ไม่รู้จะ comment ว่าไงดีเลยอ่ะค่ะท่านพี่
คมทุกตัวอักษร อ่านไปก็เลือดไหลซิบๆ ซึมหัวใจ
^
^
(ไอ้เลือดไหลซิบๆ ซึมหัวใจนี่มันไม่ค่อยเกี่ยวกับบทประพันธ์ของท่านพี่เลยเน๊อะ )
แต่มันรู้สึกงั้นน่ะ

ฮา ฮา ลบหมดเลย
แต่เฉย ทำอะไรข้าพเจ้าไม่ได้ดอก
ก๊อปไว้แล้ว อิ อิ (ยิ้มเย้ย error ทั้งหลาย ฮา ฮา)

เอาใหม่!
*****
โจทย์ที่ :
๑. ลมปาก
๒. อักษร
๓. ความเชื่อ
๔. อัตตา
๕. ศรัทธา
๖. ศาสนา
๗. ก้าวร้าว
๘. สัญชาตญาณดิบ
๙. สงคราม

จำเลยที่ :
๑. ปืน

คณะลูกขุน :
จุลินทรีย์ !

****
สาย ๆ สวัสดิ์ขอรับท่านป๋า
สายเกินเวลาแล้ว แต่วันนี้ ต้องมาคุยให้ได้!

ขอบคุณสำหรับ ข้อคิดจากท่าน

net มีปัญหา โหลดช้าอย่างแรง
เปิดแต่ละหน้า ปาเข้าไปเกินสิบนาที!
อีกทั้ง เดี๋ยวหลุด เดี๋ยวหลุด
กลัวว่า จู่ ๆ มันจะต่อไปติดไปซะ อย่างเคยเกิด!
จึง เข้ามารายงานก่อน


"กระผมไม่แน่ใจว่า นอกจากกระบี่ทลายฟ้า ที่ท่านเขียนเป็นประจำแล้ว
ท่านเขียนอย่างอื่นควบคู่ไปด้วยไหมขอรับ

เช่น ช่วงหนึ่งของวันเขียนกระบี่ทลายฟ้า
อีกช่วงเขียนเรื่องสั้นหรือบทกวี"

คำถามท่านทำเอาข้าพเจ้าสะดุ้ง!

เอาแค่เขียนเรื่องเดียว ข้าพเจ้าแทบกระอักโลหิดแล้วขอรับ คิดถึง เขียนเรืองอื่นไปด้วย บทกวีด้วย ไปพร้อมกัน ขณะนิยายนังค้างคาอยู่ ข้าพเจ้าไม่เคยคิดกระทำเลยท่าน

หรือว่านั่นเป็นเรื่องปกติ ของพวกมืออาชีพ

ข้าพเจ้าจึงสะกิดใจขึ้นมา...

หรือว่า นั่นคือปัญหา!
ข้าพเจ้ามุ่งแต่จะเขียนนิยาย วนเวียนอยู่กับปัญหา การเขียนไม่ออกของตัวเอง (มันแฝงความหงุดหงิดนิด ๆ ด้วยนะท่าน) รู้สึกเหมือนหลงป่า หาทางออกไปพบ
ในช่วงเวลาหนึ่ง ข้าพเจ้ามุ่งแต่จะเขียนเรื่องเดียว
เพราะพอไปคิดเรื่องอื่นแล้ว อารมณ์มันหลุด กลับมาไม่ได้

หรือความเป็นปกติ ของพวกมืออาชีพ คือสวิชท์ไปสวิทช์มาได้ ??!!

ชักจะสงสัยความรู้สึกของตัวเองเสียแล้วท่าน!

ข้าพเจ้าเคยคิดเล่น ๆ นะ ว่า จะใช้ชีวิตออกไปนอนอุทยานแห่งชาติไปเรื่อย ๆ เอาให้เหมาะสมกับฤดูกาล ทะเลบ้างภูเขาบ้าง ไปนอน ตะลุย เขียนนิยายสักเรื่อง จบเรื่องเป็นอันเสร็จโปรเจค! ชีวิตเช่นนั้น นึกแล้ว ครึ้มใจพิลึก!

สงสัย เป็นความคิดผิดพลาดเสียแล้วกระมัง!

มาถึงวันนี้ ชักจะพบว่า ไมใช่นิยายสักเรื่องมันจะจบลงง่าย ๆ บางครั้งไม่แน่ หากไปเจอตอเข้า ไม่ก็เดินหลงทาง อาจต้องใช้เวลาเป็นปี กว่าจะหลุดออกมาได้

หรือการเขียนไปเรื่อย ๆ มีโปรเจคใหญ่ โปรเจคย่อย
จะเป็นวิถีปกติที่ควรปฏิบัติขอรับ? (โปรดสังเกตุ มีเครื่องหมายคำถาม)

ข้าพเจ้าไม่เคยทำได้ ทั้งไม่เคยคิดทำเลยท่าน
ทำอะไรต่อมิอะไรได้ทีละอย่าง!

ที่ผ่านมา...
ขณะใจอยู่กับนิยาย
ข้าพเจ้าแค่ แว่บไปแว่บมา เขียนโน่นเขียนนี่ ค่ยกับท่าน กับท่านย่าหนุงฯ เจอบทร้อยกรองที่กระทบใจ ข้าพเจ้าก็นั่งต่อปากต่อคำ ร่ายเรียงอักษรไปตามประสา

หรือว่า ถึงเวลาต้องปรับเปลี่ยนพฤติกรรมเสียแล้วขอรับ?

คารวะ

ป.ล. ๑ : แม่สาว ชังไฮ นั่น ทำให้ข้าพเจ้าสงสัยว่า
หากจะมี อิสตรีที่เป็นนักเขียนเป็นคู่ชีวิต คงต้องคิดให้มากไว้
ดูเหมือน นางจะละเอียดอ่อน ลึกซึ้ง แต่พอรวมกับภาวะพึ่งพา ที่ติดตัวอิสตรีตะวันออกเข้าไป ทำให้ นางเพียงร่วมสุข ไม่สามารถร่วมทุกข์ วันใดท่านมีความทุกข์ นางจะยืนบนยอดเขา ตะโกนคำปลอบโยนลงมาให้ท่าน เบิ่งตามองลมหายใจสุดท้ายของท่านด้วยน้ำตานองหน้า...ท่านว่าไหม?

ป.ล.๒ : คำ 'พริ้ว' เป็น 'พลิ้ว' ขอรับ
ข้าพเจ้าติด พริ้ว เพราะชอบ ร. เรือ มากกว่า มันรู้สึกถึงความ พริ้วไหว แต่ดูแล้วปรากฏว่า เป็น พลิ้ว ขอรับ

ป.ล.๓ : ยังคิดไม่ออก อะไรล่ะ....ลืมไปแล้ว วุ้ย!!

อ้อ...คิดออกแล้ว!
สีพื้นคราวนี้ แจ่มเลยขอรับ
สีเขียวก้นบุหรี ผสมสีเทาเถ้าบุหรี่อย่างกลมกลืน
ทั้งสวยงาม ทั้งอ่านง่าย
ได้ทั้งประโยชน์ใช้สอย และ งามตา

หากอิสตรีในใต้หล้า เข้าใจสัจธรรมข้อนี้
เหล่าบุรุษของนางคง สุขกาย-ใจ จนไม่อยากห่างหายไปไหนแล้วขอรับ!

แล้วเมื่อไร 'แดดเดียวแมน' ของท่านจะลงโรงล่ะขอรับ?

อรุณสวัสดิ์ขอรับท่านป๋า

เมื่อวานลมพายุพัดผ่าน
ข้าพเจ้า ปิ๊งขึ้นมา อ๋อ นี่เองที่เรียกกันว่า วาตะภัย
มีแต่ลมล้วน ๆ เมฆครึ้มนิดหน่อย วิ่งแข่งกัน
ท้องฟ้าในทะเล ยังใสสว่าง

แต่ลมรุนแรง

เสียงลมหวีดหวิวที่ชอบบรรยายกัน เคยอ่านแต่ไม่ยักได้ความรู้สึกน่ากลัวเหมือนเมื่อวาน
ด้วยวิญญาณนักเขียน (แฮ่ม!) ข้าพเจ้าสงสัยว่าเสียงหวีดหวิวเนี่ยะ มันมาจากไหนกัน กลัวก็กลัว แต่อยากรู้
เลยลองมองหา...

ปรากฏว่า เป็นเสียงลมที่พัดผ่านไม้รวก (ไม้ไผ่ลำเล็ก)

ต้นไม้ลู่เป็นทาง
กระท่อมโยกไหว สะเก็ดหลังคาจากที่แห้งปลิวว่อน
ข้าพเจ้ารีบเก็บเจ้าไมเคิลใส่กระเป๋า มานั่งตั้งท่าริมประตู
เผื่อกระท่อมล้ม จะได้กระโดดทัน สมองนั่งคิดถาพตามแล้วสยอง เกิดข้าพเจ้าร่วงไปพร้อมกระท่อม มีไม้อะไรเสียบเข้า ศพออกมาไม่สวยแน่!

นั่งโผล่หน้าริมประตู สายตากวาดไปทางต้นลม
หากลมหมุนทะเล่อทะล่า แวะมาเยี่ยมจะได้รีบหลบหน้า (ไม่ค่อยถูกันขอรับ)

กระโดดลงไปเก็บข้าวของที่ลมพาไปติดรั้วลวดหนาม
ดีนะที่มีรั้วกั้นไว้ ไม่งั้นข้าพเจ้าคงได้วิ่งเก็บหมอนมุ้ง ในทุ่งนา ให้จ้าละหวั่น (ฮา)

ลมพัดกรรโชก รอบทิศ แม้จากด้านล่าง เล่นเอาผ้านุ่งข้าพเจ้าบานสะบัด โชว์ก้นสล้าง ข้าพเจ้าใจหายวูบรวบลงแทบไม่ทัน ดีนะไม่มีอีสาวบ้านนา อยู่ใกล้ ๆ (ฮา)

สิบโมงแล้ว วันนี้ สายนิดหน่อย เมื่อเช้าฝนผ่าน
ต้องอำลาแล้ว ไปล่ะขอรับ

คารวะ

กลับมาอีกทีขอรับท่านป๋า

ข้าพเจ้าไปเจอะเจอ 'อรวีฯ' ของท่านเข้าที่ thai-writer
ข้าพเจ้าหาได้รู้ความโครงการวิจารณ์อะไรของที่นั่นดอก แต่พออ่านข้อความของคุณ จรัญ พลันรู้สึกน่าชื่นใจนัก

อีกอย่าง เจอความเห็นคุณจรัญ ที่บอกว่า "น่าลุ้นลงตะกร้าบ.ก."
ข้าพเจ้าชอบใจ (อย่างแรง!)
อย่างเคยเรียนท่าน ข้าพเจ้าเห็นท่านยืนอยู่สุดหน้าผาแล้ว
ที่เหลือ มีแต่โผบินออกไป

หากได้ผ่าน สหายที่ช่วยวิจารณ์สร้างสรรค์
เท่ากับได้กรองก่อนถึงมือ บ.ก. (ลดงาน บ.ก. ลงไปได้ระดับหนึ่ง)

ข้าพเจ้าหวังเห็นเรื่องราวเช่นนี้เกิดขึ้นที่ 'บ้านหนอน'
อยากเห็นเราช่วยกันพัฒนา รูปแบบ การฝึกฝน ให้เป็นรูปเป็นร่างขึ้น

มาถกกันว่า รูปแบบที่ว่า ควรมีหรือไม่มี ? หากควรมี น่าจะหน้าตาอย่างไร?

เฮ้อ!....

กลับมาเรื่อง 'อรวีฯ'
ที่ข้าพเจ้ากลับมาด้วยเห็นว่า ไม่มีคำตอบจากคุณจรัญ ตรงคำถามที่ท่านถามต่อ....

อ่านความเห็นคุณ จรัญ ตรงเว้นวรรคตอน ทีแรกข้าพเจ้าก็งง
ด้วยตลอดมา ข้าพเจ้ารู้ดีว่า ท่านเป็นยอดฝีมือเรื่องการจัดหน้า เว้นวรรค อยุ่แล้ว

เลยลองย้อนกลับไปดู
(ข้าพเจ้าไม่ได้อ่านอย่างละเอียด)
เห็นว่า หลายช่วงของบทบรรยาย ติดต่อกันยาวทั้งที่สามารถเว้นวรรคได้

ขอท่านลองกลับไปดูว่าเป็นเช่นนั้นหรือไม่?

อีกอย่าง คำว่า 'ใย' ขอรับ!
ข้าพเจ้าใช้กับสำนวนกำลังภายในบ่อย สงสัยจึงต้องค้นหา
พบว่า ใย ในความหมายที่เป็นคำถาม why เป็น ไย ไม้มลายขอรับ

จึงเรียนมาเพื่อสหายทราบ

คารวะ