“มีดของเจ้าหล่น” เธอยิ้มหวานนั่งขัดสมาธิอยู่ตรงหน้า มีดจ่อตรงไม่เบี่ยงไปสักองศาที่คอหอยเขา

ธรรศมองใบหน้ายิ้มแย้มเกินเหตุนั้นอย่างหงุดหงิดอยู่ครู่ แต่แล้วก็อดหัวเราะในคออย่างถูกใจไม่ได้ นี่เขาเจอคู่ปรับแล้วหรือนี่

“ข้าไม่เคยทำมีดหล่นนอกจากจะจะมีใครที่มือไวมากๆหยิบมันไป แล้วอีกอย่างมันไม่ง่ายหรอกนะที่จะขึ้นบุญยภูคนเดียว” เขาเตือนด้วยรอยยิ้มพราวทั้งปากและตา

“ข้ารู้” เธอก็ยิ้มตอบมาเช่นกัน แต่ด้วยดวงตาเย็นชา “แต่ข้าอยากเป็นคนควบคุมมากกว่าถูกควบคุม”

“แล้วเจ้าอยากเป็นใครอีก สาวน้อยไร้เดียงสา นางในกรีดกราย หรือนางมารร้าย ร้ายกาจ แต่...งามบาดใจ...” เขาแกล้งทำเสียงแผ่วกระเส่า
ใกล้หูเธอ

“ครั้งหน้าถ้าเจ้าทำเสียงอย่างนั้นอีก ข้าจะเสียบมีดคืนที่คอหอยเจ้า” เสียงดุดัน ก่อนทิ่มมีดในมือไปข้างหน้าจนปลายแหลมของมันสะกิดเนื้อจนเลือดซึมออกมาเป็นจุดเล็กๆ

“ข้าจะระวัง ขอบใจที่เตือน” ธรรศยังคงยิ้มยั่วเย้าอยู่ แม้นจะรู้สึกเจ็บแปลบขึ้นมา เขายอมผละห่างออกมาเพราะรู้ดีถึงความเสียเปรียบของตน แต่ลึกๆในใจแล้วธรรศอดแปลกใจตัวเองไม่ได้ว่า แม้นขณะที่ผู้หญิงคนนี้อาจจะฆ่าเขาได้กลับมีแรงดึงดูดที่รุนแรงขึ้นเรื่อยๆระหว่างเขาและเธอ
สั่นคลอนความสงบในใจที่เคยมีมาตลอด มันหวั่นไหวจนน่าตกใจ นี่คือแค่ความใคร่ทางกายที่ยังไม่ได้รับการตอบสนองหรือเปล่า เขาหวังว่ามันจะเป็นแค่นั้น และจะสิ้นสุดลงเมื่อภารกิจครั้งนี้ลุล่วง

“หิวมั้ย” เขาถามอย่างเอาใจเมื่อเห็นนางขยับตัวนั่งออกห่างเขาให้มากที่สุดเท่าที่เนื้อที่ภายในถ้ำเล็กๆนี้จะอำนวย แต่ว่าไปแล้วถ้ำแห่งนี้ก็ไม่เล็กนักมันกว้างใหญ่พอที่คนสองคนจะยืนเดินและนอนได้อย่างไม่อึดอัดจนเกินไป

“หิวน้ำ” แม้นเสียงตอบยังมีร่อยรอยขุ่นเคืองอยู่ แต่น่าจะดีกว่าความเงียบงัน

ธรรศนั่งลงพิงผนังตรงทางเข้าถ้ำ เหยียดขายาวอย่างผ่อนคลายก่อนยื่นถุงน้ำดื่มประจำตัวให้หญิงสาว เธอรับไปและรีบเปิดดื่มอย่างกระหายแต่ยังคงรักษากิริยาอย่างผู้ที่ได้รับการอบรมมาเป็นอย่างดี ชายหนุ่มทอดตามองกิริยานั้นอย่างเพลินเพลิน ไม่ใช่เพราะการเคลื่อนไหวที่พยายามบังคับให้ดูดีอย่างนางในแต่เป็นท่วงท่าของเด็กน้อยซุ่มซ่ามที่เผลอทำน้ำหกรดตัว แล้วกลับหัวเสียมาค้อนใส่เขา ราวกับเขาเป็นตัวการทำให้เธอเปียกปอน

“ถุงน้ำบ้า”

“อ้าว! ถือไม่ดีเองแล้วไปโทษของ”

‘ของไม่เห็นมีดีสักอย่างรวมทั้งตัวเจ้าของด้วย’ เธอคิดอยู่ในใจ ไม่อยากต่อความกับเขาอีก ขณะนี้เธอเหนื่อยและอยากพักเหลือเกิน

“เอาคืนไป” ม่านยัดถุงน้ำไปที่มือเจ้าของอย่างกระแทกกระทั้น ก่อนหมุนตัวลุกเดินเข้าไปด้านในถ้ำอีก แต่ยังไม่ทันที่จะก้าวเดิน

“ไปไหน” เขาคว้าต้นแขนเธอไว้อย่างเร็ว

“เอ๊ะ! ข้าจะไปหาที่นอน”  เธอสะบัดตัวหนี มีดในมือยกขึ้นอย่างเตรียมพร้อม

“ไม่ต้อง นอนด้วยกันตรงนี้”

“ไม่เอา!”

“อยากเจองูจริงๆหรือไงม่าน” น้ำเสียงจริงจังนั้นทำให้เธอหยุด ทรุดตัวลงนั่งอยู่ที่เดิม และแน่นอนมันเต็มไปด้วยความขัดเคืองใจที่ต้องยอมจำนน

“ข้านอนไม่ได้ถ้ามีเจ้าอยู่ข้างๆ”

“ข้าอยากตามใจเจ้า แต่คงปลอดภัยมากว่าถ้ามีข้านอนอยู่ข้างๆ” เสียงคล้ายจะกระเซ้าเย้าแหย่ แต่มันก็แฝงความจริงจังจนอีกฝ่ายต้องรั้งการแผลงฤทธิ์ร้ายๆไว้ก่อน ตอนนี้แม้นเธอจะมีมีด แต่จะสามารถฆ่าคนตรงหน้าได้ง่ายๆหรือ และที่สำคัญเธอไม่สามารถขึ้นบุณยภูคนเดียวได้ ผู้ชายจากพิชญะคนนี้จึงยังคงจำเป็นสำหรับเธอ   

ธรรศขยับตัวเบี่ยงให้ห่างจากปากถ้ำเข้าไปพอสมควรแล้วก็ทิ้งตัวนอนเหยียดยาวทันที เขาตบลงตรงที่ว่างข้างๆตัว มองเธออย่างเว้าวอนจนน่าหมั่นไส้

“ถ้าเจ้านอนไม่หลับจริงๆ ข้าร้องเพลงกล่อมให้ฟังได้นะ”

“ข้าไม่ใช่เด็ก” เธอกระซิบตอบเสียงห้วน เขยิบตัวชิดผนังถ้ำที่ห่างจากร่างที่นอนเหยียดยาวของชายหนุ่มมาพอควร ใช้วิธีนั่งพิงผนังแทนการนอนอย่างทองไม่รู้ร้อนเหมือนคนบางคน นี่เขาไม่กลัวเธอเลยใช่ไหม แล้วจะได้รู้สำนึกว่าประเมินความร้ายกาจของเธอต่ำไป

“ข้าประเมินเจ้าต่ำไป” อยู่ๆเขาก็พูดสวนขึ้นมาราวกับอ่านความคิดเธอออกจนหญิงสาวอดสะดุ้งไม่ได้

“รู้อย่างนี้แล้วก็หัดสงบปากสงบคำ แล้วทำตามที่ข้าสั่ง”

“เจ้าจะสั่งอะไรข้าสาวน้อย” เขาเปลี่ยนเป็นนอนเอียงข้างมาทางเธอ ตาเข้มคู่นั้นมองมาด้วยประกายตาแวววาว

“อย่างแรกหยุดเรียกข้าว่าสาวน้อย อย่างที่สองหุบปากแล้วนอนซะ อีกอย่างคือพาข้าขึ้นภูก่อนเที่ยงคืนในวันนี้ และอย่างสุดท้ายหลังจากนั้นเจ้าก็ไปตายซะ”

“ฮึ...ฮึ” ธรรศหัวเราะในลำคอเบาๆ ก่อนจะหงายตัวนอนราบดังเดิม เขาหลับตาพริ้มตามคำสั่งที่สอง แต่ก่อนที่จะหุบปากด้วยก็ต้องขอนัดแนะเวลาตื่นกับเจ้าหล่อนเสียก่อน เดี๋ยวจะพาขึ้นภูไม่ทันตามคำสั่งที่สาม “ถ้าจะขึ้นภูก่อนเที่ยงคืน ปลุกข้าตอนบ่ายแก่ๆนะ” แล้วเขาก็หุบปากเงียบไปตามคำสั่ง อะไรที่พอทำให้ได้ก็จะทำให้นะสาวน้อย แต่จะให้หยุดเรียกว่าสาวน้อยกับให้ไปตายนี่ ทำไม่ได้จริงๆ

เขาหลับไปแล้วจริงๆ 
ม่านรู้ได้จากการขึ้นลงอย่างสม่ำเสมอของทรวงอกบึกบึนนั้น นิทรารมย์ของเขาคงเต็มไปด้วยความสุขเพราะแม้นยามหลับเขาก็ยังยิ้มอยู่ ดูเขาไม่ทุกข์ร้อนใดๆในการเปลี่ยนสถานะตอนนี้ แน่ละ..ผู้ชายแบบนั้นมักหลงตัวว่าฉลาดกว่า เก่งกว่าผู้หญิงเสมอ เขาคงคิดว่าถ้าเอาจริงเธอไม่มีทางไปไหนรอด แต่เธอมั่นใจว่าเธอมีทางรอดอย่างแน่นอน เธอรอดออกมาได้จนเกือบถึงปราการสุดท้ายแล้ว แค่อุปสรรคเล็กๆจากพิชญะไม่อาจขัดขวางการเดินทางสู่อิสรภาพที่เธอใช้ชีวิตทั้งชีวิตเป็นเดิมพันได้ ม่านเหม่อมองไปที่ปากถ้ำที่แม้นจะถูกปกคลุมด้วยเถาวัลย์แต่ก็มีช่องพอให้แสงแดดสาดส่องเข้ามา แดดยังไม่แรงนักแสดงว่าคงผ่านยามเช้ามาไม่นาน ยังมีเวลามากพอที่เธอจะพักบ้างหลังจากขืนตัวเองให้ตื่นอย่างทรมานเพื่อให้แน่ใจว่าเชลยของเธอหลับสนิท ม่านหลับตาลงแต่มือก็ยังคงกำมีดสั้นนั้นแน่น แล้วในที่สุดก็ไม่อาจฝืนต่อความอ่อนล้าได้อีกต่อไป นิทรารมย์ที่ไม่น่าอภิรมย์ได้คืนคลานเข้ามา

เธอกำลังฝันถึงมันอีกแล้วหรือนี่ แต่ทำไมความเจ็บปวดถึงได้เหมือนจริงขนาดนี้

หรือว่ามันกลับมาอีก โอ้สิ่งศักดิ์สิทธิ์อย่าเป็นคืนนี้ เวลานี้ และกับผู้ชายคนนี้เลย ได้โปรดอย่าให้เขารู้ ได้โปรดลูกด้วย....แต่คำขอของเธอเหมือนจะไร้ผล

ม่านเริ่มรู้สึก....ถึงช่องท้องที่ขมวดเกลียวแน่น มันขมวดบิดและทวีความรุนแรงอย่างรวดเร็วจนเธอต้องดิ้นทุรนทุราย มันกลับมาอีกแล้ว...มันกลับมาทรมานเธอทั้งเป็นครั้งแล้วครั้งเล่า และคงไม่จบสิ้นจนกว่าชีวิตของเธอจะแตกสลายลงไปหรืออย่างไร

“ม่าน! เจ้าเป็นอะไรไป” ธรรศร้องขึ้นด้วยความตกใจเมื่อตื่นขึ้นเห็นอาการของหญิงสาว เขารีบลุกขึ้นและตรงเข้าประคองร่างที่งุ้มงอสั่นสะท้านเบื้องหน้า ใบหน้างามยามนี้ซีดเซียวราวกระดาษขาว เธอขบริมฝีปากแน่นอย่างพยามระงับไม่ให้เสียงร้องแห่งความเจ็บปวดเล็ดลอดออกมาอย่างสุดกลั้น แต่ต้องพ่ายแพ้ในที่สุด ม่านร้องครวญครางอย่างสุดที่จะระงับได้

“โปรดปล่อยข้าไว้คนเดียว” หญิงสาวเสียงเขียวใส่คนเบื้องหน้าที่พยายามจะเข้ามาประคอง เขาหยุดชะงักจ้องพิจารณาอาการนั้นอย่างครุ่นคิด จากความสงสัยลางๆกลายมาเป็นความแน่ใจมากขึ้นๆเมื่อเฝ้าดูอาการของเธอ ธรรศกัดฟันแน่น ใบหน้าเครียดเคร่ง ร้องปฏิเสธอยู่ในใจว่าขอให้ที่เขาคิดไว้ไม่เป็นความจริง แต่อาการของคนตรงหน้าได้ทำลายความหวังของเขาลงจนสิ้น เขาโพล่งออกมาด้วยเสียงกราดเกรี้ยว

“เจ้าติดยา !” 

“นรก นรกชัดๆ” ธรรศยังคงกราดเกรี้ยวด้วยอารมณ์ที่สับสนระหว่างความชมชอบและความรังเกียจ มันเผ่าผลาญใจให้ร้อนรนและพลุ่งพล่านด้วยความผิดหวัง อยากจะเข้าไปกระชากร่างที่หมอบฟุบนั้นขึ้นมาเขย่าแรงๆให้รู้สึกถึงความโง่เง่าที่หลงเข้าไปติดยานรกนั่น

“โง่! ทำไมเจ้าถึงโง่เง่าไปติดไอ้ยานรกนั่นได้” ธรรศบริภาษอย่างไม่สามารถหยุดยั้งอารมณ์ได้ แต่เมื่อสบแววตาเลื่อนลอยแทบไร้ความรู้สึกรับรู้ใดๆ ชายหนุ่มจำต้องข่มอารมณ์นิ่ง  เขาจ้องมองดูเธออีกเพียงชั่วอึดใจ ก้มลงอุ้มร่างแบบบางเบื้องหน้า มีอาการดิ้นรนขัดขืนอย่างอ่อนแรงจากเธอที่แทบจะครองสติไว้ไม่อยู่ เขาไม่สนใจอาการนั้นยังคงอุ้มร่างที่แทบไม่ไหวติงไว้แนบอก ความรู้สึกสงสารแล่นขึ้นมาท่วมท้น  ร่างบางในอ้อมกอดของเขาไหวระริกด้วยความเจ็บปวดเป็นระยะ เสื้อผ้าเปียกชุ่มโชกด้วยเหงื่อ แต่เนื้อตัวเธอเย็นชืด ปากแห้งผากเขียวคล้ำขึ้นเรื่อยๆ

“แข็งใจไว้...ข้ารู้ว่าเจ้าเป็นคนเข็มแข็ง ข้ารู้ว่าเจ้าจะต้องเอาชนะมันได้” เขากระซิบข้างหูเธอด้วยน้ำเสียงปลอบขวัญอ่อนโยน แม้จะรู้ว่าไร้ประโยชน์ เพราะขณะนี้เธอไม่รับรู้อะไรทั้งสิ้นแล้ว อาการของเธอทรุดลงอย่างรวดเร็วจนเขาทำอะไรไม่ถูก ที่ทำได้คือกอดกระชับเพื่อถ่ายทอดความอบอุ่นให้เท่าที่จะทำได้

“ช่วยข้าด้วย” ด้วยสติที่เลือนราง หญิงสาวซุกตัวแนบอ้อมอกอุ่นนั้นอย่างลืมตัว ความเจ็บปวดที่ช่องท้องยังคงทวีความรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ เป็นเช่นนี้เหมือนเช่นทุกครั้งที่เธอพยายามจะหนีจากมัน......... ซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่เธอไม่เคยหยุดที่จะหนี แม้นว่าสุดท้ายแล้วเธอจะไม่มีวันหนีมันพ้นก็ตาม แต่ครั้งนี้หญิงสาวรู้สึกถึงความทรมานที่ยิ่งกว่าครั้งใดๆ จนมิอาจทนนิ่งอยู่ได้ ม่านรวบรวมเรี่ยวแรงทั้งหมดที่มีดิ้นสะบัดหลุดจากการกอดกระชับ แล้วพยายามจะคลานรอดออกไปนอกถ้ำ กระเสือกกระสนที่จะกลับไปสู่พันธนาการของมันอีกครั้ง

“ม่าน! หยุด” ธรรศตะโกนไล่หลังหญิงสาวด้วยความตกใจ เขาไม่คิดว่าเธอจะมีเรี่ยวแรงขึ้นมาขนาดนั้นจึงไม่ทันระวังตัวโดนสะบัดจนเสียหลักล้มไปกับพื้น กว่าจะทรงตัวลุกขึ้นมาได้หญิงสาวก็คลานไปถึงช่องหน้าปากทางเข้าแล้ว……แต่ก่อนที่ร่างแบบบางนั้นจะลอดผ่านออกไปภายนอก
ธรรศตัดสินใจกระโจนเข้ารวบตัวหญิงสาว และด้วยแรงปะทะที่รุนแรง ทำให้ทั้งสองร่างกระแทกกับผนังถ้ำอย่างแรง พร้อมกับเสียงร้องกรี๊ดด้วยความตื่นตกใจของฝ่ายที่โดนขัดขวาง

“ปล่อย! ปล่อยข้าไป! โปรดปล่อยข้า” หญิงสาวกระเสือกกระสน ดิ้นรนด้วยเรียวแรงทั้งหมดที่มี แต่ด้วยสติสัมปชัญญะที่ใกล้ไร้การควบคุม

“หยุด! หยุดสักทีม่าน” ธรรศตะโกนลั่น พยายามตรึงร่างที่บิดเร่าๆ อยู่กับพื้นให้หยุดนิ่ง และตัดสินใจบางอย่าง

“ข้าต้องกรีดเลือดเจ้า”  

นี่เป็นวิธีรักษาเก่าแก่ที่เขารู้มา ธรรศเม้มปากแน่นรีบกระชากเสื้อของตัวเองออกมามัดร่างบางที่ดิ้นทุรนทุราย เขามองหามีดที่หญิงสาวยึดครองมันไปชั่วคราว มันหล่นอยู่ข้างๆตัวเขานั่นเอง ธรรศหยิบมันขึ้นมากำแน่นในมือ คิดหาวิธีทำความสะอาดมีดเล่มนี้อย่างรีบเร่ง ตอนนี้เขาไม่สามารถใช้ไฟได้ จะมีก็แต่น้ำที่เหลือจากเธอดื่มเมื่อครู่

ธรรศไม่รอช้า เขาล้างมีดด้วยน้ำที่เหลือทันที เมื่อมีดพร้อมเขาตรงเข้าไปจับร่างที่โดนมัดไว้คว่ำลงใช้เข่าตรึงกลางหลังเธอไว้เพื่อไม่ให้ดิ้นรน และจับปลายนิ้วชี้ข้างซ้ายของเธอขึ้นมากำไว้แน่น ก่อนจะใช้ปลายมีดสะกิดให้เกิดแผลที่นิ้วยาวเรียวปานลำเทียนนั้น  เลือดสีดำไหลทะลักออกมาอย่างน่ากลัว แต่อาการของเธอไม่ดีขึ้น

“ข้าต้องเจาะอีกนิ้ว” ธรรศเอ่ยบอกเสียงเรียบขรึมกับร่างที่แทบสิ้นไร้สติของม่าน ดังนั้นอีกนิ้วหนึ่งถัดไปของหญิงสาวจึงโดนคมมีดสะกิดให้เกิดแผลอย่างเบาบางที่สุด เลือดแดงคล้ำทะลักไหลออกมามากจนชายหนุ่มเริ่มใจคอไม่ดี การรักษาด้วยการกรีดเลือดเป็นวิธีที่เจ็บปวดมาก แต่เป็นวิธีเดียวในขณะนี้ที่จะทำให้ฤทธิ์ของยานรกที่แทรกซึมในสายเลือดถูกกำจัดออก ต้องถ่ายเลือดเสียให้ออกมามากที่สุด

ธรรศ เป็นสมาชิกในหน่วยรบพิเศษของพิชญะที่ต้องเรียนรู้ทุกศาสตร์เพื่อความคล่องตัวในการรบครั้งนี้ เขาสามารถเป็นใครก็ได้ที่อยากเป็น หรือทำอะไรก็ได้ที่อยากทำ ถ้าสิ่งนั้นคือหนทางที่จะปิดฉากการผลิตยาเสพติดที่ชั่วร้ายราวกับยาจากนรกของคามินรัฐ แต่สิ่งที่เขาเป็นและกำลังทำอยู่อย่างเต็มความสามารถในขณะนี้ ราวกับจะไร้ผล ชีวิตเบื้องหน้ามีลมหายใจที่เริ่มอ่อนระทวย และร่างกายที่เขียวคล้ำลงอีก

“เลือดเสียขับออกมาไม่ทัน ข้าต้องกรีดเลือดเจ้าให้ออกมามากกว่านี้” ธรรศพึมพำเสียงเครียดขึง สายลมเย็นพัดผ่านเข้ามาทางปากถ้ำลูบไล้ผมยาวสลวยราวอิสตรีให้ไหวพลิ้วไปมา ขัดกันนักกับความแข็งกระด้างของวงหน้าเย็นชา เคร่งเครียด

“อย่าตายนะม่าน เจ้าอย่ามาตายเพราะไอ้ยานรกต่อหน้าข้าอีกคน”
ธรรศคลายเข่าที่ตรึงเธอไว้ โน้มหน้าไปกระซิบด้วยเสียงแหบแห้งที่ข้างหูเธอ ความปวดร้าวที่เกินระดับที่ใจจะทานทนแสดงชัดในดวงตาที่เริ่มแดงกร่ำ ภาพในอดีตเหมือนกลับมาฉายซ้ำตรงหน้า เขากำลังจะเห็นความตายของคนๆนั้นอีกครั้งหรือ ความตายที่ฆ่าเขาทั้งเป็น ชายหนุ่มมองเลือดดำคล้ำที่ไหลเนืองนองออกมาจากนิ้วที่เขากรีดไว้ ธรรศหลับตาลงเพื่อปิดกั้นภาพสะเทือนใจเบื้องหน้า เขาต้องการเวลาตั้งสติอีกครั้ง

ความลับของยานรกอาจจะอยู่ที่เธอคนนี้
เธอจะต้องรอดและจะต้องบอกเรื่องที่ปิดบังไว้ แต่ตอนนี้เขารู้เรื่องบางเรื่องแล้ว
เรื่องที่เขาไม่อยากรับรู้
เรื่องที่เขาไม่อยากให้มันเกิดกับทุกคน โดยเฉพาะเธอ

“กรีดมีดที่หน้าอกข้า” เสียงยิ่งกว่าแผ่วดังมาจากร่างบางที่นอนคว่ำหน้านิ่ง

“อะไรนะ ม่าน” ธรรศรีบเข้าประคองร่างที่เปรอะเปื้อนไปด้วยเลือดให้นอนหงายขึ้นมา ใบหน้าที่ซีดเซียวราวซากศพ บิดเบี้ยวทรมานด้วยความเจ็บปวด แต่ก็แข็งใจพูดบางสิ่งกับเขา

“พิษมันกำลังเข้าหัวใจ กรีดมันออก...ช่วย...เอา...ออ..” คอของหญิงสาวพับอ่อนลงไปพร้อมกับสติสัมปชัญญะสุดท้าย

ธรรศเหมือนกับไม่ใช่ตัวเอง ทุกอย่างถูกสั่งการ ถูกเชิดชักประหนึ่งร่างของเขาเป็นหุ่น เขามองมือสองข้างของตัวเองอย่างตระหนกเมื่อมือหนึ่งกระชากเสื้อของหญิงสาวออก และอีกมือที่กระชับมีดก็กดกรีดลงไปเหนือหน้าอกด้านซ้ายของเธอ
   
เลือดสีดำทะลักไหลออกมามากมาย จนเขารู้สึกเหมือนเลือดในตัวเขาเหือดแห้งลงไปเรื่อยๆเช่นกัน มันแทบไม่มีหวัง ไม่มีอะไรจริงๆหรือที่จะรักษาพิษร้ายนี้ได้ ธรรศแก้มัดเธอ ประคองร่างบางมากอดแนบอก ไม่สนใจร่างกายที่แทบชโลมไปด้วยเลือดของทั้งเขาและเธอ อย่างเดียวที่เขาเห็นตอนนี้คือใบหน้าที่ไม่เคยลืมเลือน

‘โปรดอย่าจากข้าไปอีก พริมาที่รัก’

Create Date : 08 กรกฎาคม 2553
Last Update : 28 สิงหาคม 2553 9:49:55 น.		0 comments
Counter : 286 Pageviews.
Share Tweet