เราไม่ได้.....ไม่รักกัน..... ซะหน่อย (หุหุ FW Mail ครับ)
๐~* เราไม่ได้.....ไม่รักกัน..... ซะหน่อย *~๐
บางที........อาจไม่จำเป็นเสมอไป.....ที่ความรัก.......จะต้องจบลงด้วยการ........ได้เป็นคนรัก
บนเตียงเล็กๆ ในบ้านที่อบอุ่นหลังหนึ่ง แดดยามเช้าทอแสงบางๆผ่านหน้าต่าง หญิงชราอายุราวๆ 70 ปี นอนซมอยู่บนเตียง เธอรู้ว่า.....นี่เป็นช่วงสุดท้าย ในชีวิตเธอแล้ว...... .แต่จะเป็นอะไรไปละ เธอพอใจกับชีวิตทั้งหมด.....ที่เธอได้ผ่านมา......... เธอได้แต่งงาน มีครอบครัวที่อบอุ่น......แม้จะไม่มีลูกก็ตาม มีเพื่อนที่ดี ผ่านชีวิตการงานที่ดี ถึงแม้วันนี้ สามีเธอตายไปร่วม 10 ปีแล้ว แต่ในวันสุดท้ายของชีวิต เพื่อนที่เธอรักที่สุด ก็มานั่งเคียงข้างเธอ...อยู่ตรงนี้ มาส่งเธอ.......เหมือนทุกครั้ง ทุกครา ........... "หมอบอกว่า ฉันคงอยู่ได้ไม่เกินพรุ่งนี้เช้าหรอก " เธอเอ่ยบอกกับเขา.......เพื่อนชรา.......ที่รู้จักกับเธอมาแต่ครั้งยังเด็ก " ฉันรู้ " ชายชราพยักหน้ารับ " เธอมาส่งฉัน....เหมือนทุกที......ชินะ " หญิงชรา มองหน้า ชายชรา " ใช่ ฉันก็ส่งเธอ......มาตลอดทั้งชีวิตนี่นา.......ขาดไปอย่าง คงไม่ครบ " ชายชราตอบด้วยรอยยิ้มบางๆ " ตอนเด็กๆ บ้านเราอยู่ทางเดียวกัน เรากลับบ้านด้วยกันทุกเย็น " " บ้านฉัน อยู่เลยบ้านเธอไปมาก " เธอรำลึกถึงความหลัง " แต่ฉัน......ก็ไปส่งเธอทุกวัน " ชายชราบอก " ใช่เราทำอยู่อย่างนั้น ตลอดชั้นประถม และมัธยม ที่เราเรียนด้วยกัน " " จนเพื่อนๆล้อว่า เราเป็นแฟนกัน " หญิงชราพูดขึ้น " สุดท้าย....ก็ต้องเลิกล้อกันไป " เพื่อนชราของเธอ ต่อคำ " ตั้งแต่เธอคบกับแฟนคนแรกของเธอ นั้นแหละ " เธอเย้ายิ้มๆ " แต่ฉันก็ไปส่งเธอทุกวัน.......อย่างเดิม......จนต้องเลิกกับแฟนไม่ใชรึ " ชายชราทวนความหลัง เธอจำได้ว่า เธอบอกเขาอยู่บ่อยๆว่า ไม่ต้องเดินมาส่งเธอแล้ว เดียวแฟนเขาจะโกธรเอา..........แต่เขายังดึงดันที่จะมาส่งเธอ " โกธรก็โกธรไป ฉันรู้จักเธอมาก่อนตั้งนาน ยังไงเธอต้องมาก่อน " นั่นเป็นคำพูดที่เธอจำได้ไม่เคยลืม แม้ว่ามันจะนานมาเกือบ 60 ปีแล้วก็ตาม เธอยังจำ วันที่เขาต้องขึ้นรถไฟ เพื่อไปเรียนต่อในมหาวิทยาลัย วันนั้น เธอไปส่งเขาที่สถานี เธอร้องไห้จะเป็นจะตาย เขาวุ่นวายกับการปลอบเธอ จนไม่เป็นอันล่ำลา พ่อ แม่ พอเธอสงบลง และขอตัวไปล้างหน้าล้างตาในห้องน้ำ พ่อแม่เขาไปเช็คเที่ยวรถไฟ พอเธอกลับมา ก็พบเขานั่งร้องไห้คนเดียว กับกองกระเป๋า เงยหน้ามาบอกกับเธอทั้งน้ำตา " กลับบ้านเอง......เดินดีๆนะ " และนั้น......ทำให้เธอต้องเสียน้ำตา........อีกรอบ เธอจำได้ว่า วันที่เขาปิดภาคเรียน และกลับมาบ้าน เธอแนะนำเขาให้รู้จักกับแฟนหนุ่มของเธอ ตอนแรกทั้งสองเหมือนจะเข้ากันได้ดี แต่กลังจากนั้น 2-3 วัน มีคนมาบอกว่า แฟนเธอ กับ เพื่อนเธอต่อยกัน " มันนอกใจเธอ " เขาบอกเรียบๆ แต่เธอไม่เชื่อ วันนั้นเธอเชื่อแฟนเธอมากกว่า คิดว่าเขาอิจฉาแฟนเธอ จึงหาเรื่องชกต่อย เธอว่าเขาไปหลายคำ อาทิตย์นึงให้หลัง เธอถึงรู้ว่าเขาเป็นคนถูก เมื่อเธอไปหาเขาที่บ้าน ก็เจอแต่ พ่อของเขา " มันกลับไป ตั้งแต่อาทิตย์ก่อนแล้ว เห็นว่ามีธุระด่วน ไม่รู้อะไร " พ่อเขาบอก เธอส่งจดหมายไปขอโทษเขา เขาบอกไม่เป็นไร เขาไม่เคยโกธรเธอ แค่น้อยใจเล็กน้อย ลงท้าย ด้วยคำ - คำเก่า " กลับบ้านเอง....เดินดีๆนะ " เธอรู้ว่า.....ในคำสั้นๆนั้น เขาพูดอะไรออกมา........มากมายขนาดไหน เธอจำได้ ถึงวันที่เธอบอกเขาว่า เธอจะแต่งงาน เขามองหน้าเธอ เธออ่านไม่ออกว่า มันเป็นความรู้สึกอะไร..........ดีใจ ? ..........เสียใจ ?........ และเมื่อเธอถามเขาตรงๆ เขาก็ตอบว่า " เราใจหาย " แต่ก่อนหน้านั้น ก็เขานั้นแหละที่เป็นคนช่วยเธอเลือก ช่วยเธอดู ว่าผู้ชายคนนี้นิสัยดี และ รักเธอจริง " เราผู้ชายด้วยกัน เราดูออก " เขาบอกเธอ ซึ่งเขาก็ดูไม่ผิด สามีของเธอดี เหมือนอย่างที่เขาบอก วันแต่งงาน เธอบอกเขาว่า " ความเป็นเพื่อนของเรายังเหมือนเดิมไม่ต้องห่วง " เขามองเธอนิ่งๆ พยักหน้าน้อยๆ ไม่ตอบคำ ถึงเวลารดน้ำสังข์ เขาอวยพรเธอมากมาย แต่พูดกับสามีเธอเพียงสั้นๆว่า " ฝากด้วยนะ " เขาแต่งงานมีครอบครัวของเขา เธอก็มีครอบครัวของเธอ มีบางช่วงของชีวิตที่ห่างกันไป แต่ก็ไม่เคยลืมกัน เธอส่งการ์ดอวยพรวันเกิดให้เขาทุกๆ ปี ตอนนี้เขาน่าจะเก็บมันไว้ได้ 59 ใบแล้วละ เพราะเธอเกิดทีหลังเขา 5 เดือน บางทีเธอสนิทกับเขา มากกว่าคนรักของเธอเสียอีก หลายเรื่องที่เขารับรู้ แต่คนรักของเธอไม่เคยระแคะระคาย และก็เช่นกัน หลายความลับที่เขามาระบาย ที่เขาฝากไว้กับเธอ เธอก็รับและเก็บมันไว้ด้วยความเต็มใจ "คิดอะไรอยู่ " เขาเอ่ยขึ้น ทำลายความเงียบ " เรากำลังนึกแปลกใจ " เธอเอ่ยด้วยท่าทีครุ่นคิด " ทำไมเราถึงไม่ได้เป็น....คนรักกัน...? " เขานิ่งไปเหมือนกำลังคิดเช่นกัน " เราสนิทกันมากมั้ง " เขาว่า " นั่นไม่น่าจะใช่เหตุผลนี่ " เธอว่า " เธอถามยากไปนะ " เขาตอบหลังจากนิ่งคิดอยู่ครู่ใหญ่ " ไม่ยากหรอก ลองคิดเล่นๆชิว่า ทำไมเราถึงไม่รักกันนะ ? " เขามองหน้าเธอด้วยสายตาอ่อนโยน " แต่ถ้าเธอถามว่า.......ทำไม - เราถึงไม่รักกันนะ " เขาเว้นช่วง " ฉันก็จะตอบว่า.......เราไม่ได้ - ไม่รักกัน........ซะหน่อย " เธอหลับตาลง.........คำถามที่ถูกซ่อนไว้หลายปี.......กลับตอบมาง่ายๆอย่างนี้นี่เอง " นั่นชินะ.....เราไม่ได้ - ไม่รักกัน.......ซะหน่อย " เธอตอบทั้งๆที่หลับตาลง ตอนนี้เธอพร้อมที่จะจากโลกนี้ไป..........อย่างมีความสุขแล้ว.......... ในความรู้สึกที่เริ่มพร่า และ เลือนราง เธอสัมผัสได้ถึงมือเขาที่เอื้อมมากุมมือเธอไว้ " กลับบ้านเอง.......เดินดีๆนะ " และนั้น........คือคำสุดท้ายที่เธอได้ยิน........
คงจะเป็นการดี..........ถ้ามีคนให้เรารัก และ รักเรา.........ได้มากมายขนาดนี้ ...........................ไม่ว่าเค้าคนนั้นจะเป็น.......เขา รึ เธอ.....................
หุหุ FW Mail มาตอนหมดมุขพอดีแหะ
Create Date : 11 กรกฎาคม 2550 |
|
52 comments |
Last Update : 11 กรกฎาคม 2550 16:26:07 น. |
Counter : 553 Pageviews. |
|
|
|
(( ทำมั้ง..อิอิ ))