|
| 1 |
2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 |
9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 |
16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 |
23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 | 29 |
30 | 31 | |
|
|
|
|
|
|
|
หลั่งน้ำตา หน้ากางเขน ..
ทั้งๆ ที่ได้งานดี ได้ทำงานที่ชอบ แต่ทำไมอะไรๆ มันจบลงแบบนี้
จบลงด้วยการแตกหักกับพี่ที่ทำงาน .. เป็นการทำงานที่ทำด้วยความพะอืดพะอมขมขื่น กับการตกเป็บเบี้ยล่าง และตระกร้อแห่ง "โปรเบชั่น" ที่ครอบปากเอาไว้ไม่ให้ตอบโต้อะไร ไม่สามารถระบายความรู้สึกได้ .. จนมันระเบิดออกไปด้วยการแตกหัก
จบลงด้วยการกลับบ้านอย่างเพลียๆ ทุกคืน
จบลงด้วยการเริ่มต้นวันใหม่ด้วยการหอบสังขารไร้วิญญาณมาทำงาน .. ด้วยสภาพที่ตาปรือ มึนหัว ง่วงเหงาหาวนอน ใบหน้าหม่อหมอง สิวขึ้นเต็มหน้า ..
.. ผมนั่งทนรอตั้งนาน กว่าวันนึงๆ มันจะล่วงไป จันทร์ อังคาร พุธ พฤหัส ศุกร์ เสาร์ .. มาจนถึงวันนี้ วันท้ายสัปดาห์ วันที่ได้เข้ามาในบ้านของพระเจ้า วันที่จะหาคำตอบจากพระองค์เสียที ว่าทำไมอะไรๆ มันเป็นแบบนี้ และผมควรทำอะไรต่อไปดี
แล้วชั่วโมงนั้นสำคัญมาถึง เวลาที่ใครๆ เขาก็ลุกขึ้นยืน ร้องเพลงเร็ว ร่าเริง ปรบมือ .. แต่พอถึงช่วงเพลงช้าเท่านั้นล่ะ ก้อนแข็งๆ แห่งอารมณ์มันลอยขึ้นมาจุกที่คอหอย
มันร้องเพลงไม่ออกเลยล่ะ ไม่รู้ทำไม .. ใครๆ เขาลุกขึ้นยืนร้องเพลงกัน แต่เราอยากนั่งๆๆ ไปนานๆ ..
ความรู้สึกมันเหมือนเราเป็นเด็กเล็กๆ ที่เดินเข้าไปหาผู้ใหญ่ เหมือนลูกที่เขาไปหาพ่อ แล้วพยายามถามเขาว่า ทำไมอะไรๆ มันแย่แบบนี้ .. พ่อคับ ทำไมผมโง่หยั่งงี้ .. ผมโง่จริงๆ หรือ
ผมไม่ดี ที่เข้ากับพวกเขาไม่ได้
หรือว่าเขากำลังเอาเปรียบผมอยู่ .. จากนี้ผมควรจะแก้ปัญหายังไงดี
สารพัดคำถาม วนๆ เวียนๆ หลุดออกมาจากปาก และจากหัวใจ ..
ห้วงเวลานั้น ผมไม่ได้รับคำตอบอะไร .. นอกจากการนั่งนิ่งๆ ก้มหน้า และหยดน้ำจำนวนมาก ที่มันไหล ไหล ไหล ออกมาจากดวงตาไม่ขาดสาย
พร้อมกับเสียงสะอื้นเป็นพักๆ ระหว่างที่คนอื่นยังคงยืนร้องเพลงช้า
ผมนั่งร้องไห้ ร้องๆๆ ร้องออกมาเรื่อยๆ ร้องเท่าไหร่ก็ไม่หายเครียด ..
จนทุกอย่างจบลง .. พร้อมกับสัมผัสเบาๆ ของการตบไหล่จากพี่ที่นั่งข้างๆ
"เอาทิชชู่อีกป่าว" เธอถามผม โดยที่ไม่จำเป็นต้องรู้ว่าผมมีปัญหาอะไรมาก่อน ถึงร้องไห้มากมายขนาดนี้ ..
"โอห์มเครียดเรื่องงานน่ะ .." .. ยิ่งตอบ น้ำตาก็จะไหลออกมาอีก ต้องรีบเอากระดาษเช็ดๆๆ อยู่เรื่อย
สักพัก พี่ที่นั่งห่างๆ อีกฟากก็เดินเข้ามาถามว่า "มีอะไรให้พี่อธิษฐานเผื่อมั้ย" .. (สงสัยผมจะสะอื้นดังไปหน่อย ดังไกลถึงฝากข้างๆ)
"อืม เครียดเรื่องงานคับ"
"โธ่ อย่าไปเครียด อย่าไปทำเองสิ ฝากไว้กับพระเจ้านะ เราทำส่วนของเรา นอกนั้นฝากไว้กับพระเจ้าน๊า" .. คำตอบพร้อมสีหน้ายิ้มแย้มก็ตามมา
ช่วงสุดท้าย กลายเป็นช่วงที่พี่ๆ ที่นั่งข้างเข้ามาจับมืออธิษฐานเผื่อ .. คนเกาหลีที่นั่งข้างหน้า ก็มาจับมือผมอธิษฐานด้วย
ตลอดวันนี้ ผมไม่ได้รับคำตอบว่าควรจะ แก้ปัญหายังไง .. และปัญหาทั้งหมดเป็นเพราะอะไร
แต่สิ่งที่ได้นั้นยิ่งใหญ่ และมีค่าไม่แพ้คำตอบที่ต้องการ
คือ สิ่งที่พี่ๆ ที่นั่งรอบตัวได้ทำ มันเป็นยาขนานเอก ที่บรรเทาความบอบช้ำในจิตใจได้ดี
ส่วนจะแก้ปัญหาอย่างไร คงต้องค้นหาคำตอบกันต่อไป
ปล. น่าอายจริงๆ นี่เป็นครั้งแรกที่ร้องไห้ออกมา กลางห้องนมัสการ ..
Create Date : 09 กรกฎาคม 2549 |
Last Update : 9 กรกฎาคม 2549 21:17:14 น. |
|
12 comments
|
Counter : 792 Pageviews. |
 |
|
|
โดย: largeface วันที่: 10 กรกฎาคม 2549 เวลา:0:41:43 น. |
|
|
|
โดย: รักบังใบ วันที่: 10 กรกฎาคม 2549 เวลา:8:43:17 น. |
|
|
|
โดย: หัวมันทอด วันที่: 10 กรกฎาคม 2549 เวลา:11:22:18 น. |
|
|
|
โดย: myo วันที่: 10 กรกฎาคม 2549 เวลา:23:53:20 น. |
|
|
|
โดย: immuno (immuno ) วันที่: 11 กรกฎาคม 2549 เวลา:14:26:01 น. |
|
|
|
โดย: minnymin วันที่: 17 กรกฎาคม 2549 เวลา:0:47:43 น. |
|
|
|
โดย: Dr.Manta (Dr.Manta ) วันที่: 19 กรกฎาคม 2549 เวลา:16:19:55 น. |
|
|
|
โดย: นายเบียร์ วันที่: 24 กรกฎาคม 2549 เวลา:1:47:52 น. |
|
|
|
โดย: อะไรดี วันที่: 24 กรกฎาคม 2549 เวลา:9:48:48 น. |
|
|
|
|
|
|
|
Location :
กรุงเทพ Thailand
[ดู Profile ทั้งหมด]
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]

|
เอ้ออ .. ตัวเตี้ย ขี้อาย เรียนม่ายเก่ง พูดก็ไม่เก่ง แต่กินเก่งคับ ..
|
|
|
|
|
|
|
รู้สึกดีขึ้นรึยังคะ