|
|
" November's Tears " ( บทที่ 5 )
บทที่ 5
นอกจากอ่านใจอนุชิตไม่ออกแล้ว..ใจผมก็ใช่ย่อยเสียเมื่อไหร่ เจ้าของหัวใจยังอ่านไม่ออกเลย
นี้ตกลงผมเป็นชายหนุ่มชอบชายหนุ่มจริงๆ หรือ..ไม่นะ ผมคิดว่าตัวเองยังรักหญิงสาวน่ารักๆ ได้ แต่ถ้าจะให้มีอะไรผมขอเลือกสาวบึกสักคน..พิลึก!..แล้วอย่างอนุชิตล่ะ?..ฮื๊อ!..ไม่รู้สิ
จะอย่างไรก็แล้วแต่เรื่องของผมและอนุชิตคงต้องจบลงด้วยสาเหตุสำคัญ..อนุชิตมีคนรักแล้ว..ผมเองก็ยังไม่ได้รู้สึกอะไรมากมายนัก แต่เพราะบางครั้งความเหงาทำให้อยากคุยกับใครสักคนเหมือนกัน เพื่อนอื่นๆ เหมือนแค่ทักทายผ่านๆ อนุชิตยังพอคุยเป็นเรื่องเป็นราว
ธรรมดาความเหงากับผมไม่ค่อยเจอกันนัก เวลาใครบ่นว่าเหงาๆๆ ผมนึกรำคาญและหมั่นไส้มาก..อะไรกันนักหนา..แต่ที่ผมเป็นอยู่ทุกวันนี้เพราะทำอะไรไม่ได้ ที่ไหนๆ ก็มีแต่น้ำ จะออกไปลุยเป็นจิตอาสาก็มีคนป่วยที่ต้องดูแลและอยู่เป็นเพื่อนด้วยตลอดเวลา..ความดีนะ บางคนก็อยากทำแต่โอกาสไม่อำนวย..คิดอีกทีผมทำอยู่นี้ก็คือความดีชนิดหนึ่งไม่ใช่หรือ แม้โลกภายนอกจะไม่รู้ อย่างน้อยใจของผมก็รู้ดี
ได้เวลาทำกับข้าว..
เปิดตู้เย็นมองสารพัดอาหารสดที่แม่สั่งให้ซื้อตุนไว้เพราะกลัวขาดแคลน..ยังไม่ยุบถึงไหนเลย..ผมควานเข้าไปด้านในสุดหยิบไข่ไก่สามฟองออกมา มันเย็นเจี๊ยบ..ต้องจัดการก่อนใครเพราะอยู่ในสุดตุนมานาน
ไข่สามฟองนั้นดูตื้อๆ ชอบกล เวลาจับต้องไม่มีชีวิตชีวา เหมือนก้อนหินอย่างไรอย่างนั้น..ผมตอกกับขอบชาม..โป๊ก!!..ชามแทบบิ่น ไข่ไม่บุบสลายเลย ผมเอะใจค่อยบิเปลือกออกดู..เหมือนกำลังปอกไข่ต้มฟองหนี่ง..ในที่สุดวุ้นรูปไข่ก็อยู่ในมือผม แถมมีไช่แดงอยู่ตรงกลางสวยงาม..มือไวเท่าความคิด..ผมหยิบมือถือกดรูป..แชะ!!
เปิดโน๊ตบุ๊ค
เข้าเฟส เขียนข้อความ ไข่ของผม โพสท์รูปไข่ที่เพิ่งปอกลงไป..สองแง่สองง่ามเสียบ้าง เห็นเขาทำกันอย่างนี้แล้วเพื่อนมากมาย
1, 2, 3,4 ตัวเลขสีแดงปรากฏขึ้นทันที..ขวาสุดของแถว
อยากได้อะ
อยากกิน
ขอสัมผัสลูบไล้ได้ป่าว
ห้ามยุ่ง!!..ของแฟนผม ข้อความสุดท้ายนี้เด็ดกว่าใคร..นายโทชิ
ตี๋โชว์ไข่ให้คนอื่นดูได้ไง..ของผมคนเดียวนะ..อะนะ..เป็นเรื่องเป็นราว
ไข่ผมแข็ง..555++ ตอบรวมๆ
เงียบ!..ไม่มีเสียงสะท้อนจากคนรักเดียวใจเดียว..ผมเห็นเขาออนอยู่
ผมพักไข่ไว้บนโต๊ะ..ผมตัวสูง..เอร๊ยย..ว่าไป..รอให้หายแข็งแล้วค่อยคิดว่าจะทำอะไรกิน..หันไปทำซุปไก่
กระเทียมพริกไทยใส่เป็นเม็ด..(กระเทียมปอกเปลือก..เออ..ใครเขาไม่ปอกกันละ!)..ใส่ซุปก้อนสองก้อนครึ่ง..มันฝรั่งหั่นชิ้นพอคำ..ต้องใส่ก่อนอย่างอื่นเพราะเปื่อยยาก..ต้มสักพักใส่หัวไหล่ไก่ เนื้อหน้าอก (ไม่ชอบปีกกับน่องไก่..จั๊กจี๋ไงไม่รู้..พิลึก2)..ตามด้วยหอมใหญ่และมะเขือเทศผ่าครึ่ง (เดี๋ยวเละ)..เนยก้อนเล็ก..และใบกึ่นช่ายเมื่อใกล้สุก..ไม่ต้องปรุงรส ซุปก้อนจัดการให้เรียบร้อย
แชะ!!.. ถ่ายรูปอีกแล้ว..หันไปทางโน๊ตบุ๊คที่เปิดค้างอยู่..โวๆๆ..เดี๋ยวก็เหม็นคาวหรอก..ผมระงับความคิดที่จะโพสท์
ติ๊ง!.. เลข 1 สีแดงขึ้นตรงกลาง..ข้อความส่วนตัว
หายไปไหน?..ผมไม่สบาย จับไข้ นอนซม อนุชิตเขียนมา
อยู่ครับ.. อะนะ..เหม็นคาวทั้งมือถือและโน๊ตบุ๊คจนได้
ไม่เห็นทักไปบ้าง
เงียบ!.. ตามมาติดๆ
เดี๋ยวครับ
.......
เฮ้ย!..ใจร้อนจริง..นี้บ่นในใจไม่ได้พิมพ์ลงไป
ทานกลางวันกับผมนะ..ซุปไก่..ทำเอง..อาหารคนป่วยครับ พร้อมรูปหม้อซุปเปิดฝากำลังเดือดอยู่บนเตา
ออนในมือถือมันไม่ค่อยอัปเดทเลยคับ เห็นแล้วน่ากินดีใครป่วยคับ ทำไก๋ถามเพื่อให้ผมตอบกลับว่าให้เขาเอง
ญาติจากเวียงเดือนครับ สม..โดนผมแกล้ง..ก็ต้มให้แม่กินจริงๆ
อ้าว!..นึกว่า.. ถ้าเห็นหน้าคงจ๋อยเหมือนกัน
อ้อ..เผื่อคนป่วยชื่ออนุชิตด้วยครับ ที่แท้ก็ใจไม่แข็งพอ
ถ้าได้ทานจริงๆ พรุ่งนี้ก็หายป่วยคับ ไม่เบาเหมือนกัน
ไปเสริฟให้คนป่วยจริงๆ ก่อนนะครับ แม่รอผมแล้ว
คับๆๆ..ผมก็ป่วยจริงเหมือนกัน..เคๆ ไปเถอะคับ
ก่อนจะออกจากเฟสและปิดโน๊ตบุ๊ค มีอะไรบางอย่างทำให้ผมรู้สึกว่าอนุชิตไม่ได้อะไรกับผมสักเท่าไหร่..คนเราถ้ามีใจให้กันบ้าง ถึงมือถือไม่อัปเดทก็คงอดแวะดูความเคลื่อนไหวและคำทักทายไม่ได้
หน้าทีวีกับแม่..
เช้า สาย บ่าย เย็น แม่ก็อยู่ตรงนี้ บางทีที่หน้าต่างดูน้ำดูผู้คน ดูรถกับเรือวิ่งสวนกัน
ศุกร์เสาร์อาทิตย์นี้ละครจะจบไหม? จู่ๆ แม่ถามขึ้น
ยังหรอกครับ เรื่องยังไม่ไปถึงไหนเลย ผมดูบ้างไม่ได้ดูบ้างแต่พอรู้เรื่อง
ถ้าอีกเป็นเดือน แม่ทาเนยบนขนมปัง
อีกเป็นเดือนแน่ๆ ผมว่า.. รู้สึกแปร่งๆ ในใจ
พ่อเค้าคงไม่ยอม.. ส่อเค้าไม่ดีแล้ว
โรยพริกไทยป่นหน่อยนะครับ ฉอเลาะเอาใจ..ส่งชามซุปให้แม่
คิดอีกทีหมดอาทิตย์นี้กลับศิลาก็แล้วกัน..
อ้าว!. ผมร้องในใจ
พอละครจบตี๋ค่อยลงมาซื้อซีดีไปให้แม่ดูก็ได้..จริงไหม?
ครับ
ช่าวแม่จะกลับบ้านคราวนี้ ผมไม่ตกใจหรือใจหายเท่าไหร่..ฟางเส้นที่ผมคิดจะยึดเกาะ สุดท้ายคือฟางจริงๆ ไม่ได้กลายเป็นขอนไม้อย่างที่นึกหวังลึกๆ ในใจ..อนุชิตดูดีพูดจาเป็นหลักฐานกว่าเพื่อนคนอื่น..แต่ผมก็เป็นแค่เพื่อนแปลกหน้าธรรมดา เพื่อนร่วมมหาวิทยาลัยหรือเพื่อนที่มีตัวตนเก่าๆ ของเขาได้รับความจริงใจจากอนุชิตมากกว่าผมหลายร้อยเท่านัก
อย่างที่เคยพูดกับอนุชิตเพราะงอน ชะตากรรม เส้นทางชีวิตของแต่ละคนไม่เหมือนกันแล้วแต่บุญวาสนาและผลกรรมที่ได้ทำมา ของใครก็ของใคร ต้องยอมรับและต่อสู้ให้ถึงที่สุด เดี๋ยวนี้ผมคิดอย่างนั้นจริงๆ คงต้องกลับศิลาไปรับชะตากรรม..สร้างครอบครัว มีเมีย..มันจะยากอะไรนักหนา!
เสร็จมื้อกลางวัน..ผมเข้าห้องทุ่มตัวลงบนเตียงตั้งใจหลับไม่ตื่นจนกว่าเช้าวันจันทร์ที่ผมกับแม่จะกลับประเทศของเรา
| Create Date : 13 ธันวาคม 2554 |
| Last Update : 13 ธันวาคม 2554 9:39:58 น. |
|
0 comments
|
| Counter : 604 Pageviews. |
 |
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 2 คน [