน้ากันมาแล้วสามปี แล้วก็เพื่อนที่ทำงาน ... ข้ามเรื่องแฟนคนแรกกะเพื่อนรักไปก่อนละกัน เล่าเรื่องเพื่อนที่ทำงานดีกว่าใหม่กว่าสองเรื่องแรกเยอะ แต่มันก็ปีกว่าๆเกือบสองปีแล้วหล่ะ

ที่ทำงานเค้านะจะเน้นกิจกรรม กินเที่ยวหรืออะไรที่ทำร่วมกันค่อนข้างบ่อย ถ้าพวกเราพอหาเวลาได้ลงตัวกัน ไม่ว่าจะเป็นช่วงหน้าเทศกาล หรือทำงานทะลุเป้าอะไรต่างๆ พอมีเวลาเราก็กินดื่มพบปะพูดคุย แล้วปีก่อนน่ะไปฉลองปีใหม่ย้อนหลังพ่วงวาเลนไทน์กัน ก็ลงตัวที่ร้านอาหารกึ่งผับสเปนแห่งหนึ่งในปารีส เค้าก็ไปกันปกติ มีวงดนตรีที่เล่นกีต้าร์หลายๆตัวบรรเลงเพลงแนวสเปน กลิ่นไอออกละตินหน่อยๆ สนุกคึกคักดี ของกินก็เพียบ นั่งกิน ดื่ม เม้าท์ โห่ฮิ้วๆฟังเพลงอะไรไปเรื่อยๆ พอตอนห้าทุ่มวงดนตรีหยุดเล่น เปลี่ยนบรรยากาศมาแบบเธคเลยทีนี้ กลุ่มที่ทำงานเค้าเหมาห้องโถงตรงกลางหน้าเวทีชั้นล่างทั้งชั้นเลย เพราะมากันสามสี่สิบกว่าคนได้ ส่วนชั้นสองชั้นสามก็เป็นแขกกลุ่มอื่นๆ ไฟดิสโก้สีๆเริ่มหมุนวน แต่เค้าก็ยังไม่ได้ออกไปวาดลวดลายอะไรเพราะห่วงกินกะขายเห็ดลม คือกะบางคนเวลาทำงานเห็นแค่หน้าแล้วก็ยิ้มสบตาทักทาย แชทเรื่องงานผ่านระบบในออฟฟิศ แทบจะไม่ได้คุยอะไรกันเลย มีนานๆทีจะบังเอิญได้นั่งกินข้าวกลางวันร่วมโต๊ะก็ได้คุยกันบ้าง พอมาได้พบปะสังสรรค์ในบรรยากาศที่ไม่เกี่ยวกะงานก็ได้คุยกันเยอะขึ้น

เริ่ม ดึกเข้าบวกกึ่มๆ แต่ละคนก็ออกไปเต้นกลางฟอร์กันสุดๆ เสื้อผ้าไรก็ถอดกันทีละชิ้นสองชิ้น ha ha ha อันนี้ไม่เกี่ยวกะติดเรทไรนะ แค่พูดถึงเนคไท เสื้อนอกอะไรที่ใส่แล้วมันอึดอัด เออแม่สาวญี่ปุ่นคนหนึ่งเธอถึงขั้นถอดรองเท้าเลยหล่ะ เต้นไม่สะดวกสะใจคุณเธอ คนอื่นอื่นก็มาชวนเค้าออกไปเต้นนะ เค้าก็ทำท่าอิดๆออดๆ นิดหนึ่งพอเป็นพิธี เอิ๊กๆ แต่พอ Tainted Love ขึ้นเท่านั้นแหละ โหะ โหะ โหะ

... มันจะเป็นคืนที่เค้าไม่ลืมไปตลอดชีวิต... รุ่งเช้าวันต่อมา เพื่อนที่ทำงานแต่ละคนนี่แบบว่ายิ้มปนขำ แล้วก็บอกกับเค้าว่า นึกไม่ถึง เพราะการที่ได้เห็นเค้าเต้นเมื่อคืนก่อนนั้น เป็นเรื่องที่น่าประหลาดใจที่สุดเลยเรื่องหนึ่งที่ได้เกิดขึ้น ha ha ha

พูด แบบนี้แล้วอย่านึกไปเองหล่ะว่าเค้าเที่ยวเก่งหรืออะไรตอนวัยรุ่น(ตอนนี้ก็ ยังรุ่นอยู่จ้า หงิง หงิง) ผับแถวข้าวสารหรือสีลมเนี่ยตะก่อนออกไปเฉลี่ยสามเดือนครั้งสองครั้งเท่านั้น แหละ เธคงานวัดแถวบ้านนอกสมัยเด็กๆก็เคยไปเต้นกะน้องแค่ครั้งเดี๋ยว ซื้อตั๋วเข้าสิบบาทแหนะจำได้แม่น จะว่าไปก็คิดว่าเป็นเรื่องโชคดีของตัวเค้าเองด้วยแหละที่บังเอิญคอไม่แข็ง อย่างแรง ไม่อย่างนั้นหล่ะก็ วีรกรรมออกเกาะที่ฟูลมูนปาร์ตี้ หรือในเธคใจกลางพนมเปญอะไรของเค้าสมัยอายุสิบกว่าๆตอนปลายถึงยี่สิบต้นๆคงมี เรื่องให้น่าจดจำเยอะกว่านี้เป็นแน่

เค้าว่าเรื่องอะไรพวกนี้มันได้เกิดขึ้นสักครั้งหนึ่งในชีวิตคนเราก็โอเคนะ มันเกิดขึ้นแล้ว มันผ่านมาแล้ว มันก็ผ่านไป วันหนึ่งข้างหน้าเอามานั่งนึกยังยิ้มคนเดียวได้อีก ก็อย่างวันนี้เป็นต้นไงหล่ะ ^_^

(ปอลิงกัง) โปสการ์ดตะเองมาละนะ เค้าเพิ่งได้ตะกี้นีแหละ รีบมาเม้นต์เลยก่อนแว่บไปทำอย่างอื่นอีก คงมาถึงตอนเค้าออกไปข้างนอกอ่ะ ก็ตามที่คิดไว้เลย มันไม่สวย ฮ่า ฮ่า ฮ่า พูดตามจริงแหละเพราะตะเองเคยบอกไว้แล้วว่าสีมันไม่ได้สีโปรดเค้า แต่ภาพมันมีความหมายของมันดีทีเดียว เค้าเห็นแล้วทั้งยิ้มทั้งขำ (นั่นก็แสดงว่าเค้าชอบและดีใจ) เค้าขจะเก็บเข้าคลังโปสการ์ดไว้เป็นอย่างดี ขอบใจมากนะหมาเฝ้าแล็บเพื่อนยาก



... อันที่จริงเค้าก็อยากจะเม้าท์เรื่องเพลงบล็อกที่แล้วกะเพลงหน้านี้นะ แต่ว่าเอาไว้ก่อนดีกว่า ไม่อยากสร้างปรากฎการณ์อันน่าต๊กกะใจไปมากกว่านี้ แค่นี้คำว่าเซอร์ไพร้สก็หลุดออกมาจากปากตะเองกะเพื่อนบ้านคนอื่นๆมากพออยู่แล้ว ha ha ha ... ;-)

เค้าเข้าไปเล่นบ้านคุณพี่ทั้งสองเมื่อหัวค่ำแระ แต่ก็ยังตระเวนไม่ทั่วเลยอ่ะ เอาไว้กลับไปเล่นที่โรงเรียนอีกรอบ เนี่ยพึ่งได้จับคอมที่ห้องน้องมัน แต่ก็เล่นได้แป๊ปเดียว เพราะมันก็จะทำงานต่อแระ เค้าเข้ามาเปิดฟังเพลงของตัวเองหลายรอบแระ แต่ยังไม่ได้เม้นเพิ่มอ่ะ ก็เลยเข้ามาเม้นเพิ่มซักนิดก่อน

ทำงานเหนื่อยมาก ๆ ก็ต้องนอนพักให้หายเหนื่อยก่อนน๊าแล้วค่อยออกไปทำงาน (เป็นกะลังใจให้จ้า สู้ ๆ สู้ตาย)

แค่นี้ก่อนน๊า
พรุ่งนี้ต้องรีบทำธุระให้เสร็จ (จะได้มีเวลาเตร่ซักหน่อย )

สู้ ๆ สู้ตาย

เพิ่งเห็นเม้นต์ตะเองอ่ะ เหนื่อยไหม ไปหลับไปนอนไปพักเหอะนะ แต่เค้าน่ะอัพใหม่แล้ว ha ha ha

ไม่ได้กดดันกันนะเพื่อนยาก รู้ใชป่ะว่าเค้าน่ะ นิสัยยังไง อืมเฝ้าบ้านให้เลยละกัน

โฮ่ง โฮ่ง โฮ่ง

ปอลิงกัง ตะเองเป็นคนแรกเลย ที่ชมเรื่องภาพถ่ายของเค้า ไม่ได้ชมไปตามมารยาทนะ กะเค้าน่ะ ว่ากันตรงๆมาเลย

อ้าว เปลี่ยนเพลงใหม่นี่หว่า น่ารักจังเพลงนี้

ha ha ha ha ha ha

เนียนมั่กๆ แต่ว่าตะเองเปลี่ยนแบบนี้ ก็เสียดายเพลงเก่าที่ไม่ได้เอยู่ใสคลังเหมือนกันนะ แบบมันหายไปเลยอ่ะดิ ไว้ค่อยมาเม้นต์ตอบบล็อกใหม่ละกันนะ เออโปสการ์ดน่ะ เค้าไม่ได้บอกไปเหรอว่ารูปนาฬิกาเค้าไม่ได้ถ่ายเองอ่ะ

สวัสดีวันอาทิตย์จ้ะก๊อบแก๊บ

จะเปลี่ยนเพลงแบบเนียนๆทั้งที ก็ยังเขียนประกาศความเนียนอีกนะตัวเอง แล้วมันจะเนียนตรงไหนล่ะเนี่ย ... เอ ก๊อบแก๊บ ทำไมตัวเองถึงคิดว่าเค้าไม่เคยเห็นตราประจำจังหวัดบ้านเราล่ะ ต้องเคยเห็นซี่ ก็ผ่านศาลาว่าการกรุงเทพฯอยู่บ่อยๆนา ... ส่วนพวกตราสัญลักษณ์ของเมืองแทบนี้ สีสันสดใสกันทั้งนั้นล่ะจ้ะ สวยดีนะ เราชอบ เหมือนการ์ตูนเหมือนอย่างที่ตัวเองว่านั่นล่ะ ^^

เรื่องปราสาท ป้อมปราการบนภูเขาที่ตัวเองถามถึง คนสมัยก่อนชอบไปสร้างบนภูเขาก็ด้วยเหตุผลทางยุทธศาสตร์ด้วยน่ะจ้ะ เวลาใครจะเข้าจะออกเมือง จะได้มองเห็นกันแต่ไกลไง อีกอย่างก็คงเป็นเพราะอยู่ข้างบนนั้นวิวมันคงสวยดีมั้ง พวกชนชั้นปกครอง เขาก็เลยไปสร้างทืี่อยู่บนนั้นกัน (อันหลังนี่เดาเอาเอง )

เพื่อนสนิทคุณก๊อบตอนปอตรีมา่จากโรงเรียนเดียวกับเราใช่มั้ย ลองบอกชื่อมาได้นะ ไม่แน่เราอาจรู้จักก็ได้ เรามีเพื่อนอยู่แทบทุกห้องน่ะจ้ะ ... โรงเรียนเรา ชั้นนึงมีแค่ 12 ห้องเอง อยู่กันหลายๆปีก็พอจะคุ้นหน้าคุ้นชื่อกันบ้าง ว่าแต่ตัวเองอ่ะ ตอนมอปลายรู้จักคนเรียนศิลป์เยอรมันมั่งมั้ย คนนี้เป็นคนเดียวที่เ้ค้ารู้จักที่มาจากโรงเรียนตัวเองน่ะ ปากจัดไปนิด (ตามประสาผู้ชายสายศิลป์ภาษาส่วนใหญ่) แต่นิสัยดีทีเดียว

นี่ตัวเองก็ใกล้กลับเมืองไทยแล้วเนอะ ไว้ยังไงช่วยหลังไมค์มาบอกที่อยู่เมืองไทยหน่อยได้ละป่าว เราอยากส่ง pc ไปให้อีก แต่ส่งตอนนี้ก็กลัวจะไปถึงไม่ทันตัวเองกลับเมืองไทยน่ะ ... หลังปีใหม่เราก็ยังไม่ได้เขียน pc อีกเลย พอดีชีพจรลงเท้าเล็กน้อย แล้วก็ต้องเตรียมตัวไปพบอาจารย์ด้วย แต่หลังจากอาทิตย์นี้ พอคุยกับอาจารย์้เรียบร้อยแล้วก็คงวุ่นน้อยลงบ้าง (หรืออาจวุ่นมากกว่าเดิม ... ขึ้นอยู่กับอาจารย์ --- หวังว่าคงไม่เป็นอย่างนั้นนะ 555)

Applied Physics เราก็รู้จักนะ ตอนสมัยตัวเองไปเรียน ที่ตั้งมันคงยังไม่อยู่ด้านหน้าติดถนนใหญ่เหมือนอย่างทุกวันนี้สิเนอะ ถ้าเค้าจำไม่ผิด แต่ก่อน applied physics อยู่ในซอย ตั้งอยู่ตรงข้ามที่เรียนภาษาอังกฤษของอาจารย์เสาวนิตย์เลยใช่ป่าว ... เราเรียนอังกฤษที่นั่นล่ะ ไม่ได้เรียนกับอ.เสาวนิตย์นะ แต่เรียนกับพี่ถ้วย ลูกสาวของอาจารย์น่ะ ตอนนั้นสนิทกันมากๆกับพี่เค้า แต่ช่วงหลายปีมานี่ ขาดการติดต่อกันไปแล้วอ่ะ น่าเสียดาย

ฮ่าๆๆ เหมือนคนแก่สองคนคุยความหลังกันเลยเนอะ อุ๊บส์ พูดอะไรออกไปนิเรา
Happy Sunday จ้ะ

อ่อ ลืมถามไปเลย ... เมื่อไหร่จะได้ยินเสียงร้องบาดใจสาวๆของตัวเองอีกล่ะจ๊ะ ตอนนี้ตัวเองยังยุ่งก็ไว้ก่อนละกัน แต่ถ้าพอมีเวลาเมื่อไหร่ ก็อย่าลืมนะ ว่าห้องเก็บของบ้านพี่พรุนยังว่าง ไปช่วยกันทำให้เต็มหน่อยเร้ว อิอิ

รักษาสุขภาพด้วยนะคะก๊อบแก๊บ

เพลงเก่าๆ ที่ทำให้คิดถึงเรื่องเก่าๆ อ่ะมีอยู่แล้วค่ะ แต่ของเป้
จะไม่คิดถึงบุคคลอ่ะ จะคิดถึงช่วงเวลานั้นๆ อะไรงี้มากกว่า

อย่างช่วงประถมเงี้ย ได้เต้นงานโรงเรียนเพลง barbie girl ของ Aqua ใส่เสื้อแดงกางเกงสะดอสีเหลือง ช่วงนั้นมันซ้อมหนักมากๆๆ ในความคิดของเรานะ ช่วงบ่ายแทนที่จะได้ไปกินข้าวพักผ่อนให้เต็มที่ ครูก็จะเกณฑ์พวกที่ได้เต้นเนี่ย มาซ้อมกันทุกบ่าย ทุกเย็น ตอนแรกๆ ที่มีคนเลือกก็ดีใจ๊ ดีใจ แต่หลังๆ เริ่มเหนื่อย บอกแม่ไม่อยากไปโรงเรียน เพราะเรื่องเต้นนี้ก็เคย แล้วครูเค้าก็ซ้อมเอาไว้เต้นหลายงานอ่ะ ไม่ใช่งานเดียว
แล้วเป้ไม่มีรูปช่วงนั้นเลยแหละ เพราะแม่ไม่ได้เอากล้องที่ป๊ามา เพื่อนเป้นี่มีรูปตอนเต้นนั้นเป็นอัลบั้มเลย โรงเรียนก็ทำวีดีโอออกมาขายด้วยนะ แต่เป้ก็ไม่มี แค่ได้ยินเพลงนี้ก็นึกถึงช่วงนี้ทุกที ^^

ช่วงมัธยมกับมหาลัยฯ นี่เพลงเยอะมากเลย
แต่เป้ชอบฟังเพลงเก่าๆ ซ้ำๆ นะ อย่างเวลาอกหักหรือเศร้าๆ เนี่ย
ฟังแต่เพลง "ลวงตา" ของ portrait ทุกทีเลย ฟังกี่ทีก็อิน

จริงๆ อยากโม้มากกว่านี้ แต่วันนี้เป้ไม่สบายแหละ T T
ตื่นมาเมื่อเช้าปวดหัวมากกกก กินข้าวกินยา แล้วก็สลบทั้งวันเลย
เพิ่งมาตื่นเอาตอนตีสี่กว่าๆตะกี๊เนี้ย ก็ยังปวดหัวตุ๊บๆ อยู่
แต่นอนไม่หลับ เลยลุกมาซักผ้า อาบน้ำสระผม
กลัวพรุ่งนี้ไม่ได้ไปเรียนจัง - -" เฮ้อออ

พี่ก๊อบดูแลสุขภาพด้วยเน้อ

เรื่อง Big ที่คุยกันไว้ เราเคยดูเหมือนกันค่ะแล้วก็มีอีกหลายๆ เรื่องเลย
ที่เกี่ยวกับการเป็นเด็กและผู้ใหญ่ เรียกว่าเป็นเด็กก็อยากเป็นผู้ใหญ่
ทำตัวให้เหมือนเอย ทั้งการแต่งตัว และความคิดความอ่าน
คือ ถ้ามันทำได้ไม่เกินไปมันก็น่าดูเหมือนกันนะคะแต่ว่า
ถ้ามันเกินไปเด็กก็กลายเป็นแก่แดดไปซ๊า .. ไม่ดีเลยเพราะขาดความน่ารักเน๊าะ


สำหรับผู้ใหญ่อย่างเรา เชื่อว่าความเป็นเด็กมีแฝงด้วยกันทุกคนค่ะ
ไม่หายไปหรอก เพราะว่าบางส่วนมันยังงอแงไม่อยากจากไป
แต่ก็ไม่ได้เสียหายตราบใดที่มันไม่ได้ทำให้ความรับผิดชอบของเราลดลงไปนะคะ


ชอบรูปภาพที่แปะไว้เหรอคะ .. ขอบคุณมากๆ คะ
แค่นี้ล่ะน๊าเป็นกำลังใจแล้ว .. ภาพถ่ายเราชอบภาพที่ให้อารมณ์ค่ะ
จริงๆ อาจจะไม่สวยน๊า แต่ว่าบางมุมการนั่งมองดีๆ มันทำให้เราได้กลิ่นจางๆ
ของความรู้สึกที่ถ่ายทอด เราว่ามันโดนใจค่ะ .. เหมือนภาพข้างบนนี้
เลือกมาแปะได้สวยงามคะ เราชอบน๊า งามแท้ๆ ค่ะ โดนใจเหมือนกัน

แวะมาทักทายค่ะ
เห็นแต่ละคนเม้นท์แล้ว กลัวเลย
มีลิมิตขั้นต่ำ ห้ามน้อยกว่า 5 บรรทัดรึเปล่าคะ

เพลง"ช่วงชีวิต"ของนายบอยนี้นา
แต่เอ ก็ไม่เก่าเท่าไร ประมาณไม่เกิน4-5 ปี
มีออกคอนเสริตด้วยนี่
อย่างน้องมดว่า เห็นเม้นท์แต่ละคนแล้วไม่ค่อยกล้าเม้นท์เลย ยาวๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆทั้งนั้น
หมูเม้นท์สั้นนะน้องก๊อปฯ

เข้ามาเห่าแปะเฝ้าบ้าน แด๋วไปต่อบ้านเจ๊อ้อนอี๊ดด้วย

โฮ่ง โฮ่ง โฮ่ง

รีบๆอัพบล็อกนะ จะได้มาเม้นต์ยาวๆฮะ

Slumdog Millionaire