|
Women in White เพื่อเธอ เพื่อฉัน...เพื่อเรา - บทนำ (YURI)
บทนำ ตายเป็นตายวะ ญาณินปลุกปลอบใจตัวเอง หลังหยุดยืนอยู่หน้าประตูไม้บานใหญ่ อันเป็นห้องนอนของดลลชา คุณหนูของคฤหาสน์หลังนี้ ปกติเธอแทบจะไม่ย่างกายมาที่นี่ หากไม่ถูกเรียกตัว สาวร่างสูงรู้สึกกล้าๆ กลัวๆ ยามอยู่ต่อหน้าหล่อน แม้จะอยู่มาหลายปี แต่ไม่ชินเอาเสียเลย ดลลชาทำให้หัวใจเธอเต้นแรงได้โดยไม่ต้องมีเหตุผล ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก! เคาะประตูรอจนได้รับอนุญาตจึงเปิดเข้าไป สาวแว่นกวาดตามองไปรอบห้องนอนโทนสีชมพูขาว ที่กว้างยิ่งกว่าเรือนหลังเล็กที่ตนกับแม่อยู่เสียอีก ภายในห้องมีเตียงนอนใหญ่ โต๊ะเครื่องแป้ง โต๊ะหนังสือทำด้วยไม้เนื้อแข็งพร้อมเก้าอี้ ตู้หนังสือ หน้าต่างมีผ้าม่านสีหวาน ปกติห้องนี้จะสะอาดเอี่ยม ข้าวของจัดวางเป็นระเบียบเรียบร้อยมาก แต่ยามนี้มีเสื้อผ้าวางกระจัดกระจายเป็นหย่อมๆ กระเป๋าเสื้อผ้าวางอยู่หน้าเตียงสองใบ ส่วนเจ้าของห้องคนสวยกำลังง่วนกับการเอาเอกสารและหนังสือเรียงใส่กระเป๋าใบโต “เอ่อ คุณพลอย มีอะไรกับนินคะ?” เจ้าของใบหน้าสวยหวานเงยขึ้น สบตานิ่งๆ อันเป็นเอกลักษณ์ที่ทำให้หล่อนดูน่าเกรงกลัวและน่าเคารพ สมกับฐานะแพทย์หญิง “ถ้าไม่มีธุระ ฉันเรียกเธอไม่ได้” เธอยิ้มอ่อนหวานเหมือนรู้ทัน “นินไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นนะคะ ทำไมคุณพลอยชอบแกล้งนินนัก” น้ำเสียงอ่อยๆ เหมือนน้อยใจ สาวสวยยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย สนุกที่ได้แกล้งสาวแว่นเป็นงานอดิเรก ไม่มีใครกล้าต่อล้อต่อเถียงกับตนแบบนี้ นอกจากคนที่คุ้นเคยกัน ซึ่งญาณินนับเป็นหนึ่งในนั้น “ว่างไหม มาช่วยฉันเก็บของหน่อยสิ เหลือแค่เสื้อผ้าอีกนิดหน่อย” ดลลชาบอกพร้อมชี้นิ้ว “เอากองนั้นพับใส่กระเป๋าได้เลย” อันที่จริงแล้ว หล่อนทำเองได้ แต่ต้องการให้อีกฝ่ายมาอยู่ใกล้ๆ หลังอีกไม่กี่วัน เราต้องจากกันหลายปี ...และไม่รู้ว่า ตอนกลับมาเธอจะยังเป็นเหมือนเดิมหรือเปล่า? “ได้ค่ะ” หญิงสาวรูปร่างสูงโปร่งนั่งขัดสมาธิกับพรมหน้าเตียง เริ่มพับเสื้อผ้าที่ส่วนใหญ่เป็นเครื่องหนาว สาวสวยมองเธอที่พับผ้าอย่างกระฉับกระเฉง “ปีหกแล้วสิ” “ค่ะ” สาวหน้าคมเงยหน้าตอบยิ้มอย่างภูมิใจ อีกไม่นานจะมีคำนำหน้าใหม่...แพทย์หญิง “ใช้ทุนที่ไหน?” “นครสวรรค์ค่ะ” “อืม ไม่ไกลเท่าไหร่” คนอายุมากกว่าพยักหน้า ก่อนถามต่อ “คิดจะเรียนต่อรึเปล่า?” “ยังไม่คิดค่ะ” ญาณินยังไม่แน่ใจว่า จะเลือกเฉพาะทางสาขาไหน แต่ที่แน่ๆ คงไม่ใช่เฉพาะทางสาขาเดียวกับหล่อนแน่ “ขออะไรได้ไหม?” สาวแว่นทำหน้าแปลกใจ ไม่บ่อยนักที่อีกฝ่ายจะพูดแบบนี้ “อะไรคะ?” “ใช้ทุนเสร็จ ให้เธอย้ายมาทำงานที่โรงพยาบาลเดียวกัน” ทำไมต้องเป็นเรื่องนี้! คนอายุน้อยกว่านิ่งคิดด้วยสีหน้าลำบากใจ หญิงสาวไม่ชอบเรื่องเส้นสายเป็นที่สุด แต่อาชีพหมอเป็นหนึ่งในอาชีพที่ไม่พ้นมีเรื่องแบบนี้มาเกี่ยวข้อง ...ถ้ามีเส้นใหญ่ นามสกุลดัง และเกรดสูงจะไปได้ไกลไม่ต่างจากติดปีก รวมถึงเรื่องเงินเดือนก็เช่นกัน แต่เธอไม่แคร์เรื่องพวกนี้สักเท่าไหร่ แค่อยากช่วยรักษาคนป่วยเหมือนที่ตั้งใจไว้ตั้งแต่แรกมากกว่า “ทำไมคะ?” “ตอบคำถามฉัน” หล่อนเน้นเสียงจริงจัง ไม่ชอบที่อีกฝ่ายย้อนถามหาเหตุผล คนน้องเงยหน้าสบตา “เป็นคำสั่งเหรอคะ?” “จะพูดแบบนั้นก็ได้” “แต่-” ญาณินพยายามจะคัดค้าน แต่ไม่มีคำใดหลุดรอดจากเรียวปาก หลังหล่อนเคลื่อนตัวมาบดจูบอย่างรุนแรงจนริมฝีปากเจ็บแปลบ ก่อนจุมพิตนั้นจะแปรเปลี่ยนเป็นอ่อนหวานนุ่มนวล หืม! เธอตาโตตกใจแต่ไม่ได้ถอยหนี ปล่อยให้หล่อนรุกล้ำเข้าไปแลกลิ้น จนลมหายใจหอบกระชั้นขึ้นแทบหายใจไม่ทัน หล่อนจึงยอมผละออกห่าง แต่ยังคงจ้องตาเขม็ง “อย่าดื้อกับฉันญาณิน” ขู่อีกแล้ว คนอายุน้อยกว่าถอนใจเบาๆ ไม่มีใครเห็นด้านเผด็จการ เจ้าอารมณ์ของดลลชามากเท่าตน “เข้าใจแล้วค่ะ” รับคำเสียงเรียบ เจ้าของหน้าสวยจึงมีสีหน้าที่ผ่อนคลายกว่าเดิม ยกมือขึ้นลูบมุมปากของญาณินเบาๆ หลังเผลอกัดเพราะโดนขัดใจ “เจ็บมากไหม?” “นิดหน่อยค่ะ” “โกรธฉัน?” คนอายุน้อยกว่านิ่งแทนคำตอบ เด็กขี้งอน ร่างบางโน้มหน้ามาใกล้ แล้วใช้ลิ้นเรียวเลียบาดแผลนั้นเหมือนออดอ้อนแทนคำขอโทษ ร้ายกาจ! วิธีการง้อแบบนี้ ทำให้ญาณินโกรธหล่อนไม่ได้นาน ดลลชาทำให้หัวใจของเธอหวั่นไหวเสมอ ก่อนยกแขนคล้องคอ แล้วจูบตอบบ้าง หล่อนแอบยิ้มในหน้า เดาอารมณ์อีกฝ่ายได้จากภาษากาย ก่อนเลื่อนจูบไปยังซอกคอเรียวระหง ขณะเดียวกันสอดมือไปใต้เสื้อบีบเคล้นเนินอกพอดีมือไปด้วย สัมผัสของดลลชาช่างปลุกเร้าอารมณ์ของญาณินยิ่งนัก เธอแทบจะคลั่งใจตายเสียให้ได้ “ดะ เดี๋ยวค่ะ” สาวร่างสูงพยายามหยุด ก่อนที่จะควบคุมตัวเองไม่ได้ ทว่าอีกฝ่ายกลับไม่คิดแบบนั้น ดวงตาคู่สวยหวานเยิ้มกว่าปกติ เป็นแววตาที่หล่อนไม่ใช้กับคนอื่น ...แค่กับเธอเท่านั้น “ไปที่เตียงเถอะ” น้ำเสียงหวานสั่นพร่าเชิญชวน ดึงแขนเธอให้ลุกตาม ก่อนผลักอีกฝ่ายเบาๆ ไปบนเตียง “แต่-” “ไม่มีแต่” ดลลชาไม่ชอบคำปฎิเสธ โดยเฉพาะเวลาที่เราอยู่ด้วยกันตามลำพัง แทบจะทันทีที่หลังของญาณินแตะที่นอน หล่อนถอดกางเกงทั้งสองชิ้นของเธอออกเหวี่ยงไปข้างเตียง แยกขาเรียวออกเพื่อเชยชมส่วนนั้นอย่างไม่รอช้า คุกเข่ากับพื้นพรม ลากลิ้นหยอกยั่วที่ขาอ่อนขาวผ่อง ก่อนไล่ขึ้นไปจนเนินสีหวาน ลิ้นอุ่นดูดเลียเกสรดอกไม้อย่างชำนาญ ช่องรักมีน้ำหวานไหลซึมออกมาเล็กน้อย อร่อยมากเด็กน้อยของฉัน “อา...” สาวแว่นหลุดครางออกมาอย่างสุดจะกลั้น พยายามขยับหนีเรียวลิ้นร้ายกาจของอีกคน แต่หล่อนคว้าขาเรียวเอาไว้แน่น ...ของโปรดอยู่ตรงหน้า จะปล่อยไปได้อย่างไร แล้วบรรจงเลียสลับดูดกินชนิดไม่เกรงใจเจ้าของแม้แต่น้อย เธอแอ่นตัวงอโค้ง เลือดลมพลุ่งพล่าน หัวใจทำงานหนักกว่าปกติ แขนขาเริ่มเกร็งหลังโดนเล้าโลมที่ตรงนั้นอย่างหนัก “คะ คุณพลอย...” ดลลชาปรายตาขึ้นมองใบหน้าญาณินที่ขึ้นสีแดงเรื่อ เม้มปากแน่นเพื่อข่มอารมณ์ไว้ “ว่าไง?” “สะ เสียวค่ะ...” เสียงตอบสั่นพร่า เล็บจิกผ้าปูที่นอนแน่นจนแทบขาด วาบหวิวป่วนปั่นช่องท้องมากมาย จนแทบจะถึงขีดจำกัดของตน ...ชิวหาของหล่อนช่างมีพิษสงเหลือเกิน แม้จะโดนขย้ำมาแล้วนับครั้งไม่ถ้วน ก็ยังไม่ชินเสียที ใกล้แล้วสินะ ดลลชาเดาความปรารถนาของอีกฝ่ายได้ จึงเลียนิ้วของตัวเองให้เปียกชุ่ม ก่อนแทรกผ่านเข้าไปยังช่องทางรักแสนสวยตรงหน้า “อา...” ญาณินสะบัดหน้าไปมา หน้าคมบิดเบี้ยว แขม่วเกร็งท้องหลังโดนบุกรุก “อย่าเกร็งสิ” หล่อนบอกเสียงนุ่ม หลังปลายนิ้วทั้งสองถูกรัดแน่นจนแทบขยับไม่ได้ แช่นิ้วรอจนอีกฝ่ายปรับตัวได้จึงเข้าไปจนสุดโคน “อ๊า...” “ใจเย็นเด็กน้อย จะรีบไปไหนกัน” หมอคนสวยแกล้งพูดยั่ว ชอบเหลือเกินเวลาที่เป็นส่วนหนึ่งกับอีกฝ่ายแบบนี้ ...คนพี่ไม่พูดเปล่า แต่หมุนนิ้วไปมาเล็กน้อย เพื่อสัมผัสกับจุดอ่อนไหวล้ำลึกด้านใน ที่ทำให้เซ็กส์ของเราซาบซ่านมากยิ่งขึ้นไปอีก “ยะ อย่าแกล้งสิคะ อา...” เธอตัดพ้อต่อว่า ไม่ชอบนิสัยขี้แกล้งของอีกฝ่ายเวลานี้ที่สุด ก่อนหวีดร้องออกมาอีกครั้ง ขณะที่นิ้วโป้งของหล่อนบดบี้ที่เกสรให้เสียวซ่านจนแทบจะถึงในวินาทีนั้น เงยหน้าแอ่นตัวโค้งขึ้นอย่างลืมตัว “ฉันไม่ได้แกล้ง ฉันกำลังทำให้เธอมีความสุขมากยิ่งขึ้นไปอีกต่างหาก” “ชิส์” สาวแว่นค้อนน้อยๆ ตามด้วยเสียงครางเบาๆ “อา...” “บ่นเก่งขึ้นนะเรา เปลี่ยนเป็นครางหวานๆ ให้ฉันฟังดีกว่า” สาวสวยพูดยิ้มอย่างภาคภูมิใจ ไม่บ่อยที่จะได้ยินญาณินพร่ำบ่นหรือต่อว่าอะไร แต่พออยู่บนเตียง ร่างสูงแทบจะกลายเป็นคนละคน ...จากเงียบๆ เรียบร้อย กลายเป็นเซ็กซี่ขี้ยั่วแบบไม่รู้ตัว และนั่นทำให้ดลลชาอดใจไม่ไหวที่จะกลั่นแกล้งเธอทุกครั้งที่สบโอกาส นิ้วเรียวทั้งสองเคลื่อนไหวเข้าออกอย่างเชี่ยวชาญ สลับเร็วช้าบางจังหวะ หล่อนรู้ทุกจุดอ่อนบนเรือนร่างของญาณิน ขณะที่เธอโยกส่ายสอดรับบทเพลงได้อย่างไม่ผิดเพี้ยน แล้วส่งให้สาวแว่นถึงจุดสุขสมในเวลาเพียงไม่นาน สวยมากเด็กน้อยของฉัน แพทย์สาวสวยสำรวจอีกฝ่าย เพื่อเก็บทุกรายละเอียดในความทรงจำ ก่อนที่เราจะต้องห่างกันไกล ...จำเป็นต้องจาก ทั้งที่ไม่อยากไปนัก แต่เพื่ออนาคต ดลลชายืนขึ้น แล้วเปลื้องเสื้อผ้าของตนออกจนหมด ก่อนถอดเสื้อเธอให้เปลือยเปล่าในชุดวันเกิดเช่นกัน รวมถึงถอดแว่นสายตาของอีกคนวางที่โต๊ะหัวเตียง ...กิจกรรมนี้ไม่จำเป็นต้องใช้สายตา หล่อนขยับตัวสอดแทรกหว่างขา ให้ส่วนนั้นของเราบดเบียดกัน “ยะ อย่าเพิ่งค่ะ คะ คุณพลอย...อ๊ะ” เธอร้องห้าม หลังส่วนนั้นยังคงไวกับความรู้สึกอยู่มาก พยายามที่จะหุบขา แต่มีหรือที่คนเอาแต่ใจจะยินยอมหยุดง่ายๆ สีหน้าสวยจริงจังมีเหงื่อซึมไรผม หลังวอร์มจนเครื่องเริ่มร้อน ต้องการการปลดปล่อยบ้าง “ไม่” “คะ คุณพลอย...” สาวแว่นสะดุ้งหลังโดนเสียดสีเบาๆ หวิววาบจนไฟสวาทที่เพิ่งจะมอดจุดติดขึ้นแทบจะทันที “เธอไม่ชอบเหรอแบบนี้?” หล่อนถามแบบกวนๆ ขณะกำลังคุมเกมรักอยู่ด้านบน “อ่า...” ญาณินหลุดครางออกมาแทบคำตอบ ไม่นานก็ส่ายสะโพกตอบรับ คนพี่ประสานมือข้างหนึ่งกับเธอ ก่อนเร่งจังหวะขับควบเร็วขึ้น เตียงใหญ่ขยับโยกยวบยาบเป็นจังหวะ เสียงครางแว่วหวานดังต่อเนื่องไม่รู้เสียงใครเป็นเสียงใคร จนทั้งสองหลั่งสารแห่งความสุขออกมา หล่อนจึงฟุบหน้าเหนื่อยหอบบนร่างของคนอายุน้อยกว่า เธอหลับตาแน่น หายใจหอบหนัก แทบไม่เหลือเรี่ยวแรงจะขยับตัว พอดลลชาฟื้นก็ขยับตัวขึ้นมาจูบอีกฝ่ายอย่างเร่าร้อน นัยน์ตามองหวานเยิ้มเป็นประกาย ทว่าไม่มีคำหวานดังออกมา มีแค่ประโยคคำสั่ง “เธอเป็นของฉันญาณิน...รอฉันกลับมานะ” OoXoO ประเดิมกันแบบร้อนๆ ค่ะ หวังว่าจะถูกใจกันนะคะ ถ้าอ่านแล้วรักชอบ ก็แจกหัวใจให้ไรท์ด้วยน้า ไรท์จะได้มีกำลังปั่นไวๆ นาง ^^ OoXoO
| Create Date : 12 กรกฎาคม 2564 |
|
0 comments |
| Last Update : 12 กรกฎาคม 2564 17:28:50 น. |
| Counter : 736 Pageviews. |
|
 |
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 7 คน [
