ขอบคุณครับ

หนึ่งนาที่ที่ผ่าน

หนึ่งนาที่ที่อ่าน

ส่งผลยาวนานทั้งชีวิต

หนึ่งนาที ไม่ได้แตกต่างจาก ชั่วนิรันดร์

ขออนุญาตจดไว้จำค่ะน้าปอน

ชอบตรงนี้มากค่ะ

"..วันวาร ผ่านหน้าเราไป
วันไหน-วันไหน
ก็ไม่อาจหวนคืนมา

เพราะชีวิต มีแค่หนึ่งนาที
แค่ปัจจุบันนี้ ที่อยู่ตรงหน้า

รื่นรมย์กับชีวิต
คิดดี ทำดี
และมีสติตลอดเวลา

บางสิ่ง
ไม่จำเป็นต้องเก็บ
ถ้ามันทำให้เจ็บ-ตรึงตรา.."


ขอบคุณมากๆ ..
โดนใจที่สุด..

ความทรงจำ
เป็นดั่งภาพวาดสีน้ำ
อาจสวยงามได้ดังตั้งใจ
หรือเลอะเทอะเประเปื้อน
แต่นักวาดมือใหม่ก็เก็บถนอมภาพเหล่านั้น.. ทุกทุกภาพ

"บางสิ่ง
ไม่จำเป็นต้องเก็บ
ถ้ามันทำให้เจ็บ-ตรึงตรา

บางสิ่งก็ควรทะนุถนอมไว้
เป็นรอยอาลัยของวันเวลา"

โอ..ฉันควรทำยังไง กับรอยอาลัยที่มากล้น

บางความทรงจำ ไม่ได้ตั้งใจเก็บรักษา แต่กลับกระจ่างชัดในรอยใจ

หลายความทรงจำ เราใช้ความพยายามมากมายเพื่อลบเลือน แต่กลับไม่มียางลบก้อนไหนทำได้

พี่ปอนจ๋า...พี่คิดว่า มะเหมียวจะมีความทรงจำมั้ยคะ? วันนี้โต๋เต๋กะต้องตา ยอมมานอนหลับในห้องหนูแล้วล่ะค่ะ (หลังจากที่งอนตุ๊บป่องไปเป็นเดือน เพราะหนุเอาแม่หมีเน่าๆของมันไปทิ้งแม่น้ำ หุหุ) เวลาโต๋เต๋หลับ ตาของโต๋เต๋จะไม่ปิดสนิท แล้วโต๋เต๋ก้อเป็นแมวที่ขี้ละมอมากๆด้วย ตรงคอนเซ็บค่ะ กินมาก นอนมาก ฝันมาก เหมือนคนเลี้ยงเลย 555

รักษาสุขภาพด้วยนะคะ

หนึ่งนาทีกับชีวิตที่มีคุณค่า

หนึ่งนาที กับคน หนึ่งคน ...
หนึ่งนาที กับ ความเหงา ครั้งหนึ่ง...
หนึ่งนาที กับ รอยยิ้มสดใส...
หนึ่งนาที กับ ... การฟัง เพลง ของคุณ ..และ
หนึ่งนาที กับ ... ความสุขใจ จริงๆ ...

สวัสดีค่ะ น้าปอน

เป๋อเป็นพวกความจําปลาทองค่ะ หายใจสามฟืดก็ลืมแล้ว

อาปอนขา..

สบายดีนะคะ ขอบคุณอาที่ไปเยี่ยมที่บล็อก
กำลังใจที่มอบให้ มีค่าสำหรับหลานมากค่ะ

หนึ่งนาทีก็มีคุณค่า
หากเราอยู่กับคนที่เราปรารถนา
และอวลอุ่นไปด้วย..ความรัก

สวัสดีครับอ้ายปอน

ท่าจะแย่แล้วครับอ้าย
มีสาวหน้อย สาวเฒ่ามาฮ้องว่าน้า ว่าอา 555

ผมฮ้องอ้ายว่าอ้ายเหมือนเดิมนะครับ


..................


ชอบบทกวีของอ้ายวันนี้ครับ
รื่นรมย์ เข้าใจชีวิต
และอยู่กับปัจจุบันขณะ

สุดยอดครับอ้าย

ทองกวาวหลังบ้านข้าผลิบาน
ข้านับวันนับคืนรอสีส้มสดนั้นเสมอ
ทองกวาวไม่เคยผิดนัด
เจ้าผลิบานกลางมกราคมอยู่ทุกปี
เจ้าทำข้าอัศจรรย์ใจอยู่เรื่อยๆ

สามปีก่อน ขณะลมแล้งหมุนฝุ่นมาจากทุ่งหลังเก็บเกี่ยว
และเจ้ากำลังทิ้งใบสู่กองฟางทุกวี่ทุกวัน
ขณะที่ดอกเล็กๆใกล้จะผลิสี

วันนั้นเอง เช่นนกฟ้ามารายรุมสบัดปีกทั่วต้นทองกวาวใหญ่
ข้าแหงนดูท้องฟ้าเสียคอตั้งบ่า
นั่นไม่ใช่นก แต่คือใบไม้ขนาดใหญ่กว่าฝ่ามือ
หรือปกหนังสือบางเล่ม

พายุฝุ่นขนาดเล็กหมุนวนรอบต้นทองกวาว
เจ้าฉวยโอกาสสลัดใบทิ้งเสียเกือบหมดต้น
บางส่วนพลัดหลงเข้ามาตกอยู่หลังบ้านข้า

ข้าไม่เคยลืม และยังเฝ้ารอ ภาพนั้นอยู่ทุกปี
ภาพใบไม้ที่กลายเป็นฝูงนก
แต่ทุกปี เจ้าก็ยัง สลัดใบร่วงหล่น เงียบๆลำพัง
ข้าก็เฝ้ามองเจ้าเงียบๆ ลำพัง

15 ธันวาคม 2551 - พะเยา

สวัสดีค่ะคุณครูพี่ปอน

คุณครูพี่ปอนสบายดีนะคะ
บทเพลงและถ้อยคำที่เรียงร้อยออกมานั้น
กินใจเสียจริงๆ เลยค่ะ

เดี๋ยวหนูขอทดลองเขียนดูบ้างค่ะ
เอาแบบสด ๆ ตรงนี้เลยนะคะ
ขอคำแนะนำจากคุณครูพี่ปอนด้วยนะค
ขอบคุณล่วงหน้าค่ะ

*****************************

ท่ามกลางหมู่ชนของคน...มีอันจะกิน
ลูกชาวนาคนติดดิน....เดินเข้าไปในความฝัน
ได้สัมผัสเรียนรู้สิ่งเหล่านี้...เพียงแค่สองวัน
อุปสรรคปิดกั้นโอกาส...ด้วยอำนาจเงิน

ความจริงใจมีบ้างไหม...ในสังคมปัจุบันนี้
หรือว่าค่าความดี.......หามีค่าไม่
อยากรู้ว่าแท้จริง ..ใจของคน...วัดกันด้วยอะไร
ความตั้งใจ...จริงใจ...หรือว่าเงินทอง

***********************************

บางครั้งเวลาเพียงแค่หนึ่งวินาที...ก็ฆ่าความรู้สึกเราได้

บางครั้งเวลาเพียงแค่หนึ่งวินาที...ก็เปลี่ยนคนหนึ่งคนได้เสมอ

บางครั้ง...บ่อยครั้ง...และทุก ๆ ครั้ง คนเราก็มักจะได้เรียนรู้หลาย ๆ อย่างจากเวลาแค่...หนึ่งวินาที


**************************

หนูขออวยพรให้คุณครูพี่ปอนมีความสุขมาก ๆ ค่ะ ขอให้มีสุขภาพสมบูรณ์แข็งแรงนะคะ คิดหวังสิ่งใดก็ขอให้ได้ดั่งใจปรารถนา ประสบแต่ความสบายใจตลอดไปนะคะ

อักษราแห่งข้า คือชีวิตข้า
โมงยามย่างผ่านมา ข้าเงียบหาย
เพียงข้าเก็บบางฝันอันหล่นราย
เพียงข้าเพาะความเดียวดายจนสุกงอม

ผ่านมา-ก่อนสิ้นตุลาคม
ฤดูแห่งสายลม ม่านหมอกหอม
บทกวีสุดท้ายข้าดื่มดอม
ไปพร้อมพร้อมถ้อยคำกล่าวอำลา

ข้าค้นพบชีวิตของฤดูกาล
ที่พ้นผ่านเงียบเงียบริมดงหญ้า
ข้าเฝ้ามองทองกวาว ตั้งธันวา
จวบจนกลางมกราก็ผลิบาน

ข้าปล่อยให้ชีวิตเป็นบทกวี
ไม่ต้องมีปากกาเขียนคำขาน
แสงตะวันหลอมข้าเข้ากับวาร
หมอกเช้าและเงาบ้านก็เช่นกัน

ข้าเขียนคำขึ้นในหัวใจข้า
บ้างผ่านเลือนลืมว่าเคยนึกฝัน
การลืมใช่ประเด็นสลักสำคัญ
ข้าแน่ใจเช่นนั้น ข้าแน่ใจ


กับหน้ากระดาษว่างเปล่าและเบาหวิว
ใบไม้เหลืองปลิดปลิวมาหล่นใกล้
ข้ารู้ว่า ใบไม้เหลืองเพียงหนึ่งใบ
จะยังค้างความสดใส ในเบื้องลึก

และข้าจะกลับมาเขียน
จนสิ้นแสงเทียน ใกล้รุ่ง-กลางดึก
เพราะข้ายังหลงใหล ความคิดนึก
ยังเฝ้ามองประกายพรึก ณ โพ้นฟ้า



ห่างหายไปนาน
กลับมาไฟโชนประกายงามยิ่งนัก

ฮ๊า.....กลับมาจริงๆ ด้วย อ่ะ
พี่ปอน ปอน ของนู๋ หายไปนานเลยย
ไปเที่ยวปาย ...และที่อื่นๆ อิจฉาๆๆๆ

คิดถึงๆๆๆๆ สุขภาพแข็งแรงดีนะคะ

หนึ่งนาที กับการปล่อยวางจากความคิดถึง(ใครบางคน)
พี่ปอนหายไปนานเชียวค่ะ สวัสดีปีใหม่ยังทันใช่ไหมคะ ขอให้พี่ปอนรักษาสุขภาพด้วยนะคะ

คิดฮอดเด้อ

สวัสดีครับพี่ปอน

ชอบประโยคนี้จัง ได้ยินได้ฟังแล้วพลอยชื่นใจ

"กลับมาไฟโชนประกายงามยิ่งนัก"

ได้รับการ์ดฝีมือพี่ปอนวันนี้

ด้วยความของคุณอย่างสูงครับ

เง้อ...อออ แปลว่า "มีแรงบันดาลใจติดมือมาเพียบเลยสิคะ" ดีจังเลย เย้ๆๆ

มะเหมือนหนูเลย พี่ติ๊ดดดดแนะนำให้หนูไปทำบุญ หนูเลยตั้งใจว่าจะเอาโต๋เต๋ไปล่อยเอาบุญค่ะ คนอื่นเค้าปล่อยนก ปล่อยปลา "มันบ้านเกินไป" ใบข้าวต้อง"ในรถไฟ" (อินเทรนด์ไงคะ งงอะไร? เอิ๊กซ์) กว่านั้น ฮ่าๆ

หนูจะออฟไลน์ตัวเองเขียนงานมั่งแระนะคะ ผลัดผ่อนชาวบ้านชาวช่องเค้ามาจนข้ามปีจนได้ จะรื้อเขียนใหม่ค่ะ ถ้าเขียนไม่เสร็จสักเล่ม หนูคงไม่มีหน้าไปเจอใครในงานอินดี้อะค่ะ อายอะ

รักษาสุขภาพด้วยนะคะ

สวัสดีค่าน้าปอน
แวะมาดูภาพสวย ๆ กลอนเพราะ ๆ
และก็บทเพลงฟังง่าย ๆ สบาย ๆ ค่า
พักนี้อากาศเปลี่ยน รักษาสุขภาพด้วยนะค้า

...บางสิ่ง
ไม่จำเป็นต้องเก็บ
ถ้ามันทำให้เจ็บ-ตรึงตรา

บางสิ่งก็ควรทะนุถนอมไว้
เป็นรอยอาลัยของวันเวลา

(นั่นหมายถึง การผันผ่าน ความเหว่ว้า ความทรงจำ!?)

โอ
พระเจ้าช่วย
เกิดความผิดพลาดทางเทคนิคเสียแล้ว
บทกวีนั้นเป็นของหนูกวิสรา
ข้าพเจ้ายกมาชมเชยเป็นการตอบถ้อยแทนเธอ
หากมีคอมเม้นท์โรสิตาแทรกมาคั่น
กระนั้นทุกคำชมขอยกให้คนเขียน
และบอกกล่าวว่า ยังมีอีกบทที่กระแทกใจกว่านี้
ช่วยไปอ่านกันเร็วพลัน
หลังจากไปซ่อนเงียบอยู่ในถ้ำมังกรซ่อนพยัคฆ์
ฝีมือเธอกล้าแกร่งยิ่งนัก

สวัสดีหนูโรสริต้า
การ์ดปีใหม่ได้รับแล้วนะครับ ขอบคุณมาก ๆ
ขอให้พรที่อำนวยอวยมากลับคืนเป็นของหนูและแฟนทั้งหมดเลย ฟังว่าการงานจะอึดอัดขัดข้อง ขอให้ลุล่วงนะ
บทกวีที่เขียนสด มันสดเกินไปนะหนูนะ
เห็นทีจะต้องเอาไปเข้าเตาอบสักหน่อยกระมัง
แล้วเหยาะซอสปรุงรสสักหน่อยก็คงเอร็ด
ลองดูนะครับ

พี่ปอนหมายถึงบทกวีบทนี้ ของคุณ "กวิสรา" ใช่ไหมคะ ที่งดงามมาก


ทองกวาวหลังบ้านข้าผลิบาน
ข้านับวันนับคืนรอสีส้มสดนั้นเสมอ
ทองกวาวไม่เคยผิดนัด
เจ้าผลิบานกลางมกราคมอยู่ทุกปี
เจ้าทำข้าอัศจรรย์ใจอยู่เรื่อยๆ

สามปีก่อน ขณะลมแล้งหมุนฝุ่นมาจากทุ่งหลังเก็บเกี่ยว
และเจ้ากำลังทิ้งใบสู่กองฟางทุกวี่ทุกวัน
ขณะที่ดอกเล็กๆใกล้จะผลิสี

วันนั้นเอง เช่นนกฟ้ามารายรุมสบัดปีกทั่วต้นทองกวาวใหญ่
ข้าแหงนดูท้องฟ้าเสียคอตั้งบ่า
นั่นไม่ใช่นก แต่คือใบไม้ขนาดใหญ่กว่าฝ่ามือ
หรือปกหนังสือบางเล่ม

พายุฝุ่นขนาดเล็กหมุนวนรอบต้นทองกวาว
เจ้าฉวยโอกาสสลัดใบทิ้งเสียเกือบหมดต้น
บางส่วนพลัดหลงเข้ามาตกอยู่หลังบ้านข้า

ข้าไม่เคยลืม และยังเฝ้ารอ ภาพนั้นอยู่ทุกปี
ภาพใบไม้ที่กลายเป็นฝูงนก
แต่ทุกปี เจ้าก็ยัง สลัดใบร่วงหล่น เงียบๆลำพัง
ข้าก็เฝ้ามองเจ้าเงียบๆ ลำพัง

15 ธันวาคม 2551 - พะเยา

โดย: กวิสรา 15 มกราคม 2551 2:19:21 น.

..........................

เพราะมากจริงๆ ค่ะ

พอดี เดินผ่านมาเห็น เลยแวะมา

หรือบทนี้

อักษราแห่งข้า คือชีวิตข้า
โมงยามย่างผ่านมา ข้าเงียบหาย
เพียงข้าเก็บบางฝันอันหล่นราย
เพียงข้าเพาะความเดียวดายจนสุกงอม

ผ่านมา-ก่อนสิ้นตุลาคม
ฤดูแห่งสายลม ม่านหมอกหอม
บทกวีสุดท้ายข้าดื่มดอม
ไปพร้อมพร้อมถ้อยคำกล่าวอำลา

ข้าค้นพบชีวิตของฤดูกาล
ที่พ้นผ่านเงียบเงียบริมดงหญ้า
ข้าเฝ้ามองทองกวาว ตั้งธันวา
จวบจนกลางมกราก็ผลิบาน

ข้าปล่อยให้ชีวิตเป็นบทกวี
ไม่ต้องมีปากกาเขียนคำขาน
แสงตะวันหลอมข้าเข้ากับวาร
หมอกเช้าและเงาบ้านก็เช่นกัน

ข้าเขียนคำขึ้นในหัวใจข้า
บ้างผ่านเลือนลืมว่าเคยนึกฝัน
การลืมใช่ประเด็นสลักสำคัญ
ข้าแน่ใจเช่นนั้น ข้าแน่ใจ


กับหน้ากระดาษว่างเปล่าและเบาหวิว
ใบไม้เหลืองปลิดปลิวมาหล่นใกล้
ข้ารู้ว่า ใบไม้เหลืองเพียงหนึ่งใบ
จะยังค้างความสดใส ในเบื้องลึก

และข้าจะกลับมาเขียน
จนสิ้นแสงเทียน ใกล้รุ่ง-กลางดึก
เพราะข้ายังหลงใหล ความคิดนึก
ยังเฝ้ามองประกายพรึก ณ โพ้นฟ้า


ของคุณกวิสราเหมือนกัน ใช่ไหมคะ

สวยทั้งสองบทเลยค่ะ ชอบจัง

บทนี้ครับ คนผ่านทาง
ชื่อว่าอาณาจักรของข้าพเจ้า"



กระท่อมดวงชีวัน
ข้ากลับมาพร้อมตะวัน ดวงตาฉาย
ข้ากลับมาพร้อมผีเสื้อพรรณราย
ข้ากลับมาพร้อมสหาย - ใจข้าเอง

ใครใดฝากบทกวีรจนา
กระทบตาคือเสียง อักษรเปล่ง
กระหวัดถึงวันเก่าเก่าเราครื้นเครง
บางวันน้ำตาละเลง เสียเปียกปอน

หอมเอยหอมนัก หอมบทกวี
หอมจากโต๊ะไม้ เก้าอี้ ผ้าห่มหมอน
จากปากกาหมึกแห้งแห้ง ราวตกตะกอน
จากปุยเมฆสีอ่อนชวนเอนพัก

หวานเอยหวาน หวานความคิดถึง
กลับมาพบตราตรึง อักษรสลัก
โอ...สหาย ทุกถ้อยเจ้าร้อยรัก
มาฝากทัก แม่หญิงผมยาวนี้

ข้ามีแต่เรื่องจะมาเล่า
วันแดดสายบ่ายเศร้าบนบาทวิถี
วันเช้ายิ้มตะวันแย้มจูบแก้มมาลี
วันภูเขาเปลี่ยนสี แม่น้ำเปลี่ยนสาย

ข้ากลับมีชีวิต และดวงใจสั่นระทึก
เกินจะนึกคำใดให้ดั่งหมาย
ผ่านเงียบว้างว่างเปล่า ราวนาฬิกาตาย
เล่านิทานเดียวดายให้เงาฟัง

ข้ามีชีวิต....เกลอแห่งข้า
ดูสิ เต็มแววตา ข้ามุ่งหวัง
กระท่อมข้า บันไดฝุ่นจับกรัง
น้ำค้างทั้งภูไพรพอให้ล้าง

ใช่ไหม...สหายผู้ผ่านมา
ณ เบื้องฟ้ามอบแดดประกายพร่าง
เถิดมาร้องเริงรำไปตามทาง
ขับบทเพลงขณะกางปีกแห่งนก

ใช่ไหม...คนจรผู้ผ่านมา
ลำนำแห่ง เจ้าและข้า ไร้หน้าปก
ไม่ต้องคิดบทกวีกี่หน้ายก
อักษรเถื่อนรกรก ณ อาณาจักรใจ

ใช่ไหม เกลอแห่งข้า
นานช้า นานมา เจ้าฝัน ข้าใฝ่
โลกทั้งโลกไม่ได้เป็นของใคร
เราร่วมสร้าง ร่วมใช้ โลกใบเดียว

โอ... นี่ข้าช่างเพ้อพร่ำปะไรนั่น
แม่หญิงนักฝัน แห่งคืนจันทร์ครึ่งเสี้ยว
เพลงเรไรนอกหน้าต่าง ไพเราะทีเดียว
หากเป็นหญ้าข้าจะเกี่ยวมาให้ฟัง

ขับกล่อมราตรีแห่งข้า เถิดเรไร
ในความมืดว้างไหว ข้ายังนั่ง
ฟังเสียงเจ้าสีปีกระงมดัง
ผ่านสวนรกหญ้าสะพรั่ง ณ อาณาจักรใจ

กวิสรา – พะเยา 15 มกราคม 2551
แห่งคืนเรไรระงมและลมหนาวแผ่วกระซิบกระซาบ





โดย: กวิสรา 15 มกราคม 2551 1:58:06 น.
อาณาจักรของข้าพเจ้า

อยู่กับ ลมหายใจ ที่เข้าออก
ชีวิตบอก กับตน ..ก็เพียงนี้..
สัมผัสใจ สัมผัสรัก ปิติมี
อยู่ทุกที ทุกประการ ..ให้เหมาะควร..


มาร่วมอยู่กับปัจจุบัน
น
และทำปัจจุบันให้ดีที่สุดค่ะ

แวะมาสวัสดีปีใหม่(แบบล่าช้าฉ ด้วยความระลึกถึงอย่างยิ่งครับ

แถวนี้แดดกระจ่างฟ้า และกิล่นไอแห่งฤดูร้อนก่อนกาลหวนคืนมาแล้ว ประหนึ่งไม่ได้ไปไหนไกลเกินกว่าหัวมุมถนน

หวังว่าน้าปอนจะสบายดีครับ

สวัสดีหลังปีใหม่ค่ะพี่ปอน
สวัสดีวันครูค่ะ


บทกวีของ กวิสรา งดงามเสมอ
นานแล้วที่ไม่ได้ไปอ่านงานของเธอ
แต่อย่างไรก็ยังไพเราะ...

เอิ๊กซ์ เจออีกหนึ่งความผิดพลาดทางเทคนิคแย้ว...ววว โลกยังยืนอยู่บนความแน่นอน ที่หมายถึงความไม่แน่นอนเสมอนะคะ

หนู...ใบข้าวเอง เพิ่งประสบความผิดพลาดทางเทคโนโลยีครั้งใหญ่มาเมื่อไม่กี่วันนี้เองค่ะ คือว่า...ยาฮู เว็บไซด์ที่มีความมั่นคงเป็นลำดับต้นๆของโลก ได้ปิดตัวเองลงในส่วนของโฟโต้ ส่วนที่เปิดให้ใช้บริการทำอัลบั้มรูปแบบฟรีๆมาหลายปีดีดัก

แล้วจะปิด ทำไมถึงไม่บอกกันสักคำ

ผลของมัน คือทำให้รูปภาพจำนวนไม่น้อยเลยของใบข้าว หายวับไป หายไปอย่างไม่มีทางกอบกู้คืนมาได้

ถึงแม้ว่ารูปภาพจะหายไป แต่ความทรงจำยังคงอยู่ และบางทีความผิดพลาดครั้งนี้ อาจจะเป็นความตั้งใจของใครสักคน ที่อยากให้ ความทรงจำส่วนที่ไม่น่าเก็บไว้ จางลงและจางหายไปซะที...ก้อเป็นไปได้

กว่าจะยิ้มให้ความทุกข์ครั้งนี้ได้ ใบข้าวเสียสติอยู่หลายวันเหมือนกันค่ะพี่ปอนปอน เพราะหนูไม่มีเรื่องอื่นในใจให้ทุกข์ร้อนล่ะมั้ง ก้อเลยนั่งงี่เง่ากับเรื่องแค่นี้ได้ตั้งหลายวันแน่ะ

สวัสดีค่ะอ้ายปอน แหะๆ อ้ายก็พูดซะหัวเราะได้ตอน
ตี1 เข้าถ้ำมังกรซ่อนพยัคฆ์ที่ไหนกัน
แถมระห่างที่หายไปไม่ใคร่จะข้องแวะกับบทกวีอีกต่างหาก
จำได้ว่าอ้ายเคยพูด "ก็เลิกหายใจเข้าออกเป็นบทกวี"
ได้ผลดีจริงๆเลยอ้าย พอเลิกหายใจเข้าออกเป็นบทกวี
คล้ายๆจะลืมๆไป แถมด้วยเหมือนจะไม่อยากเขียน
อีกต่อไปแล้ว

แต่วันดีคืนดี ความรู้สึกอยากจะเขียน
มันแล่นชนโครมคราม เลยรีบกลับมาเขียนก่อน
ความรู้สึกอยากเขียนจะหายไป (ฉวยโอกาส)

วันที่ 8 แวะไปนอร์บูลิงการ์ อ้ายอุเทน คลอดหนังสือเล่ม
ใหม่แล้ว "สีแท่งกล่องหนึ่งในแสงทะเล"
คำพูดของเด็กชาวมอแกลน และภาพวาด
สดใสเปล่งประกาย ดุจทะเลไม่มีผิด

แต่วันนี้ เก็บเรื่องราวสู่กระดาษได้สามเรื่อง
จากถ้อยคำของหลายคนก่อให้เกิดบทกวีตามแรง
ผลักดันอันจับต้องไม่ได้ รวมทั้งประโยค

"ไฟโชนประกายงามยิ่งนัก"

ทำให้นึกถึงวัยเยาว์ ที่ฤดูหนาวล้อมกองไฟที่กำลังลุกโชน
สว่างไสวไปทั้งลานหน้าบ้าน เงาวูบวับไปทุกทิศทุกทาง
ต้นไม้กลายมิติ และรูปทรง ยามลมปรายสายมาสู่
กองไฟ รูปแบบชีวิตของมวลเงา ดุจกระโดดโลดเต้น
เริงรำ ขณะที่ต้นแบบ ยังนิ่งสงัด
การนั่งมองเงาต่างๆ ทำให้เกิดจินตภาพไปเรื่อยๆ
เด็กๆมักจะสนุกกับการแต่งเรื่อง ติ๊ต่าง สมมุติ
โดยเฉพาะยามราตรีอันลี้ลับ


"โชนประกายไฟงามยามมืดมิด
ปลายทางคือเบื้องทิศของฝุ่นเถ้า
สว่างไสวเพียงก่อเกิดรูปเงา
ขึ้นอยู่กับใครเขาเห็นนาฏการ

พอพอกับแสงวอมของหิ่งห้อย
นั้นค่อยค่อยจุดตะเกียงอย่างอาจหาญ
จักอยู่เหนือความมืดอนธการ
จวบสิ้นดวงวิญญาณตะเกียงน้อย

เสมอกันกับแววมณีน้ำค้าง
เช้าพราวพร่างแตะแต้มกระจิดจ้อย
กักเก็บดวงตะวันไว้ในเม็ดพลอย
จวบสลายรูปรอยแห่งรุ่งเช้า

กวิสรา-พะเยา 16 มกราคม 2551

อ้ายเจ้าอ้าย
ปิ๊กจากเมืองกอก
จะมาแวะเจียงใหม่ก่อเจ้า

มาเยี่ยมอีก มาอีก
มาเยี่ยมคน หายไปนานๆ
หายไปแล้วคิดถึงอ่ะค่ะ

ชีวิต..อาจมีเหลือแค่หนึ่งนาที

เสี้ยววันของพรุ่งนี้..ไม่รู้ว่ามีหรือไม่

จึงขอฝัน สักหนึ่งห้วงขณะใจ

ฝันให้เต็มซึ่งใฝ่ เท่าที่ใจอยากคว้าครอง

..

ฝันเห็นเสรีภาพ..

ฝันถึงรอยยิ้มอบอุ่นของคนรัก

ฝันถึงละมุนสัมผัส..

ฝันถึง..สิ่งที่ไม่อาจเป็น

..

สวัสดีค่ะ

ติดตามงานเขียนมาหลายเล่ม
มิกล้าเข้ามาขอทำความรู้จัก
จนบัดนี้ล่วงเลยมานาน..
ค่อยสั่งสมความกล้าขึ้นทีละน้อย
จนอาจหาญพอ..
ที่จะเคาะประตูบ้าน..เพื่อมาส่งยิ้มให้..
ก็เท่านั้นค่ะ..

..

ขอบคุณอ้ายจ๊ากนักเจ็...
ดอกไม้จิ้มน้ำพริกวัแต่งงาน...ลำขนาด

แต่ชีวิตคู่มันบ่ใช่ชีวิตจริงน๊ออ้ายน๊อ...
ข้าเจ้าบ่มีงานวิวาห์เดียวดายภายใต้แสงจันทร์

มีแต่กันและกัน....ในคืนวัน
5555555


เห็นงานแต่งเขาแล้ว...ตอนแรกอยากแต่งครบรอบสิบปี
แต่ตอนนี้บ่เอาแล้ว

อยู่กันต่ออีกซาวปีค่อยมาจัดงานดีกว่า

อ้ายบ่ต้องขอยเน้อ...แหมตั้งซาวปี

สวัสดีค่ะคุณครูพี่ปอน

วันนี้ถือโอกาสแวะมาเยี่ยมคุณครูพี่ปอนค่ะ
คุณครูพี่ปอนสบายดีนะคะ
หนูและครอบครัวสบายดีค่ะ

เรื่องงานไม่มีปัญหาอะไรค่ะ
ยังสุขสบายเหมือนเดิมค่ะ
แต่หนูก็ต้องทำงานเพิ่มมากขึ้น
เพราะเพื่อน...ท้อง....ค่ะ

หนูจึงต้องทำงานในบางส่วนที่เพื่อนทำไม่ได้
และก็รับอาสาช่วยทำงานในส่วนความรับผิดชอบของเพื่อนด้วยความเต็มใจค่ะ...เหนื่อยหน่อยแต่ก็มีความสุขที่ได้แบ่งปันน้ำใจค่ะ

เรื่องที่หนูทุกข์ใจนั้น...เป็นเรื่องเรียนค่ะ
หลายอย่างที่เกิดขึ้นเมื่อต้นปีที่ผ่านมา
ทำให้หนูไม่ได้เรียนดั่งใจหวังแล้วค่ะ
ยอมรับว่าเสียใจบ้าง แต่ตอนนี้ทำใจได้แล้วค่ะ
คิดว่าคงต้องรอสักพักค่ะ ค่อยวางแผนกันใหม่ค่ะ
เพราะไม่อยากเสียความรู้สึกและเสียใจอีกต่อไปค่ะ

ตอนนี้หนูก็ได้ปริญญาใจมาครอง
และเรียนรู้ปริญญาชีวิตไปด้วยค่ะ
นอกจากนั้นก็ทำงานและขีดเขียนตามอำเภอใจ
ทำในสิ่งที่ตัวเองรัก...แค่นี้ก็สุขใจไม่น้อยค่ะ

หนูขอให้คุณครูพี่ปอนมีความสุขมาก ๆนะคะ
ดูแลรักษาสุขภาพด้วยนะคะ

บางสิ่งก็ควรถนอมไว้
เป็นรอยอาลัยของวันเวลา


คล้ายๆ กับงานที่ร่างเอาไว้ค่ะ...

บ น เ ก้ า อี้ เ ป ล่ า เ ป ลี่ ย ว ตั ว เ ดี ย ว นั้ น

เ ป็ น ใ ค ร กั น เ ขี ย น วั น ที่ ด้ ว ย ปี เ ดิ ม

มาเยี่ยมก่อนนอนค่ะพี่ปอน


เที่ยงคืน..มันเพิ่งเป็นเวลาเริ่มต้นสร้างงานของกวีใช่มั้ย?

งานกวี.. ใต้แสงไฟ
ที่โต๊ะริมหน้าต่างนั่น

ค่ำคืนที่ดาวหรี่แสง
จันทร์เริ่มฉาย
และชายคนหนึ่งทอดใจลำพัง..

หนาวมั้ยนะที่กระท่อมดิน ทุ่งดาว

พี่ปอนปอน อย่าลืม "อ่านทุกวัน ดีทุกวัน :D นะคะ" เมื่อวานนี้วุ่นวายชะมัด นั่งสอนน้องไปก้อเบลอไปค่ะ พองานในมือเริ่มรา ก้อนึกได้ว่า "หิวอีกแล้ว" 555 ถ้าไม่ลุกขึ้นมาหาหนมใส่ปากประทังชีวิต อาจจะมีสติอีกทีตอนที่เหลือแต่รอยเท้าพี่ปอนปอนไว้ให้หนูดูก้อไปเป็นได้ หุหุ

เมื่อฟ้ามีเวลา เราก้อไดโคจรมาตรงกันอีกค่ะ จะได้เขียนงานมั่งแว้วว์ ไม่ได้ลงมือจริงจังซะที แพ้พี่ปอนปอนเลย

สู้ๆ สู้ตาย

สวัสดียามบ่าย..ตะวันคล้ายๆจะกลับบ้านค่ะ...ครูปอน
ขอใช้นามนี้เรียก ด้วยว่า ถือเป็นครู (ครุ แปลว่า หนัก)
ชี้ทางไปถนนฝันไกล หลังจากขับรถ(จักรยาน)หลงทางมานาน เมื่อเสาร์-อาทิตย์ที่ผ่านมา มีครูผู้กล้า มาสอนสั่ง ข้าพเจ้าขอคาระวะหนึ่งจอก ด้วยไวน์มะเม่า อยากส่งไปให้ลองชิม แต่ติดด้วยเหตุผล 2 ข้อ ถ้าไม่ตกแตกระหว่างทางกับบุรุษไปรษณีย์คงแอบชิมเพราะอร่อย
มีเรื่องจะแจ้ง วันนี้แอบจิ๊ก(นิสัยดีมาก)หนังสือจากที่ทำงานมาได้ 1 เล่ม ที่ครูบอกให้ไปหามาอ่าน มาอยู่ในมืออย่างไม่คาดฝัน "เรื่องบางเรื่องเหมาะที่จะเป็นเรื่องจริงมากกว่า" ของ จำลอง ฝั่งชลจิตร กะว่าเย็นนี้จะไปนอนอ่านตอนที่ครูบอกว่า "ตำรวจรู้ดีทุกอย่าง" อยากรู้ว่าเป็นยังไง กำลังทยอยอ่านนะคะ จะได้รู้อะไรๆ ประดับสมองบ้าง

บุญรักษานะคะ

สวัสดีค่ะพี่ปอน
หนูได้รับทั้งการ์ดปีใหม่และโปสการ์ดสวยงามล้ำค่ำแล้วนะคะ ขอบคุณมากกกกกกกกกกค่ะ
ขออภัยที่ดองไว้นานไม่ยอมตอบสักที
กำลังคิดว่า จะตอบด้วยโปสการ์ดที่ทำไว้ก็ รู้สึกเบื่อโปสการ์ดพวกนั้น
อยากทำใหม่ก็ยังไม่ว่างพอ
ยังยุ่งมากๆ

สวัสดีค่าน้าปอน
สบายดีรึเปล่าค่ะ
ช่วงนี้อากาศร้อนจังเลย
ระวังเป็นร้อนในนะค้า รักษาสุขภาพด้วยค่า

ดอกไม้ที่พี่ปอนเอาไปฝากไว้ให้จิ้มน้ำพริกงานแต่ง
หมดแล้วค่า

เลยมาทวงว่าพอจะมีดอกใหม่ไหมเนี่ย
สบายดีน๊อ...อ้ายปอน
หนึ่งนาทีที่อยู่กับสิ่งดีๆมีค่ากว่าอยู่กับคนไร้ค่าสักร้อยพันวัน...เน๊าะ

อาปอนคะ..

มาอ่านงานของอาเช่นเคย
คงไม่ช้าไป เนื่องด้วยงานยุ่งจนหัวฟู

"เพราะชีวิต มีแค่หนึ่งนาที
แค่ปัจจุบันนี้ ที่อยู่ตรงหน้า"

ถูกใจจังค่ะอา

หนึ่งนาทีก่อนฟ้าสางทางทิศตะวันออก
ดาวพระศุกร์ทอแสงอยู่เหนือยอดมะพร้าว
หายใจเข้าลึก...ลึก
ระบายลมหายใจออกช้า..ช้า
ชีวิตช่างงดงามยิ่งนัก

บล็อกนี้ นี่เหมาะสำหรับคนที่มีอารมณ์ศิลป์นะคะ
ครบรสเลย ทั้ง ภาพวาด งานเขียน เพลงต่างๆ
ขอบคุณนะคะทีเอาผลงานดีมาให้ชม