|
||||||||||||||||||||||
...มโนทัศน์แห่งความดี จินตภาพของน้ำใจ อยากจะรู้นางฟ้ามีจริงไหม อยากรู้ใครใครบ้างเคยมองเห็น นางฟ้านั้นคงใจดีและใจเย็น นางฟ้าเป็นใครหนอชีวิตจริง คนเราทุกคนต่างเป็นนางฟ้า เพียงความปรารถนาสร้างสรรค์ทุกสิ่ง ช่วยเหลือแบ่งปันผู้อื่นพักพิง ไม่เป็นคนเย่อหยิ่งเห็นแก่ตัว ปีกแห่งความเสียสละจะงอกยาว เพียงเราก้าวเข้าทำดีสักหน เข้าโอบอุ้มสังคมอย่างไร้เล่ห์กล โลกคงล้นสุขทั่วตลอดกาล ด้วยเมตตาปรารถนาคนพ้นทุกข์ สร้างสรรค์สุขปลุกปลอบมอบคำหวาน กำลังใจให้เพื่อนยิ้มเบิกบาน ส่งแรงรักใจสานสู่สังคม การแบ่งปัน..หนึ่งในสยามแห่งความดี Angel มโนทัศน์แห่งความดี จินตภาพของน้ำใจ เราทุกคนต่างเป็นนางฟ้าที่มีปีกเล็กๆอยู่คนละข้าง จะโบยบินได้ก้อต่อเมือเราโอบกอดซึ่งกันและกัน Angelคือคนธรรมดา ไม่จำเป็นต้องสุงส่ง บางที่นางฟ้าก้อติดดินได้ ทุกคนล้วนต่างเป็น Angel ได้ด้วยตัวของเราเอง เพียงคิดจะทำสิ่งดีๆเพื่อนคนรอบข้าง ..ปีกแห่งการแบ่งปันจะงอกออกมาจากแผ่นหลังของเราได้ทุกเวลา คนเราเกิดมาอยู่บนโลกไม่นานนัก อาจเริ่มจากการกอดตนเองให้แน่นจนเมือวันที่แขนของเราแข็งแรงขึ้นและเรามีศักยภาพมากพอแขนหรือปีกของเราก้อจะสามารถกางออกไปโอบอุ้มสังคมได้ในวันหนึ่ง. ปีกแห่งการช่วยเหลือสามารถโบยบินไปได้ในทุกที่. คงไม่ใช่เรื่องง่ายนักที่ใครจะลุกมาเสียสละเวลาอันมีค่าหรือพักภารกิจส่วนตัวของตนเองเพื่อเดินทางไปพบใครคนหนึ่งที่รอความช่วยเหลือ ปลอบขวั ญหรือรับฟังปัญหา Angel นางฟ้า คือใครสักคนที่มีความเมตตา และปรารถนาจะเห็นผู้อื่นพ้นทุกข์ ไม่จำเป็นต้องมีเวทมนต์วิเศษ เพือเสกเป่าช่วยเหลือ ขอเพียงมีความตั้งใจจริง และลงมือทำอย่างจริงจัง การเป็นนางฟ้าคงไม่ใช่เพราะการก่อกำเนิด แต่อยุ่ที่การสร้างสมสิ่งดีๆที่ทำเพื่อตนเองและประโยชน์ต่อสังคมมากกว่า. ..ลองอ่านเรื่องนี้สิคะ.. ..พอจะเป็นนางฟ้าได้ป่าว ..........ข้อความบังเอิญ.... พอดีมีเพื่อนส่งมาให้ อ่านแล้วรู้สึกดี ยาวไปนิด แต่ก็อยากให้ทุกคนอ่าน................. "มีคนเคยบอกว่า...ชีวิตคือความบังเอิญ..แต่ความบังเอิญบางครั้งก็เปลี่ยนแปลง..มุมมองเราใหม่ทั้งชีวิต ผมไม่เคยเชื่อในข้อความนี้...จนกระทั่งวันธรรมดาวันหนึ่ง ที่ผมเปิดมือถือขึ้นตอนเช้า ผมได้รับข้อความ SMS บอกว่า ผมมีข้อความเสียงฝากไว้ ใน Voice Mail Box ของผมให้โทรเข้าไปฟัง... ผมกด เข้าไปฟัง แต่พอฟัง...ผมกลับรู้สึกแปลกใจใหญ่เพราะเสียงของคนที่ฝากข้อความไว้นั้นผมไม่คุ้นเอาเสียเลย... และยิ่งฟังข้อความที่ฝากไว้...ยิ่งน่าจะไม่เกี่ยวกับผมเลยด้วยซ้ำ แต่เสียงเศร้า ของชายสูงวัยนั้น ทำให้ผมสะดุดใจผมอย่างยิ่ง ชัย...นี่พ่อนะ พ่อพยายามติดต่อลูกหลายครั้ง แต่ติดต่อไม่ได้ คือ พ่อต้องเข้ารพ.ไปผ่าตัดอาทิตย์หน้า และหมอให้พ่ออยู่ที่ โรงพยาบาลตั้งแต่พรุ่งนี้..ที่บ้านไม่มีคนอยู่..ถ้าลูกว่างก็แวะมาได้ที่ โรงพยาบาลโคราช บางทีพ่ออาจจะเหลือเวลาไม่มาก...... เสียงปลายทาง..สิ้นสุดลง ผมอึ้งและ...งง กับข้อความที่เพิ่งฟังจบไป อยู่พักหนึ่ง ผมไม่ได้ชื่อชัย...และผม ก็ไม่มีพ่ออยู่โคราช พ่อผมเสียไปนานมากแล้ว... ผู้ชายคนนั้นคง..กดเบอร์โทรผิด ผมคิดแค่นั้น และพยายามไม่ได้สนใจกับสิ่งที่ผมเพิ่งฟังมา ทำไมต้องสนใจ????..มันไม่เกี่ยวกับผม..! แต่ตลอดวันนั้น เสียงล้าๆ เหนื่อยๆ ของชายคนนั้นที่ฝากไว้ใน Voice Mail Box วนเวียนเข้ามารบกวนใจผมเป็นระยะ... ผมได้แต่คิดว่า ผมมีสิทธิ์ที่จะลืมมัน? มันไม่ใช่หน้าที่อะไรของผมที่จะต้องสนใจ กับแค่การฝากข้อความผิดเบอร์... แต่ประโยค บางทีพ่ออาจจะเหลือเวลาไม่มากนัก...... มันทำให้ผมรู้สึกแย่ หากไม่ลุกมาทำอะไรสักอย่าง ผมตัดสินใจโทรกลับไปที่หมายเลขที่โทรมาฝากข้อความไว้....ซึ่งเป็นโทรศัพท์บ้าน... ผมโทรไปหลายต่อหลายครั้ง ไม่มีคนรับสาย....ใช่ป่านนี้เค้าคงอยู่ที่โรงพยาบาลแล้ว ผมได้แต่ถอนใจและพยายามบอกว่าตัวเองทำดีที่สุดแล้ว... แต่ตอนเย็นของวันนั้น ในที่สุด ความสำนึกดี..(ที่มีอยู่ไม่มากนักในตัวผม) ก็(ดัน) ดลบันดาลในให้ผม หาทางออกได้ว่า ผมน่าจะลองโทรไปหาเบอร์มือถือที่ใกล้เคียงกับผมดู เผื่อบางที อาจจะมีเบอร์ใด...ที่อาจจะเป็น ลูกชายของคนที่ฝากข้อความไว้ก็ได้ เพราะถ้ากดผิดได้แสดงว่าหมายเลขคงจะห่างกันไม่มาก ผมตัดสินใจไล่...กดเบอร์มือถือ ที่ใกล้เคียงกับเลขหมายโทรศัพท์ของผม ตั้งใจว่าจะกด แค่สิบเบอร์แรก...เท่านั้น โดยเรียงจากเลขที่ใกล้เคียงกันมากที่สุด...ผมทำมันด้วยความไม่เต็มใจเท่าไหร่นักหรอก.. เพราะมันไม่สนุกเลยที่คุณจะต้องโทรไปหาใครที่ไม่รู้จักแล้วบอกเค้าว่า สวัสดีครับ คุณชื่อชัยหรือเปล่าครับ...ผมเป็นคนที่มีเลขหมายโทรศัพท์มือถือ ใกล้เคียงกับคุณ คือ คุณพ่อคุณคงกดเบอร์ผิด และฝากข้อความไว้ที่ Voice Mail ของผม คือ ท่านบอกว่า เค้ากำลังจะเข้าผ่าตัดที่โรงพยาบาลทีโคราชอาทิตย์หน้า.... ทายซิครับ...ผมได้รับคำตอบ....อะไรบ้าง? บ้างก็วางสายใส่อย่างไม่ปราณี... บ้าง..ก็ถามกลับมาว่า คุณบ้าหรือเปล่า? แต่คำตอบยอดนิยมที่ผมได้รับ...คือ....ขอโทษนะค่ะ...ดิฉันไม่ซื้อประกันตอนนี้...และทำบัตรเครดิตครบทุกธนาคารแล้วค่ะ ผมอยากจะบ้าตาย..ผมไม่ได้พูดอะไรที่เกี่ยวกับเรื่องประกัน กับ บัตรเครคิตซะหน่อย..เฮ้อ... บางที...คนสมัยนี้ คงยุ่งเกินกว่าที่จะ คุยกับคนแปลกหน้า..ก็ได้...มั้ง ผมนึกโกรธ เจ้าความสำนึกดีในตัวเอง...ที่มันยังดึงดันพยายามต่อ... จากที่ตั้งใจว่า จะโทรแค่ 10 เบอร์ที่ใกล้เคียงเท่านั้น แล้วผมก็ลามปราม...โทรไปถึง..สามสิบเบอร์ แต่ในที่สุด..ผมก็ต้อง..ถอนใจ ...หมดหวัง..เมื่อเบอร์สุดท้ายก็ติดต่อไม่ได้ ผม...ตัดสินใจฝากข้อความ Voice Mail ของหมายเลขที่ผมลองสุ่มโทรไป... ด้วยประโยคที่ผมพูดซ้ำกันมากกว่า 30 รอบ อย่างเชี่ยวชาญ สวัสดีครับ คุณชื่อชัยหรือเปล่าครับ...ผมเป็นคนที่มีเลขหมายโทรศัพท์มือถือ ใกล้เคียงกับคุณ คือ คุณพ่อคุณคงกดเบอร์ผิด และฝากข้อความไว้ที่ Voice Mail ของผม คือ ท่านบอกว่า เค้ากำลังจะเข้าผ่าตัดที่โรงพยาบาลทีโคราชอาทิตย์หน้า.... ผมวางสาย...เบอร์โทรที่เป็น...เป้าหมายสุดท้าย...เสร็จสิ้นไปแล้ว... ผมพยายามปลอบใจตัวเองว่า...ผมทำดีที่สุดแล้ว...และไม่ควรรู้สึกผิดอะไรอีก ผมหลับตานึกภาพพ่อของคนที่ชื่อชัย....ที่ต้องนอนป่วยโดดเดียวที่โรงพยาบาล ผมได้แต่หวังว่า เค้าจะมีช่องทางการติดต่อสื่อสารอย่างอื่นที่ทำให้สองคนนี้ได้คุยกันได้ แต่แล้ว...สวรรค์ ก็คงมีตาอยู่บ้าง... (จริงๆผมว่า สวรรค์น่าจะมี Call Center เพราะถ้ามีแค่ตาบางทีอาจจะมองไม่เห็นทุกคนที่เดือดร้อน...) แล้วอยู่ๆ ก็มีเสียงโทรศัพท์จากเลขหมายหนึ่งเข้ามา.... นั่นคือ...เลขหมายสุดท้ายที่ผมฝากข้อความไว้ใน Voice Mail นั้นเอง ขอโทษนะครับ...คุณใช่คนที่ฝากข้อความไว้ใน Voice mail ของผมหรือเปล่า? ผมชื่อชัย และแล้ว...ภาระกิจอันยิ่งใหญ่...ของผมก็สำเร็จ...เมื่อคนที่ชัยโทรกลับมาจริงๆ แม้ในน้ำเสียงของเค้าดูจะไม่ค่อยไว้วางใจกับเรื่องที่ผมเล่าเท่าไหร่...และยังสงสัยอยู่หลายประเด็น แต่เมื่อผมบอกว่า...เขาสามารถโทรไปสอบถาม ที่โรงพยาบาลโคราชได้ว่ามีชื่อพ่อเค้าอยู่หรือเปล่า เขาวางหูและเงียบหายไปพัก...และโทรกลับมาขอบคุณผม เพราะที่โรงพยาบาลโคราชยืนยันว่ามีคนป่วยเป็นมะเร็งขั้นสุดท้ายที่ชื่อตรงกับคุณพ่อของเค้าจริงๆ ผม...อึงไปพัก..เมื่อรู้ว่า...น้ำเสียงล้าๆ...ที่ผมได้ยินจาก Voice Mail Box นั้นเกิดจากการเป็นโรคร้ายระยะสุดท้าย.. ชัยรีบเดินทางกลับไปโคราช เขาไปถึงก่อนที่พ่อจะผ่าตัด.. แค่หนึ่งวัน ชัย โทรมาขอบคุณผมอีกครั้ง เขาเล่าว่าสาเหตุที่..เขาต้องปิดมือถือ หนีหน้าครอบครัว..และคนอื่น.. เพราะธุรกิจที่เขาที่กรุงเทพมีปัญหา...เขาต้องหนีเจ้าหนี้...ที่ตามทวงอย่างหนัก เขาบอกว่า...แต่สิ่งที่โชคดีที่สุดของเขา..ตอนนี้ อย่างน้อย เขาก็ได้มีเวลาได้ดูแลพ่อ แม้จะเป็นช่วงเวลาสุดท้ายก็ตาม ผมยังเก็บข้อความเสียง ของคุณพ่อของชัยเอาไว้ และ แอบกด เข้าไปฟังอีกหลายครั้ง เพราะ ท่ามกลางชีวิตที่ยุ่งวุ่นวาย..จนไม่มีเวลาจะสนใจคนอื่น..ของผม ข้อความเสียงนั้น ใน Voice Mail Box ที่ผมได้รับโดยบังเอิญนั้น...คอยเตือนให้ผมรู้ซึ้ง ถึงความหมายของคำว่า การที่เรายอมลำบากเพียงเล็กน้อย...เพื่อคนอื่นบ้างนั้น ใครจะรู้ว่า...บางที มันอาจจะหมายถึงสิ่งที่มีค่าที่สุดของอีกคนหนึ่งก็ได้ 
อ่านแล้วมันรู้สึกอึ้ง ๆ ไปเลยค่ะ แบบว่า
เฮ้ย คนดีแบบนี้ยังมีในโลกเนอะ คนเราทุกคนสามารถเป็ angel ได้ ขอเพียงแค่รู้จักการให้ ขอบคุณสำหรับข้อความดี ๆ ค่ะ รีบมาเจิม อิอิ มีความสุขมาก ๆ นะคะ โดย: บัวริมบึง
 วันที่: 30 มกราคม 2551 เวลา:22:08:15 น.ว้า มัวแต่พิมพ์ อดเจิมเลย
ไม่เป็นไร ไว้คราวหน้าเจอกัน อิอิ โดย: บัวริมบึง
วันที่: 30 มกราคม 2551 เวลา:22:12:03 น.เป็นเรื่องที่อ่านแล้วประทับใจมากๆเลยคะ ขอบคุณนะคะ ที่เอามาฝาก
โดย: sawkitty
วันที่: 30 มกราคม 2551 เวลา:22:24:43 น. อ่านแล้วยิ้มปนซึ้งค่ะ1 ชีวิตที่กำลังอยู่ในช่วงเวลาแบบนี้ กับค่าโทรศัพท์เพียงเล็กน้อย และกำลังกายอีกนิดหน่อย ถ้าทุกคนเสียสละได้ โลกนี้คงเต็มไปด้วยความสุขนะคะ โดย: ~Baan_Ohana~
วันที่: 30 มกราคม 2551 เวลา:23:09:46 น.12.50
นางฟ้า นาพร่าง ฟ้า........เปียกฝน โลมแดดแผดร้อนจน.........ป่าวร้อง ยาม ฝนร่วง พ่วงรน.........แรงสั่น คึกปนฉ่ำร่ำก้อง...............แดดเปรี้ยงเปลี่ยนหนาว 12.57    โดย: คนสาธารณะ
วันที่: 1 กุมภาพันธ์ 2551 เวลา:12:57:54 น.การที่เรายอมลำบากเพียงเล็กน้อย...เพื่อคนอื่นบ้างนั้น ใครจะรู้ว่า...บางที มันอาจจะหมายถึงสิ่งที่มีค่าที่สุดของอีกคนหนึ่งก็ได้
ชอบมากเลยกับประโยคนี้ โดย: IMO
วันที่: 1 กุมภาพันธ์ 2551 เวลา:13:01:08 น.คิดถึงเพลงนางฟ้ากับควายของ แท็กซี่เลยครับ
"นางฟ้าองค์หนึ่งกำลังหลงทาง........" โดย: big-lor
วันที่: 1 กุมภาพันธ์ 2551 เวลา:14:21:56 น.เคยอ่านเรื่องนี้แล้วค่ะคุณรุ้ง เรื่องบังเอิญบางอย่างก็เปิดโอกาสให้เราทำอะไรดี ๆ ได้ แต่เรื่องนี้อ่านแล้วซึ้งค่ะ โดย: แซนด์ซี
วันที่: 1 กุมภาพันธ์ 2551 เวลา:15:27:07 น. ถือว่าได้ช่วยให้ลูกได้อยู่ดูแลพ่อ ถึงแม้จะเป็นระยะสุดท้ายน่ะค่ะ จะว่าไปแล้ว สมัยนี้ก็มักจะมีเรื่องแปลก ๆ อยู่บ่อย ๆ ก็ไม่แปลกที่ว่าจะเชื่อหรือไม่เชื่อสิ่งที่คนที่เราไม่รู้จักพูด แต่เรื่องนี้ถือว่าคนที่เล่ามีความพยายามที่จะทำในสิ่งที่คาในใจได้ .. หายากน่ะค่ะคนแบบนี้  ปอหลอ. จะเอาหนูไปปล่อยวัดลิงขบซะแล้วเหรอ ..  โดย: ดอยปุย
วันที่: 1 กุมภาพันธ์ 2551 เวลา:19:27:20 น.เป็นคนดีจริงๆเลยคะ
พยายามช่วยคนอื่นจนสุดความสามารถแม้ว่าจะไม่รู้เลยว่าจะสำเร็จหรือไม่ แต่สุดท้ายก็ทำให้คนสองคนมีความสุข อยากให้เมืองไทยมีคนแบบนี้เยอะๆจังนะคะ อัพบล๊อกเรื่องงานกีฬาสีแล้วนะคะ เชิญเข้าไปดูได้เลยนะคะ มีความสุขมากๆนะคะ โดย: weraj
วันที่: 2 กุมภาพันธ์ 2551 เวลา:12:41:19 น.เชียงใหมอากาศสดใสหรือเปล่า
ที่กรุงเทพฝนตกพรำๆ มาสองวันแล้ว ดึกแล้วไปนอนก่อนล่ะนะ....ราตรีสวัสดิ์  โดย: IMO
วันที่: 3 กุมภาพันธ์ 2551 เวลา:23:01:31 น.คุณ gripenator อ่านแล้ว รู้สึกดีจริงๆ ค่ะ ขอบคุณสำหรับแนวคิดดีดีนะคะ โดย: Nok_Noah
วันที่: 4 กุมภาพันธ์ 2551 เวลา:11:43:06 น. |
gripenator
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]
 Group Blog All Blog
Friends Blog
|
|||||||||||||||||||||
| Pantip.com
| PantipMarket.com
| Pantown.com
| © 2004 BlogGang.com
allrights reserved.
|
||||||||||||||||||||||
เขาเลือกจะลบทิ้งไม่สนใจแต่เขาก็เลือกที่จะทำอีกอย่าง น่านับถือนะคะคนแบบนี้
แต่ทำไมพาลให้คิดถึงเรื่องสงครามนางฟ้าได้ก็ไม่รู้ อาจเพราะเพิ่งไปอ่านที่ห้องถนนนักเขียนมาเมื่อวานซืน มีคนมาตั้งกระทู้ไว้ว่า "ถ้าคิดถึงนางฟ้าสำหรับคุณๆคิดว่าอาชีพใดเหมาะกับคำนี้"ก็ได้ แหะๆ
ส่วนกลอน บอกได้เพียงว่าคุณแต่งได้เพราะมากๆ