สิงโตนอนงีบไปครู่หนึ่ง เมื่อหายเหนื่อยแล้วมันจึงตื่นขึ้นมาวิ่งต่อ พลางตะโกนไปข้างหลังซึ่งมันคิดว่ากบกำลังตาลีตาเหลือกกระโดดตามมาว่า

“เหวยๆ เจ้ากบ ข้านำเจ้ามาไกลแล้วนะเห็นไหม”

พอสิ้นเสียงโอ้อวดของสิงโต ก็มีเสียงกบร้องตะโกนอยู่ข้างหน้าว่า

“อะไรกันท่านสิงโต นี่ข้ากระโดดนำหน้าท่านมาตั้งนานแล้วนะ”

สิงโตพอได้ยินดังนั้นก็ตกใจ รีบเร่งฝีเท้าเพื่อเอาชนะกบให้ได้ สิงโตวิ่งไปได้ครู่ใหญ่ๆ ก็คิดว่าตนเองต้องเลยกบมามากแล้วแน่ๆ จึงตะโกนไปอีกว่า

“เจ้ากบ ข้านำเจ้ามาไกลแล้วนะ ข้าชนะเจ้าแล้ว”

แต่ก็มีเสียงกบตะโกนอยู่ข้างหน้าอีกว่า

“ท่านจะชนะข้าไปได้อย่างไร ในเมื่อท่านยังวิ่งอยู่ข้างหลังข้าแท้ๆ”

สิงโตฟังแล้วก็ตกใจจนหน้าซีด มันกระโดดแผล็วออกวิ่งจนสุดแรงเกิดอีกครั้ง เมื่อคิดว่าตนเองชนะแน่แล้ว มันก็ตะโกนออกไปใหม่ว่า

“เจ้ากบ คราวนี้ข้าชนะเจ้าแน่ๆ เตรียมระเห็จออกไปอยู่ที่อื่นได้แล้ว”

ก็มีเสียงกบตอบกลับมาจากข้างหน้าเช่นเคยว่า

“ท่านวิ่งอยู่ข้างหลังข้า จะมาบอกว่าตนเองชนะได้อย่างไรเล่า”

สิงโตแทบล้มทั้งยืน มันออกแรงไปมากจนตอนนี้แทบไม่มีแรงเหลือวิ่งต่ออีกแล้ว

เมื่อรู้ว่าตนเองพ่ายแพ้กบ สิงโตก็รู้สึกอับอายบรรดาสัตว์ที่มาดูการแข่งขันมากจนทนรับความอดสูนี้ไม่ไหว มันจึงรีบหนีเข้าไปแอบอยู่ในป่าเชิงเขาก่อนที่การแข่งขันจะสิ้นสุดลง เหล่ากบเห็นสิงโตหมดท่าเช่นนั้นก็รู้สึกสงสาร พวกมันรีบปรึกษาหารือกันทันที

“น่าสงสารสิงโตตัวนั้นนะ ถ้าเราไล่เขาไป เขาก็ไม่มีที่จะอยู่น่ะสิ คิดถึงตัวเราแล้ว ถ้าไม่มีที่อยู่ขึ้นมาก็ลำบากเหมือนกันนะ” กบสาวเห็นใจสิงโต

“ว่ากันตามจริงแล้ว เราไม่ได้ชนะสิงโตด้วยซ้ำ เราวางแผนให้พวกเราเหล่ากบไปหลบอยู่ตามจุดต่างๆ เพื่อให้สิงโตคิดว่าเรานำหน้าเขาอยู่ตลอดทางต่างหากเล่า” กบหนุ่มกล่าวบ้าง

“ใช่แล้ว แม้เราจะชนะด้วยปัญญา แต่ก็ไม่ใช่ชัยชนะที่ขาวสะอาดนักหรอก เพราะว่าเราไม่ได้รักษากฎกติกาที่ตกลงไว้กับสิงโต” กบรุ่นใหญ่เห็นด้วยกับกบหนุ่ม

“เราต้องรักษาถิ่นที่อยู่ของเราไว้ซึ่งเป็นเรื่องสำคัญก็จริง แต่เราก็ควรรับผิดชอบที่เราเล่นไม่ซื่อกับสิงโตด้วย” กบน้อยแสดงความคิดเห็น

หลังจากเหล่ากบปรึกษากันแล้ว กบเฒ่าซึ่งเป็นตัวแทนของฝูงกบจึงกล่าวตะโกนให้สิงโตได้ยินว่า

“ท่านสิงโตผู้ยิ่งใหญ่ ผลการแข่งขันอาจจะออกมาเสมือนว่าท่านแพ้พวกข้าก็จริง แต่พวกข้าจะไม่ไล่ท่านออกไปจากภูเขานี้หรอก ขอให้ท่านทำใจให้สบาย ลืมความแค้นของเรา แล้วอยู่ที่นี่ด้วยกันอย่างสงบเถิด”

สิงโตพอได้ยินกบเฒ่าพูดแสดงน้ำใจเช่นนั้น ก็ยิ่งรู้สึกละอายใจมากขึ้น มันจึงรีบวิ่งหนีออกไปจากภูเขาแห่งนั้น และไม่เคยกลับมาอีกเลย

/////////////
ขอขอบคุณสำนักพิมพ์ฟรีมายด์ที่เอื้อเฟื้อนิทานสอนใจดีๆ ในชุดหนังสือนิทานสีขาวของ ดร.อาจอง ชุมสาย ณ อยุธยา ไว้ ณ โอกาสนี้ด้วยค่ะ