เยาว์วัย ข้าพเจ้าซ้อมด้วยดาบพลาสติก
โตขึ้นหน่อยซ้อมปืน
หลังล่วงพ้นวัยฉกรรจ์ เลือดลมยังระอุ
ควงตัวหนังสือฟาดฟันคนไปทั่ว

สัญชาตญาณสัตว์กินเนื้อน่ะขอรับ
นี่ว่ากินแต่ผักหญ้าแล้วเชียวนา
ยังคันเขี้ยว....อยากงับ...งับ....

OOO

อรุณสวัสดิ์ขอรับท่านป๋า

กรุณาดูเวลา......
เจ็ดโมง...สี่นาที (แต่กว่าเขียนเสร็จคงแปดโมง จิ้มทีละตัว อย่างนี้ แหะ แหะ)

วันนี้เป็นวันน่ายินดียิ่ง

ครั้งแรกในรอบหลายวัน ที่ข้าพเจ้าตื่นเช้าอย่างตั้งใจ (ไม่เคยคิดตั้งปลุกนะขอรับ ข้าพเจ้าว่า ตั้งปลุก! เป็นเรื่องปัญญานิ่มที่สุดในชีวิตประจำวันเชียว ร่างกายจะนอน ดันบังคับให้ตื่น!!)

ตื่นแต่ตีสี่ขอรับ
พอลืมตาตื่นก็สะดุ้งวาบ สงสัยข้าพเจ้าจะบ้าไปแล้ว แบบว่าจะเปิดเจ้าไมเคิลคุยกับท่านน่ะ บ้าเปล่า?

สมองมันเมมม์ไว้ขอรับ ว่าทุกเช้า รายการแรกต้อง มานั่ง 'บ่นวรรณเวร' ที่คฤหาสน์ท่าน พอลืมตาปั๊บมันจะเอาเลย หนอยยังไม่ทันทำอะไร!! นี่ดีนะ ข้าพเจ้าไม่มีคุณนายมาคอยดูอยู่ข้าง ๆ หากมี แล้วเจอว่า เปิดเครื่องมานั่งเม้าท์กับท่านทุกครั้งที่แหกขี้ตา ต้องมีโดนค้อน!! (แต่หากไม่ใช่เป็นท่าน เปลี่ยนเป็นสาว ๆ มีหวัง เจอ 'มีด' อิ อิ)

วันนี้ต้องเป็นวันที่ดีของข้าพเจ้าแน่ ๆ

ตื่นเช้า ยังมืดยุงชุม ทำโยคะไม่ได้ (อยู่นิ่งแล้วยุงกัด)
เปิดเสียงพระสวด ทำสุริยะนมัสการไปสี่ห้าเที่ยว พอให้เลือดลมหมุนเวียน

เอาผักบุ้งมาเด็ดใบเหี่ยวทิ้ง ล้างด้วยน้ำด่างทับทิม
เตรียมผัด ปอกกระเทียม เด็ดก้านพริก ตั้งกระทะ ใส่น้ำมัน
ไม่ต้องพูดมาก มันก็ผัดผักบุ้งนั่นแหละ แต่เที่ยวนี้ เกิดความผิดพลาด ข้าพเจ้าไม่ได้เอาผักบุ้งขึ้นจากน้ำ

ขยุ้มขึ้นจากน้ำแล้ว เขย่า ๆ ใส่กระทะ
แทนที่จะได้ผัดผักบุ้ง งานนี้กลายเป็นต้มผักบุ้ง
น้ำที่ค้างในต้นผักบุ้ง มันออกมาเต็มเลย!!

กินข้าวเช้าเสร็จเจ็ดโมง เป็นความฝันยิ่งใหญ่ ที่รอมานาน
ฝันที่เป็นจริง ฮ้า ฮ้า ฮ้า ฝันให้ไกล ไปให้ถึง อุ อุ อุ

เอาล่ะโม้มาก เข้าเรื่องเสียที

บางครั้งข้าพเจ้าสงสัยอยู่ครามครันขอรับท่านป๋า
ว่าท่านจะรู้สึกรำคาญ หรือเบื่อข้าพเจ้าบ้างเปล่า ?

มันมาพร่ามอะไรของมันทุกวี่วัน!!

แล้วข้าพเจ้าก็ตอบตัวเองว่า....
ไม่เป็นไรนา...เรื่องของท่าน !!
ข้าพเจ้าได้เขียนทุกวันก็นับว่า แจ๋วแล้ว (นี่หากข้าพเจ้าเขียนนิยายคล่องปรี้ดอย่างมานั่งคุยกับท่าน ท่านย่าหนุงฯ ป่านนี้ ข้าพเจ้าว่า 'ไอ้กระรอกน้อย' มันต้องไปถึงห้องสุขาหอหนึ่งในใต้หล้าแล้วเป็นแน่ แฮ่!)

วันนี้ มาในท้องเรื่อง....ความเรียงอ่อนแรง

จ๊ากกก!! แม่โทรฯตาม!!

เดี๋ยวข้าพเจ้าไปนั่งเขียนต่อที่ตลาด (รับจ๊อบพิเศษน่ะขอรับ เป็นสารถีให้พระมารดา ได้รายรับเป็นบุญ ไว้ใช้ในชาติหน้า ฮ้า ฮ้า ฮ้า)

กลับมาใหม่!
พระมารดาเปลี่ยนใจ...(เป็นหนึ่งเดียวที่ข้าพเจ้ายินยอมตามใจขนาดน้านนน)

เอาล่ะกลับมาเข้าเรื่อง
แต่เดี๋ยว!!

ชักจะยังไงอยู่นะท่าน
ชาวบ้านเขาเปิดบล็อกไว้เขียนโน่นเขียนนี่
ข้าพเจ้าดันเปิดบล็อกแล้วมานั่งโม้ที่บล้อกสหาย
(แล้วมันจะเปิดไว้ทำต๋อยอะไร? ไม่รู้สิ! อิ อิ)

ความเรียงอ่อนแรง

ไม่ทราบท่านเคยรู้สึกอย่างข้าพเจ้าไหม?

บางครั้งอ่านความเรียงบางบทของบางคนแล้วรู้สึกว่าต่อมจินตนาการถูกกระตุ้น ให้มุมคิด ฮอร์โมนฉีด กระแสไฟฟ้าในสมองซีกซ้ายซีกขวาวิ่งกันให้วุ่น
บางคราไม่อมยิ้ม ก็ขำก๊ากแทบตกเก้าอี้

แต่บางครั้ง รู้สึกเบาโหวง ไม่กระตุ้นต่อมคิด ต่อมเขียน ต่อมจินตนาการ ไม่กระตุ้นต่อมอะไรทั้งนั้น!! ลอย ๆ ไม่มีอะไรใหม่ รอยหยักไม่กระเพื่อม ฯลฯ

นั่นล่ะที่ข้าพเจ้าเป็น

ข้าพเจ้าติดความเรียงของท่านอ้ายฯท่านพี่คนดี เหมือนโรตีติดไข่ เหมือนประเทศไทยติดละครหลังข่าว เหมือนสาว ๆ ติดก๊อฟกับไมค์ เหมือนผัดไทยติดกุ้งสด เหมือนรถติดไฟแดง คนแรก อ่านทีไร ขำก๊ากโลกเริงร่า อีกคนเจอทีไรกาเดือดร้อน(ตีลังกาอ่าน) เขียนได้ 'ไม่รู้เรื้อง' โคตะระ

หากเป็นมืออาชีพ ข้าพเจ้าเคยตามอ่านท่าน วานิช ฯ แยกแยะเหตุผลไม่ถูกรู้แต่ว่า คุยถูกคอแฮะคนนี้ อีกอย่าง ท่านชอบมี ---->(ฮา) ใส่ไว้ (ข้าพเจ้ามันคนบ้า ฮา)

ที่บอกว่าเคยเพราะเดี๋ยวนี้ ตัดงบซื้อหนังสือเดือนละห้าร้อยทิ้ง เลยไม่เคยได้ตามอ่านอีก

มืออาชีพหลายคน หลายครั้ง หลายบทความ อ่านแล้วรู้สึกเหมือน ไม่มีอะไรจะเอามาเขียน มาคุย แต่ต้องคุยไห้ผ่านไปตามหน้าที่ (และค่าขนมลูก) ความเรียงที่ออกมา เลยเบาหวิว ไร้เรี่ยวแรงเหมือนไม่ได้กินข้าวมาหลายวัน

กลับมาใกล้ตัว

เช้าวันอาทิตย์ท่านลองอ่าน main page ของท่านเจ้าสำนัก จบแล้วสูดหายใจลึก หนึ่งปื้ด....
จากนั้นเข้าไปหาอ่านความเรียงบทไหนก็ได้ใน บอร์ด

ข้าพเจ้าไม่ได้หมายความว่า จะเอามือสมัครเล่นอย่างเรา ๆ ไปเทียบขั้นท่านเจ้าสำนักนะขอรับ แต่อยากให้เห็นอารมณ์ที่ข้าพเจ้าเรียกว่า ความเรียงอ่อนแรงอย่างน้อยจะได้มานั่งหาที่มาที่ไปกัน มันเกิดขึ้นได้อย่างไร ทำอย่างไรจึงจะเปลี่ยนให้เป็นความเรียงแข็งแรงได้ ?

อย่างหนึ่งที่เห็นเต็ม ๆ ลูกกะตา ก็คือ

ท่านเจ้าสำนักมีข้อมูล อ่านทีไร ได้ความรู้ใหม่ ๆ เกร็ดชีวิตผู้คน เหตุการณ์ ขณะที่อย่างเรา ๆ หยิบโน่น หยิบนี่ใกล้ตัว มานั่งร่ายรำพัน (ฉันคิดอย่างโน้น ฉันคิดอย่างนี้ ล้วนแล้วแต่เป็นเรื่องพบเห็น รู้กันแล้วทั้งนั้น อย่างข้าพเจ้ากำลังกระทำอยู่นี่ไง แหะ แหะ)

สองสามบรรทัดสุดท้าย สรุปประเด็นชัดเจน ประเด็นเดียว เรื่องที่กล่าวนำมา เสริมส่ง สนับสนุน บรรทัดสรุปราวกับ คนแคระทั้งเจ็ด ดูแลซินเดอร์เรลล่า (อ้อ!....คนละเรื่องเหรอ...ประทานโทษ!)

อ่านจบทุกครั้งจะรู้สึก อา....สูดหายใจลึก....

ทีนี้มาถึงคำถาม !

ก็แล้วมันมีอยู่จริงหรือเปล่าขอรับ ไอ้ ความเรียงอ่อนแรง ที่ว่า หรือข้าพเจ้า โอเวอร์จริตไปเอง ????

หรือว่ามันเป็นเรื่องธรรมดา ธรรมชาติของข้อเขียน งานเขียน ต่างคนก็ต่างรสชาติ ????

หากมีอยู่จริง เราจะแก้ไขได้อย่างไรบ้าง???

ไม่ควรกล่าวอ้างมากเดี๋ยวท่านจะหาว่า ถามนำ!!
ขอความกรุณานำความเห็นท่านมาแบ่งปันผู้น้อยสักนิดหน่อย พอให้ได้เปิดกะโหลกกลวง ๆ รับอ๊อกซิเจนอ่อน ๆ

เกือบเก้าโมงแล้ว

หากทุกวันข้าพเจ้าทำอย่างนี้ได้เป็นกิจวัตร นับว่าเป็นความสำเร็จอย่างแรง ต้องพยายามต่อไป
แล้วเจอกันใหม่วันพรุ่งขอรับ

คารวะ
'ศิษย์หลุน หลานศิษย์เหลน น้องศิษย์โหลนอีกที'