พ่อ......ที่สุดของหัวใจ
ต้องอธิบายว่า บล็อกวันนี้ลงไว้ที่ไดอารี่อีสตั้งแต่เมื่อวาน(๑ ธันวาคม)ตอนหกโมงเช้าน่ะคะ ที่เอามาไว้ที่นี่อีกอาจจะเพราะ..อยากทิ้งไว้อย่างนี้สักพักจนกว่าความคิดถึงช่วงนี้จะดีขึ้น ;')คงต้องขอร้องเหมือนที่ขอร้องที่ไดอารี่อีสเช่นกันว่าถ้าเบื่ออะไรยาวๆ คลิกปิดและข้ามบล็อกนี้ไปน่ะคะ ;')ฉันมักหลีกเลี่ยงที่จะเขียนอะไรหาพ่อในวันนั้นไม่ใช่ฝืนกระแส เพื่อทำให้ตนไม่เหมือนคนอื่น โดยส่วนใหญ่ นับแต่เขียนไดอารี่ จำได้ว่าไม่เคยเขียนตรงวันพ่อ หรือตรงกับวันสูญเสียพ่อและในวันพ่อฉันเองก็ไม่ค่อยไปอ่านไดอารี่ใครสารภาพ อิจฉาคนที่ยังมีพ่ออยู่และได้ไปนั่งทานอะไรด้วยกัน ได้ซื้อของให้พ่อ ด้วยเงินเก็บที่ถึงแม้พ่อจะให้หรือได้ซื้อของด้วยเงินที่ทำได้จากน้ำพักน้ำแรงตัวเองและคงได้บอกสิ่งดีดีที่ตนเองทำให้พ่อได้รับทราบให้พ่อได้ชื่นใจ ได้หัวเราะด้วยกัน ได้กอดกัน ตามปกติของครอบครัว บางหนเคยคิดว่า คนที่โชคดีเหล่านั้นจะรู้ไหมน่ะว่าหนึ่งในโชคดีที่สุดในความธรรมดาของการมีชีวิตอยู่ในโลกใบนี้โดยไม่ต้องแสวงหาจากที่ไหนก็คือการได้เห็นพ่อ หรือ คนที่เรารักยังมีชีวิต มีตัวตน ได้เห็นท่านยิ้ม ได้ยินท่านหัวเราะ และมองตามเราในวันที่เราทำโน่นทำนี่ให้ ยังมีตัวตนให้เราแตะต้องได้ สัมผัสถึง แน่นอนมีนบอกได้ตรงๆ แบบไม่เสแสร้งว่า มีนลืมสัมผัสของพ่อ ไปหมดแล้ว จำได้แค่ท่าทาง จำได้ถึงความรู้สึกอบอุ่นใจ และยิ้มทั้งน้ำตาได้เมื่อคิดถึงท่าทางของพ่อ ใครยังมีพ่ออยู่ ได้ใกล้ชิดกัน ไม่เคยกอดพ่อ ก็ลองทำดูไม่เคยบอกรักพ่อก็บอกรัก อย่ามัวแต่อายไม่บอกรักพ่อแม่ แต่ไปง้อบอกรักชาวบ้านเขา แบบนั้นน่าอายกว่ากันเยอะคนที่จริงๆแท้แท้แน่นอนรักเรา คำว่ารักสักคำตั้งแต่รู้ตัวว่าโตเป็นผู้ใหญ่กลับไม่เคยบอกท่านเพราะคำว่าอาย เขิน ไม่เคยทำก็เลย ไม่กล้าทำ ทีกับคนอื่น โตมาก็ไม่ใช่เพราะเขาเลี้ยง เจอกันก็ไม่ได้นานแต่ก็ไปง้อขอบอกรักเขาทุกวัน บางคนก็แปลก เขาไม่ยอมรักก็ยังได้พิรี้พิไรรักเขาแทบเป็นแทบตาย เผลอๆ ตายตายไปแบบลืมไป ว่าพ่อแม่ยังรักอีก.... ยอมรับตัวเองเหอะว่าการเป็นคนแบบนั้นน่ะแปลกมนุษย์ และที่สำคัญไม่ใช่แปลกธรรมดา แต่เป็นการแปลกแบบไม่น่าให้อภัย อีกต่างหากฉันบอกรักพ่อทุกเช้า เป็นพวกฉวยโอกาสที่จะบอกรักเวลาพ่อเผลอหรือทำอะไรวุ่นวุ่นกลับจากเรียน เดินไปจะเห็นข้างหลังของผู้ชายหล่อที่สุดใน คนที่นั่งคำนวนงาน กับกองกระดาษข้างหน้า สามารถคุยโทรศัพท์แบบตะโกนเข้าเครื่อง และกดเครื่องคำนวนได้พร้อมกัน คุณผู้ชายคนนั้นเขียนหนังสือและจับปากกาเขียนแบบด้วยมือข้างซ้าย บางหนก็เห็นเขียนด้วยมือข้างขวาแต่ถึงที่สุดแล้วฉันจะเป็นผู้ทำลายอาการมุ่งมั่นทำงานของท่านเสมอ ๆด้วยคำว่า((((คิดถึงพ่อจังเลย))))และพ่อเหอะ..เหอะ ออกไปกิน กุ้ยช่ายกันน่ะน่ะตบท้ายด้วย รักพ่อจัง แล้วสองคนพ่อลูกก็จะออกไปต่อคิวรอกุ้ยช่ายกับลูกชิ้นเจ้าหยิ่งที่สุดในโลกที่ว่าหยิ่ง เพราะบางวันมีบังคับให้ลูกค้าซื้อไม่ให้เกินห้าชิ้นเพราะห่วงลูกค้าคนอื่นที่สำคัญคิวยาวยังกับรถไฟไทย และไม่ว่าจะนับถือพ่อของฉัน ขนาดไหน เจ้าของร้านจะทำแค่ ยกมือไหว้ และยิ้มส่งกำลังใจให้ฉัน พ่อไม่เคยสอนให้ฉันแซงคิว และไม่ให้ฉันรับความกรุณาจากคนอื่นๆ เพราะพ่อว่าฉันแข็งแรงกว่าคนอีกหลายคนฉันร่างกายครบสมบูรณ์ และถึงแม้วันที่ฉันฟังพ่อสอนฉันจะเด็กขนาดไหน พ่อก็สอนว่า ไม่ต้องกลัวใครหาว่าหยิ่งให้บอกขอบคุณค่ะ และต่อท้ายว่าไม่เป็นไรค่ะ พ่อบอกว่าเหตุผลของการต่อคิวคือการจะได้ทุกอย่างตรงกับการกระทำของตัวเองคือไปช้าหรือไปเร็วเป็นความยุติธรรมในโลกมนุษย์ที่ยังพอมีระเบียบใคร มาก่อนก็ได้ไปก่อน มาทีหลังก็จงรอต่อไปพ่อไม่สอนให้พวกเราใช้เส้นใช้สาย เพราะพ่อจะบอกว่าต่อให้ฉันตะโกนแบบลูกนักการเมืองดัง ที่เวลามันทำผิดแล้วเที่ยวไปถามคนอื่นๆ ว่าไม่รู้เหรอว่ากรูลูกใคร พ่อต่อประโยคนั้นว่า จะมีคำตอบในทันทีทันใดว่าลูกใครแล้วไม่เคยตายเหรองัยหรือไม่ก็บอกว่า ไม่รู้หรอกพ่อเมิงเป็นใคร ไม่เคยอยากรู้แล้วเราก็หัวเราะกันด้วยความขำพวกเส้นใหญ่ที่ใหญ่ได้แค่ในบ้านตัวเอง แต่ไม่เคยใหญ่ในสายตาพวกเราจำได้ว่าเมื่อตื่นเช้ามาเจอหน้าพ่อบนโต๊ะอาหารฉันก็บอกรักหากอารมณ์ดีก็มีพ่อจ๋าๆ เล่าเรื่องโน้นนี้ให้ฟังระหว่างรอทานข้าวเป็นโบนัส ..แต่หาก อารมณ์ไม่ดีหน้าหงิกหน้างอ พ่อวางตังค์เพิ่มให้ในช่วงแม่เผลอ ก็หันไปกอดและบอกรักพ่อได้ ไม่เคยละอายใจแถมไม่อายฟ้าดินอีกต่างหากและบางทีอาการงอนก็หายได้บอกรักพ่อเหมือนเดิมแค่พ่ออธิบายและวางปัจจัยเพิ่มมากกว่าปกติ ในวันที่พ่อต้องไปทำงานไกลกัน ก่อนนอนก็ยังสามารถเช่นเคยและเคยทราบว่าไม่ว่าพ่อจะประชุม ติดเลี้ยงลูกค้า หรือคุมงานอยู่ชั้นดาดฟ้า ชั้นไหนไหน พ่อจะรับโทรศัพท์ฉันเสมอ บางครั้งถ้าพ่อตอบรับสั้นสั้นว่าครับ หรือรู้แล้วลูก จำได้ครับ ฉันจะทราบว่า พ่อกำลังยุ่งอยู่แน่แน่ หากวันไหนพ่อโทรหา แล้วลูกสาวตั้งตนหมางๆเมินๆ ถามคำตอบคำ คุยเรื่องอื่นเรื่องโน้นเรื่องนี้ ไปจนถึง หากไม่เงียบมากผิดปกติ ก็พูดมากผิดปกติ แถมพูดเรื่อง ดินฟ้าอากาศรอบตัวและไม่ยอมบอกรักพ่อ เชื่อว่าพ่อจะรู้สึก และเมื่อมีโอกาสพ่อจะหาเวลามานั่งคุยด้วย ว่าฉันเป็นอะไรไปยุทธวิธีตามหาสาเหตุว่าฉันงอนอะไรพ่อมีมากมาย แค่ถามว่ารักพ่อหรือเปล่า คิดถึงพ่อหรือเปล่า แล้วฉันพูดเรื่องอื่น แค่ถามว่า พ่อกลับไปหนนี้มีนอยากได้อะไร แล้วฉันตอบว่าไม่เห็นอยากได้อะไร หรือถามว่า เป็นอะไร ฉันตอบว่าไม่เป็นไร ถ้าพ่อถามว่า มีนกำลังทำอะไรอยู่ ฉันจะตอบว่า เรื่องของมีน เท่านั้นพ่อก็สรุปได้แบบไม่ต้องถามต่อว่ามันงอนแหง๋เพราะโดยส่วนใหญ่ฉันก็รู้ตัวในนิสัยอ้อนพ่อ ไม่ว่าจะรองเท้าขาดนิดก็โทรบอก ลืมอะไรก็โทรเล่าให้พ่อฟังไปจนถึงทำตังค์หาย ไล่แกล้งเพื่อน หรือโดนครูตี มีอะไรเสียหรือตอนเช้าเจอะหน้าใครที่ไม่ชอบ ก็ยังเล่าให้ฟังแบบสนุกสนาน เลยไม่แปลกใจที่พ่อจะรู้ว่าฉันผิดปกติเพราะแค่ไอ้คนช่างเล่า มันทำท่า ไม่ได้คุยกับพ่อก็ไม่เป็นไร นั่นหล่ะแปลกสุดสุดสำหรับลูกสาวพ่อส่วนใหญ่แล้วเหตุที่ฉันงอนพ่อหรือน้อยใจพ่อมักเป็นเพราะพ่อทำงานติดพัน พ่อไม่กลับบ้านในวันที่บอกไว้หรือพ่อไม่โทรหาก่อน มีแต่ฉันโทรหาก่อนนั่นหล่ะ ช่วงนั้นงดบอกรักเป็นกรณีพิเศษ แถมถ้าถามก็จะบอกว่า เฉยๆความสุขของฉันกับพ่อมีมากเกินกว่าหน้ากระดาษไหนไหนจะบันทึกได้พอ และทุกครั้งที่มีความสุขฉันรู้ตัวว่าไม่เคยเผื่อใจถึงการพลัดพราก แต่ก็นั่นหล่ะน่ะ ไม่มีอะไรเป็นนิรันดร์นอกจาก.การจากจะช้าจะเร็วก็ต้องมีการจากเกิดขึ้นในชีวิตคนเราเสมอไม่ว่าเราจะเข้าใจหรือไม่เข้าใจเมื่อเวลาผ่านไป หนึ่งปี...ฉันไม่คุ้นกับการมองไปไม่เห็นพ่อหรือไม่ได้ยินเสียงพ่อคุยกลับมาบางหน ฉันยังนั่งรอพ่อในเวลาที่พ่อเคยกลับ เข้าไปนั่งในรถของพ่อเมื่ออู่รถส่งรถพ่อคืนมา จนแม่ต้องยกรถคันนั้นให้วัดไป เพราะถ้าขายฉันก็ไม่ยอมฉันชอบกดเบอร์ของพ่อดูให้รู้สึกว่ายังมีพ่อที่ปลายสายเพียงแต่ฉันไม่ได้โทรหา บางทีเอาเสื้อพ่อมาใส่นอนให้รู้สึกอุ่นใจปลอดภัย และเหมือนพ่อกอดฉันไว้บางครั้งฉันก็นอนร้องไห้แบบไม่ได้สะอึกสะอื้นโวยวาย เพียงแค่คิดว่าเราคงนอนตะแคง น้ำตามันไหลได้เองเหมือนทั่วไป และบ่อยครั้งขณะที่น้ำตาไหล เราก็ยังยิ้มได้ว่าในชาตินี้เราโชคดีที่เกิดมามีพ่อคนนี้อย่างแท้จริง..เชื่อไหม...ฉันไม่เคยกล้าหวังไปถึงชาติหน้าว่าฉันจะเป็นคนดีขนาดมีโอกาสได้เป็นลูกของสุภาพบุรุษที่แสนดีคนนี้อีกไหมผ่านไปสองปี..ฉันยังจำเสียงพ่อได้ ยังจำมืออุ่นอุ่นโยกหัวของพ่อได้ ยังจำผมสีดำมีสีเทาแซมแบบไม่ยอมให้ขาวของพ่อได้ จำครีมใส่ผม กลิ่นน้ำหอมโกนนวดของพ่อกลิ่นสบู่ที่พ่อใช้ เนคไทที่พ่อชอบ รวมถึงฉันเปลี่ยนมาใช้ยาสีฟันยี่ห้อเดียว กับที่พ่อใช้ทั้งที่แต่ก่อนบ่นว่ายาสีฟันของพ่อ รสชาติไม่ได้เรื่องเลย ฉันยังจดจำและยังรู้สึกว่าวิถีชีวิตประจำวันของฉันยังเหมือนเดิม ฉันจะยังกลับบ้านและพบพ่อนั่งยิ้มที่เก้าอี้โยกตัวเดิม หลับตาและโยกตัวน้อยๆไปตามเก้าอี้ฟังเพลงที่พ่อชอบฟัง ยังจำได้ว่าหลายต่อหลายหน ทิ้งกระเป๋านักเรียนและนั่งแปะอยู่ข้างเก้าอี้โยก ตะโกนร้องเพลงเพราะๆพวกนั้น ให้กลายเป็นเพลงวุ่นวายไปได้ในที่สุด ฉันยังเชื่อตัวเองว่าจำเสียงพ่อได้เมื่อผ่านไปสามปีกว่า แต่เริ่มลังเลว่า เสียงพี่ชายเหมือนเสียงพ่อจริงไหม เสียงพี่อาจดังกว่า หรือเสียงพ่ออาจทุ้มกว่า ฉันเริ่มค้นหาและเปิดดูวีดีโอภาพซ้ำแล้วซ้ำอีกเหมือนปีที่ผ่านมา เผื่อจะมีใครบังเอิญใจดีเป็นตากล้องแทนพ่อสักงาน เพื่อฉันจะได้เห็นพ่อเดินไปเดินมาหน้ากล้องวีดีโอ แต่ก็ไม่มีสักมุมที่ฉันได้เห็น ฉันจึงต้องทำใจยอมรับว่า ฉันทำได้แค่ มองเห็นมุมที่พ่อเห็นพวกเรา และหลับตานึกถึงมุมที่เราเห็นพ่อตลอดมาฉันจำไม่ได้ว่าช่วงไหนสักช่วงที่ฉันเริ่มลองกิน หัวของต้นหอมว่ามันรสชาติเป็นไงทำไมพ่อชอบกิน และกินได้กับทุกข้าวผัด ขณะที่ฉันกินแต่ใบต้นหอมแล้วเอาหัวส่งให้พ่อหรือไม่ก็พี่ชาย อยากจะบอกพ่อในวันนี้ว่า รสชาติมันไม่ได้เรื่องจริงๆนั่นหล่ะ และมันฉุนจนไอออกมาให้พี่ชายหัวเราะในวันทดลองกิน ฉันยังพยายามนึกถึงเสียงของพ่อ หรือคำพูดของพ่อ บางหนนึกได้ขณะเดินดูงาน ก็จะจดลงในสมุดบันทึกเรื่องงานในช่วงท้ายที่ไม่มีเส้นบรรทัดหรือจดลงในไดอารี่ประจำวันทันทีที่นึกออก บทสนทนาระหว่างฉันกับพ่อ เรื่องแหย่ หยอกเย้ากันระหว่างพ่อกับฉัน จนถึงเรื่องที่ขัดแย้งกันในวันไม่เข้าใจ แต่ถึงที่สุด ฉันไม่เคยหลีกเลี่ยงวันสุดท้ายที่ได้พบหน้ากัน และฉันกับพ่อไม่เข้าใจกันนั่นได้เลยหากชีวิตหนึ่งของคนเรามีพรหมลิขิต โชคชะตา หรือคนข้างบนที่สั่งสอนเราได้ทุกทุกครั้งที่สบโอกาสฉันว่าครั้งนั้น พรหมลิขิต โชคชะตาหรือคนข้างบน ก็สั่งสอนให้ฉันยืนไม่ได้ ล้มไม่เป็นท่าและลุกไม่ขึ้นอยู่พักใหญ่ คงสมใจที่เห็นฉันเป็นแบบนั้น ในวันที่พรากพ่อไปจากฉัน ไม่มีการยื้อชีวิตแบบใครต่อใครที่ฉันยังยินดีกับเขา ที่ได้ปรนนิบัติพ่อของตน ในวันท่านป่วยไข้ ยังได้เช็ดตัว ป้อนข้าว ป้อนยาให้บุคคลอันเป็นที่รักไม่มีการร่ำลากันระหว่างฉันกับพ่อ มีแต่การยืนน้ำตานอง มองไฟที่ลุกมองควันที่ลอย พ่อไม่ได้กล่าวลากับฉัน มีแต่ฉันกล่าวลากับพ่อเข้าสี่ปีที่ไม่มีพ่อ...ฉันมองเห็นตัวเลขที่ชีวิตจะไม่มีวันลืม๒๙ กุมภาพันธ์ กลับมาให้ฉันรู้สึกว่า สีปี่ที่ฉันรู้สึกว่านานแสนนานในการไม่มีพ่อมันไม่นานเลย และไม่ว่าวันเรียกขานจะผ่านไปแค่ไหน จะมี ๒๙ กุมภาหรือไม่มี ๒๙ กุมภา ความหมายของการสูญเสียพ่อก็ไม่ได้เปลี่ยนไป ฉันจำได้ว่าทุกวันพ่อ ฉันไม่เคยลงทุนทำอะไร เพราะพ่อจะบอกเสมอว่าอยากได้อะไร และไม่อยากให้ฉันเสียตังค์เลย บางหนเคยแอบซื้อเห็นบ่นบ่น แต่มีรอยยิ้มในดวงตาของพ่อเสมอ แต่ทุกครั้งที่ส่งการ์ดและจดหมายที่เขียนให้พ่อทุกปี พ่อจะยิ้มยิ่งกว่าของขวัญทั้งมวลที่ฉันเก็บตังค์ซื้อให้ทุกทุกปีสิ่งสำคัญกว่าสิ่งอื่นที่พ่อขอให้ทำคือ เขียนจดหมายสรุปรวมว่าฉันทำอะไรบ้าง บางหน ฉันต้องเปิดไดอารี่ที่บันทึกประจำวัน ตั้งแต่ต้นปี ยันท้ายปี เลือกแต่เรื่องละเมิดของตัวเองมาเล่าให้พ่อฟังอันเป็นผลงานโดดเด่นประจำปี ที่พ่ออ่านแล้วจะฮา หรือว่าจะปลื้มใจเรื่องหน้าแตกที่แอบทำลับหลังพ่อ หรือพูดไม่จริงเป็นการพูดประเภทกะล่อนกับพ่อกี่ครั้ง แอบฝืนกฏของแม่ และแอบซื้อของที่พ่อกับแม่บอกยังไม่ถึงเวลาใช้ไปบ้างไหม ทำผิดกฏโรงเรียนหรือมหาลัยในปีนั้นกี่ครั้งและทำให้ใครต่อใครเดือดร้อนเพราะตัวฉันยังไงบ้างวันพ่อของฉันเหมือนวันสารภาพของโจรกลับใจที่ไม่รู้กลับใจจริงไหมเอาเป็นแค่โจรเปิดใจก็พอ บ้านเราทำแบบนี้ทุกปี ไม่เว้นผู้ไปเรียนไกลแบบพี่กอล์ฟ ที่อาจต้องบันทึกละเอียดขึ้นด้วยว่าทำไมโดนรุ่นพี่ซ่อมและได้คิดอะไรบ้างระหว่างการซ่อม จดหมายพี่กอล์ฟฮากว่า เพราะในคำบอกว่าได้คิดโน่นได้คิดนี่ ของพี่มักมีความคิดที่บอกว่า หนนั้นกอล์ฟคิดว่า จะไปดักตีหัวพี่คนนี้หรือคนนั้นที่ไหนเราสองคนทำแบบนี้กันทุกปี จนไม่เคยรู้สึกว่า มันผิดปกติ โตขึ้นจึงรู้ว่าพ่อสอนให้เขียนตั้งแต่เด็ก เหมือนบอกให้ทราบว่า ถ้าเรื่องบางเรื่องมันพูดกันยาก ก็ให้เขียนหากัน วิธีของพ่อ มุมมองของพ่ออาจแตกต่างจากพ่อคนอื่น แต่ฉันก็เรียนรู้ว่า ทั้งหมดที่เติบโตมาเป็นตัวตนของฉันพ่อเป็นคนสร้างและวางแนวทางให้เดินไม่ได้บังคับ แต่แนะนำ จะทำหรือไม่ก็อยู่ที่ครั้ง และแม้บางครั้งลูกดื้อๆ แบบฉันจะเฉไปเฉมา แต่ก็พบตัวเองเมื่อนึกได้ทุกครั้ง ว่าฉันเดินมาตรงกับที่พ่อบอกเสมอวันพ่อวนใกล้มาอีกครั้งแล้ว คุณผู้ชายซึ่งเป็นที่สุดของหัวใจฉันอาจนอนหลับไหลอยู่บนเมฆหนาที่ฟ้าไหน และฉันไม่อาจมองเห็นได้เหมือนเดิม พ่อของฉัน อาจกำลังพักผ่อนหรือเฝ้ามองดูฉันด้วยรอยยิ้มและกำลังใจเหมือนเคยเป็นมา ฉันเชื่อว่าพ่อจะรับรู้ จะรับทราบในสิ่งที่ฉันทำทุกวันนี้ฉันยังรู้สึกอีกว่า ทุกทุกวันพ่อยังบอกรัก และจูบหน้าผากหรือทัดผมฉันได้ด้วยสายลมที่พ่อส่งมาหาฉันพ่อยังแตะตัวเมื่อฉันไม่สบาย ยังบอกให้ฉันกินข้าวก่อนกินยาและบอกให้ห่มผ้าดีดี เพราะพ่อไม่มีโอกาสห่มให้อีกแล้วฉันต่างหาก ที่ไม่มีโอกาสที่จะกอดพ่อ หรือหอมแก้มพ่อไม่มีโอกาสได้รับรู้เหมือนที่เคยรู้ว่าอกไหนก็ไม่อุ่นเท่าอกพ่อ และหัวใจใครก็ไม่ใหญ่และรักเราได้มากเท่าหัวใจพ่อ....ตลอดมาเมื่อพ่อยังอยู่ ฉันได้ยินคำว่าหลับเถอะน่ะลูกฝันดีและตื่นมาสดใสตอนเช้าน่ะลูก ไปจนถึงพ่อรักลูกน่ะคะ และไม่ว่าพ่ออยู่ไกลแค่ไหนฉันก็ยังได้ยินเสียงผ่านสายโทรศัพท์ พูดประโยคคล้ายกัน แต่ในวันนี้ฉันเรียนรู้ที่จะฝากความคิดถึง-ถึงพ่อฝากบอกพ่อว่าพ่อจ๋า หลับเถอะน่ะ หลับน่ะคะ พักผ่อนเยอะๆ มีนฝากลมห่มให้พ่อ ฝากฟ้าดูแลพ่อฝากดาวร้องเพลงให้พ่อฟัง และฝากแสงพระจันทร์โอบกอดพ่อของมีนไว้พ่อจ๋า มีนจะเป็นคนดี ให้ฝันของพ่อแสนดีตลอดไป มีนสัญญา เป็นสัญญาจากลูกสาวคนเดิมของพ่อเสมอ Create Date : 02 ธันวาคม 2548 11 comments Last Update : 3 ธันวาคม 2548 18:17:34 น. Counter : 835 Pageviews. ShareTweet
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [