ทะยานไป ห้วงมหาสมุทรหกหมื่นสีพันดอน ข้าตะลอนฝ่า-ตะลุยไป กล้างไกลสุดกำลังจะคว้าไขว่ เหนื่อยสิ้นไร้แรงพลัง มหานทีสงบนิ่งขวางระหว่างทาง แยกตรงกลางระหว่างข้ากับฝั่ง จรดปลายขอบฟ้าไกลเกินหยั่ง ข้ายังหวัง ข้าจะทะยานไป ข้ามีแรงส่งมหาศาล ทำให้ข้าทะยานไปไกล ไกลสุดเอื้อมเกินกำลังไหม ข้ามิได้ใส่ใจเฝ้าพะวง เพียงสองขาข้าเริ่มก้าว ย่ำทรายขาวอย่างมั่นคง ข้าลุยน้ำไปอย่างหยิ่งทรนง แรงถีบส่งให้ข้าก้าวต่อไป ข้าลอยคอกลางทะเล แสงทะแยงเฉเผาไหม้ แต่ข้ายังคงต้องไป จุดหมายของข้ายังเฝ้ารอ ให้เนิ่นนานเท่าไรมันต้องถึง ข้าจะไปนอนผึ่งบนหาดทรายให้พอ จุดหมายจะชะโมกหน้ามามองไหมหนอ ช่างมันข้าจะรอให้มันหันมา ข้าข้ามมาแล้วรอดตลอดฝั่ง แต่ฝั่งฝันยังอีกนานนักหนา ข้าเฝ้ารอให้มันเมียงมองมา แล้วเราจะเริ่มทำความรู้จักกัน   Create Date : 09 ตุลาคม 2549 4 comments Last Update : 9 ตุลาคม 2549 20:29:05 น. Counter : 424 Pageviews. Share Tweet

อย่าถือสา ว่ามันเป็นกวีเผ่าไหน อย่าสงสัย ว่ามันเขียนมาได้ไง(วะ) คนเขียนมันเมา(อ่ะ) เอิ๊กๆๆ กินกะใครไม่เคยสยบ แต่กะป๊า ไอ้อ๊ายยยยย มันราบคาบทุกที เอิ๊กๆๆ   โดย: ไอซ์ (parchya ) 9 ตุลาคม 2549 20:38:55 น.

มหานทีสีทันดร จรดห้วงอำพร กว้างใหญ่ลึกล้ำอาณา ส่ำสัตว์ต่างพา แหวกว่ายวายวุ่นหมุนวน แถกแถทุรน มุ่งหวังหลุดพ้นมหรรนพ ยิ่งว่ายยิ่งพบ ฝั่งฝันกลับยิ่งห่างไกล เหมือนแบกทุกข์ไป ทะเลใจล้วนทุกข์รุกลาม ยิ่งหนียิ่งตาม เตือนย้ำถึงความเป็นจริง ปล่อยจิตประวิง ละวางฝั่งฝันลวงตา คืนฝั่งจากมา เมื่อครายังเล็กเยาว์วัย โลกบริสุทธิ์สวยใส อาบห่มหัวใจอ่อนโยน โลภะโมหะจริตโลน ห่อเคลือบหัวใจหยาบเลว ร้อนรุ่มราวเปลว เพลิงเผาแผดไหม้ทารุณ เมตตาจิตการุณ มอดหมดสิ้นสูญมลาย บ้างชีวาตวาย หว่างว่ายแหวกไปในนที อย่าได้ยินดี รอฝันฝั่งสุขแสนไกล จงชื่นสุขใน ณ ลมหายใจบรรจง คงอยู่ดำรง ปล่อยจิตหลุดพ้นละวาง ทะเลทุกข์เวิ้งว้าง คืนฝั่งพบสุข...อำไพ ฯ   โดย: ธุลีดิน IP: 203.170.228.172 10 ตุลาคม 2549 8:39:27 น.

อรุณสวัสดิ์ขอรับป่าไอซ์ บทกวีเอิ๊ก ! ของท่าน ทำเอาข้าพเจ้าคันไม้คันมือ แทนที่จะมานั่งเขียน บ่นวรรณเวร (บ่นวรรณกรรมคงต้องยกให้ท่านปรมจารย์สิงฯท่านเดียว) กรึ่ม ๆ เนี่ย มันพลิ้วไหวดีพิลึก ท่านว่าไหม? ราวร่ายรำเพลงกระบี่ ตวัดข้อมือ เคลื่อยไหวท่าร่างไปตามกระแสกระบี่ ประกายกระบี่เจิดจ้าคลี่คลุม จากนั้น... ท่วงท่าทะยอยต่อเนื่องออกมาราวสายน้ำไหล ปราศจากการบังคับควบคุม... เอื้อยเอ่ยบทกวี... บุปผาพร่างพรู... เสียงชายเสื้อปะทะลม ขณะท่าร่างพลิกพลิ้ว ร่างกายเตลื่อนไหว...ส่ายโอน กระบี่กลับ แน่วนิ่ง...มันคง... อา... ปรมาจารย์ตู้ฝู้...หลี่ไป๋... ท่านคง ร่ายบทกวี ยามมีสรรพสิ่งกระทบใจ บทกวีจึงได้...สัมผัสใจ... หาใช่...แต่งกวี...เพื่อส่งไปตีพิมพ์ ฮา ฮา ฮา เลยต้องยกกลบทวรรณเวรของข้าพเจ้าไว้วันหลัง(อีกแล้ว)ขอรับ คารวะ   โดย: ธุลีดิน IP: 203.170.228.172 10 ตุลาคม 2549 9:00:44 น.

(ความตอนที่แล้ว) ตีวงเข้ามาใน 'วรรณกรรม' บ้านเรา ทีแรก (บล็อกเดียวกันขอรับ) ข้าพเจ้าเข้าใจว่าเป็นพวก เรื่องสั้น นิยายเพื่อชีวิต แบบหนัก ๆ แน่น ๆ ที่สะท้อนภาพความจริงของสังคม หากเบา ๆ อย่างบ้านทรายทอง พจมานสว่างวงศ์ ข้าพเจ้ามองเป็น นิยายประโลมโลก ทั้งที่สะท้อนชีวิตเหมือนกัน จริงไหม? (ตอนต่อมา) หากแต่เป็นชีวิตอีกกลุ่มหนึ่ง คนกลุ่มน้อยที่เป็นโลกฝันของคนหลุ่มใหญ่ในประเทศ ช่างเหมาะเหม็งที่จะได้รับความนิยม (ถูกใจคนกลุ่มใหญ่) ข้าพเจ้าโดนฝังหัว มาว่า วรรณกรรม ต้อง 'เพื่อชีวิต' สะท้อนสังคมทุกข์ยาก ชนชั้นกรรมาชีพ ผู้ถูกเอารัดเอาเปรียบ เพื่อให้สังคมได้มองเห็นปัญหาของพวกเขา เห็นทางแก้ ทางออก ยกระดับชีวิตของพวกเขาให้ดีขึ้น ตอนนั้นถึงขนาด ดูถูกรังเกียจ เรื่องแนวเริงรมย์อย่างเดียดฉันท์เลยขอรับ ! ยุคนั้น อ่าน จิตร คมทวน คันธนู (คนนี้ขวัญใจ) คนอื่นจำชื่อไม่ได้แล้ว ตอนแรกก็ชื่นชม เขียนได้อื้อหือ! อ้าหา! พอนาน ๆ เข้า มันชักจะอย่างไร ? คนกลุ่มนี้ เขียนออกมาคล้ายกันไปหมด มีคน ๆ หนึ่ง อาชีพ ระดับล่าง (ซึ่งก็ตั้งกันไปเองทำให้พากันดูถูกตัวเอง) เป็นคนคิดมากผิดมนุษย์มนา คิดอยู่คนเดียว คิด คิด คิด บางเรื่องคิดจนจบเรื่อง บางเรื่องที่นับว่าอนุโลมหน่อย แถมบทพูดมาให้ สองสาม บรรทัด อยุ่ในเหตุการณ์หนึ่งที่บีบคั้นการคิด การตัดสินใจ ของคน ๆ นั้น ส่วนมากมักจบด้วยโศกนาฎกรรม ข้าพเจ้าเจอซ้ำแล้วซ้ำเล่า จนรู้สึกเหมือนตอนกอดโถ หลังกลับจากร่ำเมรัยอย่างหนัก เรื่องสุดท้ายในชีวิต ก่อนข้าพเจ้าโบกมืออำลาเรื่องสั้นในประเทศไทยยุคเพื่อชีวิต ข้าพเจ้าจำได้แต่ เนื้อเรื่อง จะลองเล่าให้ท่านฟัง (โปรดติดตามตอนต่อไป) (จบอย่างนี้เทห์ไหม?) คารวะ   โดย: ธุลีดิน IP: 203.170.228.172 11 ตุลาคม 2549 10:23:09 น.