วันนี้ วันนี้ เวลานี้ เราไม่มีแม่แล้ว

20 กว่าปีที่ผ่านมา ได้มีแม่ ได้กินได้นอน ได้เที่ยว ได้ร้องไห้ ได้ทะเลาะ น้อยใจได้นอนกอดแม่

มาวันนี้ไม่มีแม่แล้ว เหงา จัง เพียงเวลาไม่นานที่ได้รู้ว่าแม่เป็นมะเร็ง วันนี้กลับไม่มีแม่แล้ว

เรายังมีเรื่องอีกมากมาย ที่อยากจะคุยอยากจะปรึกษา แม่ อย่างจัดงานแต่งงาน สวยๆให้แม่แต่งตัวสวยๆยืนยิ้มยินดีกับลูกสาว

อยากขับรถเองล้วพาแม่ไปเที่ยว ก็ยังไม่ได้ทำ ยังมีอะไรอีกหลายอย่างที่ยังไม่ได้ทำ

แต่ก็มีหลายอย่างที่ได้ทำให้แม่แล้ว อย่างน้อยแม่ก็ได้เห็นลูกได้เรียนจบ ทำงาน จุดเริ่มต้นของชีวิตลูกคนนี้ใกล้จะสมบูรณ์แล้ว

      ในวันที่แม่จะสิ้นลม ฉันนั่งเฝ้าแม่ทั้งคืนเห็ฯแม่หายใจแบบหอบๆ หมอบอกว่านี้คืออาการหายใจแบบหิวอากาศ คนไข้ อาจจะหยุดหายใจ

เมื่อไหร่ก็ได้ ฉันเผลอหลับและตกใจตื่น ด้วยความกังวลกลัวแม่จะจากไปโดยที่ฉันไม่ทันรู้ตัว จากที่เมื่อคืนก่อนเฝ้าแม่แทบไม่ได้นอน เพราะแม่

มีไข้สูงเช็ดตัวกันทั้งคืน  คืนนี้ เลยมีอาการง่วงๆ

อันที่จริงแล้วเมื่อเช้าแม่ก็ยังมีอาการ ทรงๆอยู่ เรายังอาบน้ำเช็ดตัวป้อนอาหารเสริม ป้อนข้าวต้ม แม่อยู่เลยให้แม่กินยา แม่ยังตอบสนองดีอยู่ ยัง

พูดได้ว่าเอาไม่เอา แต่พอตกสายๆอาการก็เริ่มแย่ลง เริ่มหายใจหอบ จนต้องใส่ออกซิเจนแบบครอบ เราตัดสินใจโทรบอก คนที่บ้านให้มาดูแม่ เ

เพราะหมอบอกว่า แม่อาจอยู่ได้ไม่นาน อาจจะ หนึ่งวัน สองวัน หรือ ไม่กี่ชั่วโมง  วันนี้ทั้งวัน จึงมีญาติๆมาเยี่ยมแม่ แต่แม่ลืมตาเลย

จน 2ทุ่มกว่าแม่ลืมตามาหนึ่งข้าง เหมือนจะบอกว่าแม่รู้เรื่องนะที่ป้าเมี่ยงมาเยี่ยมแม่   แม่ลืมตาเพียงข้างเดียวตลอดฉัน นั่งข้างๆ แม่และ

สวดมนตร์ให้แม่ฟัง เพราะไม่รู้จะทำอะไรได้มากกว่านี้แล้ว ไม่รู้จะชวนคุยอะไร ได้แต่บอกว่าให้แม่คิดตามนะ หนูสวด ก็เหมือนแม่สวด

 แล้วก็แผ่บุญไปให้เทวดา ให้เจ้ากรรมนายเวรให้ทุกๆ คน ฉันนั่งอยู่ตลอดจับมือแม่ไว้ ให้แม่จับแขนฉันไว้ แต่พอเวลาผ่รนไป ดูเหมือนแม่จะไม่มี

แรงจับ แขนฉันแล้ว ฉันจึงเปลี่ยนมาจับมือแม่แทนและสวดมมนตร์ไปเรื่อยๆ สวดไปถึงบทยอดพระไตรปิฎก เค้าว่า สวดวันละ3 จบจะดี

ฉันพยายามรีบสวด พราะบทนี้ยาวเหลือเกิน พอเริ่มสวดถึงจบที่ 2น้ำตาฉันมันก็ไหล่ออกมา ไหล่ออกมาเรื่อยๆ ฉันไม่ได้อยากร้องไห้ ฉันตต้อง

การเข้มแข็ง ฉันต้องการสวดมนตร์ ฉันบอกแม่ว่าไม่เป็ฯไร เราวดไปเรื่อยๆ นะแม่เอาบุยแผ่ไป นะแม่ ฉันเงยหน้ามาเจอกับหน้าแม่ แม่ลืมตา

ตาของแม่เปิดขึ้น ทั้ง 2ข้าง และในแววตาของแม่ ก็มีฉันอยู่ในนั่น แต่ฉันกำลังร้องไห้ น้ำตานองหน้า ไม่นะ!! ฉันไม่ได้อยากให้แม่เห็นฉันร้องไห้

แม่ลืมตามาเห็ฯลูกร้องไห้แม่คงไม่สบายใจ ฉันบอกแม่ว่าไม่เป็ฯไรนะแม่นะ ไม่ต้องห่วง ไม่เป็นไร ไม่ต้องห่วงใคทั้งสิ้น ฉันยิ้มให้แม่ทั้งๆที่น้ำตา

นองหน้า ฉันยิ้มและยิ้ม แล้วบอกแม่ว่า มาแม่ เรามาสวดมนตร์ กันต่อดีกว่านะ ฉันยิ่งตั้งใจสวดมนตร์ สวด สวด สวด และ.......

                มือที่ฉันจับเอาไว้กับแรงลมหายใจที่บอกว่าหายใจแบบหิวอากาศ ....มันหยุดนิ่ง ฉันเงยหน้ามาอีกครั้ง แม่...แม่ไม่หอบแล้ว

แม่หยุดหายใจแล้ว แม้ พยาบาลจะเดินมาบอกว่า ญาติค่ะ คนไข้หยุดหยใจแล้วนะค่ะ ฉันก็ไม่สนใจ ฉันสวดมนตร์ต่อ และนึกได้ว่าต้องบอก

น้าปองเลยให้พยาบาลช่วยเรียกให้ แต่ฉันก็ตั้งใจสวดมนตร์ต่อไป เพราะฉันตั้งใจแล้วว่าจะสวดบทนี้ให้แม่ให้จบ ฉันบอกกับแม่ว่าแม่เดี๋ยวเรา

สวดมนตร์ให้จบนะ หลังจาก น้าเดินเข้ามาเรียกแม่อีก ฉันเห็นอีกหนึ่งอึดใจของแม่ และ...ลมหายใจสุดท้ายที่ค่อยๆผ่อนลมลง.....

    ตอนนี้ฉันไม่มีแม่แล้วแม่จากฉันไปแล้วฉันบอกแม่ว่าไม่ต้องห่วงทุกคนดูแลตัวเองได้ ฉันปิดตาของแม่ลง ให้แม่ไปสบายเถอะ หนูอยู่ได้ไม่

ไม่เป็นไรไม่ต้องห่วงนะแม่นะ แล้วฉันก็มานั่ง งงๆอยู่ข้างเตียง ปล่อยให้น้าโทรบอกทางบ้าน เวลาก็ประมาณ ตี 2กว่า นับเป็นวันที่ 4 ตุลาคม 52

วันพระใหญ่ วันออกพรรษาแล้ว สิ มีคนเค้าว่ากันว่าคนที่เสียวันพระ เค้ามีบุญ เค้าหมดบุญ เค้าไปสบาย แม่....ไปสบายแล้วไปสวรรค์แล้ว

เหลือเพียงฉันที่ยังอยู่...ตราบใดที่ยังมีลมหายใจ คนเราก็ยังมีทุกข์

เมื่อหมดลมหายใจ...ก็หมดทุกข์   

แม่ไม่เจ็บไม่ปวดตรงไหนอีกแล้ว แม่ไม่ทุกข์แล้ว ไม่ทรมานจากเจ้าโรคร้าย

อีกแล้ว............

วันที่แม่ยังพูดได้ แม่บอกว่า "หนูต้องอดทน นะ"

ค่ะแม่หนูจะอดทน อดทนอย่างที่แม่บอก เนอะ

รักแม่นะ

    ** ตุลาคม เป็นเดือนพิเศษ แม่เกิด 30 ตุลาคม แม่แต่งงาน 24 ตุลาคม แม่ตาย 4 ตุลาคม

มีเกิด มีแก่ มีเจ็บ มีตาย อนิจจา อนิจจัง เรื่องธรรมดา.....เนอะ .......ใดใดในโลกล้วนอนิจจัง