วาสนาที่รัก วาสนาที่รัก วาสนาต้นสูงผลิดอกออกช่อเป็นพวงพุ่มโชยกลิ่นหอมกรุ่น ในยามค่ำคืนเจ้าประคองข้าสู่ห้วงนิทรา "นานๆครั้ง วาสนาจึงจะออกดอกเสียที" แม่เคยบอก ข้าปิติยิ่งที่หลายวันมานี้ เจ้าส่งกลิ่นหอมกล่อมข้าให้ข่มตาหลับ โอ้...กาลเวลาเจ้าเอย ข้าอยากถนอมเวลานี้ไว้ให้นานแสนนาน แต่ข้ารู้ เจ้าคงปฏิเสธคำร่ำร้อง ถึงกระนั้น หากปาฏิหารย์นั้นมีจริง ข้าอยากอุทธรณ์ โอ้...กาลเวลาเจ้าเอย อย่ารีบร้อนเดินทาง อย่าเพิ่งให้วาสนาเพื่อนรักของข้า ต้องโรยราช่อดอก หากวาสนาไร้ดอก แล้วใครเล่าจะพาข้าสู่นิทรารมณ์ ... โอ้...สหายรัก ข้ารู้ หัวใจท่านเหน็บหนาวปานใด ข้าเบ่งบานช่อดอกก็เพื่อท่าน ข้าส่งความปรารถนาดีผ่านกลิ่นกายข้า ในทุกค่ำคืน ข้าปิติยิ่งเช่นกัน ที่ท่านรับมันไว้ในอ้อมกอด แต่ท่านจงรู้ไว้เถิด... กาลเวลาเพื่อนยากของเรราทั้งสอง ซื่อตรงนักต่อหน้าที่ เก็บเกี่ยวและจดจำความปรารถนาดีของข้า...ไว้ วันข้างหน้าเมื่อข้าไม่ได้อยู่เพื่อท่าน จงอย่าเสียใจ... ครั้งหนึ่ง ท่านเคยมีข้าไว้ในอ้อมกอดแล้ว จดจำข้า แม้วันข้างหน้าข้าอาจไม่ได้อยู่เพื่อท่าน...   Create Date : 22 ตุลาคม 2549 3 comments Last Update : 22 ตุลาคม 2549 16:53:14 น. Counter : 285 Pageviews. Share Tweet

โอ...เป็นครั้งแรกในชีวิตที่ข้าพเจ้าเห็นดอกวาสนา เสียดายไม่ได้กลิ่น กลิ่นดอกไม้กลางคืนนั้นเย็นรื่นนัก ข้าง ๆ กระท่อมข้าพเจ้า มีโมกข์ คราใดลมหวลเปลี่ยนทิศมาทางกระท่อม จะได้กลิ่มหอมโชยมารวยริน จิตใจพลอยสดชื่นเบิกบาน กลิ่นของดอกไม้ คงเหมือน 'ความรัก' นะขอรับ 'เช้าวันที่สี่ของช่วงเวลาวิบากกรรม' ขออนุญาต... ปาฏิหารย์ ------> ปาฏิหาริย์ เรรา -----------> เรา   โดย: ธุลีดิน IP: 203.170.228.172 23 ตุลาคม 2549 9:24:02 น.

เมื่อคืนสหายทั้งหลายบอกเล่าถึงทริปเมรัยสัญจร ครั้งที่ 1 ให้ฟัง กระผมก็ตัวสั่นและนึกอยากจะมาน่าดูครับ หากแต่ว่า...มิสามารถไปได้เนื่องจากติดภารกิจการงาน และการใจ อิอิ เสียดายเหมือนกันนะครับ ที่เมื่อวานไม่มีทานไอซ์ร่วมวงด้วย (ท่านเถ้าธุลีฯ กับ อ้ายพุ่มที่ได้ยินแต่เสียงด้วย) ผมดีใจมากมายครับ ที่ได้พบปะเจอะเจอกับสหายหนอนเหล่านั้น จึงร่วมนั่งเมรัยเพลินกว่า 9 ชม. หมดเหล้าไป 3 กลม และได้แลกเปลี่ยนพูดคุยแสดงความคิดเห็นในสิ่งที่ผมไม่สามารถที่จะไปพูดคุยกับใครอื่นได้นอกจากสหายหนอนเหล่านี้ และถ้าเวลาและโอกาสประจวบเหมาะกัน หวังว่าสักวัน ผมคงจะได้เจอท่านอซ์บ้างนะครับ   โดย: ยางมะตอยสีชมพู IP: 124.121.123.14 23 ตุลาคม 2549 17:04:02 น.

ท่านป๋า...ท่านยางฯทำไม้เท้าท่านหล่นหาย กลายเป็น 'อซ์' ฮา ฮา ฮา สายแล้วสวัสดิ์ขอรับท่าน วันนี้ข้าพเจ้าตื่นหกโมง ลืมตาขึ้นมายิ้ม ช่วงเวลาวิบากกรรมผ่านพ้นไปอีกรอบ ที่น่าเจ็บใจก็คือ ข้าพเจ้าไม่รู้ว่ามียาแก้ปวดเฉพาะที่ กินแล้วหายปวดเป็นปลิดทิ้ง ข้าพเจ้าทนปวดทรมาน จนไม่ไหว ยอมกินพาราฯ ก็ช่วยได้แค่นิดหน่อย ทำให้หลับไปครู่หนึ่ง จากนั้นความปวดปลุกขึ้นมาปวดเล่นกันต่อ อันนี้ก็ต้องสมน้ำหน้าตัวเอง เพราะความไม่รู้โดยแท้ เมื่อวานเจอหมอแล้วท่าน รายละเอียดเล็กน้อย แปะที่เหลาฯท่านย่าหนุงฯ แต่คงพ้นช่วงสูงสุดของกราฟ อาการบวมชาลดลงแล้ว วันนี้ ข้าพเจ้าเริ่มใช้ชีวิตอย่างปุถุชนเช่นเดิม วิบากกรรมครั้งนี้ ช่วยให้ข้าพเจ้าได้หยุดคิด! กลับมาจัดการกับกิจวัตรประจำวันเสียใหม่ วันนี้จะเป็นการเริ่มต้นที่ไม่เลว ข้าพเจ้าตื่นแต่เช้า เก็บมุ้ง ถุงนอน ปัดกวาดกระท่อม ดื่มน้ำอุ่นเต็มแก้ว เตรียมอาหาร หั่นผักกาดขาว ซอยกระเทียม พริก ผัดน้ำมันหอย ซีอิ้วขาวตราเด็กสมบูรณ์ เป็นเสบียงสำหรับอาหารวันนี้ ได้กลับมามีสมาธิกับ การล้างผัก หั่นผัก เตรียมอาหารให้ตัวเองอีกครั้ง เป็นสิ่งที่ข้าพเจ้าหลงลืมไปหลายเพลา อีกประเดี๋ยวข้าพเจ้าจะไปกวาด-เช็ด-ถู ขนำอีกลูก ที่แข็งแรงกว่า เพื่อจะได้หลับอย่างสนิทตาเมื่อพายุมา (ทีแรกเขียนว่า หลับอย่างสนิทตายามพายุมา เหลียวดูอีกที มันเหมือน หลับตาย เลยนี่หว่า ฮา ฮา ) ตอนเจ็บปวดข้าพเจ้านึกสงสัย ธรรมชาติจัดให้เราพบอาการเจ็บปวดพวกนี้ทำหยังฟะ? คิดว่า คำตอบตอนนี้ก็คือ ให้ได้คิดทบทวน เมื่อตอนเอ็งสุขสบาย เอ็งไม่ยอมคิด หรือคิดไม่ออก ให้เอ็งเจ็บป่วยเสีย เอ็งจะได้เลิกทำอะไรทั้งสิ้น เพราะเอ็งทำไม่ไหว จากนั้นกลับมานอนคิด คิดเสียให้พอ ยังไม่รู้ว่าคำตอบที่ได้จะ 'ใช่' หรือไม่ อย่างน้อย ยังได้ทดลอง ข้าพเจ้าจะเลิกหมกมุ่นอยู่กับการเขียนเรื่องเดียว ใช้เวลาเขียน เรื่องหลากหลายไปทีละนิดละหน่อย เพียงกำหนดให้เป็นเวลา ว่านี่คือเวลาเขียนหนังสือ จากนั้นเขียนไปตามแต่ใจอยากเขียน ก่อนหน้านี้ข้าพเจ้าพยายามหาวิธี รักษาอารมณ์เรื่องให้ต่อเนื่อง เพราะปัญหาเขียนเรื่องยาวของข้าพเจ้าคือ ข้าพเจ้าไม่สามารถลากอารมณ์ไปให้ยาวพร้อมเรื่องได้ หากไปเขียนอย่างอื่นแล้วพาลไม่อยากกลับมา ข้าพเจ้าเลยคิดว่าการหมกมุ่นอยู่กับเรื่องเดียว อาจช่วยยืดอารมณ์ไปได้จนกว่าจะจบเรื่อง สุดท้ายกลายเป็นความกดดัน ยิ่งเขียนไม่ออก ยิ่งกดดัน กลายเป็น ชักไม่มีความสุขในการเขียน! เอาล่ะ! อย่างน้อยก็จะลองใหม่! เขียนให้มีความสุข ได้จำนวนหนึ่งแล้วค่อยโพสท์ครั้งหนึ่ง เรื่องหนึ่งอาจอาทิตย์ละครั้ง ก็ไม่แปลก ขอเพียงเขียนให้มีความสุขทุกวัน ขอบคุณท่านมั่กมั่ก สำหรับหลายวันมานี้ ที่สละเวลาร่วมบ่นวาทะกรรม แลกเปลี่ยนความคิดเห็น เปิดประเด็นคิด ล้วนช่วยข้าพเจ้าไว้ได้อย่างมากมาย หวังจะเห็น 'ธุลีดิน' มีงานคุณภาพโพสท์อย่างต่อเนื่อง ไม่ชักกะตุกขาดตอน เป็นหนังขายยาเสียที จากวันนี้เป็นต้นไป.... ขอบพระคุณมั่กมั่กขอรับ สหายอักษร ของข้าพเจ้า คารวะ   โดย: ธุลีดิน IP: 203.170.228.172 24 ตุลาคม 2549 11:25:13 น.