Chapter 16 รักอดไม่ได้

..........คาคบงอนไม่เลิกยันตื่นนอนตอนเช้ามืดซึ่งเขาตื่นเร็วกว่าทุกวันถึงครึ่งค่อนชั่วโมง

แต่งตัวอย่างหล่อประดับประดาด้วยต่างหูสร้อยคอสร้อยข้อมือแหวนเต็มอัตราเช่นเคยที่เหลือเกินกว่าสิ่งใดคือใส่สร้อยข้อเท้าเหมือนที่ชยาชอบใส่ด้วยรักสวยรักงามมากมายเป็นชายงามกระไรปานนั้น

เขาไปทำงานเช้ากว่าทุกวันไม่รู้จะรีบไปทำอะไรนักหนา

ขณะชยายังงัวเงียอยู่หลังเพิ่งตื่นนอน ล้างหน้าแปรงฟันไม่ทันเขายังไม่ได้เปลี่ยนเสื้อผ้าแต่งตัว

ก่อนไปทำงานคาคบยังสั่งลาอย่างเย็นชาและนั่นเลวร้ายมากสำหรับชยา

“เธอไม่ต้องขับไปส่งฉันนะวันนี้ฉันจะเอารถไปใช้คนเดียว เธออยู่บ้านนี่แหละ ปิดประตูหน้าต่างให้สนิทคนอื่นมาเคาะก็ห้ามเปิดประตู ห้ามขานตอบ ทำเงียบๆ เหมือนไม่มีคนอยู่หรืออยากจะเปิดประตูต้อนรับใครก็ตามใจ ห้องเช่าแถวนี้มีแต่ผู้ชายอยากให้เขาเข้ามาฆ่าข่มขืนเธอก็ตามใจ ไว้ฉันจะรีบกลับมาเก็บศพเธอ ไปล่ะ”

“ไอ้บ้าพี่คบนี่ ไสหัวไปเลย”

ชยาด่าว่าสวนกลับทันทีเกิดงอนอย่างเหลืออดขึ้นมาบ้างเหมือนกัน

นึกในใจ...

‘แค่ไม่ยอมให้นอนกอดมันจะอะไรหนักหนามาโกรธเคืองกันกลั่นแกล้งเล่นแบบนี้เลยเหรอ อ้อ... เกือบลืมไปเราใช้เท้าถีบเขาด้วยนี่หว่า สงสัยเราคงทำรุนแรงเกินไป เขาถึงได้โมโห’

คิดได้แล้วเลยปลงใจละห้อยละเหี่ย ขณะเดียวกันเริ่มท้องร้องว่าหิว...

ลาบน้ำตกส้มตำไทยใส่ถั่วลิสงมันๆ น่าขบเคี้ยวนึกภาพให้ชวนน้ำลายสอ

แม้แต่ข้าวกะเพราไก่ไข่ดาวราดซอสพริกเมนูธรรมดายังน่ากิน

ขนมหวานกับกาแฟเย็นใส่นมสดราดวิปปิ้งครีมหวานมันรสชาติคุ้นลิ้นกลิ่นติดจมูกยั่วยวนชวนชิม

แค่คิดก็หิวเหลือเกินถึงเวลาอาหารมื้อเช้าแล้วด้วยแต่ของกินแสนอร่อยที่โปรดปรานอยู่ที่ร้านในตลาดกลางเกาะไกลห้องเช่าชาวเล

เสียงลมในกระเพาะลั่นโครกครากอยากกินมากแต่ว่าจะไปที่นั่นได้อย่างไรในเมื่อไม่มีรถส่วนตัวสักคันไม่ค่อยมีใครเดินบนถนนสายเปลี่ยวคนเดียว

น่ากลัว...

ไหนจะสุนัขไม่รับประกันว่าบ้าหรือไม่ในสองข้างถนน

บางทีมีตัวตะกวดตัวใหญ่อย่างกับลูกน้องจระเข้เดินข้ามถนนอีก

แค่คิดภาพให้เกิดความหวาดหวั่นยอมรับว่ามันน่ากลัวจริงด้วย

หันมองหาของกินที่เคยซื้อกักตุนเก็บไว้กินภายในห้องรสชาติช่างไม่น่าอภิรมย์เอาเสียเลย

หลากหลายรสกับบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปกับปลากระป๋อง...น่าเบื่อ

มีหม้อหุงข้าวแต่ขี้เกียจหุงกินเอง

ขนมปังโฮลวีตเหลือไม่กี่แผ่นไม่พอกินยาไส้จะทาหน้าขนมปังกับอะไรดีมีทั้งแยมผลไม้ เนยเหลือง มายองเนสรสเปรี้ยวซ่าหรือครีมช็อกโกแลต

เลือกมาทาหน้าขนมปังสักอย่างพอปะทังความหิว

มีซีเรียลธัญพืชป่นผงบรรจุซองละลายกับน้ำร้อน

ตามด้วยกาแฟร้อนใส่นมข้นหวาน

ตบท้ายด้วยขนมปังไส้เผือกห่อเล็กสำหรับเด็กกิน

ที่ทานเข้าไปยังไม่ถึงครึ่งกระเพาะมันจะไปอิ่มอะไร?

ชยายกพัดลมมาเปิดตั้งเอนหลังพิงหมอนอิงนั่งติดฝาไม้ของห้องเช่าเงียบมากจนนึกอยากฟังเพลงจึงเปิดฟังเพลงจากมือถือ ฟังไปเรื่อยล้วนเพลงเหงาๆ

รู้สึกเซ็งในดวงจิตปล่อยใจคิดไปเรื่อยเปื่อยที่สุดแล้วเลยเผลอหลับไป...

“ก๊อก ก๊อก...”

เสียงเคาะประตูหน้าห้องทำให้ชยาต้องสะดุ้งตื่น

ตกใจกลัวไม่รู้ใครมาเคาะประตู จำคำสั่งคาคบได้ให้ทำเงียบที่สุดไม่ขานรับไม่ตอบกลับห้ามตัวเองไว้ไม่ให้ส่งเสียงออกไป

คนเคาะประตูเลยต้องกล่าวแสดงตัวร่ายยาวเมนูอาหารโปรดของผู้ที่แอบเงียบอยู่ภายในห้อง

“นี่ฉันเองพี่คาคบของเธอไง เป็นห่วง... เลยซื้อส้มตำหมูน้ำตกข้าวหมกไก่มาฝากกับขนมด้วยเธอยังไม่ได้กินข้าวกลางวันใช่ไหม เปิดประตูหน่อยสิชยา”

ถอนหายใจโล่งอกที่ไม่ใช่ฆาตกรฆ่าข่มขืนแต่ความงอนดันพุ่งผุดขึ้นมาพร้อมกับท้องร้องหิวมื้อกลางวัน

ชยาปั้นหน้ายากคล้ายแม่นางยักษ์เปิดและผลักประตูออกต่อว่าทันทีพร้อมพลั่งพรูถ้อยคำประชดด้วยความน้อยใจผสมกับโมโหหิวไม่ได้กินของที่อยากกินเมื่อมื้อเช้าผ่านมา

“ไม่ปล่อยให้อดตายไปเลยล่ะค่อยมาเก็บศพรู้ไหมไม่ได้กินข้าวมื้อเช้าเลยสักคำ ของที่ชอบกินนะไม่ได้กินเลยหิวจะตายอยู่แล้วนี่ถ้าไม่มาแลดูกันมีหวังได้อดตายไปแล้ว”

ปากเบะมุ่ยหน้าดวงตาแดงคลอฉ่ำน้ำตาของชยาทำให้คาคบรู้สึกผิดที่ตัวเขาทิ้งให้เธออดอาหาร

โดยลืมนึกไปว่าเธอต้องทานอาหารเช้าในตลาดเพิ่งมานึกได้ตอนกลางวันถึงได้รีบไปซื้อข้าวที่ตลาดกลางเกาะนำมาส่งให้เธอทาน คาคบรู้สึกสำนึกผิดถึงได้ทำเสียงเบาพินอบพิเทากล่าวกับเธอ

“ขอโทษ ฉันลืมไปเรื่องที่เธอต้องกินข้าว”

“หะ! ลืม?เรื่องกินมันเรื่องใหญ่ขนาดล้มช้างตายได้ทั้งตัวเลยนะจะบอกให้”

ว่าแล้วชยาคว้าข้าวของกินในมือคาคบลงมานั่งแกะบนโต๊ะญี่ปุ่นใส่จานกินคนเดียว ทำไม่สนใจคนถือของกินมาให้อีก คาดว่าเขาคงกินข้าวปลาอาหารมาแล้ว

เคี้ยวๆ กลืนไปหลายคำอยู่เพิ่งสังเกตเห็นคนข้างกายนั่งนิ่งเงียบตั้งตามองแต่ตัวเธอสายตาปรอยเหมือนสำนึกผิดเต็มประตู และกระพริบตาปริบๆ อยู่ตลอดๆทำหน้าตาท่าทางน่าสงสาร

แต่ชยาไม่อยู่ในอารมณ์สงสาร เพราะเคืองอยู่ไม่รู้คลาย

“โกรธพี่คบทำให้ฉันอดข้าวเช้า ไม่ให้อภัยหรอกแล้วพี่คบกินข้าวมาหรือยังล่ะ”

ถึงแม้จะโกรธแต่อดจะห่วงเพื่อนเพศชายไม่ได้จึงถามถึงนิดหน่อยพอเป็นพิธี

“ยังไม่ได้กินข้าวกลางวันเลย ฉันเป็นห่วงเธอมากกว่าตัวฉันเองเลยรีบมาหา”

เขาชอบพูดให้เธอใจอ่อน ความโกรธค่อยลดลงไปบ้างถึงอย่างนั้นแต่ความงอนยังไม่หายหมดใจ

“อ้าว... พี่คบได้กินข้าวฟรีมีบัตรพนักงานรึไม่ใช่?รีบกลับไปกินข้าวกลางวันของตัวเองเถอะ ไม่ต้องมานั่งเฝ้ากันฉันไม่อดตายแล้ว”

“อื้ม... เดี๋ยวจะกลับเข้าบริษัทละ รอนะเย็นนี้จะกลับมาหาจะเอาของกินที่ชอบมาให้เยอะแยะเลย”

จมูกโด่งใหญ่บรรจงจรดปลายจมูกแตะเพียงแผ่วๆบนผิวแก้มนวลนิ่มในใบหน้าน้อยน่ารัก เป็นการอำลาจากก่อนกลับเข้าที่ทำงานของตน

สาวเจ้าของใบหน้าน้อยน่ารักถึงกับตาโตจากที่กำลังตั้งหน้าตั้งตาเคี้ยวๆ ไม่สนใจใคร ...รู้สึกถึงอะไรบางอย่างให้นึกสงสัย?

‘เอ๊ะ... เมื่อกี้อะไรนะอุ่นๆ ข้างแก้มเขาเอาหน้าเข้ามาใกล้หอมแก้มเรา?’

ใช้หลังมือแตะแก้มข้างนั้นอย่างถนอม... ราวกับจะไม่ยอมให้จางรางเลือนลบรอยหาย

“วุ้ย... เขิน”

คาคบกลับไปที่ทำงานสักพักแล้ว

ชยายังเผลออดจะอมยิ้มไม่ได้ ยิ้มค้างไม่จางหาย อุ้งมือน้อยคอยแต่กุมแก้มข้างที่โดนหอมพร้อมความอิ่มเอมใจไปตลอดช่วงบ่าย

ใจจดจ่อรอคอยการกลับมาบ้านของเพื่อนชายที่ตัวเองมีใจคิดพิศวาสในตัวเขา

..........คาคบง้อคนงามที่แสนแง่งอนด้วยขนมนานาสารพัดรสชาติกลิ่นหอมหวนชวนกิน

อาทิเช่น

โดนัทที่ราดหน้าด้วยช็อกโกแลตกับสตอเบอร์รี่หวานอมเปรี้ยวและรสส้ม

อีกทั้งเค้กกาแฟโรยหน้าเมล็ดอัลมอนด์กลิ่นหอมหวานมัน

พายสับปะรดกับพายไก่เค็มๆ หวานๆ ล้วนอร่อยชวนน้ำลายสอ

ที่นำมาทั้งถุงห่อใหญ่เป็นขนมอบให้ขบเคี้ยวเก็บไว้กินได้นานคือคุกกี้รสนมผสมกาแฟ

และแน่นอนข้าวเย็นเป็นอาหารหลักต้องนำมาให้กินอย่างเต็มอิ่ม

ไก่ย่าง ต้มยำน้ำข้นรวมมิตรทะเล แกงส้มปลาช่อนผักกระเฉดและของกินสำหรับผู้ที่ต้องเพิ่มน้ำหนักเช่นเขาคือสเต็กเนื้อสันกับบิ๊กเบอร์เกอร์หมูแถมด้วยซี่โครงหมูอบ

“แล้วของกินพวกนี้ได้มายังไง ไปซื้อที่ไหนเหรอ”

สาวใบหน้าน้อยน่ารักทำดวงตากลมแป๋วแล้วเอ่ยถามเผื่อวันหน้าจะได้ไปหาซื้อมากินเองบ้าง

“ใช้ความหล่อเข้าล่อ พ่อครัวเขาชอบคนหล่อฉันเลยไปพูดคุยกระเซ้าเย้าแหย่เขาเล่น เขาเลยยิ่งชอบใจใหญ่ทั้งแจกทั้งแถมโดยไม่ต้องเสียเงินซื้อเลย ของกินที่ห้องอาหารวันๆ นะเหลือเพียบคนในครัวกินกันจนอ้วนไปตามๆ กันหมดแล้ว”

ชยาเข้าใจด้วยเห็นเป็นภาพเสมือนว่าชุมชนคนเกย์ในบริษัทนั้นต่างหลงใหลในรูปกายหล่อเหลาของเขาปานประหนึ่งยกให้เขาเป็นเจ้าชายในฝันไปแล้ว

“อานุภาพความหล่อของพี่คาคบช่างร้ายแรงได้ของกินมาล้นเหลือ ถ้ากินได้หมดนี่สงสัยฉันคงจะอ้วนตัวกลมแน่เลย”

ใบหน้าคาคบระบายยิ้มดวงตาอ่อนโยนบอกกับเธอด้วยเสียงทุ้มนุ่มนวล

“กินเถอะถ้าชอบกินฉันจะสบายใจถ้าได้เห็นเธอกินอิ่มยิ้มได้มีความสุข ฟังนะฉันจะร้องเพลงให้ฟัง สร้างบรรยากาศในการกินอาหารในห้องเช่าเล็กๆที่มีเพียงเราสองคน”

พูดให้ซึ้งเท่านั้นไม่พอยังไปหยิบกีตาร์มาลงนั่งบรรเลงเพลงชื่นชมสาวสวย

“ถ้าเธออ้วนขึ้นมาอีกหน่อยเธอจะดูเซ็กซี่มากนะชยาฉันขอยกเพลงให้เธอล่ะ Sexy girl”

กีตาร์ของเขาดีดเพลงนั้นคลอไป...กับเสียงร้องแหบเซ็กซี่ของเพื่อนเพศชายชวนให้ชักนึกหลงรักเสียงนายผู้ชายเสียงไพเราะเสนาะโสต

ในขณะหน้าที่แกะห่อถุงของกินเป็นของชยาง่วนอยู่กับการหยิบจับจัดของกินใส่จานชาม

ส่วนโสตประสาทเธอคอยฟังเพลงบรรเลงกล่อม

‘เขาน่ารักอ้ะ ชอบทำให้คลั่งไคล้ตลอดๆ ใครจะอดหลงรักไหว’

ใจคิดอย่างหนึ่งแต่ปากพูดไปอีกอย่างหนึ่งเข้าทำนองปากไม่ตรงกับใจ แบบว่ารักบิดเบี้ยวเปรี้ยวใจ

“น่าเกลียดจริงเชียว พี่คบนี่ชอบทำโรแมนติคเขินอ้ะ...”

ชยากล่าวตำหนิอย่างน่ารัก... แถมทำอมยิ้มหลังจากชิมขนมเข้าไปเต็มปากเต็มคำจนแก้มตุ่ยยังไม่ทันกลืนลงคอ

“แต่เธอน่ารักนะ ถ้าเธอจะอ้วนก็อ้วนไปยังไงฉันก็รักนะยัยตุ้ยนุ้ย”

คาคบชื่นชมเอ็นดูคนงกของกินไม่ว่างปาก

คนฟังนั่งยิ้มปลื้มปริ่มใจอยากบอกเหมือนกันความในใจที่ยังไม่เคยกล้าเอ่ยบอกเขาไป

‘ฉันก็รักพี่คบ แต่ทำไมปากมันไม่กล้าพูดออกไปน่าตบปากตัวเองจริง’

..........ภายนอกห้องบรรยากาศดีท้องฟ้ายามราตรีมีดาวและดวงจันทร์กระจ่างข้างแรมต้นยังเกือบเต็มดวงอยู่มีหมู่เมฆสีขาวบางจางลอยริ้วประดับฟ้า

หลังอิ่มอาหารพร้อมกันแล้วคาคบชวนชยาไปฟังเพลงนอกห้องเช่าเอาเสื่อไปปูและกีตาร์ไปนั่งเล่นบนลานกว้างถัดหน้าห้องเช่าไปเล็กน้อย สามารถมองเห็นท้องทะเลอยู่ไกลๆสลัวในยามค่ำคืน

คาคบร้องเพลงให้ชยาฟัง บทเพลงท่วงทำนองช้าเนิบนาบเอื้อนนานเหมือนบทเพลงที่จะเป็นนิรันดร์กาลอันจะประทับจดจำไม่รู้จบในหัวใจไปตลอดกาล

นับเป็นเพลงรักที่ชยาฟังได้ไพเราะที่สุดเท่าที่เคยฟังมาเพราะว่ามาจากเสียงร้องของคนข้างกายผู้เป็นเพื่อนเพศชายที่ใจเธอรักใคร่หลงใหล เวลาอยู่ใกล้เขาเหมือนล่องลอยในสรวงสวรรค์ใฝ่ฝันอยากอยู่ร่วมกันอย่างนี้ตราบนานเท่านานไม่ใช่เพียงฝันหวานแต่หวังอยากให้ฝันเป็นจริงเหลือเกิน

แสงจันทร์สาดส่องดังสปอตไลท์แม้แสงไม่แรงเท่า แต่ส่งเสริมให้ใบหน้าเรียวหล่อของชายหนุ่มดูงามจับตาผิวสองสีขาวเหลืองผุดผ่องยามต้องแสงจันทร์สะท้อนดังสีทองทาบทาผิวพรรณนั้น

เมื่อเขาเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย ไม่รู้เหตุผลทำไมชยาถึงรู้สึกว่าซอกคอกลมกลึงผ่องพรรณนั้นยั่วยวนชวนใจให้นึกว่าน่าซุกซบยิ่งปรารถนาใคร่ได้จุมพิตอย่างวิจิตรบรรจงลงตรงนั้น ได้ทำอย่างนั้นสักครั้งก็ยังดี หลงรักใคร่ไม่อาจกะวัดปริมาณความต้องการนั้นได้เลย

กลีบปากเหมือนกลีบกุหลาบงามแห่งเทพบุตรจุติลงมายังพื้นหล้าโลกเอ่ยเอื้อนกังวานขับขานเพลงหวานด้วยน้ำเสียงแหบห้าวทุ้มนุ่มนวลในโสตประสาทสรรพสำเนียงนั้นชวนให้หลับตาเคลิ้มฝันไปพร้อมกับท่วงทำนองเพลง

Young and beautiful

คือชื่อบทเพลงนี้ เนื้อร้องเริ่มต้นว่า...

I’ve seen the world

Done it all

Had my cake now

Diamond

Brilliant

And bel air now

Hot summer night mid-July

When you and I were forever wild

The crazy days

City light

The way you’d play with me like a child

Will you still love me?

When I’m no longer

Young

And

Beautiful

Will you still love me?

When I got nothing

But my aching soul

I know you will

I know you will

I know you will

Will you still love me?

When I’m no longer

Beautiful

เพลงจบลงพร้อมเสียงปรบมือของชยากับคำชื่นชมและรอยยิ้มอิ่มสุข

“เพลงเพราะจังพี่คาคบแต่รู้สึกเสียงพี่คบทำไมเศร้าแปลกจัง”

แต่คำถามแปลกประหลาดในความรู้สึกนั้นเขาไม่อาจตอบได้

“นึกว่าจะถามใครร้องเพลงนี้ตอบเลยว่าจำไม่ได้ แต่เธอถามว่าทำไมเสียงฉันเศร้าไม่รู้สิมันสังหรณ์ใจยังไงไม่รู้ ไม่อยากให้มีวันที่เราต้องจากกันเลยนะไม่อยากจะคิดเลย วันนั้นไม่รู้เหมือนกันว่าจะเป็นวันเจ็บปวดแค่ไหนกลัวจนไม่กล้านึกถึงวันนั้น”

สะท้อนสะท้านในใจของชยาหวั่นเกรงเช่นกันไม่อยากให้วันนั้นมาถึงเลยแม้จะรู้ว่าวันที่ได้อยู่คู่เคียงกันจะไม่คงอยู่อย่างนี้ไปตลอดกาลได้

“อย่าพูดถึงมัน วันนั้นยังมาไม่ถึง ช่างมันเถอะอย่าเพิ่งไปคิดเลยดูท้องฟ้าสิคืนนี้สวยสว่างมีดาวเต็มฟ้าเลย”

ชยายกนิ้วชี้ชมจันทร์บนฟ้าเบื้องบน

แน่นอนว่าคาคบต้องเงยหน้าขึ้นมองบนฟ้าตามมือเธอ

ต่างหูเป็นสร้อยยาวระย้าของคาคบแกว่งไกวสะท้อนแสงจันทร์วิบวับสวยงามมองเพลินตาเพลินใจเพราะคิดว่าเขาเป็นพริตตี้บอยของเธอพาให้เลื่อนสายตาลงมามองซอกคอกลมกลึงนั้นแล้ว...รู้สึก

“อยากจูบพี่คบ ขอจูบได้ไหม”

คาคบนึกว่าตัวเองหูฝาด ภายในหัวใจกระตุกตื่นเต้นดวงตาเบิกโตหันกลับมามองจ้องหน้าชยาอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง

ฉับพลันนั้นเธอไม่รอคำอนุญาตจากปากเขาเดาใจได้ว่าเขาต้องไม่หวงห้าม สำหรับเธอแล้วเขาจะยอมเพื่อความสุขของเธอทุกอย่าง

เธอบรรจงจุมพิตลงตรงซอกคอต่อกับใบหูที่ประดับต่างหูสร้อยระย้าสมดังใจต้องการสัมผัสเนื้อกายเพื่อนชายเบาๆ แต่เนิ่นนาน เมื่อได้สูดดมหอมกลิ่นเนื้อกายเพื่อนชายช่างหอมชวนมอมเมาจนเผลอเคล้าคลึงเรียวปากอยู่บนบริเวณนั้นไม่อาจถอนถอยจากง่ายดาย

สำหรับคาคบแล้วเขาได้รับสัมผัสจากเรียวปากอุ่นร้อนของเพื่อนสาวกับไรผมนุ่มประระไล้ปลายคางตลอดถึงข้างใบหูพาให้ขนลุกซู่... ซาบซ่านสยิววาบหวิวกายใจไปทั่วทั้งร่างกายของชายหนุ่มมันรุ่มร้อนขึ้นมาราวกับโดนไฟร้อนแรงเผาลน มันเป็นไฟพิศวาสคุโชนที่จะไม่มีวันมอดไหม้ได้หมดเชื้อไฟแน่เพราะ...

“ฉันรักเธอเหลือเกิน ...ชยา”

นี่คือคำสารภาพจากปากของคาคบเป็นครั้งที่เท่าไหร่ไม่อาจจะนับประมาณได้

สองอ้อมแขนของเขาโอบประคองรอบกายสาวตัวน้อยน่ารักอย่างรักใคร่ทะนุถนอมเหลือเกินจะกล่าวพร่ำคำพรรณนา

แต่ไม่นาน...

บรรยากาศหวานโรแมนติคได้ถูกขัดจังหวะให้กลับกลาย...

“เฮ้ยดูนั่น... ทอมไซ้ซอกคอผู้ชาย ผู้ชายก็กอดใหญ่เลยว่ะ”

เสียงเพื่อนบ้านข้างห้องเป็นชายหนุ่มสองคนออกมาเห็นจนได้ชี้ชวนให้ดูกัน

ซึ่งพวกเขาได้แง้มประตูดูกันมาตั้งแต่เริ่มได้ยินเสียงกีตาร์บรรเลงเพลงไพเราะเพลงนี้อยู่แล้ว

‘ตายจริง! นั่งอยู่กลางแจ้งใต้แสงจันทร์มันจะไม่เห็นกระจ่างอย่างไรได้’

ชยาเพิ่งนึกได้ก็อายเสียแล้วไม่กล้าเปิดปากสักคำความลุ่มหลงในใจพาให้ตัวเธอต้องมาทำเรื่องน่าอับอายขายหน้าในครานี้

“ไม่มีอะไรกันครับ แค่เพื่อนล้อเล่นกันสนุกๆเท่านั้น”

คาคบอธิบายยิ้มๆ กับเพื่อนบ้านคนข้างห้องเช่า

อายเช่นกันและเก็บอาการไม่ไหวไม่กล้าสู้หน้าเพื่อนบ้านเลยรีบเก็บเสื่อกับกีตาร์ แล้วรีบเดินจ้ำอ้าวพาเพื่อนสาวเข้าห้องด้วยกันแทบไม่ทัน