Bloggang.com : ดาเรน : " November's Tears " ( บทที่ 14 )

" November's Tears " ( บทที่ 14 )

บทที่ 14

เกือบห้าทุ่มผมถูกหิ้วกลับบ้าน..เมื่อหัวค่ำผมแอบเดินออกไปเฉยๆ ไม่ได้บอกใคร กลัวพ่อรายงานท่านอนุชา กลัวเพื่อนๆ จะรอเก้อ

ผมคิดผิด..พ่อนั่งรออยู่ห้องกลาง

“ไปไหนมาราชศักดิ์เกษม?..” เสียงเรียบ..คงดังกว่านี้ถ้าพูดกับนาย Titee

“โผมนึกว่าพ่อรู้..” ไม่ตั้งใจกวน

“รู้!..แต่ยังไม่ได้อนุญาต” พ่อมองสำรวจตัวผม “แต่งตัวอะไรอย่างนี้..หมวกขนแกะ สนับเข่าขนเป็ด กางเกงยีนขาดๆ รองเท้าเลอะๆ เทอะๆ”

“เพื่อน เจ้า บ่า ว คา บ ..ฮะ..ฮะ..55..”

“เราไม่ใช่ Titee อย่างเก่าแล้วนะ..” พ่อยังอ้าปาก..จะพูดต่อ

“ราช ศักดิ์ ก เษม โตแล้วคับ..” นี้กวน..เน้นชื่อตัวเอง

“ท่านอนุชาไม่ได้อนุญาต” พ่อเปลี่ยนบุคคลอ้างอิง..สูงขึ้นอีก

“ไป แล้ว มา แล้ว คับ” ผมอธิบายละเอียดกว่านี้ไม่ไหว..มึนหัว..จะอ๊อก

“ขึ้นไปนอน!..เดี๋ยวให้เด็กเอาน้ำร้อนไปให้..” สั่ง..เอ็ด..เสียงเขียว

“พ่อ ช่วย..หะ น่อย..” ทำท่าจะนั่งโคนบันได “โผม จา อ๊อกก..”

“ไปๆ..ไอ้ลูกคนนี้..” พ่อพยุงผมขึ้นบันไดอย่างทุลักทุเล..

นะ!..ราชศักดิ์เกษม..โงหัวยังไม่ขึ้น..เข้าเฟสบุ๊ค

“เมาคับ กับบ้านแล้ว นอนนนนน อนชิตอยุ่ไหน อยู่บ่านป่าว นอนนน รักกกกกกกกก”

ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานเท่าไหร่ ผมก็ไม่มีวันรู้ว่าอนุชิตกำลังมองข้อความของผมอยู่หรือไม่!

“ก๊อกๆๆ”

ผมรู้สึกตัวตื่น..แต่หลับต่อ

“ก๊อกๆๆ..โครมๆ..”

ผมตื่นอีกครั้ง..งัวเงีย ยิ้มในใจ..ฮะ..ฮะ..เมื่อคืนผมล็อคประตู..ทั้งเมาๆ ยังนึกเดาเหตุการณ์เช้านี้ได้

“เปิดประตู!..” พ่อตะโกนผ่านแผ่นไม้หนา “ไปทำงาน”

“ไม่!..” ไม่แน่ใจว่าเสียงดังหรือค่อยเพราะกำลังจะหลับลงอีก

“กรุ๊กกริ๊ก..กรุ๊กกริ๊ก..”

“ราชศักดิ์เกษม!..ตื่นเดี๋ยวนี้!..”

“ม่าย..ไม่..” ปากว่าไม่ แต่ลืมตาขึ้นเพราะเอะใจที่เสียงพ่ออยู่ใกล้ๆ

“กรุ๊กกริ๊ก!..กรุ๊กกริ๊ก!..”

พวงกุญแจเด้งอยู่บนแก้ม..พ่อไขเข้ามา

“ไปทำงาน!..”

“วันนี้วันเสาร์ครับ” ผมลุกขึ้น..กลัวถูกพวงกุญแจฟาด

“รู้ไว้เดี๋ยวนี้เลย..งานของราชศักดิ์เกษมไม่มีวันเสาร์อาทิตย์ ต้องทำทุกวัน”

“หา!..พ่อ!..” ผมตกใจจริงๆ..นี้..นี้..มันมากเกินไป

“รีบเตรียมตัว..รถรออยู่ตั้งแต่เช้าแล้ว” พ่อขยับออกจากห้อง “ระวัง..ท่านอนุชาจะมาตามด้วยตัวเอง"

“ปัง!!..” ยิ่งกว่าคำสั่งใดๆ

คุณกำลังคิดอะไรอยู่

“ไม่ไหว..ไม่อยากไปทำงาน..พ่อปลุกแต่เช้า ยังมึนหัวอยู่เลย วันนี้วันเสาร์..พ่อบอกต้องทำทุกวัน ซ้ำคุยเรื่องงานเมื่อคืนอีก..เบื่ออะ”

“คนทางนี้ก็ไม่รู้แอบไปเที่ยวที่ไหนหรือเปล่า..ไม่มีข่าวเลย..ยิ่งทำให้เบื่อโลก..อยากตาย..”

ผมรู้สึกจริงอย่างที่เขียน..เหตุหนึ่งเพราะคาดหวังความรู้สึกจากอนุชิตมากเกินความเป็นจริง..ของเขา

“แล้วจะเล่าอะไรให้ฟังคับ..ถึงเจ็บปวดตี๋น้อยก็ยังรักนะ..อนุชิตคนเดียว..”

ผมหลับอีกจนได้..หากความรู้สึกผิดชอบชั่วดีที่มีอยู่บ้างปลุกขึ้นมา

“ไม่ไป..ไม่ไป..ไม่ไป (โว้ย!)..เกเรมั่ง!!..อนุชิตไม่เข้ามาดูมาแลเลย..อาละวาดแล้วไอ้ตี๋!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

อาบน้ำแต่งตัวเสร็จ

“ตี๋เล็กมีเลือดกรุ๊ป O ครับ”

“-ถ้าเปรียบคนกรุ๊ป O เป็นตัวการ์ตูน ก็เหมือน "โนบิตะ" เพราะเป็นคนอ่อนไหว ขี้อิจฉา แล้วยังทะลึ่งบางเวลา ชอบดูชิซูกะอาบน้ำ (555..เป็นพระเอก)”

“-คนกรุ๊ป O มักจะทำสิ่งเครียดๆ ให้เป็นเรื่องสนุก (กำลังทำอยู่)”

“- สิ่งที่คนกรุ๊ป O อยากได้จากคนรักมากที่สุด = ความห่วงใย
(โอ๊ย!!..อยากได้..อยากได้มากคับคุณ..ฮือ..ฮือ..ฮืออออออ)

“ข้อสุดท้ายครับ..ข้อสุดท้ายครับ..ผมกำลังต้องการจากอนุชิต”

ก่อนจะออกจากห้อง..

“อ้อ!..วิชานั้นผ่านหรือเปล่าคับ..เป็นห่วงนะ..”

“โทดด้วยนะถ้าอนุชิตกำลังเครียดอยู่กับผลการเรียน แล้วเจอผมเกรียนมาอย่างนี้..555..ผมหายบ้าแล้วคับ..”

“ตี๋น้อยไปทำงานก่อนนะครับ..จุ๊ฟๆๆ..”

เลข 1 สีแดงปรากฏขึ้นนาทีสุดท้ายก่อนผมออกจากเฟส

ในที่สุดอนุชิตก็มา

“คาฟเพิ่งตื่น แหะๆ เลือดกรุ๊ปโอเหมือนกันแหะ ไปเมามาเป็นไงบ้างละคับตั้งใจทำงานน่าอาบน้ำก่อนละ อิอิ”

ผมชักไม่อยากไปทำงาน..

“วันนี้วันเสาร์แต่ก็ถูกผู้ใหญ่ตามตัว..แว่วตั้งแต่เมื่อวานว่าต้องไปบ้านเทิง (ภูมิประเทศสูงกว่าที่ผมอยู่) ..คืนนี้จะมาเล่าว่าทำไม..และอีกหลายเรื่องที่ติดค้างไว้”

“ก็ไม่รู้ว่าอนุชิตอยากฟังป่าว..ทำท่าเหมือนไม่อยากฟังนะ..โห!..คนเมาต้องตื่นแต่เช้า..คนไม่เมาทำไรอยู่น้าตื่นเกือบเที่ยง (ไม่บอกแน่ๆ)”

“แล้วการเรียน..ผ่านหมดหรือป่าวคับ..ผมถามอะไรไม่ยอมบอกเล้ย..และนี่ยังอยู่กรุงเทพฯหรือคับ..”

“ไปก่อนละ..ถูกเรียกตัวแล้ว..ยังอุตส่าห์คุยมานะ..จะมีใครเห็นใจบ้างป่าว..ฮึ?..”

ว่าจะ..ว่าจะไปแล้ว..อีกสักคำนะอนุชิต..

ค่อยชื่นใจ..

“คับสู้กับงานนะคับเป็นกำลังใจให้ ตอบ เรื่องเรียนอยู่ระหว่างรอฟังผลคับ ตอนนี้อยู่ กรุงเทพ เมื่อคืนนอนดึกเพราะดูหนังแหะๆ”

ผมทันที

“นะ..ผมเมากลับมายังส่งข้อความหา..อนุชิตนั่งดูหนังอยู่แท้ๆ ไม่ตอบไป..สงสัยดูอยู่กับแฟน..สงสารคนเมาจัง!”

ทันทีเหมือนกัน

“เสียงหนังมันดัง ไม่ได้ยิน ใครจะรู้ล่ะว่าเมาอยู่ที่ไหนกับใคร ช่างว่าแต่คนอื่น ทีตัว..”

ผมแซงซ้ายปาดกึก!

“555..พอกัน..แต่ผมยังไม่มีแฟนเหมือนใครบางคนก็แล้วกัน..จุ๊ฟๆๆๆๆ”

“bye..bye..love.. love นะคับ..”

“ราชศักดิ์เกษมดูซะ!..” ท่านอนุชาโยนหนังสือพิมพ์สองฉบับลงบนโต๊ะทำงานของผม

“อะไรครับ..ทะ..ท่าน..” ผมพูดไม่ออกกับภาพที่ถูกตีพิมพ์เหนือข้อความ ..”หนุ่มหล่อเจ้าสำราญหน้าใหม่แห่งวงการ”

“เดี๋ยวนี้งานสร้างครอบครัวเป็นอย่างนี้หรือ?”

“เอ่อ..” ผมจะอธิบาย..แก้ตัวอย่างไรดี..ภาพชายหนุ่มคนหนึ่งใส่กางเกงยีนขาดๆ เหนือเข่า ประดับดัวยขนนก รองเท้าฮาร์ฟบู๊ทแบบแฟนซี ใส่หมวกขนแกะ เปลือยท่อนบน กำลังเต้นรำฟัดเหวี่ยงอยู่กับชายหนุ่มอีกคนที่หันหลังให้ แต่งกายอย่างเดียวกันแต่ไม่เปลือยเหมือนคนที่หันหน้าสู้กล้อง..ผมจะพูดอย่างไรดี..เขาคนนั้นเหมือนผมมาก!

“ศักดิ์เกษมก็รู้อยู่ว่าสถานะของตัวเองในวันข้างหน้าจะอยู่สูงแค่ไหน..สูงกว่าคนทั้งประเทศ..ถ้าประชาชนๆ ถ้าสื่อรู้ว่าประมุขของเขาคือคนในรูป จะมีใครยอมรับ จะมีใครเคารพ” ท่านอนุชาเลี่ยงไปสงบอารมณ์หน้ากระจกสูง..มองเข้าไปในป่า

สักพัก..พอให้ความเกรี้ยวโกรธคลาย ผมถอดสูทออกพาดเก้าอี้ ดึงชายเสื้อขึ้น ปลดกระดุม เปลือยท่อนบน เดินเข้าไปหาท่านอนุชา..อย่า!..อย่าคิดอกุศลกับผมเชียว

“ท่านอนุชาครับ..” ผมยื่นหนังสือพิมพ์ฉบับนั้นส่งให้

“หือ?..” ท่านอนุชาหันกลับมา..ค่อนข้างตะลึงกับอกตึงๆ ของผม

“กรุณามองให้ชัดๆ ครับ..” ผมกำลังทำบ้าอะไร..เอื้อมจับมือท่านอนุชาที่ค่อนข้างสั่นวางบนอกจำเลยผู้บริสุทธิ์ “คนในรูปไม่ใช่ผมแต่คล้ายกันเพราะหมวกคลุมอยู่ครึ่งค่อน และเขาก็บึกบึนกว่าผมมาก..ใช่ไหมครับ?

ผมไม่ได้โกหกหรือเล่นลิ้น..ผมอยู่ในงานนั้นจริง ใส่เสื้อผ้าอย่างนั้นจริง..ชุดเพื่อนเจ้าบ่าว แต่ไม่ได้ถอดเสื้ออย่างเพื่อนคนในรูปที่กำลังสุดเหวี่ยง

ผมก็เมาสุดๆ ไม่แพ้กัน เต้นรำกอดรัดอย่างในรูป..เพียงแต่ว่า..

ถ้าสังเกตให้ดี..

ผมคือชายหนุ่มที่หันหลังให้กล้องนั่นเอง!!

Create Date : 27 ธันวาคม 2554

Last Update : 27 ธันวาคม 2554 14:19:00 น.

1 comments

Counter : 585 Pageviews.

โดย: ogreeny22

วันที่: 27 ธันวาคม 2554 เวลา:20:21:15 น.