Bloggang.com : คืนฝันปีศาจน้อย : อยากให้รู้ว่าคิดถึง..ภาคเรียงฝัน..ตอนอดีตไม่หวนกลับ

อยากให้รู้ว่าคิดถึง..ภาคเรียงฝัน..ตอนอดีตไม่หวนกลับ

ในขณะที่ลุงโชติกำลังจะกลับ..

เราก็หาเวลาไปคุยกับยายตัวร้ายเสียหน่อย..

เพราะว่าตอนงานไม่ได้คุยกันเลยสิ..

“อืม..ขอบใจนะยายบ๊องที่อุตส่าห์มาช่วยงาน”..

“ก็พี่นะเขาเป็นพี่ชั้นเหมือนกันสิ..ชั้นถึงต้องมา”..

“เอาเถอะน่า..ถึงอย่างไรเราก็ต้องขอบใจ”..

“อืม..แล้วนายเป็นอะไรหรือเปล่า”..

“ไม่เป็นอะไรมากหรอก..แค่คิดถึงเจ้านะมันน่ะ..

แล้วพรุ่งนี้เธอจะมาอีกหรือเปล่า”..

“มาสิ..พรุ่งนี้แม่ชั้นก็คงจะมาพร้อมพ่อ”..

“ดีสิ..เราอยากให้เธอมาทุกวันเลย”..

“นี่..ตาบ้า..ห้ามคิดอกุศลนะ”..

“ฮูย..เราไม่ได้คิดสักหน่อย..อย่ามาว่าเราสิ..

เราแค่อยากให้เธอมาช่วยเท่านั้นเอง”..

“แน่นะ”..

“สาบานได้”..

“งั้นก็ดีแล้ว..ชั้นกลับก่อนนะ..พรุ่งนี้ชั้นจะมาใหม่”..

“อืม..ไปเหอะ..พ่อเธอคอยแล้วสิ”..

เฮ้อ..ตอนที่คุยกับยายตัวร้ายเราก็ไม่รู้สึกเหงาหรอกนะ..

แต่พอยายตัวร้ายไปแล้วสิ..มันรู้สึกวังเวงยังไงไม่รู้..

เหมือนกำลังอยู่คนเดียว..อยู่คนเดียว..เออ..เจ้าพันไปไหนแล้วล่ะนี่..

มัวคุยกับยายตัวร้ายเพลินไปหน่อย..ว้า..นี่เราทิ้งเพื่อนอีกแล้วรึ..

ไม่ใช่สิ..ยายตัวร้ายก็เป็นเพื่อนของเราเหมือนกันนี่นา..เนอะ..

ถึงจะเป็นเพื่อนต่างเพศ..แต่ก็ยังนับว่าเป็นเพื่อนอ่ะ..

อ้อ..เจ้าพันยังคุยอยู่คุณพ่อคุณแม่ของน้องนัทเลยสิ..

“เดี๋ยวคืนนี้ลูกๆไปนอนที่บ้านแม่ก่อนนะจ๊ะ..พรุ่งนี้ค่อยว่ากันใหม่..

ที่บ้านลูกพันยังไม่มีใครไปทำความสะอาดเลยจ้ะ”..

“ครับคุณแม่”..

“แต่จะนอนบ้านแม่ตลอดงานเลยก็ได้นะจ๊ะ..จะได้ไม่ต้องยุ่งเรื่องอาหาร”..

งืมๆ..คุณแม่ของน้องนัททำอาหารอร่อยด้วยล่ะ..

“ขอบคุณครับคุณแม่..ผมก็คิดถึงอาหารรสฝีมือคุณแม่จัง”..

“แหม..ลูกนุปากหวาน”..

“ถ้าอย่างนั้น..พรุ่งเช้าพี่นุไม่ต้องทานอาหารเช้านะคะ..

เพราะว่าพรุ่งนี้นัทจะทำอาหารเช้าให้พี่พันทานคนเดียว”..

“อ้าว..น้องนัทเป็นแม่ครัวเองหรือครับ”..เอ๋อเลยสิเรา..

“ปกติยายหนูเค้าจะช่วยแม่ทำจ้ะ..แต่ถ้าวันไหนเขาขยันมากหน่อย..

เขาก็ทำคนเดียว..ปล่อยให้พ่อกับแม่เป็นลูกค้าคอยชิมอย่างเดียว”..

“อ้อ..ถ้าอย่างนั้น..พรุ่งนี้พี่รอชิมฝีมือน้องนัทดีกว่าครับ..

พี่คิดว่าน้องนัทต้องทำอาหารอร่อยเหมือนคุณแม่แน่ๆเลยครับ”..

อูย..เกือบอดอาหารเช้าแล้วไหมล่ะเรา..

ตกลงว่า..คืนนั้นและอาจจะเป็นคืนต่อๆไป..

ที่เรากับเจ้าพันนอนบ้านน้องนัท..ก่อนที่เราจะนอนนั้น..

เราได้บอกกับเจ้าพันว่า..

“พัน..เงินของพวกเราที่เก็บรวมกันอยู่..

แกเอามาจัดงานให้เจ้านะมันนะ..จะหมดเท่าไหร่ก็ช่างมัน..

ถือว่าทำบุญให้เพื่อน”..

“อืม..ชั้นก็คิดอย่างนั้นเหมือนกันสิ”..

“งั้นแกก็จัดของถวายพระอย่างคืนนี้ก็แล้วกัน”..

งืมๆ..ของที่เจ้าพันจัดถวายพระคืนนี้ก็คือผ้าไตรกับยาสามัญประจำบ้านน่ะ..

“จะพูดไปแล้ว..

พวกเรา..เกือบครึ่งชีวิตเติบโตมาเพราะข้าวก้นบาตรแท้ๆสิ..

ดังนั้น..เมื่อมีโอกาส..และกำลังทรัพย์อำนวย..

เราจึงควรทำบุญให้มากๆเนอะ”..

“อืม..นั่นสิ..เมื่อเช้าคุณลุงช่วยมาสองหมื่นรวมกับที่พวกเรามีอีกแสนสี่กว่า..

คงพอจัดงานให้เจ้านะมันหรอก..ส่วนเงินที่คนเขาช่วยมา..

ชั้นจะเก็บไว้ให้ทางบ้านของเจ้านะมันนะ..แกเห็นว่าเป็นยังไง”..

“ดีแล้วล่ะ..เขาจะได้ไม่คิดว่าพวกเราหวังเงินช่วยเหลือ”..

“งั้นก็ตกลงตามนี้..เงินที่เขาช่วยมา..ชั้นจะฝากไว้ที่คุณแม่..

ถ้าคนทางบ้านเจ้านะมา..ก็จะให้เขาไป..

ถ้าเขาไม่มา..ชั้นจะฝากธนาณัติไปให้เขา”..

“เออ..เอาอย่างนั้นแหล่ะ”..

เอ่อ..คือ..คือว่า..เราไม่ต้องเล่าอีกสี่คืนที่เหลือหรอกเนอะ..

เพราะว่ามันก็เหมือนๆกับคืนแรกแหล่ะ..

ที่ว่าเหมือนคือ..ลุงโชติ..ป้าสาย..ยายตัวร้ายและทิตศักดิ์มาช่วยทุกคืน..

แถมบางคืนยังขนเอาพวกคนงานมาช่วยอีกสิ..

คุณพ่อคุณแม่และน้องนัทอยู่ช่วยทุกคืน..

เรากับเจ้าพันขาดไม่ได้อยู่แล้ว..

แต่ที่น่าแปลกใจก็คือคนทางบ้านเจ้านะไม่มีมาเลยสักคน..

น่าแปลกใจจริงๆ..หรือว่าไปรษณีย์ไปไม่ถึง..

เรื่องนี้เราก็ได้พูดกับเจ้าพันทุกคืนเหมือนกัน..

จนถึงวันเผา..ก็เกิดเรื่องน่าอับอายขึ้น..จริงๆนะ..มันน่าอายจริงๆ..

งืมๆ..เจ้านะ..ขอชั้นเผาญาติแกหน่อยนะ..มันเหลือรับจริงๆ....

เรื่องก็คือ..มีคนทางบ้านเจ้านะมาโวยวาย..

หาว่าหลานเขาตายไม่มีใครไปบอก..

เอาศพมาจัดงานกันเองเพราะหวังเงินช่วยเหลือ..

“อะไรกันฟะ..อุตส่าห์ส่งไปรษณีย์ไปตั้งแต่วันที่เจ้านะตาย..

เพิ่งจะโผล่ศีรษะมาให้เห็นกันวันนี้เอง..แล้วยังมาพูดดีอีก”..

ด้วยความโมโหของเราแหล่ะ..ฮื่ม..นี่ถ้าไม่ใช่ญาติของเพื่อนนะ..

โดนเหนี่ยวไปแล้ว..ลองคิดดูสิ..วันเผาเจ้านะ..คนมาตั้งหลายร้อย..

แกเล่นมาพูดแบบนี้กลางงานเลยสิ..เป็นใคร..ใครจะไม่โมโหบ้าง..

แล้วบ้านเจ้านะกับบ้านเราบ้านเจ้าพันอยู่จังหวัดเดียวกันแท้ๆ..

แต่คนละอำเภอเท่านั้น..

ถ้าคิดจริงๆ..

เจ้าพันไปส่งไปรษณีย์วันที่สิบเอ็ดน่าจะไปถึงไม่เกินวันที่สิบสาม..

นี่แกมาซะวันที่สิบเจ็ด..วันเผาพอดี..มันน่าคิดจริงๆ..

เราเถียงกับเขาไปหลายคำทีเดียว..

จนยายตัวร้ายต้องมาลากเราไปออกไป..แง่มๆ..เกือบไปแล้ว..

“นายนี่..ถ้าจะบ้า”..

“อ้าว..ทำไมถึงมาว่าเราล่ะ”..

“ก็งานของพี่นะ..นายไปยืนตะโกนอย่างนั้นมันถูกรึ”..

“ก็เราโมโหนี่นา..อยู่ๆก็มาว่ากันได้..

พวกเราไม่ได้ทำอย่างที่เขาคิดสักหน่อย”..

“นั่นแหล่ะ..ยิ่งนายไปยืนเถียงกับเขา..เรื่องมันก็จะยิ่งไม่สงบ..

นายอยู่นี่แหล่ะ..เดี๋ยวพี่พันเขาจัดการเอง”..

งืมๆ..ยายตัวร้ายเล่นเราอีกแล้วสิ..

“งั้น..เธอลองไปดูหน่อยสิว่าเจ้าพันมันจัดการยังไง..

ถ้ามันจัดการไม่ได้มาบอกเราด้วยนะ..เดี๋ยวเราเล่นเอง”..

“ตาบ้า..นายอยู่เฉยๆเหอะ”..

เฮอะ..ยายตัวร้ายนี่..ไม่เข้าข้างกันเลยเนอะ..

ไม่น่ารักเลยสิ..นะ..ยัยตัวร้าย

ขอขอบคุณเฉดสีอักษรสวยๆจากบล๊อกคุณป้ามดด้วยนะขอรับ

อดีต..อนาคต..ปัจจุบัน..สิ่งไหนสำคัญกว่ากันหรือ