Bloggang.com : ดาเรน : " November's Tears " ( บทที่ 9 )

" November's Tears " ( บทที่ 9 )

บทที่ 9

“จัดบ้านใหม่ รื้อของเก่าออกทำความสะอาดหยากไย่ขี้ฝุ่น เริ่มชั้น 4 ก่อน ขนของลงชั้น 2 เสร็จแล้วค่อยไล่ทำทีละชั้น”

ผมโพสท์ข้อความบนกระดาน..ช่วงเวลาพักเหนื่อย..วันศุกร์ ที่ 18 พฤศจิกายน เกือบหนึ่งอาทิตย์หลังจากช้ำใจครั้งสุดท้าย

“อีกสองวันคงสะอาดทั้งบ้าน..เหนื่อย..เหงื่อทั้งตัวกลิ่นตุ่ยๆ..ให้มันเหนื่อย ให้มันปวดเมื่อยร่างกายจะได้ไม่คิดมาก” ข้อความที่สองตามมา

“ใครจะสนใจหรือไม่..จะคิดถึงหรือไม่..ไม่มีใครรัก..ทำงานๆ เปลี่ยนน้ำตาให้เป็นเหงื่อ.. ..สักวันจะมีบ้านน่ารักอย่างนี้สักหลัง” ข้อความนี้โพสท์พร้อมรูปบ้านหลังเล็กๆ สีขาวกลางป่า

“เป็นอะไร..หายไปไหนมา?” โทชิตอบ

“ทำงานกับน้ำครับ”

“อกหักหรือ..ไม่ใช่ผมสิ..ตี๋นอกใจแล้ว..แง..แง” โทชิล้อเล่นอย่างเคย

“โทชิน่ารัก”

“แล้วรักป่าวล่ะ?”

“รักโทชิคนเดียวครับ..” ผมล้อเล่นตอบ..อีกสองวันผมคงอยู่ที่ศิลาแน่นอน เฟสของผมคงต้องปิด..ไม่มีใครเห็น ไม่มีใครรู้จักผมอีกต่อไป

“ใครจะสนใจหรือไม่..จะคิดถึงหรือไม่..ไม่มีใครรัก..ทำงานๆ เปลี่ยนน้ำตาให้เป็นเหงื่อ....หมายความว่าอย่างไรคับ..อกหักชัวร์” โทชิตั้งข้อสังเกต

“ไม่มีอะไรครับ..แค่เหนื่อย ทำงานคนเดียว อ้อนไปตามเรื่อง อ้อนโทชิไงครับ” พูดไปแล้วอดสงสารโทชิไม่ได้ถ้าเขาจริงใจด้วย..แต่ไม่หรอก..ผมสัมผัสได้ถึงความรู้สึกเป็นเพื่อนของเขา

“จะรักตี๋ไปนานๆ คับ..”

“บอกข่าวร้าย..วันจันทร์ผมจะกลับบ้าน..ประเทศของผมแล้ว”

“งง!!!..”

“ลืมบอกโทชิ ผมเป็นคนศิลา บ้านอยู่เวียงเดือน พาแม่มารักษาตัวที่เมืองไทย วันจันทร์กลับบ้านครับ”

“อ้าว!..แล้วจะได้คุยกันอีกไหม?”

“คงคุยได้ตามปกติครับ..ผมทำความสะอาดบ้านต่อนะ” ไม่อยากหักหาญน้ำใจโทชิถ้าบอกเขาว่าผมตั้งใจจะปิดเฟส

“เคๆๆ..จุ๊ฟๆๆๆ..”

จะว่าตามความเป็นจริง หรือเพราะผมแก้ตัวให้กับตัวเอง ให้กับความหน้ามืดตามัวก็แล้วแต่..เหลืออีกสองวัน เสาร์ อาทิตย์ที่ผมจะได้เล่นเฟสนี้..คืนนี้วันศุกร์..ดึกมากแล้ว

ถ้าต้องจากเมืองไทยไปพร้อมกับความอัดอั้นใจ ไม่รู้เมื่อไหร่จะได้มาอีก หรืออาจไม่ได้มาเลยก็ได้ ผมคงไม่สบายใจไปตลอดชีวิต..ให้ใครบางคนเขามองว่าบ้าดีกว่าหัวใจเราจะคลุ้มคลั่งเหมือนบ้าไปจนตลอดชีวิต

อนุชิตไม่ใช่หนุ่มหน้าตาดีมากมาย ค่อนข้างเตี้ยกว่าผมด้วยซ้ำ ที่สำคัญไม่ได้อะไรกับผมเท่าไร แต่ทำไมใจผมจึงอยู่ที่เขาแทบทั้งดวง..ทำไม..โอ๊ย!..อย่าไปคิดเลย จะทำอะไรก็รีบทำเพื่อความสบายใจของตัวเอง..ไม่กลัวผลที่จะตามมาหรือ นายราชศักดิ์เกษม..ไม่กลัว!!

“คิดถึงอนุชิตมากครับ..” ผมเริ่มเขียนในข้อความส่วนตัว “วันนี้ทำความสะอาดบ้านชั้นสี่ เหนื่อยมากครับ..” นี่นะ..ที่ตัดสินใจจะเขียน!

“ผมชอบอนุชิตครับ..” รู้สึกเคยพูดมาแล้วหนหนึ่งตอนคุยกันใหม่ๆ “จะพูดอย่างไรดี..นี้ดีกว่า..วันจันทร์นี้ผมจะกลับประเทศของผม..ไม่รู้อนุชิตรู้หรือยังว่าผมไม่ใช่คนไทย”

ผมส่งข้อความห้วนๆ นั้นไป..ไม่ได้เศษเสี้ยวที่ต้องการสื่อสาร..รอคำตอบสักพัก..ไม่มีอะไรเกิดขึ้น..ผมออกจากเฟส ปิดโน๊ตบุ๊ค..เข้านอน

คืนวันเสาร์ที่ 19 พฤศจิกายน

“วันนี้ทำความสะอาดบ้านเสร็จสองชั้น เหลืออีกชั้นพรุ่งนี้ แล้วต้องปิดบ้านทิ้งไว้..เหนื่อยมาก..กินข้าวอาบน้ำเสร็จไม่อยากทำอะไร ไม่อยากพูดกับใคร..เหลืออีกหนึ่งวันกับสองคืนที่เมืองไทย..ไม่อยากดูละครเป็นเพื่อนแม่เลย ดูเฟสของอนุชิตอยู่เงียบๆ คนเดียว"

"ฝากเพลงนี้ให้อนุชิตฟัง..ผมคงมีสภาพเหมือน Big ตายไปจากโลกนี้ ตายไปจากโลกเฟสบุ๊ค และตายไปจากโลกของอนุชิต..คิดถึงอนุชิต..บอกผมสักคำสิคับว่าคิดถึงผมเช่นกัน..”

ถัดลงมาจากข้อความผมโพสท์เพลงที่ก๊อปปี้มาจาก youtube “รักเธอทั้งหมดของหัวใจ” ที่ขับร้องโดย บิ๊ก d2b

// https://www.youtube.com/watch?v=XHsPHdcXtJg&feature=related

ว่าจะเขียนแค่นั้นแล้วปิดเฟส..แต่อดไม่ได้..ตัดพ้อ..อำลา..รอความเห็นใจ..ขอร้องว่าอย่าจากไป....ละครทีวีชัดๆ..555 (ความจริง 5 ไม่ออก)

“ผมเริ่มลบรูปภาพของผม..ลบเพื่อนออกทีละคน..ตอนนี้เหลืออนุชิตกับนายโทชิที่ส่งข้อความทักทายมาเรื่อยๆ..แต่สักครู่ผมก็คงลบออก..”

“ตอนนี้ลบออกแล้วเหลืออนุชิตคนเดียว..”

“รอคำทักทายจากอนุชิต..ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่”

ไหนๆ เขียนมาถึงขั้นนี้แล้ว เจาะใจให้ทะลุทะลวงไปเลย..แอบคิดว่าอนุชิตอาจไม่เข้ามาอ่าน..นึกว่าเขียนบันทึกรักคุดของราชศักดิ์เกษมแล้วกัน

“ที่ผมเสียใจมากๆ ไม่ใช่เรื่องอนุชิตไม่ชอบผม (ความรู้สึกนี้ต้องแล้วแต่..ผมเข้าใจดี) แต่การที่อนุชิตไม่สนใจเลยว่าผมทักทายมาหรือเปล่า เป็นอย่างไรบ้าง..ทั้งๆ รู้ว่าผมรู้สึกกับอนุชิตอย่างไร..”

“เมื่อเห็นอนุชิตคุยกับเพื่อนๆ แต่ไม่ทักผม..มันเจ็บจี๊ดที่ใจ..อย่างน้อยในฐานะเพื่อนธรรมดาอนุชิตน่าจะตอบที่ผมเขียนมาถึงบ้าง..”

“เขียนมามากมาย..อายตัวเองเหมือนกันที่ง้ออนุชิตอย่างนี้..ผมคงต้องจากไปจริงๆ แล้ว ไม่เช่นนั้นผมคงขาดใจอยู่ที่เมืองไทยแน่..รัก..ชอบ..คนที่เขาไม่มีเยื่อใยด้วยมันเจ็บปวดมากมายคับ..”

“Au revoir..”

ผมลบอนุชิตซึ่งเป็นเพื่อนคนสุดท้ายในเฟส..บัญชีรายชื่อเพื่อนของ Tee คือศูนย์....และข้อความสุดท้ายแทนคำจากลา

“ในที่สุดก็ไม่มีชื่อผมในรายชื่อเพื่อนของอนุชิต..ผมไม่เหลือใครอีกแล้วคับ..”

วันอาทิตย์..วันสุดท้ายที่เมืองไทย..ผมทำงานไป เปิดดูเฟสไป..เงียบ..ไม่มีอะไรเคลื่อนไหว..ดีเหมือนกัน ทำให้ใจผมเข้มแข็ง พร้อมที่จะจากไปอย่างเด็ดเดี่ยว

ตกดึก..ขอเถอะ..นาทีสุดท้ายจริงๆ แล้ว..

“เมื่อคืนฝันร้ายหลายเรื่อง อาจจะเพราะทำงานเหนื่อยมาก..”

“หนึ่งคือฝันว่าลุกขึ้นมาดูเฟสเป็นระยะๆ ว่ามีตัวเลขข้อความขึ้นหรือยัง..แน่ใจว่าฝันหลายครั้งแต่ก็ไม่เห็นตัวเลขสักที..จนเกือบรุ่งเช้าเห็นตัวแดงขึ้นเลข 3 ในฝันนึกขำว่าตัวเองฝันไปแน่ๆ เพราะมีเพื่อนคนเดียวจะมี 3 ข้อความได้อย่างไร และในฝันนั้นผมนอนต่อ..”

“วันนี้ล้างบ้านเสร็จแต่วัน แพ็คกระเป๋าเรียบร้อยทั้งสองคน..คิดว่าคืนสุดท้ายที่เมืองไทยนี้คงไม่ฝันร้ายอีก..แปลกใจนิดหน่อยแต่ก็เข้าใจที่อนุชิตไม่เข้ามาดูข้อความเลย..”

“พรุ่งนี้ออกจากบ้านแต่เช้ามืดอนุชิตคงยังไม่ตื่น..ผมขอบอกลาเป็นครั้งสุดท้ายคืนนี้เลย..รู้ครับว่าผมไม่ใช่คนสำคัญสำหรับอนุชิตๆ จึงไม่สนใจ..bye..”

ผมวางลิ้งค์จาก Youtube เพลง Leaving on a Jet Plane ของ John Denver ศิลปินคนโปรดของพ่อและพวกท่านๆ ทั้งหลายที่ศิลา

หึ..หึ..มันช่างเป็นการจากลาที่สมบูรณ์จริงๆ..จู่ๆ ผมนึกขำตัวเอง..555

แล้วผมก็ออกจากเฟส..ยัดโน๊ตบุ๊คลงเป้..ทำไมไม่ยกเลิกการเป็นสมาชิกอย่างที่เคยพูดไว้..ทำไม่เป็น..ดูทุกหน้าข้อมูล จนทั่ว ก็ไม่เห็นตำแหน่งที่จะกดลงไปเพื่อยกเลิก

น่าเสียดาย....

ผมมารู้ทีหลังเมื่อถึงศิลา..อนุชิตส่งข้อความกลับหลายครั้ง..ถ้าเห็นคงลังเล และคงไม่มี “ท่านชายเดือนศิลาราชศักดิ์เกษม” เกิดขึ้นบนโลกใบนี้

Create Date : 21 ธันวาคม 2554

Last Update : 21 ธันวาคม 2554 12:27:41 น.

0 comments

Counter : 576 Pageviews.