ชีวิต ในทัศนะของต้อย บอ31

ชีวิตในทัศนะของต้อย

1ทัศนะเรื่องต้นหญ้า

ในตอนสายวันหนึ่งขณะที่หนอนน้อยกำลังเพลิดเพลินอยู่กับการชื่นชมผีเสื้อตัวสวยและวาดหวังว่าสักวันหนึ่งตัวเองจะเติบโตขึ้นเป็นผีเสื้อที่สวยงามอย่างนั้นบ้างแต่แล้วความฝันของเธอก็ต้องสะดุดลงเมื่อเธอได้ยินเสียงกระซิบแผ่วๆจากใครคนหนึ่ง

“โอ๊ย หนอนน้อยเธอกำลังเหยียบตัวฉันอยู่ฉันเจ็บ ”

“อุ๊ย ขอโทษจ๊ะต้นหญ้าฉันไม่ทันสังเกต เธอเจ็บมากมั๊ยจ๊ะอ้าว แล้วเธอไปโดนอะไรมาจ๊ะเนื้อตัวถึงได้ฟกช้ำดำเขียวขนาดนั้นนะ”

“เมื่อตอนเช้าวัวเกเรตัวหนึ่งมาเดินเหยียบย่ำบนตัวฉันจ๊ะ“

“ทำไมละจ๊ะ”

“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันจ๊ะแต่ดูท่าทางเหมือนกับโมโหอะไรมาสักอย่างหนึ่งแล้วก็มาระบายออกเอากับฉันกระทืบฉันเสียน่วมไปหมดทั้งๆที่ฉันไม่ได้ไปทำอะไรให้เขาเลยอือ อือ”

“น่าสงสารเธอจังเขาช่างใจร้ายจริงๆเลยจะว่าไปเธอก็ทำประโยชน์ได้มากมายทั้งเป็นอาหาร สร้างหน้าดินช่วยทำให้อากาศบริสุทธิ์มิหนำซ้ำยังทำให้พวกเขาดำรงชีวิตอยู่ได้อกด้วยเขาไม่น่าจะทำร้ายเธอเลยนะ“

2ทัศนะเรื่องเป้าหมายชีวิตของตัวเอง

ก่อนเริ่มขอเล่าก่อนว่าฉันเป็นคนที่ค่อนข้างสับสนกับตัวเองมากไม่ใช่พอสมควรนะแต่มากๆเลยหละและจนบัดนี้ก็ยังคงไม่แน่ใจว่าฉันเป็นอะไรจริงๆแล้วฉันเป็นใคร เกิดมาทำไมเพื่ออะไรในโลกใบนี้มันเป็นปัญหาที่ฉันพยายามถามตัวเองมาตลอดนับตั้งแต่ฉันมีอายุประมาณ15 ปีเป็นต้นมา แต่มาระยะหลังฉันเลิกถามตัวเองแล้วไม่ใช่ว่าฉันได้คำตอบหรอกนะฉันแค่ปล่อยปัญหาทิ้งไว้เฉยๆเพียงแค่นั้น ไม่พยายามคิดต่อก็เท่านั้นเองเพราะคิดทีไรปวดหัว สับสนทุกที(เรียกว่าอาการกำเริบ)

เมื่อตอนเรียนอยู่ปี1 (อายุ18-19 ปี)ฉันสับสนมากเป็นพิเศษคิดถึงเป้าหมายชีวิตของตัวเองว่าเราต้องการอะไรกันแน่อนาคตเราจะเป็นอย่างไรมีการตรวจสอบชีวิตของตัวเองอยู่เกือบตลอดเวลาแทบจะบ้าตายเลยนะตอนนั้นนั่งคิดไปบางทีก็ร้องไห้เนื่องจากความสับสน กดดันไม่รู้ว่าอะไรแน่ที่สำคัญหำตอบให้กับชีวิตของตัวเองไม่ได้

ไม่เพียงเท่านั้นฉันยังคิดที่จะเลิกเรียนเพราะไม่รู้ว่าจะเรียนไปทำไม(อันนี้หมายถึงการเลิกเรียนจากในระบบมหาวิทยาลัย) ฉันหาคำตอบให้กับการเรียนในระบบกับสิ่งที่ฉันทำอยู่ไม่ได้จึงคิดที่จะลาออกจากมหาวิทยาลัยแล้วจะศึกษาหาความรู้ด้วยตัวเอง(หมายถึงอะไรก็ตามที่ฉันอยากรู้)อาจจะเข้าห้องสมุดเรียนในมหาวิทยาลัยเปิดฯลฯ และคิดว่าฉันจะกลับไปทำนาทำการเกษตร หาอาหารใส่ท้องเท่านั้นพอเพราะคิดว่าชีวิตของคนเราไม่ได้ต้องการอะไรมากไปกว่าอาหารอากาศหายใจ เราเกิดมาในโลกนี้ก็เบียดเบียนทำลายอะไรๆไปตั้งหลายอย่างแล้วชีวิตคนเราก็มีเท่านั้นแหละเป็นการเดินทางไปสู่หลุมศพโดยแท้แล้วทำไมจะต้องไปดิ้นรนมากมายทั้งต้องเรียน เรียนจบ ทำงานหาเงิน (ให้ได้เยอะๆ) ชื่อเสียงก็ต้องดิ้นรนไล่หามาชีวิตมีแต่การดิ้นรนต่อสู้แก่งแย่งแข่งขันกันเราต้องการชีวิตที่เป็นอย่างนั้นแน่หรือก็ตอบตัวเองได้ว่า “ไม่ ”แล้วในตอนนั้นก็มีความคิดที่จะไปบวชเพราะคิดว่าการบวชอาจจะให้คำตอบให้กับชีวิตหรืออาจจะเป็นหนทางที่ทำให้บรรลุได้(อะไรทำนองนั้นแหละ

Create Date : 12 พฤศจิกายน 2558		0 comments
Last Update : 12 พฤศจิกายน 2558 2:50:28 น.
Counter : 520 Pageviews.
Share Tweet