Bloggang.com : ดาเรน : " November's Tears " ( บทที่ 13 )

" November's Tears " ( บทที่ 13 )

บทที่ 13

“คุณชายราชศักดิ์เกษม!..คุณชายราชศักดิ์เกษม!..” เสียงฝูงชนขานชื่อชายหนุ่มในชุดเครื่องแต่งกายโบราณที่อยู่บนหลังม้าในขบวนพิธีสถาปนาผู้สืบทอด

“ท่านชายราชศักดิ์เกษม..ท่านชายราชศักดิ์เกษม..” ผมคือชายหนุ่มบนหลังม้านั้น..หัวใจเบ่งพองภูมิใจในวาสนาและการตัดสินใจของตัวเอง

“Titee..Titee..” เสียงหนึ่งแหวกฝูงชนขึ้นมา..ผมหันขวับหาที่มาของเสียงใครนะช่างกล้าฝืนคำสั่ง

“Titee..”

“ตุ้บ!..” ผมหล่นจากโซฟา

“Titee..” แม่ยืนค้ำอยู่เหนือหัว “ตื่นเถอะเย็นมากแล้ว”

“โธ่แม่!..ฮะ..ฮะ..ผมตกหลังม้าเลย..ฮะ..ฮะ..” ตลกแก้เขิน

“ทำงานวันเดียวลูกฉันเป็นอะไรไปแล้ว..” แม่เดินพึมพำเข้าครัว “ท่านอนุชาทำอะไร Titee บ้างนะ” เหมือนแม่จะรู้สึกอย่างที่ผมรู้สึก

คืนนั้น..หลังจากเสร็จภารกิจประจำวัน

“เพิ่งกลับจากทำงานครับ”

ผมเริ่มส่งข้อความถึงอนุชิต

“ทุกคนเอาจริงกับผม..คุมเข้ม..ทำงานทันที..”

“ชื่อของผม..ผมเคยเอ่ยชื่อนี้หลายครั้งแต่อนุชิตคงไม่คิดว่าเป็นชื่อผม "Tee".."ตี๋"..ไงคับ..ชื่อจริงยาวปื๊ด..ราชศักดิ์เกษม..ผู้ใหญ่ตั้งให้..”

“ไม่ใช่อยู่ดีๆ ก็มีใครไม่รู้มารักอนุชิตหรอกนะครับ..มันมีสาเหตุ”

“เหตุใหญ่ต้นเรื่องคือผมไม่อยากกลับบ้านเกิดเมืองนอนของผม..ประเทศศิลา..ผมไม่อยากถูกจับแต่งงานมีครอบครัว เพราะอะไรก็รู้ๆ กันอยู่ใช่ไหมครับอนุชิต”

“จากเหตุแรก ผมจึงอยากมีใครสักคนอยู่เป็นเพื่อนที่เมืองไทย ไม่ใช่เกาะใครกินนะครับ ผมอยู่ได้ด้วยตัวเองแต่คงต้องมีเพื่อน..ทั้งหมดแค่ความคิด..โครงการ”

“จนเมื่อผมมาพบโปรไฟล์ของอนุชิตที่กำลังอุ้มลูกสุนัข..ผมกดเข้าไปดู และจากนั้นผมแน่ใจว่าผมชอบหนุ่มคนนี้ อยากอยู่กับเขา อย่างน้อยในฐานะเพื่อนก็ยังดี”

“สะดุดใจอีกภาพที่อนุชิตถ่ายกับเพื่อนๆ หน้าโบราณสถานแห่งหนึ่ง อนุชิตใส่ขาสั้นหน้าเหวอๆ..ต่อมารูปนั่งหลับที่ร้านอาหารพร้อมคำบรรยายล้อเลียนกึ่งเผาของเพื่อนๆ..อีกรูปนั่งโน้มเข่าก้มหน้าเมาหลับ..ผมชอบรูปจะหลับมิหลับทั้งหลายของอนุชิต..นึกเล่นๆ ว่า ดีสินอนเก่งอย่างนี้ถ้าอยู่ด้วยกันจะได้ไม่ไปไหน..หลับอย่างเดียว 555”

“ความรัก..บางทีเกิดขึ้นได้อย่างไม่มีเหตุผล..กับอนุชิตผมอ่านโพสท์ต่างๆ บนกระดานเฟส รวมทั้งของเพื่อนๆ ที่เกี่ยวกับอนุชิต..ผมหลงรัก..ทั้งๆ รู้ว่าอนุชิตมีคนรักแล้วและอนุชิตจะไม่มีวันเปลี่ยนใจจากเขา”

“ที่อนุชิตบอกให้ผมเปิดใจกับคนอื่นๆ..ผมปวดใจนะครับ..แสดงว่าอนุชิตหาหนทางให้ผมห่างออกจากตัว..เมื่อสักครู่เพื่อนสนิทคนหนึ่งของอนุชิตแอดขอเป็นเพื่อน..แต่ผมไม่รับ..อนุชิตแนะนำให้เขาสมัครเป็นเพื่อนผมหรือเปล่า?..ถ้าใช่..ผมคงยิ่งกว่าเสียใจ....ช่างเถอะครับ..”

“อีกคำแนะนำของอนุชิตก็ดี..คืนนี้ผมจะเปิดใจกับสองคน..อึ่งน้อย..และพ่อผม..ผมจะบอกเขาทั้งสองว่าแท้จริงแล้วผมเป็นอย่างไร..ดูสิจะเกิดอะไรขึ้น..การสร้างครอบครัวของผมจะเกิดขึ้นไหม?”

“พรุ่งนี้ผมจะเขียนมาบอกว่าโลกแตกหรือไม่..ขอร้อง..ถ้าไม่รักก็อย่าผลักไสผมไปไหนเลยนะ..สงสารไอ้ตี๋มันด้วย..”

“และอย่าสงสัยเลยว่าทำไมผมถึงรักอนุชิต..คิดถึงทุกนาทีคับ..”

“ราชศักดิ์เกษม..”

ดึกแล้วเหมือนกันเมื่อส่งข้อความเสร็จ..ผมอาบน้ำแปรงฟัน เตรียมตัวเข้านอน

อนุชิตตอบมา..สิบนาทีหลังจากผมส่งข้อความ

“อะนะ ตี๋น้อย อิอิ..”

“ผมป่าวแนะนำใครให้นะคับ และก็ไม่ได้ว่าให้หาใครสะหน่อย แล้วเรื่องบอกความจริง ผมว่าลองคิดก่อนไหมคับ กลัวเขารับกันไม่ได้นะคับ เป็นห่วงคับ”

“นอนแล้วครับ..bye..”

ผมตอบอนุชิตแล้วออกจากเฟสโดยไม่รอคำตอบ..กลัวว่าจะเขียนกันไป เขียนกันมาถึงเช้า

สองข้อความสุดท้ายจากอนุชิตทำให้ผมลืมเรื่องวิตกทั้งหมด..กำลังใจที่จะต่อสู้เพื่อชีวิตกลับคืนมา..ทั้งๆ ยังคิดไม่ออกว่าต่อสู้อย่างไรให้ผลออกมาเป็นที่พอใจของศิลา แต่ไม่ฝืน และไม่ถึงกับทำร้าย ทำลายจิตวิญญาณของตัวเอง..

ภาระผูกพันของหัวใจเริ่มขึ้นอย่างไม่ได้ตั้งใจ

ภายใต้สูทสีเทาเข้มและเนคไทค์สีครีม มีดวงใจสดใสซ่อนอยู่

เพิ่งเจ็ดโมงเช้า..ผมเตรียมตัวเรียบร้อยพร้อมที่จะไปทำงาน..งานอะไรก็ได้..ผมพร้อมเสมอ

แม่มองอย่างสงสัยจากเทอร์เรสหน้าบ้าน..ผมเดินเล่นอยู่ในสวน..แวะนั่งพักในศาลาที่มีไว้สวยๆ มากกว่าใช้งานจริง

“ไปทำงานแล้วครับ..Love you..”

ผมส่งข้อความลงเฟสของอนุชิตจากซัมซุงรุ่นล่าสุดที่มาพร้อมเสื้อผ้า..เมื่อวานนี้

น้ำค้างบนใบไม้ส่งประกายล้อเลียนรอยยิ้มของผม ดอกไม้แย้มกลีบหัวเราะต่อกระซิก ผีเสื้อบินว่อน กระดกหนวดสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น ..555..นะ..ราชศักดิ์เกษม

“ติ้ง..ติ้ง..”

สัญญาณดังขึ้น..อนุชิตตอบกลับมา!

แป่ววว ว..โฆษณาอะไรไม่รู้..แต่เช้า..ฮึ!..

แปลกๆ เหมือนกัน..ชายหนุ่มคนหนึ่งแต่งตัวโก้เหมือนจะออกงานเดินอยู่คนเดียวในบ้าน..วังที่ใหญ่โต สวยงาม..เหมือนภาพถ่ายในแมกกาซีน

“BonJour..” ท่านอนุชาโทรฯ มา

“สวัสดีครับ..” ผมไม่กล้า bonjour ตอบ

“เมื่อวานฉันไม่ได้ติดต่อมา อยากให้ราชศักดิ์เกษมทำความคุ้นเคยกับงาน ที่ทำงาน..วัง..ที่อีกไม่นานต้องเข้ามาอยู่..”

เงียบไปพร้อมกับมีเสียงสนทนาเครียด..นอกสาย

“เผอิญวันนี้ไม่ว่างอีกแล้ว ราชศักดิ์เกษมศึกษางานด้วยตัวเองไปก่อน..ที่อยากเน้นคือสาระต่างๆ ของประเทศเรา กฎหมาย ระเบียบการปกครอง และความสัมพันธ์กับนาๆ ประเทศ..แค่นั้นก่อน”

ท่านอนุชาวางสาย..แค่นั้นน่ะนะ..และอีกต่อๆ ไปล่ะ?..ตายๆๆ..ตายแน่นายราชศักดิ์เกษม

ผมว่าให้เสร็จมื้อกลางวันแล้วค่อยเข้าเฟส..ทนไม่ไหว

“ความจริงเขียนที่ๆ ทำงานนี้สะดวกกว่า..แต่พิมพ์ๆ อยู่อาจมีใครยื่นหน้าเข้ามาดูเสียงั้น..คงห้ามไม่ได้ด้วย..งานอะไรไม่รู้แปลกๆ เลขาก็ไม่ใช่ เสมียนก็ไม่เชิง ที่ปรึกษายังห่าง..แต่ก็ทุกอย่างปนกันนั่นละ..”

ผมอธิบายลักษณะงานคร่าวๆ บิดเบือนเล็กน้อย..จะให้บอกอนุชิตตามจริงหรือว่าผมกำลังฝึกงานเป็นผู้ปกครองประเทศ..เขาคงตกเก้าอี้ หรือหัวเราะจนฟันหักแน่ๆ

“ผมจบจากมหาวิทยาลัยราชภัฏแห่งหนึ่งที่จังหวัดชายแดนของไทย..คณะมนุษยศาสตร์และสังคม..ก็สมกับงานที่ทำ..รู้สึกสองสามวันนี้ผมเป็นผู้ใหญ่ขึ้น คงไม่ใช่ตี๋น้อยแล้ว (น่ารักดีคับ)..”

“ประเทศของผมกำลังจะปฏิรูปเป็นระบบสังคมนิยมโดยกลุ่มบุคคลหนึ่ง แต่การปกครองแบบมีเจ้าครองนครก็ยังดำเนินอยู่ เผอิญงานของผมเข้าไปเกี่ยวข้องด้วย จึงต้องอยู่อย่างระวังตัว”

“ระบบอินเตอร์เนตยังมีน้อยและเข้มงวดกับการเซ็นเซอร์..ถ้าจะให้อิสระต้องข้ามไปฝั่งไทย..ผมยังใช้บัตรนักศีกษาได้อยู่”

“คิดๆ ดูแล้วชีวิตอย่างผมก็ตื่นเต้นดี..แต่ต้องมีกำลังใจในการต่อสู้ดิ้นรนเอาตัวรอด..คนที่อ่านอยู่นี้ไงคับคือกำลังใจ..”

“อนุชิตอาจสงสัยว่าไหนๆ ผมและครอบครัวมีที่พักในเมืองไทย ทำไมไม่พากันย้ายมาอยู่..ไม่รู้สิ..ไม่มีใครอยากมานอกจากผม..คนอกตัญญูต่อประทศชาติ..กระมัง?”

“อยากเล่าอีกหลายเรื่องเกี่ยวกับชีวิตความเป็นอยู่และประเทศของผมแต่กลัวถูกเซ็นเซอร์และเพ่งเล็ง..ไว้คืนนี้จะมาเล่าเรื่องการเปิดใจของผม และผลลัพท์แปลกๆ ที่ตามมา..ผมมีแต่ได้และได้ในสายตาคนอื่น..แต่เสียและเพลียมากหากเป็นอย่างนั้น..ทำอย่างไรดี..อย่างไรดี..”

“ทานข้าวหรือยัง..ผมไปทานก่อนนะ..คืนนี้พบกัน..รักอนุชิตครับ..”

“ตี๋ไม่น้อย (เยอะอยู่นะ 555).. bye..”

ระหว่างที่ยังตัดสินใจไม่ถูกว่าจะไปทางไหนดี ผมต้องศึกษา พิจารณาทั้งสองทาง..แต่ละทางไม่ใช่ง่ายๆ เลย

วันนี้..นอกจากคนรับใช้ชายหญิงสองคน..คนขับรถที่ประจำอยู่ไม่ใช่เฉพาะเวลารับหรือส่ง..มีอีกคนหนึ่งอยู่ในห้องทำงานร่วมกับผม..เขาทำงานอยู่หน้าคอมพ์และกองเอกสาร..ชำเลืองมาที่ผมเป็นพักๆ..คนนี้ไงที่ว่าเดินโฉบมาดูหน้าคอมพ์ที่ผมกำลังพิมพ์อยู่..ดีที่ไม่ใช่ตอนกำลังเข้าเฟสบุ๊ค

ในที่สุดก็ได้กลับบ้าน..บ้านที่กลายเป็นวังน้อยๆ ขึ้นมาทุกที ไม่รู้เพราะอะไรและส่วนไหนแน่

ค่ำแล้วที่ผมเข้าเฟส

อนุชิตเขียนมาตั้งแต่ห้าโมงเย็น

“อะนะ ชีวิตก็ต้องดูแลและระวังตัวเองเป็นพอเศษนะคับเรื่องใหนพูดไม่ได้ก็ไม่ต้องพูดคับห่วงความปลอดภัยตี๋น้อยก่อน ไกล้เลิกงานยังคับ วันนี้ผมมาทำเรื่องจบ รอลุ่นผลการเรียนอีกตัวหนึ่ง เห่อเสียวคับงั้นไม่จบแน่ ไกลเลิกงานยางละคับ ชีวิตวัยทำงานสนุกไหมอิอิ”

“พิมผิดพิมถูก 55 พิมในมือถืออะคับลำบากนิด”

ป่านนี้อนุชิตจะรอคำตอบของผมอยู่หรือเปล่า!

“ขอโทษอนุชิตด้วยครับที่ตอบช้า..และจะบอกว่าคืนนี้ผมต้องไปงานสร้างครอบครัวใหม่ของเพื่อน (แต่งงาน)..ทำไมต้องแต่งตอนนี้..ตอกย้ำผมกับครอบครัว..”

“คืนนี้คงต้องเต้นบัดดี้..เต้นรำหมู่อะคับ..คนรูปหล่อ (อะนะ) อย่างผมคงเหนื่อยแน่..จะถูกมอมเหล้าป่าวน้า..ยังไงก็ไม่สำเร็จ..ใจอยู่ที่อนุชิตครับ..”

“คิดถึงครับ..พรุ่งนี้พบกัน..love..love..love..”

“ราชศักดิ์เกษม..”

อนุชิตตอบมาทันที

“โดนมอมเหล้าแน่เลย คงมีแต่คนหมายตาๆ แน่ๆ”

ผมพิมพ์ไปยิ้มไป

“ไม่มีทาง..รักอนุชิตคนเดียวครับ..ไปนะ..จะรีบกลับ..”

ทำไมจะไม่ยิ้มในเมื่อรู้สึกตัวว่าเป็นที่ห่วงหวงของใครคนหนึ่ง..

แต่ที่ผมไม่รู้คือ..การออกนอกกรอบที่ท่านอนุชาวางไว้คืนนี้ มีหลายคน หลายฝ่ายจับตา จับอิริยาบถของผมไว้ทุกช๊อต

โดยเฉพาะช็อตเด็ดของชายราชศักดิ์เกษม!!

Create Date : 26 ธันวาคม 2554

Last Update : 26 ธันวาคม 2554 10:59:09 น.

0 comments

Counter : 682 Pageviews.