○ ปวดตา..ไม่เคยเป็นมาก่อนเลย ○ วันนี้ตื่นเช้ามา..ตาฉันมันเป็นอะไรเนี่ย..ทำไมมันปวดๆหว่า..ไปล้างหน้าแล้วก็ไปดูกระจกดิ...ว่ามันป็นอะไรกันนิ...อืมข้างในเปลือกตาล่างอะมี..เม็ดเหมือนสิวอะมีน้ำเหลืองด้วย...อะ..มันเป็นอะไรเนี่ย..เกิดมาไม่เคยเป็นมาก่อนเลย...ก็ถามแม่ถามน้อง...น้องบอกว่าแพ้แสงหรือไมก็จองอะไรนานๆมากเกินไป...อะนะ..หรือว่าคอนแทคเรามันไม่สะอาดหว่า..วันนี้ทั้งวันเลยกลายเป็นเด็กแว่นไปอีกวัน..ก็กินยาพาราแล้วยาแก้อักแสบ...แล้วป้าก็เอายาหยดตามาให้...ตอนเย็นๆก็เริ่มดีขึ้น.... ค่อยยิ้มออกหน่อย....วันนี้ก็นอนทั้งวัน...ก็ลุกมาตอนเย็นละ...มาช่วยป้าทำกับข้าวตอนเย็น......หลังจากทำกับข้าวเองมาไม่กี่วัน...ป้าก็มาควบคุมความประพฤติ...ง่ะ.....แบบว่าทำแล้วมันกินไม่ได้......ป้าเลยมาช่วยทำทุกวันเลย...ถ้าวันไหนป้าไม่มาก็..ไข่ดาว.......กับเมนูแปลกๆอีกสองสามอย่าง......โอ๊ยยยยย.....จะทำไรได้มั่งนิเรา...ทำความสะอาดบ้านไปก่อนละกัน.... ตายังปวดอยู่เลย...เราเลยลดความสว่างของจอคอมลง..คงจะดีขึ้น..วันนี้แม่กับเตี่ยและน้องคนเล็กไปดูงานนะ..ส่วนน้องคนกลางเจ้าเดียวนอนปวดแก้มอยู่บ้าน...ส่วนเราไม่ได้ทำไรก็อยู่บ้านทุกวัน...แบบไม่ชอบไปไหน..แต่สงสัยต้องหาเรื่องออกมั่งละ.....แบบว่าหางานทำไง.....เราเพิ่งจบปริญญาตรีเอง...วันที่22ถึงไปเอาใบรับรองของคณะ...หลังจากที่เรียนรามมาเจ็ดปี...กับคณะรัฐศาสตร์สาขาความสัมพันธ์ระหว่างประเทศ...จะเป็นไงต่อไปต้องรอดู...ตอนนี้ไม่มีไรทำเลย...ทำแต่งานบ้านเนี่ยละ..เรา... ชีวิตช่วงนี้...ถือว่าได้พักผ่อน..แล้วค่อยเริ่มไหม่...ทำในสิ่งที่เตี่ยคิดว่าเราทำไม่ได้...ก็เป็นแม่บ้านเนี่ยละ...เฮ้อ..การเป็นแม่บ้านมันยากตรงไหน...เรียนกับทำงานยังยากกว่าอีก...ชอบบ่นอะว่าเวลามีครอบครัวแล้วจะเป็นไง...อ้าว..แหม(แฟนยังไม่มีเลย)...ตอนนี้เราว่างนิ..บ้านเป็นของเราแล้ว..อารมณ์นี้เลย...ต้องให้เนียบ..ก็ค่อยๆดูแลกันไปบ้านเราชอบซื้อของมาเก็บๆ..เราว่าจะเก็บทิ้งมั่งละ..แอบทิ้ง..เต็มบ้านไปหมด..แม่ไม่รู้หรอกว่าเราทิ้งอะไรมั่ง...ของแม่เยอะ...แต่ถ้าเป็นของเตี่ย..เตี่ยจำได้ทุกอย่างห้ามแตะเลยละ....ส่วนน้องคนกลางเหมือนเตี่ย...ทุกอย่างต้องเนียบของของฉันห้ามยุ่งห้ามย้ายที่ห้ามไปทุกอย่าง...ไม่ยุ่งก็ได้...แต่เวลาหาไม่เจออย่ามาถามละกัน.....(ก็พูดไปงั้นอะ..ก็ช่วยหาทุกที..เรานิปากร้ายใจดี..ไม่ชอบให้ใครโกรธ..แต่อย่าให้ไม่ชอบใครนะ..จะไม่สนใจเลย..)...เนี่ยละมั่งครอบครัว..ที่เราต้องปรับเข้าหากัน..เพื่อที่จะอยู่ร่วมกัน.. ส่วนเจ้าน้องคนเล็ก..ก็ไม่เล็กละนะสูง175หลัก65ได้มั่ง..ตัวใหญ่..แต่นะ..เราก็ยังเห็นว่าเขาเป็นน้อง..น้องคนเล็กที่เราต้องห่วงตลอดเวลา...แต่เขาโตแล้วตอนนี้..เราต้องเปลี่ยนความคิดตัวเอง.. เราเป็นพี่คนโต..เวลาเราทำอะไรมักจะคิดว่า..ต้องเป็นแบบอย่างที่ดีให้กับน้องนะ..ทุกอย่าง..เป็นแบบนี้ตลอดมาเลยละ...แต่ดูเหมือนว่าการที่เราอยู่แต่บ้านนิ..สังคมมันไม่กว้าง..แต่เราไม่ชอบสังคมด้วยนิ..มันหน้าเบื่อ..เราเองละที่ไม่ชอบคบเพื่อนมันน่าเบื่อ...ทำไมเราเป็นงี้ก็ไม่รู้...แต่ก็มีเพื่อนอยู่คนนึงนะ..นับได้เลย..ที่เราคุยได้ทุกเรื่อง..ทั้งที่ไม่ใช่เพื่อนสนิท..ไม่ได้ไปไหนมาไหนด้วยกัน..ไม่ได้กินข้าวด้วยกันบ่อยบ่อย..แต่เป็นแบบห่วงใยกันมากกว่า..เราก็ไม่ได้คิดนะว่าเราจะเป็นเพื่อนกัน..แต่เพื่อนเราคนนี้ดิ...โทรหาเราวันละหลายครั้ง...ไม่รู้มันโทรทำไมจิงวะเนี่ย...เราก็ออกแนวรำคาญมัน...แต่ตอนนี้เริ่มอินกะมันละ...เลยต้องโทรหามันมั่ง.....มันโทรหาเรานะเป็นปีๆ..เราไม่เคยโทรหามันเลย....มันก็ยังโทรมา..อืม..แบบเราพูดเรื่องอะไรก็ได้ที่ไม่สามารถพูดกับคนอื่นได้แบบนี้..เพื่อนมันก็ได้ระบายเรื่องของมันด้วย..ต่างคนต่างลงตัวของระยะห่างของความเป็นเพื่อน..ที่ไม่ก้าวกายกันมากมั่ง..อยากเล่าเรื่องอะไรก็เล่า....กลายเป็นอีกคนนึงที่รู้ความเป็นตัวตนของเรา...บ้างส่วน...เพือ่นแต่ละคนของเราเขามองเราต่างกัน...รับรู้เป็นบ้างส่วนของเรา...ไม่มีเพื่อนคนใหนรู้ทั้งหมด..อาจจะบอกได้มั่ง..ว่าแค่คนรู้จัก..ไม่ใช่เพื่อน...หรือจะเรียกคนที่ผ่านมาแล้วผ่านไปดีละ.....เราไม่ค่อยสนใจเพื่อนมั่ง...มันก็เลยกลายเป็นไม่มีเพื่อน..... หลังจากทำกับข้าวเสร็จก็ไม่มีอะไรทำละ...ก็มาเล่นเน็ต..เขียนบันทึกดีกว่า...เดี่ยวก็ไปนอนละ..แม่กับเตียและน้องชายยังไม่กลับมาเลย..เรารอกินข้าวอยู่นิ.. และแล้ว...ก็มาจบด้วยเรื่องของความรักกัน...คนที่เรารักและเราคิดถึง..เขาไม่ได้คิดแบบที่เราคิดกับเขานิ...เราคงต้องทำใจแล้วละ...เฮ้อ...ไม่น่าเป็นแบบนี้เลย...พอเจอคนที่ชอบเเล้วก็เป็นแบบนี้ไป ••• เธอจะได้ยินอะไรในใจฉันไหม •••.   Create Date : 20 สิงหาคม 2548 9 comments Last Update : 20 สิงหาคม 2548 22:00:39 น. Counter : 382 Pageviews. Share Tweet

แวะมาเยี่ยมคร้าบ ขอให้หายปวดตาไว ๆ นะฮะ (ช่วงนี้ใส่แว่นไว้คงดีกว่าเนอะ ตรงที่เป็นตุ่มจะได้ไม่โดนคอนแทกส์ครูดอ่ะค่ะ)   โดย: Poceille 20 สิงหาคม 2548 23:20:39 น.

หายไวไวนะคะ มาเยี่ยมค่ะ เราก็เปนพี่คนโตเหมือนกานค่ะ   โดย: วัฌชา 20 สิงหาคม 2548 23:49:29 น.

โดยส่วนตัวแล้วคิดว่า ช่วงเวลาหลังจากเรียนจบใหม่ๆแบบนี้เป็นช่วงเวลาที่ดีนะคะ จะได้มานั่งทบทวนดูว่าเราต้องการทำอะไร (งานแนวไหนน่ะ) บางทีช่วงเรียนมันก็สนุกๆ และไม่ได้มีเวลามาหยุดคิดกับตัวเองก็ได้ค่ะ ขอให้ได้งานไวๆนะคะ ขอให้หายไวๆด้วยค่ะ และท้ายสุด.. สวัสดีวันอาทิตย์ มีความสุขมากๆนะคะ   โดย: รักบังใบ 21 สิงหาคม 2548 3:39:36 น.

เรียนราม 7 ปีจบ.. แล้วอิไอดินมานจะเรียนกี่ปีฟะเนี่ย...   โดย: ไอดินและกลิ่นฝน (ไอดินและกลิ่นฝน ) 21 สิงหาคม 2548 20:50:01 น.

หายมาม่าค่า แป่วมุข เป็นพี่คนโตก็เหมือนเป็นแม่อีกคนไงงับ ไอ้เราเป็นน้องคนเล็กซะเคยชิน เลยมีแต่คนดูแล   โดย: viennese 22 สิงหาคม 2548 8:14:22 น.

เราเรียนราม7ปี...แต่ก็ได้ประสบการณ์หลายอย่างนะ...ช่วงนั้นเราก็เรียนWeb desing ของกระทรวงแรงการ6เดือนฝึกงาน3เดือนทำงานWeปีกว่าแล้วก็ออกมาเรียนเสริมสวยก็ปีกว่าๆถึงตอนนี้ก็ออกจากงานได้เกือบ2ปี...มาจบที่รามตอนเรียนเสริมสวยเนี่ยละ..   โดย: คนว่างเปล่า 22 สิงหาคม 2548 8:38:30 น.

เป็นพี่คนโตเหมือนกันคร้าบ.... พอยังเปรียบเทียบอยู่บ่อยๆ ว่าน้องปูจะเดินตามพี่ปู... ถ้าพี่ปูเดินเป๋..น้องก็เป๋ตาม.. รักษาสุขภาพนะครับ... ดวงตาเป็นเรื่องสำคัญเลยล่ะ.. หมั่นทำความสะอาดคอนแทกเลนส์บ่อยๆ ..   โดย: star_hunt 22 สิงหาคม 2548 11:32:14 น.

สวัสดีค่ะ แวะมาเยี่ยมค่ะ จำได้ไหมเอ่ย ที่เคยไปฝากคงามเหงาไว้ที่บล๊อกของเรา ต้องขอโทษด้วยพอทีเพิ่งจะเห็นค่ะ แหะ แหะ น่าอายจังเนาะ ยังไงก็ยินดีที่ได้รู้จัก และขอบคุณที่ไปเยี่ยมที่บล๊อกนะคะ   โดย: ยิ้มปริศนา 22 สิงหาคม 2548 13:13:15 น.

สวัสดีครับ แวะมาเยี่ยม   โดย: พ่อน้องโด่ง 26 สิงหาคม 2548 17:39:25 น.