เมื่อหลายปีที่ผ่านมา..เราได้รู้จักกับเพื่อนสองคน..คนหนึ่งชื่อนะ..อีกคนหนึ่งชื่อพัน..ซึ่งเพื่อนทั้งสองคนนี้..

เราสนิทมากที่สุด..เวลาจะไปไหนก็ไปด้วยกัน..ไปเรียนด้วยกัน..กินด้วยกัน..แล้วก็ยังนอนอยู่ห้องเดียวกันอีก..

มันเลยทำให้พวกเราสนิทกันมากที่สุด..เรียกได้ว่าใครๆที่รู้จักพวกเรา..

ต่างก็ต้องอิจฉาในความสนิทสนมของพวกเรา..หลังจากที่พวกเรารู้จักกันได้สี่ปี..

วันหนึ่ง..พี่ชายของเจ้าพันก็มาชวนให้เจ้าพันไปทำงานด้วย..แต่ว่าเจ้าพันไม่ยอมไป..

เหตุผลรึ..ก็เพราะมันกลัวว่าจะห่างจากพวกเราไง..ฮึ..มีอย่างรึ..อยู่ด้วยกันสามคน..แต่ดันชวนคนเดียว..

อย่างนี้มันต้องเหนี่ยว..แต่ว่าเราออกความคิดเห็นว่า..ถ้าพวกเราได้ทำงานอยู่ด้วยกันก็คงจะดี..

พี่ชายของเจ้าพันก็รับปาก..ว่าจะให้พวกเราทำงานอยู่ด้วยกัน..นี่ไม่ใช่การบังคับ..ไม่ใช่การขู่เข็ญ..

แต่มันเป็นการ แบล๊กเมล์ กลายๆมั๊ง..แต่จะเป็นเพราะเหตุใดก็ตาม..

สรุปว่า..เจ้าพันยอมไปทำงานด้วย..พร้อมกับพวกเรา..

เราเช่าห้องพักอยู่กับเจ้านะ..ส่วนเจ้าพันเขาไปพักที่บ้านแม่ของเขา..แต่บางครั้งเรากับเจ้านะ..

ก็ยังคงไปค้างที่บ้านของเจ้าพันบ่อยๆ..เพราะว่าแม่ของเจ้าพันเขาย้ายไปอยู่ต่างจังหวัด..

ตอนที่ไปทำงานวันแรก..พวกเราลำบากมาก..เพราะว่าพวกเราไม่เคยทำงานอย่างนี้..

แต่ว่า.พี่ชายของเจ้าพัน..ก็ได้ช่วยสอนงานพวกเราจนเป็น..ซึ่งก็ใช้เวลาหลายวันทีเดียว..

กว่าที่พวกเราจะเข้าใจและทำงานได้มีประสิทธิภาพ..

ช่วงเวลาที่พวกเราทำงานอยู่ด้วยกันนั้น..มันทำให้พวกเรามีความสุขมาก..

แต่ทว่า..มันเป็นความสุขได้ไม่นาน..ก็ต้องกลับกลายเป็นความทุกข์..เป็นความพลัดพราก..

วันนั้น..เราจำได้ถึงความสูญเสีย..ความสูญเสียที่เราไม่เคยนึกว่าจะมีแก่พวกเรา..

เราจำได้ว่าวันนั้น..พวกเรานัดกันว่าจะไปเยี่ยมแม่ของเจ้าพัน..ที่ต่างจังหวัดในวันรุ่งขึ้น..

แต่ว่า..พวกเรากลับไม่มีโอกาสได้ไปกัน..เพราะว่าเจ้านะ..ขับรถไปเกิดอุบัติเหตุเสียชีวิต..

วันที่พวกเราน่าจะสนุกสนานอยู่ด้วยกัน..กลับกลายเป็นวันที่พวกเรา..ต้องพลัดพรากจากกัน..

จากกันจนไม่มีวันที่จะได้เจอกันอีกเลย..ทั้งเราทั้งเจ้าพัน..ต่างก็ประสพกับความเสียใจอย่างมากมาย..

ยอมรับเลย..ว่าวันที่แม่ของเราเสียชีวิตนั้น..เรายังไม่ร้องไห้ถึงขนาดนี้..

หรืออาจจะเป็นเพราะว่า..ตอนนั้น..เรายังเล็กอยู่ก็ได้..จึงทำให้ไม่ค่อยรู้สึกถึงความสูญเสีย..


หลังจากงานศพของเจ้านะผ่านไป..เจ้าพันซึ่งเคยเป็นคนร่าเริงแจ่มใส..กับกลายเป็นคนเงียบขรึม..

เงียบขรึมจนทำให้เรารู้สึกไม่สบายใจมาก..เราทำได้แค่เพียงปลอบใจ..แต่มันคงจะไม่ได้ผลนัก..

เพราะว่า..ตัวเราก็เป็นเช่นนั้นด้วยเหมือนกัน..

อยู่มาวันหนึ่ง..เจ้าพัน..มาบอกกับเราว่าไปเปิดเมล์ของเจ้านะ..เจอเว็บหนึ่งที่เจ้านะสมัครไว้..

เลยเข้าไปลองเล่นดู..แล้วก็ได้รู้จักกับเพื่อนๆหลายคน..ตั้งแต่นั้นมาเจ้าพันก็เข้าไปเล่นที่เว็บนั้นประจำ..

ตอนนั้น..เรารู้สึกว่าเจ้าพันมีความสุขมาก..ซึ่งก็ทำให้เราดีใจที่เจ้าพันมีความสุข..

เดือนตุลาคม..จะเป็นวันครบรอบวันเกิดของเจ้าพัน..เราได้บอกกับเจ้าพันว่าจะพาเขาไปเลี้ยง..

จุดมุ่งหมายที่เราคิดไว้..ก็คือบ้านของยายตัวร้ายนั่นเอง..แต่คำตอบของเจ้าพัน..ทำให้เราถึงกับอึ้ง..เขาบอกว่า..

“วันเกิดชั้น..แกยังไม่ต้องจัดเลี้ยงหรอก..เดี๋ยวพอชั้นตายเมื่อไหร่? แกช่วยทำบุญไปให้ชั้นดีกว่า”..

ตัวเราเริ่มมีความสงสัยในตัวของเจ้าพันมาก..มีอะไรเกิดขึ้นกับเจ้าพันโดยที่เราไม่รู้หรือ?..

ความสงสัยนั้นเริ่มก่อตัวมากยิ่งขึ้น..เมื่อเราสังเกตเห็นว่าพักนี้เจ้าพันดูซูบผอมไป..พอเราทักถาม..

เขาก็มักจะบอกว่าไม่ได้เป็นอะไร..เพียงแต่อดนอนมากเท่านั้น..

เรารู้ว่าเจ้าพันเป็นคนมีจิตใจอ่อนโยนมาก..และก็เป็นคนจิตใจเข้มแข็งมากด้วยสิ..

เขาเป็นอะไร หรือไม่สบายใจอะไร..เขาไม่เคยบอกเพื่อนๆเลย..

เขาจะเก็บเอาไว้เดียว..เศร้าคนเดียว..ทุกข์ใจคนเดียว..

ตั้งแต่วันที่เราสงสัยว่าเจ้าพันป่วย..เราก็ไปนอนเป็นเพื่อนทุกคืน..

คือ..ถ้าพวกเราไปทำงานไกลๆเราจะนอนอยู่ห้องเดียวกัน..แต่ว่า..ในตอนนั้น..

พวกเราทำงานอยู่กระทุ่มแบน..ใกล้บริษัทใหญ่..เราจึงไปพักอยู่ที่ห้องเช่า..ที่เรากับเจ้านะเช่าเอาไว้ประจำ..

แต่ว่า..เมื่อเราสงสัยว่าเจ้าพันป่วย..เราจึงไปนอนกับเจ้าพันตลอด..แต่ห้องเช่า..เราก็ยังคงเช่าไว้ตามเดิม..

เราไปนอนเป็นเพื่อนคุย..เป็นเพื่อนปลอบใจ..เป็นคนใช้..ในเวลาที่เจ้าพันเล่นอินเตอร์เน็ตในบางครั้ง..

เราก็ต้องช่วยเข้าไปเล่นแทนเจ้าพัน..เมื่อเห็นว่าเขาเหนื่อยมาก..มันหนักมากสำหรับเรา..

แต่ก็เพราะเพื่อน..เพื่อนที่เหลือเพียงคนเดียวของเรา..ทำให้เรายอมทน..


จนเดือนพฤศจิกายน..เราเห็นเจ้าพันนั่งฟุบอยู่กับโต๊ะทำงาน..ตอนนั้น..เราตกใจมาก..

มากจนเกิดความสังหรณ์ว่า..เราจะต้องสูญเสียเพื่อนไปอีกคนหนึ่ง..เพื่อนที่เหลือเพียงคนเดียวของเรา..

เรารีบพาเจ้าพัน..ส่งโรงพยาบาลทันที..และที่นั่นเอง..ที่ทำให้เราพบกับความตกใจอย่างมาก..

เมื่อรู้จากหมอว่าเจ้าพันเป็นมะเร็งในเม็ดเลือดขั้นสุดท้าย..

อะไรกันนี่..เราเป็นเพื่อนภาษาอะไร..ถึงได้ปล่อยให้เพื่อน..ที่เหลือเพียงคนเดียวเป็นจนถึงขนาดนี้..

โดยที่ไม่ระแคะระคายมาก่อน..เราถามเจ้าพันว่า..

“แกรู้หรือเปล่าว่าแกเป็นมะเร็ง”..

“รู้..แต่ชั้นไม่อยากให้แกมาเดือดร้อนใจด้วย”..

“อ้อ..นี่แกเห็นชั้นเป็นคนอื่นรึ..แกไม่เห็นว่าชั้นเป็นเพื่อนใช่ไหม”..

“ไม่ใช่อย่างนั้น..แกอย่าคิดมากสิ..แค่ชั้นไม่อยากให้แกทุกข์ใจมากเท่านั้น”..

“แกรู้มานานหรือยัง..แล้วแม่แกรู้เรื่องนี้ไหม”..

“ยังหรอก..คุณแม่ยังไม่รู้..ชั้นยังไม่ได้บอก..

เพราะว่าถึงบอกไป..คุณแม่ก็ช่วยอะไรชั้นไม่ได้..มีแต่จะทำให้คุณแม่ทุกข์ใจมากยิ่งขึ้น”..

คำตอบของเจ้าพันทำให้เราถึงกับอึ้ง..ถึงขนาดแม่ของเขา..เขายังไม่บอก..

ก็สมควรแล้ว..ที่เขาไม่บอกกับเรา..มันเป็นความผิดของเราเอง..ที่ไม่ได้สังเกตเพื่อน..

“แต่ถึงอย่างนั้นก็ต้องบอกนะ..เพราะว่าแกเป็นหนักขนาดนี้..เอาเถอะ..เดี๋ยวชั้นจะโทรไปบอกเอง”..

“เดี๋ยว..แกอย่าเพิ่งโทรไป..แกเอาชั้นกลับบ้านก่อน..แล้วค่อยโทรไปหาคุณแม่..ชั้นอยากกลับบ้าน”..

เจ้าพัน..มันร้องกลับบ้านเหมือนเด็กๆเลยเนอะ..

ตกลงว่าวันนั้นเราต้องจัดการเรื่องของเจ้าพันจนกว่าจะเสร็จ..ซึ่งคุณหมอก็เข้าใจ..

จึงให้เรารับเจ้าพันกลับบ้านได้..แต่ก็สั่งให้กินยาและพักผ่อนมากๆ..

อืม..ไม่ใช่ว่าเราจะรับเจ้าพันกลับบ้านตั้งแต่วันที่พาเจ้าพันไปโรงพยาบาลหรอกนะ..หลังจากวันนั้นแปดวันน่ะ..

เราได้คุยกับหมอเจ้าของไข้..หมอบอกว่าอาการตอนนี้มีแต่ทรงกับทรุด..

เพราะว่าปล่อยให้เป็นจนถึงขั้นร้ายแรง..ให้ญาติทำใจเถอะ..

เราถึงได้ขอพากลับมาพยาบาลที่บ้านได้..กว่าเราจะโทรไปบอกกับแม่ของเจ้าพันได้..ก็เย็นมากเลย..

หลังจากที่เราโทรไปบอกกับแม่ของเจ้าพันแล้ว..ดูเหมือนเขาตกใจมาก..

และบอกว่าจะมาในวันรุ่งขึ้น..เพราะว่า..ที่เราโทรนั้นมันเย็นมากแล้ว..เรากลับมาบอกกับเจ้าพัน..ซึ่งเจ้าพันก็เข้าใจ..

คืนนั้น..เราก็ยังคงนอนค้างอยู่ที่บ้านของเจ้าพัน..

และเราก็ยังคงเห็นเจ้าพันเล่นเว็บนั้นอยู่..ทั้งๆที่ไม่สบายมากถึงขนาดนั้น..

มันทำให้เราไม่สบายใจมาก..ที่เขาไม่เชื่อฟังคำสั่งของหมอ..เราห้ามก็ไม่ยอมฟัง..

ทำให้เราต้องนั่งอยู่เป็นเพื่อนจนสว่าง..เพราะความเป็นห่วงนั่นเอง..

วันนั้น..เราก็เลยต้องหยุดงาน 1 วัน แต่ก็ไม่เป็นไรหรอกนะ..เพื่อเพื่อน..เพื่อนรักที่เหลือเพียงคนเดียว..

ตอนสายของวันนั้น..คุณแม่ของเจ้าพันก็มาหาเจ้าพันที่บ้าน..พอบ่ายเขาก็กลับ..

ไม่น่าเชื่อเลยว่าคุณแม่ของเจ้าพันจะทำอย่างนี้..

เขาทิ้งเจ้าพันที่ป่วยหนักไว้ได้อย่างไรโดยไม่ห่วงเลย..ไม่มีแม้แต่จะชวนเจ้าพันไปด้วย..

เขาเป็นแม่ลูกกันจริงๆหรือเปล่านะ..เราสงสัยเหลือเกิน..

เราเคยถาม..แต่เจ้าพันก็ตอบไม่ค่อยตรงประเด็น..

ยิ่งคุณแม่ของเจ้าพันทำอย่างนี้ให้เราเห็น..มันเลยยิ่งทำให้เราสงสัยยิ่งขึ้น..

หลายเดือนต่อมา..เราถึงได้รู้ว่าคุณตาของเจ้าพันก็ป่วย..

และเสียชีวิตเหมือนกัน..หลังจากที่เจ้าพันเสียชีวิตได้ประมาณสองเดือน..

ที่เรารู้..ก็เพราะว่าคุณลุงของเจ้าพัน..ได้ไปช่วยงานศพคุณพ่อของเขา..

อืม..นี่คงจะเป็นเหตุผล..ที่คุณแม่ของเจ้าพัน..ไม่สามารถมาอยู่เฝ้าเจ้าพันได้..

เราทั้งสองคนยังคงไปทำงานตามปกติ..

จนถึงเดือนธันวาคมเจ้าพัน..ก็ได้เป็นหนักจนไม่สามารถที่จะไปทำงานได้..

ต้องนอนพักอยู่กับบ้านอย่างเดียว..จะลุกไปไหนก็ไม่ได้..

เราโทรไปบอกกับคุณแม่ของเจ้าพันว่าเจ้าพันเป็นหนักมากแล้ว..

ขอให้คุณแม่มาอยู่เฝ้าเจ้าพันหน่อย..เพื่อที่เจ้าพัน..จะได้มีกำลังใจ..และจากไปอย่างสงบ..

ในระหว่างที่คุณแม่ของเจ้าพันยังไม่มา..

ตัวเราต้องคอยวิ่งระหว่างที่ทำงานกับที่บ้านของเจ้าพัน..วันละหลายเที่ยวเลย..

เพราะความเป็นห่วงเจ้าพัน..ที่ไม่มีคนคอยดูแล..

เรารู้ว่าเจ้าพันเกรงใจที่เราลำบากเพราะเขา..แต่เรายื่นคำขาดว่าถ้าไม่ให้เราคอยดูแลเขา..

เราจะเอาเขาไปไว้โรงพยาบาล..นั่นเองเขาถึงยอมให้เราคอยดูแลเขาได้..

เพราะว่าถ้าเขาไปอยู่โรงพยาบาล..เขาก็เล่นอินเตอร์เน็ตไม่ได้..เฮ้อ..อินเตอร์เน็ต..นี่มันเหมือนยาเสพติดเนอะ..



“เจ้านุ..แกเอาหนังสือนี่ไปอ่านสิ”..

“หนังสืออะไรรึ”..

“แกลองอ่านสิ”..

“มือใหม่หัดแต่ง..นี่แกจะให้ชั้นอ่านหนังสือนี่ทำไม”..

“เอาเถอะ..แกเอาไปอ่านก่อน..อ่านจบแล้วมาบอกชั้นด้วยนะ..เร็วๆหน่อยก็ดี”..

“แกจะให้ชั้นอ่านทำไมรึ”..

“เอาไว้หัดแต่งไง”..

กำของเรา..นี่เราต้องมานั่งท่องหนังสืออีกรึนี่..

หลังจากที่เราอ่านหนังสือจบ..เจ้าพันก็เล่นเป็นครูเลย..มันให้เราเขียนกลอนส่งวันละบท..

ฮูย..เหนื่อยวุ้ย..ใจจริงแล้ว..เราไม่อยากทำหรอกนะ..แต่เป็นเพราะสงสารเจ้าพันน่ะสิ..

ก็เลยต้องจำใจ..ทำตามเขาหน่อย..เพื่อความสบายใจของเขา..

ในขณะที่เจ้าพันป่วยจนลุกไม่ได้นั้น..เราต้องเอาเงินที่เก็บรวมกันไว้..

มาซื้อโน๊ตบุ๊คให้เขาหนึ่งเครื่อง..เพื่อที่เขาจะได้อ่านเว็บได้..

เฮ้อ..นี่ถ้ายายตัวร้ายรู้ว่าเราใช้เงินเปลือง..คงโดนบ่นอีกแล้วเนอะ..คิดถึงยัยตัวร้ายจริงๆวุ้ย..

ในระหว่างที่เจ้าพันกำลังป่วยหนักอยู่นั้น..เราต้องเข้ามาเล่นเว็บนั้นแทนเขา..

โดยมีเขานอนดูอยู่ใกล้ๆและเป็นคนแนะนำการเขียนข้อความต่างๆ..

บางครั้ง..ก็ให้เราเอากลอนที่เราแต่งไปคอมเม้นต์ตอบเพื่อนๆ..

แต่ว่า..มีอยู่คนหนึ่งที่เขาจะต้องเขียนคำตอบเอง..ซึ่งเขาจะไม่ยอมให้เราเขียนตอบเลย..คุณใหม่..หรือ..คนไกล..

ใช่แล้วล่ะข้อความของคนไกล..ที่เขาไม่ยอมให้เราตอบ..

เราก็ไม่รู้ว่าเจ้าพันกับคนไกลมีความสำคัญต่อกันขนาดไหน..

แต่เราก็สังเกตเห็นว่าเวลาที่..เจ้าพันอ่านข้อความของคนไกล..ดูเขามีความสุขมาก..ซึ่งมันก็สร้างความดีใจให้กับเรา..

ถึงแม้ว่า..บางครั้งเจ้าพันจะนอนคอยข้อความของคนไกลเป็นชั่วโมงหรือสองชั่วโมงก็ตาม..

เขาก็จะคอยอยู่อย่างนั้น..ไม่บ่น..ไม่พูด..

มันเป็นอยู่อย่างนี้ทุกวันทุกคืน..นับตั้งแต่วันที่เราเข้ามาพักเป็นเพื่อนกับเจ้าพันแล้ว..

อืม..มันเป็นอะไรที่เราไม่เข้าใจเลยจริงๆสิ..


คำสั่งเสียต่างๆยังก้องอยู่ในหู..

“นุ..ชั้นอยากขอร้องแก”..

“เรื่องอะไรรึ”..

“ความปรารถนาของพวกเรา..ทั้งของชั้นของเจ้านะและของแก..แกอย่าทิ้งมันนะ..

ตอนนี้..เหลือเพียงแกคนเดียวที่จะทำได้”..

“แกไม่ต้องห่วงหรอก..ถ้าชั้นยังไม่ตาย..ชั้นรับรองว่าชั้นจะทำมันให้สำเร็จ”..

“ดีแล้ว..ชั้นฝากแกด้วย..อีกเรื่องหนึ่งที่ชั้นอยากขอร้องแก”..

“แกบอกมาเถอะ..ชั้นเต็มใจทำให้แกทุกอย่าง”..

“ชั้นอยากขอร้องแก..ให้แกอยู่เล่นเว็บนี้..อยู่เป็นเพื่อนคุณใหม่”..

“ขอเหตุผลหน่อยซิ..ทำไมแกถึงอยากจะให้ชั้นอยู่เล่นเป็นเพื่อนคุณใหม่”..

“ชีวิตแก..กำพร้าแม่ห่างพ่อ..แกเหงาไหม”..

“เหงาสิ”..

“แล้ว..ระหว่างพ่อกับแม่..แกคิดถึงใครมากกว่ากัน”..

“ชั้นคิดถึงแม่มากว่าว่ะ”..

“ทำไม..แกถึงได้คิดถึงคุณแม่มากกว่า”..

“เพราะแม่ชั้นใจดีกว่าพ่อมั๊ง”..

“อืม..ชีวิตของคุณใหม่เค้าคล้ายๆแกนะ”..

“แกรู้ได้ไง”..

“แกลองไปเปิดแฟ้มชื่อคุณใหม่สิ..แล้วอ่านดู”..

โห..เจ้าพัน..มันเก็บข้อมูลไว้เพียบเลยนิ..แต่ทั้งหมดที่เราอ่าน..

เราชอบใจเรื่องนี้ที่สุด..คุณใหม่..คนไกล..ขอเอาเรื่องลงหน่อยนา..


***ลูก กำ พร้า..จำ เป็น...****

ความจริงพวกเราไม่ได้เป็นกำพร้ามาแต่เกิดน่ะ..เพิ่งมากำพร้าพร้อมๆกันเมื่อห้าปีที่แล้วเอง

ครั้งนั้นเพราะคนขับเมาขับรถมาชน..รถของแม่พวกเรา..Busคันนั้น..คนตายมากมาย..รวมทั้ง

แม่ของพวกเราด้วย..เราเพื่อนซี้ทั้งสามเลยกลายเป็นกำพร้าพร้อมเพรียงกัน..แบบจำใจ..และรวม

ทั้งต้องมีผู้ปกครองใหม่...ตามกฎของรัฐ..จะเป็นไทก็ต่อเมื่ออายุครบยี่สิบสองเต็ม..อีกตั้งปีกว่า...

ฉันโชคดีหน่อยได้อยู่กับยาย(เพื่อนซี้ของแม่)..ยายจุกกับแป๊ะต้องอยู่กับคุณอุษา..(ยาเบื่อของพวกเรา..)

เรามีสิทธิ์เช่าบ้านข้างนอกได้..แต่ต้องทำงานในชมรม..ต้องเรียนพร้อมกับฝึกงานไปด้วย..ได้เงิน..แต่ไม่มาก..

และเป็นงานที่พวกเราไม่ชอบ..และเบื่อที่สุด..แต่ต้องทำเพราะผู้ปกครองเลือกให้

ทุกวันต้องไปตามร้านอาหาร..โรงแรม..ที่ต่างๆตามตารางโปรแกรม...ที่เขากำหนดให้..ฝึกงานที่เขาทำกัน..

หลายๆอย่างพวกเราไม่ชอบเลย...จนบัดนี้เราทั้งสามยังไม่ผ่าน..(สอบตก..)คือ..การชำแหละ

เนื้อสัตว์ต่างๆ..การฆ่าเป็ด ไก่ ปลาต่างๆ..สำหรับกุ๊กทั่วไปมันง่ายมาก..แต่พวกเรากลับเป็นเรื่องทรมานที่สุด..

ทุกยี่สิบสองวันอาจารย์จะTasteหนึ่งครั้ง..ถ้าผ่านก็จะมีสิบคะแนน..ครบสิบครั้งจะได้

เอ..หนึ่งตัว..ครบสิบห้าเอ..ก็จะได้บรรจุเป็นกุ๊กทั่วไป..แล้วค่อยเลื่อนขั้นไปเรื่อยๆ..กุ๊กชั้นหนึ่งตาม

โรงแรมดังๆก็มาจากชมรมหลายคน..นี่คือคำสอนของอาจารย์ที่พวกเราฟังจนเอียน..ที่สุด

เราเรียนมาร่วมสามปี.แต่ไปไม่ถึงไหน..เพราะพวกเราทำถ่วงเวลา..ให้ครบไปเท่านั้นเอง..รอให้ครบยี่สิบสองปี..

อิสระภาพที่ไม่ต้องมีคนมาบงการอีกต่อไป...วันนี้ก็Tasteอีกแล้ว..ฉันโชคดีผ่าน..แต่นังจุก..ซวย..

แป๊ะได้หกคะแนนถือว่าผ่านเหมือนกัน..คืนนี้สงสารจุกจัง..พรุ่งนี้คุณอุษาต้องมาแต่เช้าแน่

แต่ไม่รู้จะปลอบใจเพื่อนอย่างไรดี...เอาใจช่วยอย่างไอ้แป๊ะบอกน่ะ..เพื่อนรัก

วันนี้เป็นวันตายครบรอบปีที่ห้า..ของแม่..เลยเป็นHoliday..ของพวกเรา..

จุก..แป๊ะ..ฉันดีใจจริงๆที่แกสองคนเลิกเหล้าได้สำเร็จ..

รอน่ะเพื่อนอีกปีกว่าเท่านั้น..พวกเราจะได้เดินทางไปเป็นมนุษย์ยิปซี

ตามที่ฝันไงล่ะ..นี่คือของขวัญสำหรับเพื่อนรักของฉัน..ฉันพิมพ์ด้วยใจเช่นกันน่ะเพื่อนเกลอ.....


งืมๆ..เพราะเรื่องนี้เอง..ทำให้เราต้องรับปากกับเจ้าพัน..เพราะอะไรน่ะรึ..

ก็เพราะพวกเราต่างก็มีความฝันเหมือนกันไงล่ะ..ความฝัน..ที่ต่างก็พยายามที่จะไขว่คว้า..

ถึงแม้ว่าจะยาก..แต่ก็..จะพยายามไปให้ถึง..

“อืม..ชั้นรับปากแก..แต่ชั้นไม่รู้ว่าจะเล่นได้นานแค่ไหนนะ..

เพราะปีหน้าชั้นต้องไปเกณฑ์ทหาร..ถ้าถูกทหาร..ชั้นคงต้องเลิก”..

“ไม่เป็นไรหรอก..ขอแค่ปีเดียวก็พอ..แต่ว่า..ในระหว่างที่แกเล่นอยู่..แกอย่าบอกเรื่องของชั้นกับคุณใหม่นะ”..

“อ้าว..ถ้าแกหายไป..คุณใหม่เค้าถาม..แล้วชั้นจะทำยังไง”..

“แกก็เล่นแทนตัวชั้นสิ”..

“ฮูย..มันจะไหวรึ”..

“แกรับปากชั้นแล้วนะ”..

“เออๆ..ก็ได้..ชั้นรับปากแก”..

“เวลาแกตอบคุณใหม่..แกระวังหน่อยนะ”..

“ทำไมรึ”..

“คุณใหม่เขาช่างสังเกต..แกคอยระวังหน่อย.”.

งืมๆ..ไม่นึกเลยว่าเจ้าพันมันจะรู้..

เพราะว่าเราเข้ามาเล่นแทนเจ้าพัน..หลังจากที่เจ้าพันตายไม่นาน..ก็โดนจับได้แล้วสิ..

คุณใหม่..คนไกล..เก่งเกินไปจริงๆ



จนกระทั่งกลางเดือนธันวาคม..อาการของเจ้าพันทรุดหนักลง..

เราต้องพาเขาเข้าโรงพยาบาลอีกครั้งและโทรไปบอกกับคุณแม่ของเขา..

เราต้องลางานโดยไม่มีกำหนดเพื่อคอยดูแลเขา..
อืม..ทำไงดีล่ะ..เราต้องไปเฝ้าเจ้าพัน..

คงไม่มีเวลาไปอยู่คุยเป็นเพื่อนคุณใหม่หรอกนะ..ทำไงๆ..

อูย..ปวดหัววุ้ย..คิดๆๆ..เอาอย่างนี้แล้วกัน..

คุณใหม่ขอรับ..ตอนนี้ข้าพะเจ้าคงจะไม่ค่อยได้เข้ามาแล้วนะขอรับ..

เพราะว่า..ข้าพะเจ้าต้องย้ายที่ทำงานใหม่น่ะขอรับ..

ที่ทำงานใหม่นี้ก็อยู่ต่างจังหวัดด้วยน่ะขอรับและไม่มีเน็ตใช้..

แต่ว่า..ถ้าข้าพะเจ้าเข้าเมือง..ข้าพะเจ้าจะเข้ามาหานะขอรับ..

ตอนนี้ข้าพะเจ้าจะให้เพื่อนเข้ามาดูแทนก่อนนะขอรับ..

ถ้าคุณใหม่มีอะไรที่สงสัยก็ฝากมาทางเพื่อนของข้าพะเจ้าได้นะขอรับ..

เข้าหน้าหนาวแล้ว..คุณใหม่รักษาสุขภาพด้วยนะขอรับ..

งืมๆ..คารมเราไม่เบา..เหมือนของเจ้าพันเป๊ะเลยสิ..แค่นี้..คุณใหม่คงจับไม่ได้หรอกนิ..

แหมๆ..หลอกคนมันง่ายอย่างนี้เองสิ..

แต่..เอ่อ..หลังจากเจ้าพันเสียชีวิตไม่นาน..ความคิดนี้ก็ต้องเปลี่ยนใหม่..

เปลี่ยนว่าไงรึ..ก็ต้องเปลี่ยนว่า..

หลอกคนมันง่าย..แต่หลอกแล้วจะให้เขาจับไม่ได้สิ..มันยาก..จริงไหม..คุณใหม่..เพื่อนคนไกล..

วันที่ยี่สิบสองธันวาคม..เจ้าพันก็ได้จากไปอย่างสงบ..คงเหลือแต่ความฝัน..คำสั่งเสียและความเสียใจเอาไว้ให้กับเรา..

เพื่อนรักที่เหลืออยู่เพียงคนเดียวของเรา..ได้จากเราไปแล้ว..จากไปโดยไม่มีวันที่เราจะได้เจออีก..

ความเสียใจ..มันท่วมท้นในใจ..น้ำตาที่เคยหลั่งไหลในวันเผาเจ้านะ..กลับมาหลั่งไหลอีกครั้ง..

ความฝันของพวกเราสามคน..ตอนนี้..เหลือเพียงเราคนเดียว..ที่จะสามารถสานต่อให้สำเร็จได้..

แต่ว่า..เรามีแรงใจพอที่จะสานต่อหรือ..

ในเมื่อตอนนี้..เราต้องอยู่คนเดียว..โดยไม่มีเพื่อนคอยให้กำลังใจ..ไม่มีเพื่อนที่จะคอยให้คำปรึกษา..

ไม่มีแม้กระทั่งเพื่อนที่จะร่วมยินดีต่อความสำเร็จของเรา..

แล้วมันจะมีประโยชน์อะไรกับความสำเร็จนั้น..

จงหลับให้สบายเถิดเพื่อนทั้งสอง..ความฝันของพวกเรา..เราไม่เคยลืม..สักวันหนึ่ง..เราจะทำความฝันนั้นให้สำเร็จ..

วันใดที่เราทำสำเร็จ..เอาจะเอารูปของเราไปใส่ไว้ในช่องอัฐิของพวกนาย..เพื่อให้รู้ว่า..เราทำความฝันนั้นสำเร็จแล้ว..คอยหน่อยนะ..เพื่อนรัก..

ขอขอบคุณเฉดสีอักษรสวยๆจากบล๊อกคุณป้ามดด้วยนะขอรับ


อดีตคือความฝัน..ปัจจุบันคือความเศร้า..อนาคตคือความเหงา

บรรยายโดย...ปีศาจน้อยจอมซน..

Create Date : 21 ธันวาคม 2552
Last Update : 7 ธันวาคม 2553 20:25:12 น.		0 comments
Counter : 644 Pageviews.
Share Tweet