ตื่นเช้ามาวันหนึ่ง  ฉันรู้สึกถึงกาลเวลาอันไม่สิ้นสุดรออยู่ตรงหน้า ชีวิตฉันก็เหมือนกันกับที่มันเคยเป็นนั่นแหละ ทุกวันจันทร์ ถึง ศุกร์ ต้องตื่นเช้า เบียนเสียดผู้คนบนรถไฟไปทำงาน ถึงที่ทำงานเปิดอีเมล์ ตอบเมล์ลูกค้า แล้วทั้งวันนั้นจะผ่านไป อย่างรวดเร็ว หรือ เชื่องช้า ขึ้นอยู่กับจำนวนอีเมล์ จำนวนโทรศัพท์ และจำนวนลูกค้าที่จะพบในแต่ละวัน

แถบโตเกียวตอนนี้อากาศหนาวแล้ว ตอนกลางคืนเฉียดศูนย์องศา หรือติดลบหนึ่งในบางวัน เลิกงานแล้ว ฉันรีบเดินทางกลับบ้าน ฉันเดินจ้ำอ้าวตามปกติ ด้วยอากาศหนาว หวังให้ถึงห้องเช่าของฉันโดยไว ระหว่างทางต้องผ่านซอยมืด ฉันรีบจ้ำให้เร็วที่สุดเพื่อจะพ้นซอยในไปเร็ว ๆ ทันใดนั้นฉันได้ยินเสียง กริ๊งงงงงง  กริ๊งงงงงง เสียงโทรศัพท์มือถือ

จะมีเสียงโทรศัพท์มือถือได้ยังไง ในเมื่อไม่มีใครอยู่แถวนี้ซักคน  ฉันมองหาต้นเสียงประหลาดนั้นทันที แล้วก็พบรองเท้าหนังสีดำ 2 ข้าง ถัดไปเป็นกระเป๋าเอกสาร ที่ข้างในมีโทรศัพท์มือถือ ซึ่งกำลังกรีดร้องให้คนรับสาย ถัดไปมีร่าง ๆ นึง เหมือนเงาดำ ๆ ในชุดโค้ตสีดำ กำลังนอนนิ่งไม่ไหวติง ติดอยู่กับกำแพงตึกอยู่นี่เอง

ฉันตรงไปเขย่าร่าง ๆ นั้น ตอนนี้เห็นแล้วว่าเป็นผู้ชายวัยกลางคน ราว ๆ 45-55 ปี

"大丈夫ですか？　大丈夫ですか" (ไม่เป็นไรใช่ไหม ไม่เป็นไรใช่ไหม)

ชายคนนั้นลืมตาขึ้น ไม่ตอบอะไร จ้องมองฉันมาตาเขม็ง เหมือนกับกำลังเบลอ ๆ และไม่เข้าใจว่าตอนนี้เกิดอะไรขึ้น  เขาพยายามลุกขึ้นนั่ง แต่ก็ล้มลงไปนอนอีก ซักพักก็หลับตาลง

ตลอดเวลา 3 - 4 นาที ที่ฉันพยายามเขย่าเรียกเขา เขายังคงได้สติบ้าง ไม่ได้สติบ้าง สลับกัน ไม่มีใครผ่านมาแม้แต่คนเดียว  ทำอย่างไรดี ทำอย่างไร ต้องเรียกรถพยาบาล แต่ที่ญี่ปุ่นนี่รถพยาบาลมันเรียกยังไงอ่ะ   กดเบอร์อะไร  จะพูดยังไง

ท่ามกลางความสับสน ฉันตัดสินใจโทรหามาริ เพื่อนคนญี่ปุ่นที่ฉันสนิทด้วย

"マリ、倒れた人がいて、どうすればいいの？"  (เฮ้ย...มาริ มีคนล้มอยู่ ทำไงดีอ่ะ)

"......" มาริเงียบไปซักพัก ประมาณว่า เอ่อ... แกช่วยพูดไรให้เข้าใจหน่อยดิ อยู่ ๆ ก็พูดงี้ แกอยู่ไหน

หลังจากเรียบเรียงคำพูดให้เป็นผู้เป็นคน หมายถึงพูดเป็นภาษาญี่ปุ่น ให้คนญี่ปุ่นเข้าใจได้  เล่นเอาเหนื่อย ทันใดนั้นเอง ฉันก็เห็นผู้ชายคนหนึ่งกำลังเดินเข้ามาในซอยพอดี...

ฉันรีบเดินตรงเข้าไปหา คว้าแขนเขาไว้แล้วลากมาที่เกิดเหตุ  "ขอโทษค่ะ มีคนล้มอยู่ตรงนี้" （すみません、倒れた人がここにいます。私は外人なんですけど、何をすればいいのか分かりません。）

"ฉันเป็นชาวต่างชาติค่ะ เลยไม่รู้จะทำยังไงดี" 

ระหว่างที่ผู้ชายกำลังดูอาการคนที่ล้มอยู่ ฉันก็คุยกับมาริ ประมาณว่า ทำไงต่อไปดี มาริคุยกับผู้ชายคนนั้นให้หน่อยสิ ว่าเสร็จก็เดินไปยื่นโทรศัพท์ให้คนญี่ปุ่นสองคนเค้าคุยกันเอง

        สรุป ผู้ชายคนนั้นบอกให้ฉันกลับบ้านไป แล้วเค้าจะเรียกรถพยาบาลเอง ฉันเดินออกจากที่เกิดเหตุอย่างหน่วง ๆ กลับบ้านดีงั้นรึ แล้วตาลุงที่ล้มอยู่นั้นตกลงเป็นอะไร

ฉันกลับถึงบ้านด้วยอาการงง ๆ รู้สึกกังวลและหนักใจอย่างบอกไม่ถูก จึงรีบหาเบอร์โทรศัพท์โรงพยาบาลทางเน็ต จดเบอร์แล้ววิ่งออกไปที่จุดเกิดเหตุ ผู้ชายคนนั้นยังยืนรออยู่ที่เดิม ฉันเข้าไปคุยด้วยได้ความว่าเค้าเรียกรถพยาบาลแล้ว กำลังจะมา

        ฉันยืนรอกับเขา คุยเรื่องไร้สาระเรื่อยเปื่อย อย่างเช่น อยู่ญี่ปุ่นมานานรึยัง เรียนภาษาญี่ปุ่นที่ไหน จนกระทั่งรถพยาบาลมา ตลอดเวลาที่คุยกับเขา โทรศัพท์มือถือของลุงที่ล้มอยู่ ก็ดังเป็นระยะ ระยะ คาดว่า คนในครอบครัวลุงคงเป็นห่วงแย่แล้ว แต่พวกเราก็ไม่กล้ายุ่งกับข้าวของเครื่องใช้ของลุงเท่าไรนัก

พอบุรุษพยาบาล 2 คน มาพร้อมกับเตียงเข็นคนไข้ และนางพยาบาลอีกคน พวกเราก็ค่อยเบาใจ ฉันถามบุรุษพยาบาลว่า ลุงเค้าเป็นอะไร แล้วก็ได้คำตอบว่า

" ไม่เป็นไรครับ กินเหล้าเมา แล้วหลับไป"

อ้าว.... เวร... ลุ้งงงงง ทำไมทำยังงี้   ให้เราหลงห่วงอยู่ตั้งนาน

"แต่ดีแล้วครับ ที่เรียกรถพยาบาล หลับไปทั้ง ๆ ที่อากาศแบบนี้ อาจหนาวตายได้"

เอ่อ... สาธุ ขอให้กลับบ้านไป เจอเมียลุงจัดหนัก ๆ เลยยยย

และแล้วชีวิตอันจืดชืดที่มีแต่งาน กับงานของเราในต่างแดน  ก็มีสีสันขึ้นมานิดหน่อยในคืนวันจันทร์ที่ผ่านมานี่เอง

Create Date : 04 กุมภาพันธ์ 2555
Last Update : 4 กุมภาพันธ์ 2555 12:03:12 น.		7 comments
Counter : 1210 Pageviews.
Share Tweet