แท๊กซี่

การใช้บริการรถแท็กซี่โดยทั่วๆ ไปถือเป็นเรื่องปกตินิยมสำหรับหลายๆ คน ฉันเองก็เป็นอีกคนหนึ่งที่มักใช้บริการรถแท็กซี่ เนื่องจากด้วยหน้าที่การงานประการหนึ่ง และเกี่ยวกับทางด้านสุขภาพ โดยเฉพาะอย่างยิ่งช่วงที่ต้องเข้าออกโรงหมอบ่อยๆ แต่จะมีสักกี่คนที่จะได้รับประสบการณ์การแบบเดียวกันกับที่ฉันได้รับ และมันไม่ใช่แค่ครั้งเดียว ไม่ได้จำกัดเวลาแม้กลางวันหรือกลางคืน

หลายครั้งที่ฉันต้องประสบกับเหตุการณ์เช่นนั้นในเวลากลางคืน ตั้งแต่สมัยที่ยังทำงานออกพื้นที่ เลิกงานออกจากร้านไม่ต่ำกว่าห้าทุ่มเที่ยงคืนเป็นประจำ สถานที่ที่มักจะเรียกใช้บริการรถแท็กซี่ แล้วประสบเหตุชวนขนลุก ที่จำได้มีด้วยกันอยู่สี่จุด คือ อนุเสาวรีย์ชัยสมรภูมิ ปทุมวัน ห้วยขวาง และล่าสุดแถวบางแค

และหลายครั้งในเวลากลางวันที่ฉันจะรู้ตัวว่าผู้โดยสารของรถแท็กซี่ที่ฉันกำลังใช้บริการอยู่นั้น ไม่ได้มีฉันเพียงคนเดียว แต่มีผู้โดยสารอื่นที่โดยสารอยู่ก่อนหน้าฉันนานมากแล้ว โดยที่โชว์เฟอร์เองก็ไม่ได้รับรู้ถึงการมีอยู่ของผู้โดยสารที่ไร้ซึ่งตัวตน

โดยมากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นมักไม่แตกต่างกันมากนัก ผิดอยู่ตรงแค่สถานที่ เวลา และรถแท็กซี่คันที่ใช้บริการ แต่ระดับความรุนแรงของผัสสัมที่รับรู้ได้นั้นเหลื่อมล้ำไม่เท่ากัน

เหตุการณ์ล่าสุด เกิดขึ้นเมื่อช่วงงานสัปดาห์หนังสือต้นปีที่ผ่านมา (ปี50) วันนั้นหลังจากช้อปหนังสือกันจนกลายเป็นยายเพิ้งบ้าหอบฟาง โชคยังดีที่น้องในกลุ่มมีรถ แถมบ้านยังอยู่แถวหนองแขม ฉันจึงได้โอกาสขอติดรถมาลงแถวบางแค

เมื่อถึงที่หมาย ฉันล่ำลาน้องๆ แล้วลงต่อรถ ตอนแรกว่าจะขึ้นรถเมล์กลับบ้าน แต่พอดูเวลา เห็นสามทุ่มจะครึ่งแล้ว ด้วยความอ่อนเพลียจึงเปลี่ยนแผนเรียกใช้บริการรถแท็กซี่แทน

ฉันโบกมือเรียกรถ แท็กซี่สีสดคันงามเปิดไฟว่างสีแดงชะลอรถเข้าเทียบบาทวิถีทันที ฉันแจ้งจุดหมาย คนขับพยักหน้าตกลงรับ ฉันไม่รอช้าพาตัวขึ้นนั่งบนรถทันที

เบาหลังกว้างขวางแอร์เย็นฉ่ำ เสียดายที่ไม่ใช่ตัวเองไม่อย่างนั้นฉันคงจะเลื้อยนอนบนเบาะหลังนี่แหละ

ฉันจัดแจงวางถุงหนังสือและสัมภาระต่างๆ ของตัวเองลงบนเบาะ เพื่อให้ตัวเองสามารถนั่งได้สบายตัวมากที่สุด จนเริ่มรู้สึกผ่อนคลาย อยู่ๆ ก็รู้สึกเหมือนมีใครขยับเบียดเข้ามาหา ความเย็นฉ่ำของเครื่องปรับอากาศภายในรถยังคงทำงานตามปกติ แต่ทางซีกด้านขวาของฉันที่สัมผัสได้นั้นคือ ความฉ่ำเย็นจากเครื่องปรับอากาศในอุณหภูมิเดิม ในขณะที่คลื่นความร้อนกำลังแล่นเข้าสู่ผิวกายฉันที่แขนข้างขวา

แขนขวาของฉันมันร้อนวูบวาบจนแดงไปทั้งท่อนแขน ยิ่งกว่านั้นฉันยังรู้สึกเหมือนแขนของฉันกำลังถูกกดทับด้วยน้ำหนักของอะไรบางอย่างซึ่งมองไม่เห็น

ฉันพยายามตั้งสติเพื่อพิจารณากับสิ่งที่เกิดขึ้น แขนของฉันร้อนขึ้นเรื่อยๆ ในขณะที่ร่างกายของฉันยังสัมผัสได้ถึงความฉ่ำเย็นของเครื่องปรับอากาศภายในรถ

ความร้อนค่อยๆ แผ่จากแขนขวาจนลามมาถึงสีข้าง ลำตัวด้านขวา และท้ายทอย ในขณะที่แขนขวาเริ่มหนักและชามากขึ้น กลิ่นเหมือนก้านธูปอับชื้นเริ่มโชยเข้าโสตนาสิกจนรู้สึกวิงเวียน วูบหนึ่งรู้สึกเหมือนมีใครชะโงกหน้าเข้ามาจนประชิดกับใบหน้า มันร้อนผ่าวไปทั้งหน้า

ฉันเหลือบมองไปยังด้านหน้ารถ ไอเย็นจากเครื่องปรับอากาศข้างหน้ายังคงพวยพุ่งออกมาเป็นละอองสีขาว คนขับรถยังคงทำหน้าที่ของตนเหมือนไม่รับรู้ถึงสิ่งผิดปกติที่เกิดขึ้นเบื้องหลัง

ร่างกายซีกขวาของฉันมันร้อนขึ้นเรื่อยๆ โดยเฉพาะท้ายทอยและแขนข้างขวาซึ่งมีอาการชาและแดงมากขึ้น กลิ่นธูปอับชื้นนั่นแม้จะไม่รุนแรงขึ้นแต่ก็อวลอยู่แถวๆ ปลายจมูกของฉันตลอดเวลาจนแทบทนไม่ไหว

'ขอโทษนะคะ หนักค่ะ ทับแขนจนชาไปหมดแล้ว ช่วยเขยิบไปหน่อยได้ไหมคะ จะแย่แล้ว ขอโทษอีกครั้งนะคะที่มาแย่งที่นั่งคุณ ไม่ทราบจริงๆ ค่ะ แต่ขอเถอะค่ะ ทางใครทางมัน อย่าได้สร้างทุกข์ให้กันเลยค่ะ บุญใดกุศลใดที่มีก็ขออุทิศให้ค่ะ' ฉันตั้งจิตอธิษฐาน

ได้ผล แม้ไม่ถึงกับว่าทุกอย่างจะเป็นปกติเลยทีเดียว แต่ฉันรับรู้ได้ว่าเขาค่อยๆ เขยิบถอยออกไป เพราะอุณหภูมิความร้อนที่เกาะติดร่างกายซีกขวาของฉันค่อยๆ จางไปอย่างช้าๆ และไล่ออกไปทางด้านขวาตามเดิม เหมือนมาจากทางไหนก็กลับไปทางนั้น แขนขวาของฉันเริ่มหายชา แต่ก็ยังรู้สึกร้อนวูบวาบวูบวาบ และยังคงแดงอยู่ ถึงอย่างนั้นฉันก็ไม่ได้รู้สึกว่าตัวเองจะหายใจได้ทั่วท้องนัก เพราะถึงยังไงเขาก็ยังคงไม่ไปไหนไกลจากฉัน เรายังคงร่วมทางกันมาในรถแท็กซี่คันเดิม จนกระทั่งถึงจุดหมายที่บ้านฉัน

ทันทีที่รถจอด ฉันควักแบงค์สีแดงส่งให้คนขับแล้วรีบลงจากรถทันทีโดยไม่รอเงินทอน ฉันก้มหน้าก้มตาเดินเข้าบ้านโดยไม่ยอมหันกลับไปมองรถแท็กซี่คันนั้นอีก กลัวทำใจไม่ได้ถ้าหากว่าหันไปแล้วจะเห็นใครนั่งอยู่ที่เบาะผู้โดยสารด้านหลังคนขับ

Create Date : 25 กันยายน 2550		6 comments
Last Update : 1 ตุลาคม 2550 18:50:01 น.
Counter : 384 Pageviews.
Share Tweet