Bloggang.com : LonelySeason : He's My Hero

He's My Hero

เคยเห็นไหมความรักที่มั่นคง...เคยเจอไหมรักแท้...
เคยรู้จักมั้ยผู้ชายที่เสียสละ...เคยเจอไหมผู้ชายรับผิดชอบสูง

เจอแล้วฉันเจอแล้วผู้ชายคนคนนั้น...เขาอยู่ข้างกายฉันเอง
อยู่ข้างฉันตั้งแต่ฉันเกิด ตั้งแต่ฉันจำความได้เลยล่ะ...

นานมาแล้วเมื่อครั้งฉันยังเด็ก ฉันกลัวการสระผม กลัวว่าถ้าแชมพูเข้าตา แล้วตาจะบอด...แต่พ่อ...ก็จับฉันนอนหงายในตัก สระผมให้ฉันอย่างเบามือ พร้อมทั้งปากที่พร่ำบอกว่าไม่ต้องกลัวนะลูก พ่อจะระวัง มันไม่น่ากลัว เราต้องกล้า ไม่งั้นจะสกปรก ตอนนั้นความกลัวมีมาก แต่เรากลับมั่นใจว่าพ่อจะไม่ปล่อยให้เราตาบอดแน่นอน...

เรากลัวการแคะหู>>แต่พ่อจับเรานอนตะแคงในตัก และแคะหูให้เรา ปากก็พร่ำบอกว่า ไม่เป็นไรนะลูก ไม่เจ็บหรอกพ่อจะแคะอย่างเบามือ พ่อสัญญา พ่อจะไม่ให้ลูกหูหนวกแน่นอน...คำพูดนั้นดั่งคำประกาศิต ที่ทำให้เรานอนนิ่ง...เรามั่นใจในตัวพ่อ

เรากลัวหมอ>>จำได้ว่าครั้งหนึ่ง เราเคยซนจนเท้าพลาดไปเหยียบเอาพร้า ที่ตาเพิ่งลับคมเสร็จ ตอนนั้นเลือดไหลออกมากๆ เราตกใจร้องไห้ ใครจะพาไปหาหมอก็ไม่ยอมเพราะกลัวโดนเย็บ เรารู้ว่าถ้าโดนเย็บจะเจ็บมากๆ...พ่อเลยทำแผลให้เราเอง พ่อไม่พาไปหาหมอ...หลังจากนั้นเราก็เดินไม่ได้เกือบเป็นเดือน...ไปไหนมาไหนโดยอาศัยหลังพ่อ เรารู้นะว่าพ่อหนัก แต่ไม่เคยได้ยินพ่อบ่นสักคำ...

เราอยากมีชุดสวยๆ>>เพราะเราห้าวมาแต่เด็ก ญาติๆ มีแต่ผู้ชาย เสื้อผ้าเราเลยมีแต่เสื้อเชิ๊ตกับกางเกงแบบเด็กผู้ชาย เราเห็นเด็กผู้หญิงแล้วอยากมีชุดสวยๆ บ้าง...พ่อต้องไปทำงานที่กรุงเทพฯ ตอนกลับมาพ่อกลับมาพร้อมกับชุดเจ้าสาวของเด็กผู้หญิง สีขาวบริสุทธิ นั่นคือของเราและพี่สาว เราดีใจมากๆ เราชอบมันสวย

เราติดพ่อมาก>>เพราะงานของพ่อไม่เป็นหลักแหล่ง พ่อจึงต้องไปทำงานที่อื่นบ่อยๆ แต่เราชอบนอนกับพ่อ เราติดพ่อ ทุกครั้งที่พ่อจะไปทำงานที่อื่นเป็นเดือน เราจะร้องไห้กอดพ่อไว้แน่น ไม่อยากให้พ่อไป เรารู้ว่าพ่อไปทำงานเรารู้ว่าพ่อต้องเหนื่อย เราไม่อยากคิดถึงพ่อ เราอยากให้พ่ออยู่ใกล้ๆ และเราเห็นหยดน้ำในดวงตาพ่อทุกครั้งตอนที่ปล่อยแขนจากร่างเรา เราจะนอนร้องไห้ อยู่อย่างนั้นจนพ่อลับตาไป...

เราขี้โรค>>ยังจำได้เลยว่าตอนเด็กๆ เราไม่สบายบ่อยมากๆ แทบจะเรียกว่าเดือนล่ะครั้งก็ว่าได้ และเราเกลียดหมอ เกลียด รพ. เกลียดการกินยา แต่พ่อจะคอยปลอบโยนจะคอยเอาขนมมาล่อ จนเรายอมไปหาหมอ ยอมกินยา จะนอนกอดเราทุกคืนที่เราตัวร้อนเป็นไข้...

เราชอบไปโรงเรียน>>แม่จะแต่งตัวให้เราและพ่อจะให้เราซ้อนมอ'ไซค์ด้านหน้าไปส่งที่ ร.ร.พ่อซื้อชุดนักเรียน กระเป๋านักเรียน รองเท้าหนังสือ ซื้อทุกอย่างให้เราเหมือนคนอื่นๆ

ความผิด>>จำได้ว่าตั้งแต่เล็กจนโต ไม่ว่าเราจะทำผิดเรืองอะไร พ่อไม่เคยตีเลยสักครั้ง ไม่เคยด่าให้ช้ำใจ มีแต่คำสอน และปล่อยให้เรานั่งคิดทบทวนเอง ต่างจากลูกคนอื่นที่ทั้งโดนด่า โดนตี เรารู้ว่าพ่ออยากให้เราคิดเป็น

เพื่อลูก>>ผ่านมาแล้วเป็นสิบปี ที่พ่อทำงานหนักส่งเรากับพี่เรียนหนังสือ จนตอนนี้พี่สาวจบปริญญาแล้ว เหลือเราที่พ่อยังต้องลำบากอีกมาก แต่เรายังไม่ได้ยินพ่อบ่นเลยสักครั้ง มีแต่คำพูดที่บอกว่า 'ขอให้ลูกตั้งใจเรียนพ่อก็หายเหนื่อย อย่าให้ลูกต้องลำบากเหมือนพ่อ' พ่อไม่เคยขาดความรับผิดชอบต่อหน้าที่เสมอ ไม่เคยช้าเรื่องค่าเทอม ไม่เคยขาดตกบกพร่องทุกเรื่องของลูก...

รักแท้>>เราโชคดี ที่เกิดมาก็พบรักแท้ อยู่ข้างกาย เราว่าแม่เป็นผู้หญิงที่โชคดีที่สุดในโลก แม้พ่อจะไม่รวย แต่พอหาเงินให้แม่และลูกใช้กันอย่างสบาย ไม่ลำบาก พ่อรักแม่มาก ไม่เคยนอกใจแม่ อะไรที่แม่ชอบพ่อไม่ขัด กลับจะซื้อหามาให้ พ่อใช้เสื้อผ้าชุดเดิมๆ เพื่อเอาเงินส่วนนั้นเป็นค่าเสื้อผ้าของแม่และลูกๆ เราเห็นว่าเสื้อผ้าพ่อเก่า...แต่ตอนนั้นเรายังไม่มีเงินซื้อให้พ่อ

รักพ่อที่สุดค่ะ

แม้ไม่ได้กลับบ้านไปกราบพ่อ ไม่ได้บอกว่ารักพ่อ แต่อยากให้พ่อรู้ว่าลูกรักพ่อมากๆ เสื้อรักพ่อที่ส่งไปให้พ่อคงชอบ และปลื้มจนไม่ยอมเอามาใส่ ลูกคิดถึงพ่อมาก รู้นะว่าพ่อเหนื่อยมามาก อยากกลับไปกอดพ่อนะค่ะ พ่อคือฮีโร่สำหรับลูกคือแบบอย่างที่ดีของลูกเสมอ 'ลูกรักพ่อ' อยากบอกเท่านี้เองค่ะ

ปล.ตอนอัพบล็อกนี้ลูกหมดน้ำตาไปเป็นปี๊บเลยล่ะค่ะ แบบว่าคิดถึงๆ คิดถึงลุงตัวดำๆ ลงพุงๆ หน้าโหดๆ แต่ใจดีที่สุดเลย (นั่นล่ะพ่อเรา)

Create Date : 05 ธันวาคม 2548

Last Update : 5 ธันวาคม 2548 22:28:22 น.

31 comments

Counter : 653 Pageviews.

เขียนได้ดีจัง ชอบคนเขียนแล้วอะ

โดย: 1 IP: 202.142.216.124 วันที่: 5 ธันวาคม 2548 เวลา:22:43:43 น.

คุณพ่อเป็นฮีโร่ของลูกทุกคน ^ ^

ตอนนี้ป๊ะป๋าไม่อยู่แล้วค่ะ คิดถึงจัง บางทีก็คิดว่า ตอนที่ท่านอยู่ ตัวเองน่าจะ น่ารัก กว่านี้

โดย: bookmark

วันที่: 5 ธันวาคม 2548 เวลา:23:47:32 น.

ฝากสวัสดีคุงป้อด้วยน้าปลากัด

โดย: แพงเมือง IP: 125.25.8.48 วันที่: 6 ธันวาคม 2548 เวลา:0:16:36 น.

^^ เนื้อเรื่องสมชื่อมากค่ะ พ่อคือฮีโร่ของเรา

โดย: wayo

วันที่: 6 ธันวาคม 2548 เวลา:1:17:22 น.

โดย: ไอดินและกลิ่นฝน

วันที่: 6 ธันวาคม 2548 เวลา:1:23:15 น.

ฝันดีนะครับ

โดย: ไอดินและกลิ่นฝน

วันที่: 6 ธันวาคม 2548 เวลา:1:39:29 น.

ตอนเด็กคุณครูให้เขียนเรียงความเกี่ยวกับ Hero ในดวงใจ เราก็เขียนถึงพ่อเราล่ะ

โดย: W i n t e r b e r r y

วันที่: 6 ธันวาคม 2548 เวลา:7:23:37 น.

อิจฉาจังเลยครับ

ขอบคุณสำหรับคำทักทายครับ

โดย: VinKaBees

วันที่: 6 ธันวาคม 2548 เวลา:8:48:12 น.

อ่านแล้วน้ำตาซึมเหมือนกันนะคะ...เท่าที่อ่านดูคงเป็นรุ่นน้องหลายปีเพราะเห็นบอกว่ายังไม่จบปริญญา....เรียกพี่ว่า พี่เลเต ...ก็ได้ค่ะดีใจที่ได้รู้จักนะคะ...เดี๋ยวพี่เลเตก็จะแอดบล็อกน้องไว้เช่นกันค่ะ...จะได้แวะมาทักทายกันไงคะ....
เฮ้อ...คิดถึงคุณพ่อค่ะ...อยากกอดคุณพ่อจังเลย...เมื่อวานได้แต่โทรไปหาท่านเท่านั้นเอง....

โดย: สเลเต

วันที่: 6 ธันวาคม 2548 เวลา:15:44:22 น.

สุภาพบุรุษที่ดีที่สุดในโลก...ของลูกๆทุกคน..

โดย: กุมภีน

วันที่: 6 ธันวาคม 2548 เวลา:15:52:41 น.

โลกเราก็เงี้ยพระอาทิตย์ส่องให้โลกอบอุ๊นอบอุ่นด้านเดียวเองถึงว่าที่ตรงนี้มันถึงไม่เห็นเหมือนตรงนั้นเลยอ่ะ

โดย: kaman

วันที่: 6 ธันวาคม 2548 เวลา:15:55:52 น.

อ่านแล้วน้ำตาซึมอีกแล้วเรา.... ซึ้งค่ะ คิดถึงพ่อเหมือนกัน พ่อเราก็น่ารักมากๆ เหมือนกันนะ

โดย: เนตรนภัส

วันที่: 6 ธันวาคม 2548 เวลา:16:54:07 น.

นึกถึงพ่อในวัยเด็กของตัวเองแล้ว อดยิ้มในความอ่อนโยนที่อยู่ภายใต้ความเงียบขรึม และดุไม่ได้เหมือนกันค่ะ
ถึงตอนนี้ พ่อก็ยังดุอยู่ แต่ก็ไม่ได้รู้สึกกลัวท่านเหมือนเมื่อตอนเด็กๆอีกแล้ว
ที่มีตอนนี้ คือ ความรักและเคารพท่านมากๆ อยากทำทุกอย่างที่จะทำให้ท่านมีความสุขมากที่สุด