|
. . . ความ ทรง จำ . . .
.
มีเหตุต้องเดินทางกลับไปจัดการธุระที่บ้านเก่ามา นั่งรถจากพัทยา 11 ชั่วโมงกว่าจะถึงเหนื่อยมากมาย ไปแวะเยี่ยมย่าที่อุบลฯ ก่อน
นานแล้วไม่ได้เอาหน้าไปเสนอ กลัวว่าย่าจะลืมหน้าหลานสาวคนนี้เสียก่อน เดี๋ยวจะพาลไม่แบ่งสมบัติให้ ^^ วันต่อมาก็เดินทางอีก
ไปถึงสนามกีฬา ลูกน้องพ่อมารับ แล้วความทรงจำเดิมๆ มันก็เริ่มกลับมา เห็นอะไรหลายอย่างที่เปลี่ยนแปลงไป ยิ่งเห็นก็ยิ่งเริ่มจุกในอก
นึกในใจ ทำไมไม่อยู่รอจนเห็นผลงานตัวเองเสร็จเรียบร้อยก่อนนะ สนามฟุตซอลเสร็จแล้ว โรงเรียนกีฬาเสร็จแล้ว บริเวณรอบสนามกีฬาได้รับการดูแล
มีสิ่งก่อสร้างเพิ่มขึ้น ได้แต่นึกสะท้อนในใจ ทำไมไม่อยู่รอดูก่อนนะ เอาของไปเก็บในห้องทำงาน ทุกอย่างยังเหมือนเดิม ยังอยู่ในตำแหน่งเดิม
ลูกน้องพ่อแต่ละคน พูดออกมาเหมือนกันทุกคน ถ้าพ่อยังอยู่ พวกเขาคงอุ่นใจมากกว่านี้ ..
ได้แต่ฟัง ได้แต่มอง แล้วก็คิดถึง เวลาสิบเดือนมันเร็วเหลือเกิน จนบางทีก็เลือนๆ ไป แต่พอมาเห็นอะไรที่มันเตือนความจำอีกที ก็ถึงรู้ว่า...
ความทรงจำมันยังอยู่ที่เดิม อยู่ตรงนั้นเสมอมา ...
ก่อนจะกลับคืนนั้น แวะเข้าไปห้องทำงานพ่ออีกครั้ง มองโต๊ะที่พ่อเคยนั่งทำงาน มองทุกอย่างรอบๆ ห้อง ตรงนั้นไม่ใช่เหรอที่พ่อเคยเขียนงานให้
ตรงนั้นที่เรานั่งพิมพ์งานให้พ่อ ตรงนั้นไม่ใช่เหรอที่เราเคยนั่งเถียงพ่อ บ่นพ่อ อ่านลายมือพ่อไม่ออก ที่ตรงนั้นที่พ่อเคยนั่งเขียนโครงการ นั่งเขียนแผนงานจะทำอะไรบ้าง
กระทั่งหลายปีผ่านไป กลับไปบ้านแต่ละครั้ง ก็ยังเหมือนเดิม นั่งเถียง นั่งพิมพ์งานให้พ่อ จนวันนี้กลับไปคราวนี้ไม่ได้ทำแบบนั้นแล้ว
ความทรงจำมันอยู่ตรงนั้น ทุกอย่างมันอยู่ตรงนั้น พ่อรักที่นี่ พ่อตายที่นี่ พ่อหลับอยู่ในที่ๆ พ่อรัก แต่พอคนเป็นลูกมาเห็น ถึงจะภูมิใจกับผลงานพ่อแต่มันก็เจ็บอยู่ดี
ความคิดถึง ความทรงจำ ไม่เคยหายไปไหนเลย....อยู่ตรงนี้ ตรงอกข้างซ้าย ในหัวใจอยู่เสมอ
พ่อคะ ...พวกเราคิดถึงค่ะ ...
| Create Date : 27 พฤษภาคม 2550 |
|
21 comments |
| Last Update : 27 พฤษภาคม 2550 16:45:21 น. |
| Counter : 653 Pageviews. |
|
 |
|
ฮือ 
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
