Bloggang.com : ดาเรน : " November's Tears " ( บทที่ 16 )

" November's Tears " ( บทที่ 16 )

บทที่ 16

วันอาทิตย์รุ่งขึ้น ท่านอนุชาและผมกลับถึงเวียงเดือนประมาณเที่ยงวัน..เพราะสลับร้อนหนาวกะทันหันและตากน้ำค้างเมื่อคืน..ผมไม่สบาย

ท่านอนุชาอยู่คุยอะไรกับพ่ออีกนาน..ผมชิงขึ้นข้างบนตั้งแต่กลับถึงบ้าน..ดื่มนม กินเค้ก กินยา ล้มตัวลงนอน..ปวดหัว..หนาวไข้..ไม่เจียมตัว..เข้าเฟส

“อนุชิตไม่สนใจผมเลย..จนป่านนี้..ไม่กล้าเขียนมาอีกแล้ว..”

แค่ข้อความเดียวตาผมก็ปิดลง

รู้สึกตัวอีกที..มือๆ หนึ่งทาบบนหน้าผาก..ผมลืมตาดู..แม่นั่นเอง

“ค่ำแล้วแม่มาปลุกกินอาหาร จะได้กินยาแล้วนอนพัก” ตามแม่จ้องอยู่บนจอโน๊ตบุ๊คที่เปิดค้างไว้

“แม่!..” ผมตกใจ..ข้อความที่ผมเขียนถึงอนุชิตถูกเลื่อนขึ้นไป..แม่อ่านมัน

“เกิดอะไรขึ้นกับ Titee ..อันตรายอะไรถึงชีวิต”

“ก๊อกๆ”

“อาหารเย็นมาแล้วเจ้าค่ะ..” เด็กรับใช้วางถ้วยซุป ขนมปัง เนย และถ้วยขนมหวานลงบนโต๊ะ

“ว่าอย่างไร..” แม่ถามต่อเมื่อเด็กออกไปแล้ว “ท่านอนุชาทำอะไร Titee หรือ?”

“ไม่มีอะไรครับ..” ผมเสลุกขึ้นกินอาหารทั้งที่ไม่หิวเพื่อเบนความสนใจของแม่จากข้อความในเฟส “อร่อยจัง”

“พ่อคุยกับท่านอนุชาเป็นชั่วโมง พูดกันเบาๆ แต่หน้าเครียดทั้งสองคน” แม่ตามมานั่งตรงข้าม

“ไม่มีอะไรจริงๆ ครับ” ความจริงไม่มีอะไรเกิดขึ้นนอกจากความรู้สึก..แม่จะเข้าใจหรือถ้าผมเล่าให้ฟัง

“ถ้า Titee ยืนยันอย่างนั้นก็แล้วไป..” แม่ลุกขึ้น ตั้งท่าจะออกจากห้อง “อย่าลืมกินยาด้วยล่ะ”

“ครับ..” ยิ้มไปทางประตูที่แม่กำลังดินไปถึง..โล่งอก

“อ้อ!..” แม่หันกลับ “ผู้หญิงไทยคนนั้นชื่ออนุชิตหรือ..แปลกๆ นะ”

“ครับ..” รับคำอีกหน..ไม่ได้โกหกแม่..แค่พูดว่าครับ

“Titee คงรักเขามากนะ..” แม่ออกประตูไป

เช็ดตัว แปรงฟันเรียบร้อย..เข้าเฟส

น้อยใจ..ข้องใจ

“เฮ้อ!..ว่าจะไม่..แต่ใจไม่แข็งพอ..บอกผมตามความจริงได้ไหม..ความรู้สึกของอนุชิตที่มีผมพัวพันอยู่นี้ลำบากใจหรือไม่อย่างไร”

“ถ้าใช่..ผมจะได้ไม่มากวนใจ..และลุยชีวิตของผมไปดุ่ยๆ..เพราะไม่ใช่เรื่องที่อนุชิตจะมาเดือดร้อนด้วย”

“อย่างไรก็พูดตรงๆ ไม่ใช่เงียบอย่างนี้..คนตกน้ำ..กิ่งไม้ลอยมาสักกิ่งก็ยึดเหนี่ยวไว้..แม้ช่วยอะไรไม่ได้มากก็ยังดีกว่าไม่มีหวังจากอะไรเลย”

“บอกผมหน่อย..รอมาเป็นวันแล้ว..รำคาญผมก็พูดไปเลยคับผมรับได้”

“อย่าทำเฉยให้ผมอึดอัดใจตายเลยคับ..ตี๋..”

ผมนอนพลิกไปมาอยู่เกือบครึ่งชั่วโมง..ไม่หลับ..ไม่ง่วง..ยาที่แม่จัดมาให้สู้ความอัดอั้นใจของผมไม่ได้

เข้าหน้าเฟสของอนุชิต

หลังจากคุยกับผมเมื่อกลางวัน วันเสาร์ อนุชิตโพสท์อัลบั้ม “คิดถึงจัง” ลงบนกระดาน..อัลบั้มนี้อนุชิตเคยโพสท์บ่อยๆ เหมือนบอกความในใจให้ใครคนหนึ่ง..คงไม่ใช่ผม..รู้ตัวดี!

“ผมมาคิดดู..สาเหตุหนึ่งที่อนุชิตไม่คุย ไม่ตอบข้อความ เพราะผมจีบและบอกรักโต้งๆ อนุชิตอาจรำคาญ และผมอาจทำให้แฟนอนุชิตไม่พอใจก็ได้..”

“สักวันอนุชิตอาจรักผมบ้าง..ทุกวันนี้..ความรู้สึกที่อนุชิตมอบให้ผมก็มากพอแล้ว..ผมมีความสุขมากเวลาอนุชิตตอบกลับไป”

“วันนี้เราคงเป็นได้เพียงเพื่อน..ใช่ไหม?..หวังว่าเราจะเป็นเพื่อนกันไปนานๆ นะครับ..แต่ถ้าเราไม่ได้คุยไม่ได้พบกันอีก..รู้ไว้เถิดว่าผมรักและคิดถึงอนุชิตมากและตลอดไป..”

“ปล. อย่าโพสท์อัลบั้ม "คิดถึงจัง" มากนักครับ อาจมีหลายคนคิดมากและเสียใจ (รวมถึงผมด้วย)..ใครนะที่อนุชิตคิดถึงทุกวัน...”

ผมแทบคลั่ง..เฝ้าเวียนเช้าเฟสเป็นระยะ หวังจะได้คำตอบ

“แกล้งไม่เห็นข้อความของผมแน่เลย..ไม่เป็นไรครับ..แฟนห้ามเล่นเฟสหรือ?..ระวังไอ้เข้เข้ามากินคอม(?)..คิดถึงอนุชิตครับ..แต่คงไม่ให้ผมรักหรอก..”

เกือบเช้า

“จะด้วยเหตุผลใดก็ตาม..อนุชิตไม่ต้องการผมแล้วจริงๆ..”

“ก๊อกๆ..”

น่าแปลก..ผมเพิ่งนอนได้ไม่เท่าไหร่แต่รู้สึกตัวตื่น..ประสาทเตรียมพร้อมรับข้อความ..มากไป..มากไป..ผม

“วันนี้ไปทำงานได้หรือเปล่า..” แม่อังมือที่หน้าผาก ลำคอ “ตัวยังอุ่นๆ..ถ้าไม่ไหวแม่จะบอกท่านอนุชาให้”

“ขอบคุณครับ” ผมก็พอไหว แต่อยากเกเรบ้าง

“กินเช้า กินยา แล้วนอนพัก..อย่ามัวแต่เขียนจดหมายไฟฟ้าจนไม่ได้หลับไม่ได้นอน” แม่ออกจากห้องไป

แม่รู้ได้อย่างไรว่าผมแทบไม่ได้นอนเพราะจดหมายไฟฟ้า..อื้อ!..ไม่รู้หรอก..ดักคอผมไว้เท่านั้นเอง

ประมาณสิบเอ็ดโมง

แม่เข้ามาคลำหัวผมอีก..ไม่ร้อนแล้ว

“ราชศักดิ์เกษม..” เป็นเสียงพ่อ..ไม่ใช่แม่อย่างที่คิด

“ตื่นเถอะ นอนพอแล้ว ไปทำงานได้..”

“อือ..” ผมเล่นลูกอ้อน..ก็ไม่สบายจริงๆ เพิ่งทุเลา..พ่อคงไม่เข้มกับผม

“ท่านอนุชามารับ..”

“หือ?..ครับ..” ผมลุกขึ้นนั่ง

“ก็คงเป็นห่วงราชศักดิ์เกษมเหมือนกัน..แต่หน้าที่ๆ ลูกจะต้องทำในวันข้างหน้าแทบจะไม่มีเวลาพักผ่อน หัดทำตัวเสียแต่เนิ่นๆ”

“หน้าที่!..” ผมพึมพำ..ไม่ได้รู้สึกผิดชอบชั่วดีอย่างที่พ่อกำลังคิด..มองผมยิ้มๆ

“ผลไม้ ของเยี่ยมมากมาย..กินกันทั้งบ้านก็ไม่หมด..” พ่อออกจากห้องพร้อมคำสั่งส่งท้าย “ให้เวลาหนึ่งชั่วโมง”

น้อยไป!..สำหรับเหตุการณ์ที่เพิ่งผ่านมา..ท่านอนุชาควรนั่งถกเถียงกับพ่อสักสองชั่วโมง

ชีวิตประจำชั่วโมงของผม

ชั่วโมง..นาทีนี้ใจผมลิงโลด

อนุชิตตอบมาเมื่อเกือบเช้า..ตอนผมหลับอยู่

“เห็นคับเห็นหมดทุกข้อความ แอบยิ้มและดีใจด้วยคับ”

“ไม่ได้รำคาญหรืออะไรคับ บอกแล้วว่าผมรู้สึกดีคับ แค่ไม่ค่อยได้เข้ามาอัปเดทเฟสเท่านั้นเองคับ อย่าคิดมากดิตี๋น้อยเอ้ย”

“คิดไปเองอีกแล้ว”

ผมตอบทันที

“ตกลงผมยังรักอนุชิตได้ใช่ไหม..อยากให้รู้ว่ามีอะไรๆ เกิดขึ้นกับผมบ้าง..อนุชิตไม่เห็นอยากรู้อะไรเกี่ยวกับผมเลย..”

“รักอนุชิต..คิดถึงอนุชิตครับ..”

กำลังใจมาแล้ว..ผมมีแรงเตรียมตัวไปทำงาน..ไปรับหน้าที่..เดี๋ยวอนุชิตคงตอบกลับ

ราชศักดิ์เกษมในชุดสูทลำลองสีครีมนั่งหน้ามุ่ยอยู่หน้ากระดานเฟส

ไม่มีข้อความใดๆ อยู่เลย

“ราชศักดิ์เกษม!..” พ่อเรียกเสียงเขียว..คงรู้ว่าผมกำลังงอแง “เที่ยงกว่า..เลยเวลาอาหารกลางวันของท่านอนุชาแล้ว”

“ครับ..” ก็ช่างท่านอนุชาสิ

กลับมาที่เดิม

“อ่านหน่อยนะครับ..Please..”

“อยากให้มีใครรับรู้ อยากได้รับความอบอุ่นจากอนุชิต ทำให้ผมต้องเขียนมา..แม้ไม่ได้รับคำตอบก็ยังอุ่นใจ”

“เสาร์อาทิตย์นี้พบเรื่องร้ายมากมาย อยากให้อนุชิตช่วยเหลือ..คงได้แต่ฝัน..ช่างเถอะ..เกิดเป็นคนต้องพึ่งตนเอง มีใจเข้มแข็ง แม้มีน้ำตา..”

“เรื่องที่ไม่ร้ายแรงมาก..ผมเปิดใจกับแม่เรื่องที่ติดตัวมาตั้งแต่เกิด..แม่ไปเกริ่นกับอึ่งน้อย!!..แปลกจังเธอรับได้และไม่รังเกียจอะไร..อึ่งน้อยมีเชื้อสายคนบ้านเทิงที่ผมเพิ่งไปมา..”

“ผู้ชายบ้านเทิงมีเมียได้ถึง 5 คนอยู่ในบ้านเดียวกัน..ข้อนี้ผมเคยพูดประชดพ่อว่าจะมีเมีย 5 คน..เรื่องของเรื่อง (เท่าที่รู้มา) ทั้งผู้ใหญ่และพ่อของผมอยากได้ตี๋เล็กน่ารักไว้เป็นสมบัติฝ่ายละคน..จะให้ผมเปิดโรงงานปั้มตี๋หล่อนี่นะ!!”

“ตระกูลเราตั้งแต่ปู่ลงมา (ฝรั่งเศส) หน้าตาดีทุกคน..พ่อผมหล่อมาก รวมถึงผม..นะ..พวกเขาอยากได้ตี๋เล็กสองสามคนไว้สืบสายพันธุ์..ตลกไหม!..”

“เอาเป็นว่าเดี๋ยวนี้ใครๆ รู้หมดแล้วว่าผมเป็นอย่างไร..พ่อต่อรองให้ผมผลิตตี๋น่ารักอย่างน้อยสองคนแล้วจึงให้อิสรภาพ จะไปอยู่ที่ไหนกับใครก็ได้..เลือกไปทั่วโลก มีซัพพอร์ท (เงิน) ให้ใช้มากมาย”

“หมายความว่าผมต้องอยู่ปั้มลูกถึงสองปี..โอพระเจ้า..แล้วถ้าเด็กที่ได้เป็นหมวยไม่ใชตี๋..ไม่อยากนึกเลยว่าจะต้องทนทุกข์ทรมานต่ออีกกี่ปี”

“แต่ผมมีแผนสำรองที่ต้องเหนื่อยและเพลียมากกว่า นั่นคือมีเมียพร้อมกัน 3 คน เผื่อขาดเผื่อเหลือสำหรับเด็กที่จะเกิดมา..ขอร้องอย่าให้พวกเธอเป็นหมัน ไม่งั้นผมคงต้องมีเมียครบ 5 คนแน่..แล้วผมจะกลับมามีเมียผู้ชายเป็นไหม..555..”

“เป็นอย่างไรบ้างชีวิตของผม..มีที่ไหนในโลก..ยังไม่ได้ตัดสินใจอะไรทั้งนั้นนอกจากแพลนที่วางไว้..”

“แพลนที่ว่า..ไม่รู้จะทำได้หรือเปล่า..หนีออกจากบ้านตระเวนไปทั่วโลก (ที่เมืองไทยคงไม่มีใครอยากให้มา ถึงมาก็คงพบกับความเจ็บปวดที่รออยู่ล่วงหน้า) ..อาศัยทรัพย์สมบัติของแม่ที่พร้อมจะให้ และผมต้องหางานทำเลี้ยงชีพตัวเองต่อไป..”

“หรือผมจะลองทำตัวเป็นแมงชั้นสูงไถเงินผู้ใหญ่เพื่อทุนรอนในการเผชิญโลก..แผนนี้ดีเหมือนกันไม่มีแม่หญิงที่ไหนเดือดร้อนนอกจากตัวผมเอง..แมงสมัครเล่น..คงเหนื่อยกว่าจะได้มากพอ..”

“ผมคงต้องไปทำงานแล้ว..สาย..เกเรได้เต็มพิกัด..ถือไพ่เหนือกว่า..ปั้มลูก..ปั้มลูก..555..”

“ช่วยอ่านจนจบนะครับ..แสดงความห่วงใยด้วย ไหนๆ ก็กรุ๊ป O เหมือนกัน..รักอนุชิตมากคับ..”

“ฮะ..ฮะ..555..” ผมเผลอหัวเราะออกมาจริงๆ หลังจากส่งข้อความสุดท้าย..

“หัวเราะขำอะไรหรือ?”

“นั่นนะซี..หัวเราะทำไม..ขำชีวิตตัวเองมั้งงงงง.....” ผมพูดค้าง..ตาเหลือก..ท่านอนุชายืนอยู่ข้างหลัง

“ไหน!..ดูสิเขียนอะไร..” ท่านอนุชาหยิบเฟสบุ๊คไปเลื่อนดู

“ท่าน!..” ผมพูดอะไรไม่ออก..ไม่เคยตกใจเท่าเดี๋ยวนี้เลย

“แล้วฉันจะอ่านออกไหม..ภาษาไทย..ฮะ..ฮะ..” ท่านอนุชาส่งโน๊ตบุ๊คคืนให้ “หน้าซีดเชียว สงสัยมีความลับ..ฉันคงต้องเรียนภาษาไทยเพิ่มเติมแล้วกระมัง”

“หน้าซีดเพราะยังไม่สบายอยู่ครับ..” พลิกวิกฤตให้เป็นโอกาส

“ห้องเล็กนะ..” ท่านอนุชามองไปทั่วๆ “อีกสองสามวันภายในอาทิตย์นี้ ราชศักดิ์เกษมต้องย้ายไปอยู่ที่วังใหม่แล้วนะ”

อ้า..อิสรภาพของผมเหลืออีกเพียงอาทิตย์เดียวเท่านั้นหรือ

อนุชิตจะรู้บ้างไหม..อนุชิตช่วยผมได้..เพียงแค่ให้ความมั่นใจ..ต้อนรับผมเข้าสู่เมืองไทย..สู่หัวใจของเขาที่ใครบางคนครอบครองอยู่..เป็นไปไม่ได้..สองคนในหนึ่งดวงใจ

แล้วผมจะทำอย่างไร..จะเป็นอย่างไร?

Create Date : 30 ธันวาคม 2554

Last Update : 30 ธันวาคม 2554 10:12:42 น.

0 comments

Counter : 633 Pageviews.