เดียวดาย  ยามแลงตะวันรอนแดงฉาน
แวกม่าน..ทิวไม้...ไพรสนธิ์
หมู่นกบินกลับรังยามมืดมน
ผู้คนเดินทางอย่างวุ่นวาย
เดินเลียบเทียบริมทุ่งกับใจเหงา
ชีวิตเราดูมิดมืดน่าใจหาย
ยืนมองสุดขอบฟ้าอย่างเดียวดาย
เสียดายใจรักซ้อนซ่อนรักลวง
สายลมพัดผ่านกายาช่างหนาวเหน็บ
เจ็บปวดกับความรักมักซ้ำทรวง
ภาพอดีตกรีดใจจนน้ำตาร่วง
หนักหน่วงเกินหัวใจจะไหวติง
ยืนคอยใครอย่างเดียวดายตรงปลายฟ้า
พร้อมน้ำตาไหลย้อยอย่างอ้อยอิ่ง
ฟ้าสีฟ้ามืดคล้ำตามความจริง
ใครหนอทิ้งให้เราหลงเฝ้าคอย![]() |
 | |  | |
ยินดียิ่งแล้ว แขกแก้วมาเยือน ต้อนรับพ้องเพื่อน ทั่วทุกๆคน
| |  | |  |
1 2 5 6 7 8 9 10 12 15 16 17 19 20 21 22 23 24 27 28 |
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
แสงตะวันลับลงตรงขอบฟ้า
ดาริการะยิบกระพริบแสง
จันทร์เคลื่อนคล้อยส่องฉายประกายแดง
หนาวลมแล้งพัดผ่านสะท้านทรวง
เข้ามาอ่านกลอนเพราะ ๆ ค่ะ ทานข้าวหรือยังคะ