เหงาเอยเหงาใจ
มีไหมใครรู้นัยในความเหงา
ช่วงแบ่งปันฉันรู้เพื่อบรรเทา
กล่อมเกลาเงาเหงาบางจางหายไป
เหงาหัวใจใครจะรู้
ยามเมืออยู่คนเดียวจิตหวั่นไหว
นั่งมองเดือนดาราฟ้ากว้างไกล
หยดน้ำตารินไหลไม่รั้งรอ
เมือความเหงาเคล้าเคลียความคิดถึง
ดุจประหนึ่งตรึงทรวงพ่วงวอนขอ
ให้ความเหงาเบาบางแค่นั้นพอ
ไม่อยากพ้อต่อเหงาอยู่ทุกวัน
ยิ่งห่างไกลให้เห็นว่าห่างเหิน
ความเดียวดายเข้าเดินเพลินใจสั่น
ความทุกข์ท้อต่อตามพลันวัน
ความสุขสันต์นั้นลับไปกับตา