ถูกลักพาตัว

“คุณพี่จะไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น!”ภรรยาแผดเสียงกร้าวใส่สามีที่กลับมายังคฤหาสน์ยามดึกเพื่อเก็บเสื้อผ้าเตรียมเดินทางไปต่างประเทศอย่างเร่งด่วนโดยอ้างความจำเป็นเกี่ยวกับงานวิจัยทางการแพทย์

“ผมไปเพราะหน้าที่”ทินกฤตหยิบกระเป๋าเดินทางเตรียมเก็บข้าวของเมื่อเห็นแววว่าภรรยาของตนคงไม่มีแก่ใจจัดเตรียมให้เมื่อกระแสความไม่พอใจคุกรุ่นชัดเจน

ทิพปภารู้สึกหมดที่พึ่งหากสามีไม่อยู่ทั้งคนไหนจะเรื่องของบุตรสาวที่เผยความเหลวไหลออกมาจนยอมรับไม่ได้อย่างที่สุดไหนจะบุตรชายที่ขัดคำสั่งเข้ารับการคัดเลือกเป็นผู้ดูแลของศศิชาโดยมีคุณย่าให้ท้ายอีกคนและสิ่งสำคัญที่สุด ทรัพย์สมบัติของตระกูลกำลังจะหายไปต่อหน้าต่อหน้าสามียังดูดายไม่เดือดร้อนอีกอย่างนั้นหรือ

“หากคุณพี่ไปแล้วใครจะจัดการเรื่องทั้งหมดละคะ!”ทิพปภาตวาดแว้ดจนทินกฤตส่งสายตาปราม แต่คล้ายจะไม่เป็นผลใด “ทำไมคุณพี่ถึงทำเฉยไม่ว่าจะเรื่องของยายวี หรือตาวิน ดิฉันไม่คิดเลยว่าคุณพี่จะปล่อยปละละเลยครอบครัวขนาดนี้ถึงเห็นงานบ้าบอนั้นสำคัญกว่า!”

“แล้วไม่เพราะงานบ้าบอนี้หรือคุณทิพ! เราถึงยืนหยัดอยู่ได้ทุกวันนี้”ทินกฤตกล่าวอย่างเหลืออด หากภรรยาของตนจะใจเย็นกว่านี้สักนิดหรือไตร่ตรองความคิดก่อนพูดจาคงไม่มีปากเสียงกันเช่นนี้“คุณจะให้ผมทำอะไรได้ ขนาดคุณต่อว่าปาวๆ ลูกๆ ยังไม่เกรงใจแล้วกับผมที่ไม่เคยดุด่าว่ากล่าวพวกแกจะฟังอย่างนั้นหรือ ปล่อยวางเสียบ้างจะได้ไม่ต้องฟุ้งซ่านอย่างนี้”

“คุณพี่!ไม่คิดจะหาทางแก้ไขกับความงามหน้าแต่มากล่าวหากันอย่างนี้หรือคะ!” ทิพปภาสะบัดเสียงต่อว่าและส่งสายตาดุดันมองสามีจนต้องหยุดเก็บสัมภาระชั่วคราว

ทินกฤตระบายลมหายใจหนักหน่วงก่อนหันเผชิญหน้ากับภรรยา“คุณบอกมาเลยดีกว่าว่าคุณต้องการให้ผมทำอะไร”

“คุณพี่ต้องแก้ตัวกับคุณแม่เรื่องยายวีมีลูกทั้งที่ยังไม่ได้แต่งงานจัดการตาวินไม่ให้เข้าไปข้องเกี่ยวกับการคัดเลือกเด็ดขาด และเตือนสติคุณแม่ให้เลิกล้มการคัดเลือกผู้ดูแลบ้าๆนั่นเสียที”

“คุณก็รู้ว่าคุณแม่ท่านไม่ยอมล้มเลิกความตั้งใจง่ายๆอย่างนั้น ส่วนเรื่องของยายวีเราสองคนควรกลับมาตรองดูไหมว่าเลี้ยงดูกันอย่างไรลูกจึงนอกลู่นอกทางแต่จะว่าไปลูกๆ ก็โตกันหมดแล้วมัวแต่บ่นหรือต่อว่าคงใช่ที่คุณควรเปิดใจยอมรับในสิ่งที่เกิดขึ้น” ทินกฤตหยุดการสนทนาและหันกลับไปเก็บเสื้อผ้าต่ออีกครั้ง

“เป็นตายร้ายดีอย่างไรดิฉันก็ไม่ให้คุณพี่ไปไหนเด็ดขาดหากยังนิ่งดูดายไม่คิดจะทำอะไรอย่างนี้!” ทิพปภายืนกรานเสียงแข็งแววตาดุดันค้อนใส่สามีก่อนจะย้ายตัวเองไปตรงโซฟาและกระแทกกายนั่งเชิดหน้าชูคอเฝ้าหน้าประตูห้องไม่ให้สามีออกไปไหนตามต้องการ

ทินกฤตยุติทุกอย่างที่กำลังทำพลางถอนใจเอือมระอาเขายืนสงบนิ่งใช้ความคิดในหลากหลายสิ่งที่คาดการณ์ไว้ล่วงหน้าเพียงไม่มีใครรับรู้เท่านั้น

=====

ไฟท้ายรถตู้ในระยะไกลส่องสว่างแดงจ้าก่อนจะเลี้ยวเข้าไปทางมุมตึกหายจากสายตาที่พยายามจับจดทุกนาทีชายหนุ่มหลังพวงมาลัยผ่อนคันเร่งให้ช้าลงจนรถกระบะที่ขับมาจอดหลบเข้าข้างทางฟาโรเอี้ยวกายมองกระจกด้านข้างสำรวจบริเวณอาคารรกร้างที่รถตู้คันดังกล่าวขับเคลื่อนเข้าด้านใน

ระยะทางกว่าร้อยกิโลเมตรที่ดาราหนุ่มติดตามรถตู้ซึ่งลักพาศศิชามาจากโรงพยาบาลจนมาหยุดอยู่ตรงนี้เมื่อนั่งคิดแผนในการบุกเข้าช่วยเหลือหญิงสาวไว้คร่าวๆ ฟาโรก็ล้วงหยิบโทรศัพท์มือถือต่อสายหานลัททันที

“แจ้งความเตรียมไว้เลดี้ถูกลักพาตัว แล้วผมจะติดต่อกลับไป”ยังไม่ทันที่ปลายสายจะได้ซักถามอะไรเขาก็กดปิดโทรศัพท์จากประสบการณ์ที่เคยได้รับแสดงบทบู๊ในภาพยนตร์ วันนี้คงได้นำการต่อสู้เหล่านั้นมาใช้กับชีวิตจริงเพื่อพระเอกอย่างเขาจะได้ช่วยเหลือนางเอกตามบทจำเป็น

ฟาโรค่อยๆย่องเดินอย่างเงียบเชียบเลาะไปตามกำแพงอาคารซึ่งเป็นซากปรักหักพังเสียส่วนใหญ่โจรลักพาตัวช่างเข้าใจเลือกสถานที่รกร้างห่างไกลจากย่านชุมชนเมืองดาราหนุ่มแอบคิดในใจแสงไฟสีส้มส่องสลัวอยู่บนชั้นสามของอาคารที่ไม่มีกำแพงปิดกั้นหรือบดบังไว้เขาค่อยๆ ก้าวเดินอย่างระมัดระวังเมื่อรอบด้านมืดมิดจนแทบมองไม่เห็นด้วยซ้ำ

เศษแก้วเศษปูนดังก๊อบแก๊บเมื่อพื้นรองเท้าหนังย่างเหยียบแม้จะลงน้ำหนักอย่างเบาแรงและระมัดระวังที่สุดแต่ก็ไม่ช่วยให้เสียงดังเหล่านั้นเงียบกริบอย่างใจ

ฟาโรแหงนมองไปยังชั้นบนขณะย่องเดินมาถึงบันไดปูนเมื่อสายตาปรับการมองเห็นในที่มืดได้เล็กน้อย ความสว่างจากด้านนอกจึงทำให้เขามองเห็นบรรยากาศรอบกายอยู่บ้างดาราหนุ่มค่อยๆ ก้าวเดินอย่างระวังตัวเนื่องจากอาคารนี้คงถูกปล่อยทิ้งร้างมาหลายปีสภาพที่เห็นพอสังเกตได้ว่าบางส่วนทรุดโทรมจนเกือบจะพังมิพังแหล่

จากชั้นหนึ่งขึ้นชั้นสองจนถึงชั้นสามฟาโรใช้เวลาเดินทางร่วมยี่สิบนาทีเพื่อสำรวจและดูลาดเลาอย่างใจเย็น

“ถ้านังนี่มันฟื้นก่อนนายจ้างจะติดต่อมาจะทำไงดีลูกพี่”เสียงแว่วของชายคนหนึ่งในหมู่โจรทำให้ฟาโรชะงักฝีเท้ากับที่เพื่อดักฟังการสนทนาที่อาจเป็นประโยชน์กับการเข้าช่วยเหลือศศิชา

“ก็จับปล้ำซะเลยสิวะรูปร่างหน้าตาสะสวยอย่างนี้ คงไม่ปล่อยให้ตายฟรีหรอกเว้ย”เสียงหัวเราะชอบใจดังกึกก้องภายในอาคารรกร้างนั้น

ฟาโรชะเง้อสำรวจต้นทางเสียงเพื่อให้แน่ใจว่าอีกฝ่ายมีแค่สามคนจริงดาราหนุ่มคาดคะเนการบุกเข้าช่วยเหลือศศิชาหากจำเป็นต้องเข้าปะทะและต่อสู้ จากที่เห็นในระยะไกลเขาพอมองออกว่าโจรหมู่เป็นพวกเดียวกันกับที่เจอในห้องน้ำที่โรงพยาบาลไม่ผิดตัวและนั่นคือสิ่งที่ได้เปรียบ เมื่อเขายังหนุ่มแถมร่างกายก็สูงใหญ่กว่า หากเทียบฝีมือกับหมาหมู่คงรับไหว

“ถ้าลูกพี่อยากสนุกกับนังนี่ก็อย่าสนใจนายจ้างเลยในเมื่อมันกล้าจ้างวานให้เก็บอย่างนี้มันคงไม่สนใจอะไรอยู่แล้วดีเสียอีกได้ทั้งความสนุกได้ทั้งเงิน เผลอๆ อาจได้เมียและกลายเป็นเศรษฐีในอนาคตลาภลอยแท้ๆ”

“เอ็งก็ยุข้าเหลือเกินข้ารับปากมันแล้วว่าจะไม่ทำอะไรจนกว่าจะได้รับคำสั่ง”

“งั้นคงต้องรอให้นายจ้างติดต่อมาเสียก่อนดีเหมือนกันเผื่อจะเรียกค่าไถ่กับยายแก่นั้นให้สูงขึ้นอีก”

“แต่ข้าชักอดใจไม่ไหวเสียแล้วผิวขาวนวลแบบนี้ กลิ่นกายหอมกรุ่นดึงอารมณ์หวิวของข้าเหลือเกิน”

เสียงหัวเราะอย่างบ้าคลั่งในกามารมณ์เริ่มจุดติดความโกรธเคืองของชายหนุ่มที่ได้รับฟังแม้ไม่อยากใส่ใจมากนัก ถึงอย่างไรเขาต้องช่วยเหลือเธอให้รอดพ้นจากอมนุษย์ใจทรามเหล่านี้ได้อยู่แล้วแต่ก็อดไม่ได้ที่จะแค้นเคืองมือสกปรกเหล่านั้นที่แตะต้องผิวกายของหญิงสาวที่สลบไสลอย่างน่ารังเกียจ

ฟาโรกวาดตามองไปรอบตัวเพื่อหาอะไรสักอย่างเป็นอาวุธในการบุกโจมตีเหล่าวายร้ายและเป็นอีกครั้งที่ต้องชะงักค้างกับที่เมื่อได้ยินเสียงย่ำฝีเท้าของใครบางคนดังขึ้นพร้อมส่งเสียงพูดจา

“เฝ้ามันไว้ข้าจะลงไปเอาของกับโทรติดต่อนายจ้าง”ได้ยินดังนั้นฟาโรจึงกลั้นใจวิ่งลงจากบันไดกลับมายืนในชั้นสองอย่างว่องไวและเงียบเชียบที่สุดเขาหลบเข้าไปอยู่ในเงามืดใต้บันได ลอบมองโจรลักพาตัวสองรายส่องไฟฉายและเดินลงบันไดไปอย่างไม่รีบร้อนนัก

ดาราหนุ่มกระชับท่อนไม้หน้าสามขนาดเหมาะมือไว้แน่นถึงเวลาที่ต้องออกแรงเสียทีเมื่อโอกาสและโชคดีกำลังเข้าข้างเขาแล้วร่างสูงย่องขึ้นชั้นสามอีกครั้งพร้อมสำรวจโจรที่ยืนหันหลังให้เขารีบสาวเท้าและง้างไม้ในมือฟาดที่ต้นคอโจรผู้นั้นอย่างแรงจนล้มลงไม่ทันตั้งตัวไม่มีแม้แต่เสียงร้องเจ็บปวดหรือขอความช่วยเหลือใดๆ

ฟาโรเตะเข้าที่ลำตัวของคนสลบเหมือดอีกครั้งเพื่อให้แน่ใจว่าโจรผู้นั้นไม่มีสติลุกขึ้นมาทำร้ายเขาได้พร้อมก่นด่าในใจ‘พวกโจรกระจอก ยังไม่ทันได้ออกแรงเลยก็สิ้นฤทธิ์แล้ว’ เขายังกำไม้หน้าสามที่ใช้เป็นอาวุธและหันความสนใจยังหญิงสาวที่ถูกมัดมือมัดเท้านอนอยู่บนโต๊ะเกรอะกรังไปด้วยฝุ่นหนาเป็นนิ้ว

ตามร่างกายของเธอมีแต่รอยขีดข่วนและฟกช้ำบางจุดจากการประเมินด้วยสายตาคงเพราะเธอต่อสู้ขัดขืนระหว่างถูกจับเพื่อป้องกันตัวก่อนจะพ่ายแพ้ต่อยาสลบจนหมดสติเช่นนี้

ไม้หน้าสามถูกวางข้างๆร่างบอบบางพร้อมกับฟาโรเอื้อมมือไปเขย่าที่ต้นแขนของหญิงสาวที่พยายามช่วยเหลือ

“เลดี้...”ฟาโรโน้มกายลงใกล้และส่งเสียงปลุกให้เธอฟื้นเพื่อง่ายต่อการหลบหนี “เลดี้!ตื่นซะที ฉันไม่มีเวลามากพอรอให้เธอหลับยาวหรอกนะ” เมื่อเขย่าร่างกายของเธอแรงขึ้นแต่ยังไม่มีผลใดเขาจึงตบเบาๆ ที่แก้มนวลจนเริ่มมีปฏิกิริยาตอบสนอง

คิ้วเรียวขมวดจนหัวคิ้วแทบชิดติดกันก่อนจะขยับศีรษะพลิกไปมาเริ่มรู้สึกตัวและฟาโรต้องสะดุ้งโหยงเมื่อเสียงพูดคุยกึกก้องมาแต่ไกลคล้ายวายร้ายที่เหลือกำลังจะกลับขึ้นมาอีกครั้งเขาคงรอช้าไม่ได้

ฟาโรออกแรงดึงร่างบอบบางที่บิดกายไปมาขึ้นพาดไหล่โดยศศิชาก็รวบรวมเรี่ยวแรงอันน้อยนิดพยุงตัวเองทั้งที่เปลือกตาหนักอึ้งแต่สติพอจะรับรู้ได้ว่าใครสักคนกำลังช่วยเหลือเธอ

“มาหลบตรงนี้ก่อน”ฟาโรกระซิบกระซาบพร้อมแบกศศิชาไปไว้ยังมุมตึกที่พ้นจากเงาของแสงสว่างแม้จะไม่มีอะไรปิดกั้นเป็นที่กำบังโดยไม่ลืมคว้าอาวุธติดมือมาด้วย เขาหวังว่าวิธีนี้คงพอยื้อเวลาทำให้โจรลักพาตัวงุนงงกับเหยื่อที่หายสาปสูญเพื่อที่เขาจะได้ลงมือจัดการพวกมันให้จมฝ่าเท้า

“เฮ้ย! ลูกพี่! มันเกิดอะไรขึ้น!” หนึ่งในโจรโวยวายเมื่อไม่พบหญิงสาวนอนอยู่ในที่เดิมหนำซ้ำเพื่อนร่วมขบวนการยังสลบเหมือดกองกับพื้น

“ไอ้ก้าง!”ลูกพี่โจรร้องเรียกชื่อลูกน้องของตนพร้อมกระโดดข้ามร่างกายที่นอนแน่นิ่งไม่ไหวติง“เอ็งไปหานังนั่นให้เจอ หรือมันจะฟื้นแล้วทำร้ายไอ้ก้างอย่างนี้” ลูกน้องที่ได้รับคำสั่งสาวเท้าอย่างร้อนรนกวาดตาไปรอบบริเวณเพื่อหาหญิงสาวเพียงคนเดียวที่อาจจะมึนยาและหลบหนีได้ไม่ไกล

โจรลักพาตัวสาวเท้าข้ามเศษซากกำแพงแตกหักที่หล่นเกลื่อนพื้นพร้อมยกไฟฉายส่องไปยังมุมมืดเผื่อเธอคนนั้นกำลังเล่นซ่อนหากับเขาและไฟสีส้มยังไม่ทันได้สาดส่องไปยังมุมตึกของหนักๆ ก็ฟาดลงที่แขนจนกระบอกไฟฉายกระเด็นไปไกลพร้อมกับเสียงร้องโอยตามมา

“เอ็งเป็นอะไรไอ้เล็ก!” ไม่ทันได้ยินเสียงตอบรับ เสียงผัวะผะก็ตามมาก่อนร่างใครสักคนจะล้มตึงในความมืดลูกพี่โจรดันร่างของลูกน้องที่สลบไสลยืนหยัดพร้อมกับคว้าปืนที่เหน็บไว้ตรงขอบกางเกงด้านหลังขึ้นมาป้องกันตัวทว่าทุกอย่างรวดเร็วจนไม่ทันตั้งตัว ไม้หน้าสามลอยลิ่วออกจากความมืดฟาดไปที่ไหล่ของคนถืออาวุธจนปืนที่กำลังชักออกมาหลุดมือร่วงลงพื้น

“ไอ้เลว!”น้ำเสียงห้าวหาญเด็ดเดี่ยวดังพร้อมชายหนุ่มกระโจนยืดฝ่าเท้ายันเข้าที่อกของลูกพี่โจรเซถอยหลังติดกำแพงฟาโรจงใจจะยันเท้าใส่อีกครั้งทว่าโจรผู้นั้นไหวตัวทันพลิกกายหลบอย่างรวดเร็วและเตะสวนเข้าที่หลังของฟาโร เมื่อได้โอกาสโจรลักพาตัวก็กระโจนเข้าหาและดันให้ฟาโรจนมุมติดกำแพงกำปั้นหนักเหวี่ยงเข้าที่ใบหน้าหล่อเหลาจนเกิดอาการมึนงงเล็กน้อย

ฟาโรสวนหมัดกลับพร้อมเตะคู่ต่อสู้จนล้มตึงโดยฟาโรไม่คิดยั้งแรงง้างขาเตะเข้าที่ใบหน้าของโจรผู้นั้นอีกผัวะจนสลบคาฝ่าเท้าไปอีกคนดาราหนุ่มยืนหอบเหนื่อยเมื่อกวาดตามองไปรอบบริเวณให้แน่ใจว่าวายร้ายทั้งสามจะไม่ลุกขึ้นมาอีก

“อ่อนแอชะมัด”ฟาโรค่อนแคะคู่ต่อสู้ที่ยังไม่ทันได้แสดงฝีมือแบบหมาหมู่ใส่เขาด้วยซ้ำ ดาราหนุ่มก้มหยิบปืนเก็บไว้กับตัวพร้อมเดินข้ามร่างกายของโจรที่นอนนิ่งและมองด้วยหางตาการต่อสู้กับศัตรูคงสวยงามหากอยู่ระหว่างถ่ายภาพยนตร์ ฟาโรยกยิ้มมุมปากรู้สึกภูมิใจตนเองที่ได้นำวิทยายุทธในการป้องกันตัวและการต่อสู้จากการถ่ายหนังถ่ายละครมาใช้ในคราวจำเป็น

“ลุกไหวหรือเปล่า”น้ำเสียงแผ่วและแววตาอ่อนโยนทอดมองหญิงสาวที่เขาพยายามช่วยประคองให้ลุกขึ้นแววตาที่ไร้กรอบแว่นดูสับสนและงุนงงเมื่อยังไม่สิ้นฤทธิ์ของยาสลบ

ศศิชารวบรวมกำลังอีกครั้งเพื่อพยุงตนเองให้ลุกยืนโดยไม่อยากเป็นภาระแก่บุคคลที่ช่วยเหลือมากนัก หญิงสาวเหลือบมองรอบสถานที่ไม่คุ้นชินและมองโจรลักพาตัวที่นอนแน่นิ่งโดยไม่ทราบว่ายังมีชีวิตอยู่หรือไม่จนชำเลืองมองคนตัวสูง เสี้ยวหน้าด้านข้างของเขาดูมุ่งมั่นจริงจังกับการช่วยเหลือเธอให้รอดพ้นจากอันตราย

=====

แรงน้ำสาดซัดกระทบลงบนใบหน้าของบุรุษที่หลับไหลไม่ได้สติ “ท่านซันเซ็ท! ท่านต้องดึงตนเองออกจากห้วงนิทราเดี๋ยวนี้!”เสียงของเด็กชายแผ่วเบาข้างหูทำให้คนหมดสติยกมือขึ้นกุมขมับพร้อมขยับร่างกายคิ้วดกดำขมวดชิดกันแสดงถึงความปวดปร่าที่ศีรษะเป็นอย่างมาก

แววตางุนงงเหลือบมองไปด้านข้างเมื่อถูกมือของใครสักคนจับข้างแขนของเขาเขย่าอย่างแรงและถี่รัวเมื่อตั้งสติได้คำแรกที่ซันเซ็ทกล่าวเรียก “นีโอ”นามของเด็กชายที่พยายามเรียกเขาอย่างร้อนรน “เกิดอะไรขึ้นกับข้า”ซันเซ็ทถามระหว่างทวนความคิดก่อนหน้านี้ที่พอจำได้เลือนราง

“ท่านถูกน้ำพิษที่นอร่านำมาจากโลกเบื้องล่างให้ดื่มจนหมดสติไป”ซันเซ็ทคิดตามคำพูดของนีโอพร้อมย้อนเรื่องราวเมื่อนึกได้คร่าวๆนอร่าประสงค์ให้เขาลิ้มลองน้ำสมุนไพรปรุงใหม่ โดยไม่คิดว่าจะถูกนางเล่นงานอย่างนี้แม้พยายามค้นหาเหตุผลว่าเหตุใดนอร่าจึงทำเช่นนั้นทว่าเรื่องที่ใหญ่กว่าก็วิ่งผ่านสมองจนเขายอมสลัดความคิดเกี่ยวกับน้ำพิษทิ้งไปก่อนรอเรื่องสำคัญผ่านพ้นและจบลงด้วยดีเขาคงได้สะสางกับนาง

“ข้าขอบใจเจ้ามากนีโอที่ช่วยเหลือข้า”ซันเซ็ทยกมือตบไหล่ของเด็กชายพร้อมพยุงตนเองลุกจากพื้นเรือนที่เขาถูกนีโอผลักให้ตกลงมาระหว่างยังหมดสติไม่รับรู้สิ่งใด

“ท่านไม่ต้องขอบใจข้าหรอกข้าอยากเอาคืนนอร่าบ้างก็เท่านั้นเพราะน้ำพิษที่นางนำมาทดลองกับข้าก่อนจะให้ท่านดื่มทำให้ข้าจมนิทรากว่าสองราตรีสิ่งของจากโลกเบื้องล่างช่างร้ายกาจยิ่งนัก” ซันเซ็ทระบายยิ้มพลางนึกในใจมันก็แค่ยาสลบที่ทางการแพทย์ใช้เพื่อรักษา แต่มนุษย์บางคนนำสิ่งเหล่านั้นมาใช้ในทางที่ผิดเท่านั้น

“ไว้ข้าจะมาเจรจากับเจ้า”ซันเซ็ทรวบรวมกำลังก้าวเดิน แต่ถูกมือของเด็กชายคว้าไว้และมองเขาด้วยสายตาละห้อย

“ข้าได้ยินว่าท่านจะไม่กลับมายังโลกนี้อีก”นีโอกล่าวด้วยน้ำเสียงสลดทำให้ซันเซ็ทมองต่ำแต่ไม่อธิบายสิ่งใดให้กระจ่าง “ข้าไม่อยากให้ท่านโกรธเคืองนอร่านางคงไม่อยากให้ท่านจากไปเช่นข้า”

“มันเป็นหน้าที่ของข้าพวกเจ้าคงเปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้”

“อย่างนั้นท่านจงรีบไปช่วยเซเลเน่เถอะท่านพ่อกำลังติดตามเอียนไปเพื่อช่วยท่าน” ซันเซ็ทพยักหน้ารับรู้และเตรียมหันหลังเดินจากไปเสียงของนีโอก็รั้งเขาไว้อีกครั้ง “ดูท่านยังไม่หายมึนอยากได้สิ่งนี้ไว้ช่วยบรรเทาหรือไม่”หลอดทรงกลมเป็นแท่งยาวขนาดพอเหมาะมือสีขาวถูกยื่นส่งให้ สร้างความประหลาดใจแก่ซันเซ็ทจนเขาต้องเลิกคิ้วถามไถ่ว่ามันคือสิ่งใด

“ข้าแอบหยิบของนอร่ามานางเรียกมันว่ายาดม เห็นว่าบรรเทาอาการวิงเวียนได้” ซันเซ็ทหลุดยิ้มพร้อมนำมือขยุ้มผมของเด็กชายก่อนผละจากไปทำให้นีโอลอบถอนใจเบาๆ อย่างมีความหวังว่าซันเซ็ทคงกลับมาพบเจอกับเขาในสักวัน

=====

ฟาโรประคองร่างบอบบางจนมาหยุดนั่งตรงด้านหน้าอาคารรกร้างเขากดโทรศัพท์เพื่อส่งข่าวให้นลัทรับรู้ถึงความปลอดภัยของศศิชาและสั่งการให้นลัทนำพาเจ้าหน้าที่ตำรวจมาจับคนร้ายเพื่อสืบสาวไปยังต้นเรื่องตัวการใหญ่อีกครั้งเมื่อการสนทนาสิ้นสุดฟาโรก็เดินกลับมาหาศศิชาที่มองเขาคล้ายมีบางอย่างอยากพูดจา

คนตัวสูงพิงซากตึกอยู่ในท่ากึ่งนั่งกึ่งยืนและจ้องมองหญิงสาวที่ขยับเข้าใกล้เขา“คุณบาดเจ็บเพราะช่วยฉัน” ศศิชากล่าวเสียงแผ่วอย่างรู้สึกผิด

“ก็แค่มดต่อยไม่ตายหรอกน่า”ฟาโรเบือนหน้าหนีเมื่อหญิงสาวนำมือแตะสัมผัสที่มุมปากอย่างแผ่วเบา

ศศิชาก้มมองกระเป๋าเสื้อเชิ้ตที่สวมใส่เมื่อนึกขึ้นได้ว่าเธอพกผ้าเช็ดหน้าติดตัวมาเธอนำผ้าผืนนั้นซับเลือดซิบให้กับฟาโร

ดวงตาทรงเสน่ห์หันกลับมามองหญิงสาวเบื้องหน้าอีกครั้งนิ่งๆแม้ความใกล้ชิดจะทำให้หวิวไหวในใจอยู่บ้างแต่เขาก็พยายามควบคุมความรู้สึกไว้ผิดกับหญิงสาวที่รู้สึกร้อนอุ่นไปทั่วใบหน้าเมื่อสายตาคมเข้มสีน้ำทะเลคู่นั้นจ้องมองทางเธอไม่กะพริบและนับว่าโชคดีเมื่อความมืดสลัวทำให้เขาไม่เห็นสีหน้าแดงระเรื่อของเธอ

ฟาโรยกมือรวบข้อแขนของศศิชาและกุมไว้ก่อนจะดึงร่างกายของเธอขยับเข้าใกล้ในระยะประชิดตัวแม้ศศิชาจะขืนแรงอยู่บ้างแต่ความวูบไหวในหัวใจกลับทำให้เธอยอมสยบแก่เขาแต่โดยดีราวกับถูกมนตร์สะกดให้ยอมทำตามคำสั่งที่ถ่ายทอดออกจากสายตาว่าอย่าขัดขืน

ฟาโรนำมืออีกข้างที่ว่างเปล่าโอบรวบเอวอ้อนแอ้นและดึงศศิชาให้ใกล้กว่าเดิมพร้อมเลื่อนมืออีกข้างวางบนต้นคอระหงดึงให้เธอโน้มกายเข้าหารอยสัมผัสอบอุ่นจากริมฝีปากที่เผยอรับจนค่อยๆอุ่นร้อนตามอารมณ์ปรารถนาความดูดดื่มของจุมพิตจนไม่อยากทอดถอนสักนาทีลมหายใจรดรินอย่างแผ่วเบาและเริ่มติดขัดจนหญิงสาวต้องยอมถอนริมฝีปากออกก่อนจะหมดลมหายใจ

หัวใจดวงน้อยของเธอเต้นระรัวแทบขาดหวิ่นพร้อมหลบสายตาอย่างเขินอายเสมองทางอื่นเธอยังรับรู้รสชาติของเลือดจางๆ ระหว่างรับรสจูบแสนหวานนั้น

ฟาโรนำปลายนิ้วโป้งเช็ดปาดริมฝีปากบางของเธอเบาๆ“แค่ถูกดาราจูบถึงกับใจเต้นแรงขนาดนี้เลยว่างั้น”ฟาโรระบายยิ้มเมื่อแสงสลัวพอทำให้เห็นว่าพวงแก้มของหญิงสาวตรงหน้าเกิดสีแดงระเรื่อกอปรกับท่าทางประหม่าของเธอ

“คุณก็แค่แหย่ฉันเล่นเหมือนทุกทีสินะ”ศศิชาเอ่ยพูดจาคล้ายแก้เขินทำให้ฟาโรเปลี่ยนสีหน้าเป็นจริงจัง

“ฉันไม่รู้ว่าเพราะอะไรถึงรู้สึกพิเศษกับเธอทั้งที่เธอก็ไม่ได้มีอะไรดีไปกว่าผู้หญิงที่ฉันเคยควง เธออาจไม่รู้ว่าอยู่ดีๆ เธอก็มีความหมายกับฉันมากกว่าที่ฉันคิดซะอีกและฉันจะไม่หลีกความรู้สึกเหล่านั้นอีกแล้ว” แววตาอ่อนโยนกับคำพูดที่หลอมละลายกำแพงซึ่งเธอพยายามสร้างเพื่อเป็นเกราะกำบังความเจ็บปวดหากยังคิดจะรักดาราดังอย่างเขาที่อาจอยู่ไกลจนสุดเอื้อมทว่านาทีนี้เขากับเผยความรู้สึกให้เธอได้รับรู้

‘ช่างเป็นประโยคเปรียบเปรยในการกล่าวคำว่ารักที่แนบเนียนที่สุดเท่าที่ข้าเคยได้ยินมา’เสียงกังวานจากด้านหลังดึงให้ศศิชารีบหันขวับในทันทีโดยเธอพยายามนำร่างกายของตัวเองปิดบังฟาโรไว้เพื่อปกป้องเมื่อเห็นปีศาจร้ายยืนแสยะยิ้มส่งให้จากบนเศษซากอาคารอีกฝั่ง

“เอียน!”สายตาดุดันและท่าทางอำมหิตทำให้ศศิชาจำได้ขึ้นใจโดยที่ฟาโรมองหญิงสาวเบื้องหน้าที่กระสับกระส่ายคล้ายหวาดกลัวอะไรสักอย่างซึ่งไม่มีตัวตนสำหรับเขา

“เธอเป็นอะไร”ฟาโรถามพร้อมจ้องมองไปตามจุดเดียวกับที่ศศิชามอง

“คุณไม่เห็นปีศาจร้ายหรือไง”ศศิชารีบโต้ตอบทันที และวินาทีนั้นเธอก็นึกถึงซันเซ็ทขึ้นมาหญิงสาวได้แต่ภาวนาในใจขอให้ซาตานผู้พิทักษ์มาช่วยเหลือเธอได้ทันเวลา

‘บริวารของข้าจงทำลายภูติพิทักษ์ที่อยู่ในร่างกายของนางให้สิ้นซากเดี๋ยวนี้’ เสียงกังวานของเอียนทำให้ศศิชาต้องยกมือปิดข้างหูเพื่อตั้งสติว่าทุกอย่างเป็นเพียงภาพลวงตาและยังไม่ทันที่ฟาโรจะเข้าใจทุกอย่างร่างของเขาก็ถูกแรงมหาศาลปัดกระเด็นลงไปกองอยู่กับพื้นดินจนต้องนอนดิ้นเพราะความเจ็บจุกที่ทำให้ร้องไม่ออก

“อย่าทำเขานะ!”ศศิชาเตรียมถลาเข้าช่วยเหลือชายหนุ่มทว่ากลับถูกมือแข็งแรงคว้าแขนของเธอเอาไว้จนดิ้นไม่หลุด

ฟาโรพยายามประคองตัวเองลุกขึ้นแต่ต้องนอนราบกับพื้นอีกครั้งเมื่อถูกฝ่าเท้ากดร่างกายเอาไว้เขาพยายามมองไปรอบบริเวณและต้องตกตะลึงเมื่อบุคคลที่เดินเข้ามารุมล้อมเขาเป็นโจรลักพาตัวที่มีดวงตาแดงก่ำราวกับไม่ใช่มนุษย์อย่างนั้นทุกคนเปลี่ยนไปจากที่เขาเคยกำราบจนอยู่หมัดกล้ามแขนเป็นมัดขยายใหญ่จนเสื้อผ้าที่ใส่ปริขาด ตัวสูงกว่าที่พบเห็นในครั้งแรกและแรงมือกับแรงเท้าก็มากมายมหาศาลเสียเหลือเกิน

เส้นผมทรงรากไทรถูกกระชากให้เงยหน้าขึ้นเมื่อโจรลักพาตัวโน้มกายเข้าใกล้ฟาโร“แกคิดว่าจะสู้พวกฉันได้อย่างนั้นหรือ ไม่มีทาง!”สิ้นเสียงเจรจาใบหน้าคมคายก็ถูกจับกระแทกกับพื้นฟาโรพ่นลมหายใจจนเศษฝุ่นและผงธุลีกระจายฟุ้ง

“หยุดนะ!อย่าทำเขา!” ศศิชาส่งเสียงปรามอีกครั้งแต่เพียงไม่นานร่างบอบบางก็ถูกสองมือของวายร้ายจับข้างแขนและยกเธอลอยจากพื้นดิน“ไอ้บ้าปล่อยฉันลงนะ!” ศศิชาพยายามสะบัดร่างกายเหวี่ยงแขนขาเตะต่อยแววตาวาวโรจน์สีแดงก่ำจ้องเธอพร้อมกับชกเข้าที่ท้องน้อยอย่างแรงจนเจ็บจุกและระบมไปทั้งร่างกาย

“สารเลว!”ฟาโรขัดขืนและพยายามจะวิ่งไปหาศศิชาเมื่อเห็นว่าเธอกำลังตกที่นั่งลำบากแต่เขาเองก็ยังเอาตัวไม่รอดเช่นกัน ร่างกายถูกดึงให้ลุกขึ้นและกำปั้นหนักก็ชกซ้ายขวาที่ใบหน้าของเขาจนมองเห็นดาวลอยเด่นเต็มศีรษะ

ทั้งศศิชาและฟาโรต่างร้องวอนขอให้ยุติการกระทำรุนแรงกับอีกฝ่ายโดยไม่นึกตนเองและขอให้เลิกทำร้ายคนที่ไม่มีกำลังต่อสู้หญิงสาวเหลือบมองท้องของตัวเองทั้งที่เวลานี้ร่างกายชาจนไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวดกำปั้นอีกหลายหมัดชกเข้าที่ท้องของเธอทำให้สัญชาตญาณความเป็นแม่เริ่มปกป้อง

ศศิชาพยายามงอตัวเพื่อป้องกันไม่ให้วายร้ายทำลายท้องของเธอสติสัมปะชัญญะที่พอหลงเหลือห่วงแต่ ‘ลูก’ ที่รอเวลาลืมตาดูโลก“อย่านะ...อย่าทำร้ายเขา” น้ำเสียงแผ่ววิงวอนทั้งที่แรงจะเอ่ยพูดยังไม่มีเธอหยุดการดิ้นรนเพื่อยอมปกป้องอีกหนึ่งชีวิต “ได้โปรดอย่าทำร้ายลูกของฉัน”คำพูดที่พยายามฝืนใจเอ่ยออกมาก่อนจะหมดเรี่ยวแรงพร้อมกับน้ำตาหลั่งออกมาเป็นทางอย่างสุดกลั้นในเมื่อเธอเก็บความเข้มแข็งไม่อยู่อีกต่อไป “จะทำร้ายฉันยังไงก็ได้แต่อย่าทำร้ายเขากับลูกของฉัน” ศศิชาเม้มปากกลืนสะอื้นในลำคอทั้งที่พยายามงอตัวเพื่อปกป้องท้องของตัวเองอย่างนั้นทว่ามนุษย์ที่ถูกปีศาจร้ายครอบงำไม่มีความรู้สึกใดนอกจากความอำมหิต

ฟาโรถูกซ้อมจนหมดสติศศิชาถูกจับค้างกลางอากาศจนขยับเคลื่อนไหวไม่ได้สร้างความพอใจให้กับเอียนเป็นอย่างมาก เมื่อแผนการที่วางไว้กำลังจะสำเร็จลุล่วง

‘ช่างน่าขันอะไรเช่นนี้ไหนละซันเซ็ท นางที่เจ้าห่วงนักห่วงหนา ชายที่เจ้าพยายามปกป้องชีวิตเพื่อจะสลับดวงวิญญาณในอนาคตเจ้าดูแลสิ่งใหญ่หลวงได้เท่านี้หรือ’เอียนเปล่งเสียงหัวเราะดังกึกก้องเมื่อคิดว่าตนกำลังเป็นฝ่ายชนะ

จู่ๆแสงสว่างก็สาดสะท้อนแว้บลงมาวูบหนึ่งก่อนที่ร่างใหญ่ของโจรลักพาตัวทั้งสามจะกระเด็นไปคนละทิศคนละทางบุรุษผู้มากับปีกใหญ่ดำสยายกระพือกลางอากาศจ้องมองไปทางเอียนอย่างโกรธจัดจนเปลวไฟลุกโชนรอบร่างกายนัยน์ตาที่เคยเป็นสีสนิทแปรเปลี่ยนเป็นแดงเพลิงวาวโรจน์ไม่ต่างกับอารมณ์แค้นที่โหมขึ้นมาอย่างรุนแรง

ซันเซ็ทหายตัวจากบนฟ้าและมายืนอยู่ข้างศศิชาพร้อมกับโอบอุ้มเธอไว้ในอ้อมกอดก่อนจะพาเข้าไปวางใกล้ร่างหมดสติของฟาโรที่ฟุบหมอบกับพื้นด้วยสภาพย่ำแย่ซันเซ็ทเสกสร้างม่านพลังบางๆเป็นครึ่งวงกลมครอบมนุษย์ทั้งสองเอาไว้ก่อนจะเริ่มเปิดศึกกับเอียนอย่างเต็มตัว

=====

“นีโอ!เจ้าเด็กบ้ารู้ไหมว่าเจ้าทำอะไรลงไป!” นอร่าแผดเสียงดังพร้อมถลึงตาดุดันใส่น้องชายเมื่อทราบว่าเขาช่วยเหลือซันเซ็ทให้ฟื้นจากยาสลบที่วางไว้และส่งให้เขาเดินทางไปยังโลกมนุษย์ซึ่งเป็นสิ่งที่นางอยากขัดขวางอย่างถึงที่สุด

“เจ้านั่นละทำอะไรเหตุใดจึงใช้น้ำพิษทำร้ายท่านซันเซ็ท เพียงเขาไม่ถือโทษโกรธเจ้าเพราะข้าขอร้องไว้ก็ดีเท่าไรแล้วนอร่า”

นอร่ากำมือแน่นด้วยความโกรธพร้อมส่งสายตาเขียวปั้ดที่ส่อแวววูบไหวรู้สึกผิดในแววตาคู่นั้นก่อนจะสะบัดหน้าหนี“เจ้าไม่รู้เรื่องอะไรก็อย่ามาอวดดี และไม่ต้องทวงบุญคุณที่ข้าไม่ชอบใจสักนิด”

“ทำไมข้าจะไม่รู้ว่าพวกท่านคิดทำสิ่งใดกันอยู่ไม่ว่าจะท่านพ่อ ท่านซันเซ็ท หรือแม้แต่เจ้าเองนอร่า” นีโอกล่าวอย่างฉะฉาน“ทุกฝ่ายล้วนมีสิ่งที่ต้องการด้วยกันทั้งนั้น แต่อย่าเลือกทำในทางที่ผิดสินอร่า”

“เจ้าไม่มีสิทธิ์มาสั่งสอนข้า!”นอร่าตวาดแว้ดพร้อมตวัดสายตาดุดันใส่อีกครั้งเด็กชายผู้นี้จะมาเข้าใจจิตใจนางได้อย่างไรว่ากำลังจะสูญเสียบุคคลที่เฝ้าติดตามด้วยความรักไปตลอดกาลในกี่ไม่อีกอึดใจข้างหน้านี้แม้ต้องทำทุกวิถีทางให้ได้มาซึ่งการได้เห็นซันเซ็ทอยู่ในสายตาต่อไป ต่อให้ทำผิดอย่างไรนางก็ยอม

“เจ้าน่าจะรู้ดีแกใจที่สุดว่าท่านซันเซ็ทรักเซเลเน่มาเนิ่นนานกี่ศตวรรษเขาทำทุกอย่างเพื่อปกป้องและอยู่เคียงข้างนาง แม้แต่เอียนยังไม่อาจทำลายทั้งสองได้แล้วเจ้าคิดว่าตนเองจะสู้ความรักยิ่งใหญ่นั้นได้หรือนอร่า”

“เจ้าจงคอยดูว่าความรักของข้าที่มีต่อซันเซ็ทจะยิ่งใหญ่กว่าเซเลเน่ที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวอย่างไร”กล่าวจบนอร่าก็กระแทกเท้าเดินจากไปอย่างขัดใจเพื่อติดตามซันเซ็ทลงไปยังโลกมนุษย์ความช่วยเหลือของนางคงสื่อความรู้สึกที่มีทั้งหมดให้ซาตานตนนั้นได้รับรู้บ้างว่านางไม่อาจยอมให้เขาจากไปชั่วกัปชั่วกัลป์

“ข้าไม่เข้าใจจริงๆว่าอานุภาพของความรักจะทำให้จิตใจดีงามกลายเป็นชั่วร้ายได้ถึงเพียงนี้สักวันข้าคงได้รู้จักความรักแท้จริงมากกว่าเจ้านะนอร่า”นีโอพึมพำพร้อมมองตามหลังพี่สาวจนพ้นสายตา

=====

มีต่อด้านล่างค่ะ