Bloggang.com : After Sunset_Before Sunrise : Happy my day

Happy my day_วันของฉัน

หนึ่งปีมี 365 วัน แต่จะมีสักกี่วันกัน ที่เรียกได้ว่าเป็นวันของเราจริงๆ
หน้านี้อยากบันทึกวันสำคัญของเราเอาไว้ เป็นวันที่น่าจดจำ ก็วันที่ไม่น่าจดจำจะเขียนถึงทำไม จริงแมะ

6 ธันวาคม 2550 The Final Defense!

วันอันแสนตื่นเต้น ก่อนจะมาถึงวันนี้เราค่อนข้างกระวนกระวายใจและเครียดค่ะ

เพราะต้องรอการตอบกลับจาก external examiner ก่อนจึงจะกำหนดวันสอบได้
ระหว่างนั้นก็เตรียม presentation ไปพลาง
ลองตั้งคำถาม..... (ที่คาดว่าอาจเจอแบบทะลวงตับ)
ลองตอบคำถาม.... (ตามแต่สติปัญญาจะสามารถ)
รออยู่นานนับเดือนและใบตอบรับก็มาเอาเกือบอาทิตย์สุดท้าย มี comment ให้แก้ไขตัวเล่มบางจุด

เชื่อมะ ถึงแม้จะผ่านการ presentation ต่อหน้า committee มาหลายครั้ง แต่เราก็ยังตื่นเต้นอยู่ดี ในช่วงนั้นมีบางวันที่นอนไม่หลับ บางวันที่... เฮ้ย! อยากจะสอบให้มันเสร็จๆ ไป อารมณ์ช่วงนั้นหวั่นไหวน่าดู

คืนก่อนสอบนอนไม่หลับค่ะ ตื่นขึ้นมาเช้านั้นด้วยความกังวล แต่เมื่อตกบ่ายใกล้เวลาสอบ มันค่อยๆ นิ่งลงๆ..เพราะง่วงแล้ว..ไม่ช่าย

บรรยากาศไม่ได้เคร่งเครียดอะไรค่ะ committee ก็ยิ้มแย้มแจ่มใสดี
ใช้เวลา present งานไป 50 นาที กำลังพอดี ไม่มาก ไม่น้อย มีเสียงกรนจากผู้ฟังสลับเป็นระยะ

คำถามจาก committee มีนิดหน่อยค่ะ ไม่ได้มาคั้นกันเอาเป็นเอาตาย มันคล้ายเป็นการพูดคุยกันมากกว่า ตัวเล่มของเราที่วางอยู่ต่อหน้าทุกคน ได้แก้ไขตาม comment ยังไงบ้าง ตรวจดู paper ที่ตีพิมพ์ แล้วก็ requirement อื่นๆ ที่จะใช้จบ

จริงๆ เค้าต้องเชิญเราออกไปรอข้างนอกห้อง ระหว่างที่ discuss กัน...แต่ไม่มีใครพูดอะไร เราก็นั่งมันตรงนั้นแหละ

(อย่าคิดจะมานินทาชั้นลับหลังนะยะ!)

เสร็จจากนั้น committee ก็ลุกมาจับมือเพื่อ “Congratulations!” ตามธรรมเนียม
ความรู้สึกเรา ไม่ได้ดีใจแบบหัวใจพองโตหรือเคลิ้มลอยอะไรแบบนั้นนะคะ...มันคือความโล่งใจมากกว่าว่า “เสร็จซะที”....

กว่าจะมาถึงวันนี้ ผ่านมาทั้งความเหนื่อย เบื่อ ท้อ สลับกับความโล่งใจเป็นเปลาะๆ
เป็นวันสิ้นสุดของความพยายามอันยาวนาน...(ไม่บอกหรอกว่ากี่ปี)

21 ธันวาคม 2550 Graduation ceremony

วันแห่งความสุข ความสมใจ เป็นวันที่ทำให้หลายคนที่เรารักและรักเรา มีความสุขมากๆ อีกวันหนึ่ง

ใน Acknowledgement ของ dissertation ใครๆ เค้ามักจะเขียนขอบคุณสามีหรือภรรยากัน เราก็จัดให้ค่ะ หนึ่งประโยคถ้วน

“No words could possibly express the author’s deep gratitude to “Mr. Owen” for his encouragement and many sacrifices that can never be forgotten”

มิอาจเขียนให้หวานซึ้งไปกว่านี้ได้ เพราะมัน academic related

อืม เคยได้ยินมั้ยคะ รองเท้าดีๆ จะพาเราไปที่ดีๆ

จำได้ว่ารับปริญญาครั้งแรก ยังอ่อนประสบการณ์ เลือกรองเท้าไม่เป็นแถมยืนและเดินเยอะมาก รองเท้ากัดซะแทบคลั่ง แต่ยังสามารถยิ้มทั้งวัน ทำได้ไงไม่รู้ สงสัยตอนนั้นท่องคาถา “เจ็บตรีนไม่ว่า ขอหน้าสวย”

ครั้งที่สอง แก่ (ประสบการณ์) ขึ้น ลงทุนซื้อของแพงขึ้นมาหน่อย ตาม concept “สวยสบายตรีน”

ครั้งนี้ ขุดรองเท้าคู่เดิมมาใส่อีกครั้ง ผ่านมาหลายปีแต่หนังยังไม่เปื่อย แค่ยางรองตรงส้นหลุดเอ๊ง ซ่อมได้ค่ะ ไม่ซื้อหรอกคู่ใหม่ เดี๋ยวไม่ขลัง...จริงๆ แล้ว “อยากสวย แต่...งก”

ผ่าน milestone ของชีวิตไปอีกอัน ที่ผ่านมาเจอทางแยกหลายทาง และเราเลือกจะเดินทางนี้แล้ว

ข้างหน้าจะเจออะไรอีกไม่รู้...แต่ก็จะสู้ต่อปายยยยยย

Create Date : 24 มกราคม 2551

Last Update : 13 กุมภาพันธ์ 2551 20:58:50 น.

2 comments

Counter : 520 Pageviews.

ยินดีย้อนหลังด้วยคราบ ขอให้ประสบความสำเร็จในทุกเรื่องที่ต้องการนะครับ

โดย: eggies

วันที่: 24 มกราคม 2551 เวลา:15:26:47 น.

แวะมาทักทายนะครับ ขอแสดง
ความยินดีย้อนหลังเช่นกันนะครับ

โดย: experimental

วันที่: 2 กุมภาพันธ์ 2551 เวลา:22:54:34 น.