ฉบับห้า...ความหมายของชีวิต

พฤหัสบดี ที่ 17 กรกฎาคม 2546 // 6 โมง 08 // หอ // นน.: 52.5 kg.
อีกไม่ถึง 1 เดือนก็จะถึงวันงานละครเวที Lost Angel’s List แล้วล่ะ - - งานก็ยิ่งเยอะขึ้น ๆ วันนี้ก็ไปประชุมงานที่ท่าพระจันทร์มา - - แต่รู้สึกดีนะที่ได้ทำอะไร ๆ อยู่ตลอดเวลาแล้วก็สนุกกับงานที่ทำอยู่นี้ด้วยล่ะ (^_^) - - นี่อาจจะเป็น “ความหมายของชีวิต” ที่เรากำลังตามหาอยู่ก็ได้นะ ...ช่วงนี้เป็นอะไรไม่รู้ รู้สึกอยากตามหาอะไรบางอย่างเพื่อเติมชีวิตให้สมบูรณ์และมีความหมาย (ดูดี มีสาระ!!)

พุธที่ 23 กรกฎาคม 2546 // ตี 1 50 // หอ // นน.: 53 kg.
วันนี้ไปท่าพระจันทร์มา ต้องถ่ายรูป actor และทีมงานละครเวทีลงสูจิบัตร เหนื่อยดี สนุกดี ;-) ช่วงยุ่ง ๆ ช่วงนี้ไม่ค่อยได้มีเวลาอยู่กับเพื่อน ที่สำคัญ คือ ไม่เจออีตาแฮคเลย หลายวันมากแล้วล่ะ - - พอไม่เจอก็ชักคิดถึงแฮะ - - message ไปหาดีกว่า (=’_’=) แหม ๆ เขิน ๆ

อาทิตย์ ที่ 27 กรกฎาคม 2546 // 5 ทุ่ม 26 // หอ // นน.: 52 kg.
วันนี้มี event ที่ Center Point - - โปรโมตละคร มีกิจกรรมเยอะแยะเลย รู้สึกดีที่เห็นเด็กนิติเยอะแยะมากมายมาร่วมกันทำกิจกรรมอย่างนี้ ตื่นเต้นจังว่า วันงานละครจะออกมาเป็นยังไง (^o^)/
ก่อนกลับก็แวะกินข้าวกับพวกทีมงานละครนั่นแหล่ะ ที่อินเตอร์ ปาร์ค มีอีตาแฮคด้วย - - แล้วไป ๆ มา ๆ ยังไงไม่รู้ แฮคชวนเราไปให้อาหารปลาที่ตึกวิศวะ ไอ้เราก็เห็นว่าช่วงนี้มันไม่ค่อยมีเวลาผ่อนคลาย เลยไปกับเค้าซะงั้น !! เขินอยู่เหมือนกันนะไปกันแค่สองคนด้วย :”> แต่ไม่มีอะไรหรอก คุยกันไปเรื่อย ๆ - - มีแต่ยิ่งสนิทมากขึ้นเท่านั้นเอง?!

ศุกร์ที่ 1 สิงหาคม 2546 // 2 ทุ่ม 22 // บ้าน // นน.: 53 kg.
เหนื่อยมากเลย วันนี้มีงานรับปริญญา งานละครก็ต้องหยุดพักไปก่อนวันนึง ~ แล้วจะทำกันทันมั้ยเนี่ย?? (-_-) เห็นฝ่ายฉากมาบ่น ๆ อยู่ว่าอาจจะทำได้ไม่สมบูรณ์ 100% อย่างที่คิด - - เพราะเวลาเหลือน้อยเต็มที
วันนี้ไปตัดผมมา ผมสั้นไปเลยอ่ะ นั่งมองกระจกอยู่นานเป็นวัน ๆ - - แง้ ๆ อยากร้องไห้ (;_;) เสียดายผมจัง คิดยังไงไม่รู้ดันไปตัด - - โอ๊ยย ไม่อยากเจอหน้าใครเลย !! ความ self ในตัวขาดผึง ขอใช้เวลาทำใจ 3 เดือนก่อนพบผู้คนได้มะ ?>> ไม่ได้หรอก บ้าไปงั้น :’-( ทำไมเป็นคนไม่มั่นใจในตัวเองอย่างนี้นะ

พุธที่ 6 สิงหาคม 2546 // ตี 1 กว่า // ตึกกิจชั้น 5 ท่าพระจันทร์ // นน.: 53.5 kg.
มานอนค้างท่าพระจันทร์กับพวก actor และผู้กำกับแหล่ะ เพราะวันนี้ซ้อมใหญ่กันดึกมาก แล้วพรุ่งนี้ก็ต้องตื่นมาเตรียมงานกันตั้งแต่เช้าด้วย (=_=) พรุ่งนี้แล้วสินะ วันที่รอคอยมานาน เราทุกคนตั้งใจทำงานนี้กันมาก แต่ไม่ว่างานจะออกมายังไง ก็นับว่าคุ้มค่าที่สุดแล้วที่ได้ทำงานร่วมกัน ได้แบ่งปันความรู้สึกกัน และที่สำคัญ~ คุ้มค่าที่สุดสำหรับมิตรภาพแสนดีทีได้พบ :D
การทำละครอาจเป็นงานที่เราชอบ ที่เราค้นหาความเป็นตัวเองมาตลอดก็ได้นะ เพราะยิ่งทำก็ยิ่งรู้สึกดี - - “เรามักไม่รู้ว่าเราขาดอะไรไป จนกว่าสิ่งนั้นจะผ่านเข้ามาในชีวิต” แต่ไม่ว่ายังไง ก็ยังคงตามหาความหมายที่ขาดหายอยู่เรื่อยไป แต่เมื่อไหร่จะเจอจริง ๆ ก็ไม่รู้สินะ (^_^) (เริ่มมีสาระอีกแล้วเรา!)
วันนี้เป็นวันแรกที่เจอแฮคหลังจากตัดผมมา - - ก็ไปโวยวาย ๆ กับมันว่าเสีย self - - มันกลับทำหน้าเฉยชาแล้วบอกว่า “ก็ยังน่ารักอยู่นี่” แล้วก็เดินไปเฉ้ยย ปล่อยเรายืนเขินอยู่คนเดียว (/x\) แม้จะเสียผมไป แต่ก็มีอะไรวุ่นหวือใจ ~ ว่าไปแล้วก็คุ้มอยู่นะ

พฤหัสบดีที่ 7 สิงหาคม 2546 “วันรพี”// 5 ทุ่ม 49 // หอ // นน.: 53 kg.
เหนื่อยที่สุดเลยวันนี้ - - แต่ไม่รู้สึกเสียเปล่าเช่นกัน ไม่เคยวาดฝันจะเห็น “ละครเวทีคณะนิติศาสตร์” เป็นรูปเป็นร่างขนาดนี้เลย เห็นแล้วปลื้มใจเป็นที่สุด (^/\^) ... “ไม่มีอะไรใต้ท้องฟ้าสีฟ้าที่เด็กนิติทำไม่ได้” ...เห็นทีจะเป็นความจริง
วันนี้ต้องตื่นมาเตรียมงานแต่เช้า และในที่สุดก็จบลงอย่างประสบความสำเร็จด้วยดีทั้งสองรอบ พอรอบที่สองจบนั้นทุกคนเข้ามากอดกัน แสดงความยินดีซึ่งกันและกัน โดยที่ทุกคนต่างก็รู้ว่างานออกมาดีกว่าที่คิดไว้ ไม่ต้องรอฟังคำวิจารณ์จากใครอื่นเลย :-) - - ทั้งดีใจที่ในที่สุดงานที่ตั้งใจทำมาตลอดก็ประสบความสำเร็จ แล้วก็ใจหายด้วยที่ต่อไปก็คงไม่ค่อยได้เจอทีมงานกันบ่อย ๆ อีกแล้ว
แฮคมาหาเราด้วยล่ะ - - มันดันวางมือถือทิ้งเอาไว้ ด้วยสันดานอยากรู้อยากเห็นของตัวเองก็หยิบขึ้นมาดู - - ไม่ได้คิดอะไรเลยนะ ตอนดู message อ่ะ แต่พอดูเสร็จแล้วก็คิดอะไรไม่ออกเช่นกัน เพราะมีแต่ message เราเต็มเครื่องเลย - - ไม่เคยลบเลยซักอัน (*x*) ตั้งแต่ที่รู้จักกันเกือบ 3 เดือนเราเองยังไม่คิดเลยว่าจะเยอะอย่างนี้ พูดอะไรไม่ออกเลย - - แอบดีใจอยู่เหมือนกันนะเนี่ย (^v^)

วันจันทร์ที่ 11 สิงหาคม 2546 // 3ทุ่ม 17// หอ // นน.: 54 kg.
ใกล้จะสอบเข้าไปแล้วนะเนี่ย ต้องตั้งใจอ่านหนังสือให้มากกว่านี้ เดินไปทางไหนรอบตัวก็มีแต่คนเริ่ม count down ที่จะถึงวันสอบ เวลาผ่านไปเร็วจังเนอะ - - ปีหน้าก็ต้องกลับท่าพระจันทร์แล้วด้วยสิ :-((
ช่วงนี้อ้วนขึ้นเยอะมาก ... ว่าง ๆ ต้องลดความอ้วนครั้งใหญ่ - - เซ็งจัง ทำไมผู้หญิงต้องมีแฟชั่นผอมด้วยนะ !!
นั่งทำการ์ดให้หม่าม้าจะส่งไปให้วันแม่ - - ปีนึงมีครั้งเดียวที่จะบอกความรู้สึกให้แม่รู้ ฉะนั้นต้องฉวยโอกาส - - ทำไปทำมา อีท่าไหนไม่รู้โดนคัตเตอร์บาดนิ้วนางข้างซ้ายอ่ะ เจ็บโคตรเลย แต่แนทยังมีอารมณ์มาเล่นอีก บอกให้รีบแปะพลาสเตอร์ซะ เพราะถ้าเป็นแผลที่นิ้วกลางและนิ้วนาง ความรักจะสมหวัง ~ นิ้วก้อยจะได้พบ “เค้า” คนนั้น ~ นิ้วชี้จะอกหัก ~ นิ้วโป้ง จะทำให้แฟนรักมากขึ้น แต่ต้องเป็นแผลโดยบังเอิญที่ข้างซ้ายเท่านั้นนะ ไม่ใช่เอามีดมาบาดมือตัวเอง - - เอ๊ะ! แล้วเราจะมีความรักที่สมหวังหรือนี่???? (‘u’)

วันพฤหัสบดีที่ 15 สิงหาคม 2546 // 5 ทุ่ม 34 // หอ // นน.: 54 kg.
เกิดเรื่องน่าตื่นเต้นขึ้นในชีวิต - -ยังใจเต้นไม่หายเลย
วันนี้ไปอ่านหนังสือที่ห้องสมุดป๋วยมา ... อ่านแบบตั้งหน้าตั้งตาจน 3 ทุ่มถึงเวลาห้องสมุดปิดเลย - - ช่างน่าภูมิใจเหลือเกิน แต่ลืมไปว่าไม่มีรถกลับซะแล้ว...เหมือนเทวดาเข้าข้างให้เจอเทพบุตรสุด gent ขี่จักรยานผ่านมาและอาสาไปส่ง (^u^) ...อีตาแฮคนั่นเอง เจ้าเก่า
แต่เคราะห์ซ้ำกรรมซัด - - แฮคเพิ่งจะบ่นยังไม่ทันขาดคำเลยว่าเราตัวหนัก ปั่นแล้วเหนื่อย - - ยางรถก็แตกเปรี๊ยะเสียงดังสนั่นทันที ... น่าอายที่สุดเลย เราอ้วนขนาดนั้นนั้นเชียวหรือ? (/_\) ...และในที่สุดเราก็ต้องช่วยแฮคเข็นจักรยานล้อระเบิดไปร้านซ่อม และระหว่างทางที่เดินไป เราก็บ่นไปเรื่อยว่าช่วงนี้อ้วนขึ้นจริง ๆ ต้องลดน้ำหนักอีกครั้งแล้วเพราะเคยอ่านเจอในนิตยสารเค้าทำโพลสำรวจออกมาว่า - - “ผู้หญิงในฝันของหนุ่ม ๆ” ต้องเรียบร้อย ไม่พูดมาก มีความคิด มั่นใจในตัวเองและถ้าจะให้ดีต้องหุ่นงามด้วย (=’_’=) ...และจากที่เราวิเคราะห์ออกมาแล้วนั้น ไม่มีข้อไหนเข้าตัวเราเลยสักข้อ ยกเว้นอย่างเดียวที่พอเป็นไปได้และต้องรักษาไว้คือ หุ่นนั่นเอง
แต่แฮคมันขำใหญ่เลยอ่ะ ... แต่พอเห็นว่าเราเครียดมันเลยพูดปลอบว่า “ผู้ชายไม่ได้เป็นอย่างนั้นทุกคนซะหน่อย ถึงแม้ผู้หญิงบางคนจะติงต๊องไร้สาระ เป็นโรคประสาทชอบเสีย self หรือแม้แต่อ้วนเป็นพยูนใส่ห่วงยาง” (-_-“) มันเน้นช่วงท้ายแบบแดกดันก่อนจะต่อว่า “ก็ยังมีผู้ชายบางคนชอบอยู่แหล่ะ” \(*v*)/ แล้วมันก็อมยิ้มเขิน ๆ
รู้สึกเหมือนใจมันลอย ๆ หวิว ๆ ยังไงไม่รู้- - ก็ไม่เห็นว่าแฮคจะเคยอายเป็นด้วยนี่นา ทำเอาเราหน้าแดงไปด้วยเลย นี่มันยังบอกว่าเดี๋ยวจะโทรมาหาด้วย (=*v*=) - - จะพูดอะไรดีล่ะ??? แม้จะโทรมาบ่อย ๆ อยู่แล้ว แต่ครั้งนี้มันไม่เหมือนครั้งอื่นนี่นา

ต้องขอบคุณจักรยานคันนั้นแล้วกันที่ยางแตก เพราะทำให้ไดอารี่เล่มนี้มีสีชมพูขึ้นอีกครั้ง~และก็ขอบคุณแฮคที่ทำให้คิดได้ว่า “เราอาจจะหาความหมายของทุกสิ่งมาตลอดชีวิต แล้ววันหนึ่งก็พบว่า เพียงแค่มีบางสิ่งในหัวใจ ชีวิตก็มีความหมายแล้ว”
อุ๊ย!! มีโทรศัพท์มา...ไปรับก่อนนะ...


* ตีพิมพ์ครั้งแรกในจุลสารไมโครคอร์ท Vol.2 Issue.6 September, 2003 ฉบับ CountDown

Create Date : 29 ตุลาคม 2550		0 comments
Last Update : 5 พฤศจิกายน 2550 5:45:22 น.
Counter : 364 Pageviews.
Share Tweet