เรื่องลูกเนี่ย คิดเหมือนกันเลยค่ะ ยังไงๆ เราก็เป็นต่างชาติในสายตาพวกเค้าเสมอ ยิ่งอยู่หมู่บ้านเล็กๆ ยิ่งรู้สึกได้ถึงความแตกต่าง

ใจนึงก็อยากมีลูก ใจนึงก็คิดไปไกล ถึงอะไรๆที่มันเปลี่ยนแปลงไวซะจนตั้งรับไม่ทัน เฮ้อ คิดมากไปหรือเปล่านะเรา

จริงค่ะ สองจิตสองใจมานานหลายปีละ ตอนนี้พยายามทำใจให้สบายดีกว่า อย่างว่าทุกอย่างมันมีทางของมันเอง

สวัสดีค่ะ ไม่ได้เข้ามาอ่านนานเลย ได้งานทำแบบฟลุ๊คๆเลยตั้งใจทำงานไม่ได้แตะเนตเลยค่ะ

เรื่องลูกเราก็คิดมากวนไปมาเหมือนกันค่ะ
อยากมีแต่ไม่อยากมีอยู่แบบนี้
สามีเราก็มองโลกแง่ดีมาก เราก็มองแบบแง่ลบมาก
เรากลัวลูกจะเกลียดเราน่ะค่ะ ถึงจะไม่ได้ทำอะไรไม่ดีเลย
แต่ชื่อเสียงคนไทยไม่ได้ดีมากมาย เราก็กลัวว่าซักวันเขาจะไปฟังเรื่องไม่ดีของไทยจากคนอื่นแล้วมาคิดเอาเอง

ภาษาไทยจะสอนไหม เราก็คิดค่ะ ทั้งอยากสอนและไม่อยากสอน
เราก็ไม่ได้เก่งญี่ปุ่นมากมาย สงสารที่จะสอนผิดๆให้ลูกไปโดนล้อที่โรงเรียนตอนเด็กๆ กลัวว่าจะฝังใจเกลียดเราซะงั้น
คิดเยอะมากๆเลย ใช่ไหมคะ?

เราเข้าใจนะเรืองที่คุณคิด เพราะที่จริงเราก็คิด เด็กลูกครึ่งหลายคนไม่ยอมรับว่าตัวเองเป็นลูกครึ่งถ้าไม่ใช่ลูกครึ่งฝรั่ง (ที่เราเห็นนะ)

เหมือนเขาเหยียดกลุ่มโตนันเอเชียแบบเรา กับ จีน-เกาหลี น่ะค่ะ
นี่ก็เครียดไปคิดไปเหมือนกัน อย่าคิดมากนะคะ